Gezien: ‘De Ideale Wereld’, Canvas, dinsdag 14 november, 22.10 uur.

Kuifje is een huichelaar. Als jonge snaak verslonden we de avonturen van de onbevreesde reporter, van Tibet tot de Sovjet-Unie. Enkele decennia, twee opleidingen en een sollicitatie later kunnen we stellig beweren dat hij de slechtst mogelijke woordvoerder voor ons beroep is. De dag van een journalist is helaas doodgewoner dan dat. Hij sleurt zich ’s morgens uit bed, drinkt sloten koffie, zit uren achter de monitor en grijpt regelmatig naar de telefoon om afgeblaft te worden door een woordvoerder. Met wat geluk komt hij op een blauwe maandag eens in Grote-Spouwen, laat staan dat-ie grensoverschrijdend gaat. En al zeker niet met een keffer in zijn spoor.

Ach, de woordvoerder. Belt-ie je op, dan komt-ie steevast met iets leuren. Kan je hem bereiken, dan smoort-ie in een zin of drie elk sappig verhaal vakkundig in de kiem en leidt-ie je om de oprit, de tuin en de stinkende beerput. Hij is de brenger van de grote Goednieuwsshow, of op zijn minst de zo-erg-was-het-nu-ook-weer-nietshow.

Iets wat de woordvoerder die elke week in het satirische Canvas-programma ‘De Ideale Wereld’ opdraaft zo onweerstaanbaar hilarisch maakt. Eens de camera uitgaat, vertelt Lander Cobbaert de onverbloemde waarheid, met meer dan één vettige kwinkslag. Túúrlijk stallen onze multinationals hun geld in belastingparadijzen! Uiteraard checkt KRC Genk met die controversiële bewegingstracker wanneer haar spelers in de koffer duiken! Bij zijn eerste verschijning, toen hij Open Vld-politicus Geert ‘snickel’ Versnick na zijn ongeoorloofde tripjes naar Thailand beschuldigde van naar een pikante pingpongmatch te gaan, twijfelden heel wat kijkers of hij toch niet de echte woordvoerder was die onoplettend uit de biecht klapte. De gebrilde gladjanus is voor alle duidelijkheid een acteur: ene Carl Dircksens, redactiemedewerker bij ‘De Ideale Wereld’. Hij kon onmogelijk de echte zijn: deze “woordvoerder” zegt namelijk wat hij denkt, en vooral wat u en ik thuis op de zetel tussen de gewikte en gewogen woorden van die leperds kunnen opvangen.

Afgelopen dinsdag was het onderwerp wel wat neteliger dan gewoonlijk. Bart De Pauw, die al wel eens met Jelle De Beule en Co. verscheen in programma’s voor de Openbare Omroep, bleek immers beslagen in het lastigvallen van vrouwelijke collega’s. Sommigen dachten op voorhand dat de satirici het Engelse spreekwoord don’t shit where you eat eer zouden aandoen, of met hun grove moppen zelf grenzen zouden overschrijden.

Van hun aanpak konden we echter allemaal wat leren. Niet enkel De Pauw bleek een aflevering lang de risee, ‘DIW’ haalde zichzelf ook vrolijk door de mangel door gespeeld te doen alsof ze rond de hete brij dansten. Een impliciete schuldbekentenis leek het haast, van naaste medewerkers van De Pauw die zich afvragen hoe ze jarenlang de andere kant konden opkijken. Ook de woordvoerder deed dus zijn zegje: over het pietenfeest op de redactie en Weinsteinvis, en dat ze met ‘Twee Tot De Zesde Machtsmisbruik’ al een opvolger voor de geschrapte quiz klaar hadden.

Bart De Pauw schakelde net voor het uitlekken van het nieuws een communicatiebureau in om advies in te winnen. Dat zijn ontkenning slash minimalisering slash schoorvoetende bekentenis van weinig integriteit getuigde, werd hem bijzonder zwaar aangerekend, zeker op sociale media. We raden de volgende Stalkse Ruiter met losse pollekes aan om misschien eens aan te kloppen bij Lander Cobbaert. Al bleek het verbloemen van de ‘ik wil je neuken’-sms zelfs voor hem een niet te overschrijden grens.