Dank je wel, Eberhard van der Laan

"Zorg goed voor onze stad en voor elkaar” – emotioneel geladen woorden als afscheid van een doodzieke burgemeester. Ik ben nu niet het meest teerhartige mietje, maar het heeft me toch getroffen. Ook al omdat ik zoveel van de stad hou, omdat een weekje Amsterdam jaarlijks op de agenda staat en omdat ik dan de stad steeds met een beetje spijt in het hart verlaat en stiekem jaloers ben op degenen die er hun vaste stek hebben.

Als cultuurbarbaar heb ik er nog nooit het Rijksmuseum of de Hermitage bezocht en bij Van Gogh zette ik nog nooit een voet binnen. Schande? Oké, maar ik geniet dubbel van de unieke, bijna uitbundige, vrije samenhorigheid, de ‘paardenbril-af’-mentaliteit, die ik hier overal en ergens anders nooit vind, van het flaneren door de Jordaan, van de win­dowshopping rond de PC Hooftstraat en van de verdoken terrasjes bij Nel, bij de Waterkant of in de Hoftuin aan de Herengracht. Om het op zijn Hollands te zeggen, ik ben totaal dépaysé door gewoon een weekje Amsterdammer te zijn. Natuurlijk doen we ook als hetero mee aan de jaarlijkse Canal Parade en springen we in de Prinsengracht. Zwemmen wordt hier gedoogd en het is dubbel zo plezierig als het eigenlijk niet mag. Hoe ver voel ik me hier van de betutteling in eigen stad, van het water in de Brugse reitjes, elk jaar van betere kwaliteit, maar waarin zwemmen verboden blijft. Of nog dichter bij huis, zwemmen in de Damse vaart, in perfect open zwemwater, maar alleen toegelaten in een klein stukje en dan nog slechts twee keer per week gedurende bepaalde uren.

Maar genoeg gezaagd, leve Amsterdam ook als chocoladestad, want hier komen de gefermenteerde cacaobonen massaal uit alle hoeken van de tropen toe en ligt sinds eeuwen de grootste cacaohaven van de wereld. Hier kreeg chocolade een eigen identiteit, werd het anders benaderd dan bij ons. Staan bij ons de pralines op de eerste rij, dan is er hier chauvinisme voor de chocolade pastilles die Droste reeds 150 jaar in de bekende ronde doosjes verkoopt. En dan zijn er nog de enorm populaire muizenstrontjes, eveneens een Amsterdamse uitvinding, meer beschaafd maar minder leuk hagelslag genaamd. In Nederland het meest populaire broodbeleg. Vertelt dat iets over de zuinigheid van onze noorderburen en onze Bourgondische levensstijl? Onlangs werd in de Heisteeg een luxeboetiek geopend waar men enkel en alleen muizenstrontjes in allerlei uitvoeringen verkoopt!

De laatste dag van ons verblijf is traditioneel men only, een sortie die steevast begint met een borrel bij Lowietje, om inspiratie op te doen terwijl het vrouwelijk deel van ons gezelschap hun shoppingtrip voorbereidt met een bezoek aan het tassenmuseum. Amsterdam, we komen zeker terug voor een nieuwe hersenspoeling, “goed zorgen voor de plaats waar je leeft, goed zorgen voor elkaar”. Misschien is het leven wel niet ingewikkelder dan dat, dank je wel Eberhard van der Laan.