Dit zijn de tien beste platen van de week

1. Kamasi Washington – Heaven and Earth

Met de speelse dubbelaar Heaven and Earth zet de Californische tenorsaxofonist Kamasi Washington genereus de deuren open naar zijn geest. Hij leidt als een hippie-predikant de dienst op zijn nieuwe album. Zijn monumentale verschijning vertaalt zich daarbij alweer naar een mastodont van een plaat. Een dubbelaar – goed voor acht kantjes vinyl – geeft onderkomen aan spirituele jazz, seventies soul, afrobeat, funk, samba en een muzikale blik op de eenentwintigste eeuw.

Zijn liefde voor films ('Fists of Fury') en games ('Street Fighter Mas') schemeren door, maar ook de spoken van Pharaoh Sanders, Thelonious Monk en John Coltrane waren rond in zijn retro-esthetiek. Beide platen klinken wervelend en weelderig, zelfs al verschillen ze drastisch van toon. "De dromerigheid van het tweede luik is bij wijlen voor de doorzetters", aldus onze journalist Gunter Van Assche, "maar 'The Space Travelers Lullaby' doet zijn grandioze voordeel met blazers, strijkers en koorzangen, waarbij John Barry's eerdere werk met 007-films je zo voor de geest komt. Net zo goed lijk je trouwens een psychedelische Disney-trip te beleven, en komt Sun Ra Orkestra even piepen. Zonder meer de apotheose van de plaat."

Wat Heaven and Earth grensverleggend maakt? "Je kunt onmogelijk je vinger leggen op eender welke compositie die Kamasi Washington neerzet. Ze zijn ongrijpbaar en avontuurlijk, hypnotiserend en bloedstollend. Dat maakt van Heaven and Earth ook meteen een ongeziene ontdekkingsreis."

Lees hier de volledige recensie.

Lees hier het interview met Kamasi Washington.

2. Soulwax– Essential

Essential, de opvolger van From DEEWEE, werd vorig jaar in amper twee weken voor het gelijknamige radioprogramma van de BBC gecreëerd. Deze dikke partyplaat beroert en prikkelt zoals weinig elektronische dansalbums dat vandaag kunnen.

De Gentenaars knipogen naar de newwave-elektro van de eighties en de electroclash van de nineties. Dansen mag, zowaar! Op het met stuiptrekkende blieps bezaaide 'Essential Two', het met de kokette soulstem van Charlotte Adigéry ingesmeerde 'Essential Four' of de koortsdroom 'Essential Five' dat dankzij een manisch na-na-na-koortje en morsige synthbassen nog het dichtst aanleunt bij hun eigen mijlpaal Nite Versions.

"De manier waarop de heren drumcomputergrooves en de woeste sound van live-drums mengen, en die laten klinken alsof je net je voorhoofd door een pompende speakerbox hebt geramd, is weergaloos en onnavolgbaar", schreven we. Leg de Dafalgan alvast klaar.

Lees hier de volledige recensie.

3. SOPHIE – Oil of Every Pearl's Un-Insides

Met Oil of Every Pearl’s Un-Insides transformeert undergroundfenomeen SOPHIE zich tot high profile-popster. Op de hoes laat ze voor het eerst haar gezicht zien, net als in de video bij 'It's Okay to Cry', waarop ze – een primeur – zelf zingt . De tekst leest alsof er een juk is afgeworpen: het is oké om kwetsbaar te zijn, en niet te verbergen wie je bent. Jarenlang was namelijk bijna niets over SOPHIE bekend: zij – of toen nog hij – liet de muziek spreken.

Haar stijl? Hypergeconcentreerde pop, een over the top EDM-productie én een avant-gardistisch sounddesign. "In een reeks andere songs, met bewerkte en verknipte zang, knalt SOPHIE net zo hyperkinetisch door de boxen als in haar oudere werk", aldus onze recensent Pieter Coupé , "maar hoor je tegelijk dat haar sound aan diepte heeft gewonnen. 'Immaterial' is een 21ste-eeuwse update van Madonna's bijna gelijknamige wereldhit en klinkt alsof SOPHIE die track door de deeltjesversneller joeg." 

Lees hier de volledige recensie.

4. The Carters (Beyoncé & Jay Z) – Everything Is Love

De vrucht van noeste relatietherapie heet Everything Is Love, een collaboratie van Jay-Z en vrouwlief Beyoncé. Op deze blitse duettenplaat adopteren Jay en Bee het populaire hiphopsubgenre trap, kapselen het in, parasiteren en herinterpreteren. Terloops demonstreert het duo met een weinig aplomb hoe je uit trap music een volwaardige pophit puurt.

Niet alleen Jay, maar ook Beyoncé, rapt nu en dan, en ze doet dat krachtig, onverzettelijk, haast achteloos. Ze drapeert onverwoestbare rhymes over de bonkende beats, met een cadans waar Cardi, Nicki en Lil' Kim bij zullen hyperventileren. Er is spookachtige seventiessoul gespeeld door The Dap Kings, elders doemen meer street cred en slimme knipoogjes naar de hiphopgeschiedenis op dan u van twee hitparadekanonnen zou verwachten. "We came, and we saw, and we conquered it all", besluit het übergelukkige duo aan het slot van deze impressionante plaat.

Lees hier de volledige recensie.

5. Nine Inch Nails – Bad Witch

Trent Reznor doet blijkbaar alleen nog aan ep'tjes en soundtracks. Bad Witch is het derde mini-album in drie jaar tijd, na Not The Actual Events en Add Violence. In tegenstelling tot veel van zijn leeftijdsgenoten slaagt de Amerikaanse industrialgod erin een klankkader neer te zetten dat hoegenaamd niet anachronistisch of hopeloos geforceerd aandoet.

Opener 'Shit Mirror' is een pulserende bal noisepunk met vonkende elektronica aan de contouren. "New world, new times / Mutation, feels all right", schreeuwt Reznor. 'Ahead of Ourselves' is smerig en overstuurd, high -en lowtech tegelijk. Trent scheurt zijn karkas open en kijkt naar de kortsluitende ingewanden. Een lesje voor de mensheid: "Obsolete, insignificant / Antiquated, irrelevant / Celebration of ignorance / Why try change when you know you can't".

In 'Play the Goddamned Part' zit loeiende jazz gevangen die nét niet ontsnapt. Ook in de breakbeatchaos van 'God Break down the Door' schuilen huilende saxen. En losgeslagen acidblieps. In 'Over and Out' zet Trent zijn beste Bowie ooit neer. Dat weeë gevoel in je maag? Puur ontzag.

6. Yazmin Lacey - When the Sun Dips 90 Degrees

De uit Nottingham afkomstige neo-soulzangeres Yazmin Lacey aardt op haar nieuwe ep zowel in de wereld van de nachtclubjazz als die van de latin-jazz of de moderne soul. Haar stemkleur is nu aaibaar en ijl, dan weer volrond en romig. Ze flirt zowel met de sound van de jonge Londense jazzgarde als met de aan gospel schatplichtige r&b van Jill Scott en Angie Stone.

Gilles Peterson gaf haar een plekje onder zijn Brownswood Future Bubblers-paraplu. Invloedrijke BBC-dj's als Lauren Laverne gaven haar al two thumbs up. Nu u nog.

7. Martyn – Voids

De Nederlandse beatprofessor Martijn Deijkers hangt de nostalgie aan op Voids. De man die met Great Lengths een dubstepklassieker creëerde en vervolgens almaar experimenteler te werk ging (zie zijn output op het Brainfeederlabel), kiest op zijn derde studioalbum voor een behoedzame update van de future beats-stijl waarmee het voor hem begon. 

'Manchester', de opener van de plaat en een eerbetoon aan de overleden drum-'n-bassheld Marcus Intalex, schurkt zich tegen Burial aan. 'Nya' en 'Why' eren de in rave ondergedompelde postdubstep van aan het einde van de noughties. Zou Deijkers, die vorig jaar een hartaanval overleefde, opnieuw zijn vertrokken vanuit een carte blanche? Een volledige reset? Het verklaart de weemoedige feeling van deze tracks, geproduceerd met gevoel voor verfijning. Exquise spul.

8. Death Grips – Year of the Snitch

"Should the opportunity arise, vomit me flies / Flies vomit me, together's unwise, sever all ties". Yep, het meest eloquente, smaakvolle afropunkkransje links van Bad Brains en rechts van Ho99o9 kruipt weer vanonder uw bedje op een wijze waar Freddy Krueger vast stikjaloers van wordt.

Het gebrul van MC Ride komt weer recht vanuit een galmende badkamer, de beats van een stockverkoop, de samples uit een afgedankte sampler van twintig jaar oud. Althans, zo lijkt het. Tussen de stotterende industriële ritmes en de vermolmde hardcorenoise slaat Death Grips nu en dan een onverwachte richting in, zoals in 'The Fear' dat als verbasterde freejazz aanvoelt. Helse shizzle, dat wel.

9. King Princess – Make My Bed 

Liefhebbers van frêle, soulvolle pop à la Lapsley en Jessie Ware zullen misschien ook een knieval maken voor King Princess, het alias van Mikaela Straus. De 19-jarige, uit Brooklyn afkomstige maar in LA woonachtige zangeres schrijft "lesbian love songs", zoals i-D Magazine het onlangs noemde. In de pakkende single '1950' zingt ze "I hate it when dudes try to chase me, but I love it when you try to save me." Waarna niemand minder dan Harry Styles die lyric citeerde op Twitter en de immer twijfelachtige Kourtney Kardashian hetzelfde deed op Instagram. Los van die hysterische showbizzroddels: lekker frisse, charmant sentimentele popmuziek.

10. Darrell Cole – Loading... 

De in Antwerpen residerende rapper Darrell Cole profileerde zich in het verleden als iemand die moeiteloos de old skool naar vandaag weet te vertalen. Op zijn nieuwe ep Loading... is hij kwistig met fantastische, naar de nineties lonkende beats die A Tribe Called Quest, Slum Village, Gang Starr en Common in gedachten roepen. In de achtergrond waaien flarden soul, jazz of gospel voorbij. Maar deze plaat doet vooral als een onafhankelijkheidsverklaring aan. "I'm a call my manager right now and tell that nigga / Look, no more interview. Fuck the radio". Cole is niemands marionet. Wij duimen voor hem.