Verzorgers Zoo laten zwangere gorilla eind december ‘in groep’ bevallen

De verzorgers kijken vol spanning uit naar het jaareinde. Tegen dan zou het kleintje moeten geboren zijn. “Eind december hopen we dat ukje op de buik van de mama te zien hangen”, voorspellen de verzorgers Julie Vansssche en Sarah Lafaut. “Gorilla’s zijn 8,5 maand zwanger, maar aan haar bolle buikje kan je Mayani zeker niet herkennen. Gorilla’s hebben gewoon altijd een bol buikje. Zij hebben veel meer darmen dan mensen – zo’n twaalf meter – en een gorillababy is heel erg klein. Bij de geboorte weegt dat ongeveer 1,5 kilogram, terwijl een mensenkind bij de geboorte ongeveer 3 kilogram weegt.”

Mayani is de fijnste van de groep en ziet er nu dus eerder normaal uit. “Je ziet het wel een beetje. Net voor de bevalling zal je ’t wel merken aan haar borsten. Die vullen zich met melk en worden dan merkelijk groter.”

Nemen jullie extra maatregelen ­tegen dat de bevalling nadert?

Julie Vanassche: “Heel weinig, we leggen wel extra veel stro zodat Mayani een warm en zacht bedje kan maken, maar verder interfereren we zo min mogelijk. Mayani kan dat wel alleen. En de andere gorilla’s zijn er om haar te steunen. De dieren bevallen namelijk in de groep, dus zal dat hier ook zo gebeuren.”

Hebben jullie een echografie gedaan? En weten jullie dan of het een jongen of een meisje wordt?

Sarah Lafaut: “We weten het niet, nee. We laten ons verrassen. We proberen zo weinig mogelijk te moeien in de groep, dus nemen we Mayani zeker niet apart om een echo te nemen. Zwangerschapstesten deden we wel, maar dat is zoals bij mensen een urinetest. Eens het plusje verscheen, wisten we dus hoe laat het was.”

Waren er verder geen tekenen van de zwangerschap te merken?

Julie Vanassche: “In het begin wel, hoor. De eerste twee maanden had ze last van ochtendmisselijkheid. Ze wilde amper buiten en at nauwelijks. Normaal is Mayani nochtans een echte Bourgondiër en eet ze een hele dag door. Gelukkig duurde dat niet al te lang en nu eet ze weer gezellig voor twee.”

(Lees verder onder de foto.)

Blijven jullie tegen eind december ’s nachts waken in de Zoo?

Julie Vanassche: “Nee, want de dieren zijn dat niet gewoon. Het zou hen dus stress kunnen bezorgen en dat willen we uiteraard niet. Al vind ik het wel super­spannend. Ik zou tegen dan alle dagen de vroege willen doen en ik denk zelfs dat ik ’s morgens vroeg ga komen, ook al heb ik de late. Gewoon om te komen kijken.”

Plaatsen jullie camera’s om de bevalling in uitgesteld relais te zien?

Julie Vanassche: “In de gebouwen hangen wel camera’s, maar omdat er zo veel hoekjes en kantjes zijn, is de kans klein dat we de bevalling zullen zien. Bovendien gaat een bevalling bij een gorilla meestal erg vlot. Het gaat om kleintjes van 1,5 kilogram, hé.”

Sarah Lafaut: “Het is voor Mayani haar tweede jong. We hebben vanuit Dublin Zoo wel beelden gekregen van vlak voor en na de vorige bevalling in 2007. Twee dagen vooraf kreeg ze het wel moeilijk.”

“Mayani zelf is verstoten door haar moeder en werd met de hand grootgebracht, maar ze is wel snel terug bij de gorilla’s gezet. En bij haar vorig jong maakte ze de eerste dagen wel enkele foutjes, maar daarna deed ze het supergoed.”

Wat voor foutjes maakt een gorilla dan?

Sarah Lafaut: “Dat zat hem vooral in het vasthouden van haar kleintje. Ze nam haar dochtertje soms maar met één armpje vast en daar was ze in het begin nog te klein voor. Maar eens ze het jong op haar buik zette, liep het gesmeerd.”

Hoelang blijft zo’n kleintje bij de mama?

Julie Vanassche: “De eerste maanden zien we waarschijnlijk niet veel meer dan een klein schattig bolletje dat op de buik van de mama hangt. Vanaf een maand of acht begint het jong zelf te klimmen. Uiteindelijk duurt het ongeveer twee jaar voor zo’n kleintje zelf op pad gaat. Tot dan blijft het op een armlengte van mama.”