De schatkist van Novastar: vijf keer onderbelicht, nu doorgelicht

‘The Laines’ (uit: In the Cold Light of Monday)

Zweegers en Lennon: het zijn twee handen op één buik. De invloed van zijn favoriete Beatle weigert Novastar van zich af te schudden, en dat levert op zijn laatste plaatje dit onmiskenbare juweeltje op. Een waarin de grootste troeven van de muzikant – een ijzersterke melodie, een ijle engelachtige zang – helemaal uitgespeeld worden.

“Ik heb een vast ritueel als eeuwige Humo-jongen,” grinnikt Zweegers. “Nog voor de mastering laat ik mijn plaat beluisteren aan Guy Mortier. Hij haalde er net als jij ‘The Laines’ uit. Guy schrijft me na elke plaat de mooiste mails en brieven die een mens kan ontvangen. Hij noemde deze song bijvoorbeeld wereldklasse, en schreef ook dat het geen single was, maar er absoluut één zou moeten zijn. In mijn naaste omgeving hoor ik trouwens vaak soortgelijke commentaren op die song.

“Als schrijver luister ik natuurlijk anders naar mijn muziek, maar sinds ik ‘The Laines’ eens ’s avonds hoorde passeren op Radio 1 kan ik het nummer nu ook naar waarde schatten. Ik ben toen zelfs even moeten stoppen langs de kant van de weg. (lacht)

“Ik bedacht de titel toen ik in Brighton naar de studio wandelde, en door The Laines kuierede: een klein wijkje in Brighton. Op mooie herfstdagen is het daar prachtig. ‘The Laines’ gaat over het gevoel om je hoofd als een kleine jongen te laten rusten in de schoot van je vrouw. Oorspronkelijk heette het nummer ‘Love That Burns’, maar geef toe: deze titel is mooier.”

‘Ten-Eleven’ (uit: Humo’s Rock Rally 1996)

Onze eerste kennismaking met Novastar? Dat was tijdens de finale van Humo’s Rock Rally, waar hij met het goud aan de haal ging. Zijn monsterhit ‘Wrong’ bestond toen trouwens ook al, zij het in laatste aanbouw. Zelf had Zweegers geen goed oog in de winst. Vóór de deliberatie hadden hij en een andere finaliste – An Pierlé, u vast evenmin onbekend – ­in de backstage van het Lunatheater een weddenschap over de winnaar afgesloten.

Joost wedde dat het meisje op de bal met de piano de zege zou nemen. Hij verliest de weddenschap, want hij wint de wedstrijd. Niet onterecht, vond Humo toen: “Joost Zweegers was de enige zanger waarvan we wilden geloven dat hij met iedere vezel in zijn lijf achter elke fraai gezongen lettergreep stond. Hij zond songs de zaal in als ‘Ten-Eleven’ en ‘Wrong’, parels gedragen door een kristalheldere stem.”

Als er al één song onderbelicht is gebleven, volgens Zweegers, dan moet het wel ‘Ten-Eleven’ zijn. “Geen idee zelfs of je die nog op YouTube kan terugvinden (wél dus; GVA). Maar met die song heb ik dus de Rock Rally gewonnen. ‘Caramia’ had ik eerder al gespeeld om in de finale te raken. Ik dacht: iedereen heeft mijn beste liedjes gehoord, daar kan ik niet opnieuw mee afkomen. ‘Ten-Eleven’ schreef ik speciaal voor de finale zélf. De tekst was niet eens helemaal af.

“Zelfs in het noorden van Nederland gebeurt het nog dat fans juist dié song aanvragen tijdens een concert. Het is daarom al langer mijn ambitie om ‘Ten-Eleven’ op een mooie dag finaal af te krijgen en officieel uit te brengen.”

‘Still Learning to Fly’ (uit: Another Lonely Soul)

Aan het einde van het psychedelische ‘Still Learning to Fly’, de laatste song op Another Lonely Soul (2004), barst het nummer open in een grandioze finale met een pianoloopje. Onversneden melancholie in een moment gebald. Een tijdlang speelde Zweegers dat nummer doelbewust laat in de set, als een soort persoonlijk hoogtepunt van het concert.

“Goh, dat is lang geleden,” zegt hij daar vandaag over. “Ik schreef de song voor mijn eerste akoestische theatertour, waar ik Piet Goddaer (Ozark Henry; GVA) leerde kennen. Ik heb toen een tijdje in New York gewoond, vlak na 9/11. Daar kwam deze song toen uitgevloeid. Mijn muziek wordt vaak aan The Beatles gelinkt, maar dit nummer kwam… welja, van een héél andere plaats. Al heb ik het drumpatroon wél nog gepikt van ‘Come Together’, herinner ik me ineens. (lacht) Heel lang geleden dat ik deze song nog heb gespeeld.”

‘Bangor’ (uit: Almost Bangor)

Ook ‘Bangor’ is weer zo’n song van Novastar die onverholen knipoogt en lonkt naar John Lennon. “Voor mij is die song het summum van productie,” zegt Zweegers. “De instrumentale hook heeft een filmische synthklank uit mijn jeugd, héél eighties. Los van de hits op die plaat – ‘Mars Needs Woman’ en ‘Because’ – speel ik deze song nog altijd graag op het podium. Het werpt me meteen terug in de tijd, naar de periode waarin ik deze plaat maakte.”

‘Closer to You’ (uit: Inside Outside)

“Nu moet ik kiezen tussen mijn debuut en mijn plaat met producer John Leckie, Inside Outside (2014). Wat een moeilijke! Dan kies ik toch voor die tweede, omdat die plaat vier jaar geleden de brug vormde naar de hernieuwde Novastar. ‘Closer to You’ is nu niet bepaald onderbelicht gebleven, maar het was géén commercieel succesvolle single. Het was heel moeilijk om die song helemaal juist te krijgen qua structuur, maar dankzij Leckie lukte het me wel. Als ik de song live speel, krijgt die wél de aandacht die ze in de charts had kunnen krijgen. Ik merk dat ze mensen raakt in hun ziel, en niet eens door het Grote Refrein. Het is alsof ik de luisteraar op een tripje neem. Dat gevoel kun je moeilijk duiden, omschrijven of analyseren. Maar je voélt het wel.”