Wat zit er achter het ‘verstoppertje spelen’ van Sydney McLaughlin, de grote rivaal van Femke Bol?

Regerend olympisch kampioen en wereldrecordhoudster op de 400 meter horden Sydney McLaughlin-Levrone kan het grootste obstakel zijn dat tussen Femke Bol en olympisch goud ligt. Maar de Amerikaanse speelt graag verstoppertje. Niemand van de toplopers heeft zich de afgelopen jaren zo weinig op de wedstrijdbaan laten zien als zij.

Dit weekeinde zou de 24-jarige Amerikaanse na 649 dagen haar rentree maken op de 400 meter horden, bij de Los Angeles Grand Prix. Maar een week of wat voor de wedstrijd werd haar naam verschoven van de 400 meter horden naar de startlijst van de 200 meter. Zo blijft het gissen waar McLaughlin staat op het onderdeel waarop Bol afgelopen zomer wereldkampioen werd.

McLaughlins laatste 400 meter horden dateert van 8 augustus 2022, gelopen in het Hongaarse stadje Székesfehérvár. Het is de enige race die ze als regerend olympisch en wereldkampioen betwistte.

Knieproblemen?

Vorig jaar wilde ze zich toeleggen op de 400 meter zonder hekjes, kwam ze ook sterk voor de dag bij de Amerikaanse kwalificatiewedstrijden. Maar uiteindelijk meldde ze zich met een knieprobleem af voor de WK. In dat seizoen nam ze aan slechts vier wedstrijden deel, waaronder ook een 60 meter indoor.

McLaughlin trekt zich weinig aan van het gemopper van anderen, die menen dat het de atletiek als sport niet helpt dat zij zich als olympisch kampioen zo zelden zien laat.

Kritiek die niet alleen van fans komt, maar bijvoorbeeld ook van Laurent Meuwly, de coach van Femke Bol. ‘Het is vervelend voor de atletiek. Ik vind het heel beroerd. Ik denk dat mensen maar wat graag zo ongeveer elke week McLaughlin en Femke tegen elkaar zien lopen.’

Op sociale media is het een terugkerende grap dat McLaughlin zich vaker afmeldt voor wedstrijden dan dat ze er verschijnt. Maar oud-olympisch kampioen Michael Johnson nam het onlangs voor haar op. ‘Ik zou haar ook graag in meer wedstrijden zien, maar zij is niet het probleem.’

Kwestie van geld

Volgens de voormalig wereldrecordhouder op 200 en 400 meter loont het te weinig voor een topper als McLaughlin om de wereld over te reizen voor Diamond League en andere wedstrijden. Er is niet genoeg te verdienen en de vliegtrips en jetlags zijn niet goed voor de vorm. Dan kan ze beter in de VS blijven om daar te trainen en zo nu en dan een kleinere wedstrijd te lopen.

In McLaughlins sponsorcontract met schoenenfabrikant New Balance ontbreekt een scherpe eis om zich bij wedstrijden te tonen. Nike legt die verplichting wel op, in het verleden onder anderen aan Dafne Schippers. Zij zag zich tijdens haar loopbaan genoodzaakt om met een rugblessure te lopen om haar toelage veilig te stellen.

McLaughlin kan zonder een nummer op te spelden al rekenen op haar salaris dat bij ondertekening van het contract in 2018 naar verluidt 1,5 miljoen dollar per jaar bedroeg. Na haar olympische titel is dat ongetwijfeld verder toegenomen.

Geen roem, maar respect

Het leven buiten de schijnwerpers bevalt McLaughlin het best. In een video die ze in de zomer van 2021, vlak nadat ze een wereldrecord bij de Amerikaanse olympische trials in Eugene had gelopen: ‘Ik wil geen roem. Ik wil er niets van weten. It’s toxic. Ik verlang alleen een beetje respect.’

Als kind van twee talentvolle atleten voelde ze van jongs af aan dat er veel van haar verwacht werd, door haar ouders, coaches en het publiek langs de baan. ‘Ik had mezelf ervan overtuigd dat ik op aarde was om te winnen. En dat ik, om liefde en respect van anderen te ontvangen, als eerste moest eindigen. Als ik dat niet deed, wat was ik dan waard?’, schrijft ze in haar dit jaar verschenen autobiografie Far Beyond Gold: Running from Fear to Faith.

McLaughlin mocht als 16-jarige al naar de Olympische Spelen in Rio. Maar ook al brak ze op jonge leeftijd door, het verlangen het goed te doen voor anderen, leidde tot angsten en paniekaanvallen.

Daar kwam pas een einde aan toen ze in aanloop naar de Spelen van Tokio, haar huidige echtgenoot en oud-American footballspeler Andre Levrone ontmoette en dankzij hem troost en kracht vond in religie. Far Beyond Gold gaat over de jaren tussen Rio en Tokio en is sportboek en een evangelisatiepoging ineen.

Wedstrijdritme

Haar teruggetrokken bestaan past helemaal in de filosofie van haar coach, Bobby Kersee. Hij is ervan overtuigd dat het slijpen aan vorm en conditie het best gebeurt op de trainingsbaan en dat atleten zich daarnaast ook niet te veel met media moeten bezighouden. Hij heeft een plan en alles is erop gericht om dat nauwkeurig uit te voeren.

McLaughlin vaart blind op de koers van Kersee, zegt ze in een video op haar YouTube-kanaal. Wat anderen vinden, daar maalt ze niet om. ‘De verwachtingen van anderen zijn de verwachtingen van anderen.’

Ze heeft bovendien al een aantal keer bewezen dat ze met weinig wedstrijdritme toe kan. Ze behoorde vorig jaar op de 400 meter direct tot de besten van de wereld. En dit jaar klokte ze (met meewind) op de 200 meter al 22,38, terwijl ze die afstand al zes jaar niet meer gelopen had.

In aanloop naar haar olympische titel, voor landgenoot Dalilah Muhammad en Bol, liep ze de 400 meter horden alleen bij een kleine wedstrijd in Nashville en bij de Amerikaanse trials.

Dopinggeruchten

Aan de langdurige periodes van afwezigheid kleven voor McLaughlin ook risico’s als het gaat om haar imago. In de atletiek zijn dopinggeruchten nooit ver weg en dat geldt zeker voor pupillen van Kersee. Hij was als trainer al actief in de jaren tachtig. Dat is een periode waarin op grote schaal doping werd gebruikt, niet alleen aan de oostkant van het IJzeren Gordijn, maar ook in de VS.

Over zijn vrouw en meerkampster Jackie Joyner-Kersee gingen verhalen, net als over zijn pupil en schoonzus Florence Griffith-Joyner, die al op 38-jarige leeftijd overleed. Haar wereldrecords op de 100 en 200 meter uit 1988 zijn nog altijd niet verbroken. Daarnaast waren er meermaals atleten die Kersee of zijn pupillen van oneerlijke praktijken betichtten, maar bewezen werd het nooit.

Wie minder wantrouwig is, zal vooral benieuwd zijn wat McLaughlin dit olympisch seizoen precies wil. In haar boek schrijft ze dat ze na 2022 de 400 meter horden vaarwel wilde zeggen als ze dat jaar bij de WK in eigen land de titel in een wereldrecord zou grijpen. ‘Begrijp me niet verkeerd. Ik geloof echt dat ik gemaakt ben voor de horden, maar de spanning die het lichaam ondergaat bij het trainen voor die discipline heeft het uiterste van me gevraagd.’

Hoewel McLaughlin haar zin kreeg, wereldkampioen werd in Eugene en haar wereldrecord aanscherpte tot 50,68 – Bol volgde op anderhalve seconde en greep zilver – is het niet duidelijk of ze daadwerkelijk de horden eraan gegeven heeft voor Parijs. Ze heeft dat nog altijd niet expliciet gezegd.

Als het aan Bol ligt is kiest de Amerikaanse voor een duel met haar, zo liet ze al meermaals weten. ‘Ik loop het liefst tegen de sterkste atleten van de wereld.’ En hoe goed ze ook verstoppertje speelt, er is weinig twijfel dat McLaughlin tot die groep behoort.