Sotheby's veilt moderne kunst failliete Lehman Brothers
Sotheby's veilt moderne kunst failliete Lehman Brothers
'Shakespeare Actress' is eén
van de geveilde werken.
Veilinghuis Sotheby's in New York veilt op 25 september de moderne
kunstcollectie van de Amerikaanse bank Lehman Brothers. De opbrengst
wordt geschat op meer dan 10 miljoen dollar (8,3 miljoen euro). Het
faillissement van Lehman Brothers in september 2008 leidde tot de
wereldwijde economische en financiële crisis.
De kunstcollectie van de bank bevat
meer dan vierhonderd loten, waaronder werk van Damien Hirst, Gerhard
Richter, Liu Ye en Julie Mehretu, meldt Sotheby's. Daarbij zit ook de
collectie van fondsbeheerder Neuberger Berman, die de Amerikaanse bank
had overkocht.
In de collectie zit
ook het stuk 'We've got Style', in 1993 gemaakt door de Britse
contemporaine kunstenaar Damien Hirst. De waarde van het topstuk wordt
geschat op 800.000 à 1,2 miljoen dollar. Volgens een deskundige gaat
het om een 'visionaire' collectie.
De Traveling Wilburys was een gelegenheidsband die in 1988 ontstond op initiatief van voormalig Beatle George Harrison. Naast Harrison bestond de supergroep uit Jeff Lynne, Roy Orbison, Tom Petty en Bob Dylan. De 'Wilburys' brachten twee cd's uit maar traden nooit op en gaven nauwelijks interviews.
De samenwerking ontstond toen Harrison zijn vrienden Lynne en Orbison uitnodigde om mee te werken aan de B-kant voor zijn single This is Love. Het was de bedoeling om het nummer op te nemen op een oude achtsporenrecorder van Dylan. Petty kwam in beeld omdat Harrison zijn gitaar bij hem had laten liggen. Platenmaatschappij Warner realiseerde zich dat het door de vijf opgenomen nummer Handle With Care te goed was om slechts als B-kantje te dienen en vroeg de gelegenheidsformatie om een album te maken. Harrison zou de band later in interviews een 'happy accident' noemen.
Het album Traveling Wilburys Vol. 1 werd in mei 1988 opgenomen in de studio van Dave Stewart in Hollywood. De nummers zijn grotendeels samen gecomponeerd en geschreven. Voor de opnames werden slechts tien dagen uitgetrokken omdat Dylan op het punt stond op tournee te gaan. Het album en de single Handle With Care kwamen uit in oktober 1988 en werden een wereldwijd succes. De groep presenteerde zich als zogenaamde familiegroep van halfbroers, zonen van de fictieve persoon Charles Truscott Wilbury sr. De samenwerking kwam echter nogal abrupt tot een eind toen Lefty Wilbury, oftewel Orbison, op 6 december 1988 aan een hartaanval overleed. In de videoclip van de tweede single van het album, End Of The Line, werd Orbison geëerd door tijdens het door hem gezongen gedeelte zijn gitaar in een schommelstoel in beeld te brengen, gevolgd door een foto van Orbison.
Eind 1989 was er speculatie dat Del Shannon als opvolger van Orbison toe zou treden tot de Traveling Wilburys. Hij werkte op dat moment met Jeff Lynne aan een comeback-album. De zelfmoord van Shannon in februari 1990 maakte echter een einde aan de geruchten. In juni 1990 werd de single Nobody's Child uitgebracht, als onderdeel van een liefdadigheidsproject voor Roemeense weeskinderen. In oktober van dat jaar volgde een tweede album, Traveling Wilburys Vol. 3. Het album is ruiger maar ook minder succesvol dan het eerste.
In 2007 verscheen een compilatie van de gelegenheidsband, bestaande uit de twee uitgebrachte cd's en een dvd met een documentaire over de totstandkoming van het eerste album en enkele videoclips.
De vijf leden van de Traveling Wilburys vonden elkaar in een voorliefde voor skiffle en rockabilly, voorlopers uit de jaren '50 van de rockmuziek. De stijl is nostalgisch met tevens invloeden uit de countrymuziek. De vijf afzondelijke leden brachten daarbij nadrukkelijk hun eigen stijl en muziekgeschiedenis mee. "De Wilburys moeten herinneringen oproepen aan de oude Carl Perkins- en Bob Dylan-tunes. Zie het als een pastiche, een montage van alle goede herinneringen aan vervlogen tijden", aldus Harrison in een interview in 1988 in de Britse krant The Guardian.
BP heeft me al zeker vijfhonderd keer gezegd dat ik niet met jullie mag praten
BP heeft me al zeker vijfhonderd keer gezegd dat ik niet
met jullie mag praten
Schokkende getuigenissen van arbeiders die olie moeten opkuisen in Golf van Mexico
Het lijkt onwaarschijnlijk in een land als de VS in 2010, maar het is
erg moeilijk werken voor dat deel van de pers dat vastberaden is om
kritisch te berichten over de olieramp in de Golf van Mexico. BP gaat
heel ver om de schade die de ramp aanricht verborgen te houden.
Dat kan ondermeer ook alleen maar omdat de plaatselijke bevolking BP
helpt. Lees: schrik heeft van BP. Want Louisiana, en dan vooral het
getroffen deel, is ondanks het feit dat de kustlijn voor de staat
tegenwoordig 's lands grootste olieleverancier blijkt, één van de armste
regio's in de VS. De doortocht van orkaan Katrina heeft dat alleen maar
erger gemaakt. De olie-industrie levert de jobs en wiens brood men eet,
diens woord men spreekt.
Iedereen die voor BP werkt, ook in de
opkuis, of voor één van de onderaannemers van BP, moet een papier
tekenen waarin hij verklaart niet te zullen praten met de pers. Sommigen
doen dat wel. Wegens ondertussen te gedegouteerd, of om andere redenen.
Zoals het feit dat vorige week de arbeiders die de stranden van
Louisiana moeten opkuisen (aan 10 dollar per uur) niet betaald werden.
Eén van de
opmerkelijkste zaken die ze vertellen, is dit: sinds er meer olie aan
het aanspoelen is, wordt de operatie om die op te kuisen systematisch
verkleind. Steeds meer arbeiders vertellen dat ze "het grootste deel van
hun tijd" zitten te wachten op orders om ergens ingezet te worden.
Orders die ze minder en minder te horen krijgen. Op Elmer Island, één
van de ergst getroffen gebieden, zijn nu nog 60 arbeiders aan de slag.
Vorige week waren er dat 110. En er is sindsdien heel veel olie
aangespoeld daar.
Hoeveel, dat hebben we alleen maar van horen
zeggen van een paar arbeiders die zich niks aantrekken van de clausule
in hun contract ("ze zullen dan toch eerst mijn gsm moeten afpakken").
Want Elmer island, daar mag de pers niet komen. De weg die ernaartoe
leidt wordt bewaakt door mannen van de plaatselijke sheriff, wiens vrouw
ook toevallig werkt voor BP.
Volgens
BP is het geen kwestie van niet mogen, maar van niet kunnen, want ze
zijn een nieuwe laag asfalt op de weg aan het leggen. Wat volgens de
arbeiders die op Elmer Island aan de slag zijn een flagrante leugen is.
"Wat een onzin", aldus één van de arbeiders. "Die werken waren al een
paar dagen voor er hier olie aanspoelde achter de rug. Iedereen behalve
jullie gebruikt die weg. En by the way, er is hier de jongste dagen
veel, veel meer olie aangespoeld."
De Elmer Island-crew,
hoofdzakelijk zwarte werkloze mannen gerecruteerd in New Orleans, heeft
nog interessante dingen te vertellen. Drie dagen voor de Amerikaanse
kustwacht en BP "vaststelde" in het bijzijn van de wereldpers dat de
topkill-operatie van vorige week niet had gewerkt, wisten de mannen dat
al. "Donderdagavond zeiden de mensen van BP hier al dat het niks zou
worden."
Wat doen jullie
daar eigenlijk? "Bwa, eigenlijk staan we nu al drie dagen op dezelfde
plaats te werken. Er is een ploeg die de olie bij elkaar harkt, een
ander team doet de smurrie in zakken en een derde ploeg rijdt met die
zakken naar BP, waar ze hem blijkbaar recycleren. En dan komt het tij
opzetten en doen we het allemaal opnieuw. Het is allemaal een maat voor
niets. En sinds een paar dagen borrelt de olie zelfs uit de bodem als we
hem wegvegen. Ik heb vandaag mijn stukje van een paar vierkante meter
al 33 keer gedaan."
De
mannen zeggen dat ze 12 uur per dag werken en daar tien dollar per uur
voor krijgen, maar de jongste tien dagen zijn ze niet meer betaald. Wie
protesteerde, werd bedreigd met ontslag. Gezien de heersende recessie
wil niemand dat risico hier nemen.
Veel
van de mensen die op zee en op strand olie opruimen zijn ook ziek. Ze
werken gewoon door om dezelfde reden als de jongens van Elmer Island: ze
hebben het geld nodig. Opruimers van de Exxon Valdez-ramp kennen de
symptomen, gaande van migraine-achtige hoofdpijn, misselijkheid tot
serieuze ademhalingmoeilijkheden. Wat uiteraard wraakroepend is volgens
specialisten, is dat BP of de onderaannemers de mensen niet voorzien van
afdoende beschermende kledij. De combinatie van olie en de chemicaliën
om die te verdunnen is nu eenmaal erg giftig.
Niet volgens BP. Nadat nog
eens zeven arbeiders in het ziekenhuis waren beland, reageerde het
alsvolgt: "We hebben de lucht laten testen op de sites waar die mensen
werkten, en vonden niks abnormaal. 't Ligt waarschijnlijk aan een
combinatie van vermoeidheid en werken in de volle zon." En BP CEO Tony
Hayward voegde er nog eentje toe aan zijn palmares door te stellen dat
"die mensen echt wel ziek zijn hoor, dat betwijfelen we niet, maar het
is waarschijnlijk voedselvergiftiging. Dat krijg je al snel wanneer je
zoveel mensen inzet en onderbrengt in tijdelijke woonverblijven." ("I am
sure they were genuinely ill, but whether it was anything to do with
dispersants and oil, whether it was food poisoning or some other reason
for them being ill, you know, food poisoning is surely a big issue when
you've got a concentration of this number of people in temporary camps,
temporary accommodations.")
Drievierde van de ziektegevallen
(meer als 100 ondertussen die het zo erg te pakken kregen dat ze in bed
moesten blijven of naar het ziekenhuis moesten) zijn trouwens locals die
gewoon thuis gingen slapen.
BP is dus niet zo begaan met het
lot van de plaatselijke bevolking, de beestjes daarentegen zijn heel
belangrijk. BP is erg expliciet als het gaat om verhalen of plaatjes van
dode of besmeurde dieren, laat staan cijfers van aantallen die de
opruimers tegenkomen: wie daar over lekt naar de pers of foto's van
neemt voor zichzelf gaat er onverbiddellijk uit. Dat wordt ons bevestigd
door een aannemer die met een ploeg aan het opkuisen is in de buurt van
Queen Bess Barrier Island.
"BP gaat heel ver om dit in
de doofpot te steken", zegt de man. "Ze hebben ons heel duidelijk
gemaakt dat ze geen foto's van dode dieren willen. Ze weten dat de
oceaan het bewijsmateriaal zal opslokken. Maar ik vind het belangrijk
dat de mensen weten wat hier aan het gebeuren is." ("There is a lot
of coverup for BP. They specifically informed us that they don't want
these pictures of the dead animals. They know the ocean will wipe away
most of the evidence. It's important to me that people know the truth
about what's going on here.")
"We
hebben daarstraks nog een dolfijn gevonden. De olie liep er gewoon uit.
Zo triest. Wat ik hier heb gezien, dat is gewoon niet te doen. Alles wat
leeft zit onder de olie. Queen Bess was een ware schat. Dit is de plek
waar in de jaren zeventig de met uitsterven bedreigde bruine pelikaan
opnieuw werd uitgezet, en hij deed het hier zo goed dat in 2002 de soort
als gered werd beschouwd. Hier komen ze om hun kleintjes te krijgen. De
meeste pelikanen die we zien zitten onder de olie, de eieren in de nest
zitten onder de smurrie. Ze gaan er volgens mij allemaal aan."
De man vertelt ook dat de floaters, het
opblaasbare cordon dat de olie moet weghouden, niet werken. "Daarstraks
heb ik nog geprobeerd om vijf schildpadden te redden die aan het
verdinken waren in de olie. Geen enkele heeft het gehaald. Maar het
ergst zijn de dolfijnen. Het klinkt gek, maar het is alsof ze weten dat
ze doodgaan." (br.hln)
Koninklijk Paleis opent deuren van 26 juli tot 5 september
Koninklijk Paleis opent deuren van 26 juli tot 5
september
Het Koninklijk Paleis opent dit jaar de deuren van 26 juli tot 5
september. Er zullen onder meer zes werken van Michaël Borremans te zien
zijn. De kunstschilder maakte die speciaal voor enkele gerenoveerde
zalen van het Paleis.
Het Federaal Wetenschapsbeleid organiseert dit jaar in de
Grote Galerij een tentoonstelling rond biodiversiteit. Technopolis, het
doe-centrum voor wetenschap en technologie uit Mechelen, brengt een
aantal interactieve opstellingen uit heel Europa bij elkaar in de
Spiegelzaal, naar aanleiding van het Belgisch voorzitterschap van de
Europese Unie.
De koning en de koningin zullen op dinsdag 20 juli
aanwezig zijn op de feestelijke opening. Het Koninklijk Paleis is elke
dag open van 10.30 tot 16.30 uur, behalve op maandag. Op maandag 26 juli
is het Paleis uitzonderlijk toch geopend.
Grace Jones, geboren als Grace Mendoza (Spanish Town, 19 mei 1948) is een Jamaicaans supermodel, zangeres en actrice.
Haar ouders, Marjorie Jones en dominee en politicus Robert W. Jones, verhuisden in 1965, samen met Grace en diens tweelingbroer Christian, van Jamaica naar Syracuse, in de Amerikaanse staat New York. Voor ze begon te werken als model studeerde Jones theater aan het Onondaga Community College.
Toen ze begin twintig was verhuisde Jones naar Parijs waar ze zich beroemd en berucht maakte door in disco's en op feestjes topless te verschijnen in gezelschap van Jerry Hall, de toenmalige vriendin van Mick Jagger. Tijdens een feest in een restaurant werd ze ontdekt door een platenproducer toen ze zich, op de tonen van Dirty Ol' Man van The Three Degrees, dansend op een tafel begaf.
Er werden drie singles uitgebracht - I Need A Man, Sorry en That's The Trouble - en in 1977 verscheen haar tamelijk succesvolle debuutalbum Portfolio op het label Island Records. Het nummer La vie en rose (een cover van het bekende chanson van Edith Piaf) werd een Europese hit. Hierna volgen twee minder succesvolle albums: Fame (1978) en Muse (1979). Alle drie albums staan vol met campy disco-hits en Jones werd erg geliefd in de gayscene. De hoezen van deze drie albums werden gemaakt door kunstenaar Richard Bernstein. In deze periode kwam Jones ook in contact met kunstenaar Andy Warhol. Ze werd tijdelijk zijn muze, en vergezelde hem vaak tijdens bezoekjes aan de beroemde New Yorkse nachtclub Studio 54. In 1980 verscheen het album Warm Leatherette waarmee Jones artistiek gezien een geheel andere richting insloeg. Het album bevatte grotendeels covers van onder andere Chrissie Hynde en Roxy Music. Ook onderging Jones, onder leiding van stilist en toenmalig partner Jean Paul Goude, een drastische verandering qua uiterlijk. Haar androgyne, onderkoelde imago met het beroemde blockhead-kapsel, werd haar handelsmerk en zou haar wereldberoemd maken.
Haar volgende album, Nightclubbing, werd wereldwijd een groot succes. Ook artistiek gezien was dit haar meest succesvolle album. De single I've Seen That Face Before (een bewerking van Libertango van de Argentijnse componist Ástor Piazzolla) werd een grote hit evenals het dansnummer Pull Up To The Bumper. Het derde album in deze reeks is Living My Life, waar veel reggae-invloeden op te horen zijn. Hits van dit album waren Nipple To The Bottle en het door haar zelf geschreven My Jamaican Guy.
Deze drie albums kwamen tot stand in samenwerking met onder meer Chris Blackwell, Alex Sadkin, het top-ritme duo van de reggae; Sly Dunbar en Robbie Shakespeare, en de eerdergenoemde Jean Paul Goude. De albums werden opgenomen in de beroemde Compass Point Studio's op de Bahama's en staan ook wel bekend onder de naam The Compass Point sessions.
In 1983 zegde Jones zich meer op haar filmcarrière te willen richten. Ze speelde tot dusver in onder meer een aantal artistieke films maar geen grote commerciële films. Deze kwamen er nu wel met Conan the Destroyer en de James Bond-film A View to a Kill.
Twee jaar later maakte ze onder leiding van producer Trevor Horn het album Slave to the Rhythm waarvan de gelijknamige single Slave to the Rhythm een grote hit werd. De legendarische videoclip van Slave To The Rhythm werd erg populair en was veel te zien op MTV. Ook verscheen Jones in een aantal reclamespotjes van onder andere Honda en Citroën. Een jaar later kwam het door Nile Rodgers en haarzelf geproduceerde Inside Story uit, dat matig werd ontvangen. Alle nummers waren geschreven door Jones samen met gitarist Bruce Woolly. Alleen de single I'm Not Perfect (But I'm Perfect For You) werd een bescheiden commercieel succesje. Voor de videoclip van deze single werd Jones' lichaam beschilderd door kunstenaar Keith Haring.
Daarna volgen er een aantal schandalen. Jones belandde in de gevangenis vanwege cocaïne-bezit; ze werd wegens wangedrag uit een vliegtuig gezet; American Express spande een rechtszaak tegen haar aan wegens betalingsachterstand; en Jones gaf haar minnaar, muzikant Christopher Stanley, ten onterechte op als vermist.
Het album Bulletproof Heart uit 1989 wordt beschouwd als een commercieel en artistiek dieptepunt in haar carrière.[bron?] Alleen de single Love On Top Of Love (Killer Kiss), werd redelijk goed ontvangen en leverde een bescheiden hit op. Hierna werd het op muzikaal terrein erg stil rond Jones. Naast een aantal losse singles, onder meer Seven Day Weekend, verschenen er verder alleen compilatie-albums. Jones nam een aantal nieuwe albums op maar deze werden niet uitgebracht. Op filmgebied viel ze met name op door haar rollen in de films Boomerang uit 1992, met Eddie Murphy, en Wolf Girl (2001), met Tim Curry.
Wel trad Jones nog regelmatig op. Op 28 mei 2002 trad ze naast Luciano Pavarotti op tijdens een van zijn Pavarotti and Friends benefietconcerten om het vluchtelingenprogramma te ondersteunen dat de Verenigde Naties in Zambia had opgezet voor vluchtelingen uit Nigeria.
In 2008 keerde Jones uiteindelijk terug met het enthousiast ontvangen album Hurricane, waarop in het nummer William's Blood haar moeder te horen is.
Grace Jones is nog steeds bekend als een van de grootste stijl-iconen van de jaren '80. Niet alleen door haar uiterlijke verschijning en haar opvliegende en soms shockerende gedrag maar ook door haar bijzondere en gestileerde, bijna metaalachtige, stemgeluid met een bereik van bijna 3 octaven en de muziek die zij voornamelijk in de eerste helft van de jaren '80 maakte, de zogeheten Compass Point Sessions. Zij treedt nog altijd op, bijvoorbeeld in Nederland op het jaarlijkse muziekfestival Lowlands (augustus 2009).
Jones heeft diverse relaties gehad met onder meer Jean Paul Goude, de stylist die haar begin jaren '80 hielp haar wereldberoemde uiterlijk te creëren. Samen kregen ze een zoon, Paolo, die ook actief is in de muziekwereld. Anno 2009 is Jones verloofd met de 20 jaar jongere Engelse burggraaf Ivor Mervyn Vigors Guest.
Legendarische sportjournalist Jan Wauters (71) overleden
Legendarische sportjournalist Jan Wauters (71) overleden
De legendarische sportjournalist Jan Wauters is vandaag in de
vooravond op 71-jarige leeftijd overleden. Wauters kreeg twee weken
geleden op 18 mei een hartaanval na de opnames voor het VRT-programma
Phara, waar hij toelichting zou geven over het nakende WK 2010.
Sindsdien lag hij in kritieke toestand op intensieve zorgen in het
ziekenhuis. Het lot wil dat Wauters stierf op een zucht van 'zijn'
wereldkampioenschap voetbal, dat volgende week van start gaat in zijn
tweede thuisland Zuid-Afrika.
Jan Frans Wauters werd geboren op 10 februari 1939 in Mechelen. Hij
groeide op in Bornem in Klein-Brabant, als zoon van uitbaters van een
typische wijkwinkel. Tijdens het middelbaar volgde hij Grieks-Latijnse
in het College van Boom. Daarna ging hij Germaanse filologie studeren
aan de universiteit van Leuven.
Na een korte periode als leraar
(1963-64) begon Wauters zijn carrière in 1964 bij de toenmalige BRT.
Van 1964 tot '65 en van 1967 tot 1973 was hij actief als
sportjournalist. Tussendoor (1966-1967) was hij een jaar algemeen
journalist. Vanaf 1973 werd hij chef-sport. Hij volgde liefst 25 Rondes
van Frankrijk, achterop de motor. Op zijn palmares staan ook acht WK's
voetbal én vier Olympische Spelen.
Hij stond bekend voor zijn
beeldende welbespraaktheid, zijn gedrevenheid en zijn inlevingsvermogen
in de voor hem vaak heroïsche daden van sporters. Hij nam zelf ooit het
woord "orgastisch" in de mond over zijn medeleven met sporters. 35 jaar
lang was hij sportverslaggever op de radio voor achtereenvolgens de BRT,
de BRTN en de VRT.
Ook bij onze noorderburen is Wauters geen
onbekende. Toen reporter The Koomen na de Tourzege van Jan Janssen in
1968 niet meer uit zijn woorden kwam, nam Wauters de microfoon over.
De
oudere generatie onder ons herinnert zich waarschijnlijk ook nog het
interview met Eddy Merckx toen die in 1969 in de Giro in de roze
leiderstrui betrapt werd op doping. Een aangeslagen en nog jonge Merckx
kon enkel nog huilend uitbrengen: "Ik weet niets meer, helemaal niks".
De
hele Vlaamse sportwereld zwijgt vandaag. Uit respect. "Wij zijn
paardenbloemen die verpluizen", zei hij in de hem zo typische stijl naar
aanleiding van zijn afscheid als WK-reporter in 1998. Jan Wauters laat
een vrouw en drie zonen na.
Meisje na 20 jaar in jungle even terug bij haar ouders
Meisje na 20 jaar in jungle even terug bij haar ouders
foto Daily News
Het junglemeisje uit Cambodja is teruggekeerd naar haar geliefde
biotoop. De jonge vrouw verdween twintig jaar geleden en werd na een
lange zoektocht teruggevonden maar ze kon zich niet meer aanpassen aan
een leven met haar ouders in de bewoonde wereld.
Rochom P'ngieng (29) verdween in 1989 toen ze samen met haar zus buffels
aan het hoeden was. In 2007 werd ze eindelijk gevonden. Al die tijd had
het meisje in de jungle geleefd. Haar familie ondernam een verwoede
poging om haar opnieuw in de bewonde wereld te integreren maar alle
pogingen mislukten. Ze sprak de taal van haar familie niet meer, ze
kroop liever dan ze liep en ze wou geen kleren dragen. Het junglemeisje
ondernam ook verschillende pogingen om opnieuw te ontsnappen. Het leven
in de bewoonde wereld met haar familie was niet meer aan haar besteed.
Haar vader meldt nu dat ze opnieuw verdwenen is.
"Ze heeft zich uitgekleed en liep het huis uit", aldus Sal Lou. "Vlak
voor haar verdwijning hielp ze nog met het oogsten van groenten. Ik kan
haar niet meer vinden, ik denk dat ze opnieuw de jungle ingetrokken is."
De man weet het zeker. Het zijn de geesten uit de jungle die zijn
dochter volledig in haar macht hebben. Hij doet nu een beroep op een
waarzegger om zijn dochter terug te vinden. De man zegt dat de vader een
wild varken, een varken, een kip en vier kruiken wijn moet offeren.
Anders zal hij zijn dochter nooit meer terugvinden.
Toch
rijzen er heel wat twijfels. Volgens sommigen is het onmogelijk dat een
meisje van acht , twintig jaar kan overleven in de jungle. De ouders
houden vol dat het om hun dochter gaat. Een litteken op haar rechterarm
is voor hen een duidelijk teken van herkenning maar ze weigerden een
dna-test. Intussen zijn ploegen opnieuw de jungle van Ratanakkiri
ingetrokken om haar te zoeken. (br.hln)
In Kenia hebben wetenschappers de fossiele resten gevonden van
krokodillen, schildpadden en meervallen die door mensen geslacht werden.
De fossielen zouden twee miljoen jaar oud zijn.
Ongeveer twee miljoen jaar geleden begon de mens vlees te eten,
vermoeden de wetenschappers van de universiteit van Kaapstad. Bij de
fossiele voedselresten vonden ze ook allerlei materiaal, zoals stenen
die waarschijnlijk gebruikt werden om de dieren te slachten. Er zijn
echter geen mensenresten gevonden bij de fossielen, zodat de
wetenschappers moeilijk kunnen bepalen om welke mensensoort het ging.
Op
basis van vulkanische asresten vermoeden wetenschappers dat de
fossielen ongeveer 1,9 tot 2 miljoen jaar oud zijn. Dan zou het kunnen
gaan om de Homo habilis of de Australopithecus afarensis.
De vondst van de resten doet ook vermoeden dat
de toenmalige mensen waterdieren verkozen boven landdieren. Dat had
wellicht te maken met de geringe lengte van de mens. Daardoor was de
concurrentie van vleesetende dieren op het land te groot en gingen ze
liever op jacht in het water.
Pesticiden via groenten en fruit schaden de gezondheid niet
Pesticiden via groenten en fruit schaden de gezondheid
niet
Over het algemeen bevatten onze groenten en fruit weinig pesticiden
die schadelijk voor de gezondheid kunnen zijn. Dat blijkt uit een
rapport van het Wetenschappelijk Comité van het Federaal Agentschap voor
de Veiligheid van de Voedselketen (FAVV). Wel vraagt de organisatie
bijkomend onderzoek voor kinderen.
Het FAVV bestudeerde 1.413 stalen van groenten en fruit. 72 procent
bevatte pesticide-residus's, bij 6 procent werd de norm overschreden.
Dat is meestal het geval bij exotisch fruit als passievrucht,
citrusvruchten, bessen en klein fruit als aardbeien. Bij groenten werden
hogere concentraties vastgesteld bij paprika, Spaanse peper,
aubergines, meloenen, look en bonen. Opmerkelijk is dat de ingevoerde
groenten en fruit buiten de Europese lidstaten meer overschrijdingen
vertonen.
Bij een normale
consumptie van groenten en fruit bestaan er geen problemen. Bij
volwassenen blijft de chronische blootstelling aan pesticiden ver onder
de norm, zelfs bij hoge consumptie van groenten en fruit. Wassen, koken
en schillen van de groenten en fruit maakt de blootstelling zelfs nog
lager.
Intussen pleit de FAVV wel
voor bijkomend onderzoek bij kinderen tussen 2 en 5 jaar. Bij een hoge
consumptie kan de aanvaardbare dagelijkse inname bij hen wel
overschreden worden. Duits onderzoek toonde aan dat als fruit en
groenten niet gewassen of geschild werden, er wel een teveel aan
pesticidenresidu's kan bestaan.
Ongehuwde Belg werkt 214 dagen per jaar voor staat
Een ongehuwde werknemer die geen kinderen heeft, moet in België 214
dagen per jaar werken om de bestaande belastingen en taksen te betalen.
Die werknemer begint dus pas geld te verdienen op 3 augustus, melden de
kranten van de groep Sud Presse op basis van berekeningen van het
economisch Instituut Molinari.
Dat betekent dat een Belgische
werknemer slechts 151 dagen per jaar werkt voor zijn eigen rekening. Qua
fiscale druk staat België hiermee op de 26ste plaats van in totaal 27
landen. Enkel Hongarije doet het minder goed.
Miss Ellie, officieel het lelijkste hondje ter wereld, is overleden.
Ellie was een Chinese gekuifde naakthond en werd vorig jaar in een
wedstrijd van Animal Planet verkozen tot 's werelds lelijkste hond.
Sindsdien kende Ellie een (korte) carrière in show business.
Ellie
verscheen regelmatig op televisie en op reclameborden. Ze verzamelde
ook veel geld voor het goede doel. Ellie wordt gecremeerd.
Procol Harum is een Britse band, die in het begin van de jaren 60 werd gevormd. De band is vooral bekend van hun nummer-1-hits A whiter shade of pale en Homburg. De band wordt gezien als een van de wegbereiders van het genre progressieve rock. De samenstelling van de band is in de loop der tijd veelvuldig gewijzigd. De enige constante leden zijn zanger/pianist Gary Brooker en tekstschrijver Keith
De wortels van Procol Harum lagen in een live band genaamd 'The Paramounts', die door Gary Brooker en Robin Trower werd geleid, populaire artiesten in het begin van de jaren 60. Zij sloten in 1963 een contract af bij Parlophone en brachten de single Poison Ivy uit, die een gematigd succes was in Groot-Brittannië. Zij konden dit succes echter niet vasthouden en de band viel in 1966 uiteen. Brooker ging werken als liedjesschrijver en kwam hierbij in aanraking met tekstschrijver Keith Reid, met wie hij een aantal nummers schreef. Om deze nummers uit te voeren werd een nieuwe band genaamd 'Pinewoods' opgericht, met daarin naast Brooker o.a. organist Matthew Fisher en bassist Dave Knights. Met deze band werd het nummer A Whiter Shade of Pale opgenomen. Nog voor de release van dit nummer werd de naam van de band veranderd in Procol Harum. Het was hun manager die het idee kreeg om de band naar de kat van een vriend te noemen.
A Whiter Shade of Pale werd een enorm succes en is één van de weinige nummers die tot twee keer toe de nummer 1 positie in de hitparade zou behalen. Het nummer wordt algemeen beschouwd als één van de grootste popklassiekers. De samenstelling van de band werd gewijzigd door twee leden te vervangen door oud-Paramounts Robin Trower (gitaar) en B.J. Wilson (drums). Een eerste album werd opgenomen, eenvoudig Procol Harum geheten. Ook verscheen een tweede single, Homburg, dat weliswaar minder succes had dan de voorganger, maar wel weer de 1ste plaats behaalde in de hitparade. Latere singles hadden vaak weinig succes maar de LP's vonden hun weg naar een groot en trouw publiek, echter vooral in het buitenland, met name in Nederland. Op de volgende albums, Shine on Brightly en A Salty Dog werd de op het eerste album ingeslagen weg verder gevolgd, steeds met compositorische bijdragen van Brooker, Fisher en Trower. Daarna verliet Matthew Fisher de band om te worden vervangen door Chris Copping, waarmee alle oud-leden van de Paramounts weer herenigd waren. In deze bezetting werd het album Home opgenomen, min of meer een conceptalbum rond het thema de dood. Na het volgende album, Broken Barricades uit 1971, verliet ook Trower de groep. Hiermee bleef Brooker als enige componist over.
In de jaren zeventig bleef Procol Harum populair. De band ging ondanks een constant wijzigende bezetting door met het maken van muziek. Zij waren een van de eerste groepen die succes had met een symfonieorkest.
Meer personeelsproblemen droegen bij tot dalende verkoop tegen het einde van de jaren zeventig. Korte tijd later viel de band uiteen (1977), al werd de groep vijf maanden later herenigd voor een eenmalig optreden. Brooker begon vervolgens een solocarrière. In 1991 werd Procol Harum echter heropgericht. De band bestond nu uit Brooker, Trower, Fisher en drummer Mark Brzezicki. B.J. Wilson was het jaar daarvoor overleden. Na de opname van het album The Prodigal Stranger viel ook deze bezetting uiteen. Pas in 2003 verscheen het meest recente album The Well's on Fire, waarop ook Fisher weer te horen is. Na dit album stapte Fisher echter weer op. In november 2006 stapte hij naar de rechter om zijn deel in de rechten op A Whiter Shade of Pale op te eisen. Hij kreeg vervolgens 40% van de credits toegekend, omdat de rechter het met hem eens was dat zijn orgelspel een wezenlijk onderdeel van de song is. In april 2008 werd deze beslissing in hoger beroep weer teruggedraaid en kreeg Brooker weer de volledige rechten. Een van de redenen was dat Fisher pas na 30 jaar om deze royalty's vroeg.
Antwerpen scoort als trendy shoppingstad. Fashionista's uit Vlaanderen
en Zuid-Nederland kiezen naast de centrumstad van hun provincie,
steevast voor Antwerpen. De belangrijkste redenen zijn gezelligheid,
makkelijke bereikbaarheid, een aanbod op wandelafstand en een
kwalitatief aanbod.
Over de
frequentie van shoppen geeft bijna 75 procent van de respondenten in
Vlaanderen aan dat ze af en toe of meer naar Antwerpen gaan. Tachtig
procent van de ondervraagden uit Zuid-Nederland komen af en toe tot zeer
vaak in Antwerpen shoppen. De bezoekers kiezen meestal voor
wandelroutes tussen de winkelzones centraal station-Meir-historisch
centrum-Modewijk. De belangrijkste redenen om voor Antwerpen te kiezen,
zijn het uitgebreide en kwalitatieve aanbod op wandelafstand en de goede
bereikbaarheid met het openbaar vervoer. West-Vlamingen stippen ook de
koopjes als een troef aan, terwijl Zuid-Nederlanders vooral de
aanwezigheid van horeca appreciëren. Parkeergelegenheid blijft dan weer
een van de verbeterpunten.
"Ons chauvinisme zegt al langer dat we
dé shoppingstad bij uitstek zijn", pronkt middenstandsschepen Robert
Voorhamme (sp.a). "Nu hebben we het ook zwart op wit door een onderzoek
met ruim 8.000 respondenten uit de vijf Vlaamse provincies en
Zuid-Nederland."
Het stadsbestuur
wil met deze resultaten zijn detailhandelbeleid nog verfijnen.
"Momenteel werken we voornamelijk op de aanbodzijde van de markt. In de
toekomst willen we gerichte acties uitwerken om de bezoekers frequenter
naar Antwerpen te halen om ons positie te bestendigen" zegt Voorhamme.
In Belgische diepvriesgroenten worden geregeld dode muizen of
muizenkoppen gevonden, zegt het Europese voedselagentschap RASFF. "Dit
is niet te voorkomen", reageert de sector.
Volgens het RASFF zijn er de afgelopen twee jaar al zeker zes meldingen
van EU-lidstaten gekomen over dode muizen in Belgische
diepvriesgroenten. "Waarschijnlijk zijn er nog meer vondsten", zegt
secretaris Romain Cools van Vegebe, de Belgische beroepsorganisatie voor
de groenteverwerking en handel in industriegroenten. "Maar niet alle
landen melden die omdat de risico's voor de voedselveiligheid niet zo
groot zijn."
De secretaris zegt te begrijpen dat de klant dit
niet fijn vindt. "Maar het is technisch niet te voorkomen. En vermits
dat stuk ook diepgevroren is, kan het niet bederven", zegt hij. Volgens
de sector is het Belgische voedselagentschap FAVV op de hoogte, maar
woordvoerder Geert Depoorter nuanceert dat. "Die bedrijven moeten
controlesystemen installeren om te vermijden dat dit gebeurt."
Je stress meten of humeur bepalen met een computer is vanaf nu mogelijk
dankzij een nieuwe methode die de hartslag van de gebruiker meet. Dat
werd vandaag in Taipei onthuld op Computex, één van de grootste
computerbeurzen ter wereld.
De
technologie, die "BioDynamic Signature (BDS)" heet, werd ontwikkeld door
het Israëlische bedrijf Idesia dat commercialisering voorziet in het
vierde kwartaal van 2010. De PC-gebruiker zal twee sensoren in de vorm
van een computermuis kunnen vasthouden om zijn hartactiviteit nauwkeurig
te meten. Die meting in combinatie met de persoonlijke gegevens van de
persoon, die op voorhand ingegeven worden, laat toe om de mate van
stress te bepalen.
"Het
is net als bij vingerafdrukken. Iedereen is verschillend", verklaart
David Chang, vice-president van het Israëlische bedrijf. Volgens hem "is
het als de televisie aanzetten om naar het weerbericht te kijken, je
kan je beter voorbereiden om te gaan werken die dag".
De sensoren
zijn aansluitbaar op andere apparaten zoals mobiele telefoons en
spelconsoles, voegt het bedrijf er nog aan toe. Ze bevestigen dat
computerfabrikanten hun interesse voor de technologie al getoond hebben.
Olievlek bijna verdrievoudigd, BP probeert 'top hat' nog eens
Olievlek bijna verdrievoudigd, BP probeert 'top hat' nog
eens
Voor de kust van Louisiana
spoelt olie aan op eilanden waar duizenden vogels nestelen.
De omvang van de olievlek voor de Amerikaanse kust is sinds begin mei
bijna verdrievoudigd. De jongste poging van olieconcern BP om het lek
in de Golf van Mexico te dichten, moest worden stopgezet toen een
zaagblad vast kwam te zitten. De operatie werd inmiddels hervat met een
methode die al twee keer mislukte.
Op het strand van Dauphin Island in
Alabama liggen veel dode hermietkrabben.
Deskundigen probeerden met behulp van onderwaterrobots de leiding af te
zagen, om dan het resterende stuk pijp af te sluiten met een kap. Via
een nieuwe leiding zou dan de olie worden opgevangen in tankschepen. De
diamanten zaag kwam echter vast te zitten, waarna de werken werden
hervat met een andere, minder precieze zaagmachine. Die maakte
eergisteren al een gat in de leiding.
De ruwere opening van die
zaag kan echter niet zo precies worden afgesloten als die van de
diamantzaag, waardoor de ingenieurs opnieuw hun toevlucht zoeken tot de
'top hat'-methode die eerder al twee keer mislukte. Daarbij wordt een
soort doos boven de lekkende bron geplaatst, die dan ook met een leiding
verbonden is met een schip.
Met ruim 24.000 vierkante kilometer is de olievlek inmiddels
aanzienlijk groter dan de helft van de oppervlakte van Nederland. Dat
blijkt uit de jongste metingen door een onderzoekscentrum van de
universiteit van Miami. Op 1 mei bleek uit satellietbeelden een omvang
van iets meer dan 9.000 vierkante kilometer.
De vervuiling
bevindt zich nu op slechts enkele kilometers van de toeristische
stranden in het uiterste westen van Florida. Eerder bereikte het met
olie vervuilde zeewater al de kusten van Louisiana, Mississippi en
Alabama.
Het lek ontstond vijf weken geleden na het exploderen
en zinken van het olieplatform Deepwater Horizon. Het gaat om de
grootste milieuramp in de geschiedenis van de Verenigde Staten.
Rechter wil verkoop van tabak in België laten verbieden
Rechter wil verkoop van tabak in België laten verbieden
Een rechter van de burgerlijke rechtbank in Namen heeft aan het
Europese Hof van Justitie gevraagd om de aanmaak, import en de verkoop
van sigaretten in België te laten verbieden. De rechter vraagt zich af
of de tabaksverkoop niet in strijd is met verschillende internationale
conventies, schrijven La Derniere Heure en La Libre Belgique.
In een vonnis van vorige maand vraagt voorzitter Baudouin Hubaux of de
invoer, aanmaak en verkoop van sigaretten niet in strijd is met twee
conventies van de Verenigde Naties in verband met de rechten van het
kind, en met het Verdrag van Lissabon en het Handvest van de
Grondrechten van de Europese Unie.
De
rechtbank in Namen vraagt ook aan het Europese Hof om de Belgische
douanecode die de taksen en accijnzen op tabaksproducten regelt,
onwettig te verklaren. De Belgische staat haalt immers inkomsten uit
producten waarvan men tegelijk erkent dat ze schadelijk zijn voor de
gezondheid.
In het vonnis verwijst
de rechter naar de gevaren van roken en de verantwoordelijkheid die de
staat heeft bij de instandhouding van deze plaag. Een verbod op
tabaksproducten is waarschijnlijk een utopie, geeft de rechter toe, maar
een oplossing zou bijvoorbeeld kunnen bestaan uit het vergoeden van de
slachtoffers door de tabaksindustrie.
Mick Hucknall is de lead zanger van Simply Red (geboren in Denton, Greater Manchester, op 8 juni 1960)
Vorige week is hij in het huwelijksbootje gestapt met zijn tien jaar jongere vriendin. Slechts een handvol mensen woonden de ceremonie bij, meldt de Britse tabloid Daily Mail.
Onder het goedkeurend oog van acht genodigden beloofde de 49-jarige zanger eeuwige trouw aan Gabriella Wesberry, een 39-jarige voormalige kunstverkoopster. De twee hebben al een dochtertje samen. Romy True is intussen twee jaar.
Colombiaanse ziet al haar kinderen aftakelen door Alzheimer
Colombiaanse ziet al haar kinderen aftakelen door
Alzheimer
Een 82-jarige vrouw uit Colombia vult haar dagen met het verversen
van de pampers van haar kinderen. Nochtans zijn al haar kinderen al lang
de veertig voorbij. Ze lijden aan Alzheimer, een ziekte waar niemand in
de familie aan lijkt te kunnen ontsnappen.
De kinderen van de Colombiaanse Laura Cuartas waren nog heel jong toen
ze dingen begonnen vergeten en lichamelijk achteruit gingen. De
55-jarige Dario slaakt weinig samenhangende zinnen uit en scheurt zijn
sokken en luiers stuk. De 61-jarige Maria Elsy was verpleegster tot ze
dertien jaar geleden vergat om haar patiënten hun medicijnen te geven.
Ze wordt soms heel agressief en viel haar zuster aan toen die haar wou
wassen.
De 50-jarige Oderis ontkent nog steeds dat hij dingen
vergeet. Hij zweert dat hij zichzelf zal vergiftigen als hij ooit
Alzheimer ontwikkelt. "Het is vreselijk om je kinderen zo te zien
aftakelen", zegt Laura Cuartas in de New York Times. In haar familie
zijn al duizenden mensen met dezelfde symptomen gestorven. Het is de
grootste familie ter wereld die met de ziekte te maken krijgt. Haast
niemand lijkt eraan te kunnen ontsnappen.
Eén
van de oorzaken waarom de ziekte wordt overgedragen zijn huwelijken
binnen dezelfde familie. Daardoor hebben al 5.000 familieleden een
genetische mutatie gekregen waardoor ze sowieso ooit Alzheimer zouden
ontwikkelen. De meeste patiënten krijgen rond hun veertigste verjaardag
met de ziekte te maken. Voor jongere familieleden is het bang afwachten
tot het ogenblik waarop de ziekte zal toeslaan.
Onderzoekers
hebben moeite om medicatie te ontwikkelen. Daarvoor hebben ze
proefpersonen nodig waarvan ze zeker zijn dat ze ooit Alzheimer zullen
krijgen. Colombia biedt daarom een goede mogelijkheid, aangezien de
meeste patiënten er redelijk jong zijn. En jongere hersenen kunnen een
betere garantie bieden over de werking van de medicijnen.
De
Colombiaanse familie is voor de onderzoekers een uniek geval in de
wereld. Volgend jaar zullen ze met een behandeling starten bij patiënten
die qua leeftijd in de gevarenzone dreigen te komen. Bovendien bieden
ze zo een familie hulp die anders nooit toegang zou kunnen krijgen tot
de medicatie.
De kleur zwart is al eeuwen populair maar was vroeger ook een
statussymbool. MoMu's nieuwe tentoonstelling illustreert de historische
fases van zwart en de uiteenlopende connotaties die de kleur her en der
in de wereld oproept.
Ook deze zomer mag 'the little black dress' als toonbeeld van elegantie
niet in de kast van de consument ontbreken volgens trendy modemagazines.
Eeuwenlang al kleurt de mode in het Westen in diverse periodes en om
uiteenlopende redenen zwart. In de 16de en 17de eeuw groeide Antwerpen
uit tot één van de belangrijkste Europese centra voor het zwart verven
van textiel. De stad ontwikkelde bijgevolg een historische band met de
kleur.
Zwart bleef
aanwezig in het modebeeld en kreeg verschillende nieuwe interpretaties,
o.a. door de existentialisten en beatniks uit de jaren 1950, en diverse
subculturen uit de jaren 1960 en 1970. Hoewel de jaren tachtig bekend
staan om hun kleurrijke stijl, vormde een nieuwe garde Japanse
ontwerpers zoals Rei Kawakubo (Comme des Garçons) en Yohji Yamamoto een
tegengewicht door hun opvallend gebruik van zwart.
De exhibitie showt eveneens topstukken van
hedendaagse ontwerpers die, net als de stad Antwerpen, een speciale
bandhebben met zwart. Silhouetten van Belgische designers zoals Ann
Demeulemeester, Olivier Theyskens en Dirk Van Saene, maar ook van
internationale couturehuizen zoals Givenchy (Riccardo Tisci), Chanel,
Gareth Pugh e.a. maken van deze tentoonstelling een intrigerende
ervaring. Zwart blijft duidelijk bekoren.
Wanneer:
van 25 maart tot 8 augustus, elke dag behalve maandag Waar:
ModeMuseum, Nationalestraat 28, 2000 Antwerpen Toegangsprijs: 4 euro
