Reconstructie van een gitzwarte dag in de carrière van Wout van Aert: ‘Hij is nog altijd in shock’

“Oh een val, ohlala!”

15.13u, de finale van Dwars door Vlaanderen moest nog beginnen. Een motard, die achter het peloton rijdt, slaat alarm.

Het volgende beeld is dat van Wout van Aert die uitgeteld op het asfalt zit van de Ninoofsesteenweg in Ronse. Zijn shirt van Visma-Lease a Bike is aan de rechterkant volledig gescheurd. Minstens vijf renners zijn met 80 kilometer per uur over zijn rug gereden/geschoven. Het resultaat: veertig vierkante centimeter aan brandwonden.

Hoewel de motard van de televisie op twee meter afstand staat, hoor je Van Aert luid huilen en kermen tot in de huiskamer. Is het van de pijn? Of speelt tegelijk het verdriet mee om al die uren en uren die hij eenzaam op de Teide doorbracht om komende zondag en de zondag erop eindelijk de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix te winnen? De mecanicien brengt nog een reservefiets aan, maar die blijft onaangeroerd. Van Aert probeert nog leunend op beide armen rechtop te blijven zitten, maar gaat dan toch op zijn zij liggen.

Einde verhaal. Hij wordt meteen afgevoerd naar het AZ Glorieux van Ronse door een verzorger. Zijn schoonvader Roger De Bie is snel ter plaatse.

De wielersupporter koestert dan nog hoop en houdt zich vast aan het feit dat Van Aert nog kon steunen op beide armen. Van het klassieke sleutelbeenbreukgebaar - waarbij de ene arm de andere arm moet ondersteunen - is geen sprake. Als het enkel bij duizeligheid plus schaaf- en brandwonden blijft... De Ronde van Vlaanderen wordt sowieso een moeilijk verhaal, maar misschien kan Parijs-Roubaix nog...

Die luchtbel wordt rond 18 uur doorprikt. Volgens een dokter in het ziekenhuis gaat het om verschillende breuken. Zijn ploeg brengt even later de bevestiging: “Een gebroken sleutelbeen en verschillende gebroken ribben.” Liefst zeven in totaal, en Van Aert liep dus ook een breuk op in zijn borstbeen.

“Geen Ronde. Geen Roubaix. Geen Amstel.” Het voorjaar is voorbij.

De zondebok? Dat de val gebeurde in de afdaling richting de Kanarieberg is geen toeval. Van Aert had het vorige week nog aangekaart bij HLN. “Die afdaling is gevaarlijk, maar vooral door het gedrum van de renners. In het algemeen doen de organisatoren van de Vlaamse klassiekers het maximum om de veiligheid te garanderen, door bijvoorbeeld bloembakken weg te halen. Qua preventie zijn dit de veiligste koersen die er zijn”, aldus Van Aert.

Om die preventie te bevorderen had Flanders Classics deze passage al uit het parcours van de Ronde van Vlaanderen geschrapt, maar in een kleinere koers als Dwars door Vlaanderen bleef de passage wel overeind. “De Ronde is de meest nerveuze wedstrijd. We hebben in het verleden gemerkt dat de afdaling richting Kanarieberg echt wel een punt van bezorgdheid was in de Ronde, maar niet in Dwars Door Vlaanderen”, zegt Tomas Van Den Spiegel, CEO van organisator Flanders Classics. “Dit ongeval toont dat we nooit voorzichtig genoeg kunnen zijn en we een punt hadden door deze passage uit de Ronde te schrappen.”

De afdaling richting de Kanarieberg is snel, dat weet elke coureur. “Het peloton is er vaak nog groot en er ligt veel vuil en grind aan de zijkant van het wegdek”, vult Jasper Stuyven aan. Ook hij lag erbij en brak zijn sleutelbeen. Ook voor de tweede beste Belg van het moment geen Ronde en Roubaix.

Toch zijn het vooral de renners die de afdaling gevaarlijk maken. In de afdaling naar de Kanarieberg bedraagt de snelheid gemakkelijk 80 à 90 kilometer per uur. Hoe hoger de snelheid en hoe meer gedrum, hoe gevaarlijker. Maar als je wilt klimmen, moet je ook afdalen. Als de afdaling naar de Kanarieberg wordt geschrapt, moet een nieuwe afdaling worden gezocht. Tijdens de afdaling naar La Redoute in Luik-Bastenaken-Luik flirt de snelheid zelfs met 100 kilometer per uur. Die afdaling is nog een pak gevaarlijker, ook door het slechtere wegdek.

Van Aert is niet gevallen door een slecht wegdek. Volgens ooggetuigen liep de vloeibare mousse uit zijn tube. Het kan er op wijzen dat de tube van zijn wiel was geschoten, maar die these wordt door zijn ploeg ontkend. “Wout tikte het achterwiel van een ploegmaat aan, werd daardoor uit balans gebracht, botste tegen mijn ploegmaat Alex Kirsch aan en viel”, zegt ooggetuige Stuyven.

Die ploegmaat van Van Aert was Tiesj Benoot. “Wout riep naar mij: ‘Go Tiesj!’ Toen zette ik me recht op de pedalen. Ik wilde versnellen om als eerste de bocht naar rechts naar de Kanarieberg te nemen. Dat was een sleutelpunt in de race. Maar net dàn tikte Wout mijn achterwiel aan.”

Hoewel Benoot geen schuld treft, was hij er het hart van in. “De voorbije twee maanden hebben we zeven weken samen doorgebracht. Drie weken samen op een kamer op de Teide in Tenerife. Wout stak in de vorm van zijn leven. Het is rot om Wout zo te verliezen.”

Rot voor Benoot. Rot voor de wielerfan. Een Ronde zonder de beste Belgische kanshebber... Twee jaar geleden miste Van Aert al de Ronde door een covidbesmetting. Toen kon hij wel nog Parijs-Roubaix rijden. Ook die kans wordt hem nu ontzegd.

Of hij nog de Giro zal kunnen rijden, die over vijf weken begint... Onzeker. Even een ver-van-ons-bedshow. De Ronde is onthoofd.

Hoe erg supporters, ploegmaten en televisiekijkers dat ook vinden, voor Van Aert is dit uiteraard de zwaarste dreun. Al die voorbereiding, al die opofferingen, de zeven weken op een vulkaan op Tenerife. Eén zware klap en al dat werk - en die blakende conditie - is voor de vuilnisbak. “Het leven van een topsporter: keiharde opofferingen en dan keiharde tegenslag. Wout is er erg van aangedaan. Hij is nog steeds wat in shock”, zegt zijn manager Jef Van Den Bosch, die ook bij Van Aert in het ziekenhuis was.

18.52u.

Langs een dienstingang van AZ Glorieux worden Van Aert en Stuyven op een draagberrie overgebracht in een ambulance, die hen vervoert naar het AZ Herentals, waar dokter Steven Claes - een wereldautoriteit als het over gebroken botten van coureurs gaat - hen woensdagavond nog zal opereren.

Stuyven, gelaten en met een van pijn verwrongen stem: “Misschien kunnen we donderdagochtend samen een koffie drinken op ons ziekbed...”

De Vlaamse koersliefhebber heeft wat meer nodig dan enkel straffe koffie om deze klap te vergeten.