We geloven de Limburger als hij zegt dat het niet om de duiten gaat. Ook al zal hij in Polen een aardige cent verdienen. We zullen zijn overstap, een contract tot 2020 ten spijt, ook geen verraad noemen. Zelfs al had hij het minder dan een jaar geleden nog met warme stem over de openingsceremonie van de Olympische Spelen die hij zó graag achter de Belgische vlag had gelopen in plaats van de Duitse, zoals in Rio. Heynen geeft toe dat hij niet trots is op het verbreken van zijn contract en er verschillende nachten van wakker lag. Maar anderzijds redeneert hij: als een club een coach zonder veel omhaal op straat kan zetten, waarom zou dat dan omgekeerd niet eens mogen?

Spijtige zaak

Hoe dan ook blijft het tot nader inzien een spijtige zaak voor het Belgische volleybal. De constructie leek immers ideaal. Aan de basis een Dominique Baeyens, de man die als bondscoach het werk van Claudio Gewehr verder zette en de Red Dragons onder het stof vandaan haalde. Ach wat, ze heetten toen nog niet eens zo. Nationale ploeg, niks meer.

Nadat hij afhaakte, ging Baeyens zich helemaal concentreren op de opleiding van het jonge talent in de Vlaamse Volleybalschool. Kwestie dat de vijver niet droog komt te liggen eens wereldtoppers als Sam Deroo, Simon Vandevoorde en co het welletjes vinden. Ondertussen trok Vital Heynen – sowieso te ongeduldig om zich met de jeugd bezig te houden – als nieuwe bondscoach de lijn door bij de Red Lions, met net geen brons op het EK.

Grootste verdienste

Dat de Limburger zich een topper mag noemen, hoeft geen verder betoog. Zijn passages als clubcoach bij Maaseik, in Turkije, Polen en Frankrijk waren een succes, terwijl hij momenteel met Friedrichshafen op weg lijkt naar de Duitse titel. Als bondscoach van Duitsland pakte hij in 2014 bovendien brons, het eerste eremetaal ooit voor onze oosterburen op dat niveau.

Zijn grootste verdienste in dat ene jaartje bij de Red Dragons was echter dat hij voor meer sérieux zorgde binnen een team dat in het buitenland vaak afgedaan werd als een bende speelvogels en er daarom niet in slaagde alle mogelijkheden te benutten. Ook al was het even wennen aan een zelfverklaarde ADHD’er als Heynen. Soms irritant voor zowel vriend als vijand. We spraken hem vorige lente, kort voor zijn eerste samenkomst met de Belgische selectie. Friedrichshafen speelde nadien tegen Düren. Na tien minuten was een driftig molenwiekende en protesterende Vital door de referee al twee keer tot de orde geroepen. Heynen ten voeten uit. Het duurde dan ook even vooraleer hij de Belgische kleedkamer achter zich kreeg. Geholpen uiteraard door de resultaten: de WK-kwalificatie om te beginnen.

Timing

Heynen had ruim een jaar geleden al naar Polen gekund, maar toen koos hij nog voor België. Was Vital ook van idee veranderd als de regerende wereldkampioen vorige zomer op het EK in eigen land niet roemloos werd uitgeschakeld in de play-offs van de groepsfase? Allicht niet. Wat had hij te winnen bij een team dat alles al had? Ondertussen liggen de zaken anders. Uiteraard blijft er de druk om over een dik half jaar opnieuw een prijs te pakken, maar Polen begint er niet meer aan als favoriet. Goud mag, maar moet niet meer. Eender welke medaille kan terug blinken. Het perfecte moment voor een opportunistische coach. En dat moet niet eens negatief klinken.

Wat nu met de Dragons?

Hoeft met het vertrek van Vital Heynen de opmars van de Red Dragons te stranden? Captain Sam Deroo, die als hoekaanvaller bij de Poolse landskampioen Kedzierzyn de bui al langer zag hangen, stelde eerder al van niet. Het talent ís er. Het gros van de selectie is aan de slag in een hoogstaande competitie of bij een club als Roeselare of Maaseik, met succes actief in de Champions League. Het is nu wel aan de nationale federatie om ze een waardige opvolger voor te schotelen. Een topper, waar al dat talent naar op kan kijken en die ze in de hand kan houden. Zo niet gaat Vital Heynen heel hard worden gemist.