Ozzy Osbourne sprankelde van vitaliteit op Graspop
Of ‘grondlegger van de metalmuziek’ als zwaar beroep wordt gekwalificeerd, is een vraagstuk voor bevoegd minister Bacquelaine. Maar The Prince of Darkness zelf wil niet weten van een pensioen. Hangen zijn kompanen van Black Sabbath de gitaren aan de haak, ploegt Ozzy rustig voort.
"I dont really know what old people are supposed to do", aldus Ozzy in een interview met The Guardian. De debatten sluiten op Main Stage 1 van Graspop lijkt ons echter een prima tijdverdrijf. Anderhalf uur de tijd kreeg hij daarvoor. Altijd bang afwachten of Ozzy, medisch mirakel als hij is, het einde van het concert überhaupt haalt. Want de rotzooi die 's mans organen doorheen de jaren allemaal te verduren kreeg…
Vrezen moesten we echter niet: Ozzy sprankelde van vitaliteit en deed enthousiast van handjeklap terwijl de immer impressionante metalgitarist Zakk Wylde van jetje gaf. Hoewel zijn wandeltred moeizamer dan ooit oogde, gold het tegenovergestelde voor zijn vastberadenheid om een puike prestatie neer te zetten.
Mantel der liefde
Maar lukte dat? We dekken het met de mantel der liefde toe, maar toonvast is Ozzy allang niet meer – is hij dat ooit geweest? Gelukkig heeft hij een resem jonge knakkers rond zich verzameld die dat wél zijn, waardoor Ozzy in optimale omstandigheden de legende kan uithangen.
Maar hoelang duurt die adoratie? Ergens halverwege druppelt het onvermijdelijke besef binnen dat je naar een quasi bejaarde zanger aan het kijken bent, die vooral nood heeft aan een dekentje en een comfortabele armstoel.
Je bent naar een quasi bejaarde zanger aan het kijken, die vooral nood heeft aan een dekentje en een comfortabele armstoel
Halverwege ‘War Pigs’ besloot de Duistere Prins dat het welletjes was, en verdween in de coulissen. Aan zijn band om de meubelen te redden, en dat deden ze met verve. Wylde kreeg zijn welverdiende moment de gloire en achtte het moment rijp om zijn gebit als plectrum te gebruiken. Ook drummer Tommy Clufetos donderde erop los in een uitgebreide drumsolo.
Ozzy is God
Het slotkwartier was er eentje voor het publiek, dat eindelijk aan boord de 'Crazy Train' mocht. Volgden op de voet: het eerder ingetogen 'Mama, I'm coming home' en – uiteraard – 'Paranoid'. Ozzy murmelde een dankwoordje, en verdween vervolgens als een vleermuis in de nacht.
Objectiviteit tijdens een Ozzy-concert bestaat niet: Ozzy is God, en aan God raak je niet. Ook al doet hij alles fout, dan nog is alles perfect. Diep respect en appreciatie in overvloed, maar mogen we ons stiekem ook wat hebben verveeld?