In Peer stond een Van Morrison op het podium die echt wel alles gaf met zingen (en dat is heel wat) en musiceren. De man wisselt nogal wat instrumenten af op het podium: gitaar, piano, saxofoon en mondharmonica (en dan spreken we nog niet van tamboerijn en percussiespeeltjes). Dus het is niet alleen die misthoorn van een stem, die altijd heel veel indruk maakt.

Op zijn best is hij voor mij als hij begint te 'improviseren' en lange stukken te breien aan zijn nummers. Dan is Ridder Van The Man in zijn element, als hij 'Astral Weeks gewijs' flarden poëzie bovenhaalt, oude jazz- en bluesknarren parafraseert of kleine stukjes van die helden van hem in zijn songs invoegt. Zoals 'Vanlose Stairway in Peer' of 'In The Afternoon' - wat was dat weer goed zeg. En 'Cleaning Windows' - wat een goeie song is dat toch.

'Baby Please Don't Go' zal ik wel nooit moe worden, maar die zoveelste keer 'Brown Eyes Girl' hoefde voor mij niet echt, al dacht de grote meerderheid van het publiek daar anders over, dus...

Een primeur voor mij op een Van concert: hij heeft gelachen! Het duurde maar een seconde, precies of hij even uit zijn rol viel, en het was zo weer voorbij, want onmiddellijk daarna zette hij weer zijn stoïcijnse Van The Man-smoel op, maar toch. Voor de rest als vanouds geen communicatie met het publiek. Neen, naar zijn concerten moet je niet komen voor een gezellige babbel of wat grappen en grollen op het podium. Enkel blues, jazz, rock-'n-roll, soul, rhythm en blues van de allerhoogste topklasse. Niet meer, niet minder. En voor mij is dat genoeg. Meer dan genoeg. Ik geniet nog steeds van elk Van Morrison concert dat ik kan meepikken. En ik hoop van u hetzelfde