Dit zijn de vijf opmerkelijkste games van de week

A Way Out (★★★★☆)

Ontsnappingsthriller A Way Out zet zijn speler voor twee relatief hoge drempels. De eerste zit in het feit dat het onmogelijk is om de game in uw eentje te spelen. Bajesklanten Vincent en Leo hebben constant elkaars hulp nodig om eerst uit de lik te geraken, vervolgens op de vlucht te gaan voor de ordediensten, en uiteindelijk wraak te nemen op degene die hen erin heeft geluisd. En met 'constant' bedoelen we écht constant: sommige deuren kunnen bijvoorbeeld uitsluitend worden ingebeukt wanneer ze er allebei tegelijk hun schouder tegen zetten, en in een cruciale scène moet één speler de cipiers in de gaten houden terwijl de andere een raster in zijn cel openvijst. Het stopt ook niet bij de ontsnapping: ook tijdens de vlucht weten de Zweedse makers u een paar omgevingen met heerlijke, onverwachte samenwerkingspuzzels te serveren.

Dat brengt ons meteen bij het tweede potentiële obstakel: u kunt A Way Out niet samen met zomaar eender wie spelen. Er is bij momenten een heel strakke coördinatie nodig, u moet op een heel ongedwongen manier met elkaar kunnen communiceren, en de "Wat doe je nu godverdomme?"-momenten komen sneller dan u denkt. Speel 'm liefst met uw beste maat, want bij iemand die u minder goed kent is het risico groot dat hij bij de minste woordenwisseling het spel verlaat. Niet dus zomaar iemand op de onlineserver van de game zoeken om samen met u deze dolle tocht te ondernemen.

Opmerkelijk aan A Way Out is dat het in ieder opzicht een heel conventionele game is. De spelmechanieken draaien vooral rond het exploreren van de omgeving en de juiste timing van uw knopindrukken. Het verhaal is een gangsterverhaaltje van dertien in een dozijn. Maar de enorm ingenieuze vondsten in het samenspel trekken het allemaal naar een hoger niveau. En de persoonlijkheden van de twee protagonisten geven de game een unieke warmte mee.

Nu uit voor PlayStation 4, Xbox One en pc.

Ni No Kuni II: Revenant Kingdom (★★★☆☆)

Japanse games zijn weer helemaal terug van weggeweest: het afgelopen anderhalve jaar zagen we daar sterke staaltjes van met Yakuza 0, Persona 5, The Last Guardian en Resident Evil 7: Biohazard. Ni No Kuni II: Revenant Kingdom, het vervolg op een culthit uit 2013 die bij ons alleen Japanofiele gamers kon bekoren, probeert verder te bouwen op dat succes. En slaagt daar ook goeddeels in.

Het is een role playing game, een nogal hermetisch genre waarin u uw personages en hun uitrusting constant moet uitbouwen om krachtigere vijanden aan te kunnen. Maar de ontwerpers kozen voor een relatief toegankelijke manier om slaags te geraken met vijanden, die u bijvoorbeeld ook te allen tijde kunt ontwijken. En ja, het ziet er bijzonder kinds uit allemaal. Maar wanneer u doorheen die stijl kijkt, ontwikkeld door mensen van de legendarische Japanse animatiestudio Ghibli, ontdekt u ook een rijke en consistente gamewereld in prettige klarelijngraphics.

Naast exploreren en vechten moet u later in de game ook kleine legers met elkaar doen vechten in een erg originele, vereenvoudigde aanpak voor een strategiegame. En ook het bouwen van een eigen koninkrijk zit in de mix. Maar de memorabele momenten zitten hem in de verhalende hoofdstukken, die zich grotendeels in nederzettingen op de kaart afspelen. Daar wordt u geconfronteerd met de aandoenlijke cast van rare snuiters die zich ophouden in de wereld van Ni No Kuni II.

Bij momenten krijgt u het gevoel dat de makers van Ni No Kuni II: Revenant Kingdom iets tè hard hun best deden. Dat ze hogere ambities koesterden voor hun game dan wat hun spelers er misschien van verwachtten. Onder meer de veel te zwaar aangezette muzikale score hoort daarbij. Maar in het gevoel dat de game spontaan naar het scherm brengt zit alles juist.

Nu uit voor PlayStation 4 en pc.

The Council (★★★☆☆)

Episodische games blijven een enorme aantrekkingskracht uitoefenen op gamemakers, maar dan vooral als commercieel model: het is handig wanneer de verkopen van de eerste episode alvast de afwerking van de tweede financiert, enzovoort. De speler is er wellicht minder voor te vinden: een spelervaring van twee à drie uur, zoals aflevering 1 van de nieuwe mysteriegame The Council, is wellicht een beetje te kort om echt beklijvend te zijn.

Nochtans zet deze pilootaflevering een erg intrigerend verhaal in gang: spelerpersonage Louis de Richet, een edelman-spion met mommy issues, trekt aan het einde van de achttiende eeuw naar een eiland voor de Britse kust, waar zijn moeder vermist is. Op het eiland bevindt zich echter ook het landgoed van de enigmatische Lord Mortimer, die net een geheim genootschap van prominente leden aan het stichten is, inclusief Amerikaans president George Washington en Frans keizer Napoleon Bonaparte.

Klinkt dat interessant? Terecht! Bovendien doet The Council iets speciaals in zijn dialogen. Het is in zijn diepste essentie een leutergame, waarin het aanspreken van personages en het kiezen van de juiste dialooglijnen centraal staat. Maar de Franse makers brachten er diepte in dankzij het feit dat u - en dat is nieuw in het medium - vaardigheden ontwikkelt tijdens die conversaties, die u ook kunt beheren. Net zoals u uw zwaarden zou upgraden in een fantasygame, bijvoorbeeld. Maar dan met woorden in plaats van zwaarden.

Ook visueel hoeft The Council niet onder te doen voor heel wat grotere commerciële titels, met een goeie balans tussen een eigengereide stijl en een goed oog voor visuele details. Alles aan The Council is prima, dus. Maar we adviseren u om even te wachten tot er nog wat meer afleveringen online staan, zodat de ervaring niet te summier wordt.

Nu uit voor PlayStation 4, Xbox One en pc.

The Long Reach (★★☆☆☆)

Onze quasi-wekelijkse pixelgraphics-game - zo lijkt het toch tenminste - zoekt deze keer de horror op. Dat is natuurlijk een dubbeltje op zijn kant voor games van dit kaliber, want de onoverkomelijke koddigheid van de personages en decors staat meestal haaks op het schrikeffect waarop de makers mikken. Bij The Long Reach, een tweedimensionale adventuregame van Oekraïense makelij, deden de ontwikkelaars nochtans goed hun best met de belichting, de muziek en de geluidseffecten, maar het pàkt niet. Ook het verhaal, over een wetenschappelijk instituut in de buurt van een Amerikaans dorpje waarin vanalles misgaat, blijft niet meteen hangen. En de gameplay - artefacten op het scherm aanklikken en u verstoppen voor gedrochten - levert niets wat we nog niet eerder hadden gezien.

Er zitten een paar prijzenswaardige elementen onder die nogal doorsnee gameplay- en beeldtechnieken: de horror dringt door tot de geest van de personages, en er worden een paar punten gemaakt over ongebreidelde wetenschappelijke ontwikkeling. Maar The Long Reach verschijnt in een momenteel overbevolkt subgenre, waarin alles wat de makers proberen elders al veel beter werd gedaan. Speel, als u op dit soort ervaringen kickt, liever recente titels als Crossing Souls en The Red Strings Club, of een nog kranig oudje als Lone Survivor.

Nu uit voor pc en Mac.

Assassin's Creed Rogue Remastered (★★☆☆☆)

Ach, die remasters. Wie vraagt erom? Vanzelfsprekend zien ze er beter uit dan het origineel. Maar ze brengen tegelijkertijd vaak oubollige concepten op gebied van animaties en gameplay naar een nieuw publiek dat ondertussen al beter gewend is. Zo vergaat het ook de remastered versie van Assassin's Creed: Rogue, wat inderdaad een - onterecht - nogal vergeten aflevering uit de Assassin's Creed-serie was.

Rogue verscheen in 2014 samen met het desastreuze Unity als de betere Assassin's Creed-game van dat jaar. Het was toen ook de allerlaatste game uit de serie die op de vorige generatie gameconsoles verscheen. Het nieuwe, eenmalige hoofdpersonage uit de game, de eigengereide Shay Patrick Cormac, werd een cultfavoriet onder fans van de gamereeks, en voor een totnogtoe obscure titel uit de serie rijgt Rogue heel wat lijnen uit Assassin's Creed's raamvertelling aan elkaar.

Maar de manier waarop de game zich laat spelen is, zeker wanneer u inmiddels de sterk veranderde gameplay van Assassin's Creed: Origins gewend bent, niet meer van de tijd. De historische setting, de Zevenjarige Oorlog (1756-1763), is nu ook weer niet de interessantste uit de geschiedenis der mensheid. En ook visueel blijft het achter op een game van het soort dat vandaag op de twee referentieconsoles verschijnt. Remasters, weetjewel?

Nu uit voor PlayStation 4 en Xbox One.