Soms heb ik het heel moeilijk om te verwerken dat ik niet kan wat andere mensen kunnen, daarom dit blogje.
Ik wil mijn verdrietjes en frustraties van me af kunnen schrijven.
Maar ook de leuke dingen die ik meemaak wil ik erop schrijven, anders zou dit maar een verdrietig blogje worden en dat wil ik nu ook weer niet.
Op 2 maart ben ik zoals mijn mama geopereerd aan een gastrix bypass, een moeilijk woord voor maagverkleining. Bij mijn mama is het nu meer dan één jaar geleden en zij is 39 kilo afgevallen, daarom dacht ik omdat ik ook heel zwaar ben, ik wil dat ook wel laten doen, maar ik was heeeeeeeeeeeel bang voor de narcose. Maar weer was mijn mama van de eerste moment bij mij, ze is naar al de onderzoeken mee geweest en heeft me geen seconde alleen gelaten. Toen ze zeiden dat alles ok was, en er een datum werd vastgelegd, werd ik al langer hoe banger, maar ik werd door iedereen fantastisch goed begeleid. Zelfs in het dagcentrum hebben ze mij langs alle kanten geholpen. Toen de dag aangebroken was ben ik met mama naar het ziekenhuis getrokken en hebben we ons geinstaleerd in de kamer, mama is heel de tijd bij mij gebleven. daar ik stotter en mij (zeker als ik zenuwachtig ben) moeilijk verstaanbaar kan maken, had ik voor de dokter een briefje geschreven, of hij goed voor mij wou zorgen, want dat ik graag wou blijven leven. De dokter heeft mij gerustgesteld en mama mocht bij mij blijven tot ik diep in slaap was. Toen ik wakker werd in de ontwaakzaal stond mama al terug naast mijn bed, dat vond ik fijn. In het begin kon ik maar heel weinig eten. Na vier dagen mocht ik naar huis. Nu zijn we dus al 4 maanden verder en ben ik al 17 kilo kwijt, en kan ik al wel meer eten. Ik verdraag alles van eten en drinken juist zoals mijn moeder. Ik voel me ook al veel fitter en kan al heel lange wandelingen doen. Ik ben ook terug begonnen met judo te doen, en dat is leuk. Soms als het iets heel lekkers is dat mijn moeder heeft gemaakt van eten vind ik het wel spijtig dat ik nog maar zo weinig kan eten, maar aan de andere kant moet ik nu niet meer dieeten en moet ik er niet op staan kijken als de andere van het dagcentrum bv een ijsje eten, want ik kan dat nu ook, het is dan maar één bolletje, maar dat vind ik al heel plezant. Ik heb geen spijt dat ik die operatie heb laten doen.
