MODESPECIAL. Tinne Oltmans: van rockchick tot musicalster

Dat Tinne Oltmans bij de jeugd hot is, mag duidelijk zijn. Met vijf Gouden K’s werd ze deze maand de grote winnaar van het Ketnetgala. De Ghost Rockers mochten juichen met de trofee van de beste serie en de beste band, maar ook als actrice en grave griet werd Tinne persoonlijk gehuldigd. Bijna 40.000 kinderen brachten hun stem uit en die vijfde award… die was voor de kus van het jaar. In de serie, als Mila en Jonas, maar laat die twee in het echte leven nu ook een koppel zijn. Intussen zijn de opnames voor Ghost Rockers (vier tv-seizoenen en een film) afgelopen, maar het einde van Ghost Rockers is niet het einde van Tinne Oltmans. “Ghost Rockers is ook niet voorbij, hé”, verbetert ze. “De serie is afgelopen, maar de band bestaat nog. We hebben deze zomer onze agenda’s opengehouden om te gaan toeren.”

Hoe kijk jij terug op de serie?

Het is heel mooi geweest. Het is toch een beetje je baby. We waren alle vijf heel enthousiast om er nog een jaartje bij te doen als band. Er zijn nog heel wat mogelijkheden. Bijvoorbeeld op YouTube ligt nog een hele wereld open. We hebben al een eigen vlog (eigen video’s op You­Tube, red.) van Ghost Rockers waar we backstage filmpjes maken, maar misschien zit er nog meer in.

Met Ghost Rockers is je carrière gelanceerd. Je hebt er ook een vriend (ze heeft een relatie met haar tegenspeler ­Juan Gerlo die Jonas vertolkt, red.) aan overgehouden. Hoe ben je in de reeks beland?

Dat was eigenlijk mijn stage voor het vierde jaar van mijn opleiding musicaltheater aan de Fontys Hogeschool voor de Kunsten in Tilburg, maar die begon al in mijn derde jaar. Daardoor heb ik anderhalf jaar logboeken en verslagen gemaakt, terwijl anderen dat maar voor een stage van drie maanden moesten doen. (lacht)

Ik ben uiteraard heel dankbaar voor de kans die ik heb gekregen. Nog voor ik afgestudeerd was, had ik een job waarin ik alles wat ik graag doe, kon combineren: acteren, dansen en zingen.

Sinds we anderhalf jaar geleden stopten met draaien, hebben we plots veel vrije tijd. We blijven wel optreden en er zijn geregeld meet & greets, maar verder ligt mijn agenda nu open en staan er heel wat nieuwe projecten op stapel. Zo kruip ik nog tot 4 maart in de huid van Doornroosje, mijn eerste musicalrol sinds ik afgestudeerd ben. Het is een productie van Deep Bridge, een heel interactieve voorstelling waarbij we de allerkleinsten echt meetrekken in het verhaal. En achteraf mogen de kinderen mee op de foto. Al is het ook voor de ouders heel prettig. Die blije kindergezichten, dat vinden mama’s en papa’s toch heerlijk.

Van de stoere Mila naar een fonkelende prinses. Een hele stap?

Ik vind het fijn om geen stoere rol te spelen. Het is mijn eerste prinsessenrol en meteen al een opperprinses. Ik ben zelf niet zo’n meisje-meisje, maar met die krullen in mijn haar, die kroon op mijn hoofd en alle glitter die erbij hoort: het heeft toch wel iets. Inclusief de bombastische en feeërieke trouwjurk. Ik vind Doornroosje wel een heel flauwe prinses. Die zit te wachten tot een prins op het witte paard haar komt halen en geeft dan pas zin aan haar leven. Je gaat toch niet je leven on hold zetten tot een man je komt halen! Ik heb meteen gezegd dat ik als Doornroosje een prinses met pit wil neerzetten.

Na de prinsessenrol wordt het juffrouw Ellen in Zoo of Life, nog een musical. Ligt daar je echte liefde?

De eerste liefde zeker wel. Toen ik als elfjarige ­Marta mocht spelen in The Sound of Music, was ik meteen verkocht. Ik vond dat zo geweldig dat ik er voluit voor ben gegaan, daar lag mijn focus. Zoo of Life is, in tegenstelling tot Doornroosje, een heel grote productie. Zo leer ik meteen het hele spectrum kennen en kan ik ontdekken wat ik leuk vind. Voor Zoo of Life zijn we met de hoofdcast al een eerste keer samengekomen om het script te lezen. We mochten allemaal onze input geven na de eerste lezing en regisseur Luc Stevens noteerde ijverig waar er nog mogelijkheden lagen. Eind deze maand beginnen we te repeteren. Alle deelnemers, profs en vrijwilligers hebben ook een keer samengezeten in de Elisabethzaal, dat zijn er honderden. Samen is dat toch een indrukwekkende groep.

Doet het je iets om met gevestigde namen als Warre Borgmans, Janine Bischops, Ivan Pecnik en ­Jelle Cleymans te spelen?

Het is toch wel speciaal. Jelle Cleymans is op een soortgelijke manier aan zijn carrière begonnen, in de Studio100-reeks Spring. Hij maakt nu zijn eigen muziek. Jelle heeft een traject afgelegd dat mij ook wel zou liggen.

Naar de samenwerking met Warre Borgmans kijk ik ook erg uit. Ik zie hem ontzettend graag spelen en hoop veel van hem te leren. Door te kijken naar hem, hoe hij met het script omgaat... Wie weet heeft hij wel tips voor mij.

Van iedereen kan je leren, elk project is een leerschool, of het nu gaat om profs, amateurs, ervaren of minder ervaren spelers. Ook voor jezelf. Zo heb ik ooit in een theaterproductie met heel veel emoties geprobeerd om mijn eigen gevoelens te verbergen. Dat was helemaal fout. Ik heb toen echt ervaren dat ik mezelf mag zijn en zelfs moet zijn. Dat ik heel gevoelig ben, is niet mijn zwakte. Dat is net mijn sterkte. Daardoor kan ik extra liefde geven en ontvangen. Het heeft geen zin om te vechten tegen wie je bent. Wees gewoon jezelf!

Het lijkt wel of er nu veel jonge musical­acteurs op het podium verschijnen. Is er een nieuwe lichting opgestaan?

Ik denk dat er vooral meer musicals zijn. Elk jaar studeren er wel wat mensen af natuurlijk. In Tilburg zaten we met twintig, in Brussel zijn er ook een stuk of vijftien. Bij Zoo of Life doen zelfs enkele klasgenoten van mij mee. Lotte Stevens en Brent Pannier zaten ook in Tilburg. Net als Michiel De Meyer trouwens, met wie ik in de finale van Steracteur Sterartiest stond. Het is wel plezant om elkaar zo terug te zien. Omdat we in Nederland gestudeerd hebben, zijn velen daar blijven hangen. Ze deden ginder stage en in Nederland is de musical­markt toch groter. Dat het genre in de lift zit, kan ik alleen maar toejuichen.

Bij een serie heb je een vooropgestelde agenda met een vast inkomen. Kan je als musicalster rondkomen in Vlaanderen?

Zuinig zijn, hé. Als acteur weet je dat je geen vast loon hebt, tenzij je in een soapserie speelt. Ik heb geen gat in mijn hand, ik ben zelfs veeleer aan de gierige kant. We zullen wel zien wat er nog komt, maar verantwoord omgaan met mijn centen kan ik. En voorlopig is mijn agenda nog aardig gevuld (lacht).

Met musicals en vlogs?

Onder andere, ja. Ik heb een eigen YouTube-kanaal en dat gaat steeds beter. Het is heel fijn om te doen, al steek ik er toch altijd meer tijd en werk in dan ik verwacht. Maar ik ben ook streng voor mezelf. Posts moeten altijd perfect in orde zijn eer ik ze plaats, zowel qua inhoud als qua uitwerking. Alleen als ik iets te vertellen heb, zet ik het online. Je ziet altijd de echte Tinne, maar niet met ontbijtfoto’s of met ‘kijk ik poets mijn tanden’. Eerlijkheid, snelheid en humor, dat zijn mijn codewoorden voor een goede vlog. Mijn posts moeten vlot, flitsend, grappig, positief en realistisch zijn, daar waak ik over.

Ook al geef je daardoor een groot deel van je privacy op?

Het grote voordeel van vlogs is dat je ze zelf maakt. Je kiest zelf hoe je in beeld komt en wat je toont. Het is maar hoe je het knipt, hé. Ik wil die controle zelf in handen houden. Pas als een filmpje exact is hoe ik het wil, post ik het. Daardoor duurt het ook zo lang eer mijn filmpjes klaar zijn. Ik reken toch telkens op een dag per vlog. Zelfs een foto voor Instagram is heel doordacht, wat soms wel gesakker oplevert. Na vijftig foto’s van mijn nieuwe haarkleur, had ik er nog geen waar ik blij mee was (lacht).

Je bent zelf digital influencer, zoals dat heet. Kan je daar van leven?

Sommigen kunnen dat, maar dat is niet mijn bedoeling. Er is wel een markt voor sociale media, het is een heel interessante wereld. Ik kies ervoor om alleen dingen te doen die ik interessant vind. Als ik enthousiast en benieuwd ben over iets, denk ik dat mijn volgers dat ook zijn en probeer ik dat uit. Volgens mij is het vooral belangrijk dat je verhaal klopt. Een veganist die 3.000 euro krijgt om een steak te eten, dat slikken volgers niet zomaar. Voor mezelf is het vooral belangrijk dat de sociale media mij niet in de tang nemen. Ik controleer mijn social media en niet omgekeerd.

Je was ook het gezicht van de Ketnetcampagne Stip It. Een actie die kinderen sensibiliseert om niet te pesten...

En vooral om te helpen als je ziet dat er iemand gepest wordt, want dat is vaak erg belangrijk. In de middelbare school werd ik gepest en ik miste vooral hulp van anderen die zich durfden uitspreken tegen die pestkop. Echt pesten, dat doet er meestal maar eentje, maar er staan er vaak nog tien rond die niets doen. Sta er niet bij te kijken, maar reageer! En dan bedoel ik zowel de leerling als de leerkracht. Dat is niet simpel, maar wel enorm belangrijk voor de slachtoffers.

Ik was zeer vereerd toen ze me voor deze campagne vroegen. Toen ik het onderwerp hoorde, moest ik zelfs niet meer weten. De zin was nog niet uitgesproken of ik zei al ‘ja’. Ik heb intussen ook mijn verhaal over mijn pestverleden verteld, net om kinderen te inspireren om op te komen tegen pesters. En de campagne werkt echt. Heel mijn Instagram en Facebook staan vol met stippen (met vier stippen op je hand laat je zien dat je opkomt voor slachtoffers en tegen pesters, red.). BV’s, volwassenen en heel veel kinderen die allemaal de boodschap uitdragen dat pesten echt niet kan. Op die manier wil ik zeker ook een influencer zijn.

Dit artikel komt uit CittALEES MEER IN CITTA

INFO:

Musicalspektakel Zoo of Life speelt vanaf 3 april in de Koningin ­Elisabethzaal in Antwerpen. Info en tickets op ­www.zooantwerpen.be

Doornroosje, nog tot 4 maart in Antwerpen, ­Hasselt en Gent, www.deepbridge.be