Liefste lijf,

Onze relatie is soms een beetje raar, hè? Nou ja, “raar”, dat is ook weer zo’n woord. Wellicht is er niemand die een relatie van pure liefde met zijn lichaam heeft. Toch doe ik al sinds mijn puberteit mijn uiterste best om jou niet te haten. Om jou niet te zien als afwijkend van de norm, om je bobbeltjes en putjes en rolletjes niet te vervloeken, maar te waarderen. Met lippenstift, eyeliner, leuke kledij en toffe schoenen probeer ik je te verwennen.

Ik wil niet die vrouw zijn die haar lichaam haat. Ik weet tenslotte maar al te goed dat mijn onzekerheden mij zijn aangepraat door het onrealistische ideaalbeeld dat de media verspreiden. En ik heb wel betere dingen te doen dan alleen maar na te denken over hoe mijn bovenbenen of armen uitkomen in dat jurkje, toch?

Ons lichaam is zoveel meer dan de som van onze lichaamsdelen. Het is iets wat je gelukkig kan maken. Dankzij deze armen kan ik op regenachtige avonden knuffelen met mijn dikke, wollige kat. Met deze handen blader ik door de pagina’s van mijn favoriete boeken. En mijn vingers, die zijn mijn gereedschap wanneer ik aan mijn tekeningen werk. Is dat niet belangrijker dan mijn spiegelbeeld?

Altijd maar nadenken over ons uiterlijk is ontzettend vermoeiend. Ik zal nooit een lijf hebben als de modellen die je in de boekjes ziet. Maar die paar kilo’s die ik volgens sommigen zou moeten verliezen, zijn het niet waard om de maaltijden op te geven waar ik zo van kan genieten. Kunnen we onze energie niet beter investeren in het genieten van een goed boek, een fantastische film of van een lekkere maaltijd omgeven door vrienden en familie? Want liefste lijf, eigenlijk ben jij net goed zo.

Liefs,

Eline