Direct naar artikelinhoud
Netflix

'The Skin of the Wolf': tussen slow cinema en gortdroge kunst

Still uit 'The Skin of the Wolf'.Beeld Hollywood Reporter

Eten, jagen, slapen. Repeat. Veel meer gebeurt er niet in The Skin of the Wolf (Bajo la piel de lobo) van Samu Fuentes op Netflix. De film is een haast documentaire verfilming van het sobere leven van een Spaanse, 19de-eeuwse wolvenjager in de Pyreneeën, en die documentaire blik is zowel de sterkte als de grootste zwakte van The Skin.

De meeste blockbusters zijn tegenwoordig doordrenkt van actie. Slow cinema – minimalistische films die de nadruk leggen op observationele beelden – is iets waar men een broertje aan dood heeft.

En toch besloot de Spaanse regisseur en scenarist Samu Fuentes net die techniek toe te passen in The Skin of the Wolf, een sobere film over het leven van de Spaanse wolvenjager Martinón (Mario Casas) in het gebergte op de grens tussen Frankrijk en Spanje. De plot van de film is opzettelijk steriel en rauw: hij is volledig opgehangen aan het routineuze leven van de jager. Tot de man besluit een vrouw in huis te nemen. Of, nu ja, te kopen. Maar zelfs dat blijft redelijk boeiend. Tot zo ongeveer halverwege de film.

'The Skin of the Wolf' volgt het routineuze leven van een Spaanse wolvenjager

Gortdroog

The Skin bevindt zich ergens tussen The Revenant en Two Years at Sea. Statische, contemplatieve shots van het kale, besneeuwde gebergte wisselen af met de beslommeringen van Martinón, die even verwilderd is als de beesten waarop hij jaagt. Martinón is één brok ruwe mannelijkheid, en hij wordt prima vertolkt door de Spaanse acteur Mario Casas. 

Gortdroog
Beeld rv

Toch is het pretentieloze, eenvoudige vertelstandpunt van Martinón tegelijk de grootste valkuil van The Skin. Zijn sobere kijk op de wereld werkt aanvankelijk verstillend, maar vervalt in de tweede helft van de film tot een gortdroog, saai verhaal dat gerust twintig minuten korter mocht. Er gebeurt simpelweg te weinig om de personages de broodnodige diepgang te geven, en er op die manier een boeiende film van te maken.

Maar niettegenstaande we een aantal geeuwen niet konden onderdrukken, moet The Skin op visueel vlak niet onderdoen voor The Revenant of The Tree of Life. De barre landschapsfotografie van Aitor Mantxola reflecteert knap het harde, routineuze leven dat Martinón leidt. Hij eet, hij jaagt, hij vrijt, en hij slaapt. Punt. 

Op visueel vlak moet 'The Skin' niet onderdoen voor 'The Revenant' of 'The Tree of Life'

De film geeft uiteindelijk een ultra-realistisch beeld van het 19de-eeuwse leven op de hoogste vlaktes van de Pyreneeën, maar het gaat ten koste van een interessant, meeslepend verhaal.

Te zien op Netflix.