Waarom eenzaamheid zo slecht nog niet is

De feestdagen horen een vrolijke boel te zijn, in het gezelschap van mensen die we graag zien. Maar voor wie zich vaak eenzaam voelt, kan deze periode net nog zwaarder wegen.  Toch hoeft eenzaamheid niet noodzakelijk een slecht gevoel te zijn. “Het is zoals honger. Het zorgt ervoor dat je sociale contacten gaat opzoeken,” schrijft Psychologie Magazine. 

Wie zich soms eenzaam voelt, kan zich troosten met deze gedachte: je bent - letterlijk - niet alleen. Eén op de drie mensen voelt zich wel eens eenzaam. De grootste groep bevindt zich onder tachtigplussers, die hun sociale kring zien uitdunnen door sterftegevallen in de omgeving en steeds minder mobiel worden. Maar ook jongeren , die zich buitengesloten voelen op school of niet meteen aansluiting vinden bij leeftijdsgenoten, kampen regelmatig met gevoelens van eenzaamheid. Daarnaast ligt het risico op eenzaamheid in de groep tussen 30 en 55 jaar oud groter bij alleenstaande moeders, die wel eens klankbord missen om hun dagelijkse zorgen mee af te toetsen. 

Eenzaamheid als honger

Los van die leeftijdscategorieën, kan iedereen zich net iets eenzamer voelen na belangrijke gebeurtenissen in het leven. Een verhuis, een scheiding, een nieuwe job of een langdurige ziekte zijn allemaal triggers die je het gevoel kunnen geven dat je opnieuw moet beginnen, en er alleen voorstaat. “Maar zoals honger mensen van oudsher aanzet om eten te verzamelen en dorst om water te gaan zoeken, zo is ook eenzaamheid van deze soort vooral een signaal dat ons erop attendeert dat er dingen ontbreken die onze overlevingskansen op lange termijn in gevaar kunnen brengen,” schrijft Psychologie Magazine. Net op die sleutelmomenten is het belangrijk om nieuwe contacten te leggen. 

Op zoek naar contacten

Of het nu een leesclub of sportploeg is, zoek aansluiting bij een groep met dezelfde interesses. “Als je je lid maakt van een groep waarmee je iets gemeenschappelijk hebt, garandeer je dat je deelneemt aan activiteiten die voor jou iets betekenen en dus het beste in jou naar boven halen,” verklaart psycholoog Lesli Musicar. “Wanneer je je op je gemak voelt tijdens die activiteiten, zal je je meer verbonden voelen met de mensen in je omgeving omdat je iets gemeenschappelijk hebt.”

Help anderen

Niet meteen een hobby of interesse waar je je achter kan scharen? Probeer eens een ander te helpen. Empathie helpt met sociale angsten en vriendelijk zijn kan eenzaamheid verzachten. Zelfs wanneer die ‘ander’ een huisdier is. “Kinderen opvoeden, lesgeven, voor dieren zorgen, het zorgt er allemaal voor dat de eenzaamheid afneemt,” schreef “The Happiness Project”-auteur Gretchen Rubin op haar blog. Ook vrijwilligerswerk kan een goed idee zijn, waar je ook andere vriendschappelijke contacten kan leggen met gelijkgestemde zielen. 

Leer alleen te zijn 

Ben je echt eenzaam, of heb je wel genoeg sociale contacten, maar vind je het moeilijk om alleen te zijn? Hou dan in het achterhoofd dat tijd alleen doorbrengen positieve dingen kan opleveren. Onderzoek heeft aangewezen dat het je creatiever en zelfbewuster maakt, en dat mensen die er geen problemen mee hebben om alleen te zijn vaak ook betere relaties met anderen kunnen onderhouden. Wie zichzelf goed kent, staat ook sterker in de schoenen in contacten naar anderen toe. Probeer eens bewust te genieten van een avond alleen, waarbij je de neiging onderdrukt om constant op sociale media contact met anderen te zoeken.   (br.hln)

Is ‘Jingle Bells’ racistisch? Wetenschapster legt oorsprong wereldberoemd kerstlied bloot

Kyna Hamill, verbonden aan de universiteit van Boston, kreeg de volle laag na de publicatie van haar academische paper over ‘Jingle Bells’. “Ze zeiden me dat ik het kerstfeest probeerde te verknallen voor kinderen, die het liedje niet meer zouden mogen zingen, en dat ik het Jingle Bell-festival in onze stad verpestte”, zegt ze in The Guardian.

De kritiek kwam er omdat Hamill de racistische oorsprong van ‘Jingle Bells’ aan het licht bracht. Ze wou met haar onderzoek een lange, gezonde rivaliteit tussen Medford in Massachusetts en Savannah in Georgia beslechten, over waar het kerstlied nu eigenlijk geschreven was. Maar twee jaar geleden ontdekte ze een heel ander verhaal.

Het lied was oorspronkelijk bekend onder de titel ‘One Horse Open Sleigh’ en werd voor het eerst opgevoerd tijdens een ‘minstrel show’ in de Ordway Hall van Boston in september 1857. Bij dat soort spektakels dreven zwartgeschminkte blanke minstrelen de spot met Afro-Amerikanen en hun slavenbestaan. Hamill heeft het, 160 jaar later, in haar wetenschappelijk artikel over deze “racistische oorsprong van zwarte gezichtsschmink die subtiel en systematisch uit de geschiedenis van het lied geschrapt werd”.

Het was James Pierpont die het lied schreef. Hij had destijds dringend werk nodig na een aantal mislukte projecten. Hij wou volgens Hamill gewoon munt slaan uit wat op dat moment populair was, met name de minstreelkunst met vaak racistisch getinte satire. Hamill wijst erop dat ze nooit heeft gezegd dat het lied vandaag nog altijd racistisch zou zijn, laat staan dat het niet meer gezongen zou mogen worden. Toch kreeg ze het erg hard te verduren, in bepaalde media, op Twitter en in honderden haatmails.

Ironisch genoeg was er door de hele heisa ook veel meer aandacht dan verwacht voor haar wetenschappelijke onderzoek, “dat normaal maar weinigen zouden lezen”, weet ze. Hamills paper over ‘Jingle Bells’ is op dit moment een van de meest gelezen van de Cambridge University Press. Spijt heeft ze niet. “Ik deed wat een academicus moet doen. Ik probeerde een zo goed mogelijk onderzoek te voeren en dat neer te schrijven. Ik had zeker geen eigen agenda in verband met Kerstmis.” (br.hln)

Een tattoo of een motor? Wat mannen het vaakst kopen in hun midlifecrisis

In het cliché van de man van middelbare leeftijd die zich plots een motor aanschaft, blijkt een waarheid te zitten. Mannen in hun midlifecrisis spenderen hun geld het vaakst aan een vakantie, een sportauto of een nieuw gadget. Een motor sluit de top 5 af, zo blijkt uit een Britse enquête bij 1.000 mannen.

“De midlifecrisis is de periode in je leven waarbij je je plots bewust wordt van je eigen sterfelijkheid,” legt psycholoog Dr. Meg Arroll uit aan Metro UK. “Het kan een mijlpaal zijn in het leven, die ervoor zorgt dat je stilstaat bij je leven, je relatie, je carrière. Het kan resulteren in twijfel en verwarring, omdat je leven niet is uitgedraaid zoals je het gepland had - want dat gebeurt zelden. ”

Regelmatig resulteert zo’n crisis bij mannen in het aanschaffen van allerlei spullen. Volgens onderzoek van online drogist Healthspan bij 1.000 mannen spendeert de gemiddelde Britse man zo’n 2.400 euro rond de middelbare leeftijd. In de eerste plaats gaat dat geld naar een vakantie, maar ook een motor, tickets voor festivals, een nieuwe tattoo of een lidmaatschap van een fitnessclub prijken in de top 10. De meeste ondervraagde mannen geven aan dat ze een midlifecrisis doormaakten, met een piekleeftijd rond de 47 jaar.

De hele top 20 van vaakst aangeschafte spullen ziet er zo uit:

1. Een vakantie

2. Een nieuw gadget

3. Een sportauto

4. Designerkledij

5. Een motor

6. Concerttickets

7. Een nieuwe tattoo

8. Een wereldreis

9. Een lidmaatschap van een fitnessclub

10. Een gameconsole

11. Een design horloge

12. Tickets voor een festival

13. Renovaties in het huis

14. Dure of vintage alcoholflessen

15. Seksspeeltjes

16. Een nieuw huis of eigendom

17. Een nieuw kapsel of kleur van haar

18. Een muziekinstrument

19. Een nieuwe, dure fiets

20. Juwelen

“Toch hoeft deze periode niet noodzakelijk negatief te zijn”, besluit de psycholoog. “Voor sommige mannen kan de midlifecrisis zelfs positief zijn, en ervoor zorgen dat je meer tijd gaat doorbrengen met familie, vrienden, op je gezondheid gaat letten of opnieuw hobby’s gaat uitvoeren.” (br.hln)

Moeder van achtling: “Na die pornofilms stond ik op de rand van zelfmoord, maar nu heb ik eindelijk rust gevonden

“Elke dag werd ik wakker met een doods gevoel”, vertelt Nadya aan de ‘Daily Mail’. “Ik wilde niet meer leven. Ik voelde me geen mens meer, ik was enkel nog dat personage. ‘Octomom’ heeft mij en mijn familie bijna kapotgemaakt, ik wilde niet dat mijn kinderen me zo zouden herinneren. Ik moest dingen doen die ik eigenlijk niet wilde, maar ik had op dat moment geen andere keuze. Ik had zo’n schrik dat ik hen niet het leven zou kunnen geven dat ze verdienden. Toen ik definitief komaf maakte met dat verleden kwam er eindelijk een soort rust over mij.”

Nadya had als werkloze al zes kinderen toen ze nóg eens een IVF-behandeling onderging. De komst van acht baby’s leidde tot drastische maatregelen. Haar pornocarrière zou haar uiteindelijk vier prijzen in de branche opleveren, daarnaast werkte ze ook in stripclubs. “Ik zat heel diep. Ik slikte kalmeerpillen en die mixte ik dan met alcohol. Aan die combinatie is Whitney Houston ook gestorven. Ik wilde hier niet meer zijn, maar mijn kinderen waren er natuurlijk ook nog. Voor hen moest ik doorzetten.”

‘Je hoeft dit niet te doen’
De ommekeer kwam er toen een onbekende man haar in 2013 aansprak in een stripclub in Florida. “Hij kwam op mij afgelopen en keek me recht in de ogen. Hij nam mijn arm vast en zei tot vijf keer toe op gedecideerde toon: ‘Je hoeft dit niet te doen’. Ik kon mijn tranen niet meer bedwingen en voelde me misselijk worden. Toen ik weer opkeek, was hij verdwenen. Net een engel. Vanaf dan besefte ik dat ik weer gezond moest worden. Mijn kinderen mochten niet achterblijven zonder mama.”

Ook haar oudste kinderen -Elijah (16), Amerah (15), Joshua (13), Aiden (11) en de 10-jarige tweeling Calyssa en Caleb- werden stuk voor stuk via IVF geboren. De achtling -Makai, Josiah, Isaiah, Jonah, Maliyah, Jeremiah, Nariyah en Noah- wordt volgende maand negen jaar.

“Schuld van mijn management”
Nadya verhuisde met haar omvangrijke kroost naar Laguna Niguel, de plek in Californië waar ze zelf opgroeide. Drie jaar geleden werd ze nog schuldig bevonden aan fraude. “Maar dat was de schuld van mijn management. Het enige wat mij te verwijten viel, was dat ik wanhopig en goedgelovig was. Ik liet hen alle financiële zaken regelen, ik had het te druk met mijn kinderen. Gelukkig liep de zaak met een sisser af.”

Nadya werkt nu deeltijds als consulente voor drugs- en alcoholpatiënten. Naar een partner is ze niet op zoek. “Mijn roeping was mama worden, ik ben zielsgelukkig tussen mijn kinderen. Ik wist op voorhand dat een sociaal leven er niet meer zou inzitten, maar dat vind ik niet erg. Ik ben toch niet sociaal.”

“Onvolwassen en egoïstisch van mij”
Al vindt ze veertien stuks nu toch ook wel overdreven. “Ik wilde gewoon een hele hoop kinderen, dat was mijn missie. Over de gevolgen heb ik nooit nagedacht. Dat was stom, onvolwassen en egoïstisch van mij. Maar het is goed nu zoals het is, ik zou me geen ander leven kunnen voorstellen.”

Natuurlijk blijft het lastig om de eindjes aan elkaar te knopen. “Ik leef van loonbriefje tot loonbriefje, elke dag opnieuw is het een strijd. Gelukkig bestaan er voedselbonnen en krijg ik soms nog iets van dat vreselijke pornogedoe. Zorgen maak ik me niet.”

Zwaar autistisch
De twaalfjarige Aiden is zwaar autistisch, maar ook die tegenslag heeft Nadya een plaats gegeven. “Hij heeft het verstand van een peuter van achttien maanden. Praten kan hij niet en hij zit nog constant in de pampers. Dat is een grote uitdaging, ja. Maar de andere kinderen gedragen zich als zijn beschermengel. Vooral met Makai is de band ongelooflijk sterk, hij volgt zijn broertje als zijn schaduw.”

Aiden leverde haar de inspiratie om een boek te schrijven dat binnenkort misschien wel uitgebracht zal worden. “Het ging in eerste instantie over zijn handicap en de problemen die dat met zich meebrengt. Maar de achtling heeft de inhoud nog wat interessanter gemaakt. Het is een verhaal dat moet verteld worden. Hopelijk zullen veel vrouwen er kracht in vinden.”

Wie vragen heeft over zelfdoding kan anoniem contact opnemen op het gratis nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be.   (br.hln)

Waarom krijg je de hik, en hoe stop je met snurken?

Wat veroorzaakt de hik?

Een bijzonder populair thema dit jaar: waarom krijg je de hik? Een sluitende verklaring is er niet, maar er wordt verondersteld dat we de hik krijgen omdat het middenrif wordt geprikkeld. Helaas, niet omdat we groeien dus. Wel omdat we bijvoorbeeld te snel eten zonder te kauwen, te veel gegeten hebben of bruisende dranken gedronken hebben.

Hoe stop je met snurken?

Om de muren van op te lopen: je wederhelft die in een jaloersmakend diepe slaap verzonken is, en daar het nodige geluid bij voorziet. Volgens slaapspecialist Michael Breus wordt snurken veroorzaakt door trillingen wanneer je ademt door versmalde luchtwegen. Dat kan komen door een opstopping, maar ook alcohol vlak voor je gaat slapen. Ook op je rug slapen kan voor snurken zorgen, dus het is het proberen waard om je partner op zijn zij te rollen. Een andere oplossing is om jezelf te omringen met kussens, waardoor het geluid vermindert en terugkaatst in de andere richting.

Een bijzonder populair thema dit jaar: waarom krijg je de hik? Een sluitende verklaring is er niet, maar er wordt verondersteld dat we de hik krijgen omdat het middenrif wordt geprikkeld. Helaas, niet omdat we groeien dus. Wel omdat we bijvoorbeeld te snel eten zonder te kauwen, te veel gegeten hebben of bruisende dranken gedronken hebben.

Hoe stop je met snurken?

Om de muren van op te lopen: je wederhelft die in een jaloersmakend diepe slaap verzonken is, en daar het nodige geluid bij voorziet. Volgens slaapspecialist Michael Breus wordt snurken veroorzaakt door trillingen wanneer je ademt door versmalde luchtwegen. Dat kan komen door een opstopping, maar ook alcohol vlak voor je gaat slapen. Ook op je rug slapen kan voor snurken zorgen, dus het is het proberen waard om je partner op zijn zij te rollen. Een andere oplossing is om jezelf te omringen met kussens, waardoor het geluid vermindert en terugkaatst in de andere richting. (br.hln)

Te veel Sinterklaasspeculoos in huis? Maak er dit snelle topdessert met mascarpone mee

Het klassieke Sinterklaasverhaal? Je kinderen krijgen van jan en alleman lekkers toebedeeld en jij kan je tussen de Sinterklaassnoep in de supermarkt ook niet bedwingen. Dus ... puilt je kast uit van de speculoos! Geen zorgen, die jaarvoorraad kun je wegwerken met dit makkelijke recept. Wat mascarpone, eieren, suiker, room en twintig minuten later, en je hebt een heerlijke speculoosmousse.

wat heb je nodig?

120 g speculoos
3 eiwitten
25 g suiker
200 ml room
200 g mascarpone

Zo maak je het:

1. Verkruimel de speculoos met een mixer. Doe de room bij de helft van de kruimels. Laat rusten tot de kruimels zacht zijn.
2. Klop de eiwitten met de suiker stijf. Klop de room met de speculooskruimels stijf. Meng onder de mascarpone. Spatel het stijfgeklopt eiwit onder het mascarponemengsel.
3. Verdeel de helft van het mengsel over 4 potjes. Beleg met een laag speculooskruimels en schep er het resterende mascarponemengsel op. Zet minstens een uur in de koelkast. Werk net voor het serveren af met nog wat speculooskruimels. (br.hln)

Verkouden of allergisch, zo merk je het verschil

’Tis the season to be jolly én om verkouden te worden. Al ben je misschien wel gewoon allergisch. Loop je al dagen te snotteren, heb je een zere keel en zijn je ogen droog en jeukerig? Wij leggen uit welke symptomen bij welk kwaaltje horen. 

Dat je nooit eerder allergisch was, hoeft niet noodzakelijk uit te sluiten dat je nu met een allergie in plaats van een verkoudheid te maken hebt. Allergieën kunnen op eender welke leeftijd nog opduiken. Maar natuurlijk kan je net zo goed te maken hebben met een verkoudheid door de plotse temperatuursdaling.
Bij allergieën heb je geen last van koude rillingen of koorts. Je krijgt geen pijnlijke keel, al kan je wel een kriebelige keel hebben die je vaker moet schrapen dan gewoonlijk. Niezen, een lopende neus en jeukende ogen zijn dan weer eerder typische allergiesymptomen, net zoals oppervlakkig kuchen. Bovendien houden deze symptomen langer aan dan bij een gewone verkoudheid, die na een tiental dagen wel verdwijnt.

Enkele tips bij een verkoudheid

Vermoed je dat je met een verkoudheid kampt? Dan kunnen deze tips wellicht soelaas bieden:

1. Honing

Een flinke pot honing in huis halen kan bij een opkomend hoestje zeker geen kwaad. Thee met honing verlicht de hoest en verzacht de pijn van een zere keel. Honing kan volgens een studie van Mayo Clinic hetzelfde effect hebben als het hoestonderdrukkend middel dextromethorphan.

2. Warme dranken

Dit eeuwenoud huismiddeltje werkt absoluut: warme thee kan het hoesten, niezen en de verstopte neus verzachten. Warme dranken zorgen ervoor dat vastzittend vocht in de sinussen en de borst makkelijker loskomt, waardoor verstopping vermindert. Ook tegen een pijnlijke keel werkt een hete kop thee of soep onmiddellijk verzachtend.

3. Zout water

Een oplossing van warm water en zout om je neus te spoelen helpt om verstopping tegen te gaan en de sinussen te spoelen. Let er wel op dat je het water goed laat doorkoken zodat al het vuil eruit is. Ook gorgelen in de keel met zout water kan keelpijn verlichten. Geen zin om zelf te experimenteren met zoutoplossingen? Een neusspray biedt ook verlichting, al gebruik je die beter niet langer dan een paar dagen na elkaar. Kijk voor de juiste richtlijnen op de bijsluiter.

4. Slapen, slapen, slapen

Het makkelijkste - en eigenlijk ook leukste - om die verkoudheid tegen te gaan: zorg ervoor dat je genoeg uurtjes onder de wol doorbrengt. Je immuunsysteem sterkt aan en de kans op infecties wordt kleiner. Zorg niet alleen voor voldoende slaap, maar ook voor een goede slaapkwaliteit. Niet te veel alcohol voor je naar bed gaat en ook schermtijd beperken in het uur voor je nachtlampje uitgaat, bevorderen een goede nachtrust. (br.hln)

Slecht geslapen? Dit is wat écht werkt tegen wallen

Wat zie jij er moe uit! Woorden die we niet graag horen, ook al moeten we zelf toegeven dat we er een beetje verkreukeld uitzien. Wie verkouden is, heeft trouwens nóg meer last van wallen. Maar hoe krijg je die dan nog snel weggewerkt? Is er een wonderoplossing? Beautyredactrice Eva testte het uit.

’t Is gebeurd. Ik ben voor het eerst in mijn leven trouw een oogcrème aan het smeren. Ja, ik weet het, dat moet al vanaf je 25ste (heb ik zelf al vaak geschreven), maar om de één of andere reden vond ik dat beetje wal of die donkere kringen na een kort nachtje best rock ’n roll staan. Tot je jezelf dan plots aan de verkeerde kant van 30 bevindt en eens op een onbewaakt moment (lees: met fel licht) in de spiegel kijkt. Helaas. De genetische wallen uit onze familie hebben géén generatie overgeslagen. 

In de winter is het zelfs vaak nog erger. Als je verkouden bent, komt er vaak histamine vrij, een stof die ervoor zorgt dat je bloedvaten zich verwijden. Ook hou je meer vocht vast, wat onze aders dichter naar het huidoppervlak toe dwingt. En dat betekent: meer opvallende wallen. Op zoek naar oplossingen dus. Ik moet jullie helaas meteen teleurstellen: er bestaat niet zoiets als die ene wondercrème. Niet één tube doet die ondingen als sneeuw voor de zon verdwijnen. Maar na wat trial and error weet ik wat wél werkt.

 Koude en komkommers

De DIY-tips zijn je vast al bekend: theezakjes op je ogen, schijfjes komkommer, een koud theelepeltje. Wel, ze werken echt. Als je wallen het gevolg zijn van vochtophoping (door teveel zout in je dieet, een korte nacht, alcohol of zelfs een te laag hoofdkussen) dan helpt niets ze zo snel weer ‘leeglopen’ als koude. En daar kan je best creatief in zijn, het hoeft je geen stukken van mensen te kosten.
Kate Moss stopt haar hoofd graag in een kom gevuld met koud water en ijsblokjes, maar zo drastisch hoeft het nu ook weer niet. Koel komkommerschijfjes (niet als je een gevoele huid hebt), theelepels, zakjes kamillethee of wattenschijfjes gedrenkt in rozenwater en leg die op je ogen. Tien minuutjes rusten en je ziet er weer een stuk frisser uit. Beloofd. (br.hln)

Raymond van het Groenewoud krijgt Lifetime Achievement Award op de Mia’s: “Ik ben een gelukzak, en soms besef ik dat ook”

Met 40 jaar ‘Meisjes’ was 2017 al een feestjaar voor Raymond van het Groenewoud, maar in 2018 viert hij gewoon verder. Eind januari krijgt hij op de elfde editie van de MIA’s een Lifetime Achievement Award. “Dat ik kon overleven door liedjes te schrijven: ik ben een gelukzak. En soms besef ik dat ook.”

Raymond wordt voor zijn onschatbare bijdrage aan de Vlaamse muziek gehuldigd op dinsdag 30 januari tijdens de liveshow van de MIA’s, waar hij eregast is. “Een Lifetime Achievement Award... Ik moet bekennen, dat maakt me mijmerig. Dan schiet de teletijdmachine van professor Barabas me terug naar 1972, toen ik onder de financiële hoede van mijn vader ‘Maria, Maria, ik hou van jou’ opnam”, reageert Raymond.

Merci, Johan Verminnen

“En verder... Het is gelukt, ik kon dus overleven met datgene wat me zo bezighield en -houdt: liedjes schrijven en uitvoeren. Dankzij de goedkeuring van radio- en andere mediamensen, dankzij het publiek dat blijft komen, dankzij het vertrouwen van organisatoren. Ik ben een gelukzak, en soms besef ik het ook - ondanks mijn talent voor le mal-être. Dus ik zeg u, voorwaar, dank u wel.”

Van het Groenewoud draait al meer dan vier decennia mee en heeft een gigantisch oeuvre. Hij heeft meer dan 30 albums op zijn naam, en schrijft ook muziek voor tv-programma’s, films en theater. Alles begon in de jaren 70, toen hij debuteerde als gitarist bij Johan Verminnen. Raymonds eerste album ‘Je moest eens weten hoe gelukkig ik was’ verscheen in 1973. Vier jaar later bracht hij met zijn begeleidingsgroep De Centimeters de single ‘Meisjes’ uit - zijn grote doorbraak. Tal van andere nummers, zoals ‘Gelukkig zijn’, ‘Vlaanderen boven’, ‘Je veux de l’amour’, ‘Chachacha’, ‘Brussels by night’, ‘Liefde voor muziek’ en ‘Twee meisjes’ zijn ondertussen ook cultureel erfgoed geworden. Van het Vlaams maakte hij een rocktaal en zijn optredens zijn nog steeds memorabel: soms explosief, uitbundig en opgewekt, dan weer droevig, intiem en filosofisch. Een Lifetime Achievement Award voor zijn hele carrière is dan ook op zijn plaats.  (br.hln)

Niet gedoucht vanmorgen? Geen probleem: “We zijn té hygiënisch geworden”

Een smartphone bevat meer bacteriën dan een toiletbril en je mag naar verluidt niks opeten dat op de grond is gevallen. Alles uitgebreid wassen en desinfecteren dan maar? Volgens maag-darmspecialiste Séverine Vermeire van UZ Leuven is overdrijven ook niet goed: “We zijn te proper geworden, waardoor ons immuunsysteem in de war raakt,” vertelt ze aan Knack.

Séverine Vermeire van het UZ Leuven is één van de meest gerenommeerde maag-darmspecialisten uit België, die regelmatig publiceert in internationale vakbladen. In Knack vertelt ze deze week hoe onze overdreven hygiëne vandaag de dag net een tegenovergesteld effect kan hebben. “Vroeger was een onhygiënisch leven de oorzaak van bacteriële epidemieën zoals pest en cholera. Door meer hygiëne in te voeren, hebben we die kunnen uitroeien. Maar de slinger is veel te ver naar de andere kant aan het doorslaan. We zijn té proper geworden, waardoor ons immuunsysteem in de war raakt.”

Bewaarmiddelen en smaakstoffen

Ook de voedingsindustrie treft volgens Vermeire schuld, door onder meer bewaarmiddelen, kleur- en smaakstoffen toe te voegen aan ons eten. Volgens de gastro-enterologe heeft dit soort westerse levensstijl een invloed op onze gezondheid. “We moeten ons dringend afvragen of de industrialisering en de overdreven hygiëne wel zo gunstig zijn geweest,” zegt ze daarover. De toename van allerlei chronische darmontstekingen - intussen ook in grootsteden in Azië, het Midden-Oosten en Latijns-Amerika - wijt ze ook aan een ‘verwestering’ van het voedingspatroon. 

“Af en toe wat modder eten”

We eten te ongezond, betoogt de maag-darmspecialiste, met te veel dierlijke vetten en te weinig plantaardige vezels. Daarnaast overdrijven we met hygïene. We wassen ons te veel, we gebruiken te vaak antibiotica en beginnen er ook al veel te jong mee, met onder meer chronische darmontstekingen tot gevolg. Eerder betoogde de Amerikaanse kinderneuroloog Dr. Shetreat-Klein in het boek The Dirt Cure al dat het gezond is als onze kinderen af en toe flink vuil worden en daarbij per ongeluk wat modder eten. Niet te vaak douchen, beperkt zeep gebruiken, verse, onbewerkte voeding eten en veel in de natuur komen waren daarnaast ook haar aanbevelingen voor een sterk immuunsysteem en dito gezondheid.  (br.hln)

Echte Steen der Wijzen geveild voor € 662.732

De meeste mensen kennen de Steen der Wijzen uit de Harry Potter-boeken van J.K. Rowling, maar niet de geschiedenis erachter. J.K. Rowling haalde haar inspiratie namelijk bij wetenschapper George Ripley. In de 15^e eeuw schreef hij een recept voor een oplossing, genaamd the Philosopher’s Stone, die het eeuwige leven zou schenken en metaal in goud zou veranderen. 

Het recept is erg cryptisch met onder andere verwijzingen naar het gebruik van drakenbloed. Toch hield dit wetenschappers, onder wie Isaac Newton, niet tegen om het recept eens uit te proberen.

In de 17e eeuw maakte een onbekende een manuscript, genaamd the Ripley Scroll, dat dienst doet als handleiding bij dat recept. Aan de hand van tekeningen licht het manuscript toe hoe het recept uitgevoerd moet worden. 

Van dat manuscript bestaan vandaag nog 23 versies. De 23 exemplaren hebben wel telkens andere tekeningen, maar ze volgen wel hetzelfde recept. 22 van de 23 manuscripten bevinden zich in musea en onderzoeksinstellingen. De 23^e versie is in handen van een particulier en werd vandaag bij een veiling verkocht voor € 662.732,51. De verkoper kocht het manuscript zelf in 2000 voor € 180.000.

Het manuscript is een kleine zes meter lang en bestaat uit zeven lagen vellum, perkament gemaakt uit kalfshuid, die aan elkaar gestikt zijn. (br.hln)

Dit moet je doen wanneer je geen kerstcadeau hebt voor iemand die jou wel eentje gaf

Er zijn maar weinig momenten ongemakkelijker dan wanneer je een cadeau overhandigd krijgt van iemand waarvoor jij niets hebt voorzien. Daar sta je dan met je mond vol tanden. Innerlijk vluchtig op zoek naar een excuus om je hachje te redden. Maar wat is nu eigenlijk de gepaste reactie in zo’n beschamende situatie? Sociaal psycholoog en schrijfster Susan Newman legt uit aan Huffington Post wat de sociale etiquette voorschrijft.

Doe je net alsof je het cadeau uit pure feestdagenchaos thuis vergeten bent? Of zeg je gewoon “Dankjewel, wat een leuke verrassing!”, gevolgd door drie overdreven dikke kussen, om vervolgens met het schaamrood op de wangen terug neer te vleien op je stoel? In beide gevallen blijft de nederlaag een bitter pil om te slikken.

Dat het zelfs de meest voorbereidde mensen onder ons kan overkomen, benadrukt ook sociaal psycholoog Susan Newman. “Het overkwam mij een keer toen ik kerst vierde met de familie van een vriendin. Haar moeder reikte me onverwachts een cadeau aan. Ik had het niet zien aankomen en schaamde me dan ook te pletter dat ik niets kon teruggeven. In plaats van een leugen te verzinnen zei ik: ‘ik wist niet dat we cadeaus zouden uitwisselen. Sorry dat ik niets heb voor jou, maar dit geschenk is geweldig. Dankjewel!’”

Box of shame

Meer dan eerlijkheid wordt er volgens Newman niet van je verwacht. Met een excuus, of erger nog: een leugen, graaf je jezelf alleen maar dieper de put van schaamte in.

“Begin niet met het bedenken van excuses en doe al helemaal niet alsof je het cadeau thuis bent vergeten. Dat is ronduit liegen in iemands gezicht. Bovendien zal jij je net zo schuldig, boos of beschaamd voelen als moest je echt geen cadeau hebben voor de persoon in kwestie. Je wordt onder druk gezet door wat volgens jou correcte sociale etiquette is, maar het is net liegen waarvan je niet verondersteld wordt het te doen.”

Oprechte dankbaarheid

Etiquette-specialist Diane Gottsman zet kracht bij die redenering. “Mensen zijn zo enthousiast wanneer ze hun liefde, steun of waardering mogen uiten met een geschenk. Dus in plaats van overstuur te raken omwille van dat mooi ingepakte (maar totaal onverwachte) cadeau, focus je beter op het tonen van je oprechte dankbaarheid.”

Hoe je dat doet? “Reageer met dezelfde levendigheid als die van wie je het geschenk kreeg. Glimlach, maak direct oogcontact, toon oprechte waardering en bedank de persoon voor de attentie. Je kan later nog beslissen of je de schenker een cadeau wilt geven, maar dat is geen verplichting”, besluit Gottsman.  (br.hln)

Véronique De Kock poseert voor het eerst met nieuwe vriend op première The Little Mermaid

Deze zomer maakte Véronique De Kock op Instagram al duidelijk dat ze niet langer single was. Ze postte toen een foto van haar vriend Manuel Goossens en schreef erbij dat ze ‘super happy’ was. Dat ze nu nog steeds gelukkig samen zijn, toonde het koppel door samen te poseren op de première van The Little Mermaid. 

Het was de eerste keer dat het koppel samen poseerde in het openbaar sinds ze samen zijn. Eind 2016 ging Véronique uit elkaar met haar toenmalige echtgenoot Fabien Gribaudo. Ze waren net geen vijf jaar samen en kregen samen een zoontje, Maximilien. Ook zoontje Maximilien poseert mee op de foto. (br.hln)

Roberta Flack (Asheville (North Carolina), 10 februari 1937) is een Amerikaanse zangeres. Ze is vooral bekend van haar hit Killing Me Softly with His Song.

Roberta Flack groeide op in Arlington, Virginia. Vanaf haar negende volgde ze pianolessen en toen ze 13 was, mocht ze haar moeder Irene vervangen als organiste bij het kerkkoor. Omdat ze als kind enkele klassen mocht overslaan, mocht ze op 15-jarige leeftijd al naar het conservatorium, waar ze drie jaar later afstudeerde. Voordat ze doorbrak in de muziek, heeft ze nog vijf jaar Engels en muziekles gegeven middelbare scholen. Hoewel ze zich aanvankelijk op jazz en klassiek repertoire richtte, schakelde ze langzamerhand over op popmuziek. Hierin werd ze ook gestimuleerd door haar zangleraar. Zo ging ze in clubs als pianiste en zangeres optreden.

Roberta werd in 1968 ontdekt door de jazzmuzikant Les McCann. In 1971 kwam ze al met een paar covers van bekende hits in de Billboard Hot 100 die ze samen zong met Donny Hathaway, een oud-klasgenoot van haar. Haar grote doorbraak kwam echter pas in 1972 toen ze een Amerikaanse #1-hit scoorde met The First Time I Saw Your Face. Dat nummer was al in 1969 opgenomen, maar werd drie jaar later pas populair, omdat het in de film Play Misty for Me van Clint Eastwood werd gebruikt. Het nummer leverde zelfs twee Grammy's op.

Ze is waarschijnlijk het meest bekend door haar uitvoering van Lori Lieberman's nummer Killing Me Softly with His Song, dat in 1973 tot #3 in de Top 40 kwam, en in 1996 in uitvoering van de Fugees zelfs op #1 kwam. In Nederland had ze ook nog een hit met Feel Like Makin’ Love. In haar thuisland Amerika haalden beide nummers de hoogste positie van de Billboard Hot 100. Negen jaar na Feel Like Makin’ Love stond Roberta nog eens in de Top 40 met het nummer Tonight I Celebrate My Love, een duet met Peabo Bryson. Na dat nummer werd het stil rondom Roberta Flack, zowel in Nederland als in de Verenigde Staten. In 1991 stond ze in Amerika nog eens op #6 met Set the Night to Music, een duet met Maxi Priest, dit nummer heeft in Nederland de hitlijsten niet gehaald. Haar meest recente album is Holiday, een cd met kerstliedjes uit 2003.

Deze bestemmingen kampen met een overvloed aan toeristen (en vermijd je dus best volgend jaar)

Misschien knijp je er met de feestdagen even tussenuit, of staat er de komende maanden een citytrip of reis op de planning. De mogelijke bestemmingen zijn eindeloos, maar er zijn wel een aantal plaatsen die af te raden zijn. Deze steden zijn immers zó populair geworden dat je er beter wegblijft.

Niets zo leuk als het ontdekken van een plek waar je nog nooit geweest bent, maar niet als je je daarbij door talloze toeristen moet wringen en overal urenlang moet aanschuiven. Sommige steden krijgen zoveel bezoekers over de vloer dat de plaatselijke instanties zich genoodzaakt zien om maatregelen te treffen. Zo werd de toeristentaks in de Balearen al stevig verhoogd, in de hoop iets minder mensen aan te trekken. In steden als Venetië en Barcelona trok de bevolking zelfs de straat op omdat ze zich niet meer thuis voelen in hun eigen stad.

Een rapport van de World Travel and Tourism Council heeft nu kunnen blootleggen waar de problemen het grootst zijn. Ze hielden daarbij rekening met factoren zoals een ontheemd gevoel bij de lokale bevolking, slechte reviews op TripAdvisor, schade aan de natuur, een overbelaste infrastructuur en de dreiging dat de plaatselijke cultuur verdwijnt.

De zeven steden die het slechtst scoorden op al deze punten, waren de onderstaande:
- Amsterdam
- Dubrovnik
- Kuala Lumpur
- Macau
- Rome
- Venetië
- Warschau

Wie nog geen bestemming in gedachten heeft, laat deze zeven dus voorlopig best links liggen, of moet rekening houden met veel drukte. De World Travel en Tourism Council raadt de steden nu aan om maatregelen te nemen, zoals een maximum aantal toeristen of een betere spreiding. Veel bestemmingen krijgen bijvoorbeeld enorm veel toeristen in de zomermaanden, maar veel minder de rest van het jaar. “We zien nu ook al dat veel steden een reservatie- en ticketsysteem invoeren voor de populairste bezienswaardigheden, om zo het aantal bezoekers te spreiden.” 

Andere landen proberen de toeristen richting minder bekende steden te lokken om de populairste plekken te ontlasten. Ijsland is bijvoorbeeld volop de stad Akureyri met zijn watervallen en warmwaterbronnen aan het het promoten. Een echte ban op toeristen wordt echter sterk afgeraden in het rapport. “Toerisme zal blijven groeien en nieuwe jobs en mogelijkheden met zich meebrengen.”  (br.hln)

Bankbediende slaagt in rotklus: 1,2 miljoen centjes tellen

Een medewerker van de Duitse centrale bank heeft deze week wellicht zijn levenswerk tot een goede einde weten te brengen. Wolfgang Kemereit kreeg de rotklus om bijna 2,5 ton centjes handmatig te tellen. De koperen Duitse Mark-centjes van één en twee cent werden meer dan dertig jaar lang door een vrachtwagenchauffeur verzameld. 

De trucker stopte ze thuis in honderden diepvrieszakken. De man overleed in mei. Zijn familie moest een vrachtwagen huren om de honderden zakken over te brengen naar het filiaal van de Deutsche Bundesbank in de noordwestelijke stad Oldenburg.

Om de centjes om te wisselen in euro’s moest de centrale bank precies weten hoeveel stukjes er in de zakken zaten. Telmachines waren niet aan bruikbaar, daar het om Marken ging. Kemereit kreeg dus de gigantische tel-opdracht toegewezen. Hij deed dit bovenop zijn dagelijkse taken in het filiaal. De klus duurde meer dan zes maanden. 

De bankbediende verklaarde aan de tv-zender NDR dat elk centje langs zijn handpalm is gepasseerd. Eén diepvrieszak centjes tellen duurde ongeveer een uur. En eigenlijk vond hij het nog prettig werk ook. De totale waarde van de naar schatting 1,2 miljoen centjes is naar schatting zo’n 8.000 euro. De nabestaanden hebben het bedrag uitgekeerd gekregen. (br.hln)

Iets voor jou ? Zoo en Plancendael zoeken olifantenfluisteraar

De Zoo en Planckendael zijn op zoek naar nieuwe verzorgers. Niet alleen voor de reptielen en de vogels, maar ook voor de olifanten. Planckendael verwacht een babyboom met drie drachtige vrouwtjes. In Antwerpen wenkt stilaan het pensioen voor Marcel, de nestor onder de olifantenfluisteraars. De dierenparken verwachten honderden kandidaten. “Maar pas op, olifanten knuffelen, dat doen we hier niet.”

In de eerste plaats wordt er gezocht naar een olifantenverzorger voor Planckendael. Stier Chang zorgde in zijn eentje voor drie drachtige vrouwtjes en naar alle verwachting zullen Kai-Mook, May Tagu, Phyo Phyo nog in de eerste helft van 2018 bevallen. Een versterking in die kraamkliniek is dus meer dan welkom.

500 kandidaten

In de Zoo gaat de 65-jarige Marcel na vijftien jaar bij de olifanten met pensioen in augustus volgend jaar. Voor hem wordt al uitgekeken naar opvolging. Elke nieuwe kracht doorloopt een opleidingsperiode die zes tot zeven maanden in beslag kan nemen. De vorige keer dat de Koninklijke Maatschappij voor Dierkunde Antwerpen (KMDA) een vacature uitschreef voor een tijdelijke job als olifantenverzorger, kwamen daar vijfhonderd sollicitanten op af. Het gaat in de Belgische, Nederlandse en zelfs Franse dierenparken ook al snel rond als een lopend vuurtje als ergens een olifantenverzorger gezocht wordt.

”Dit is een droomjob voor heel veel mensen, maar niet iedereen is uit het juiste hout gesneden”, zegt Annelies Hillewaerde (35). Ze werkt al zestien jaar in de Zoo, waarvan veertien met de olifanten. “Voor mij was het ook een droom die ik al als kleine meid van vijf jaar al koesterde. Ik heb wel kunst gestudeerd, maar ook toen al kwam ik vooral naar de Zoo om dieren te tekenen. Toen er hier een functie vrij kwam, heb ik de kans met beide handen gegrepen.”


Tegenwoordig moet iedere verzorger in de Zoo vooraf een opleiding dierenverzorger gevolgd hebben. Ook ervaring met olifanten is verplicht. Zo vallen al heel wat van de kandidaten af. “Een olifant gaat jou op de rooster leggen, zeker de twee jonge ‘pubermannetjes’ die hier nu in de Zoo zitten”; zegt Annelies. “Je moet respect kunnen afdwingen, maar dat doe je in de eerste plaats ook door zelf het karakter van elke olifant te respecteren. Je moet ze leren ‘lezen’ en proberen te denken als een olifant.”

Niet ongevaarlijk

Volwassen Aziatische olifanten wegen 3 tot 5 ton, helemaal ongevaarlijk is het werk niet. “Wie wil knuffelen met de olifanten, is in de Zoo en Planckendael aan het verkeerde adres. We proberen hier de dieren vooral zichzelf te laten zijn. We trainen ze wel, maar ook dan houden we afstand. We gebruiken bamboestokken, nooit om mee te slaan, wel om signalen te geven. Als een olifant bijvoorbeeld pootverzorging nodig heeft, is er altijd een verzorger die de blik van het dier ‘vasthoudt’ en oplet voor elke beweging die het dier maakt, terwijl de andere, pas als alles veilig is, het dier aanraakt. Als ik bijvoorbeeld nu zomaar hun trainingsstal zou betreden, dan ben ik er geweest. Zij hebben hun territorium en dulden geen indringers.”

Weekends werken

Je moet als olifantenverzorger ook bereid zijn om in het weekend en op feestdagen te werken en te reizen voor de job. De vaste verzorgers begeleiden de verhuizing van dieren naar een andere Europese Zoo, soms wekenlang.

Annelies wil graag tot haar pensioen met de dikhuiden werken. “Als mijn lichaam het aankan tenminste. Het is fysiek vrij zwaar werk, een olifant eet 85 kilo hooi en takken per dag en een flink deel daarvan komt er weer uit langs de andere kant. Je mag geen schrik hebben om je vuil te maken en de specifieke geur van ‘olifant’ neem je op de trein mee naar huis. Schuine blikken gegarandeerd (lacht). Mijn vriend wil meestal pas een knuffel nadat ik gedoucht heb. Ook gemaquilleerde nageltjes kan je hier gerust vaarwel kussen.” Wie er nu nog meer zin in heeft gekregen, vindt de vacatures op de site van de Zoo. (br.hln)

“Ze gaan met hun jeans in het water en bedreigen medewerkers”: zwemdag voor vrouwen loopt uit de hand

Vrouwen duiken in hun gewone kledij het zwembad in, picknicken langs het water, verven hun haar in het zwembad en laten veel afval achter. Medewerkers van het ‘Vahrenwalder Bades’ die op het huisreglement wijzen, worden bedreigd.

“Ja, het gaat vooral om moslima’s”, verklaarde Ulrike Serbent, woordvoerster van de stad Hannover, aan de gerenommeerde Duitse krant Die Welt.

“Eigenlijk was het niet de bedoeling dat dit in de openbaarheid zou komen”, zei ze. De problemen werden vertrouwelijk behandeld. Toch wist de lokale krant Hannoverschen Allgemeinen Zeitung de hand te leggen op het probleemdossier.

“Men wilde in geen geval bepaalde groepen gaan viseren en daarom hebben we de feiten niet openbaar gemaakt”, legde Serbent uit. “We wilden vermijden dat er een xenofobe teneur zou ontstaan. De vrouwen zijn afkomstig uit een andere cultuur en zien dat zwemuurtje eerder als een samenkomst met andere vrouwen. Wij denken na over gepaste maatregelen”, zei ze. “In het zwembad komen ook honderden vrouwen die wel gewoon komen zwemmen zoals het hoort.”

Volgens de Hannoverschen Allgemeinen Zeitung wil de stad een bewakingsdienst in de buurt van de kassa’s posteren. De vrouwendag moet in elk geval blijven plaatsvinden, meent de stad. Volgens de lokale krant zijn er al sinds 2005 problemen met vrouwen die in gewone kledij willen baden. (br.hln)

Blijdschap en verdriet in gezin Wolters: Luka (5) krijgt peperduur medicijn, zusje Mara (8) niet

“Dit is zo dubbel. Ik ben blij en verdrietig. Ik weet niet wat ik moet zeggen tegen Mara”, zegt moeder Rita Wolters in een eerste reactie. Mara en Luka hebben SMA type 3a. Verder dan honderd meter lopen houden ze niet vol. Zonder medicijn zullen ze uiteindelijk rolstoelafhankelijk worden. Een sinds kort voor de Europese markt goedgekeurd medicijn kan de ontwikkeling van de ziekte echter vertragen.

Maar dat medicijn, Spinraza, kost zo’n 80.000 euro per injectie. “En daarvan heb je er het eerste jaar zes nodig en daarna elk jaar drie”, aldus vader Egbert Wolters. Zorgverzekeraars vergoeden het niet. Door een deal tussen de minister van Volksgezondheid en farmaceut Biogen kunnen nu dertig kinderen tot en met vijf jaar toch geholpen worden. Mara valt gezien haar leeftijd dus buiten die groep.

Hoop al opgegeven

Egbert en Rita hadden eerder vandaag de hoop dat Luka één van die dertig kinderen is al bijna opgegeven. “Als je kind erbij zou zitten, zou je deze week bericht krijgen. Je kunt in één dag toch wel dertig telefoontjes plegen? Het is nu donderdagmiddag en we zijn nog steeds niet gebeld”, aldus Egbert.

Maar aan het eind van de middag kwam alsnog het verlossende telefoontje uit het Universitair Medisch Centrum Utrecht waar de haast onmenselijke keuze om dertig kinderen uit te kiezen, werd gemaakt.

Behandeling

Luka wordt in januari en februari gescreend en dan begint de behandeling. En hoe nu verder voor Mara? Het gezin Wolters hoopt dat ook zij vroeg of laat het medicijn Spinraza krijgt. Egbert: “De prijs voor een injectie zal nog dalen. Er zijn andere ziektes in het nieuws geweest waarvan de medicijnprijs torenhoog was en waarbij het medicijn later alsnog in het basispakket kwam. Ik denk dat dit onderhandelingstechniek is van de producent. Die heeft iets en dan heb je de macht.” (br.hln)

Elke kerst legde ik pakjes voor Matt onder de boom. Zes jaar na zijn verdwijning zal mijn zoon er nu weer zelf bij zijn

“Slechts één keer in de zes jaar dat hij vermist was, vreesde ik het ergste”, schrijft mama Pauline in haar blog voor The Telegraph. “Een vriendin sms’te dat ze aan mij dacht, ‘na die vondst van de politie’. Ik zette het nieuws aan. Er was een lijk gevonden in de buurt van Kent, waar we wonen. Mijn hart stond bijna stil, toen ze het moment van overlijden schatten op vier jaar geleden. Dat was exact even lang als Matthew verdwenen was.” Een journalist kon Pauline al snel bevestigen dat het niet Matthew was. “Ergens wist ik dat hij nog leefde en dat Jim en ik hem zouden vinden.”

“We hebben de hoop nooit opgegeven”, schrijft Pauline. “Met kerst legde ik elk jaar pakjes voor hem onder de boom. En we lieten zijn kamer zoals ze was.” Maar al die jaren bleef Matthew ‘Matt’ Green helaas weg en wisten zijn ouders niet waar hij was.

Psychose

Matt groeide op als een lieve, populaire jongen, vertelt Pauline. Maar plots kreeg hij op zijn 24ste af te rekenen met een psychose en moest hij worden opgenomen in het ziekenhuis. Daarna leek het beter met hem te gaan en ging hij weer aan de slag als dakwerker. Maar toen was er die vrijdag, begin april 2010. Matt zou een vriend gaan bezoeken in Londen. Zondag kwam hij echter niet thuis. “We waren wel ongerust maar dachten dat hij een paar pinten te veel ophad”, schrijft Pauline. Ze ging maandag gewoon naar haar job in de gevangenis, haar man Jim naar de zijne als brandweerman. Woensdag zei Pauline dan aan Jim dat ze Matt zou opgeven als vermist.

De politie vond in Matts slaapkamer zijn gsm, het toestel waarnaar Pauline en Jim hun ongeruste berichtjes hadden gestuurd. Zijn rijbewijs, paspoort en geboorteakte bleken verdwenen. Net als een bedrag van zo’n 2.000 euro, waarvan Matts ouders dachten dat het voor het herstellen van zijn wagen moest dienen.

Madrid

Vanaf dan beheerste de zoektocht naar Matt Green het hele leven van Pauline en Jim. Zijn vrienden richtten een Facebookgroep op, waar allerlei tips binnenliepen. Toch duurde het nog jaren voor Matt uiteindelijk zou worden gevonden. Dat was in mei vorig jaar, in Spanje. De politie had hem daar opgepakt wegens vreemd gedrag. Matt werd opgenomen in een ziekenhuis in Madrid. Zijn ouders vlogen naar de Spaanse hoofdstad, “een van de vreselijkste reizen uit ons leven”.

“Het weerzien was niet zo prettig als we hadden gedacht, want hij wou ons niet zien”, gaat Pauline verder. Toen hij er wel klaar voor was, waren zijn moeder en vader in shock. “Hij was uitgemergeld en had lang haar en een baard. Na tien minuten wilde hij ons alweer weg. De opluchting dat hij nog leefde, was onbeschrijflijk, maar het was ook het begint van een nieuwe reis, die op velerlei gebied nog moeilijker was.”

Schizofrenie

Na drie weken was Matthew weer in Engeland. Dokters diagnosticeerden hem met schizofrenie en gaven hem aangepaste medicatie. Eind vorig jaar ging hij naar een gespecialiseerde instelling. Pauline en Jim zien hun zoon daar nu wekelijks en merken een aanzienlijke verbetering in zijn toestand. “Ik weet dat hij vooruitgang boekt, want nu krijg ik al een knuffel als ik hem zie. De eerste keer dat hij dat deed, was ik een snotterend wrak. Hij zal nooit meer helemaal in orde zijn en dat moet ik aanvaarden. Maar hij stelt het goed en ik weet altijd waar hij is.”

Matt zal niet op kerstdag zelf naar huis komen, dat is te druk voor hem. Hij verkiest tweede kerstdag. “Dat is nog altijd dubbel zo goed als de voorbije jaren. Toen wisten we niet eens of hij dood of levend was”, sluit Pauline af. (br.hln)