Zorgen voor de hele aarde is in je eentje te groot. Vraag jezelf af: voor welk stukje aarde wil ik zorgen?
Sinds kort heb ik een tuin. We zijn net verhuisd voor mijn werk en mogen een jaar lang in een mooi huis wonen. Daar zijn we heel blij mee. Maar wat echt als een cadeau voelt, is de tuin. Het is een stadstuin omringd met een stenen muurtje. Het woord paradijs betekent letterlijk ‘ommuurde tuin’. En op de eerste zonnige dagen van dit jaar voelt een tuin ook paradijselijk aan.
Er bestaat een mooi christelijk lied waarin de verbinding wordt gelegd tussen een tuin en het paradijs: ‘Morning has broken’. (In het Nederlands: ‘Dit is een morgen als ooit de eerste’.) Het is een lied vol met beelden waarin iemand door een tuin loopt, met bloeiende planten, zingende vogels en hetzelfde ochtendlicht dat ooit in de tuin van Eden scheen.
Maar het scheppingsverhaal en het paradijs zijn niet de enige bril waarmee christenen naar de natuur kunnen kijken. We kunnen ook via Christus kijken naar de natuur. Hij is immers de eerstgeborene van de schepping, door Hem is alles geschapen en Hij heeft alles met zich verzoend door vrede te brengen met zijn bloed aan het kruis (Kolossenzen 1).
