Marginaliteit, ze leek wel in het drinkwater te zitten

Hij was uitgepist. Nog steeds niemand te zien. En wat dan nog. De plas baande zich een weg naar zijn schoenen en had, nog voor hij zijn nog nadruipende leuter weer had opgeborgen, zijn linkerschoen bereikt.

Het baantje, gewurgd door een woeste, deels ondergepiste, honderdentien meter lange haag enerzijds en een opeenvolging van hout, gelast tuingaas, betonplaten en een enkel onnauwkeurig gemetseld muurtje anderzijds, gaf uit op wat ooit een speeltuin was geweest. Er had een wip gestaan, een klimrek en af en toe een exhibitionist. Nu stond er een elektriciteitskast en enkele plukken vergeeld gras voor de vorm.

Bij het rood licht stak hij over en passeerde een lul met een oorring in een agressief ogend strontwagentje die zich, zoals gangbaar is in die kringen, genoodzaakt voelde zijn aanwezigheid uit te dragen middels volumes die men doorgaans aantreft in megadancings en martelkamers. Hij keek nog even om naar het leeuwtje op de nummerplaat. Marginaliteit, ze leek wel in het drinkwater te zitten.

Kutland.

Onder de verdieping waar ooit een vrouw geld verdiende door een zonnebank te bezitten, stonden de automaten leeg. Het frisdranklogo lichtte nog wel op, maar wie dorst had zou dorstig blijven. Een automaat waarin eerst brood en later chips op lichaamstemperatuur werden bewaard, stak niet eens meer in.

Een koppel vroeg hem naar het zwembad waar op dit uur geen mens meer te vinden was in een taal die niet de zijne was.

Hij liep voorbij de wasserette, waar de Afrikanen hun kleren wasten en niet omkeken naar de vele kleuters die ze steevast achter zich aan sleepten. Een tiener op een BMX spuwde op het trottoir. Hij wou dat hij zo stoer was.

Het zweet bleef rusten op zijn onderrug. Hij zag zijn tieten in een straatraam.

De deur van de nachtwinkel stond ondanks het bordje halfopen. Hij nam een zak chips uit het rek, controleerde de vervaldatum, liep naar de koelkast voor wat suiker in blik, controleerde de vervaldatum en rekende af. Een zakje hoefde niet.