Tegen het einde van de aflevering staat de blik van Tom Van Grieken permanent op onweer, tot zijn eigen frustratie

Politiek is theater, en politieke televisie is doorgaans de overtreffende trap van theater. Gelukkig voor VTM niet het soort theater waar met penissen gezwaaid wordt, of Vlaams Belang zou het willen verbieden.

Politieke televisie dus, in volle campagnetijd. Nu Paul Jambers er geen zin meer in heeft, springt tv-maker Eric Goens in het gat. Aangezien hij na Het huis en Die huis geen eigen huizen meer over had om een programma op te nemen, nam hij dan maar zeven prominente politici mee naar het kasteel van Jemeppe. Om het met Bart De Wever te zeggen: “Het hol van Pluto was niet vrij ofwa?”

De Wever is niet alleen de belangrijkste Belgische politicus van de voorbije 20 jaar, hij is ook een godsgeschenk voor televisiemakers die een beetje stennis willen schoppen. Zet De Wever naast een baksteen en hij begint hem nog de grond in te boren. In de eerste aflevering van Het conclaaf, zoals de vierdelige VTM-reeks heet, is niet de baksteen maar Tom Van Grieken de voornaamste boksbal van de N-VA-voorzitter. Dat levert met momenten hilarische televisie op, wanneer De Wever zijn gekende cynisme de vrije loop laat.

Van Grieken ziet er slechts sporadisch de humor van in. Hoe langer de eerste dag in het kasteel duurt, hoe meer de VB-voorzitter zich als een vis op het droge voelt. Tegen het einde van de aflevering staat zijn blik permanent op onweer, tot zijn eigen frustratie. Hij heeft duidelijk weinig zin om een rolletje te spelen – wat hij De Wever een paar keer verwijt – en zijn collega’s af te katten enkel omdat de camera’s draaien.

Arriveert ook in deel één van Het conclaaf: Conner Rousseau, die het statige kasteel binnenwandelt met zijn spullen in een draagzak van de Euroshop. Goens en Rousseau kennen elkaar goed, want de socialist was eerder ook al op bezoek in Het huis, en schakelde Goens in om zijn coming-outfilmpje op te nemen. Intrigerend detail: Goens raadde Rousseau blijkbaar aanvankelijk zelf af om dat filmpje te maken. Samen komen ze nog eens terug op de woelige maanden voor Rousseaus ontslag, al wordt daarin eigenlijk niets nieuws verteld.

Veelzeggend is wel het verschil tussen de kille begroeting die Van Grieken krijgt van De Wever, en de hartelijke glimlach bij de N-VA-voorzitter wanneer hij Rousseau op de bank ziet zitten. “Moh, kijk ne keer. Back from the dead.” Opnieuw: je moet De Wever niet leren hoe sappige televisie werkt.

Gasten uit balans

Maar Het conclaaf is veel meer dan scripted reality. En dat is grotendeels de verdienste van Eric Goens zelf, die al jaren de zeldzame gave bezit om te schipperen tussen gezellige gastheer en brutale interviewer, en er nog mee weg te komen ook. Hij weet hoe hij gasten op hun gemak moet doen voelen, maar ook hoe hij ze uit balans moet brengen.

Heeft de kiezer daar wat aan? Toch wel. Al was het maar om de passage waarin Van Grieken en De Wever elkaars plannen voor een onafhankelijk Vlaanderen fileren. Of de discussie over de Chinese connecties van Filip Dewinter, die de Chinese overheid bonnetjes liet terugbetalen van etentjes die nooit plaatsvonden.

Het is nog even afwachten of Het conclaaf scherp blijft wanneer nog eens vier politieke kopstukken arriveren. Maar qua politiek infotainment levert Goens alvast geloofwaardiger televisie af dan destijds Paul Jambers.

Het conclaaf, donderdag om 21.45 uur op VTM en op VTM GO.