Thomas Beatie (34) is voor de derde keer vader geworden. De
transseksueel is bevallen van een meisje. Beatie liet zich ombouwen tot
een man maar hij behield zijn vrouwelijke geslachtsorganen.
De
Amerikaan die opgroeide in Hawaï ging twintig jaar lang door het leven
als Tracy Lagondino en haalde nog de finale van een
schoonheidswedstrijd voor jonge meisjes. Hij werd wereldberoemd toen
hij zwanger verscheen in een homoblad en zijn opwachting maakte op de
sofa van Oprah Winfrey. "Kinderen krijgen is niet een exclusie
aangelegenheid voor vrouwen alleen. Ook mannen willen een kind krijgen.
Het is gewoon een menselijke behoefte. Ik ben wie ik ben en ik heb het
recht om te bevallen." En dat deed hij dus al voor de derde keer.
De nu 35-jarige Beatie werd geboren als vrouw met de naam Tracy. Ze liet 15 jaar geleden haar borsten weghalen. Door het slikken van testosteron veranderde haar wettelijke geslacht van vrouw naar man.
Omdat de Amerikaan wel zijn vrouwelijke voortplantingsorganen behield kon hij zwanger worden en een kind baren. Hij besloot dat ook werkelijk te doen toen zijn vrouw Nancy onvruchtbaar bleek te zijn.
De helft van de 6-jarige meisjes in Groot-Brittannië vindt zichzelf te
dik. Ze denken ook dat magere meisjes meer succes hebben. Dat blijkt
uit een studie van de gereputeerde universiteit van Cambridge.
De
meisjes kregen digitale beelden van zichzelf onder ogen met een (paar)
maatje(s) minder. De meeste meisjes kozen meteen voor de foto waarop ze
met drie maatjes minder afgebeeld stonden. Een moeder is razend en
steekt een beschuldigende vinger uit naar de media die alleen oog
hebben voor graatmagere modellen die bovendien nog eens digitaal
bijgewerkt worden. "Ook Saffron bladert uiterst kritisch door
vrouwenbladen. Ze zegt dan steevast dat haar benen te dik zijn", zegt
Amanda, moeder van Saffron Davies die aan het onderzoek deel nam en ook
de 'magerste foto' van zichzelf koos. "Ik stel vast dat steeds meer
jonge meisjes denken dat ze te dik zijn en dat is een angstwekkende
evolutie."
Ook dokter Terri Apter van de universiteit van
Cambridge maakt zich zorgen. "Steeds meer jonge meisjes koppelen mager
zijn aan populariteit en dat is een verontrustende trend", besluit ze.
The Knack is een band die ontstond in Los Angeles. Hun eerste single, My Sharona in 1979 was meteen een schot in de roos. het nummer staat op hun debuut album, Get the Knack. My Sharona werd internationaal een hit. Critici vergeleken de band al direct met The Beatles. Niet de slechtste vergelijking voor een beginnende band. De powerpop van The Knack was een goede muzieksoort tegen al het discogeweld van die tijd.
Alhoewel de kritieken dus goed waren en My Sharona een vette hit opleverde werden de albums en singles na hun eerste lichting niet zo'n succes. En uiteindelijk leidde dat tot het uiteenvallen van de groep. In 1980 wordt er verwezen naar 'My Sharona' in het nummer 'Pull my strings' van de punkband The Dead Kennedys op het Bay Area Music festival. The Dead Kennedys klaagden hiermee de voorgekauwde supersterren aan in de muziekindustrie.
Later kwam het tot een reünie. En in 2001 werd een studio album uitgebracht onder de titel Normal As The Next Guy en een live DVD: Live From The Rock N'Roll Funhouse. The Knack tourt nog steeds en heeft ook nog steeds een groot aantal fans die genieten van hun energieke rock en roll muziek.
Zanger Doug Fieger, een inwoner van Detroit, speelde voordat hij tot The Knack toetrad in een country rock band die de naam Sky droeg. Zijn broer Geoffrey is een succesvolle maar controversiële advocaat en een politieke kandidaat namens de staat Michigan.
Doug Fieger overleed op 14 februari 2010 in zijn huis in Californië. Een paar jaar daarvoor was hij geopereerd wegens twee hersentumoren. Hij bleek die te hebben nadat hij tijdens een optreden hoofdpijn kreeg en zijn teksten vergat. Later kreeg Fieger ook nog eens longkanker. Hij werd 57 jaar.
Steeds meer vrouwen nemen gereedschap zelf in de handen en
klussen in het huis. Ook bieden meer dames hun handige kwaliteiten
online aan.
Niet wachten Het
aantal vrouwelijke singles groeit en steeds meer gehuwden willen niet
op hun partner wachten om hun interieur onder handen te nemen. Dit
maakt dat het aantal vrouwen dat een klusjesman inhuurt met een kwart
steeg het laatste jaar. De emancipatie en het gevoel dat ze hiervoor
geen man nodig hebben, speelt ook een rol, dat meldt nu.nl.
Interieur Voor
vrouwen is het bij kluswerk vaak het uitzicht van groot belang. Zij
bepaalt de kleuren op de muren en het interieur van de kamers. "Vrouwen
worden steeds zelfstandiger, zij hebben niemand meer nodig om hun
zaakjes te regelen", aldus woordvoerder van een Nederlandse site die
klusjesmannen aanbiedt.
Dunner wordend haar is een toenemend probleem, maar blijft door het
huidige schoonheidsideaal een groot taboe. Een vrouw hoort een volle
haardos te hebben, als teken van vrouwelijkheid. "Onterecht wordt
gedacht dat daar niets aan te doen valt", stelt de Nederlandse
dermatologe Ids Boerma op BeautyJournaal TV.
"Maar
liefst 15% van de vrouwen voor de menopauze en zelfs 40% van de vrouwen
in de menopauze krijgen onder invloed van hormoonveranderingen te maken
met een ernstige vorm van haaruitval", vertelt dermatoloog en
specialist in haarziekten, Ids Boersma, verbonden aan de Intermedica
Kliniek in Geldermalsen. "Het is een groot taboe, vrouwen lijden enorm
en nodeloos onder hun haarprobleem. De heersende opvatting is dat er
niets aan te doen is, of dat het door stress komt en wel weer overgaat.
Vooral huisartsen stellen veel te snel deze diagnose."
Uit
de documentaire wordt duidelijk dat maar tien procent van de vrouwen
effectief haaruitval krijgt door stress. Deze is inderdaad tijdelijk.
Bij de grootste groep van de vrouwen, waaronder ook steeds meer jonge
vrouwen, is sprake van erfelijke kaalheid. Vrouwen lopen er erg lang
mee rond voor ze stappen durven te ondernemen. Zo vertelt een zekere
Carien in de documentaire hoe ze op een gegeven moment bij regenachtig
weer ook niet meer naar buiten ging, bang dat de dunne plukjes uit
model zouden waaien en nat worden. Ook zwembad- en saunabezoek waren
taboe.
"Wij zeggen altijd dat je
niet langer dan zes maanden moet blijven tobben. Hoe eerder de diagnose
gesteld is, hoe eerder je ervoor kan zorgen dat het proces gestopt
wordt met medicijnen en/of vertraagd met speciale lotions," aldus de
arts. "Hoe langer je doorloopt, hoe dunner je haardos wordt. Als blijkt
dat er sprake is van erfelijke haaruitval, is dat een blijvende schade.
Haar dat eenmaal weg is, blijft weg. Dus wat je kunt behouden, is van
groot belang."
Voor Carien is
er nu eindelijk hulp. Met het medicijn dutasteride kan ze het
uitgedunde haar aan de voorkant in ieder geval behouden, en voorkomen
dat de rest ook uitdunt. Jarenlang dacht ze dat het bij haar ook door
stress kwam en door het vele diëten, maar niets is minder waar.
Solomon Burke (Philadelphia, Pennsylvania, 21 mei 1940) is een Amerikaans soulzanger. Hij is een van de muzikanten die begin jaren zestig aan de wieg stonden van de soulmuziek.
Alhoewel hij nooit grote pophits heeft gehad, zijn een aantal van zijn nummers uitgegroeid tot klassiekers, die meerdere malen zijn uitgevoerd door andere artiesten. "Everybody Needs Somebody to Love" is hiervan waarschijnlijk de bekendste.
Burkes wortels liggen in de gospel. Hij zingt in een kerkkoor, preekt op jonge leeftijd al in zijn kerk in Philadelphia en presenteert een gospelprogramma op de radio. Tussen 1954 en 1958 neemt hij enkele gospelnummers op voor het label Apollo. In 1960 wordt hij ontdekt door producer Jerry Wexler en tekent hij een contract bij Atlantic Records. Zijn eerste singles zijn covers van countryliedjes als "Just Out of Reach". Door gospel te mengen met de toen populaire muziekstijl R&B legt hij de basis voor soulmuziek.
Hij heeft in de jaren zestig wel enkele grote R&B-hits, maar weet niet door te breken tot het grotere poppubliek, wat andere soulzangers (Aretha Franklin, Otis Redding, Sam Cooke) wel lukt. Enkele R&B-hits uit die tijd zijn onder andere "Cry To Me", "If You Need Me", "Got To Get You Off My Mind" en "Tonight's The Night". "Everybody Needs Somebody to Love" uit 1964 is mogelijk zijn bekendste nummer: het wordt datzelfde jaar nog gecoverd door de Rolling Stones op een van hun eerste albums, en krijgt ook bekendheid in de versies van Wilson Pickett en The Blues Brothers. In '64 wordt hij ook door een diskjockey uitgeroepen tot de "King of Rock and Soul", een titel die hij nog steeds met trots draagt. In 1969 scoort hij zijn grootste hit met een cover van "Proud Mary" van Creedence Clearwater Revival.
Eind jaren zestig verlaat Burke Atlantic. In de jaren zeventig, tachtig en negentig brengt hij onregelmatig muziekalbums uit. Deze albums worden echter enkel goed ontvangen bij enkele muziekliefhebbers, en niet bij het grote publiek. Regelmatig geeft hij dan ook in deze tijd aan de muziekindustrie vaarwel te zeggen. Wel heeft hij in 1986 een kleine hit met "A Change is Gonna Come", oorspronkelijk van Sam Cooke. Dit nummer wordt ook in Nederland een kleine hit. Ook is hij te zien in de film The Big Easy uit 1987.
In 2002 maakt Solomon Burke een comeback mee. Andy Kaulkin, de eigenaar van Fat Possum Records, haalt hem over om een album op te nemen met nummers geschreven door enkele bewonderaars. Met het resulterende album Don't Give Up On Me, weet hij een nieuw publiek te bereiken. Enkele van de artiesten die een nummer hebben geschreven voor het album zijn Bob Dylan, Elvis Costello, Tom Waits, Van Morrison, Nick Lowe, Brian Wilson en Dan Penn. Het album is geproduceerd door Joe Henry. Don't Give Up On Me wint een Grammy Award voor beste bluesalbum en wordt door verscheidene muziektijdschriften (onder andere Mojo, OOR, Rolling Stone) beschouwd als een van de beste albums van het jaar. In 2003 treedt Burke op op zowel Pinkpop als North Sea Jazz en neemt hij het nummer "Catch Up To My Step" op met Junkie XL, en in 2004 volgt het duet "Devil in me", met de Italiaanse zanger Zucchero op diens duetalbum "ZU & Co".
In 2006 verbleef Burke een paar dagen in Buddy Millers huis in Nashville om zijn countryalbum Nashville op te nemen, waarop Emmylou Harris, Patty Griffin, Gillian Welch, Patty Loveless en Dolly Parton duetten met hem zingen. Eind 2007 gaf hij tijdens een concert van De Dijk een gastoptreden.
Solomon Burke staat aan het hoofd van een zeer grote familie. Mei 2009 had hij 21 kinderen (14 dochters en 7 zonen), 90 kleinkinderen en 20 achterkleinkinderen. Behalve zanger is hij ook werkzaam als predikant en is hij eigenaar van onder andere een eigen kerk en een keten van begrafenisondernemingen. Burke zingt tevens mee op het nummer "Het moet en het zal", door hem geschreven en vertaald door Huub van der Lubbe van De Dijk op de cd "Brussel", uit 2008.
De meeste mannen zijn geobsedeerd door borsten dat weet toch
iedereen maar wist je ook dat vrouwen net zoveel oog hebben voor een
goed gevulde boezem? Uit een onderzoek blijkt immers dat vrouwen tot
zeven keer per dag naar borsten kijken.
Meer nog, negen op tien vrouwen kijkt meteen naar de voorgevel van
vrouwen die ze ontmoeten. Ze willen checken of hun boezem voller is. De
helft van de ondervraagde vrouwen geeft ook toe dat ze vaak jaloers
zijn op de beter gevormde boezem van hun seksegenotes.
Vrouwen
zijn in ieder geval eerlijker dan mannen want maar de helft van de
ondervraagde mannen geeft toe eerst naar de borsten en pas dan naar het
gezicht van een vrouw te kijken.
Uit het Brits onderzoek
blijkt verder dat vooral mannen uit Newcastle oog hebben voor het
bovenlichaam van vrouwen. De meeste mannen zeggen dat ze minstens tien
keer per dag naar borsten kijken.
De helft van de Britse
vrouwen is ook niet zo blij met haar borsten en 63 procent van de
respondenten vindt haar boezem te klein. Misschien moeten ze toch maar
eens met hun partner praten want ruim de helft van de mannen vindt de
boezem van hun partner prachtig, blijkt nog uit het onderzoek van
Transform.
Het Van Gogh Museum in Amsterdam biedt vanaf nu onderdak aan de
geportretteerde vrouwen van de Franse kunstschilder Paul Gauguin
(1848-1903). Schilderijen en tekeningen van vrouwen in Bretagne, Arles
of Tahiti: ze zijn tot en met 6 juni te zien op de nieuwe
tentoonstelling 'Paul Gauguin. De doorbraak naar moderniteit'.
De
tentoonstelling toont hoe de Fransman zich ontwikkelde tot een maker
van moderne kunst en zich hierbij aangetrokken voelde tot boerinnen en
badende en exotische vrouwen. De aanleiding voor de expositie is de
zogeheten 'Volpini-serie', een reeks van elf prenten van Gauguin die
het Van Gogh Museum in 2004 aankocht. De kunstenaar maakte de serie
tijdens de Parijse Wereldtentoonstelling van 1889 op aandringen van
Theo van Gogh, de broer van Vincent en de kunsthandelaar van Gauguin.
De
schilder exposeerde zestig werken in Café des Arts van de heer Volpini
op het terrein van de Wereldtentoonstelling, en de serie was daar een
onderdeel van. "De prenten waren het visitekaartje van Gauguin om zich
aan de wereld te presenteren", zegt museumdirecteur Axel Rüger. De
schilder wilde heel graag dat meer mensen zijn kunst zagen.
De natuur zit vol ontwapenende en wonderbaarlijke verhalen. Neem nu
deze gewonde eekhoorn die onderdak vond bij een kat. Nadat haar baasje
Ruben Gaviria uit Envigado (bij de Colombiaanse grootstad Medellin) een
week geleden de jonge eekhoorn gewond had aangetroffen in een park en
mee naar zijn huis gebracht, adopteerde de kat Tita het arme diertje.
De eekhoorn krijgt zelfs borstvoeding om op kracht te komen.
Ruben
Gaviria ziet het schouwspel in zijn woning met plezier aan. Zelfs het
kleine katje van Tita speelt met de eekhoorn. Dat leidt tot hilarische
taferelen, zoals blijkt uit de foto's.
Celtic Woman is een Iers muziekensemble bestaande uit de zangeressen Chloë Agnew, Órla Fallon, Lynn Hilary, Lisa Kelly, Alex Sharpe en violiste Máiréad Nesbitt. De groep speelt Keltische muziek evenals moderne liederen. De groep heeft drie albums uitgebracht en verscheidene tournees gedaan.
Voormalige leden van de groep zijn Órla Fallon, Méav Ní Mhaolchatha, Deirdre Shannon en Hayley Westenra.
De groep werd aanvankelijk samengesteld door David Downes voor een optreden op 15 september 2004 in het The Helix theater in Dublin, Ierland. De oorspronkelijke leden van de groep waren Chloë Agnew, Órla Fallon, Lisa Kelly, Méav Ní Mhaolchatha en Máiréad Nesbitt. Het optreden werd in maart 2005 uitgezonden door PBS in de Verenigde Staten. Hun eerste album, Celtic Woman, bereikte spoedig de eerste plaats op de World Music hitparade van het tijdschrift Billboard. Het hield deze positie vast voor een recordaantal van 68 weken. De live-uitvoering in The Helix werd op dvd uitgebracht evenals een studioalbum.
Hun tweede album Celtic Woman: A Christmas Celebration werd op 19 oktober 2006 uitgebracht. Het album stootte hun eerste album van de eerste plaats in de World Music hitparade waardoor de groep zowel de eerste als de tweede plaats bezette in deze ranglijst.
Op 23 en 24 augustus 2006 hield de groep een optreden in Slane Castle in County Meath, Ierland. Dit optreden werd in december 2006 uitgezonden door PBS. Het derde album, Celtic Woman: A New Journey, werd op 30 januari 2007 uitgebracht op dvd, tegelijkertijd met het uitbrengen van de live-uitvoering. Het album bereikte de eerste plaats op de World Music hitparade en de vierde plaats op de Billboard 200 hitparade. De groep bezette nu de eerste drie plaatsen van deze ranglijst.
Celtic Woman - Orinoco Flow
Klik op de foto om hun te beluisteren
Op 28 oktober 2008 werd het vierde album uitgebracht, genaamd
Celtic Woman: The Greatest Journey. Het bevat voornamelijk nummers van
hun debuutalbum en het album A New Journey. Daarnaast bevat het drie
nieuwe nummers.
De oorspronkelijke leden van de groep zijn Chloë Agnew, Órla Fallon, Lisa Kelly, Méav Ní Mhaolchatha en Máiréad Nesbitt. Tijdens de zwangerschap van Ní Mhaolchatha in 2005 verving Deirdre Shannon haar tijdens de tournees. Shannon verliet de groep in februari 2006 en Ní Mhaolchatha keerde terug voor de opnames en tournee van het album A New Journey.
Op 6 september 2006 werd bekend dat Hayley Westenra lid werd van de groep. Westenra heeft ook afgewisseld met Ní Mhaolchatha tijdens de tournees. Op 20 augustus 2007 werd bekend dat Ní Mhaolchatha zich wilde richten op haar solocarrière. Lynn Hilary verving haar voor het eerst op 10 oktober 2007 in Estero, Florida.
In 2008 werd Lisa Kelly wegens zwangerschap vervangen door Alex Sharpe tijdens de tournees van A New Journey.
In 2009 werd bekend dat Órla Fallon zich ging richten op haar solo-album en haar gezin. Haar plaats wordt ingevuld door Alex Sharpe.
Een half miljoen Britten wast zijn lakens slechts drie keer per jaar.
Volgens experts bevatten ongewassen lakens ongeveer tien miljoen
beestjes en kunnen ze zo astma veroorzaken.
Frequentie Een
op zes van de 1029 ondervraagde Britten geeft toe minstens een maand te
wachten voor zijn lakens te wassen. Als je dit te weinig doet, kan het
gewicht van een ongewassen kussensloop tot een tiende bestaan uit dode
huid en mijten. Vooral mensen jonger dan 25 wassen hun lakens te
weinig, één op de tien van hen doet dit slechts zes keer per jaar,
degenen ouder dan 55 jaar drie keer per maand.
Broeihaard Professor
Lisa Ackerley zegt dat ongewassen lakens een broeihaard zijn van
ziekten. "Veel Britten genieten van een snack in bed en meer dan een
half miljoen wast zijn lakens slechts drie keer per jaar. Dit kan astma
veroorzaken of verergeren. Bedden de het belangrijkste habitat voor
mijten. Het wassen van lakens eist tijd en moeite maar dit vermindert
het niveau van ongewenste organismen en mijten. Je moet je lakens
minstens om de twee weken wassen, liefst elke week."
Onweerstaanbaar Onderzoekster
Jacky Brown: "Het koude weer maakt onze bedden onweerstaanbaar, Britten
spenderen er momenteel meer dan 49 uur in. Het is één van de vaakst
gebruikte meubelen, dus is het schokkend dat we er niet meer aandacht
aan besteden. Sommigen eten er zelfs in."
Het mysterie van Toetanchamon is eindelijk ontrafeld. De Egyptische
farao is op zijn 19e al overleden aan de complicaties van een gebroken
been verergerd door malaria. Dat is de conclusie van wetenschappers die
twee jaar lang DNA-onderzoek hebben uitgevoerd op de mummie van
Toetanchamon en die van 15 familieleden.
De resultaten staan in een gezaghebbend Amerikaans medisch tijdschrift.
Het is het meest uitgebreide genetische onderzoek ooit op de mummies.
De onderzoekers namen ook scans. De jonge koning leed aan een ernstige
vorm van hersenmalaria, waarbij bloedvaten in de hersenen verstopt
raken.
Erfelijke afwijkingen Toetanchamon
had ook enkele erfelijke afwijkingen: een gespleten gehemelte en een
klompvoet. Daardoor moest hij met een stok gaan. Bovendien leed hij aan
de ziekte van Kohler, een aandoening waarbij gebrek aan bloedtoevoer de
beenderen in zijn linkervoet traag aan het vernietigen was. In zijn
graf zijn niet minder dan 130 wandelstokken gevonden.
Stamboom Het
DNA-onderzoek heeft ook duidelijkheid verschaft over zijn stamboom.
Zijn vader was hoogstwaarschijnlijk Echnaton, de 'ketterfarao' die de
Egyptische godsdienst trachtte te hervormen, en men weet ook welke
mummie die van zijn moeder is. Zij blijkt een zus van Echnaton, maar
haar naam is nog niet bekend.
Farao op tiende Toetanchamon
werd farao toen hij 10 jaar was, in 1333 voor Christus. In de
Egyptische geschiedenis was hij een onbeduidende farao maar hij werd
wereldberoemd omdat zijn graf een van de weinige Egyptische
koningsgraven is dat niet geplunderd was. Het graf werd ontdekt in 1922
en bevatte heel wat schatten. Dat het niet geplunderd werd, is te
danken aan het feit dat bij de bouw van het graf van Ramses VI in de
Vallei der Koningen het zand en puin op de ingang van het graf van
Toeanchamon werd gegooid.
Speculaties Er
doen al lang speculaties de ronde over de vroege dood van Toetanchamon,
te meer omdat hij in een roerige periode leefde waarin zowel zijn
voorganger, hijzelf als zijn opvolgers maar kort regeerden. Toen in
zijn schedel een gat ontdekt werd, ging men er van uit dat hij vermoord
was. Een CT-scan wees in 2005 echter uit dat het gat waarschijnlijk
veroorzaakt was bij de mummificering. Uit de scan bleek toen ook al dat
hij een gebroken been had.
Nina (Catherina) Hagen (Oost-Berlijn, 11 maart 1955) is een Duitse zangeres, actrice en songwriter.
Hagen werd in Berlijn geboren als dochter van actrice Eva-Maria Hagen en schrijver van filmscripts Hans Oliva-Hagen. Haar stiefvader werd Wolf Biermann, die enige tijd met Nina's moeder samenwoonde. Zij zou de opleiding voor actrice volgen, maar kwam niet door de selectieprocedure. Daaropvolgend werd zij zangeres voor diverse bands, waaronder Automobil. Al snel werd dit haar begeleidingsband. Toen zij in de DDR op een zijspoor kwam als gevolg van haar steunbetuiging aan Wolf Biermann benutte zij de eerstmogelijke kans om uit dat land te emigreren. Zij vertrok met haar moeder in eerste instantie naar het Verenigd Koninkrijk.
In 1978 keerde zij terug naar Duitsland, en vormde daar de Nina Hagen Band tezamen met Bernhard Potschka, Herwig Mitteregger, Manfred Praeker en Reinhold Heil. Zij zouden een aantal albums uitbrengen, waarvan het eerste ('Nina Hagen Band') het bekendst zou worden.
Hagen had in de loop der jaren diverse echtgenoten, waaronder een zeventienjarige kraker uit Londen. Ook had zij enige tijd een relatie met Herman Brood en met diens ex-gitarist Ferdi Karmelk. Met deze laatste kreeg Hagen ook een dochter: Cosma Shiva Hagen.
Zij nam eind 2001 samen met de Duitse live act Russenmafia, onder de naam Schwarze Puppen, een hardtrance plaat op, getiteld 'Tanz'. In 2003 heeft zij samen met Apocalyptica het nummer 'Seemann' van Rammstein gecoverd. Tevens nam Nina Hagen eind jaren '90 het clublied van de Oost-Berlijnse voetbalclub 1. FC Union Berlin op: Eisern Union. Tijdens de bekerfinale van deze club in 2001 tegen Schalke '04 zong zij dit nummer live in het Olympiastadion in Berlijn.
Ouders overleden machinist: "Enige troost: niet zijn schuld"
De totaal verhakkelde stuurcabine waarin machinist Johan De Keyser (36) het leven verloor.
Het Laatste Nieuws brengt vandaag een pakkende getuigenis met de
ouders van één van de verongelukte machinisten bij de treinramp in
Halle die minstens 18 doden eiste. "Johan leefde voor zijn job als
machinist. Apetrots waren we op hem. Onze enige troost is nu dat het
ongeval niet zijn schuld was. Een schrale troost, want wij zijn elk
doel in ons leven kwijt", treuren de ouders van machinist Johan De
Keyser (36) uit Rillaar, die pas gisteravond laat op de hoogte werden
gebracht van het tragische nieuws.
Met de dood van Johan verliezen Robert De Keyser en zijn echtgenote
Marceline uit Rillaar (Aarschot) hun enige kind. "We kregen pas 's
avonds de bevestiging, maar eigenlijk wisten we het al van 's
ochtends", zeggen ze in Het Laatste Nieuws. "Toen we rond 10 uur op het
radionieuws hoorden dat de trein die van Quiévrain kwam, betrokken was
geraakt bij een ramp, sloeg de schrik ons om het hart. Johan belde wel
tien keer per dag naar huis. Hij woonde nog bij ons. Dus toen we hem
niet konden bereiken op zijn gsm, wisten we het eigenlijk al wel."
Jongensdroom Johan
De Keyser was al acht jaar machinist bij de spoorwegen. "Een
jongensdroom die uitkwam. Hij deed het met hart en ziel. Onze Johan
deed élk examen mee. Hij mocht met goederentreinen rijden, met
passagiers - treinen. Met dieseltreinen, met elektrische. Een crack,
onze zoon."
Sprak van kinderen "Nu hebben
wij geen leven meer", zegt vader Robert, terwijl zijn vrouw Marceline
instort. "Wat rest ons nog? Onze enige zoon is er niet meer. Hij had
sinds een tweetal jaren verkering met een meisje uit Hasselt. Johan
woonde nog thuis, maar sprak toch af en toe van samen te gaan wonen met
haar. Van aan kinderen te beginnen... Maar dat is hun afgepakt. Wij
zullen nooit grootouders worden. We klampen ons een beetje vast aan het
feit dat het niet Johans schuld was, het ongeval. Dat is onze enige
troost. Een schrale troost, maar toch."
Gewaarschuwd "Het
strafste van alles is dat ik hem vanochtend nog gewaarschuwd heb", zegt
vader Robert. "Niet voor een treinongeval, dát niet. Nooit had ik aan
zoiets durven denken. Maar wel voor de gladde wegen. Het had zo erg
gesneeuwd. Ik zei nog tegen hem: 'Ziet dat ge vanmiddag veilig
thuiskomt.' 'Tuurlijk', had hij geantwoord. En weg was hij. Voor de
laatste keer."
Macho tv-koks hebben hun effect op onze keuken. Niet alleen voelen meer
mannen zich geroepen om in de kookpotten te roeren, ook de apparaten en
keukengerei krijgen een stoerder (lees: mannelijker) uiterlijk.
Mannelijke eigenschappen De
Britse verkoopketen Debenhams ziet een duidelijke trend in het
keukengerei. "Het vrouwelijk kantje waarbij kookgerei er ook stijlvol,
kleurrijk en kwalitatief moet uitzien, lijkt wat op zijn return. In de
plaats daarvan moeten zelfs de simpelste pan of pot aan een heleboel
mannelijke eigenschappen voldoen als 'zwaargewicht, 'goede
warmteverdeling' of 'met uitzonderlijke kookresultaten'.
Zelfs
machines als microgolven, mixers of ovens moeten bijna aan de kracht
van een nuclaire bunker voldoen. "Deze mannen voelen zich beter als ze
keukenspullen kopen die meer kracht boven stijl of kleur bieden", stelt
een verkoopsverantwoordelijke van de keten. "Mannen willen in een
keuken vertoeven alsof het hun garage is".
Vermogen Cijfers
tonen ook aan dat apparaten, gelinkt aan macho tv-chefs, het goed doen.
Ook de machines die het vermogen in de verf zetten, verkopen als zoete
broodjes. Zelfs een mixer moet over de nieuwste technologie en over een
rits aan optionele bijbehoren beschikken. Zwart en inox zijn de gegeerde kleuren, pastelkleurtjes of roze apparaten lijken voorgoed voorbij.
Crowded House was de band van het Nieuw-Zeelandse multitalent Neil Finn. Hij richtte de band in 1986 op na het uiteenvallen van Split Enz in 1984, de band waar hij samen met zijn broer Tim voorman van was. In 1987 werd een grote hit gescoord met Don't Dream It's Over. Een andere bekende song was "Weather with you".
Andere bandleden waren Nick Seymour (basgitaar), Paul Hester (drums) en Mark Hart (diverse instrumenten). Broer Tim Finn werkte mee aan het album Woodface en werd korte tijd lid van de band.
In de zomer van 1992/1993 nam de band het album Together Alone op. Hiervoor verbleven ze op een afgelegen strand van Nieuw-Zeeland, Karekare, dat ook het toneel werd voor de film The Piano. Tim Finn had ondertussen de band alweer verlaten en werkte aan een solo-album. Zowel op Tim's solo-album als op Together Alone verschenen restjes van de nummers die ze in aanloop naar Woodface hadden geschreven.
Het album werd in 1993 uitgebracht. Het jaar daarop ontving Crowded House de prijs voor Beste Internationale Act van Q-magazine, waarbij ze grote acts als U2, Nirvana en Pearl Jam versloegen.
Ze brachten in totaal vier albums uit en een 'Best of' genaamd Recurring Dream. Het album Afterglow is een verzameling rariteiten voor de echte fan.
De band werd door Neil opgeheven in 1996 omdat hij naar eigen zeggen 'bang was zichzelf te herhalen' en hij op zoek wilde naar een nieuwe manier van muziek maken. De band gaf een laatste concert op de trappen van het Sydney Opera House. Zeker 120.000 mensen woonden het concert bij.
Na vaak te hebben aangegeven dat de band niet opnieuw leven zou worden ingeblazen kondigt Neil Finn in januari 2007 toch een reünie van de band aan, met Mark Hart en Nick Seymour en een nieuwe drummer, Matt Sherrod. Sherrod vervangt oorspronkelijk bandlid Paul Hester, die overleed in 2005. Hesters overlijden is een rode draad door het reünie-album, en volgens Finn was Pauls dood ook de 'oorzaak' van het opnieuw bijeenkomen van de band. Tegenwoordig maakt ook Neils zoon Liam Finn deel uit van de live band.
Ook mannen vechten tegen tekenen van veroudering. Tegen de rimpels,
met huidcrèmes, tegen een slappe huid, met oefeningen en tegen grijze
haren, met haarverf. Maar hoeft dat wel?
Voor vrouwen is het schoonheidsideaal als jaren strak, jong en
stralend. Maar voor mannen gold dat toch niet? Oudere nieuwsankers
blijven tot ze zelf opstappen, vrouwelijke nieuwsankers worden
(meestal) snel vervangen. Voor acteurs geldt net hetzelfde.
Lang
werd gezegd dat mannen 'alles' mochten. Wallen, rimpels, grijze haren,
een buikje... voor hen was het van geen tel. Vrouwen die op het kleine
of grote scherm kwamen daarentegen, moesten er zelfs op leeftijd
picobello bijlopen: geen grijze haren, zo weinig mogelijk rimpels, een
strak lichaam.
Wijsheid en sexappeal Grijzende
mannen werd als een teken van wijsheid gezien, extra sexappeal, een
gedistingeerd uiterlijk. Maar de balans lijkt door te slagen naar de
andere kant. Ook voor mannen worden grijzende haren niet altijd meer
getolereerd (of voelen ze zich te oud?), en steeds vaker grijpen ook
zij naar de haarverf. Tien procent van de Britse mannen doet dat zo'n 6
tot 8 keer per jaar tegenover 60 procent van de vrouwen.
Het geheim Maar
is dat wel een goede zaak? Niet altijd zo blijkt. Als het verschil met
de grijzende haardos te groot is, kan een geverfde man er behoorlijk
belachelijk uitzien (nietwaar, Silvio Berlusconi?). Het geheim is dan
ook de verf te doseren, een tint te kiezen die bij je haarkleur (en je
grijze kleur) past, en dat minimaal toe te passen.
"Het is verdacht" Vrouwen
reageren minder enthousiast. "Het is verdacht als een man van
middelbare leeftijd zijn haar kleurt", klinkt het. Maar wat ze daarmee
bedoelen, werd niet duidelijk. Denken ze dat hun man een affaire heeft,
of ten minste indruk wil maken op het (jongere) andere geslacht? Of dat
hun man zijn veranderende lichaam niet aanvaard, wat wel een heel
hypocriet argument zou zijn...
Grijs is sexy? Of
is het gewoon omdat vrouwen een (elegant) grijzende mannen wel kunnen
appreciëren. De grijze lokken van George Clooney geven hem niet minder
sexappeal (bijna in tegendeel). Ook Michael Douglas of John Slattery
komen er vlot mee weg. Maar zij verzorgen ook de rest van hun lichaam.
Ze blijven sporten, ze kleden zich in dure maatpakken en de rimpels
wijzen op wijsheid, niet op vermoeidheid (zoals bij Brad Pitt wél het
geval is).
Weten wat kan Conclusie? Ook als
man moet je weten wat je kan hebben. Of een beetje verf je vooruit
helpt, of je er net belachelijk doet uitzien. Uiteindelijk komt het
neer op aanvaarden wie je bent en hoe je er uit ziet.
Eén man
die zijn haar liet verven verantwoordde het als volgt. "Je begint met
haarverf, en dat maakt je zo bewust van wat er allemaal beter kan, dat
je ook begint na te denken over facelifts en andere
schoonheidsingrepen. Het is het niet waard."
We mogen dan onderdeel zijn van een wegwerpsamenleving, zelf gooien
we verrassend weinig weg. Brits onderzoek toont dat het hamsterinstinct
van de Britten de bovenhand heeft gehaald, waardoor hun huizen steeds
voller zitten met oude elektrische toestellen en speelgoed.
20.000 euro Het aantal zelden gebruikte dingen
in huis neemt bij de gemiddelde Brit 95 kubieke meter in beslag, dat is
een verdubbeling op 30 jaar tijd. Al die rommel is in een gemiddeld
gezien 20.000 euro waard. Het meest rommel vind je in de slaapkamers en logeerkamers.
De
situatie is het ergst bij mensen tussen 35 en 44 jaar. Hun huis is tot
bijna de helft gevuld met spullen die ze niet gebruiken, voornamelijk
kledij en schoenen.
Entertainment Vooral
'home entertainment' (zoals dvd's en computerspelletjes) zijn enorm
gestegen (+ 3866 procent), spelletjes en speelgoed (+ 1190 procent),
muziek (+ 733 procent) en kleine elektrische toestellen (+ 400
procent). Ook ongebruikt groot elektronica, gereedschap en kleren
(ongeveer plus 200 procent) is enorm in aantallen toegenomen.
Consumptiegeest Hoe
komt het dat we zoveel rommel bij ons houden? De consumptiegeest van de
jaren '80 en '90 zou een van de grootste oorzaken zijn, samen met een
voorzichtige instelling 'voor als we het ooit nog eens nodig hebben'.
Maar in realiteit gebruiken we de rommel zelden, en het bemoeilijkt de
zoektocht naar de dingen die we wél nodig hebben.
Kwaliteit boven kwantiteit Die
opgehoopte stapels onbruikbare dingen doet mensen beseffen dat ze beter
voor kwaliteit kiezen dan voor kwantiteit. Twee op drie van de 1.800
respondenten zegt spijt te hebben iets goedkoop te kopen dat niet lang
meeging. Meer en meer mensen gaan op zoek naar dingen die minder plaats
innemen, zoals een laptop in plaats van een desktop en een flatscreen
in plaats van een 'oude' tv.
Mariah Carey (Long Island (New York), 27 maart 1970) is een Amerikaanse popzangeres. Ze is een van de best verkopende vrouwelijke artiesten aller tijden.
Luther Vandross (New York, 20 april 1951 - Edison (New Jersey), 1 juli 2005) was een Amerikaanse R&B en soul zanger. Gedurende zijn carrière verkocht hij meer dan 25 miljoen albums en won acht Grammy Awards.
