Véronique De Kock poseert voor het eerst met nieuwe vriend op première The Little Mermaid

Deze zomer maakte Véronique De Kock op Instagram al duidelijk dat ze niet langer single was. Ze postte toen een foto van haar vriend Manuel Goossens en schreef erbij dat ze ‘super happy’ was. Dat ze nu nog steeds gelukkig samen zijn, toonde het koppel door samen te poseren op de première van The Little Mermaid. 

Het was de eerste keer dat het koppel samen poseerde in het openbaar sinds ze samen zijn. Eind 2016 ging Véronique uit elkaar met haar toenmalige echtgenoot Fabien Gribaudo. Ze waren net geen vijf jaar samen en kregen samen een zoontje, Maximilien. Ook zoontje Maximilien poseert mee op de foto. (br.hln)

Roberta Flack (Asheville (North Carolina), 10 februari 1937) is een Amerikaanse zangeres. Ze is vooral bekend van haar hit Killing Me Softly with His Song.

Roberta Flack groeide op in Arlington, Virginia. Vanaf haar negende volgde ze pianolessen en toen ze 13 was, mocht ze haar moeder Irene vervangen als organiste bij het kerkkoor. Omdat ze als kind enkele klassen mocht overslaan, mocht ze op 15-jarige leeftijd al naar het conservatorium, waar ze drie jaar later afstudeerde. Voordat ze doorbrak in de muziek, heeft ze nog vijf jaar Engels en muziekles gegeven middelbare scholen. Hoewel ze zich aanvankelijk op jazz en klassiek repertoire richtte, schakelde ze langzamerhand over op popmuziek. Hierin werd ze ook gestimuleerd door haar zangleraar. Zo ging ze in clubs als pianiste en zangeres optreden.

Roberta werd in 1968 ontdekt door de jazzmuzikant Les McCann. In 1971 kwam ze al met een paar covers van bekende hits in de Billboard Hot 100 die ze samen zong met Donny Hathaway, een oud-klasgenoot van haar. Haar grote doorbraak kwam echter pas in 1972 toen ze een Amerikaanse #1-hit scoorde met The First Time I Saw Your Face. Dat nummer was al in 1969 opgenomen, maar werd drie jaar later pas populair, omdat het in de film Play Misty for Me van Clint Eastwood werd gebruikt. Het nummer leverde zelfs twee Grammy's op.

Ze is waarschijnlijk het meest bekend door haar uitvoering van Lori Lieberman's nummer Killing Me Softly with His Song, dat in 1973 tot #3 in de Top 40 kwam, en in 1996 in uitvoering van de Fugees zelfs op #1 kwam. In Nederland had ze ook nog een hit met Feel Like Makin’ Love. In haar thuisland Amerika haalden beide nummers de hoogste positie van de Billboard Hot 100. Negen jaar na Feel Like Makin’ Love stond Roberta nog eens in de Top 40 met het nummer Tonight I Celebrate My Love, een duet met Peabo Bryson. Na dat nummer werd het stil rondom Roberta Flack, zowel in Nederland als in de Verenigde Staten. In 1991 stond ze in Amerika nog eens op #6 met Set the Night to Music, een duet met Maxi Priest, dit nummer heeft in Nederland de hitlijsten niet gehaald. Haar meest recente album is Holiday, een cd met kerstliedjes uit 2003.

Deze bestemmingen kampen met een overvloed aan toeristen (en vermijd je dus best volgend jaar)

Misschien knijp je er met de feestdagen even tussenuit, of staat er de komende maanden een citytrip of reis op de planning. De mogelijke bestemmingen zijn eindeloos, maar er zijn wel een aantal plaatsen die af te raden zijn. Deze steden zijn immers zó populair geworden dat je er beter wegblijft.

Niets zo leuk als het ontdekken van een plek waar je nog nooit geweest bent, maar niet als je je daarbij door talloze toeristen moet wringen en overal urenlang moet aanschuiven. Sommige steden krijgen zoveel bezoekers over de vloer dat de plaatselijke instanties zich genoodzaakt zien om maatregelen te treffen. Zo werd de toeristentaks in de Balearen al stevig verhoogd, in de hoop iets minder mensen aan te trekken. In steden als Venetië en Barcelona trok de bevolking zelfs de straat op omdat ze zich niet meer thuis voelen in hun eigen stad.

Een rapport van de World Travel and Tourism Council heeft nu kunnen blootleggen waar de problemen het grootst zijn. Ze hielden daarbij rekening met factoren zoals een ontheemd gevoel bij de lokale bevolking, slechte reviews op TripAdvisor, schade aan de natuur, een overbelaste infrastructuur en de dreiging dat de plaatselijke cultuur verdwijnt.

De zeven steden die het slechtst scoorden op al deze punten, waren de onderstaande:
- Amsterdam
- Dubrovnik
- Kuala Lumpur
- Macau
- Rome
- Venetië
- Warschau

Wie nog geen bestemming in gedachten heeft, laat deze zeven dus voorlopig best links liggen, of moet rekening houden met veel drukte. De World Travel en Tourism Council raadt de steden nu aan om maatregelen te nemen, zoals een maximum aantal toeristen of een betere spreiding. Veel bestemmingen krijgen bijvoorbeeld enorm veel toeristen in de zomermaanden, maar veel minder de rest van het jaar. “We zien nu ook al dat veel steden een reservatie- en ticketsysteem invoeren voor de populairste bezienswaardigheden, om zo het aantal bezoekers te spreiden.” 

Andere landen proberen de toeristen richting minder bekende steden te lokken om de populairste plekken te ontlasten. Ijsland is bijvoorbeeld volop de stad Akureyri met zijn watervallen en warmwaterbronnen aan het het promoten. Een echte ban op toeristen wordt echter sterk afgeraden in het rapport. “Toerisme zal blijven groeien en nieuwe jobs en mogelijkheden met zich meebrengen.”  (br.hln)

Bankbediende slaagt in rotklus: 1,2 miljoen centjes tellen

Een medewerker van de Duitse centrale bank heeft deze week wellicht zijn levenswerk tot een goede einde weten te brengen. Wolfgang Kemereit kreeg de rotklus om bijna 2,5 ton centjes handmatig te tellen. De koperen Duitse Mark-centjes van één en twee cent werden meer dan dertig jaar lang door een vrachtwagenchauffeur verzameld. 

De trucker stopte ze thuis in honderden diepvrieszakken. De man overleed in mei. Zijn familie moest een vrachtwagen huren om de honderden zakken over te brengen naar het filiaal van de Deutsche Bundesbank in de noordwestelijke stad Oldenburg.

Om de centjes om te wisselen in euro’s moest de centrale bank precies weten hoeveel stukjes er in de zakken zaten. Telmachines waren niet aan bruikbaar, daar het om Marken ging. Kemereit kreeg dus de gigantische tel-opdracht toegewezen. Hij deed dit bovenop zijn dagelijkse taken in het filiaal. De klus duurde meer dan zes maanden. 

De bankbediende verklaarde aan de tv-zender NDR dat elk centje langs zijn handpalm is gepasseerd. Eén diepvrieszak centjes tellen duurde ongeveer een uur. En eigenlijk vond hij het nog prettig werk ook. De totale waarde van de naar schatting 1,2 miljoen centjes is naar schatting zo’n 8.000 euro. De nabestaanden hebben het bedrag uitgekeerd gekregen. (br.hln)

Iets voor jou ? Zoo en Plancendael zoeken olifantenfluisteraar

De Zoo en Planckendael zijn op zoek naar nieuwe verzorgers. Niet alleen voor de reptielen en de vogels, maar ook voor de olifanten. Planckendael verwacht een babyboom met drie drachtige vrouwtjes. In Antwerpen wenkt stilaan het pensioen voor Marcel, de nestor onder de olifantenfluisteraars. De dierenparken verwachten honderden kandidaten. “Maar pas op, olifanten knuffelen, dat doen we hier niet.”

In de eerste plaats wordt er gezocht naar een olifantenverzorger voor Planckendael. Stier Chang zorgde in zijn eentje voor drie drachtige vrouwtjes en naar alle verwachting zullen Kai-Mook, May Tagu, Phyo Phyo nog in de eerste helft van 2018 bevallen. Een versterking in die kraamkliniek is dus meer dan welkom.

500 kandidaten

In de Zoo gaat de 65-jarige Marcel na vijftien jaar bij de olifanten met pensioen in augustus volgend jaar. Voor hem wordt al uitgekeken naar opvolging. Elke nieuwe kracht doorloopt een opleidingsperiode die zes tot zeven maanden in beslag kan nemen. De vorige keer dat de Koninklijke Maatschappij voor Dierkunde Antwerpen (KMDA) een vacature uitschreef voor een tijdelijke job als olifantenverzorger, kwamen daar vijfhonderd sollicitanten op af. Het gaat in de Belgische, Nederlandse en zelfs Franse dierenparken ook al snel rond als een lopend vuurtje als ergens een olifantenverzorger gezocht wordt.

”Dit is een droomjob voor heel veel mensen, maar niet iedereen is uit het juiste hout gesneden”, zegt Annelies Hillewaerde (35). Ze werkt al zestien jaar in de Zoo, waarvan veertien met de olifanten. “Voor mij was het ook een droom die ik al als kleine meid van vijf jaar al koesterde. Ik heb wel kunst gestudeerd, maar ook toen al kwam ik vooral naar de Zoo om dieren te tekenen. Toen er hier een functie vrij kwam, heb ik de kans met beide handen gegrepen.”


Tegenwoordig moet iedere verzorger in de Zoo vooraf een opleiding dierenverzorger gevolgd hebben. Ook ervaring met olifanten is verplicht. Zo vallen al heel wat van de kandidaten af. “Een olifant gaat jou op de rooster leggen, zeker de twee jonge ‘pubermannetjes’ die hier nu in de Zoo zitten”; zegt Annelies. “Je moet respect kunnen afdwingen, maar dat doe je in de eerste plaats ook door zelf het karakter van elke olifant te respecteren. Je moet ze leren ‘lezen’ en proberen te denken als een olifant.”

Niet ongevaarlijk

Volwassen Aziatische olifanten wegen 3 tot 5 ton, helemaal ongevaarlijk is het werk niet. “Wie wil knuffelen met de olifanten, is in de Zoo en Planckendael aan het verkeerde adres. We proberen hier de dieren vooral zichzelf te laten zijn. We trainen ze wel, maar ook dan houden we afstand. We gebruiken bamboestokken, nooit om mee te slaan, wel om signalen te geven. Als een olifant bijvoorbeeld pootverzorging nodig heeft, is er altijd een verzorger die de blik van het dier ‘vasthoudt’ en oplet voor elke beweging die het dier maakt, terwijl de andere, pas als alles veilig is, het dier aanraakt. Als ik bijvoorbeeld nu zomaar hun trainingsstal zou betreden, dan ben ik er geweest. Zij hebben hun territorium en dulden geen indringers.”

Weekends werken

Je moet als olifantenverzorger ook bereid zijn om in het weekend en op feestdagen te werken en te reizen voor de job. De vaste verzorgers begeleiden de verhuizing van dieren naar een andere Europese Zoo, soms wekenlang.

Annelies wil graag tot haar pensioen met de dikhuiden werken. “Als mijn lichaam het aankan tenminste. Het is fysiek vrij zwaar werk, een olifant eet 85 kilo hooi en takken per dag en een flink deel daarvan komt er weer uit langs de andere kant. Je mag geen schrik hebben om je vuil te maken en de specifieke geur van ‘olifant’ neem je op de trein mee naar huis. Schuine blikken gegarandeerd (lacht). Mijn vriend wil meestal pas een knuffel nadat ik gedoucht heb. Ook gemaquilleerde nageltjes kan je hier gerust vaarwel kussen.” Wie er nu nog meer zin in heeft gekregen, vindt de vacatures op de site van de Zoo. (br.hln)

“Ze gaan met hun jeans in het water en bedreigen medewerkers”: zwemdag voor vrouwen loopt uit de hand

Vrouwen duiken in hun gewone kledij het zwembad in, picknicken langs het water, verven hun haar in het zwembad en laten veel afval achter. Medewerkers van het ‘Vahrenwalder Bades’ die op het huisreglement wijzen, worden bedreigd.

“Ja, het gaat vooral om moslima’s”, verklaarde Ulrike Serbent, woordvoerster van de stad Hannover, aan de gerenommeerde Duitse krant Die Welt.

“Eigenlijk was het niet de bedoeling dat dit in de openbaarheid zou komen”, zei ze. De problemen werden vertrouwelijk behandeld. Toch wist de lokale krant Hannoverschen Allgemeinen Zeitung de hand te leggen op het probleemdossier.

“Men wilde in geen geval bepaalde groepen gaan viseren en daarom hebben we de feiten niet openbaar gemaakt”, legde Serbent uit. “We wilden vermijden dat er een xenofobe teneur zou ontstaan. De vrouwen zijn afkomstig uit een andere cultuur en zien dat zwemuurtje eerder als een samenkomst met andere vrouwen. Wij denken na over gepaste maatregelen”, zei ze. “In het zwembad komen ook honderden vrouwen die wel gewoon komen zwemmen zoals het hoort.”

Volgens de Hannoverschen Allgemeinen Zeitung wil de stad een bewakingsdienst in de buurt van de kassa’s posteren. De vrouwendag moet in elk geval blijven plaatsvinden, meent de stad. Volgens de lokale krant zijn er al sinds 2005 problemen met vrouwen die in gewone kledij willen baden. (br.hln)

Blijdschap en verdriet in gezin Wolters: Luka (5) krijgt peperduur medicijn, zusje Mara (8) niet

“Dit is zo dubbel. Ik ben blij en verdrietig. Ik weet niet wat ik moet zeggen tegen Mara”, zegt moeder Rita Wolters in een eerste reactie. Mara en Luka hebben SMA type 3a. Verder dan honderd meter lopen houden ze niet vol. Zonder medicijn zullen ze uiteindelijk rolstoelafhankelijk worden. Een sinds kort voor de Europese markt goedgekeurd medicijn kan de ontwikkeling van de ziekte echter vertragen.

Maar dat medicijn, Spinraza, kost zo’n 80.000 euro per injectie. “En daarvan heb je er het eerste jaar zes nodig en daarna elk jaar drie”, aldus vader Egbert Wolters. Zorgverzekeraars vergoeden het niet. Door een deal tussen de minister van Volksgezondheid en farmaceut Biogen kunnen nu dertig kinderen tot en met vijf jaar toch geholpen worden. Mara valt gezien haar leeftijd dus buiten die groep.

Hoop al opgegeven

Egbert en Rita hadden eerder vandaag de hoop dat Luka één van die dertig kinderen is al bijna opgegeven. “Als je kind erbij zou zitten, zou je deze week bericht krijgen. Je kunt in één dag toch wel dertig telefoontjes plegen? Het is nu donderdagmiddag en we zijn nog steeds niet gebeld”, aldus Egbert.

Maar aan het eind van de middag kwam alsnog het verlossende telefoontje uit het Universitair Medisch Centrum Utrecht waar de haast onmenselijke keuze om dertig kinderen uit te kiezen, werd gemaakt.

Behandeling

Luka wordt in januari en februari gescreend en dan begint de behandeling. En hoe nu verder voor Mara? Het gezin Wolters hoopt dat ook zij vroeg of laat het medicijn Spinraza krijgt. Egbert: “De prijs voor een injectie zal nog dalen. Er zijn andere ziektes in het nieuws geweest waarvan de medicijnprijs torenhoog was en waarbij het medicijn later alsnog in het basispakket kwam. Ik denk dat dit onderhandelingstechniek is van de producent. Die heeft iets en dan heb je de macht.” (br.hln)

Elke kerst legde ik pakjes voor Matt onder de boom. Zes jaar na zijn verdwijning zal mijn zoon er nu weer zelf bij zijn

“Slechts één keer in de zes jaar dat hij vermist was, vreesde ik het ergste”, schrijft mama Pauline in haar blog voor The Telegraph. “Een vriendin sms’te dat ze aan mij dacht, ‘na die vondst van de politie’. Ik zette het nieuws aan. Er was een lijk gevonden in de buurt van Kent, waar we wonen. Mijn hart stond bijna stil, toen ze het moment van overlijden schatten op vier jaar geleden. Dat was exact even lang als Matthew verdwenen was.” Een journalist kon Pauline al snel bevestigen dat het niet Matthew was. “Ergens wist ik dat hij nog leefde en dat Jim en ik hem zouden vinden.”

“We hebben de hoop nooit opgegeven”, schrijft Pauline. “Met kerst legde ik elk jaar pakjes voor hem onder de boom. En we lieten zijn kamer zoals ze was.” Maar al die jaren bleef Matthew ‘Matt’ Green helaas weg en wisten zijn ouders niet waar hij was.

Psychose

Matt groeide op als een lieve, populaire jongen, vertelt Pauline. Maar plots kreeg hij op zijn 24ste af te rekenen met een psychose en moest hij worden opgenomen in het ziekenhuis. Daarna leek het beter met hem te gaan en ging hij weer aan de slag als dakwerker. Maar toen was er die vrijdag, begin april 2010. Matt zou een vriend gaan bezoeken in Londen. Zondag kwam hij echter niet thuis. “We waren wel ongerust maar dachten dat hij een paar pinten te veel ophad”, schrijft Pauline. Ze ging maandag gewoon naar haar job in de gevangenis, haar man Jim naar de zijne als brandweerman. Woensdag zei Pauline dan aan Jim dat ze Matt zou opgeven als vermist.

De politie vond in Matts slaapkamer zijn gsm, het toestel waarnaar Pauline en Jim hun ongeruste berichtjes hadden gestuurd. Zijn rijbewijs, paspoort en geboorteakte bleken verdwenen. Net als een bedrag van zo’n 2.000 euro, waarvan Matts ouders dachten dat het voor het herstellen van zijn wagen moest dienen.

Madrid

Vanaf dan beheerste de zoektocht naar Matt Green het hele leven van Pauline en Jim. Zijn vrienden richtten een Facebookgroep op, waar allerlei tips binnenliepen. Toch duurde het nog jaren voor Matt uiteindelijk zou worden gevonden. Dat was in mei vorig jaar, in Spanje. De politie had hem daar opgepakt wegens vreemd gedrag. Matt werd opgenomen in een ziekenhuis in Madrid. Zijn ouders vlogen naar de Spaanse hoofdstad, “een van de vreselijkste reizen uit ons leven”.

“Het weerzien was niet zo prettig als we hadden gedacht, want hij wou ons niet zien”, gaat Pauline verder. Toen hij er wel klaar voor was, waren zijn moeder en vader in shock. “Hij was uitgemergeld en had lang haar en een baard. Na tien minuten wilde hij ons alweer weg. De opluchting dat hij nog leefde, was onbeschrijflijk, maar het was ook het begint van een nieuwe reis, die op velerlei gebied nog moeilijker was.”

Schizofrenie

Na drie weken was Matthew weer in Engeland. Dokters diagnosticeerden hem met schizofrenie en gaven hem aangepaste medicatie. Eind vorig jaar ging hij naar een gespecialiseerde instelling. Pauline en Jim zien hun zoon daar nu wekelijks en merken een aanzienlijke verbetering in zijn toestand. “Ik weet dat hij vooruitgang boekt, want nu krijg ik al een knuffel als ik hem zie. De eerste keer dat hij dat deed, was ik een snotterend wrak. Hij zal nooit meer helemaal in orde zijn en dat moet ik aanvaarden. Maar hij stelt het goed en ik weet altijd waar hij is.”

Matt zal niet op kerstdag zelf naar huis komen, dat is te druk voor hem. Hij verkiest tweede kerstdag. “Dat is nog altijd dubbel zo goed als de voorbije jaren. Toen wisten we niet eens of hij dood of levend was”, sluit Pauline af. (br.hln)

Vanaf 2019 mogen alle plastic verpakkingen in nieuwe blauwe zak

Eén blauwe zak die aan huis wordt opgehaald, die alle plastic verpakkingen verzamelt, evenals metalen verpakkingen en drankkartons, dàt is het principe van het nieuwe afvalbeleid van Fost Plus. 

Het doel is om het nieuwe systeem geleidelijk aan in te voeren in heel België, gespreid over een periode van 2 jaar, tussen 1 januari 2019 en 2021. Deze evolutie zal volgens Fost Plus toelaten om 8 kg extra per jaar per inwoner in te zamelen. België zal zo een recyclagepercentage van 64 pct bereiken, ver boven de Europese aanbevelingen (22,5 pct vandaag en 45-55 pct verwacht vanaf 2025).

Vanaf 2019 wordt het sorteren eenvoudiger voor de burger: alle types plastic verpakkingen mogen dan in de blauwe zak worden gestopt, dus ook yoghurtpotjes, margarinevlootjes en plastic folie. Met de nieuwe stap wil Fost Plus naar eigen zeggen “de circulaire economie bevorderen en op langere termijn overal een recyclageoplossing bieden voor alle verpakkingen op de markt”. Sinds Fost Plus de gescheiden inzameling van huishoudelijk verpakkingsafval in België heeft ingevoerd, zijn naast metalen verpakkingen en drankkartons alleen plastic flessen en flacons toegestaan in de blauwe zakken.

De uitrol van de nieuwe blauwe zak, die in principe op 1 januari 2019 begint voor 1,5 miljoen inwoners, zal over 2 jaar gespreid worden en in drie golven gebeuren. Vanaf 1 januari 2021 zal de nieuwe uitgebreide blauwe zak beschikbaar zijn voor alle Belgische gezinnen.

Jobs

De geleidelijke invoering geeft volgens Fost Plus alle betrokken partijen - intercommunales, inzamelaars, sorteercentra en recyclagefabrieken - de tijd om de nodige aanpassingen door te voeren en nieuwe sorteer- en recyclagevoorzieningen te ontwikkelen. Met het nieuwe systeem wordt 70.000 ton plastic verpakkingen meer gerecycleerd per jaar, wat ook goed is voor meer dan 100.000 CO²-besparing per jaar, zegt Fost Plus. Ook wordt volgens de afvalrecycleerder 18 miljoen euro bespaard voor de lokale besturen door de vermindering van de hoeveelheid huishoudelijk afval die moet worden verbrand en het zorgt voor 350 nieuwe banen, hoofdzakelijk voor laaggeschoolde arbeiders, in de sector van inzameling, sortering en recyclage.

In het implementatieplan dat op 15 december naar de IVC (Interregionale Verpakkingscommissie) werd verzonden, verbinden de verpakkingsverantwoordelijken zich ertoe om, via Fost Plust, de op 37 miljoen euro per jaar geraamde meerkosten te dragen waardoor de betrokken actoren de inzameling, het sorteren en de recyclage kunnen uitvoeren volgens de eisen van het nieuwe model. Fost Plus verwacht van zijn partners bepaalde inspanningen, met name de modernisering en de beperking van het aantal sorteercentra, die grote volumes en nieuwe plastic verpakkingstypes zullen moeten verwerken. De overheidsinstanties zullen ook optimale omstandigheden moeten scheppen om nieuwe investeringen aan te trekken in de lokale recyclagesector. “Dankzij dit project zal België zijn leiderspositie in recyclage van huishoudelijk verpakkingsafval versterken”, zegt William Vermeir, managing director van Fost Plus. “Dankzij de vorderingen op het vlak van recyclage en het nieuwe sorteersysteem zal het grootste deel van de weg al afgelegd zijn naar de circulaire economie.”  (br.hln)

Miljonair verloot luxevilla van 2,6 miljoen, inclusief Rolls Royce en personeel. En een lotje kost slechts 12 euro

Een Britse miljonair verloot zijn villa van 2,6 miljoen euro. Een lotje kost slechts 12 euro en de winnaar krijgt niet alleen de prachtige villa, maar ook een Rolls Royce, 10 hectare tuin, een zwembad en een jaar gratis personeel.

Wie een lotje koopt voor 10,5 pond (nog geen 12 euro) maakt kans op de prijs van zijn leven: een gigantisch pand op een reusachtige plek grond in het Engelse Devon, in het zuidwesten van Engeland. Bovendien krijg je er een Rolls Royce, een zwembad, een golfterrein, een gevulde wijnkelder, een fitness- en wellnesszaal én gratis personeel voor één jaar. Daarnaast krijgt de winnaar nog eens 50.000 pond (57.000 euro) zakgeld.

De anonieme eigenaar, die de villa naar eigen zeggen “voor de lol” verkoopt, hoopt om 500.000 lotjes te verkopen. De kans dat je als winnaar uit de bus komt, is dus gering. Maar de miljonair geeft ook nog eens 10.000 pond (11.400 euro) weg aan negen ‘verliezers’. Twintig procent van de opbrengst van de loterij gaat naar verschillende goede doelen, waaronder het Rode Kruis en Make-a-Wish.

“We hebben dit huis zelf ontworpen en gebouwd. We hebben er heel mooie tijden in beleefd, maar nu willen we dichter bij onze kleinkinderen wonen”, vertelt de eigenaar.

Helaas is de wedstrijd enkel voorbehouden voor inwoners van Groot-Brittannië.  (br.hln)

Wat een kerstcadeau: dakloze vindt door stom toeval 300.000 euro in luchthaven en verdwijnt met de noorderzon

Een vroeg kerstverhaal komt uit Frankrijk, want daar vond een dakloze 300.000 euro op de luchthaven van Parijs, Charles-de-Gaulle. Terwijl de man enkele vuilnisbakken aan het doorzoeken was en even achteruit leunde tegen een deur, ging die plots open. In de ruimte lag heel wat cash geld gestockeerd. De vijftiger verdween met de noorderzon.

Rond 17.30 uur afgelopen vrijdag gaat plots het inbraakalarm af in terminal 2F. Iemand heeft zich ongevraagd toegang verschaft tot de gebouwen van Loomis. Daar ligt heel wat cash geld opgeslagen: voor de pinautomaten in de terminal. Maar ook heel wat geld van winkeltjes op de luchthaven zelf. Het bedrijf stockeert daarnaast waardevolle goederen die per vliegtuig Frankrijk binnenkomen. Alle alarmbellen gaan af, de manager van het bedrijf en een politieagent komen als eersten ter plaatse en merken dat een van de deuren openstaat. Van de dader geen spoor meer. Wel zijn er twee zakken vol geldbiljetten verdwenen. Of 300.000 euro.

De bewakingsbeelden worden nagekeken. Er is geen dief met bivakmuts te zien, wel een dakloze man die de vuilnisbakken naast het bedrijf doorzoekt. De agenten zien hoe hij achterover leunt tegen een deur die... plots blijkt open te gaan. De vijftiger laat zijn enige bagage, een valies, achter en stapt de ruimte waar het geldtransport wordt opgeslagen, binnen. Een paar minuten later zien de agenten hem vertrekken, met twee grote tassen vol bankbiljetten. De man versnelt zijn pas en baant zich een weg door de luchthaven. Daar stopt het spoor. 

Vraag blijft nog altijd hoe het in godsnaam mogelijk is dat een deur van een van de best beveiligde gebouwen in de luchthaven zo makkelijk opengaat. Geen commentaar, klinkt het bij Loomis dat de Franse pers niet te woord wil staan.

De ‘dief’ is voorlopig spoorloos. De man laat wel z’n koffer achter, maar die blijkt leeg. Alleen de camerabeelden kunnen de onderzoekers nu helpen en het feit dat de man bij de patrouillerende politie in de terminal geen onbekende is. “De dakloze hing al een tijdje rond hier. Hij doorzocht regelmatig de vuilniszakken van het hotel in de vleugel van de luchthaven”, klinkt het. Het zal allicht de laatste keer geweest zijn dat hij dat hoefde te doen...  (br.hln)

 Norah Jones - Sunrise

Klik op de foto om haar te beluisteren

Norah Jones, volledige naam Geetali Norah Jones Shankar (New York City, 30 maart 1979), is een Amerikaanse jazz-zangeres.

Jones is een dochter van de Indiase sitarspeler Ravi Shankar en Sue Jones. Ze is een halfzuster van muzikante Anoushka Shankar, geboren uit het tweede huwelijk van haar vader Shankar. Jones bracht haar jeugd door bij haar moeder, die naar Dallas (Texas) verhuisde toen ze vier jaar oud was.

Jones is sterk beïnvloed door de muziek van (onder andere) Bill Evans en Billie Holiday. Ze beschouwt Willie Nelson als haar grote idool. Op vijfjarige leeftijd begon Jones met zingen in kerkkoren. Twee jaar later startte ze met pianolessen en speelde ze een tijdje saxofoon. Op haar vijftiende verhuisde Jones naar Dallas, waar ze zich inschreef op de Booker T. Washington High School voor drama en visuele kunsten. Op haar zestiende gaf ze haar eerste optreden in een plaatselijke coffeeshop, waarbij ze I’ll be seeing you zong. Ze vond zingen leuk, maar had het idee dat een pianostudie haar een vastere basis zou geven. Terwijl ze nog op school zat, won ze de Down Beat Student Music Awards (SMA) voor Best Jazz Vocalist en Best Original Composition in 1996. In 1997 behaalde ze nogmaals een SMA voor Best Jazz Vocalist.

Nadat Jones afstudeerde, vertrok ze naar de University of North Texas, waar ze zich toelegde op jazzpiano. Ze zong een tijd in een bandje genaamd Laszlo. Ze speelden vooral muziek die ze zelf beschrijft als ‘donkere jazzachtige rock’. In 1999 verhuisde ze naar New York waar ze regelmatig optrad met de funk-fusion groep Wax Poetic. Tussen baantjes als serveerster door ging Jones om met de plaatselijk songwriters. Ze kreeg daardoor inspiratie om haar eigen nummers te gaan schrijven. Uiteindelijk werd er een groep gevormd met songwriter Jess Harris, Lee Alexander als bassist en Dan Rieser als drummer. Jones zong en speelde piano. In oktober 2000 nam de groep een paar demo’s op voor ‘Blue Note Records’. Voor Jones was dit de gelegenheid om vocaal terug te keren naar haar jazzroots en opnieuw liedjes te schrijven. Het resultaat van de demo’s werd uitgebracht als EP onder de titel First sessions. In 2001 tekende Jones een contract bij Blue Note Records.

In mei 2001 begon Jones met het opnemen van haar album Come Away With Me. Ze deed hiervoor voorbereidend werk met producer Craig Street in de ‘Baersville Studio’ in Woodstock. In augustus 2001 gingen Norah en haar muzikanten weer de studio in, deze keer met producer Arif Mardin in de Sorcerer Sound-studio in Manhattan. Het album kwam uit in februari 2002. Jones was de grote winnaar tijdens de uitreiking van de Grammy's in 2003. Ze won in elke categorie waarin ze genomineerd was en ging zo met acht Grammy's naar huis. Haar debuutalbum werd beloond met bekroningen in de categorieën Beste Nieuwkomer, Beste Album, Beste Song (Don't know why), Beste Opname (Don't know why), Beste Gezongen Popalbum, Beste Zangeres, Beste Songwriting en Beste Productie. Tegen het einde van 2006 waren er wereldwijd 19 miljoen exemplaren van Come Away With Me over de toonbank gegaan.

In februari 2004 kwam Jones' tweede studio-album Feels Like Home uit. Binnen één week waren van het schijfje wereldwijd één miljoen exemplaren verkocht. Hoewel Come Away With Me beter verkocht dan Feels Like Home (vier miljoen stuks wereldwijd) zag het publiek Jones' tweede album toch als de succesvolle opvolger waar op gehoopt was. Met het album in haar bagage ging Jones op tournee, samen met haar eigen Handsome Band. Van de tour verschenen opnames op de dvd Live in 2004.

Sinds 2005 werkte Jones aan haar derde album, dat vanaf januari 2007 in de winkels lag onder de titel Not Too Late. Als eerste single hiervan verscheen het nummer Thinking About You.

Tevens in 2007 maakte Jones haar debuut als filmactrice met een hoofdrol in My Blueberry Nights. Ze was vijf jaar eerder te zien in Two Weeks Notice, maar dan als zichzelf.

Hoe vertel je aan een kind dat het te dik is?

Bijna 1 op de 3 mensen wereldwijd heeft overgewicht, en dat maakt obesitas één van de belangrijkste gezondheidsproblemen van de mensheid. Want niet alleen volwassenen sleuren behoorlijk wat overtollige kilo’s mee, ook het aantal kinderen met obesitas is in de afgelopen 40 jaar vertienvoudigd. Jong geleerd is oud gedaan, maar geldt dat ook om iets af te leren? En zo ja, hoe pak je dat dan aan?

Je kind vertellen dat het te dik is, blijkt een delicaat onderwerp. Heel wat ouders durven het dan ook niet goed aan, uit angst hen op te zadelen met een complex - of erger nog: eetstoornis. En toch is dat wel degelijk de realiteit, want het aantal kinderen met overgewicht gaat jaar na jaar verder de hoogte in.

Gezondheidscrisis

“Het ziet ernaar uit dat we een nieuwe generatie van kinderen en jongeren krijgen die obesitas zullen hebben wanneer ze volwassen zijn,” aldus professor Majid Ezzati die de studie bij kinderen uitvoerde in opdracht van de Wereldgezonheidsorganisatie (WHO). Doctor Fiona Bull van WHO zelf, valt hem daarin bij: “Obesitas is tegenwoordig een wereldwijde gezondheidscrisis geworden, en het probleem zal de komende jaren alleen maar verergeren als we er niets aan doen. We bevinden ons in een maatschappij waar vette, suikerrijke caloriebommen alom worden aangeprezen, op televisie, aan de bushalte, ... Dat moet stoppen.”

Praat over gezondheid in plaats van gewicht

En daar hebben ook de ouders een verantwoordelijke rol in, vindt personal trainer en vader van twee kinderen, Matt Roberts. “Tegenwoordig zijn ouders bang om met hun kinderen over hun gewicht te praten. Maar dat wil niet zeggen dat je het onderwerp uit de weg moet gaan. Ook met kinderen kan je het er op een gepaste en vriendelijke manier over hebben.” Begin bijvoorbeeld nooit over hun gewicht, maar over hun gezondheid. “Zeg niet dat ze wat kilo’s moeten verliezen - het heeft geen zin om met cijfers te gaan goochelen - maar praat over de gezondheidsrisico’s van suiker, en hoe ze zich beter en energieker zullen voelen als ze meer sporten of buitenkomen. Of overtuig hen met het feit dat ze beter zullen worden in de sportlessen op school.”

Geef het goede voorbeeld

Vergeet natuurlijk ook niet om éérst naar je eigen eetgewoonten te kijken. Zorg ervoor dat je altijd het goede voorbeeld geeft. En steek hand in eigen boezem - of beter nog: ijskast. “Ruim de keukenkasten en koelkast uit, en zorg dat de frisdranken en koekjes beperkt zijn, zo komen kinderen minder snel in de verleiding”, aldus Roberts. “Gooi niet al het snoepgoed in de vuilnisbak, maar bewaar het op een plek waar de kinderen er niet bij kunnen, en reserveer dat lekkers voor speciale gelegenheden.”

Ken je kind

“Sommige kinderen hebben nu eenmaal pech en komen sneller bij dan anderen,” vertelt klinisch psychologe Rachel Andrew. “Vaak heeft dat met hun genen en omgeving te maken - ik zie zelden een kind met obesitas in een gezin waar iedereen een gezond gewicht heeft. Maar ook het lichaamstype, metabolisme en temperament van het kind spelen een rol. Net als hun hobby’s: sommigen schilderen en knutselen nu eenmaal veel liever dan dat ze buiten met een bal gaan ravotten. Als ouder is het een natuurlijke reflex om je kind te willen beschermen, maar op lange termijn zal het probleem negeren hen meer kwaad dan goed doen.” (br.hln)

“Ik woog nog 36 kilo”: Temptation-Rosanna deelt aangrijpend anorexiaverhaal

De Nederlandse Rosanna ′Temptation’ Voorwald doet met haar lichaam heel wat mannen in zwijm vallen. Op Instagram trakteert ze haar volgers regelmatig op uitdagende kiekjes. Haar laatste post was echter van een heel andere orde: Rosanna deelt er openhartig haar anorexiaverleden.

De foto bij het bericht op Instagram laat weinig aan de verbeelding over: we zien een graatmagere Rosanna in haar jonge jaren zitten op het strand.

“Ik herinner me nog precies die dag”, schrijft Rosanna. “Ik ging naar het ziekenhuis voor een controle van alles, en de arts zei dat mijn hart in winterslaap was... Ik kon elk moment doodgaan.”

Op een bepaald moment zag de situatie er dan ook alles behalve rooskleurig uit. "Op mijn laagste gewicht woog ik 36 kilo, nu weeg ik 65”, schrijft Rosanna. Zeven jaar lang vocht ze tegen haar stoornis. Rosanna werd opgenomen in verschillende ziekenhuizen, en kreeg therapie. Na een lange strijd is ze intussen helemaal hersteld van de ziekte. 

"Eindelijk had ik een balans gevonden, ben gezond gaan eten en sporten. Nu ben ik super gelukig en gun niemand deze erge ziekte”, besluist ze.  (br.hln)

Vader martelde Maude om van haar een ‘supervrouw’ te maken

Beeld je in dat je acht jaar bent. Dat je een meisje bent dat ten minste twee keer per week tien minuten lang een hek moet vasthouden dat onder stroom staat zonder dat je van je vader een spier mag vertrekken. Nee, het is geen afschuwelijk verzonnen verhaal, de Française Maude Julien heeft het daadwerkelijk beleefd.

Supermens

Het gruwelverhaal van haar jeugd leidde tot het aangrijpende boek ‘Alleen tegen mijn vader’, in een interview met de krant The New York Post vertelt zij er openhartig over. “Het ritueel met het hek was voor mijn vader een test van mijn wilskracht. Hij wilde van mij een supermens, een ultieme overlever maken”, zegt Maude Julien (60), inmiddels oma en woonachtig in Parijs. “Ik moest het met beide handen vasthouden en ik mocht geen enkele reactie laten zien.” Een ander extreem experiment voor het meisje speelde zich af in de kelder. Eens in de maand werd zij er een nacht opgesloten, tussen de ratten om er, aldus haar vader, “te mediteren over de dood”.

‘Absolute gek’

De nachtmerrie van Maude Julien zou 18 jaar duren. Zo lang stond zij onder de absolute controle van haar vader, die lid was van een Vrijmetselaarsloge en er occulte filosofische gedachten op na hield. Hij was ervan overtuigd dat de wereld in verval was geraakt en er spoedig een opstand van het kwaad zou uitbreken. In zijn ogen was Maude uitverkoren om die rebellie te beteugelen en de wereld in bescherming te nemen. “Hij was een absolute gek”, zegt Julien over haar vader.  Louis Didier is in 1981 op 79-jarige leeftijd gestorven.

Didier, die na de Tweede Wereldoorlog financieel onafhankelijk werd met de handel in aandelen, werkte volgens een vooropgezet plan. Het begon in 1936 toen hij een zes jaar oud meisje adopteerde, Jeannine. Hij voedde haar op om zijn vrouw te worden. In november 1957 bracht Jeannine Maude ter wereld, het kind dat de ‘perfecte supervrouw’ moest worden.

Whisky

Het drietal leefde in Noord-Frankrijk, in een huis weg van de bewoonde wereld. Didier gaf zijn dochtertje zelf les, een school zag zij nooit want ze moest in het huis en op het erf blijven. Voortdurend werd haar uithoudingsvermogen getest met de meest bizarre experimenten. Zij moest lange tijd over het randje van een klif blijven hangen, helpen bij de slacht van vee, whisky drinken om daarna te lopen zonder zwalpen. Door het alcoholgebruik op zo’n jonge leeftijd heeft Julien blijvende schade aan de lever opgelopen.

Maar er is nog meer ellende. Tien jaar lang, van haar derde tot haar dertiende levensjaar, wordt Maude Julien seksueel misbruikt door een arbeider die op het land van haar vader werkt. De enige vrienden bij wie zij troost vond, waren haar hond en twee pony’s. “Zonder hen zou ik nu niet meer in leven zijn”, zegt Julien. “Zij gaven me de warmte die ik nergens anders kon vinden. Ik mocht mijn ouders niet aanraken. Van mijn hond en pony’s leerde ik wat liefde was, waar ik troost kon vinden.”

Dostojevski

Het meisje vond afleiding in boeken, uitgekozen door haar vader. Zij werd dol op het werk van de Russische schrijver Dostojevski, en ‘De Graaf van Monte Cristo’ van Alexandre Dumas, werd haar favoriet. Het boek leerde haar dromen over een ontsnapping, aldus Maude Julien tegenover de Amerikaanse krant. Het droeg eraan bij dat ze niet ‘een totale slaaf werd in de cultus van drie’. Maar zij verviel wel in chronische zelfmishandeling.

In 1972 kwam er redding, in de persoon van Andre Molin. Hij leerde haar spelen op piano en de accordeon, en zij vertelde hem wat er loos was. “Hij maakte ook drie jaar muziek met mijn vader om zijn vertrouwen te winnen. Op een dag kreeg hij van mijn vader toestemming om mij bij hem thuis in het dorp les te geven. Ik kreeg ook een baantje in zijn muziekwinkel”, legt Julien uit.

Als zij 18 wordt, doet Louis Didier nog een concessie. Zij mag trouwen met een jonge musicus die zij tijdens haar muziekles heeft leren kennen. Maude Julien kreeg van haar vader wel een strikte voorwaarde mee: ze moest hem na zes maanden verlaten en terugkeren als maagd. Het meisje greep haar kans en vertrok voorgoed.

Moeder

Het huwelijk zou zes jaar duren. Maude kreeg een dochter die nu 35 jaar oud is. Later leerde ze een andere man kennen en kreeg van hem in 1990 een tweede dochter. Met haar moeder heeft zij geen contact. “Ik heb mijn boek aan haar opgedragen. Zij is ook een slachtoffer en ik heb mijn boek naar haar opgestuurd, met een brief. Ze heeft niet gereageerd maar ik hoorde via een omweg dat zij bang is en niet blij dat ik het heb geschreven’’, zegt Maude Julien.

De Française heeft met intensieve therapie haar trauma’s kunnen verwerken. Na een studie psychologie helpt zij nu patiënten die een soortgelijke afschuwelijke jeugd hebben moeten doorstaan. “Natuurlijk leed ik aan flashbacks toen ik mijn memoires schreef, maar ik ben blij dat mijn verhaal op schrift staat. Ik wilde er een boek van hoop van maken, ik zie het als een handleiding om te kunnen ontsnappen”, aldus Maude Julien. (br.hln)

Waarom we meer eten met zwaar bestek en voedsel op een rood bord minder goed smaakt

Waarom bestellen we massaal tomatensap in het vliegtuig? En hoe komt het dat we meer eten met zwaar bestek? Voedselwetenschapper Charles Spence toont in zijn eetbijbel Gastrofysica hoe onze zintuigen zich laten manipuleren.

Hotelketens vragen om zijn advies. Net als grote sterrenchefs als Heston Blumenthal. Ook bier-, koeken- en frisdrankfabrikanten staan regelmatig bij hem op de stoep in de hoop op tips die de omzet kunnen verhogen. Want de Britse voedselwetenschapper Charles Spence weet precies wie of wat (on)bewust onze smaak beïnvloedt. Zelfs het gewicht van de ober die je eten op tafel zet speelt mee, zegt hij. We vragen hem naar tien opmerkelijke waarnemingen.

Waarom drinken we massaal tomatensap in het vliegtuig?

“De dreunende decibellen van de motoren onderdrukken je vermogen tot proeven. Zoet kunnen we bijna niet meer waarnemen. Maar zoutige umami-achtige smaken als tomatensap wel.”

Koffie is lekkerder bij daglicht.

“Door je bioritme heb je overdag en vooral na het opstaan meer speeksel in je mond waardoor je meer smaak waarneemt. Daarom komen professionele wijnliefhebbers vooral om 11.00 uur ’s ochtends in actie.”

Heavy metal-muziek bevordert dronkenschap.

“Hoe harder en sneller de dreunen en gitaarsolo’s des te rapper we gaan drinken. Zaken die veel Guns N’ Roses draaien verkopen 27 procent meer alcohol dan kroegen die dat niet doen.”

Wie veel romantische nummers luistert, valt af.

“Dat geldt voor korte periodes. Eten en drinken smaken namelijk door zwijmelmuziek veel zoeter. Je hoeft dus minder suiker te gebruiken. In Vietnam staat een muzikale bakkerij die cakes en koeken serveert die gebakken zijn met de helft van de normale hoeveelheid suiker. Geen van de klanten heeft ooit geklaagd. Of ons brein zich ook op langere termijn laat foppen, is niet onderzocht.”

Van een rood bord eet je minder chips dan van een blauw.

“Bij de kleur rood denken we aan bloed, gevaar, stoplichten en ondergaande zon. Kortom: gevaar. Daardoor zijn we geneigd minder te eten. Het is een goed middel om minder te snacken.”

We eten meer met zwaar bestek.

“Zwaar associëren we met kwaliteit. Bij onze afstandsbedieningen, autosleutels maar ook dus bij bestek. Alles wat we daaraan prikken, proeft beter dan aan lichte lepels en vorken.”

Waarom smaakt eten uit een kom beter dan dat van een bord?

“Die kom zorgt ervoor dat pokébowls en noedelsoepen enorm in opmars zijn. We pakken zo’n kom vaak in onze handen: het gewicht en de warmte zorgen voor troost en comfort. Daardoor waarderen we de gerechten meer.”

Wanneer we met drie anderen dineren, eten we 75 procent meer dan alleen.

“Zit je met vrienden in een restaurant dan is het vaak gezellig waardoor gerechten lekkerder smaken. We scheppen dan een tweede, derde of zelfs vierde keer op. Ook een bijzonder effect: zonder dat we het weten spiegelen we elkaars bewegingen in die situatie. Kijk naar een tafel met meer mensen en je zult zien dat ze synchroon mes en vork naar hun mond brengen.”

Benamingen beïnvloeden onze smaak.

“Ik heb twee identieke vissen naast elkaar gelegd. De ene noemde ik Patagonische tandvis, de andere Chileense zeebaars. Iedereen koos voor de laatste. We zijn ook gevoelig voor idyllische aanbevelingen: een supermarkt plakte op een Marokkaans fabrieksproduct het etiket ‘afkomstig van Rosedene Farm’. Kopers vielen er massaal voor hoewel ze wisten dat die combinatie onmogelijk was. Maar hé: platteland betekent ambachtelijk, betekent puur, betekent lekker.”

Eten met ronde vormen smaakt zoeter dan met vierkante.

“Bij cappuccino met een ronde vorm in het schuim wordt minder suiker gedronken dan bij exact hetzelfde bakkie met een vierkant patroon. Hetzelfde geldt voor chocolade: presenteer het in hoekige brokken dan vinden mensen het anders smaken dan in bolletjes.”  (br.hln)

Jean-Pierre Van Rossem verkoopt liefst veertig schilderijen, want hij gaat verhuizen

De flamboyante Jean-Pierre Van Rossem (72) verlaat definitief Oostende. Dat heeft hij via Facebook laten weten. In een te grote verhuizing heeft hij echter weinig zin, nochtans heeft hij thuis een hoop schilderijen liggen. Een veertigtal van zijn eigen werken kunnen niet mee naar de nieuwe woont. Hij biedt ze nu te koop aan heeft  een oproep geplaatst op sociale media. “De meeste zijn 100 op 120 centimeter groot. Bieden doe je door te mailen naar politiek929@gmail.com. De hoogste bieder mag het schilderij op 21 of 22 december komen ophalen.” Een bod moet wel minstens 5.000 euro bedragen. ”Ieder lachwekkend laag aanbod wordt uiteraard geweigerd”, zegt hij nog.

Van Rossem had eerder nochtans gezegd dat hij zijn schilderijen het liefst allemaal voor zich houdt. “Ik wil niet dat Jan en alleman een Van Rossem aan de muur hebben hangen. Ze zijn uitsluitend bestemd voor kunstliefhebbers, niet voor cultuurbarbaren die van babyborrels houden.” Drie schilderijen houdt de politicus/publicist wel.
 (br.hln)

Archeologen ontdekken spectaculaire nieuwe grafkamers met mummies in Egypte

De tombes stammen waarschijnlijk uit de achttiende dynastie van het oude Egypte, meldden de Egyptische autoriteiten volgens de BBC. De tombes werden zo’n twintig jaar geleden al gevonden, maar nu voor het eerst uitgegraven. “Het is echt een uitzonderlijke dag”, zei minister van Oudheden, Khaled al-Anani.

De tombes bevinden zich in de buurt van Luxor, vlakbij de tempel van Hatsjepsoet en de Vallei der Koningen. Van wie ze zijn is niet bekend. Mogelijk gaat het om hooggeplaatste ambtenaren.

Het graf is het laatste van verschillende archeologische vondsten in Egypte dit jaar. In april vonden archeologen acht mummies in een andere grafkamer, eveneens in Luxor. In maart ontdekten ze een bijzonder groot beeld in een achterbuurt in Caïro, dat waarschijnlijk koning Psammetichus voorstelt. (br.hln)

Kerstman haast zich naar ziekenhuis om laatste wens van terminale kleuter te vervullen

Het zoontje van het gezin, de tweejarige Miles Agnew, lag al twee maanden in het ziekenhuis, hij was al lang ernstig ziek. Vorige week ging zijn lichaam in shock en ging zijn gezondheid plotseling enorm achteruit. Het jongetje werd geboren met microcefalie en hersenverlamming, een oogaandoening, misvormingen aan zijn brein, epilepsie en voedselallergieën. Toen hij amper drie maanden oud was, werd hij geadopteerd door de familie Agnew. 

De kleine jongen had nog een bijzondere laatste wens: nog een keer op de schoot van de Kerstman zitten. Dat leek niet meer haalbaar te zijn, maar dat was buiten Kerstman Jeff Bodily gerekend. Hij haastte zich naar het ziekenhuis, zodat de kleuter toch nog een laatste keer op zijn schoot kon zitten. 

“We dachten dat we ons bezoek aan de Kerstman wel konden vergeten. We koesteren onze tijd en onze herinneringen als familie enorm. We proberen ondanks onze pijn vooruit te blijven gaan”, vertelt de moeder van Miles aan The Mirror.

The Secret Sleigh Project

Jeff Bodily kwam via het goede doel ‘The Secret Sleigh Project’ te weten dat de familie van de kleuter dringend op zoek was naar een Kerstman. Hij besloot meteen actie te ondernemen. ‘The Secret Sleigh Project’ probeert ervoor te zorgen dat elk kind de magie van Kerstmis kan ervaren, zelfs wanneer ze thuis in bed liggen door ziekte. 

Het bezoek was geen zonder tranen: “Ik kan niet liegen, ik kreeg een krop in mijn keel en er zat een traan in het oog van de Kerstman, maar dit was voor de herinneringen van de familie”, vertelde de goedhartige man aan ABC news.  (br.hln)

Adopteer eens een kasteel: meer dan 10.000 mensen kochten dit Franse slot

Wie wil nu niet eigenaar zijn van een kasteel? Jammer genoeg is dat alleen weggelegd voor de superrijken. Behalve in Frankrijk dan, waar je voor zo’n 50 euro een château kan kopen. Tenminste, als je bereid bent het te delen met een paar duizend andere eigenaars.

Het gaat meer bepaald om het ‘Château de la Mothe-Chandeniers’ in het Franse dorpje Les Trois-Moutiers (in het departement Vienne). De gemeente heeft nog geen duizend inwoners, maar wel zijn eigen kasteel. 

Dat kasteel werd echter nooit opgenomen als cultureel erfgoed, ondanks het feit dat het dateert uit de 13e eeuw en best mooi is. Of dat was het toch, voor een zware brand in 1932 het merendeel van de gebouwen vernielde. Omdat het nog steeds in privébezit is en de eigenaar niet kan of wil betalen voor de restauratie, dreigt het echter steeds verder te verkommeren. Intussen groeien de bomen en struiken al door het dak en de ramen.

Adopteren

Dartagnans, een Franse crowdfuncingsservice, wil daar nu verandering in brengen. Ze willen zoveel mogelijk mensen aansporen om een deel van het kasteel te adopteren, zodat ze het uiteindelijk met de opbrengst kunnen kopen en terug in ere kunnen herstellen. Voor 50 euro mag je jezelf al een eigenaar noemen, en wie 60 euro of meer doneert krijgt daar een mooie box en een bezoek aan de château bovenop.

En het concept slaat aan: al meer dan 10.000 mensen droegen een steentje bij, waardoor het beoogde doel van 500.000 ruimschoots gehaald werd. Intussen staat de teller al op meer dan 837.200 euro, en de veiling loopt nog 18 dagen door. Waar wacht je nog op? (br.hln)