doen, durven of de waarheid, dat spel kent iedereen. het spel dat de koele van de slome scheidt, vinden de koele dan, ik niet.
kies je waarheid... er beginnen oogjes te glimmen, ze vragen je de vraag die je probeerde te vermijden, je wordt rood, begint te stotteren, meestal probeer je te liegen, maar dat lukt niet altijd ...
doen is toch het ergste, je komt er niet onderuit. ze laten je iets vreslijks doen, en lachen je dan uit.
durven valt nog wel mee, ze verzinnen iets en vragen durf je dat? durf je niet? dan zeg je nee.
later krijg je je beslissing op je bord, je mag maar 2 keer wijgeren, je kunt er donder op zeggen dat de 3e keer het ergste wordt ...
later hoor je er niet meer bij, je loopt alleen over het plein. je hoort en zien het spelletje, ze hebben het volgende slachtoffer klaar..
en paar weken later ben je niet meer alleen, je bent samen, alle slomen bij elkaar
Ik word wakker en zie dat je naast mij ligt. En kijk naar je mooie naakte lichaam. Dat door de zon word verlicht. Dat schijnt door een kiertje van het raam.
Ik kus je wakker en je kijkt me aan. En vertel je hoeveel ik van je hou. Die blik kan ik niet weerstaan. Voor mij ben jij de enige vrouw.
liefde is een bloem die bloeit in de schaduw van je eenzaam verloren hart geef haar water en geef haar liefde zodat zij zich kan ontvouwen tot een roos
Ik ben alleen helemaal.. ik weet niet of ik de nacht zo wel aankan.. ik barst uit in tranen bestemd voor jou.. ik wil jou liefde, dus haal die muur tussen ons in weg.. maak het niet moeilijk, ik zal mijn trots verbergen.. ik heb gehouden en geleden..
je bent mijn engel red me vannacht je bent mijn engel red me met je lach je bent mijn engel red me vannacht je bent mijn engel red me nu ik nog op je wacht
zonder jou liefde ben ik een bedelaar.. dus ik wil dat jij mijn liefde neem.. ik ben het zat slapend in mijn bed alleen..
je bent mijn engel red me vannacht je bent mijn engel red me met je lach je bent mijn engel red me vannacht je bent mijn engel red me nu ik nog op je wacht
Eenzaam, koud en verdrietig Zit ik in mijn eigen wereld Die ooit zo mooi bloeide Maar nu zwart geblakerd Door oorlogen zo wreed En gevechten groot en lang. Eenzaam voel ik mij Omdat er niemand is Die mijn gevoelens kent Zelfs ik ken ze niet. Wat zit er in mijn hoofd Wat mij zo van stuk brengt En elke keer de tranen laat lopen? Ik heb het koud Omdat de warmte die ik nodig heb Niet in de buurt is. Een warme arm om me heen Of zomaar een hand op mijn schouder. Verdrietig zonder reden. Of is de reden er wel Maar zie ik hem niet?
