Maker van stalen koersfietsen Jaegher vestigt hoofdzetel op het Antwerpse Zuid: “Onze koerscultuur in leven houden”

Wandel de eerste de beste fietswinkel binnen en je wordt om de oren geslagen met materialen als carbon en aluminium. Maar de klassieke stalen koersfiets waarmee Eddy Merckx en Roger De Vlaminck geschiedenis schreven, is nog lang niet dood. Dat is de filosofie bij Jaegher. Niet dat ze ‘vintage’ fietsen maken. Het gaat wel degelijk om supermoderne koersfietsen, maar dan uit staal. Sinds afgelopen zomer is dit jonge fietsmerk gevestigd in Antwerpen, in een prachtig kantoor in de Pyckestraat.

Veel lichter dan vroeger

Want het staal van vandaag is iets anders dan het staal van vroeger. “Men is weggegaan van staal en meer en meer naar carbon beginnen kijken omdat staal zogezegd te zwaar was”, zegt Christophe Ghewy, de man achter Jaegher. “Maar dankzij de technologische vooruitgang is het staal van vandaag veel lichter dan vroeger. Wij hebben een fiets gebouwd die 6,7 kilogram woog, te licht om te mogen deelnemen aan de Tour De France dus.”

(Lees verder onder de foto.)

Bovendien heeft staal nog andere voordelen op carbon en aluminium. “Het is veel comfortabeler. Op pakweg kasseistroken zal je het verschil écht voelen. Kristof Allegaert, één van de beste langeafstandsrijders ter wereld, zweert bij stalen fietsen. Hij heeft met een Jaegher wedstrijden gewonnen over afstanden van vierduizend kilometer en meer, dus hij weet waarover hij spreekt. Ook in een afdaling zal een stalen fiets veel veiliger en stabieler aanvoelen. Een stalen frame kan trouwens hersteld of hergebruikt worden, waardoor het veel ecologischer is dan carbon. Heb je een ongeval met een fiets uit carbon, dan is dat heel moeilijk te repareren.”

Markt ingestort

Het verhaal achter Jaegher begon zo’n zes jaar geleden tijdens een fietstocht. Christophe Ghewy (50), die carrière maakte in de communicatiesector en vandaag het communicatiebureau Bowling uitbaat, fietste naast zijn vriend Kurt Stallaert. “We waren ons beklag aan het doen over moderne koersfietsen. Die ‘oversized’ buizen, die schreeuwerige kleuren, al dat carbon … We vonden dat zo lélijk. Wij wilden teruggaan naar de klassieke koersfiets: sober en degelijk gebouwd, maar ook mooi om naar te kijken. We kenden niets van fietsen bouwen, laat staan van staal, maar we begonnen ons erin te verdiepen. We wisten dat staal terug zou komen. Kijk naar de Antwerpse jeugd: die rijden allemaal nog op stalen fietsjes rond omdat dat cool is.” Ook rockzanger Jan Paternoster heeft trouwens een Jaegher.

(Lees verder onder de foto.)

De Brusselaars gingen op zoek naar een lasser die de frames nog kon en wilde maken en kwamen uit in Ruiselede, bij de familie Vaneenoghe, die ooit nog de fietsen van Merckx en Monseré heeft gemaakt. “Maar tot onze verbazing hielden de stielmensen die ooit de koers in Vlaanderen mee groot hadden gemaakt, zich bezig met trapleuningen maken. De markt van de stalen koersfietsen was helemaal ingestort door de komst van carbon.”

Tussen 3.000 en 4.000 euro

Waar de meeste moderne koersfietsen in standaardmaten van de fabrieksband rollen in Thailand, zweert Jaegher bij maatwerk. “Wie bij ons een fiets koopt, wordt helemaal opgemeten. Letterlijk elke fiets wordt op bestelling gemaakt, wij hebben geen standaardmaten. Zelfs je schoenmaat wordt mee in het digitale tekenprogramma gestoken. Onze lasser gaat dan met die informatie aan de slag. We proberen de volledige fiets zo Vlaams mogelijk te houden. Hij wordt ook bij ons gelakt. Ook daar denken we aan de natuur: we werken met een natlak en niet met een poederlak, want die laatste is slechter voor het milieu. Ook de kleuren kan je helemaal zelf kiezen.”

Dat alles heeft natuurlijk een prijs: fietsen van Jaegher zijn niet bepaald goedkoop. Er zijn drie modellen die qua prijs tussen 3.000 en 4.000 euro liggen. Naar aanleiding van Velofollies, zeg maar het autosalon van de fietssector, verkoopt Jaegher ook 25 ‘limited edition’ fietsen aan een voordeelprijs. “Onze fietsen zijn inderdaad een fikse investering”, zegt Ghewy. “Maar ze zijn ook niet goedkoop om te maken. Het gaat ons niet om pure verkoopcijfers. Rijk zullen we allicht nooit worden van onze fietsen. Ons uitgangspunt is dat we die mooie fietscultuur die we in Vlaanderen de voorbije decennia hebben opgebouwd, in leven willen houden. We willen allemaal Amerikaanse of Italiaanse producten, terwijl er vlak bij de deur zo veel moois te vinden is.”