Een treffende illustratie van de persoonlijkheid van Verheyen en van de manier waarop hij een uitstekende reputatie als analist zou op­bouwen. Ze zijn zeldzaam, of beter: ze bestaan niet, analisten die door iederéén gerespecteerd worden. Maar Gert Verheyen dus wel.

Ook in Anderlecht, waar hij vroeger door schuimbekkende fans als Brugs Boerenpaard de huid vol werd gescholden. Gewoon door zichzelf te zijn.

Verheyen heeft geen last van een groot ego, hij wil niet ­scoren, spreekt in goed geformuleerde zinnen en met ­respect voor spelers en trainers. Want naast zijn grote voetbalkennis heeft Gert een nog veel ­grotere kwaliteit: hij houdt van mensen, hij is er oprecht in geïnteresseerd. Gert kent de emoties, de twijfels, de zorgen en angsten van voetballers en trainers. Hij heeft ze zelf ook gekend en is ze niet vergeten. En zo zal Gert straks ook trainer zijn: mens en menselijk. Zelf van vlees en bloed. Euforisch bij succes en onmetelijk ontgoocheld als iets mislukt.

Het is echt geen toeval dat een hele rist club­leiders Verheyen al langer het hof maken. Bij Oostende was Verheyen overigens al gevraagd vóór Hugo Broos er TD werd. En hoewel onervaren komt hij toch erg beslagen op het ijs. Twaalf jaar aan onze kant hebben hem een goed beeld gegeven van de complexe verhoudingen tussen de media en het voetbal. En door telefoons of uit­gegooide lijntjes van clubleiders met nochtans nog een trainer in dienst, soms zelfs pas, en met nog jaren contract, weet Gert precies hoe er met trainers wordt omgesprongen. Voor Gert was het met trainer worden als bij anderen met trouwen of kinderen krijgen. Eerst denk je: niets voor mij en dan ineens ben je er klaar voor en kan het niet snel genoeg beginnen. Het grote avontuur.

En daarmee eindigt helaas een ander. Zes jaar is Gert mijn loyale compagnon de route geweest op die fantastische Champions League-reis doorheen Europa. Op onze allereerste trip stuurde zijn gps ons op weg naar Mönchengladbach onbewoonde Duitse velden in en voelden we de onzekerheid van een eerste date. En nadien was Gert ook mijn geduldige voetbalprofessor. Te laat op de avond en bij dat laatste glas te veel schilderde hij tactische schema’s en legde hij voor en tegen van inverted fullbacks en het pendulumeffect uit. Altijd mild voor zijn niet ­altijd begrijpende leerling. Maar na de finale in Kiev stapt Gert dus van de trein en daar word ik onprofessioneel emotioneel van. Met ouder worden valt afscheidnemen mij zwaarder. Zeker als je weet dat het definitief is. Want Gert komt niet meer terug. Hij gaat het maken als trainer.