Direct naar artikelinhoud
Column

Politici, de hervorming van het profvoetbal is jullie verdomde plicht

Hans Vandeweghe.Beeld Bob Van Mol

Hans Vandeweghe is sportjournalist bij De Morgen.

De parallellen tussen het drugs- en het voetbalmilieu kreeg u hier al mee. Er is ook een parallel tussen de dopingproblematiek in het wielrennen en de corruptie in het voetbal. Met dien verstande dat doping, hoewel laakbaar, nog steeds sportieve winst als doel heeft. Voetbalcorruptie/bedrog niet, die heeft financiële winst als finaliteit. U moet zelf maar uitmaken wat u het meest verwerpelijke vindt.

Net als in de strijd tegen doping schoot de strijd tegen de corruptie alleen maar op nadat de overheden er zich mee bemoeiden. Neem de politionele acties. Wie kan 220 man op de been brengen voor vijftig huiszoekingen? Alleen het gerechtelijk apparaat. De voetbalmedia wordt nu verweten: "ze wisten het allemaal". Precies wat men de wielermedia twintig jaar geleden ten tijde Festina verweet.

Van sportjournalisten die moeten overleven in een competitief milieu waarin elke scheet wereldnieuws is, mag je niet verwachten dat ze wantoestanden aanklagen of schandalen uitspitten. Voor je het weet, ben je een outcast. Dit is geen verschoning want er was evengoed schuldig verzuim. Dat twee journalisten van Het Laatste Nieuws en één van Het Nieuwsblad in verdenking zijn gesteld voor betrokkenheid bij criminele organisaties en omkoping, is een blamage. Dat is de meest gecompromitteerde wielerjournalist nooit overkomen.

Beweer anderzijds niet dat nooit is geprobeerd om één en ander aan de kaak te stellen. Over de makelaarswereld zijn verhalen verschenen, maar niemand van de journalisten – bedoeld wordt, zij die verder kijken dan 1-0, de 3-4-3 en het volgende interview – had de bevoegdheid om huiszoekingen te doen of telefoontaps te plaatsen om bewijzen te verzamelen. Dat weer andere collega’s zich tegen malafide figuren aanschurkten, klopt ook. Zij werden beloond met exclusieve interviews, reisjes, nieuwtjes en wat al niet meer. Van voetbaljournalistiek tot voetbalhoernalistiek, het is maar een kleine stap.

Matchfixing idem, ook daar is veel over geschreven, al hebben we ons met dank aan een aantal fantasten te lang blindgestaard op een stel mallote Aziaten van wie we vermoedden dat die in een achterafkantoortje bepaalden hoe en wanneer er hoek- en strafschoppen gingen vallen. So what? Het echte vervalsen van de degradatiestrijd, en nog wel vier jaar op rij als alle info klopt, gebeurde onder onze ogen.

Hou Marc Coucke en die hele Profliga ver weg van de hervorming van het Belgische profvoetbal. Zij doen aan damage control om zoveel mogelijk de bestaande toestand en faveurtjes te redden

Vervang matchfixing door doping en je zit bij de wielrennerij van al even geleden. De belangrijkste parallel tussen het voetbal van nu en het wielrennen van toen, is dat autoregulering niet heeft gewerkt en nooit zal werken. Zolang de ploegen, de ploegleiders en de wielerbonden zelf aan zet waren, veranderde er niets aan het dopingprobleem. Pas toen onafhankelijke instanties er zich mee gingen bemoeien, zijn stappen gezet.

Marc Coucke zei afgelopen vrijdag in De Afspraak dat hij van België hoogstpersoonlijk een gidsland in corporate governance in het voetbal wil maken. Alstublieft neen, we moeten Marc Coucke en die hele Profliga ver weg houden van de hervorming van het Belgische profvoetbal. Ze hebben collectief gefaald en nu zouden ze ineens het licht zien en hun handel en wandel zelf willen opkuisen? De démarche van Coucke is niet meer dan damage control om zoveel mogelijk van de bestaande toestand en de faveurtjes te redden.

De Profliga godbetert, wie gelooft die lui? De clubjesclub waarvan de CEO eerst werkte bij Standard onder de veroordeelde ex-makelaar Luciano D’Onofrio, vervolgens bij het failliete White Star Woluwe met de halve gangster John Bico en dan bij RAEC Mons van Domenico Leone, die verdacht werd van verduistering van subsidies. Mons ging onder het toeziend oog van Pierre François failliet, waarna hij twee maanden later CEO werd van de Profliga.

De voorzitter van de Profliga dan: dat is Marc Coucke. Die slaagde erin voor de transfer van 10 miljoen van Landry Dimata van KV Oostende naar Wolfsburg 3,7 miljoen euro commissie betalen aan Didier Frenay. (Sommige bronnen spreken van een transfer van 8 miljoen.) Waar dát goed voor was, moet hij toch maar even uitleggen.

Coucke duwde KV Oostende naar de financiële afgrond en liet de club achter met een aantal lijken in de kast. Coucke en zijn waanzinnige KVO-uitgaven waren de aanleiding voor de Profliga om in de zomer van 2017 een Belgische versie van de Financial Fair Play in het leven te roepen. Heel recent heeft Coucke de Profliga gesmeekt om de financial fair play op te rekken zodat hij meer schulden zou kunnen maken met Anderlecht. Club Brugge en Genk hielden dat gelukkig tegen.

Enkele federale ministers waren van de week erg verontwaardigd: de voordelen van het voetbal moeten misschien op de schop. Misschien? Zelfs zonder corruptie, omkoping, witwassen en wat al niet meer waren die maatschappelijk niet te verantwoorden, laat staan met wat nu is uitgekomen.

Ministers, volksvertegenwoordigers en andere geïnteresseerden die aan de knoppen draaien, let even op: 120 miljoen euro krijgen de zestien eersteklassers elk jaar cadeau van de Belgische overheid. Het is uw verdomde plicht om er op toe te zien dat die correct worden besteed.

Een tip: stel een onafhankelijke expertengroep samen, met belastingspecialist Michel Maus als voorzitter en laat die een nieuw financieel voetbalmodel uittekenen. Voorwaarden waaraan dat moet voldoen: maatschappelijk relevant, financieel transparant, met zorg voor de community, en bovenal gericht op opleiding van eigen jeugd in plaats van mensenhandel. De lijst met voorwaarden is niet exhaustief.