Dit waren de 8 meest teleurstellende optredens van Pukkelpop 2018
Acht podia en meer dan 180 acts. De vier dagen Pukkelpop 2018 zaten eivol voor onze muziekredactie. Naast een reeks pareltjes en een hoop nieuwe ontdekkingen zagen ze ook een aantal bands – en soms niet van de minste – die de bal hopeloos missloegen. Hieronder de acht acts die op hun rapportkaart helaas vooral (donker)rode cijfers aantroffen.
1. Papa Roach ★☆☆☆☆
Een van de meest retorische vragen van deze editie van Pukkelpop kwam uit de mond van Jaccobi Shaddix, de driekinnige zanger van het in 2003 in drogend cement blijven hangende Papa Roach. Shaddix vroeg aan het publiek: "Do we have some old skool fans in the house? Who wants to hear some old songs?" Het is 2018, en Chokri programmeert nu-metal voor nostalgici. Emo met een haarstukje.
Lees hier de volledige recensie en ontdek meteen welke andere ouwe rockers wél van jetje gaven.
2. Imagine Dragons ★★☆☆☆
Achter Imagine Dragons schuilt een wonderlijk verhaal van wederopstanding: Dan de Frontman kampte ooit met een depressie, overkwam ze, en ziet het nu als zijn taak om jongeren over de hele wereld erop te wijzen niet te zwijgen over wat er binnenin hen woelt.
Dat is erg mooi van hem. Maar die muziek, Dan. Even afgetraind als hijzelf: het is Muse op anabole steroïden, door te spoelen met een pint lachgas. 'Radioactive'? En hoe. Het was het openingsnummer op Pukkelpop, en amper was het afgelopen of er begon al een preek over love hier en understanding daar. Oké Dan, but buy us dinner first. 'Yesterday' – met die titel vraag je erom – kon je met de beste wil ter wereld geen nummer noemen, en al helemaal niet als het zo gespeeld werd. 'Natural': oei oei, en ook ai ai.
Lees hier de volledige recensie.
3. $uicideboy$ ★★☆☆☆
De show van $uicideboy$ in de Marquee had wel een disclaimer mogen krijgen. Iets als: "Wie met vragen zit rond zelfdoding, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813." Zowat een kwart van de ruwweg twintig tracks die het duo uit New Orleans rapte, had de woorden 'Kill Yourself' in de titel, en anders passeerden in hun rhymes wel morbide referenties naar zelfmoord, of brachten ze een ode aan een collega-hiphopper die de hand aan zichzelf sloeg (Lil Peep), dan wel één die gewelddadig aan zijn einde kwam (XXXTentacion).
Lees hier de volledige recensie en ontdek meteen welke hiphoppers (die géén Kendrick heten) Pukkelpop wél deden bouncen.
4. N.E.R.D. ★★☆☆☆
N.E.R.D op Pukkelpop was precies wat je verwachtte van N.E.R.D op Pukkelpop.
Ten goede betekent dat:
- Pharrell Williams stond op het podium
- 'Kill Joy' was het warme ejucalaat van een bronstige vulkaan, '1000' rende op gebruinde hipsterbenen.
- Pharell, Chad Hugo en hun danseressen luisterden de set op met het soort gymnastiek waar ik vier en een halve Westmalle Tripel voor nodig heb.
- De smaakpolitie trad doortastend op toen ik tijdens 'Spaz' aan spaztische booty shaking begon te doen.
Lees wat dat ten kwade betekent in de volledige recensie: "Serieus, Pukkelpop, wat is er aan de hand? Is er eigenlijk nog iemand die de weg kent naar het hoofdpodium?"
5. Thunderpussy ★★☆☆☆
Zou Thunderpussy de ultieme natte droom van Homer Simpson zijn? Vier schijnbaar gewillige, euh, wijven uit Seattle in zilveren ondergoed, leren broek en/of lakleren sm-laarzen die een jaren 80-hardrockvariant spelen die we sinds The Darkness niet meer hebben gehoord? Eddy Lipstick en Dennis Black Magic beginnen er vast bij te likkebaarden.
In de Marquee doet deze karikatuur vooral vermakelijk aan. Je denkt aan Joan Jett en Bonnie Tyler, aan Gossip en The Bangles. Zangeres Molly Sides beschikt beslist over een impressionante bluesstem en haar BFF's kunnen een aardig mopje spelen. Maar, lieve Jezus, wat zijn die songs duf, zeg. En moeten ze écht Jefferson Airplanes 'Somebody to Love' coveren? Staan daar geen straffen op?
Lees hier de volledige recensie.
6. Dirty Projectors ★★☆☆☆
Dirty Projectors is weer een kleine groep geworden. Gek, zeker nadat Bitte Orca in 2009 zo hoog stond in allerhande eindejaarslijsten.
Ze leken voorbestemd om een sprong te maken à la Alt-J (Main Stage in 2015) of The War On Drugs (donderdagavond Main Stage). De band stond in de Club, en die was nauwelijks voor de helft gevuld. Het veelkoppige gezelschap uit Brooklyn was er net als op hun platen wel interessant, maar goed? Bij momenten.
Het was die veelkoppigheid die hen parten speelde: iedereen was bijna voortdurend en tegelijkertijd aan zet (in de studio stuur je al makkelijker eens iemand naar de nachtwinkel), wat een kakofonie aan klanken opleverde waar wij – 'Trout Mask Replica' uitgezonderd (1969 alweer) – niet zo tuk op zijn. Dat en het feit dat Dirty Projectors in hun zoektocht naar een nieuw genre blijkbaar een weg zijn ingeslagen waar simpelweg geen nieuw genre meer te vinden valt.
Lees hier de volledige recensie.
7. BROCKHAMPTON ★★★☆☆
Néé, het heetste snoepje van de Pukkelpop-affiche was niet slecht. Maar dus wel wat teleurstellend. De Californische hiphopposse kwam, zag en overwon op Pukkelpop maar half.
Het zeskoppige, in hagelwitte T-shirts uitgedoste kransje rappers stormde het podium op à la Odd Future: met het hoofd vooruit, bezetenheid in de blik en met knarsende tanden. "You are now watching the greatest boy band in the wooooorld!" scandeerden de jongens. Niet dat BROCKHAMPTON de vermaledijde Backstreet Boys achterna wil, maar de leden noemen hun kind nu eenmaal graag en gretig “boy band”, met een kleine knipoog, welteverstaan.
Dat de bende rond de charismatische Kevin Abstract meteen om een moshpit vroeg, vonden wij meteen al een misser. Zowat elke hiphopact vraagt tegenwoordig om een moshpit. Het is het meest gemakzuchtige trucje uit het grote handboek voor hiphopshows geworden. Ach, gelukkig beschikt BROCKHAMPTON over drie excellente platen die met intervallen van amper zes maanden verschenen, vol funky bommetjes.
Lees hier de volledige recensie.
8. Benjamin Clementine ★★☆☆☆
Publieksparticipatie, dat wilde Benjamin Clementine zien. En gaven we het niet zelf, dan kwam hij het wel halen. Met twee man versterking stond hij daar, vooraan het podium. Armen in de lucht, microfoon richting de donkere tent. Eisend dat we mee zouden zingen. We kenden de tekst niet, dus, lichtelijk geïrriteerd, kauwde hij het ons voor. "I'm sending my condolence to fear. Fear! Belgium. What is fear? Angst? So Flemish is German then?" En vervolgens moesten we 'angst' zingen en was iedereen weer verward.
En toen moesten we nog tien keer. En even later opnieuw, met een nieuwe regel tekst die niemand kende. Liever hoorde Benjamin Clementine een krakend publiek in een matig gevulde tent, dan dat hij zelf zong. Dat was jammer, want hij zingt zo goed.
Lees hier de volledige recensie, en ontdek meteen welke andere rare vogels op de tweede Pukkelpopdag hun ding kwamen doen.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
