Dan Karaty elke vrijdag op post in ‘Belgium’s Got Talent’: "Maar voor mijn gezin vlieg ik wekelijks naar New York"

Een interview met Dan Karaty is een plezier, want de Amerikaan is een echte spraakwaterval. Ondanks een intensief Nederlands taalbad enkele jaren terug, doet de wereldbefaamde choreograaf de babbel met Dag Allemaal wel het liefst in het Engels. "Er is niet zoveel van blijven hangen, na zes maanden in de States was ik alles alweer vergeten", glimlacht hij verontschuldigend.

Dan komt net uit Los Angeles als we hem ontmoeten in de tv-studio’s in Lint waar ‘Belgium’s Got Talent’ wordt opgenomen. Daags nadien vliegt hij alweer terug naar New York, de stad waar hij met z’n gezin woont. Al dat gependel, voor Dan is het de normaalste zaak van de wereld. "Om jetlags te vermijden, volg ik een uitgekiend schema", zegt hij. "Zo weet ik perfect wanneer ik moet slapen of net moet wakker blijven. Ik probeer me strikt aan dat regime te houden want anders zou het vroeg of laat fout lopen.’"

Door ‘So You Think You Can Dance’ en ‘Belgium’s Got Talent’ denken veel mensen dat jij een halve Nederlander of Vlaming bent.

Ik ben dan ook heel graag bij jullie. Het is echt zalig werken met mijn schermcollega’s en de rest van het team. De verschillen in cultuur blijven, maar zingen, dansen en turnen zijn nu eenmaal universeel.

Als je een zeemeermin op een schommel moet beoordelen die zo vals als een kat zingt, vraag jij je dan nooit af: ‘Help, wat doe ik hier?’

(lacht) Oh ja, die auditie! Die herinner ik me nog levendig. Dat was verschrikkelijk.

Is het dan niet lastig om met een uitgestreken gezicht toe te kijken?

Absoluut. An, Stan, Niels en ik werpen elkaar dan een niet mis te verstane blik toe. Of krijgen de slappe lach. Het publiek neemt ons dat niet kwalijk. Die chemie tussen de jury maakt de show net leuk.

Hoe vertel je, als altijd hoffelijke Amerikaan, aan zo’n kandidaat dat zijn act echt slecht is?

Het komt er gewoon op aan beleefd te blijven. Je moet de kandidaat een beetje kunnen lezen. De ene kan al beter tegen een stootje dan de andere. Ook opvallend: de Vlaamse kandidaten luisteren heel beleefd en zeggen dankjewel, in Nederland krijg je soms onverwacht pittig weerwerk.

Je doet dit soort jurywerk al twaalf jaar. Raak je het nooit beu?

Zolang er talent is, wil ik van de partij zijn. Plus: mijn job is achteroverleunen in m’n stoel, me laten entertainen en zeggen wat ik ervan vind. En ik word er nog goed voor betaald ook! Ik zou gek zijn om deze job te laten schieten. Natuurlijk ben ik weleens jetlagged of heb ik er minder zin in, maar eens in de studio ben, vergeet ik dat.