© Victoriano Moreno
Column. Belgium
De vlaggenkwestie, het lijkt een jaarlijks weerkerende discussie in Mechelen. Op sociale media vroeg iemand zich daags voor de nationale feestdag af wanneer de Vlaamse vlag opnieuw op de Sint-Romboutstoren zou wapperen. Dat wordt wellicht een jaartje geduld oefenen, tot de volgende Vlaamse feestdag op 11 juli.
Het stadsbestuur besliste namelijk een tijdje geleden al om enkel de Mechelse vlag nog te hijsen op de toren. Aan de voet wapperen ze allemaal. Nu we toch over de tweestrijd Vlaanderen en België hebben. Drie weken rondreizen in Engeland waren voor mij een flinke eyeopener. De meeste Engelsen die we ontmoetten, hadden België nog nooit bezocht. De meesten waren er wel al eens doorgereden. Als ze hier al eens geweest waren, dan was dat meestal in Bruges. Van andere steden hadden ze blijkbaar nog nooit gehoord. Op Brussels na dan en af en toe klonk ook Ypres, wat natuurlijk alles te maken heeft met het trieste oorlogsverleden.
Nee, ook Antwerpen kenden ze niet, laat staan ons eigenste Mechelen. Chauvinisten die we zijn, hebben we daar natuurlijk verandering in gebracht. Overigens, onze buren overzee denken blijkbaar dat we vooral Frans spreken. Slechts zeldzame keer weten ze dat er een Flanders en een Wallonia bestaan. Ons sterkste merk is duidelijk nog altijd Belgium. Als je als toerist zegt dat je van Belgium bent, tovert dat spontaan een glimlach op de gezichten: Oooh Belgium! Een enkeling wist ons zelfs te vertellen dat Belgium de hoofdstad is van… Brussels.
Het toeval wil dat we bij onze terugkeer een autocar passeerden met in het groot het opschrift Belgium tours én met een Nederlandse kentekenplaat. Wedden dat het geen toeval is dat een touroperator bij onze noorderburen brood heeft gezien in het merk Belgium? Vlaanderen en Wallonië hebben in Engeland alleszins nog een hele weg af te leggen om zich in de markt te zetten.
