Zelden een Belgische sporter gezien die zo overtuigend in het hol van de leeuw de buit kwam weghalen

Ik heb eerder deze week op David Goffin gestemd voor Sportman van het Jaar, opzettelijk vóór de eerste bal in de Davis Cup-finale was geslagen. Veiligheidshalve ben ik gisteren naar Rijsel gereden om te checken of ik niet wat voorbarig was. Neen dus.

Zelden een Belgische sporter gezien die zo overtuigend in het hol van de leeuw – Belgisch gekleurd, dat wel – de buit kwam weghalen. Professioneel, clean, evenwichtig, alles wat een topper kenmerkt. Alleen de atletische looks heeft hij niet – wie wordt nu bang bij het zien van Goffintje met zijn reeënogen? – maar dat doen er niet toe bij een sluipmoordenaar. Het was zijn 82ste wedstrijd van het jaar, maar dat was er niet aan te merken. Goffin vlinderde over de rebound ace-ondergrond en zette zijn vriend en reisgenoot – volgende week gaan ze samen op vakantie – netjes weg in drie sets.

Ook nooit een buitenlands speelveld gezien waar de Belgen zo in overtal waren als in het Stade Pierre Mauroy in Villeneuve d’Ascq. Je kunt je afvragen hoe de Fransen die hal vol hadden gekregen als ze tegen Australië hadden gemoeten. Minstens de helft van de zaal was rood gekleurd en dan was er nog een vak waar helemaal niemand zat.

Voetbalsfeertje

Bepaald vreemd ook voor een doorgaans keurig publiek als dat van tennis, dat ze op last van de Davis Cup meegingen in het voetbalsfeertje. De ordewoorden 'Show Your Colours' en 'World Cup of Tennis' werden netjes opgevolgd en er werd gebruld dat het een lust was.

Tijdens de tweede wedstrijd, die van Steve Darcis tegen Jo-Wilfried Tsonga, hielden de Belgen zich wat gedeisd want dat leek verdacht veel op een pak rammel. Maar tijdens de demonstratie van Goffin tegen de nummer achttien van de wereld, Lucas Pouille, was het tot tennishal omgebouwde voetbalstadion Belgisch territorium. “Waar is da feestje? Hier is da feestje.”

Vanaf de derde set, toen duidelijk was dat Pouille slachtklaar was, klonk het nogal arrogant uit de duizenden rode kelen "On est chez nous". Dat was een tik voor de Fransen, maar goed twee uur later was die verteerd na de nog hardere 3-0 van Tsonga tegen Darcis.

Ook sterke Smits en Thiam

Ik heb op Goffin gestemd en op twee had ik Seppe Smits. Op drie Philippe Gilbert en op vier en vijf heb ik voetballers gezet: Kevin De Bruyne en Romelu Lukaku. Waarom de voetballers niet hoger? Het zijn stuk voor stuk wereldspelers, maar ze hebben nog geen prijs gewonnen, simpel. Waarom Gilbert en niet Greg Van Avermaet? Parijs-Roubaix is de wedstrijd waar de concurrentie het dunst is en winst het meest voor het grijpen ligt als je gemaakt bent om op kasseien te rijden. De Ronde van Vlaanderen is ook voor een niche van winnaars, maar toch minder dan Roubaix.

Het Vlaams voorjaar wordt trouwens internationaal veel te hoog ingeschaald, maar dat is hier te lande natuurlijk vloeken in de kerk. Van Avermaet eindigde het jaar als nummer één. Inderdaad, maar als je op één staat in november nadat je in april je laatste grote wedstrijd hebt gewonnen, zou het dan niet kunnen dat er iets mis is met die rangschikking?

En wie is Seppe Smits om hem op twee te zetten? Een snowboarder en onze enige mannelijke wereldkampioen in een olympisch nummer en dat in een preolympisch jaar. Per definitie is dat een belangwekkend WK. Bepaald vreemd dat de nationale persbond Smits wel bij de geselecteerde atleten aanbood voor de Sportman van het Jaar, maar de Vlaamse afdeling Smits domweg vergat te vermelden voor de Vlaamse Reus, terwijl hij de beste Vlaamse prestatie van het jaar heeft neergezet. Daarom Smits op twee. Voor de Vlaamse prijzen zet ik hem op één.

Bij de vrouwen is de keuze eenvoudig: il y a Nafi, et il y a les autres. Les autres, dat waren bij mij Nina Derwael (gym), Delfine Persoon (boksen), Anak Verhoeven (klimmen) en Ann Wauters (basketbal). Die laatste krijgt punten van mij tot ze uit elkaar valt, dus zolang ze doorgaat met basketbal.

Lof voor Heynen

Voor Ploeg van het Jaar heb ik niet de Davis Cup-ploeg genomineerd omdat dit technisch gezien geen ploeg is. Wel de Red Lions, de Belgische hockeymannen, ondanks hun dramatische finale op het EK. Voor Coach van het Jaar heb ik Vital Heynen omdat ik nog nooit een coach een volleybalploeg die bekend stond als zwak in blok en verdediging in no time een blok-verdedigingstrategie heb zien aanleren. Wellicht het strafste dat een Belgische coach in jaren heeft gepresteerd. 

U zult merken dat het eindresultaat van al die verkiezingen, behalve die van Thiam, anders zal uitdraaien dan hierboven voorspeld. Dat komt omdat we te veel prijzen hebben en te weinig sportjournalisten.