Ex-verslaafde Annelies (42) in ‘Bargoens’: “Ik dronk álles met alcohol, bijna zelfs parfum”

Annelies Frans is negen maanden nuchter. Afgelopen zomer bracht ze een aantal weken door in een gespecialiseerde instelling in Zuid-Afrika. Een noodzakelijke keuze, zegt de partner van acteur Eric Kerremans (jarenlang Xavier Latour in Familie). “Want ondanks goede bedoelingen schiet de hulp in België tekort. We werkten er in kleine groepjes, de begeleiders waren ervaringsdeskundigen die tijdens gesprekken bleven doorvragen om ons tot nieuwe inzichten te brengen. Hun feedback was keihard. Maar het hielp. Ik leerde in Zuid-Afrika om negatieve gevoelens toe te laten. Ik was een perfectioniste. Elke tegenslag moest gecompenseerd worden. Met drank. Ik minimaliseerde vaak de feiten. Ik was tenslotte niet iemand die zich in coma zoop.”

Annelies is nu geheelonthouder. “Sommige mensen drinken af en toe één glas, maar als ik dat doe, ben ik weer vertrokken.” Vooral wijn en cava scoorden goed bij haar. “Maar op den duur dronk ik alles door elkaar. Whisky lust ik niet, maar dan goot ik er een flinke scheut cola in en kneep ik mijn neus dicht. Ik dronk nog net geen parfum. Ik zie je lachen, maar er zijn er die zelfs dat doen.”

Het meest beschamende moment? “Toen ik een taxi naar ons huis liet komen met een fles drank erin. Dat was 25 euro voor de taxi en 5 euro voor de alcohol. Maar na een uur was die fles op, en moest ik weer een taxi laten komen. Waarom ik niet twee flessen tegelijk liet bezorgen? Omdat de taxichauffeur anders kon denken dat ik verslaafd was. Of ik ging naar een buurtwinkel, en camoufleerde mijn flessen alcohol met extra frisdrank en zakken chips en nootjes. Zogezegd omdat er een feestje was. Ik heb nogal wat snoep mogen weggooien.”

Moederkloek

“Ik werd ook creatief met leugens: de hond stootte mijn glas om of ik liet mijn glas vallen. Ik verstopte drank op ingenieuze plekken, zoals tussen archiefmappen in mijn bureau”, bekent Annelies Frans, die meermaals probeerde af te kicken. “Maar dan ging ik in overleg met mezelf. Nu even geen alcohol, maar wel in het weekend of op een feest. Ik hield het drie weken vol, of soms enkele dagen. Maar dan volgde een terugval. Geen glas, maar direct veel. Mijn partner wist aanvankelijk niet van het probleem. In theatermiddens wordt geregeld gedronken. Maar stelselmatig werd het duidelijk. Eric kende zijn grenzen, ik niet. Hij wou me helpen omdat hij me graag zag, maar kreeg er geen vat op.”

In de trailer van Bargoens lijkt het alsof Annelies al twintig jaar drinkt. Dat wil ze nuanceren. “Mocht ik effectief zolang drinken, had ik geen carrière uitgebouwd. Ik werkte lang in het bedrijfsleven. Pas de laatste zes, zeven jaar werd het meer. Hoelang ik al verslaafd ben? Moeilijk te zeggen. De grens tussen sociaal drinken en beseffen dat je niet zonder kan, is dun. Pas op het einde besefte ik het probleem.”

Ook haar kinderen zagen wat er gebeurde. “Op een bepaald moment kwam mijn ex de kinderen halen omdat het niet meer ging. Ik was blij, want dan kon ik ongestoord verder drinken. Ik ben een moederkloek en deed veel voor de kinderen. Maar tijdens de ergste fase was ik er niet. ‘Ik had ook goeie momenten’, verdedigde ik me in Zuid-Afrika. Maar als je het nuchter bekijkt, waren die uiterst zeldzaam. Mocht Eric me definitief hebben verlaten, zou ik hem niet hebben nagelopen. De fles was belangrijker. Verslaving is een beest. Ik dacht dat ik een vrouw met karakter was, maar dat klopte niet helemaal.”

Dure behandeling

Annelies herinnert zich nog haar laatste glas. “Op Schiphol, vlak voor de afreis. Die ene witte wijn werden drie glazen. Tijdens de vlucht dronk ik niet. Achteraf hoorde ik dat er een Nederlander zich toen nog had volgekapt. Ik was jaloers, want ik had me daar nog volledig kunnen laten gaan. Als ik er nu op terugdenk, is het erg dat ik zoiets dacht”, zegt Annelies, die zelf met haar fratsen lacht. “Ik wil het nochtans niet mooier maken dan het is. Eric Goens zei ook dat ik het zo makkelijk laat overkomen. Maar ik probeer het positief te benaderen. Moest ik elke dag neerslachtig moeten vechten tegen alcohol, zou ik het niet volhouden. ‘Vandaag drink ik niet, en morgen drink ik me onder tafel’. Dat zeg ik elke ochtend opnieuw. Zo’n humor helpt. Mocht je me nu vijf jaar alcohol verbieden, kan ik dat niet aan.”

De behandeling in Zuid-Afrika heeft een stevig prijskaartje. “De richtprijs is 15.000 euro. Het ziekenfonds komt niet tussen. In Nederland is dat wel het geval. Daarom dat er ook meer Nederlanders verbleven. Belgen hebben er dus des te meer baat bij om nuchter te blijven, maar een verslaafde laat zich niet afschrikken door het financiële plaatje. Die grijpt sowieso naar de fles. Ik ken er die bij aankomst thuis al opnieuw dronken.”

Hoe beheerst alcohol nu Annelies’ leven? “Als ik een slechte dag heb, grijp ik niet meer naar de fles. Iemand bellen, in de tuin zitten of met de hond wandelen kan ook helpen. En mocht ik ooit hervallen, zou ik direct hulp inroepen.”

Bargoens, om 21.20u op Eén