Olivia gebroken na uitspraak van vroedvrouw over pasgeboren baby: “Wikkel hem in een deken, dan zal niemand weten dat hij anders is”

Olivia Hewetson was 41 weken zwanger toen ze na een echo te horen kreeg dat er iets mis was met de baby. Het was een donderslag bij heldere hemel voor de vrouw uit Nieuw-Zeeland. Bij de geboorte sprak de vroedvrouw bovendien woorden die door merg en been gingen.

Niets wees er op dat de laatste echo iets bijzonders aan het licht zou brengen, dus was ze alleen naar de gynaecoloog gegaan. Haar man Matt was thuisgebleven bij hun grieperige zoontje.

Maar wat de gynaecoloog vertelde, sloeg in als een bom. De armpjes en de beentjes van de baby waren te kort. Er was duidelijk iets mis. Het nieuws was een schok voor Olivia.

Ze greep het stuur van de wagen met trillende handen vast en probeerde zich wanhopig op de weg te concentreren. Door haar tranen heen moest ze naar huis rijden. Maar ze besefte dat het onmogelijk zou zijn om te kalmeren. Ze was 41 weken zwanger en had net het ondenkbare vernomen. Er was iets mis met de baby.

“Mijn gedachten schoten alle kanten op. Opeens zag ik ons gezin voor mij met een jongetje in een rolstoel, niet in staat om te lopen”, schreef ze in een aangrijpend stuk op ‘Love What Matters’.

“Toen dacht ik plots aan iets anders: wat als ik op het punt stond een baby te baren die geen enkele overlevingskans had?”

Een paar uur later werd ze opnieuw in het hospitaal verwacht om een definitieve uitslag te krijgen. Het wachten leek wel een eeuwigheid te duren.

De arts vertelde dat de baby achondroplasie (dwerggroei) had en klein van stuk zou blijven. Ergens voelden Olivia en Matt opluchting. Hun baby had wel degelijk overlevingskansen. “Dit kunnen we wel aan”, dacht ik. “Onze baby had een aandoening , maar was voor de rest gezond en zijn hartslag oké.”

De vrouw mocht meteen in het ziekenhuis blijven om een paar uur later te bevallen. De bevalling was erg zwaar zowel fysiek als emotioneel. En alsof dat nog niet genoeg was, maakte de vroedvrouw een verschrikkelijke opmerking. “Terwijl ik aan het persen was, zei ze zoiets als: ’Maak je maar geen zorgen, wanneer hij geboren is, kan je hem in een deken wikkelen en dan zal niemand weten dat hij anders is.”

Door dergelijke commentaren was Olivia vlak na de geboorte van Leo een gebroken vrouw. “Ik begon de emotionele pijn te voelen en rouwde om het ‘verlies’ van de gezonde baby die ik dacht te krijgen”, aldus de moeder.

“Het was echt een rouwproces. Ik moest verwerken dat deze baby anders was dan ik me had voorgesteld. Ik huilde veel in het ziekenhuis.”

“Ook al kreeg ik veel steun, toch voelde ik me alleen”, schreef ze. “In het begin durfde ik me amper aan de baby te hechten. Ik had angst voor de toekomst die in mijn gedachten erg onzeker leek.”

Kinderen met achondroplasie hebben een normale intelligentie en levensverwachting, maar zullen uitgroeien tot kleine volwassenen met een lichaamslengte van gemiddeld 1,20 meter. Kleine mensen kunnen met de nodige aanpassingen een grotendeels normaal leven leiden. En dat besef is ook bij Olivia langzaam beginnen binnen te sijpelen.

Geleidelijk aan realiseerde ze zich dat het wel goed zou komen. Ondertussen is Leo 19 maanden oud en heeft ze geleerd om haar angsten opzij te zetten. “Wanneer ik nu naar Leo kijk, dan zie ik een baby met veel levenslust en niet langer een baby met een aandoening. Ik zie een schattig jongetje met een eigen willetje, die niet wil onderdoen voor zijn oudere broertje Beau.” 

Angst heeft terecht plaatsgemaakt voor trots.

Trots op Beau én Leo. (br.hln)

Erni Stollberg is 97 jaar en een ster op Instagram

De 97-jarige Erni Stollberg is de ster van het Instagramaccount van conceptstore Park in Wenen. De voormalige revuedanseres poseert regelmatig in de meest extravagante outfits op het account en komt ook dagelijks even aanwaaien bij de winkel. Klanten, vaak ook jongeren, komen ondertussen speciaal voor haar langs.

In 2016 verscheen voor het eerst een foto van Erni Stollberg op het Instagramaccount van de Weense boetiek Park. Een hoogbejaarde vrouw in extravagante designerkledij bleek wel aan te slaan, dus werden er op regelmatige basis foto’s van haar gepost. De ene keer draagt ze een gigantische donsjas van de Belgische ontwerper Christian Wijnants, dan heeft ze hippe sneakers van Raf Simons aan en op een andere foto poseert ze dan weer in een experimentele outfit van Y/Project. Opvallend vaak in Belgische stuks duidelijk.

De foto’s van Stollberg zorgden ervoor dat het account van Park van 400 volgers naar 47.000 volgers steeg. Al heeft een artikel dat in april 2017 verscheen op Vogue.com daar ook wel aan bijgedragen. Ondertussen is ze een ware ster en doet ze dagelijks praatjes met klanten in de winkel.

In een interview met de Nederlandse krant NRC Next zei Markus Strasser, samen met zijn vriend Helmut Ruthner eigenaar van Park, er een tijdje geleden het volgende over: “We lezen haar de commentaren bij de posts voor. Dat ontroert haar soms. Maar ik denk vooral dat het fijn voor haar is dat ze iets te doen heeft. Ze heeft namelijk geen familie meer.” (br.hln)

Dochter van Belgische ouders is als junior ranger van Grand Canyon met haar 103 ouder dan het park zelf

103 is Rose Torphy uit Fox Lake in Illinois, en familiehoofd van vijf generaties. Ze heeft drie kinderen, negen kleinkinderen, achttien achterkleinkinderen en tien achterachterkleinkinderen. Rose werd in 1915 geboren in Superior, in de staat Wisconsin, maar haar ouders waren Belgen. Als kind was ze al natuurliefhebber. Elk weekend ging ze met het gezin naar een ander meer. Rose is ook dol op bowlen, reizen en poker. Ze klinkt nog elke dag met een glas wijn op haar Ralph, met wie ze meer dan zestig jaar getrouwd was, tot aan zijn dood in 1999. Met Ralph reisde ze de wereld rond. Ook naar ons land, van waar haar ouders afkomstig waren.

Maar de Grand Canyon stak er tussen al die reizen voor haar duidelijk bovenuit. Rose werd al in 1985 verliefd op de adembenemende Grand Canyon, toen ze er met haar man was en “er zelf nog kon rondwandelen”. “We hebben onze kinderen er altijd over verteld. Ik heb hen altijd voorgehouden dat ze het park absoluut moesten bezoeken”, aldus Rose. Toch keerde ze zelf pas in januari van dit jaar terug, in haar rolstoel. Ze ging samen met haar dochter Cheri Stoneburner op bezoek bij Cheri’s eigen dochter, die in het Grand Canyon National Park werkt. Net zoals in 1985 nam Rose een foto in de zetel waar ook president Theodore Roosevelt ooit in zat. Maar het hoogtepunt kwam toen ze in de cadeaushop hoorde over het junior ranger-programma en ze besloot om zelf ook de eed af te leggen. “Een bijzondere gelegenheid”, zei ze nadien. “Ik genoot van elke minuut.”

Rose zag door de jaren heen heel wat veranderen - ze maakte onder meer nog de opkomst van de radio bewust mee. Maar de Grand Canyon was na dertig jaar toch nagenoeg volledig hetzelfde gebleven als in haar herinneringen. Als junior ranger moet ze het Grand Canyon National Park beschermen en promoten om er mensen heen te lokken. Dat deed ze eigenlijk altijd al, maar op haar gezegende leeftijd bereikt ze nu zowat de hele Amerikaanse pers. “Ik ben blij om het park te beschermen voor mijn achterachterkleinkinderen”, aldus Rose. Haar dochter Cheri zegt dat Rose sinds het bezoek aan de Grand Canyon haar junior ranger-speld nog altijd trots op haar jas draagt.

Het was president Woodrow Wilson die op 26 februari 1919 het Grand Canyon National Park officieel oprichtte. Vandaag trekt het natuurwonder meer dan zes miljoen bezoekers per jaar. (br.hln)

Twee ‘Vlaamse reuzen’ dragen als geen ander zorg voor hun babyzusje

Het is altijd bang afwachten hoe het dier des huizes zal reageren wanneer er een baby bijkomt in het gezin. Toen de Amerikaanse Jen Eckert beviel van haar dochtertje Bailey had ze nooit kunnen dromen hoe zorgzaam haar konijnen, Vlaamse reuzen Alfie en Amelia, met de baby zouden omspringen.

Al bij hun eerste ontmoeting was het duidelijk dat de schattige knaagdieren dol waren op Bailey. Ze snuffelden voorzichtig aan haar handjes en voetjes en bleven de hele tijd bij haar in de buurt. “Ze waren zo lief voor mijn dochtertje, ik wist meteen dat het goed zou komen”, zegt Jen.

De vrouw uit de staat Wisconsin had het bij het rechte eind. Hoewel konijnen vaak afstandelijk kunnen zijn ten opzichte van vreemden, hadden Alfie en Amelia - die vrij kunnen rondlopen in huis - van in het begin alleen nog oog voor kleine Bailey wanneer ze in de living vertoefde.

“De baby staat altijd in het middelpunt van hun aandacht”, vertelt de moeder. “Ze liggen steeds bij haar in de buurt wanneer ze slaapt. Ze lijken zich voor haar verantwoordelijk te voelen.”

Wederzijdse liefde

En onmiskenbaar is de liefde wederzijds. Bailey is even dol op haar aaibare vriendjes. Wanneer de konijnen de kamer binnenwandelen, volgt het dochtertje hen met haar oogjes. Of ze rolt op haar buik om ze beter te kunnen zien.

“Het is duidelijk dat ze hun babyzusje beschermen en haar nauwlettend in de gaten houden”, verklaart Jen. Volgens haar is dit het beste bewijs dat konijnen perfect met baby’s in huis kunnen samenleven. “Ze zijn ontzettend zachtaardig en minder intimiderend voor kleine kinderen omdat niet zo groot zijn en uiteraard niet blaffen.”

En zo zal Bailey samen met beschermengelen Alfie en Amelia het leven stap voor stap ontdekken. (br.hln)

Babyboom in de dierentuinen: waarom vinden we babydieren nu juist zo schattig?

De ooievaars vliegen talrijk over onze dierentuinen: in de Zoo werd een kleine okapi geboren en genoot babygorilla Thandie deze week voor het eerst van de lentezon. In Pairi Daiza is na neushoorn Madiba nu ook Ellie zwanger én gisterenavond is de Aziatische olifant Aye Chan May bevallen van een kalfje. De babydiertjes lokken heel wat nieuwsgierigen naar de dierentuinen. Maar waarom vinden we die nu juist zo schattig? 

2019 wordt een druk jaar in de kraamkliniek genaamd Pairi Daiza. Begin deze maand werd trots de zwangerschap van witte neushoorn Madiba aangekondigd en gisteren voegde het dierenpark daar nog een tweede neushoornverwachting aan toe, van Madiba’s haremgenote Ellie. Beide dames zouden in de herfst moeten bevallen. Ook in het olifantenverblijf kan de doopsuiker stilaan klaargezet worden, want Aziatische olifant Aye Chan May is gisteren bevallen van een kalfje en ook Farina verwacht later dit jaar nog een kleine spruit voor de kudde.

In Antwerpen is het al evenzeer babyborrelen, want in de Zoo werd een schattige okapibaby geworpen. Mama Lindi werd er een tijd geleden gematcht aan Bondo - het mannetje dat van alle dierentuinokapi’s ter wereld trouwens de belangrijkste genen bezit - en schonk op 26 januari na 14 maanden zwangerschap het leven aan een flinke kerel van 24,5 kilogram. Op zijn wankele stelten stak hij gisteren voor het eerst zijn snoet naar buiten. In het gorillaverblijf was het dan weer Thandie die met alle aandacht ging lopen. Het gorillaatje werd in november geboren en geniet deze week voor het eerst van de vroege lentezon.

Geboortekaartjes

Onhandige babyolifantjes, een mini-orang-oetan, een koddige bonobo, twee wankele kordofangirafjes en een blauwgespikkeld pijlstaartrogje: de kasten van onze dierentuinen stonden de afgelopen jaren eivol geboortekaartjes. Babyfoto’s worden naar hartenlust gedeeld en verspreid op sociale media. Slim, want de bezoekers smelten bij het zien van die overvolle crèche. En ze komen maar wat graag langs om die portie schattigheid met eigen ogen te zien. Wie herinnert zich niet de ellenlange rijen voor babypanda Tian Bao in Pairi Daiza? Baby’s leggen de Zoo, Planckendael en Pairi Daiza geen windeieren. Jaar na jaar zien ze hun bezoekersaantallen stijgen. De Zoo telt meer dan 200.000 abonnees, Pairi Daiza heeft er momenteel 120.000. Het waren er voor beide nooit meer.

Maar hoe komt het dat we babydieren zo schattig vinden? Zoöloog en Nobelprijswinnaar Konrad Lorenz maakte er een studie over. “Ze doen ons denken aan mensenbaby’s. Ten eerste hebben ze een hoofd dat in verhouding met de rest van het lichaam te groot is. De oogjes liggen ook dicht bij de veel te korte neus, de pootjes zijn kort en ze bewegen onhandig. En hun speelse karakter maakt hen extra schattig. Wie kan er naar twee vechtende tijgertjes kijken zonder te glimlachen?”

Michael La Barbera van de universiteit van Chicago: “De evolutie heeft ervoor gezorgd dat we ze schattig vinden. Omdat we de link leggen met mensenbaby’s, vinden we alle baby’s schattig. En als we weten dat een wezentje een baby is, dan zegt ons instinct dat we de diertjes moeten beschermen en verzorgen.” (br.hln)

’s Werelds lichtste mannelijke prematuurtje (268 gram) mag na vijf maanden ziekenhuis verlaten

Een Japans prematuurtje dat amper 268 gram woog toen hij in augustus ter wereld kwam, mag nu zo’n kleine 25 weken later het ziekenhuis verlaten. Dat heeft de Keio University in hoofdstad Tokio dinsdag bekendgemaakt. Het jongetje is met zijn 268 gram een nieuwe wereldrecordhouder. Het kindje is inmiddels aangegroeid tot 3,238 kilogram, genoeg gewicht om veilig en wel naar huis te kunnen.

Het jongetje wiens naam niet bekend werd gemaakt, kwam in augustus met een spoedkeizersnede ter wereld. Artsen hadden vastgesteld dat het gewicht van het kindje in de baarmoeder na 24 weken zwangerschap niet toenam. Acuut levensgevaar dreigde, aldus de universiteit.

Het prematuurtje was bij de geboorte zo klein dat hij ruim in twee handpalmen paste, maandenlange behandeling op de intensieve zorgen van de neonatologie volgden. Na een gestage groei was hij in staat om borstvoeding te krijgen. Het kindje werd vorige woensdag door zijn ouders opgehaald. Het overlevingspercentage van baby’s met een gewicht van minder dan een kilo is ongeveer 90% in Japan. Vooral mannelijke prematuurtjes die minder dan 300 gram wegen, hebben drastisch minder kans op overleven.

Met zijn 268 gram doet het Japannertje ‘beter’ dan een jongetje dat in 2009 in een Duits ziekenhuis ter wereld kwam. Deze woog bij de geboorte 274 gram. Het kleinste meisje dat ooit ter wereld kwam, is eveneens een Duitse. Bij haar geboorte in 2015 woog ze 252 gram.  (br.hln)

Waarom je ’s avonds zo vaak last hebt van vreetbuien

Duik jij steevast volledig onbeheerst de snoep- of koelkast in zodra je thuiskomt van je werk? Of kan jij eerder niet weerstaan aan die heerlijke pot Ben & Jerry’s in de diepvriezer die om klokslag 21 uur naar jou begint te lonken? Dat ligt blijkbaar niet aan jou - of je wilskracht. Onderzoek toont immers aan dat je hormonen de schuldigen zijn van jouw avondlijke vreetbuien.

Uit een nieuwe studie blijkt dat je hongerhormoon gherline stijgt en je verzadingshormoon daalt zodra da avond valt. Voor die studie, die gepubliceerd werd in het tijdschrift International Journal of Obesity, werd een kleine groep van 32 obese vrouwen en mannen gevraagd om te vasten gedurende 8 uur. Een groep mocht daarbij om 9 uur iets kleins eten, de andere pas om 16 uur. Daarna legden beide groepen een stresstest af en werd hun bloed afgenomen om hun stress- en hongerhormonen te bepalen.

Wat bleek? De groep die tot 16 uur niets at, produceerde meer ghreline, het hormoon dat je op hersenniveau zin doet krijgen in eten. Mensen die gestrest waren, vertoonden nog een hoger ghrelineniveau. Daarnaast vonden de onderzoekers dat de proefpersonen hun verzadigingsgevoel ’s avonds daalde. “Onze studie toont aan dat de avond een erg risicovolle periode is om je te overeten, zeker als je gestrest bent en al vatbaar bent voor eetbuiten”, vertelt Sarah Carnell, assistent-professor psychiatrie en gedragswetenschappen aan de Johns Hopkins University of Medicine.

Gelukkig zijn er wel een aantal manieren om je ghrelineaanmaak beter te regelen zodat je je ’s avonds niet meer laat verleiden door je guilty pleasures. Vermijd allereerst om fruit te eten als dessert. Van fructose, het suiker in fruit, is immers aangetoond dat het je ghrelineniveau verhoogt. Daarnaast verminder je de kans op vreetbuien als je vroeger op de dag begint te eten en je dus geen maaltijden overslaat. Omdat ook stress een grote boosdoener is, is het belangrijk om een rustgevende avondroutine in te bouwen. Maak er bijvoorbeeld een gewoonte van om je smartphone enkele uren voor het slapengaan op vliegtuigmodus te zetten, af en toe een warm bad te nemen of wat meditatie-oefeningen te doen. (br.hln)

Nu ook tweede witte neushoorn van Pairi Daiza zwanger

Twee van de witte neushoorns in Pairi Daiza zijn zwanger. Begin deze maand maakte dierenpark Pairi Daiza bekend dat de witte neushoorn Madiba in het najaar een kalfje verwacht, en vandaag volgde het nieuws dat ook Ellie zwanger is. Dat laat het dierenpark via Twitter weten. Het park in het Henegouwse Brugelette verwacht dat ook Ellie dit jaar nog zal bevallen.

Voor Pairi Daiza is dit “dubbel goed nieuws voor deze soort in gevaar”, want ieder jaar worden meer dan 1.000 neushoorns afgeslacht door stropers. Pairi Daiza telt een groep van vier zuidelijke witte neushoorns, een ondersoort van de witte neushoorn: mannetje Jobi, zijn vrouwtjes Madiba en Ellie, en Sethemba. Die laatste is het kalfje van Ellie dat in maart 2016 werd geboren in het dierenpark. Pairi Daiza neemt met haar kudde actief deel aan het EEP (European Endangered Species Programme).

De draagtijd van een neushoorn bedraagt gemiddeld tussen de zestien en achttien maanden.

De zuidelijke witte neushoorn is een soort die in de twintigste eeuw op een paar honderd exemplaren na zo goed als uitgestorven was. Terwijl hun aantal in de laatste decennia opnieuw gestegen is, blijven deze dieren in acuut gevaar door stroperij, zegt Pairi Daiza. Hoewel de populatie intussen opnieuw geschat wordt op zowat 20.000 exemplaren (telling van 2015), werden sinds 2013 meer dan 1.000 dieren gestroopt. (br.hln)

Fatima (12) is zo mager dat ze amper kan bewegen

Amper 10 kilo weegt de 12-jarige Fatima Hadi. Het meisje uit Jemen lijdt aan ernstige ondervoeding. Samen met haar gezin is ze op de vlucht voor het militaire conflict in het Arabische land. Met Fatima krijgt de grootste humanitaire crisis een gezicht.

Volgens het Wereldvoedselprogramma van de Verenigde Naties is Fatima één van de twee miljoen kinderen die getroffen wordt door de hongersnood in het land. Jemen gaat sinds 2015 gebukt onder militaire conflicten tussen Houthi-rebellen en regeringstroepen. De Verenigde Naties zeggen dat de gevechten geleid hebben tot de grootste humanitaire crisis in de wereld. Naar schatting zijn er zo’n 22 miljoen mensen in nood.

De familie van Fatima sloeg op de vlucht voor gevechten en luchtaanvallen. Ze wonen nu onder een boom. Het gezin moest alles achterlaten wat ze hadden. Er was amper voedsel voor de kinderen. Daardoor is Fatima ernstig ondervoed geraakt, haar toestand is levensbedreigend. Haar vader bezocht met haar verschillende ziekenhuizen, maar de gezondheid van Fatima verbetert voorlopig niet.

De Verenigde Naties bespreken deze week op een top in Genève welke steunmaatregelen het naar het Arabische land kan sturen. De VN hoopt meer dan 4 miljard dollar te kunnen uitrekken voor de humanitaire operaties. Dat zou een recordbedrag zijn.

Volgens de VN kostte het conflict al het leven aan 7.000 burgers en raakten er meer dan 11.000 gewond in de gevechten. In december werd nog een staakt-het-vuren getekend in Stockholm tussen de regering en de Houthi-rebellen. Maar nog geen maand later bleek dat akkoord een dode letter. De Houthi-rebellen pleegden een nieuwe drone-aanval begin januari. (br.hln)

Daar is de lente, daar roept de tuin: wat mag je al doen en waar moet je zeker afblijven

Het is al enkele weken bijzonder zacht voor de tijd van het jaar. Bij tuinliefhebbers kriebelt het, maar mag er nu al gewerkt worden?

Lente in februari, het is erg uitzonderlijk. Normaal bedraagt de temperatuur nu 7 graden, maar voor woensdag is plaatselijk tot 18 graden aangekondigd. Is het mooie weer ook het startsein om het tuingerief boven te halen? Ja en neen, zo zegt onze tuinexperte Laurence Machiels.  “Wie echt niet kan wachten, mag snoeien, planten en het gazon al een beurt geven”.

WAAROM JA

“Er valt nog veel te snoeien in de tuin en dat mag vanaf nu. Rozen, druivelaars, vijgenbomen, bessen, blauwe regen: als je daarmee klaar bent, is je zaterdag wel om. Blijf wel van de hortensia’s af. Je komt misschien in de verleiding om de gedroogde bloemen te verwijderen, maar daarvoor is het nog te vroeg. Wacht daarmee tot in april”.

“Het is nu ook een heel goed moment om hagen, struiken, fruitbomen, bessen en rozen te planten. Let wel op dat de grond niet te zompig is, bijvoorbeeld als je tuin in een put ligt. Maar ik denk wel dat de meeste tuinen dit weekend voldoende opgedroogd zullen zijn.”

“Ook aan het gazon mag je beginnen, opnieuw op voorwaarde dat het niet te nat is. Je mag kalken maar neem eerst een bodemstaal. Dat kost ongeveer 10 euro in een tuincentrum en dan weet je of het wel echt nodig is. In Vlaanderen is 73 procent van de gazons overbekalkt. Gooi dus niet klakkeloos kalk. Je kan ook je gazon al ontmossen, liefst met een biologisch product.”

WAAROM NEEN

“Veel mensen denken dat ze nu al de bloementuin mogen opruimen en de siergrassen snoeien. Wacht daar toch nog even mee. Er zitten veel insecten zoals lieveheersbeestjes in die gewassen die nog bescherming nodig hebben tegen de kou. In mijn tuin overwinteren twee egels tussen de siergrassen. Je gaat die dieren te vroeg wekken uit hun winterslaap. De stengels van de bloemen en siergrassen beschermen de jonge scheuten ook tegen de vorst die zeker nog komt.”

“De moestuin laat je best met rust. Als je toch ongeduldig bent, kan je binnen al paprika of pepers of sla zaaien om later buiten uit te planten. Je kan ook al bloembakken vullen met viooltjes, primula’s of madeliefjes, en bloembollen van narcissen en blauwe druifjes. Die vind je nu volop in het tuincentrum.”

“En wie daarna nog energie overheeft, mag ook altijd het terras schuren en ontmossen.” (br.hln)

Zo moet je reageren als je plots oog in oog staat met een everzwijn

Het zal je maar overkomen. Je bent rustig door het bos aan het fietsen of wandelen, en plots sta je oog in oog met een everzwijn. De kans is niet onbestaande. Gisteren nog werd in Bokrijk een fietser aangevallen. Is het nog veilig in onze bossen? Hoe reageer je best wanneer je plots oog in oog staat met een everzwijn?

“Dat beest kwam op mij afgestormd. Ik had geen tijd om te vluchten”, zegt fietser Kris die in Bokrijk werd aangevallen. Hij belandde met snijwonden in het ziekenhuis en moest geopereerd worden. Is het nog veilig om in het bos te wandelen? Wat als je op pad bent met kleine kinderen, of met een hond?

“Dit zal nog gebeuren”, zegt Rudi Oyen van het Vogel-en Zoogdierenopvangcentrum (VZOC) in Heusden-Zolder. “Everzwijnen zijn slim. Wij zijn stilaan gewoon dat ze in onze omgeving opduiken. Maar ook zij raken gewoon aan ons. Wanneer een everzwijn een mens ziet, zou het normaal gaan lopen.” 

“Maar nu zitten we al in de fase dat de dieren twijfelen als ze een mens zien: gaan lopen of gewoon verder rondsnuffelen in onze tuin. De volgende fase is dat ze ons niet meer zullen schuwen. Zij zullen mensen zien als degenen die hèn storen.” Het voorbije jaar bleek dat vooral in Limburg, de Kempen en Vlaams-Brabant veel everzwijnen rondlopen. 

Wat als je een everzwijn tegenkomt in de natuur? “Wilde everzwijnen vallen normaal nooit aan”, zegt Oyen. “Maar tamme, uitgezette everzwijnen kunnen heel agressief uithalen.” Hij geeft zes tips om het veilig te houden:

1. “Als je gaat wandelen, blijf zeker op het pad. Wie te ver weggaat van het pad, kan een moeder met haar jongen tegenkomen. Dat is heel gevaarlijk.” En een everzwijn dat aanvalt, is net een moordmachine. “Zo’n dier heeft een ongelooflijke kracht. Het is sterker dan gelijk welke hond. Ook een pitbull of rottweiler zal het niet halen.” 

2. “Als een wild zwijn toch een mens aanvalt, komt dat meestal door een loslopende hond. Die volgt het spoor van het everzwijn en komt uit bij het dier. Maar dat is veel sterker. De hond zal vluchten naar zijn baasje en dan kan het erg gevaarlijk worden. Dus: hou je hond aan de leiband. Probeer ervoor te zorgen dat hij niet gaat blaffen. Stuur hem zeker niet achter het dier aan: hij zou het niet overleven.”

3. Kom je oog in oog te staan met een everzwijn, ga zeker niet lopen. “Dat kan agressie uitlokken. Bovendien kan een everzwijn veel sneller lopen dan wij, je maakt dus geen schijn van een kans. Het beste is gewoon stil blijven staan, zelfs als het dier tot vlakbij jou komt. Je laat het dier rustig rondsnuffelen. Mogelijk is het dier even verbaasd om jou tegen te komen als omgekeerd.

4. Wie met kinderen het bos intrekt, maakt best op voorhand afspraken over hoe ze best reageren als ze een everzwijn zien. “Probeer kinderen stil te houden. Normaal vallen de dieren niet aan, dus je kalmte bewaren is al heel wat.” 

5. “Je kan naar het dier kijken, maar probeer om geen oogcontact te maken. Ook dat kan agressie uitlokken.”

6. Als het everzwijn toch aanvalt? “Kruip zo snel mogelijk een boom in”, zegt Oyen. “Vrouwen en kinderen eerst. Breng jezelf in veiligheid. Ga ze zeker niet slaan met takken iets anders, het zal hen niet deren. Het zou zelfs niet helpen als een politieagent met een 9-mm pistool op een everzwijn zou schieten. Daarvan krijgen ze wat jeuk en worden ze alleen maar kwader. Om ze uit te schakelen, is zwaarder materiaal nodig.” (br.hln)

Pairi Daiza verwelkomt eerste wolvenroedel, en jullie mogen de namen van de welpjes kiezen

Pairi Daiza heeft er een familie van zes Canadese wolven bij, meldt het dierenpark. De wolvenfamilie zal dit jaar het nieuwe parkgebied ‘The Last Frontier’ onveilig maken. Pairi Daiza doet trouwens een beroep op het publiek om de namen van de vier welpjes te kiezen.

De wolvenfamilie bestaat uit de 2-jarige wolvin Nita en de 3-jarige wolf Nanouk en hun vier welpjes. Alle zes verkeren ze in goede gezondheid. De wolven zullen te bewonderen zijn in het nieuwe gebied The Last Frontier, dat nog volop in aanbouw is. Daar zullen ze hun plaats krijgen samen met Europese bruine beren – die ook al in het park aangekomen zijn -, Amerikaanse zwarte beren, Europese grijze wolven, poema’s, elanden, damherten en bevers.

Om de vier welpen een naam te geven doet Pairi Daiza een beroep op het publiek. Jullie kunnen hier zelf stemmen op een selectie van tien namen. (br.hln)

Campagne ‘Te Gek?!’ wil mensen aan het wandelen krijgen: “Buitenlucht en beweging is de ideale cocktail voor ons brein”

De organisatie ‘Te Gek?!’ wil al 15 jaar psychische problemen bespreekbaar maken. Dit jaar focussen ze op voorkomen en genezen en dat willen ze doen door mensen aan te moedigen om wat vaker te gaan wandelen. Wandelen heeft immers niet alleen tal van fysieke voordelen, het zorgt ook voor een mentale opkikker.

De reden waarom ‘Te Gek?!’ zich specifiek op wandelen richt en niet op sporten is omdat het een van de meest toegankelijke activiteiten is. “Iedereen kan het. We doen het nu al dagelijks om van de ene plek naar de andere te gaan, en daardoor is het enorm laagdrempelig”, legt sportkinesist Delphine De Prest uit. “Wandelen is ook low-impact, wat wil zeggen dat de krachten die inwerken op de gewrichten minder groot zijn. Het is minder belastend, dus ligt het risico op blessures en kwaaltjes lager. Dat maakt wandelen ideaal voor wie licht tot matig wil bewegen, maar ook als afwisseling voor doorgewinterde sporters.”

En daarnaast heeft wandelen nog een waslijst aan andere fysieke voordelen, zoals een lager risico op hart- en vaatziekten, diabetes en osteoporose, een betere bloedcirculatie, immuniteit en cholesterol, minder stress én een betere nachtrust. “Het grote voordeel is ook dat je het zo zwaar kan maken als je zelf wil”, vertelt De Prest. “Meer kilometers of een stevig stuk bergop, een hoger tempo, andere ondergrond, gewichtjes aan je voeten of in je handen ... allemaal jaagt het je hartslag de hoogte in.” Je verbrandt er misschien niet evenveel calorieën mee als met een rondje hardlopen, maar omdat je hartslag zich wel in de vetverbrandingszone bevindt, is een stevige wandeling een uiterst efficiënte training. 

Mentale opkikker

Maar zoals eerder gezegd, heeft wandelen niet alleen fysieke voordelen. Een van de redenen waarom wandelen zo goed is, is omdat we er ook een mentale opkikker van krijgen. De combinatie van beweging, buitenlucht en de natuur is de ideale cocktail voor ons brein, weet wandelcoach Ruth Jansen. “In de wereld van de neuropsychologie wordt al langer onderzoek gedaan naar de effecten van wandelen op de hersenen. Zo blijkt uit hersenscans dat wandelen al na 20 minuten stress kan verminderen. De tweezijdige beweging brengt rust en werkt spierontspannend, waardoor je lichaam het signaal krijgt dat het in ontspanningsmodus mag gaan, én er worden rustgevende neurotransmitters geactiveerd die voor een positief gevoel zorgen. Daarnaast is wandelen een erg lichaamsgerichte activiteit: je zit minder in je hoofd, en kruipt meer in je lijf. Al die positieve effecten van wandelen worden door de natuur nog eens versterkt. “Ik noem het de hofleverancier van de mentale veerkracht”, lacht de wandelcoach. 

“Een mooie omgeving vermindert stress en angstgevoelens al na 5 minuten. Uit bloedonderzoek blijkt dat simpelweg naar de natuur kíjken er al voor zorgt dat het stresshormoon cortisol afneemt. Bewuste aandacht voor de natuur roept positieve gevoelens als dankbaarheid, mildheid en tevredenheid op. Precies wat we nodig hebben.”

“Je hersenen hebben maar 20 minuten nodig om van overactieve concentratietoestand over te schakelen naar ontspanning. Je krijgt weer ruimte, nieuwe inzichten en je wordt creatiever. Bovendien zorgt wandelen voor een goede bloeddoorstroming en dus verse zuurstoftoevoer in je hersenen, waardoor je mentale concentratie en helderheid aangescherpt wordt. Het is dus geen toeval dat de beste ideeën vaak komen wanneer je buiten een ommetje maakt”, aldus wandeltherapeut Liesbeth Saerens. 

4 tips om het meeste uit je wandeltocht te halen

1. Doe het bewust: Ga van top tot teen je lichaam af. Loop ik niet verkrampt? Zijn mijn schouders laag? Heb ik een frons op mijn gezicht? Vraag je af: kan alles net dat tikje losser? Voel zo bewust mogelijk: de zon, een zuchtje wind, je kleding die tegen je lichaam aan beweegt.

2. Neem de tijd: Ga niet 5 minuten in sneltempo door het bos crossen. Je lichaam heeft een wandeling van minstens een halfuur nodig om de positieve effecten te ervaren. Hou de pas erin: niet te gehaast, maar ook niet slenterend.

3. Let op je ademhaling: Door de jaren heen zijn we heel oppervlakkige ademers geworden, en dat heeft een effect op stress. Door bewust traag en diep in te ademen via de neus en uit te ademen via de mond, en aandacht te schenken aan je houding, breng je jezelf in relaxmodus.

4. Oog voor de omgeving: Als je op pad gaat wanneer je overspannen bent, bestaat het risico dat je gewoon doorloopt en niets van de omgeving opmerkt. Het blijft maar malen in je hoofd en je merkt niet meer op wat er te beleven is. Herinner jezelf er regelmatig aan om je omgeving zo goed mogelijk in je op te nemen. (br.hln)

Grootste bij ter wereld voor het eerst sinds 1981 weer gezien

Wetenschappers vreesden al het ergste voor de megachile pluto, een reusachtige zwarte bij die veel mensen de stuipen op het lijf zou jagen: dat ze uitgestorven was. Maar tot hun grote vreugde, trof een team van onderzoekers een exemplaar aan in een termietennest in Indonesië.

Vier keer zo groot als een gewone honingbij en met een vleugelspanwijdte van zes centimeter. Je kan er niet naast kijken? Blijkbaar wel. Het dier werd al sinds 1981 niet meer gespot. Tot een groep van Australische en Amerikaanse wetenschappers een vrouwelijk exemplaar aantroffen in een termietennest, twee meter boven de grond in een boom, op de noordelijke Molukken in Indonesië. 

Het team bestudeerde de bij al jaren en was dagen onderweg in de vochtige Indonesische wouden op zoek naar de Wallace Giant Bee. De wetenschappers struinden een hele reeks termietennesten af tot het prijs was. Haar Engelse naam ‘Wallace Giant Bee’ heeft ze te danken aan Alfred Russel Wallace, een Britse natuurwetenschapper die het dier als eerste ontdekte in 1858 tijdens een expeditie op het Indonesische eiland Bacan.

Adembenemend

“Het was adembenemend om deze ‘vliegende bulldog’ te zien, een insect waarvan we niet eens zeker wisten of het nog bestond”, zegt Clay Bolt, een van de expeditieleden en natuurfotograaf.

“Op een moment dat er sprake is van een goed gedocumenteerde wereldwijde achteruitgang van de diversiteit van insecten, is het fantastisch om te vast te stellen dat deze iconische soort het nog altijd volhoudt”, zegt Simon Robson van de University of Sydney. De wetenschappers hopen nu dat er in de wouden in die regio nog meer exemplaren van dezelfde bijensoort leven. (br.hln)

Familie ontvluchtte bosbranden en speelde hond kwijt. Na 101 dagen zijn ze herenigd: “Wij zijn zo trots op hem”

Eind vorig jaar hielden bosbranden lelijk huis in de stad Paradise in Californië. De familie Ballejos sloeg op de vlucht met de hond. Maar de viervoeter sprong in paniek uit de pick-uptruck. Sindsdien was Kingston spoorloos. Na 101 dagen zoeken, is hij nu weer herenigd met zijn baasjes.

De familie Ballejos zei dat ze nooit de hoop had verloren nadat ze de hond in november tijdens de vlucht voor de oprukkende bosbranden was kwijtgespeeld. De gezinsleden lieten overal flyers achter en contacteerden opvangcentra. “Elke nacht vroeg ik aan mijn vader om hem te gaan zoeken”, zei dochter Maleah.

Tot er een verlossend telefoontje kwam. Afgelopen weekend spotten vrijwilligers van een opvangcentrum een grote hond op bewakingscamera’s, waarna ze een val opzetten om hem te kunnen vangen. En met succes.

“Zondag ging ik een kijkje nemen en daar zat hij”, vertelde vrijwilliger Ben Lepe aan persbureau AP. “Het was geweldig om hem te zien en te beseffen dat hij het vanaf nu weer goed zou hebben.” Op Facebook hadden de medewerkers van het opvangcentrum een bericht gezien over een vermiste hond en ze contacteerden de baasjes.

“Toen ik het vernam, had ik tranen in de ogen”, zei Gabriel Ballejos, eigenaar van Kingston. “Ik ben zo trots op hem. Ik kon het amper geloven. Hij is een echte surviver.”

De familie denkt dat de hond zijn beproeving al die tijd wist te overleven door stinkdieren of skunks te eten. (br.hln)

Acteur Bob Van Der Veken, directeur Paul Thienpondt uit ‘De Collega’s’, overleden

Hij werd een klein beetje onsterfelijk als Paul Thienpondt in ‘de Collega’s’, maar in de nacht van zondag 17 op maandag 18 februari overleed diens vertolker Bob Van der Veken op 90-jarige leeftijd. “We wisten beiden dat dit kon gebeuren, maar dat maakt het niet minder erg”, klinkt het bij z’n weduwe Mariette Van Arkkels (87).

“Voor z’n overlijden vertelde Bob me dat hij liever niet teveel ruchtbaarheid aan z’n dood wilde geven”, aldus Mariette. Ja, de dood van Bob is een afscheid van een icoon. Voor mij is het wel eventjes moeilijk. Bob was op 26 september 90 jaar geworden. En we hadden daar al over gesproken, dat je dan ook wel weet dat je niet eeuwig gaat leven. Ook al had hij dat graag gewild.”

Bob Van Der Veken speelde ook in ‘De Witte van Sichem’ en had gastrollen in onder andere ‘Wittekerke’, ‘De Kampioenen’, ‘Spoed’, ‘Lili en Marleen’ en de ‘Kotmadam’. Naast televisie was hij ook nog met theater bezig. Hij was onder meer te zien in het stuk ‘The Red Star Line’ van theater Zeemanshuis. (br.hln)

Worden we echt gelukkiger van die eerste zonnestralen?

Ah, dat eerste glas wijn op een terras, een wandeling door de stad met je zonnebril op je neus en het licht op je snoet; daar wordt een mens toch oprecht gelukkig van? Maar welke invloed heeft het weer op je welbevinden? Hoe gelukkig wordt een mens écht van de zon? 

Mooi weer doet iets met een mens. Althans, daar lijkt het toch op. In de zon maakt ons hormoonstelsel endorfine aan, wat zorgt voor energie, rust in het hoofd en een kortstondig goed gevoel. Is het ook nog warm, dan verwijden de bloedvaten zich met een ontspannen gevoel als gevolg. Geen wonder dat in 2008 uit Amerikaans onderzoek (Here Comes the Rain Again: Weather and the Intertemporal Substitution of Leisure) bleek dat mensen op een mooie dag gemiddeld een half uur minder lang op kantoor doorbrengen dan op een regenachtige dag. Onder invloed van lekker weer worden we bovendien minder kritisch voor zwakkere argumenten en nemen we minder weloverwogen beslissingen, toonde de Amerikaanse hoogleraar psychologie Gerald Clore al in 1994 aan. 

Maar klopt dat juichende ‘can you feel the brand new day-gevoel’ als je op een mooie zomerdag de gordijnen opentrekt? Of zit dat gewoon tussen de oren? 

“Het is niet zo dat je leven als geheel er beter van wordt”, zegt geluksprofessor Ruut Veenhoven van de Erasmus Universiteit. “Maar goed weer beïnvloedt wel je stemming van het moment. En dat effect is vooral sterk bij weersverandering.” Als de regen wegtrekt en de hemel openbreekt, bijvoorbeeld, kun je best even een euforisch gevoel ervaren. Grappig, eigenlijk, want hoe vaak zijn we in deze moderne wereld nu echt buiten? We bekijken het weer meestal veilig vanachter een ruit in plaats van er middenin te zitten. 

Het is dan ook goed mogelijk dat die fijne associatie met goed weer nog uit oude tijden stamt, toen we sterker afhankelijk waren van het klimaat voor voedsel en veiligheid. Nu is het dagelijks leven veel minder afhankelijk van het klimaat, maar, denkt Veenhoven, het is goed mogelijk dat die echo van toen nog in onze cultuur doorwerkt. En dat we nog steeds zo graag over zon en regen praten, heeft niet alleen een sociale context, maar hangt ook samen met de onvoorspelbaarheid van het weer. Al is het niet meer van levensbelang, drijfnat thuiskomen van je werk is toch onaangenaam en erover praten creëert in elk geval een gevoel van beheersbaarheid, zegt sociaal-psycholoog Paul van Lange van de Vrije Universiteit Amsterdam.

Valt er wetenschappelijk gezien dan tenminste iets te zeggen over de temperatuur die bijdraagt aan het hoogste geluk? Jawel: uit meerdere onderzoeken blijkt 22 graden Celsius ideaal te zijn, het is de meest stressloze temperatuur voor het menselijk lichaam. Niet te koud, niet te warm en dus de garantie voor optimale ontspanning. In tegenstelling tot wat we vaak denken, is een veel warmere omgeving voor de meeste mensen helemaal niet fijn: temperaturen boven de 30 graden schijnen zelfs hetzelfde negatieve gevoel van welbevinden te veroorzaken als een scheiding, blijkt uit een onderzoek uit 2013 van de econoom Marie Connolly, verbonden aan de universiteit van Québec. (br.hln)

Huishoudster Michael Jackson onthult na jaren wat zich binnenskamers afspeelde: “Hij was een roofdier”

Adrian McManus (56) werkte jaren geleden als dienstmeisje op het landgoed van Michael Jackson. Ze kan sommige dingen niet vergeten die ze daar heeft gezien, zegt ze in de Australische tv-show ‘60 Minutes’. “Hij gedroeg zich als een roofdier”, aldus de huishoudster. Tijdens haar werkuren zag McManus de King of Pop de jongens die hij had uitgenodigd innig vertroetelen en kussen. 

Het was 1990 toen McManus voor Michael Jackson begon te werken. De samenwerking verliep vlot en al na drie maanden werden de privévertrekken van de popster toevertrouwd aan de huishoudster. Volgens McManus kwamen daar zijn donkerste verlangens naar boven. “Michael had een aardige, vriendelijke kant en dan had je ook zijn duistere zijde.”

Volgens McManus werd ze met de dood bedreigd als ze ooit zou onthullen wat ze allemaal op Neverland had gezien. Een werknemer van Jackson zou indertijd tegen haar gezegd hebben: “Als je ooit in een talkshow of tv-show verschijnt, huren we een moordenaar in die je nek doorsnijdt. Ze zullen je lichaam nooit vinden.” Toch wil ze nu haar verhaal doen voor de camera’s. De vrouw gaat zelfs met de cameraploeg langs bij Neverland, waar ze voor de grote poort haar oude maar nog steeds gruwelijke herinneringen ophaalt. “Ik was bang om iets te zeggen over Michael. Maar ik ken de waarheid. Ik was daar.”

Dronken voeren

Adrian claimt onder meer dat Michael kleine jongetjes dronken voerde. “Ik zag jongens bij hem in bed liggen en ik heb zijn ondergoed in de jacuzzi in de slaapkamer zien drijven samen met de onderbroekjes van de jongetjes.”

Het voormalig dienstmeisje was ook niet verbaasd toen ze in 2009 hoorde dat Jackson was overleden aan overmatig medicijngebruik. McManus heeft de King of Pop twee keer eerder een overdosis zien nemen. “Ik dacht dat hij dood was. Zijn ogen waren open en het leek erop alsof hij niet ademde. Ik zei: ‘Michael, Michael.’ Toen werd hij wakker en barstte in huilen uit.”

Het integrale interview met McManus wordt zondagavond in Australië uitgezonden. (br.hln)

Te koop: 55 roestige VW-busjes voor 300.000 euro

Een Canadese autoverzamelaar die maar liefst 55 klassieke VW-busjes op zijn terrein heeft staan, wil in één keer van zijn oude hobby-auto’s af. Hij vraagt er ruim 300.000 euro voor.

We weten niet zeker hoe de Canadese autoverzamelaar-genaamd ‘Rob’ het voor elkaar heeft gekregen om zoveel T1 en T2-busjes bij elkaar te krijgen. Wel is zeker dat hij er klaar mee is. Op een foto bij zijn advertentie is een groot terrein te zien met daarop een flink aantal klassieke VW-busjes.

Voor 350.000 Amerikaanse dollar (ongeveer 310.000 euro), oftewel 6200 euro per stuk, kun je de VW-busjes kopen. Het merendeel lijkt te bestaan uit door Westfalia geconverteerde campers. Alle auto’s zijn volgens Rob in ‘goede, te restaureren staat’. De koper moet bereid zijn alle busjes in een keer te kopen en mee te nemen. Verkoper Rob wil blijkbaar alleen mensen die oprecht geïnteresseerd zijn: alleen al om de collectie te mogen bekijken, moet je zo’n 450 euro (500 dollar) neertellen.

Boven de advertentie staat dat het gaat om Split Window Westfalia busjes, dus van de eerste generatie. Op de foto’s zijn echter nog veel meer soorten te zien. Dat lijkt erop te duiden dat hij nog meer busjes heeft en slechts een deel van zijn verzameling wil verkopen. Tot nog toe heeft hij niet gereageerd op verzoeken om meer informatie. (br.hln)

Deze vrouwelijke piraten waren volgens nieuw boek schrik van de Caraïben in 18de eeuw

Ze waren wild en onbevreesd, zopen en vloekten even hard als de mannen in hun gezelschap en schrokken er niet voor terug om hun zwaarden en pistolen te gebruiken: een nieuw boek schetst een gedetailleerd beeld van twee van de meest onverschrokken en gevreesde vrouwelijke piraten uit de geschiedenis. En hoe ze aan hun einde kwamen.

Anne Bonny en Mary Read heetten ze en ze maakten deel uit van de bemanning van kapitein Jack - Calico Jack – Rackham. Die terroriseerde begin 18de eeuw de Caraïben, tijdens de gouden jaren van de piraterij. De twee vrouwen kleedden zich als mannen en schrokken nergens voor terug.

Mytisch

Het meeste dat we tot nu toe over hen wisten, kwam uit een boek uit 1724. In ‘A General History of the Pyrates’ vertelde kapitein Charles Johnson de levensverhalen van enkele bekende piraten – ook van Anne Bonny en Mary Read – en gaf hij hen een bijna mythische status. ‘The Pirate World’ van historicus en piratenexpert Angus Konstam – dat morgen verschijnt – wil feit van fictie scheiden. Want het ging er bij piraten vaak heel anders aan toe dan populaire films en boeken ons willen laten geloven. En dat is niet anders voor het verhaal van de twee vrouwen.

Anne Bonny en Mary Read kenden elkaar niet als kind, maar werden op een gelijkaardige manier opgevoed. Hun ouders lieten hen allebei immers doorgaan voor jongens. Maar wel om een heel verschillende reden. Anne was de buitenechtelijke dochter van een rijke Ierse advocaat en een meid en werd geboren rond 1700. Om haar afkomst te verbergen, deed haar vader of ze een jongen was, gaf hij haar de naam ‘Andy’ en liet hij haar als klerk werken op zijn kantoor.

Een soortgelijk verhaal bij Mary, die in 1685 geboren werd in Engeland en als jongen werd verkleed na de dood van haar vader en haar halfbroer. Haar straatarme moeder hoopte zo geld los te krijgen van de grootmoeder van de gestorven jongen. Mary was dol op avontuur en nam later de naam Mark Read aan om een reeks jobs te kunnen uitvoeren die anders alleen voor mannen waren weggelegd. Zo ging ze in het Britse leger. Daar werd ze verliefd op een Vlaamse soldaat. Nadat ze zich bewezen had op het slagveld, opende ze een restaurant in het Nederlandse Breda. Toen haar man stierf, ging ze om een nog onbekende reden aan boord van een schip dat naar West-Indië voer.

Berucht

De twee vrouwen kwamen allebei op een speciale manier in de piraterij terecht. Anne verhuisde op zeker moment met haar vader naar de Verenigde Staten, waar ze ergens tussen 1714 en 1718 trouwde met een zeeman. Met hem reisde ze naar New Providence in de Bahama’s, een eiland dat berucht was voor zijn piraten. Daar viel ze als een blok voor de flamboyante zeerover Jack - Calico Jack – Rackham. Ze verliet haar man en kreeg zelfs een kind met Rackham. Nadat ze dat bij vrienden had achtergelaten op Cuba, voegde ze zich bij zijn bemanning. Ook toen verkleedde ze zich als man. Niemand aan boord kende haar geheim. Behalve Rackham. En Mary Read.

Die laatste werd piraat nadat Engelse zeerovers het schip hadden overvallen waarop ze meevoer. Ze rekruteerden haar – iets waar ze niet veel overtuigingskracht voor nodig hadden – en ze ging met hen mee naar New Providence, waar ze Anne en kapitein Rackham leerde kennen. Ze sloot zich bij hen aan en onthulde al snel aan Anne dat ze eigenlijk een vrouw was. Ze vertelde het uiteindelijk ook aan Rackham, omdat die begon te vermoeden dat ze een affaire had met zijn vrouw.

Hun reputatie maakten de twee vrouwen waar in de korte tijd dat ze samen onder Rackham dienden. Anne was bekend om haar “woeste en onbevreesde inborst” en toonde al snel dat ze evengoed overweg kon met drank en wapens als de mannelijke piraten. Volgens een legende zou ze zelfs een man bijna doodgeslagen hebben toen die zich aan haar probeerde te vergrijpen. Samen met Mary speelde ze een belangrijke rol in een reeks raids tegen vissersboten en handelsschepen in 1720.

Getuige

Een getuige omschreef hen als “vrouwen die mannenjassen en lange broeken droegen” en “die zakdoeken rond hun hoofd hadden gebonden”. “Elk van hen had een machete en een pistool”, aldus Dorothy Thomas. Haar verhaal werd opgetekend in documenten uit 1718 tot 1723. Maar er zijn ook verhalen dat ze hun borsten lieten zien als ze een tegenstander uitgeschakeld hadden, om hen te tonen dat ze verslagen waren door een vrouwelijke piraat, iets wat ongezien was in die tijd.

Hun heerschappij was echter van korte duur. Al in oktober 1720 kwam er een einde aan. Toen werd het schip van Rackham aangevallen door piratenjagers voor de westkust van Jamaica. Er was op dat moment een met rum overgoten feest aan de gang aan boord. Terwijl de rest van de bemanning zich verborg in het ruim, vochten de kapitein en de twee vrouwen als wilden. “Als jullie mannen zijn, kom dan naar boven en vecht”, zou Mary tijdens de strijd geroepen hebben.

Verslagen

Tevergeefs, want Rackham en zijn bemanning werden verslagen en aangeklaagd voor piraterij. Daarop stond toen de doodstraf. Rackham en zijn mannen werden opgehangen, maar de twee vrouwen ontsprongen de dans door te vertellen dat ze zwanger waren. De Engelse wet verbood immers zwangere vrouwen op te hangen. Hun aanhouding veroorzaakte veel commotie in Engeland, waar ze niet konden geloven dat vrouwen aan dergelijke wrede praktijken deel konden nemen.

Hoe Anne precies stierf, is niet bekend. Er is geen verslag van haar gevangenschap of dood. Volgens sommige historici zou ze teruggekeerd zijn naar haar vader in de Verenigde Staten. Mary zou door ziekte gestorven zijn in de cel. De archieven van de kerk van Saint Catherine in Jamaica maken melding van haar begrafenis op 28 april 1721. Er wordt niets gezegd over de begrafenis van een baby, wat doet vermoeden dat ze nog zwanger was toen ze stierf.

In zijn boek vertelt Konstam ook over andere beruchte piraten, zoals Zwartbaard en Charles Vane. Ook in hun verhalen wil hij komaf maken met mythes. Zoals het idee dat piraten achter schatten aangingen en die verborgen. Of dat ze gevangenen via een plank dwongen om in zee te springen. “Piraten begroeven geen schatten”, zegt hij. “Ze gingen alleen achter gewone ladingen aan, zoals suiker en tabak. En van een plank lopen, gebeurt alleen in de Disneyfilm Peter Pan.”

‘The Pirate World’ van Angus Konstam is voorlopig alleen in het Engels te verkrijgen en kost vanaf 25,99 euro. Je kan het boek onder meer kopen op Amazon en Bol.com. (br.hln)

Hoezo, een glamoureus luxeleventje? Veel modellen zitten met schulden

De modeweken zijn in volle gang. Na New York is Londen nu aan de beurt, binnenkort volgen Milaan en Parijs. Je zou bijna met een vleugje jaloezie naar de modellen kijken, die de wereld mogen rondreizen om op catwalks te paraderen in poepchique kleren. Maar de realiteit is dat ze er zelden rijk van worden. Integendeel zelfs. Soms houden ze bijna niets over aan het lopen van een show, kaart de BBC aan. 

“Ik draai al drie jaar mee in het wereldje, maar ik ben er nog steeds niet in geslaagd om mijn schuldenberg van 10.000 euro terug te betalen aan mijn modellenbureau’s”, bekent Anna aan de Britse omroep. Anne - een pseudoniem natuurlijk - is model sinds ze 17 was en heeft shows gelopen voor grote namen als Prada, Mulberry en Comme des Garcons. “Maar al vanaf het begin zat ik met schulden.” 

Het model vertelt dat ze uit West-Europa komt. Toen ze zich daar voor het eerst inschreef bij een modellenbureau mocht ze testfoto’s laten maken, al kwamen die kiekjes wel met een prijs: zo’n € 400. Een bedrag dat haar agency wou voorschieten, en vervolgens op haar rekening zette. 

Een tijdje later mocht ze deelnemen aan castings in Londen, waar ze ook overnachtte. Zowel de vliegtuigtickets als de verblijfskosten werden opnieuw op haar rekening gezet. “Zelfs de taxi’s werden meegeteld”, aldus Anna. “Als ik ergens naartoe moest, vroegen ze of ik gebracht wou worden. Ze vergaten er wel bij te zeggen dat ik er zelf voor moest betalen.” 

“Slechts een fractie heeft succes”

Volgens de BBC is de situatie van Anna geen uitzondering en gebeurt het vaker dat modellenbureau’s bedragen ‘uitlenen’. Stel dat een model haar kans wilt wagen tijdens New York Fashion Week, dan wordt ze naar daar gevlogen. Mag ze niet meelopen tijdens een show? Of is ze een hele week ziek (wat Anna ook écht is overkomen)? Dan verdient ze geen geld, dus kan ze haar agency niet terugbetalen. Zo stapelen de schulden zich redelijk snel op. 

De Nederlandse socioloog Sylvia Holla heeft een proefschrift gemaakt over de mode-industrie. Ook zij heeft de problematiek opgemerkt. Aan de Volkskrant vertelde ze enkele maanden geleden nog dat modellen niet echt gewaardeerd worden voor hun inspanningen, laat staat dat ze financiële opbrengst krijgen. Dat geldt zeker voor modellen in het centrum van de modewereld, in steden als Parijs, New York, Londen. “Daar trekken hordes modellen en aspirant-modellen naar toe. De schoonheidsstandaarden zijn er het hoogst, het taboe op je best doen is het grootst, maar slechts een fractie van de modellen heeft succes. Een grote groep keert gedesillusioneerd huiswaarts, soms zelfs met schulden.”

Taboe

Het Russiche model Ekaterina Ozhiganova wil komaf maken met dit probleem. Momenteel woont ze in Parijs, waar ze de organisatie Model Law heeft opgericht. Een initiatief dat opkomt voor de rechten van modellen. “Vroeger was seksuele intimidatie en geweld een groot taboe”, zo steekt ze van wal. “Ondertussen is dat taboe doorbroken, maar niemand durft te babbelen over geldzaken. Iedereen zwijgt erover.” 

Niet zo onlogisch, als je er eventjes over nadenkt. De industrie wil immers vooral werken met meisjes die succesvol zijn. Modellen durven niet te praten over hun financiële problemen, uit schrik om nergens meer aan de slag te kunnen. 

Ozhiganova geeft daarom vooral advies achter de schermen. “Er zijn 2 grote problemen. Het eerste is het gebrek aan informatie. Meisjes hebben geen flauw idee hoeveel ze zouden kunnen verdienen”, zegt ze. “Daarnaast zijn er té veel aspirant-modellen voor het aantal jobs. Daardoor ligt het loon vaak erg laag, of is het zelfs onbestaande.” Fotoshoots voor magazines worden vaak niet betaald, meent Ozhiganova. En de vergoeding voor mee te lopen tijdens een modeshow kan verschillen van € 50 tot € 1.000.

Volgens de BBC komt het er ook vaak op neer om een goed modellenbureau uit te kiezen. “Als een meisje haar modellendroom niet waarmaakt en de industrie vaarwel zegt, moet ze vaak haar ‘schulden’ niet afbetalen”, reageert John Horner, voorzitter van de Britse Fashion Models Association, een organisatie die de Britse agency’s representeert. “Een goed bureau beschouwt die bedragen dan als een ‘investering’.” (br.hln)

Jennifer valt 55 kilo af in een jaar: “Deze vijf tips bleken voor mij te werken”

Jennifer Still is een schrijfster uit New York die geniet van eten, drinken en televisie kijken. Al haar hele leven kampt de vrouw met overgewicht. In minder dan een jaar tijd wist ze nu echter 55 kilogram af te vallen. Aan Business Insider verklapt de dame in vijf punten hoe ze dat voor elkaar gekregen heeft.

1. Vind een passend dieet 
Volgens Jennifer bestaat er niet één dieet dat geschikt is voor iedereen. Met dieet bedoelt ze trouwens niet een strikt en tijdelijk eetpatroon om je overtollige kilo’s kwijt te raken, maar eerder een algemene benadering van eten. Voor iedereen werkt iets anders. “Misschien is dat voor jou een vegetarische eetstijl, voor mij was dat het ketogeen dieet.”

Het ketodieet staat voor weinig koolhydraten. Eiwitten, vet en groenten mogen wel. “Ik heb er geen probleem mee om weinig koolhydraten te eten, daarom past het bij mij. Ik zie mezelf dit lang volhouden, maar het is niet de enige manier om af te vallen. Dat besef ik ook.” 

2. Vermijd suiker

“Ik had een suikerverslaving. Van zodra ik suiker uit mijn dieet schrapte, verdwenen ook die kleine goestinkjes. In het begin was het heel lastig. Maar na een maand sliep ik beter, had ik minder last van een lage bloedsuiker en miste ik de suiker ook niet meer. Ik vond heel veel van mijn favoriete recepten online, maar dan zonder suiker.’’

3. Bereid maaltijden voor

Jennifer besteedde een dag per week aan de voorbereiding van haar maaltijden. “Dat hielp me. Als ik druk was, warmde ik zo’n maaltijd op. De weinige keren dat ik niets klaar had liggen, greep ik eerder naar iets dat niet gezond is.”

4. Vergelijk jezelf niet met anderen 

“Het is heel makkelijk om gefrustreerd te raken als het afvallen minder snel gaat dan je eigenlijk wil. Die frustratie kan nog eens versterkt worden als je ‘voor en na’-foto’s bekijkt van lotgenoten. Iedereen doet het op zijn eigen manier, op zijn eigen tempo. Ik kon me altijd heel slecht voelen als iemand met een vergelijkbaar volume sneller kilo’s verloor dan ik.’’

5. Wees niet té streng

Jennifer benadrukt dat je ook weer niet té streng voor jezelf moet zijn. “Dat is onmogelijk om vol te houden. Als het kerst of de verjaardag van je partner is, dan moet je ook van het eten kunnen genieten. De volgende ochtend lukte het dan ook telkens beter om mij te herpakken.” (br.hln)

Nieuwe dinosoort ontdekt en die kan inzicht geven in waarom sommige zo gigantisch werden

Wetenschappers hebben de ontdekking gemeld van een nieuwe dinosaurussoort met een superlange nek en die zou ons meer kunnen leren over waarom sommige dino’s zo groot werden.

De nieuwe soort luistert naar de naam – hou u vast – Mnyamawamtuka moyowamkia. Dat is Swahili voor ‘dier van de Mtuka met een staart in de vorm van een hart’. De Mtuka waarvan sprake is de rivierbedding in Tanzania waar de fossielen van het dier gevonden werden.

Rivierbedding

De beenderen werden in 2004 al ontdekt, maar het duurde jaren voor ze opgegraven waren. Dat kwam doordat er resten van verschillende soorten dino’s in de rivierbedding zaten. Daarna duurde het nog eens jaren eer de analyse van de fossielen klaar was. Ze moesten uit het gesteente gehaald worden, er moest bepaald worden welke beenderen van welke soort waren en daarna ook – binnen elke soort – of de beenderen van één of meerder dieren waren.

Woensdag volgde dan de officiële mededeling in het wetenschappelijk tijdschrift Plos One: er zat een nieuwe soort bij en het skelet was ook nog eens zo goed als compleet. Het ging om een nieuwe soort van het geslacht titanosaurus, bekend om hun enorme afmetingen, lange nek en staart en minikopje. Opmerkelijke eigenschap: ze hadden staartbeentjes in de vorm van een hart.

Hoe enorm de nieuwe soort exáct was, is nog niet duidelijk. Het specimen dat werd opgegraven, zou ongeveer een ton gewogen hebben en van heup tot voet ongeveer de grootte hebben gehad van een gemiddelde mens. De onderzoekers weten echter niet of het om een volwassen exemplaar gaat of niet. De grootste titanosaurus die tot nu toe werd ontdekt, was overigens de Argentinosaurus. Die was van kop tot staart net geen 40 meter lang. 

Paleontoloog Eric Gorscak van de Midwestern University – die de belangrijkste auteur is van de publicatie – zegt dat het nog niet duidelijk is welke functie de bijzondere staartbeentjes hadden, maar dat ze overeenkomsten vertonen met die van enkele andere titanosaurussen. Hij hoopt dat uitvissen wat het verband is, kan leiden tot inzicht in hoe ze evolueerden. En hoe het kwam dat ze elk continent gingen domineren tijdens het Krijt, 145 tot 66 miljoen jaar geleden.

Blinde vlek

“Daar is nog maar amper iets over bekend”, vertelt ook paleontoloog Kristina Curry Rogers van het Macalester College aan nieuwssite Popular Science. “Afrika is bovendien een beetje een blinde vlek, omdat daar nog maar amper fossielen van titanosaurussen gevonden werden. Daarom is deze ontdekking extra belangrijk.”

Om die reden wil Gorscak in de toekomst ook onderzoek doen op andere plaatsen in Afrika. Zijn eerstvolgende stop wordt Malawi. (br.hln)

Wat draag je in godsnaam als het ’s ochtends ijskoud is en overdag lenteweer?

In de ochtend heb je het zelfs met een sjaal en handschoenen aan nog ijskoud, tegen de middag zit je dan weer te puffen van de warmte en ’s avonds na het werk wil je jezelf alweer verstoppen in je dikste winterjas. Dit verwarrende weer leidt bij velen tot – begrijpelijk ook - kleine kledingcrisissen. Enkele tips.

Laagjes

Het is een beetje een open deur intrappen, maar verschillende laagjes boven elkaar dragen is zonder twijfel de meest efficiënte tip met dit soort weer. Trek ’s ochtends bijvoorbeeld een dikke trui aan boven een blouse, zodat je overdag gewoon die trui kunt uitdoen en je er nog steeds leuk uit ziet. Ook een zomerjasje onder een winterjas dragen is om dezelfde reden handig. Bovendien hoef je op die manier ook al die leuke zomerstuks niet de hele winter lang op te bergen op zolder.

Natuurlijke materialen

Het is niet de eerste keer dat we dit zeggen, maar natuurlijke materialen zijn en blijven de beste optie bij eender welke temperatuur. Zéker als het op dezelfde dag zowel koud als warm is. Stoffen als wol, kasjmier en katoen passen zich namelijk op natuurlijk wijze aan de temperatuur aan. Als het koud is houden ze je warm, eens het warmer wordt laten ze lucht door waardoor je niet zweet als een rund. Gelukkig vind je kledij in deze natuurlijke materialen tegenwoordig niet alleen in het duurdere segment. Heel wat ketens mixen wel nog steeds natuurlijke en kunststoffen met elkaar om de prijs te drukken, waardoor het ademende effect verloren gaat. Altijd dus even goed op het kledinglabel letten.

Leggings mogen voor 1 keer

Voor we een razende Jani achter ons aan krijgen: nee, leggings hoor je naar onze mening ook niet te dragen als broek. Maar ze zijn met dit weer wel handig om ’s ochtends en ’s avonds onder een broek of jurk te dragen. Tijdens je middagpauze kun je ze dan weer even uittrekken om later weer aan te doen, moest dat nodig zijn.

Accessoires

Als je nu naar buiten kijkt, wil je waarschijnlijk niet eens meer denken aan handschoenen, sjaals en mutsen. ’s Ochtendsvroeg komen ze echter wel nog goed van pas, zeker als je bijvoorbeeld op de fiets zit. Gelukkig zijn ze klein genoeg om snel op te bergen. Houd ze dus nog even bij in je handtas voor de lente écht in het land is.  (br.hln)

Ondanks het mooie weer wordt de griepepidemie nog erger: “De griepprik is niet de Rolls-Royce van de vaccins”

Het aantal gevallen van griep is de afgelopen week nog verhoogd: bijna dubbel zoveel mensen trokken naar de huisarts met griepachtige symptomen dan de week voordien. Viroloog en griepexpert Marc Van Ranst (KU Leuven): “De epidemie zal de komende twee weken nog toenemen.”

Gesnotter, gehoest en algemene lamlendigheid zal het lot zijn van wie een griepbesmetting oploopt. Tussen 4 en 10 februari hebben 670 personen per 100.000 inwoners een huisarts geraadpleegd voor griepsymptomen (koorts, hoest, loopneus, keelpijn, hoofdpijn, spierpijn, vermoeidheid, enz.). Ter vergelijking: in de week van 28 januari tot 3 februari waren er dat nog 365 per 100.000. Vorige week verdubbelde dat cijfer dus bijna. Daarmee was vorige week officieel de tweede week van de griepepidemie. De epidemische drempel voor griep staat dit jaar op 157 raadplegingen per 100.000 inwoners. “Die verhoging is perfect normaal. Waarschijnlijk gaat het aantal volgende week nog eens verhogen. We zitten nu aan een gemiddelde epidemie, die is nog niet zo hoog als de voorbije vijf jaar dus die zal nog wel wat stijgen. Ik verwacht dat de epidemie nog twee weken toeneemt, waarna er een plateau komt en het aantal zieken vervolgens opnieuw daalt”, stelt Van Ranst. 

“De gouden regel is simpel: ben je niet ziek, mijd dan contact met zieke mensen. Ben je wel ziek, gedraag je dan sociaal verantwoord. Ga bijvoorbeeld niet in iemands gezicht hoesten. Wie écht ziek is en ongecontroleerd hoest en niest, moet thuisblijven om te vermijden dat collega’s of schoolgenoten worden aangestoken. Vijf dagen”, legt viroloog Marc Van Ranst uit.

De beste bescherming tegen griep is nog altijd het vaccin. “Maar die griepprik moet je in de maanden met een o in nemen: oktober of november. Nu is het daar te laat voor. Bovendien zal je de grootste moeite hebben om een vaccin te vinden bij de apotheek. Er zijn dit jaar 100.000 meer vaccins aan de man gebracht dan vorig jaar.”

Er zouden dan ook zo’n 2,6 à 2,7 miljoen mensen gevaccineerd zijn. Maar toch kan je ook met vaccin nog steeds ziek worden. “Er zijn verschillende redenen waarom dat het vaccin niet 100% werkt. Ten eerste hangt het van je eigen gezondheidstoestand en leeftijd af. Hoe jonger je bent: hoe meer kans je hebt dat een vaccin gaat werken, dat geldt voor elk vaccin”, legt Van Ranst uit. “Hoe ouder we worden, hoe meer we die vaccins nodig hebben maar dan slagen ze ook minder aan omdat je afweersysteem minder goed reageert.”

“Daarnaast is de griepprik niet de Rolls-Royce onder de vaccins, het werkt niet voor 100%. Het vaccin werkt al beter dan vroeger omdat er nu vier componenten inzitten in plaats van drie, maar we kunnen ons nog betere griepvaccins inbeelden. Maar hou in je achterhoofd dat ook al krijg je griep en ben je gevaccineerd: de werking van het vaccin niet verloren gaat. Je bent in dit geval vaak minder lang ziek en de symptomen zijn ook milder, daarnaast heb je ook minder kans om in het ziekenhuis terecht te komen.”

Wie dus geen vaccin heeft gekregen, kan alleen maar hopen dat die hoest of die niesbui slechts een verkoudheid aankondigt. Maar hoe merk je het verschil tussen een verkoudheid en de griep?

Van Ranst: “Daarvoor moet je de ‘familietest’ doen. Simpel: als je de eerste dag nog zin hebt om naar ‘Familie’ te kijken, dan heb je geen griep maar een verkoudheid. Hetzelfde geldt overigens voor de krant lezen, je mails checken of surfen op het net: heb je daar nog zin in, dan heb je geen griep. Wie echt de griep te pakken heeft, zal die eerste dag echt ziek zijn, in bed blijven en geen zin hebben om te eten.”

Eens je de griep te pakken hebt, wat kan je dan doen om zo snel mogelijk te herstellen?

Van Ranst: “Leef gezond, ga op tijd slapen, eet gezond, drink voldoende en neem vooral veel rust. Dit is niet het moment om tien kilometer te gaan lopen. Er is geen afdoende medicatie, maar je kan je comfort wel optimaliseren door de gewone middelen tegen hoest en koorts te nemen.”

De griep houdt een dikke week aan, maar hoelang je hinder ondervindt, is ook afhankelijk van je algehele gezondheidstoestand voor je ziek werd. “Wie een verzwakt immuunsysteem heeft, zal langer ziek blijven. Mensen die voor hun beroep veel lichamelijke kracht nodig hebben, zoals sporters, zullen tot een maand hinder ondervinden.”

Is het griepvirus gevaarlijker voor jonge kinderen en bejaarden?

Van Ranst: “Kinderen zullen zwaarder getroffen worden, maar het is vooral bij bejaarden dat we moeten opletten. Vooreerst is het belangrijk dat zij voldoende drinken. Maar daarnaast moeten we op onze hoede zijn voor andere zaken zoals hartaanvallen. De griep is een zware infectie en dat is een enorme last voor het lichaam. Tijdens de griepperiode zien we elk jaar een stijging van het aantal hartaanvallen. Dat is lang onderbelicht gebleven, maar de laatste jaren is er veel onderzoek naar verricht. Het is evenwel geruststellend dat de efficiëntie van het griepvaccin haast even groot is als die van de duurste medicatie om hartaanvallen te verhinderen. Het is raadzaam om mensen vanaf hun 65ste te vaccineren. Die grens is evenwel arbitrair. Een 65-jarige die aan de Iron Man deelneemt, zal beter gewapend zijn tegen de griep dan iemand met chronisch obstructief longlijden of iemand met een drankverslaving. Mijn ouders, zeventigers, laat ik elk jaar vaccineren. Ook zelf neem ik een griepprik, omdat ik in een ziekenhuis werk.”

Tot slot moeten we er ons voor hoeden de griep te banaliseren. Van Ranst: “Mensen zeggen vaak dat ze ‘een griepje’ hebben, maar dat is dan een verkoudheid. Griep is een ziekte met een grote G, een ‘griepje’ bestaat niet.” (br.hln)

33-jarige moeder slachtoffer van vleesetende bacterie: dokters amputeren benen en onderarmen

Vzw Hart voor Tara start een inzamelingsactie voor Tara De Bolle, een moeder van twee kinderen die eind december slachtoffer werd van een vleesetende bacterie. De gevolgen zijn desastreus: Tara lag drie weken in een coma en verloor haar beide benen en onderarmen.

Tussen Kerstmis en Nieuwjaar werd Tara op korte tijd heel ziek. Eerst leek het op een zware griep, maar omdat ze een onverklaarbare pijn kreeg en niet meer rechtop kon lopen, ging Tara naar het ziekenhuis. Daar vonden ze enkel lage infectiewaarden in haar bloed en stuurden ze weer naar huis. “Een beslissing die er later voor zorgde dat de balans zwaar uitviel”, zegt Birger Buydens, de echtgenoot van Tara. “Op een dag was de infectie verdubbeld. Ze moest continu overgeven en haar borstkas zag bloedrood. Wanneer ze ook nog eens een beklemmend gevoel op haar borstkas kreeg, werd Tara met de ambulance naar een ander ziekenhuis gebracht.”

Amputaties

Nog geen twaalf uur later brachten dokters Tara in een kunstmatige coma. Alle vitale organen vielen uit, behalve haar hart. “Op 31 december kregen we het vreselijke nieuws dat Tara haar lichaam aangetast was door een vleesetende bacterie. Een bacterie die via een kloof tussen twee tenen was binnengedrongen. Dokters gaven Tara hoge dosissen antibiotica. Het waren ongelooflijk lange uren en dagen van onwetendheid. Na een tiental dagen kregen we steeds vaker te horen dat het tij aan het keren was.” Maar er was nog een probleem: dag na dag stierf er meer weefsel af. Dokters konden het afstervende weefsel niet meer tegenhouden, waardoor ze overgingen tot amputatie van benen en armen. “Wat begon bij de achterkant van een vinger, eindigde halverwege haar onderarmen en voor beide benen boven de knie”, vertelt Birger. “Het zwart kroop in haar huid omhoog, als een dief in de nacht. We stonden volledig machteloos. Dokters amputeerden de helft van haar onderarmen. Daarnaast verloor Tara haar knieën en onderbenen. De meeste normale zaken werden een beproeving: naar toilet gaan, uit bed stappen, tanden poetsen ... Een realiteit waarvan je zou wensen dat het enkel een nachtmerrie was.”

Hart voor Tara

De kans dat iemand een vleesetende bacterie krijgt, is onnoemlijk klein - slechts 0,16 tot 0,24 personen op 100.000.  Van dat minieme aantal is het percentage dat een amputatie van alle vier de ledematen moet ondergaan heel uitzonderlijk. De schade die de vleesetende bacterie heeft aangericht, is bijzonder groot, maar vrienden en familie willen nu Tara te hulp schieten. “Elektrische prothesen zijn haar enige kans op een ietwat menswaardig leven, waardoor ze een beperkte mobiliteit zal hebben in plaats van geen”, weet Birger. “Als we haar die elektrische prothesen niet kunnen geven, zit Tara, een jonge vrouw van 33 jaar, voor de rest van haar leven gekluisterd aan een elektrische rolstoel. Daarom hebben we vzw Hart voor Tara opgericht. Familie en vrienden starten binnenkort met de verkoop van paaseitjes. Daarnaast plannen we een eerste grote benefietactie op 27 april in GC Warande.” Wie Tara wil steunen, kan terecht op de website www.hartvoortara.be. Iedereen kan ook een vrije bijdrage storten via BE60 7340 4644 0070. Voor meer info, kan iedereen terecht bij mail@hartvoortara.be. (br.hln)

Guy Swinnen reageert op overlijden Willy Willy: “Ik zat naast hem aan zijn sterfbed, samen met zijn vrouw. Als je iemand een echte rocker kan noemen: dan hij wel”

Guy Swinnen (59) heeft gereageerd op het overlijden van zijn vriend en gitarist Willy Willy. Swinnen zat op zijn laatste avond naast zijn sterfbed. “Als je iemand een echte rocker kan noemen: dan hij wel.”

“Ik zat gisterenavond naast Willy aan zijn sterfbed, samen met zijn vrouw. We zijn hier niet goed van”, zegt een geëmotioneerde Guy Swinnen op radio 1. “Afscheid komt altijd te vroeg: we hadden allemaal gehoopt dat dit nog niet meteen zou gebeuren.”

Willy streed tegen kanker, toch maakte hij er volgens Swinnen een punt van om steeds op het podium te blijven staan. “Hij is zelfs gestopt met zijn tweede chemokuur om te blijven optreden met ons. Vorige week op de MIA’s heeft hij een laatste krachttoer uitgehaald. Willy heeft alles op alles gezet om erbij te zijn, ook al kostte het hem enorm veel energie”, vertelt Swinnen.

Snel bergaf

“We hebben Willy in een rolstoel moeten begeleiden tot op het podium. Pas vlak voor het doek openging, leefde hij op. Hij heeft zich helemaal gesmeten en hij heeft nog prima gitaar gespeeld, iets wat in zijn toestand absoluut niet evident is. Het was zijn grote wens om er nog bij te zijn, dus we zijn blij voor hem dat hij dat nog heeft meegemaakt. Ook al beseften we allemaal dat het na de MIA’s snel bergaf kon gaan.”

Op dit moment zijn The Scabs bezig aan een theatertournee, die duurt nog tot mei. “Hoe het verder moet? Daar hebben we als groep nog niet over gepraat. We hebben morgen een optreden in Diksmuide. We gaan die show proberen te spelen. Proberen. Het is een goede manier om dit verdriet te verwerken én het was Willy’s wens dat The Scabs zouden blijven doorspelen.”

Willy Willy, pseudoniem van Willy Lambregt, kwam midden jaren 80 bij The Scabs terecht. “Hij heeft toen mee aan de wieg gestaan van de heropstanding van The Scabs”, blikt Swinnen terug. “Midden jaren 80 lag onze groep eigenlijk wat op apegapen: we waren onze platenfirma kwijt en ons management was ermee opgehouden. Willy is toen op de proppen gekomen, en zo hebben The Scabs, muzikaal dan, een nieuwe injectie gekregen. We zijn toen begonnen aan onze grote succesperiode, met Willy op gitaar en Fons Sijmons op bas. Dat was de ultieme bezetting.” Sijmons overleed in juli 2013 al aan longkanker.

Swinnen roemt vooral Willy Willy’s gevoel voor melodie. “Als we onze nummers met een andere gitarist spelen, dan betrap ik mezelf erop dat ik de solo’s van Willy mee neurie”, zegt de frontman. “Zijn melodieën maakten integraal deel uit van het liedje, van de muziek. Dat was zijn grote kracht: eenvoudig, maar to the point.”

Uit de band gezet

In 1994 werd Willy Willy uit de band gezet. Een onverkwikkelijke periode, geeft Swinnen toe. “Dat was het gevolg van frustraties over onze mislukte pogingen in het buitenland. Daarnaast kwamen groepen als dEUS op, waardoor wij als oud nieuws gezien werden. Het jaar nadien zijn we gesplit, wat erop wees dat hij onmisbaar was binnen de groep. Drummer Frank Saenen heeft nog gezegd dat we op zoek waren naar een nieuwe gitarist, maar eigenlijk op zoek waren naar een tweede Willy Willy - en die bestaat gewoon niet.”

In de jaren na de split zochten Swinnen en Willy Willy elkaar weer op. “Hij koesterde geen wrok, die ruzie is vrij snel bijgelegd. Ze zeiden niet voor niets over hem ‘a man so nice they named him twice’.” In 2007 volgde alsnog de reünie, op vraag van AB. “We hebben op één avond gehoopt, en uiteindelijk zijn dat er drie geworden”, zegt Swinnen. “En zo is dat stilletjesaan weer beginnen bollen, zonder vaste plannen.”

Swinnen zal zijn makker eeuwig herinneren als een muzikant pur sang. “Hij leefde voor zijn passie. Willy deed alles voor zijn muziek. Als je iemand een echte rocker kan noemen: dan hij wel.” Daarnaast was hij ook gewoon een goede maat. ““Ik verlies een hele goede vriend, om niet te zeggen mijn beste vriend. We hebben woelige periodes doorgemaakt, maar dat maakte onze vriendschap heel sterk.” (br.hln)

Puppy die met dichtgeplakte muil van brug werd gegooid, bedankt redder op meest pakkende manier

Toen Bob Hoelter langs een brug passeerde, hoorde hij een geluid dat hij niet onmiddellijk kon thuisbrengen. Het was een soort gejammer dat hem aanzette om een kijkje te nemen. Wat hij onder de brug aantrof, was hartverscheurend: een angstige puppy met dichtgeplakte muil. De man uit de Amerikaanse staat Indiana deed er vervolgens alles aan om de viervoeter te redden en mét succes. De dankbaarheid van de puppy was onnoemelijk groot.

Bob Hoelter vraagt ​​zich af of er vorige maand op die koude winteravond in de stad Griffith een goddelijke tussenkomst aan te pas is gekomen. “Die avond besloot ik namelijk om uitzonderlijk te voet naar de winkel te gaan, terwijl ik normaal altijd de auto neem. En dan had alles helemaal anders kunnen lopen”, vertelt Bob.

Toen de Amerikaan over de brug liep, hoorde hij een geluid. Hij stopte. Toen hoorde hij het opnieuw. Het was het meest treurige gejammer dat je je kon voorstellen. “Ik keek naar het water, maar zag niets.”

Het geschreeuw ging maar door en leek onder de brug vandaan te komen. Vastbesloten om te helpen, kroop Hoelter in het donker op handen en voeten naar beneden, niet wetende wat hij zou aantreffen. Van één ding was hij wel zeker: iemand had zijn hulp nodig.

“Gelukkig heb ik altijd een zaklamp bij me. Toen ik beneden kwam, scheen ik met de zaklamp en zag hem uiteindelijk zitten.” Het was een kleine bevende puppy. Maar Bob kon amper bevatten wat hij vervolgens zag: de muil van het diertje was helemaal dichtgeplakt. De man besefte dat hij nu snel moest handelen. “Ik wikkelde hem in mijn jas en kroop weer naar boven. De man nam de puppy mee naar de lokale dierenkliniek. Daar kreeg het diertje meteen de beste zorgen. Bob zag dat de viervoeter in goede handen was en vervolgde zijn weg naar de winkel.

Gebroken poot

Medewerkers van de dierenkliniek ontdekten dat de hond een gebroken poot had. Ze gaan er dan ook van uit dat de puppy van de brug werd geworpen - alleen belandde hij niet in het water zoals voorzien, maar wel langs de kant. “Zoiets had ik tijdens mijn dertigjarige carrière nog nooit gezien”, schreef Lori Kovacich, die de dierenkliniek beheert, op Facebook.

Haar post trok de aandacht van veel lokale bewoners, waaronder Doug en Mary Witting. De man en zijn echtgenote verloren onlangs hun geliefde hond en hadden nochtans gezworen dat ze niet snel weer een nieuwe hond zouden nemen - totdat ze het trieste verhaal van de puppy met de dichtgeplakte muil lazen.

“Dat schattige kleine hondje heeft ons nodig en wij hebben hem nodig”, dacht het koppel. Het echtpaar ontmoette hem, was onmiddellijk dol op hem en besloot om hem te adopteren. Hij kreeg de naam ‘Louie’.

Reünie

Terwijl toekomst van kleine Louie er opnieuw rooskleurig uitzag, wisten ze niet wie de hond nu precies had gered want de medewerkers van de dierenkliniek hadden de gegevens van zijn redder niet genoteerd.

Gelukkig had ook een familielid van Bob de Facebookpost gezien en kon er alsnog een reünie georganiseerd worden.

Tijdens het emotionele moment bleek de kleine Louie gelukkiger dan ooit toen hij zijn held herkende. “Ik stond perplex toen hij meteen naar me toeliep”, vertelde Bob. Louie bedankte zijn redder met ontelbaar veel ‘kusjes’. Bob beantwoordde de kusjes op zijn beurt met heel veel knuffels. Het was pakkend om te zien. Bob is erg verheugd dat ‘zijn’ Louie zo’n prachtige nieuwe thuis heeft gevonden. “De sterren stonden gewoon gunstig die avond. Het moest zo zijn”, besloot hij.(br.hln)

Slecht geslapen? Dan ben je vandaag gevoeliger voor pijn

Na een korte nacht loop je vaak humeurig rond. Af en toe lijkt het zelfs alsof kwaaltjes meer pijn doen. Reageer je gewoon dramatisch of is dat ook echt zo? 

Om een antwoord te kunnen geven op die vraag hebben onderzoekers van de Universiteit van Californië een experiment op poten gezet met 25 testpersonen. Er werd aan hen gevraagd om twee keer langs te komen bij het labo. De ene keer konden ze goed slapen, de andere keer mochten ze geen oog dicht doen. 

Om ’s ochtends een pijnervaring te kunnen meten, werd er een hittebron tegen de enkel geduwd. Daarbij werd de temperatuur langzaam omhoog gedreven. Ondertussen moesten de deelnemers aangeven hoeveel pijn ze ervoeren op een schaal van 1 tot 10, waarbij 10 ondraaglijk was. Blijkbaar maakte een slechte nachtrust de ervaring nog pijnlijker: zo’n 15 tot 30%. 

In een tweede onderzoek werden 60 mensen opgetrommeld, die stuk voor stuk last hadden van chronische pijn. Zij moesten 2 dagen lang aangeven hoe goed ze geslapen hadden en wat hun pijnervaring was. En ook hier voorspelde een slechte nachtrust meer pijn de volgende dag. Opvallend is dat het geen rol speelde hoe lang de deelnemers in dromenland vertoefden, maar wel of ze voldoende diep geslapen hadden. 

Wat betekent dit nu? Hoe slechter je slaapt, hoe lager je pijngrens wordt? Dat is iets te kort door de bocht. “Deze resultaten zijn vooral interessant omdat ze andere wetenschappers aanmoedigen om zich in dit onderwerp te verdiepen, zodat we de hele achterliggende werking kunnen uitpluizen”, reageert Michael J. Twery, slaapdeskundige bij het National Heart, Lung and Blood Institute, in The New York Times. “Als we begrijpen hoe slaap de pijnervaring beïnvloedt, kunnen we pijn beter behandelen.” 

Andere onderzoekers hebben toch nog een puntje van kritiek: de studie werd uitgevoerd bij een kleine groep proefpersonen. Anderzijds geven ze ook toe dat de resultaten intrigerend zijn. Zeker nu er steeds meer chronische pijnaandoeningen voorkomen, is het een goede reminder dat er ook andere oplossingen bestaan dan medicatie om pijn te bestrijden. Er is gewoon nog meer onderzoek nodig.  (br.hln)

Tasneem moest op 14-jarige leeftijd trouwen met drugsverslaafde crimineel: “Hij deed me pijn voor mijn eigen bestwil”

Tasneem Fakhoury werd op haar veertiende uitgehuwelijkt in Libanon. Ze kwam terecht in de klauwen van een drugsverslaafde crimineel die haar zonder enig mededogen onderdrukte. De nachtmerrie zou uiteindelijk vier jaar lang aanslepen. Nu het meisje twintig jaar geworden is, voelt ze zich sterk genoeg om het trieste concept van kindhuwelijken aan te klagen. Voor de camera van 7 News Sydney gaf Tasneem een pakkende getuigenis, later wil ze ook nog een boek schrijven om lotgenoten een hart onder de riem te steken.

De ellende startte toen haar ouders de scheiding aanvroegen. Tasneen werd vanuit Melbourne voor een maand naar Libanon gestuurd. Om haar grootouders te bezoeken, dacht ze. In realiteit belandde ze in een klein dorp in de buurt van hoofdstad Tripoli en moest ze trouwen met een 24-jarige man. In haar jeugdige naïviteit vond ze dat niet eens erg.

“Ik was 14 toen. Het enige waar ik aan dacht, was de witte jurk en het prachtige feest dat ik zou krijgen.”

“Huwelijk meteen geconsumeerd”
Maar al snel kwam de keerzijde van de medaille aan het licht. “Mijn echtgenoot bleek een verkrachter, een dief en een drugsverslaafde te zijn. Hij was het type dat naar de supermarkt ging, een pistool tegen het hoofd van de winkelbediende zette en er met alle geld vandoor ging. Het huwelijk werd bijna meteen ‘geconsumeerd’, maar dat vind ik te pijnlijk om over te praten.”

Als Tasneem niet luisterde, sloeg hij haar ook. “Hij deed me pijn, maar zogezegd enkel omdat hij van me hield en omdat hij het beste voor mij wilde. Maar dat zijn net de woorden die elke dader gebruikt.”

“Ik pakte mijn spullen en wilde vertrekken, maar toen hoorde ik de buurvrouw lachen. ‘Je kan hier niet ontsnappen, liefje’, zei ze. ‘Ofwel vermoorden ze je, ofwel breken ze je’.”

“Hoe zielig was ik niet?”
De situatie werd zo uitzichtloos dat Tasneem aan zelfmoord dacht. “Ik stond soms minutenlang met het koksmes in mijn handen. In de weerspiegeling zag ik mezelf. Hoe zielig was ik wel niet? Dat was de enige gedachte die ik toen had.”

Dankzij de hulp van haar vader kon het meisje na vier jaar ontsnappen. Pas zes maanden geleden slaagde ze erin alle contact met haar beul te verbreken. Nu woont ze opnieuw in Australië.

“Ook al heb ik nu niets meer, ik voel me in de hemel. Alles is beter dan naar die hel te moeten terugkeren.”

Ook in Australië zelf komen kindhuwelijken voor. Tussen januari 2017 en september 2018 werd zeventig keer aan de alarmbel getrokken. Drie kinderen waren amper... zes jaar oud. Dat besef raakt Tasneem diep. “Afschuwelijk vind ik het. Een tienjarige samen met iemand van zeventig? Lopen er hier geen vrouwen meer rond of zo?” (br.hln)

Laat je warme etensrestjes beter afkoelen voor je ze in de koelkast zet of net niet?

Sommige mensen laten overschotjes uren afkoelen voor ze de ijskast ingaan, anderen wachten net zo kort mogelijk om te vermijden dat bacteriën vrij spel krijgen en het eten bederft. Maar wat doe je nu het best?

In de warme fase van eten kunnen bacteriën zich inderdaad sneller dan anders vermenigvuldigen. In principe doe je er dus goed aan om etensrestjes zo snel mogelijk in de ijskast te zetten zodat ze langer vers blijven.

Maar anderzijds is het voor de versheid van de andere voeding in de koelkast dan weer niet goed om er een warme Tupperware-pot naast te plaatsen. En de ijskast zal ook harder moeten ‘werken’ waardoor er meer energie verbruikt wordt.

De tussenoplossing is het eten tot lauw of kamertemperatuur af te laten koelen. Het duurt namelijk twee uur tot er zich (te veel) bacteriën beginnen vormen als de voeding buiten de koelkast staat. Dat afkoelen gaat sneller als het eten in een laag is uitgespreid. Of je kunt ook de pan in een bak met ijswater zetten.

Wat met invriezen?

Als je warm of lauw eten in de vriezer plaatst, zorgt dit voor extra ijsvorming. Laat het daarom ook een uurtje of twee afkoelen buiten de ijskast, en laat het daarna nog even verder afkoelen in de ijskast en plaats het daarna pas in de vriezer. (br.hln)

Dit is het aantal calorieën dat je precies moet eten om af te vallen

Voor wie wil afvallen blijft de gouden regel: minder calorieën eten dan je verbruikt. Eet je er meer, dan kom je aan. Zijn beide ongeveer gelijk, dan blijf je op hetzelfde gewicht. Klinkt eenvoudig, toch? Ja, maar hoeveel calorieën mag je dan precies nog eten? Dat hangt blijkbaar van verschillende factoren af.

Eerst en vooral moet je onthouden dat je je totaal aantal calorieën nooit mag beperken tot onder de 1.200. Bijna alle vrouwen verbruiken immers die hoeveelheid zonder letterlijk iets te doen. Als je minder zou eten dan dat, zou je lichaam kunnen overschakelen naar zijn hongermodus waardoor je metabolisme vertraagt en je spiermassa verliest. Bovendien krijg je waarschijnlijk onvoldoende voedingsstoffen binnen die je dagelijks nodig hebt om te functioneren.

Hoe bepaal je hoeveel calorieën je per dag nodig hebt?

Om erachter te komen hoeveel calorieën je mag eten om gewicht te verliezen, of aan te komen, moet je eerst bepalen hoeveel je er nodig hebt om op gewicht te blijven. Om dat te weten te komen, moet je je BMR of basaal metabolisme berekenen. Dat getal geeft aan hoeveel calorieën je lichaam verbruikt in rust en staat voor ongeveer 60 à 75% in van je totale dagelijkse calorieverbranding.

Voor de berekening van je BMR bestaan twee formules, de Mifflin-St. Jeor- en de Harris Benedict-vergelijking. Beide berekeningen vereisen je gewicht, lengte, leeftijd en geslacht. Hoe meer je weegt, hoe meer brandstof je immers nodig hebt om je organen te ondersteunen. Leeftijd is dan weer belangrijk omdat naarmate je ouder wordt je spiermassa afneemt en dus ook je caloriebehoefte. Als je je afvraagt waarom je geslacht belangrijk is, onderzoek heeft aangetoond dat vrouwen hun BMR meestal 5 tot 10% lager ligt dan dat van mannen.

Voor vrouwen ziet de Mifflin-St-vergelijking er als volgt uit:

BMR = (10 x gewicht in kg) + (6,25 x hoogte in cm) - (5 x leeftijd in jaren) -161

Voor een 25-jarige vrouw die 68 kg weegt, en 1,63 m groot is zou de berekening er zo uitzien:

BMR = (10 x 68) + (6,25 x 163) - (5 x 25) - 161 = 1.413 calorieën.

Voor vrouwen ziet de Harris Benedict-berekening er als volgt uit:

655,1 + (9,563 x gewicht in kg) + (1,850 x hoogte in cm) - (4,676 x leeftijd in jaren).

Voor dezelfde vrouw zou de BMR-vergelijking er zo uitzien:

BMR = 655,1 + (9,563 x 68) + (1,850 x 163) - (4,676 x 25) = 1.490

Zoals je kan zien, wijken de resultaten een beetje van elkaar af, al is dat verschil erg klein. Beschouw het getal dus eerder als een goede richtlijn, maar niet als een vaste regel.

Maar wat nu? Eenmaal je je BMR berekend hebt, weet je hoeveel calorieën je minimaal nodig hebt om je lichaam in leven te houden als je de hele dag in bed zou liggen. Het is dus ook belangrijk om rekening te houden met al de andere dingen waarmee je calorieën verbrandt (wandelen met je hond, stofzuigen, de twee verdiepingen die je moet doen om naar je bureau te wandelen, je yogales op donderdagavond …). Vermenigvuldig daarom je BMR met de factor die het best overeenkomt met jouw activiteitsniveau:

Als je een sedentair leven leidt: BMR x 1,2

Als je 1 tot 3 keer per week aan lichte beweging doet: BMR x 1,375

Als je 3 tot 5 keer per week traint aan een gemiddelde intensiteit: BMR x 1,55

Als je 6 tot 7 dagen per week traint aan een hoge intensiteit: BMR x 1,725

Als je een fysiek veeleisende job hebt: BMR x 1,9

Dus voor de vrouw uit het vorige voorbeeld, die 1 tot 3 keer per week aan lichte beweging doet wordt dat: 1.413 x 1,375 bij de eerste formule en 1,490 x 1,375 bij de tweede.

Hoeveel calorieën moet je dan eten om af te vallen?

Oké, dus hoeveel calorieën moet je dan eten per dag om af te vallen? Zodra je weet hoeveel calorieën je nodig hebt om je gewicht te behouden, moet je daar eenvoudigweg opnieuw calorieën aftrekken. Hoeveel precies? Om ongeveer een halve kilo per week te verliezen (een gezond doel), moet je 500 calorieën minder eten per dag. Met andere woorden: trek 500 calorieën af van het getal dat je hierboven net vond.

Toch kan je zo’n calorietekort niet alleen bereiken met minder te eten, ook beweging kan je daarbij helpen. Is je voornemen om vooral meer of intenser te gaan sporten? Eet dan maar 250 calorieën minder en verhoog het aantal keer of de intensiteit van je work-outs zodat je twee tot drie keer per week 250 extra calorieën verbrandt door te sporten. Als je al drie dagen per week fietst, voeg dan bijvoorbeeld twee dagen per week een wandeling van 30 minuten toe. Als je momenteel niet zo actief bent, overweeg dan eens om een yoga- of pilatesles. Wat je ook verkiest, weet wel dat de dagen waarop je helemaal geen fysieke activiteit doet, je calorie-inname moet verlagen met 500 calorieën.

Hoeveel calorieën heb je nodig om spiermassa op te bouwen?

Niet iedereen wie calorieën telt wil afvallen. Sommigen hun doel is net om meer spieren op te bouwen. Als je dat wil doen voeg je 250 tot 500 gezonde(!) extra calorieën toe per dag. Om in plaats van vet, spieren te krijgen moet je je eiwitinname verhogen tot 1,8 à 2 gram per kilogram lichaamsgewicht per dag. Onthoud dus dat het grootste deel van die extra calorieën afkomstig moet zijn van eiwitten en de rest van koolhydraten zoals volle granen, vers fruit en groenten. (br.hln)

Lente loert nu al om de hoek: komend weekend dubbel zo warm als normaal, tot 14 graden

Een vroege lenteprik loert om de hoek. Vanaf morgen breekt de zon door en gaat het kwik in stijgende lijn. Op Valentijn is tot 13 graden mogelijk en ook het weekend wordt uitzonderlijk zacht met zaterdag mogelijk 14 graden. Het wordt dubbel zo warm als de normale maximumtemperatuur voor die tijd van het jaar.

Vandaag laat de zon zich niet vaak zien: het wordt wisselend tot zwaarbewolkt, met maxima die lokaal de 10 graden kunnen bereiken. Vanaf morgen breekt de zon steeds meer door en stijgen ook de temperaturen. De rest van de week blijft het droog en zeer zonnig. 

Overdag wordt het geleidelijk zeer zacht, met maxima tot 13 graden tegen het einde van de week en tijdens het weekend, meldt het KMI. Hier en daar kan het kwik vrijdag en zaterdag klimmen tot 14 graden. “Dat is zeker abnormaal te noemen”, zegt weerman David Dehenauw. “De normale maximumtemperatuur voor die tijd van het jaar bedraagt normaal rond de 5,5 à 6 graden.” Het wordt komend weekend dus dubbel zo warm. 

Zuidenwind

Dagrecords zullen er evenwel niet sneuvelen, verwacht Dehenauw. De warmste Valentijn sinds de start van de metingen in Ukkel werd op 14 februari 1961 genoteerd. Het kwik klom toen tot 17,1 graden. “We gaan daar dit jaar toch nog onder zitten als de kaarten kloppen. In Ukkel wordt 12 à 13 graden verwacht. Ik sluit niet uit dat het in de Kempen inderdaad 14 graden wordt. De temperaturen kunnen lokaal verschuiven, maar 17 graden zie ik voorlopig toch nog op geen enkele kaart.”

Het zachte weer hebben we te danken aan een zuidenwind die vanuit Spanje warme lucht naar ons land voert. “In Spanje is lokaal al tot 20 graden gemeten”, verduidelijkt Dehenauw.

’s Avonds en ’s nachts koelt het dan weer sterk af.  De komende nachten zakt het kwik in ons land tot rond het vriespunt, tijdens het weekend blijven de temperaturen ’s nachts boven 0 graden, “met minumumtemperaturen van 2 à 3 graden vanaf vrijdag”. “Aan de grond kan het natuurlijk nog vriezen, net als in de Ardennen.”

Contrast

Overdag lente-allures en ’s nachts ijzig koud, hoe valt dat te verklaren? “Bij dergelijk weertype is dat contrast normaal te noemen”, aldus nog Dehenauw. “We zien dat vaker in het voorjaar of in de vroege lente: door brede opklaringen kan de zon overdag haar werk doen, maar ’s nachts onder een heldere hemel en met weinig wind, koelt het heel sterk af. Zeker als de lucht droog is. Dan is het temperatuurverschil veel groter dan bij bijvoorbeeld regenachtig weer, wanneer er ook meer wolkenvelden zijn.” (br.hln)

“Catastrofe voor mens en planeet”: Belgische wetenschapper trekt aan alarmbel over nooit geziene insectensterfte

Als de insectensterfte verder gaat zoals de afgelopen 25 tot 30 jaar, dan is er over een eeuw geen enkel levend insect meer te vinden op de hele planeet, wat desastreuze gevolgen zou hebben voor het hele ecosysteem en de mens. Dat zeggen twee wetenschappers, waaronder een Belg, in de eerste wereldwijde studie over het onderwerp. Insecten vormen de basis voor zowel het planten- als dierenleven op de aarde.

De massale sterfte van insecten is al op verschillende plaatsen in de wereld aangetoond, maar nog nooit is er één allesomvattende ‘review’ van alle studies gedaan, tot nu. Het nieuwe overzicht verscheen in het vakblad Biological Conservation en is geschreven door een Australische en een Belgische onderzoeker, Kris Wyckhuys, die onder andere doceert aan de China Academy of Agricultural Sciences.

En de conclusies moeten ons zorgen baren, klinkt het. Meer dan 40 procent van alle insectensoorten neemt af, een derde loopt het gevaar uit te sterven. De sterfte bij de insecten gaat acht keer sneller dan die bij zoogdieren, vogels en reptielen. En het meest verontrustende cijfer: de laatste 25 tot 30 jaar is het totale insectenbestand wereldwijd met 2,5 procent per jaar afgenomen. Aan dat tempo wil dat zeggen dat er over 100 jaar geen enkel insect meer over is.

Onder andere in Duitsland en Puerto Rico is de insectensterfte al lokaal aangetoond, met bijvoorbeeld 98 procent minder grondinsecten in dat laatste land over de 35 jaar. “Tenzij we de manier waarop we voedsel produceren veranderen, zullen insecten ook wereldwijd uitsterven in enkele tientallen jaren”, schrijven de wetenschappers in hun conclusie. “De gevolgen voor het ecosysteem van de planeet zullen op zijn minst catastrofaal zijn.”

Essentieel

Tel je alle insecten bij elkaar op, dan zijn er wereldwijd ongeveer 17 keer meer van dan als je dezelfde berekening maakt bij mensen. Maar die gigantische massa is dus in gevaar. Insecten zijn essentieel voor het leven op aarde: ze zorgen voor de bestuiving van planten, recycleren voedingsstoffen en dienen als basisvoedsel voor andere dieren. Vallen de insecten weg, dan heeft de overgrote meerderheid van de vogels, reptielen, amfibieën en insecten geen eten meer. 

In totaal onderzochten Wyckhuys en zijn collega 73 studies van over de wereld. In Engeland viel het aantal vlindersoorten tussen 2000 en 2009 bijvoorbeeld met 58 procent terug op landbouwgronden, schrijft The Guardian. In het Amerikaanse Oklahoma werd de bijenpopulatie gehalveerd tussen 1949 en 2013.

Als oorzaak van de massale sterfte noemen de wetenschappers de intensieve landbouw en het grootschalige gebruik van pesticiden, de verstedelijking en de klimaatverandering. Op kleinschalige, organische boerderijen leven veel meer insecten. (br.hln)

Daarom hou je je niesbui maar beter niet tegen

Er zijn van die ongelegen momenten (lees: in een overvolle lift of belangrijke meeting) waarop je een niesbui het liefst zou willen vermijden. Toch hou je hem beter niet tegen volgens experts.

Dat een niesbui tegenhouden ernstige gevolgen kan hebben, ondervond een 34-jarige Brit. Toen hij een niesbui voelde opkomen en zijn neus en mond dichtkneep, voelde hij een ploffende knal in zijn nek. Een paar uur later krijg hij pijn, begon zijn nek op te zwellen en merkte hij dat zijn stem veranderde. Toen hij in het ziekenhuis onderzocht werd, bleek dat er door de spanning een scheur in het zachte weefsel van zijn keel was ontstaan waardoor er lucht lekte in zijn nek. Hij verbleef een week in het ziekenhuis om de scheur te laten genezen.

Hoewel deze blessure erg uitzonderlijk is, raden artsen toch af om een niesbui tegen te houden. Het kan immers nog andere complicaties zoals een middenoorontsteking veroorzaken. Probeer gewoon op een beleefde manier te niezen. Dat betekent het liefst in een zakdoek en als die niet voorhanden is, in je elleboog. Vermijd niezen in je hand, dat zorgt ervoor dat je je verkoudheid sneller verspreidt.  (br.hln)

Record: Aziatische olifant in India op 88-jarige leeftijd gestorven

Een Aziatische olifant die in gevangenschap leefde, is in India op de gezegende leeftijd van 88 jaar gestorven. Dat heeft de eigenaar, organisatie Travancore Devaswom Board, vandaag bekendgemaakt. De dikhuid met de naam Dakshayani kreeg de eretitel “Gaja Muthassi” (“olifant grootmoeder”) en nam gedurende decennia deel aan de rituelen en processies van een hindoetempel in de Zuid-Indiase deelstaat Keralade. Het dier gaf dinsdag de geest nadat het een tijdje weigerde nog te eten, zei zijn dierenarts T. Rajeev.

De gemiddelde leeftijd van een wilde Aziatische olifant schommelt rond de 60 jaar, over het algemeen minder dan een exemplaar dat in gevangenschap leeft. De oudste in gevangenschap levende olifant uit het Guinness Book of Records werd 86 jaar, en was een Aziatische olifant die in 2003 in een dierentuin in Taiwan stierf.

De dierenartsen van Dakshayani hadden de afgelopen jaren ananassen en wortels in haar dieet geïntroduceerd om haar gezondheid te verbeteren nadat ze bewegingsproblemen kreeg, waarschijnlijk als gevolg van een afname van haar gezichtsvermogen. “De laatste drie jaar heeft ze niet meer deelgenomen aan een tempelprogramma of publieksevenement, ” zei Rajeev.

De Aziatische olifant wordt door de internationale unie voor het behoud van de natuur (IUCN) als een bedreigde soort beschouwd. Volgens de experts leven 15.000 van hen -een derde van hun resterende populatie- in gevangenschap. India heeft 2.404 olifanten in gevangenschap, volgens een telling die vorige maand werd vrijgegeven. (br.hln)

“Ik heb geen zin in seks, ben ik wel normaal?”

Het vrouwelijke libido, het blijft een onderwerp dat tot de verbeelding spreekt. Niet zo gek, de ene helft van de wereldbevolking heeft het, de andere helft wordt er in de slaapkamer regelmatig mee geconfronteerd. Geen wonder dat er heel wat misverstanden over bestaan. Zoals het feit dat je altijd spontaan zin moet krijgen. “Onzin”, aldus professor Emily Nagoski, schrijfster van het boek ‘Kom als jezelf’.

Het probleem is dat seks zich niet alleen beperkt tot de slaapkamer. Professor Nagoski: “Seks heeft altijd een context. Alledaagse problemen en stress spelen een grote rol als het gaat om opwinding. We hebben allemaal een seksueel gaspedaal en een seksuele rem. Het seksueel gaspedaal reageert op seksuele prikkels, waardoor we opgewonden worden. De seksuele rem zorgt er echter voor dat we reageren op ‘potentiële gevaren’: alles wat een goede reden is om even niet opgewonden te raken. Dat kan van alles zijn: soa’s, ongewenste zwangerschap maar ook relatieproblemen of je sociale reputatie. Onderschat ook de context en onze emotionele stemming niet. Bijvoorbeeld: als je partner je kietelt wanneer je toch al opgewonden bent, kan dat leuk zijn. Maar als hij je kietelt wanneer je boos bent, is het alleen maar irritant. Dezelfde sensatie, andere context, en daarom ook een andere perceptie.”

Hoe en op welke prikkels we reageren, verschilt van mens tot mens volgens Nagoski. “Het standaardverhaal over seksuele lust is dat het er ineens gewoon is. Je zit te lunchen of je loopt over straat, je ziet misschien een sexy persoon of je hebt een sexy gedachte, en póef, je denkt: ik heb wel zin in seks! Zo werkt het voor zo’n 75% van de mannen en slechts 15% van de vrouwen. Een vrouw kan volkomen normaal en gezond zijn, en nooit spontaan zin hebben in seks. In plaats daarvan is het mogelijk dat haar lust ‘responsief’ is, hetgeen wil zeggen dat ze pas zin krijgt nádat er al sexy dingen in gang zijn gezet. En ja, dat is normaal. Het lichaam heeft in dit geval gewoon een dwingender reden nodig om zin in seks te krijgen dan ‘hé, dat is een aantrekkelijk persoon’. En maar liefst 30% van de vrouwen heeft dit soort responsief verlangen.”

Wil je de seksuele lust binnen je relatie te vergroten? Dan kunnen de volgende dingen helpen:

1. Geen seks

“Dat houdt in: geen genitaal contact en geen orgasmes gedurende twee weken tot een maand. Lang genoeg om het gevoel te krijgen dat het echt hinderlijk is. Het doel is om de verwachting of de eis weg te nemen dat elk fysiek contact ook tot seks moet leiden.”

2. Wissel initiatiefname af

“Ieder van jullie neemt minstens één keer per week het initiatief. Of om de andere week als dat te veel lijkt. Of drie keer per week als dat te weinig lijkt. Het getal doet er niet zoveel toe, spreek gewoon iets af dat voor jullie allebei haalbaar is. Aangezien je de geen-seks-regel hebt, is waar je het initiatief voor neemt geen seks, maar eerder sensuele aanrakingen. Geen claims, geen verwachtingen, geen druk om te presteren. Enkel aanraking en genot en liefdevol bewustzijn van lichamen.”

“De grootste oplossing heeft eerder te maken met mentaliteit dan gedrag. Dus het gevoel hebben dat er iets mis is met jou (of met je partner) of het gevoel hebben dat je partner vindt dat er iets mis is met jou; stuk voor stuk lustdodend, telkens weer. Door seks even te laten wegvallen uit jullie relatie en volledig aanwezig te zijn, emotioneel en lichamelijk, kan je je partner overladen met genegenheid zonder dat die een aanloop is naar seks. Simpel gezegd is de beste manier om met een verschil in lust om te gaan: wees lief voor elkaar.”

Verkoopinfo: ‘Kom als jezelf. De opzienbarende nieuwe wetenschap die je seksleven zal veranderen’, Emily Nagoski (Lev., € 21,99, 400 pagina’s) (br.hln)

Wereldkankerdag: Belgisch make-upmerk geeft beautytips voor chemopatiënten

De diagnose kanker en de bijhorende behandelingen zijn niet alleen fysiek en mentaal erg zwaar, ze hebben ook invloed op het uiterlijk van de patiënt. Een chemokuur zorgt vaak voor haar- en wenkbrauwuitval en verandert de huid die bleek, broos en kwetsbaar wordt. Daarnaast krijgen sommige mensen plots allergische reacties op producten of ingrediënten waar ze in het verleden nooit last van hadden. Het Belgische make-upmerk Cent Pur Cent wil daarvoor met zijn natuurlijke producten een oplossing bieden. We vroegen enkele tips aan oprichtster Caroline Rigo.

“Ik werk al vijftien jaar als make-upartiest voor BV’s en andere klanten. Daardoor merkte ik dat steeds meer mensen met allergieën, intoleranties en andere gevoeligheden kampen, en dat make-up dat alleen maar erger in plaats van beter maakt. Omdat ik ook zelf last heb van uitslag, heb ik twee jaar en half geleden Cent Pur Cent opgericht. Minerale make-up die dankzij de pure samenstelling geschikt is voor de meest gevoelige huidjes”, vertelt Caroline.

“Kankerbehandelingen maken de huid veel gevoeliger, dunner, droger en ook roder. De meeste kankerpatiënten kunnen nog amper iets van make-up verdragen, omdat die hun huid zo doet jeuken en branden. En dat terwijl make-up je net zo goed kan laten voelen. Omdat ik er steeds meer vraag naar kreeg, heb ik mijn poeders en lipsticks laten onderzoeken door dermatologen. Ik heb dan enkele specifieke ingrediënten eruit gehaald, waarna de producten officieel goedgekeurd werden door het ziekenhuis en geschikt werden bevonden voor kankerpatiënten.”

Enkele tips

Er wordt weleens gezegd dat wenkbrauwen het belangrijkste kenmerk van je gezicht zijn, geen wonder dus dat kankerpatiënten het moeilijk hebben als ze die verliezen. Maar als je helemaal geen wenkbrauwen hebt, is het knap lastig om wenkbrauwen te tekenen die er iets of wat natuurlijk uitzien. “Zelfs voor professionele make-upartiesten zijn wenkbrauwen moeilijk, laat staan als je weinig ervaring met schmink hebt. Ik raad daarom aan om met een poeder te werken. Dat geeft een heel natuurlijk en zacht effect en je kunt er minder snel mee overdrijven.”

“Verder is het belangrijk om een voedende dagcrème te gebruiken, die je arts of apotheker je heeft voorgeschreven. Om die typische grauwe en bleke teint tegen te gaan, gebruik je het best een losse minerale poederfoundation. Die van Cent Pur Cent bevatten als een van de weinigen op de markt geen talk, waardoor ze de huid hydrateren in plaats van ze uit te drogen. Gebruik ook niet te veel. Een klein beetje geeft al een mooie dekking. Een extra voordeel: het is heel gemakkelijk en snel. Dus zelfs als je moe bent en geen zin hebt, kun je er in amper een minuut al beter uitzien.”

Gratis workshops

Om vrouwen met kanker te tonen dat ze zich ook tijdens hun behandeling kunnen maquilleren, startte Cent Pur Cent in het voorjaar met het organiseren van gratis workshops in inloophuizen voor mensen met kanker. Tijdens een sessie van anderhalf uur leert een visagiste de dames hoe ze zich kunnen opmaken met de minerale make-up van het merk. In het najaar worden meer workshops gepland in het inloophuis Erika Thijs in Hasselt. (br.hln)

Debra (55) koopt ring voor 9 euro op vlooienmarkt. 33 jaar later ontdekt ze dat hij 845.000 euro waard is

Debra wilde de echte waarde van de ring kennen toen haar moeder quasi al haar geld had verloren nadat ze was opgelicht door een kennis. De vrouw trok er eerst mee naar een juwelier. Ze had gehoopt op 750 pond (omgerekend 850 euro).

De juwelier bestudeerde de ring nauwgezet en liet de ring door zijn vingers glijden. Hij werd bijna onwel. “Weet je wat dit is?” vroeg hij aan Debra. “Dit is een echte diamant.” Debra was in shock en bleef de hele nacht op om naar het bijzondere juweel te staren en ze vroeg zich af wat ze moest doen.

Ze besloot om de ring te laten schatten door het Britse veilinghuis Sotheby’s. Daar werd het oordeel van de juwelier bevestigd. “Dichter in de buurt van de perfectie kon deze diamant blijkbaar niet komen”, legde Debra uit.

De ring werd geveild voor maar liefst 740.000 pond of omgerekend 845.000 euro. Debra hield er omgerekend 537.000 euro aan over na aftrek van de commissie. De vrouw kon haar geluk niet op. “Het is karma voor alle slechte dingen die in ons leven zijn gebeurd.”

Debra die in West-Londen woont, heeft een deel van het geld gebruikt om haar 72-jarige moeder te verwennen. “Ze is op reis geweest naar Barbados en heeft Tom Jones en Celine Dion zien optreden in Las Vegas”. 

De vrouw is van plan om een boek over haar belevenissen te schrijven. De opbrengst daarvan zal ze wegschenken aan het goede doel.(br.hln)

1.500 tickets voor 30.000 inwoners: buurtfeest Rock Werchter gaat indoor

Het buurtfeest van Rock Werchter verandert van concept. Het vindt niet meer plaats in de zomer op de festivalweide, maar tijdens een concertavond in maart in zaal Den Box in Haacht. 1.500 inwoners van Rotselaar en Haacht kunnen vanaf volgende week online een gratis toegangsticket aanvragen.

Het buurtfeest van Rock Werchter, dat sinds 2015 in het leven werd geroepen, wordt dit jaar in een nieuw kleedje gestoken. Het organiserende Altsien vzw haalt het buurtfeest weg uit de drukke festivalzomer en verplaatst het naar het voorjaar. 

“Vooral om praktische redenen”, legt Wannes Verhoogen als vrijwilligerscoördinator van Rock Werchter uit. “We willen zoveel mogelijk mensen bereiken en dat lukt niet altijd in een zomer waar je rekening moet houden met vakantie en examens.” 

Daarom werd gekozen voor een winterse concertavond in zaal Den Box in Haacht. De gloednieuwe locatie is geschikt voor 1.500 personen, terwijl in Rotselaar en Haacht samen 30.000 mensen wonen. “We zullen blij zijn als het vol loopt. Bij de voordeeltickets lukt het ook om iedereen erbij te krijgen. Als het een overdonderend succes wordt, gaan we het concept moeten herbekijken. Bij het buurtfeest in 2017 hadden we om en bij de 2.000 bezoekers, maar daar waren dan ook veel kinderen bij. De toegang is gratis en drank wordt verkocht aan democratische prijzen.” 

Woelige start

Het buurtfeest van Rock Werchter kende een woelige start. Het werd in 2015 in het leven geroepen omdat de gratis kaarten voor veel mensen in de onmiddellijke omgeving van het festival werden afgeschaft. Buurtbewoners die net buiten de festivalperimeter vielen, waren misnoegd omdat ze niet werden uitgenodigd. Die perimeter werd in 2016 afgeschaft, maar toen viel het buurtfeest letterlijk in het water.

Een jaar later waren er niets dan blije gezichten. Inwoners kregen toen een rondleiding langs het hoofdpodium en de backstage van het festival. Maar dat zal dit jaar dus anders zijn. Op 16 maart zwaaien de deuren van Den Box in Haacht om 19 uur open voor 1.500 inwoners. Die kunnen vanaf maandag 11 februari online registreren tot zondag 17 februari. Je kan enkel tickets bestellen voor jezelf of andere leden van het gezin. De kaartjes zijn niet overdraagbaar en mogen niet doorverkocht worden. 

Op het programma de jongens van MIRRANDA. Het Leuvense-Antwerpse duo brengt een mix van vintage, pop, psychedelica en eighties synths en indie rock. Met blackwave. staan er nog Antwerpenaren op het podium. Ze brengen hiphop doorspekt met jazz en soul. Stubru-dj Christophe Lambrecht neemt de honneurs waar na de concerten. Het Rotselaarse dj-collectief De Zalmkes doet het licht uit. (br.hln)

Verborgen 13e-eeuwse teksten vertellen verhalen over Merlijn de tovenaar en koning Arthur beetje anders

Aan de universiteit van Bristol (Engeland) heeft een bibliothecaris zeven waardevolle pagina’s handgeschreven teksten ontdekt die vertellen over de avonturen van Merlijn en koning Arthur. Het zou gaan om documenten waarop Sir Thomas Malory, de auteur van de verhalen zoals wij ze kennen, zich baseerde.

Waarom de kostbare documenten nooit eerder werden ontdekt? Ze werden als boekenkaft gebruikt van een 16e-eeuws boek, aldus de bibliothecaris van de universiteitsbibliotheek Michael Richardson. Oude teksten werden vroeger wel vaker hergebruikt om boeken te binden. Richardson was eigenlijk op zoek naar middeleeuwse teksten voor enkele studenten toen hij op de bijzondere vondst stootte.

Toveren kan hij niet, maar de bibliothecaris voelde zich alvast betoverd nadat hij ontdekte dat de zeven onbekende handgeschreven perkamenten over Merlijn de tovenaar, koning Arthur, vrienden én vijanden handelden.

Onbekende zoektocht naar Heilige Graal

De verraste bibliothecaris herkende al snel enkele namen uit het tijdperk van koning Arthur en verwittigde bevoegde collega’s. Het team ontdekte dat de teksten oorspronkelijk deel uitmaakten van een vierdelige editie van de Oudfranse reeks van Jean de Gerson, een befaamd theoloog en kanselier van de Universiteit van Parijs. De reeks zou later toegevoegd worden aan de “Lancelot-Graalcyclus”, een 13e-eeuwse tekst over de zoektocht van de ridder Lancelot naar de Heilige Graal. Vermoedelijk baseerde de al even bekende Sir Thomas Malory zijn verhalen over koning Arthur en zijn ridders (Le Morte d’Arthur) op de verhalen van de 13e-eeuwe voorganger.

“De verhalen in de Bristol-fragmenten zijn echter niet precies hetzelfde als de klassieke verhalen, zoals wij ze kennen, van koning Arthur”, aldus Leah Tether, Brits onderzoeksdirecteur van de International Arthurian Society. De fragmenten van Thomas Malory, die tussen 1494 en 1502 werden gedrukt in Straatsburg, bevatten subtiele maar significante verschillen”, vervolgt ze. “Deze fragmenten uit het verhaal van Merlijn en koning Arthur zijn een wonderbaarlijk spannende vondst die mogelijk gevolgen heeft voor het onderzoek. Niet enkel voor de interpretatie van dergelijke teksten, maar ook voor ons moderne begrip van de Arthur-legende.”

Verschillen

Tot nu toe bestudeerden de onderzoekers slechts een fractie van de teksten. Zo konden ze alvast ontcijferen dat de tekst handelt over de strijd met de fictieve Frankische koning Claudas. Merlijn plande die aanval zorgvuldig, maar in werkelijkheid was de veldslag gruwelijker dan verwacht waarbij de manschappen van koning Arthur en vrienden heel wat tegenslagen te verwerken kregen.

In het heetst van de strijd zou Merlijn zelf met een vaandel met daarop een draak die vuur spuwt ten strijde zijn getrokken. Na heel wat escapades en beproevingen richt Merlijn zich met enkele wijze woorden tot de troepen waarna ze eindelijk zegevieren.

Koning Claudas zou volgens de gevonden teksten gewond geraakt zijn, maar hoe dat gebeurt, blijft onbesproken. In de klassieke vertellingen van Sir Thomas Malory staat echter te lezen dat hij in zijn dij geraakt wordt, een metafoor voor impotentie. “Er zijn veel meer verschillen, maar vanwege de schade aan de fragmenten, zal het tijd kosten om de inhoud correct te ontcijferen”, aldus Leah Tether. (br.hln)

Ik ben Loïs en ik drink niet meer

Afkicken van een échte alcoholverslaving is nog heel wat anders. Dat weet de Nederlandse Loïs Bisschop, die een boek schreef over hoe ze zichzelf letterlijk uit de goot hees. Ik spreek haar in de sportschool.

“Vroeger viel een sportieve levensstijl helemaal niet te rijmen met hoeveel ik dronk en uitging. Toen ik stopte met drinken, kreeg ik plots zoveel energie dat ik echt wilde gaan sporten. Mijn lijf smeekte om gezonde dingen.”

In Nederland zit ‘Dry January’ er intussen op. Jij hebt gemengde gevoelens over zo’n alcoholpauze?

“Voor je gezondheid maakt zo’n tijdelijke detox niks uit. Vergelijk het met één maandje gaan sporten. Veel mensen gaan na die dertig dagen weer volledig los. Anderzijds doet zo’n maand je wel inzien wat je relatie tot alcohol is, en die bewustwording is zeker zinvol. Alcohol neemt een ontzettend grote plek in onze maatschappij in. Media en reclame hebben een grote verantwoordelijkheid: we krijgen een geromantiseerd beeld voorgeschoteld, maar alcohol is en blijft een verslavend middel.”

Heb je nog tips voor wie wil stoppen of minderen?

“Accepteer je lustgevoelens. Als je om 5u zin krijgt in een glaasje, doe daar dan niks mee, maar aanvaard wél even die trek.”

Het volledige verhaal van Loïs lees je in ‘Ik ben Loïs en ik drink niet meer’ (€ 15, uitgeverij Lannoo) (br.hln)

Het is vandaag zestig jaar geleden dat ‘de muziek stierf’: wat gebeurde daar precies?

Vandaag is het 60 jaar geleden dat Buddy Holly, Ritchie Valens en The Big Bopper omkwamen in een vliegtuigongeluk. De drie waren echte muziekgrootheden en 3 februari 1959 staat sindsdien geboekstaafd als ‘The Day the Music Died’. Een reconstructie.

De jonge Buddy Holly werd aanzien als een van de grootste muzikale talenten zijn tijd. In geen tijd werd de zanger  met iconische bril en brillantinecoupe razend populair met hits als ‘That’ll Be The Day’, ‘Oh Boy!’, ‘Peggy Sue’ en ‘Maybe Baby’. Sterren als Bob Dylan, Paul McCartney en Bruce Springsteen prijzen zijn poëtische gave, songschrijverschap en vermogen om gebeurtenissen en zegswijzen uit het dagelijks leven in zijn liedjes te verwerken. Hij populariseerde de intussen klassieke bandbezetting van twee elektrische gitaren, bas en drums.

J.P. - The Big Bopper - Richardson en Ritchie Valens waren bij ons een tikje minder bekend. Al had de piepjonge Valens (17) met ‘La Bamba’ in 1959 wel net een hit uit, die Los Lobos in 1987 nog succesvoller zouden coveren. The Big Bopper was vooral in de VS een grote ster. Met ‘Chantilly Lace’ scoorde hij in Amerika zijn eerste nummer-1 hit in 1958.

Het was tijdens een gezamenlijke tournee dat Holly, Valens en Richardson samen in een eenmotorig vliegtuig stapten. De Amerikaanse tournee van grote ster Buddy Holly was namelijk slechts georganiseerd. De toerbussen waren oud en kapot en na een optreden in Iowa op 2 februari 1959, had Holly een vierpersoonsvliegtuig gecharterd om zo wat sneller in North Dakota aan te komen waar de drie hun volgende optreden zouden geven.

In de vroege uren van 3 februari 1959 steeg het vliegtuig op met de 21-jarige Roger Peterson als piloot. Na amper vier minuten vliegen crashte het vliegtuigje in de vrieskou om nog onbekende redenen neer in een maïsveld. Pas de volgende morgen, in het daglicht, werd het wrak ontdekt. Amerika was in rouw na het vinden van het wrak. Don McLean schreef in 1971 het nummer ‘American Pie’ over de tragische gebeurtenis, hij refereerde als eerste naar de gebeurtenis als ‘The Day the Music Died’.

Kogelgat in stoel van piloot

Na de crash deden de wildste geruchten de ronde over de oorzaak van het ongeval. De officiële verklaring voor de crash op 3 februari 1959 was dat een relatief onervaren piloot fouten maakte in de sneeuwstorm. Maar velen vonden dat een te banale uitleg voor zo’n groot verlies. Piloot Peterson kende de luchthaven en het gebied er rond immers als zijn broekzak. Er moest toch meer achter zitten dan een foutje van de piloot?

Er werd dan ook druk gespeculeerd over een revolver die eigendom was van Holly en teruggevonden werd in het maïsveld in Iowa waar het verhakkelde wrak van de ‘Beechcraft Bonanza’ werd teruggevonden. Het gerucht dat er een kogelgat was in de stoel van de piloot en dat er twee kogels in het pistool ontbraken, werd nooit bewezen.

In 2015 werd er opnieuw een onderzoek geopend naar de oorzaak van de crash. Daarin werd geopperd dat de crash te maken zou hebben met de gewicht dat in het kleine toestel ongelijk was verdeeld. Peterson en Holly wogen elk ongeveer 80 kilo en zaten vooraan in het vliegtuig. Valens en Richardson waren aanzienlijk zwaarder. Ook instrumenten die pas in het vliegtuig waren geïnstalleerd en de mogelijkheid dat er kort na het opstijgen een schermutseling plaatsgreep werden aangehaald als mogelijke oorzaken.

Ternauwernood ontsnapt

 Aanvankelijk zouden Holly en twee leden van zijn band, Waylon Jennings en Tommy Allsup, met het vliegtuig gaan. Omdat Richardson (The Big Bopper) tijdens de tour ziek was geworden en zich niet in staat achtte nog langer in de tourbus te reizen, stond Jennings zijn plek in het vliegtuig aan hem af. Ritchie Valens, die nog nooit in een klein vliegtuig had gevlogen, toste met gitarist Allsup om de derde stoel. Hij koos ‘kop’ en won. Vele jaren later opende Allsup een bar met de naam “Heads up”. (br.hln)

Te voet op gladde wegen? Met deze tip ga je niet onderuit

In de auto kruipen met gladde wegen is alvast geen pretje, maar als wandelaar ben je nog extra kwetsbaar voor pijnlijke valpartijen. Al is er een tip waarmee je gekneusde of gebroken ledematen kunt vermijden.

Het mag er dan misschien wat belachelijk uitzien, maar als een pinguïn stappen blijkt dé manier te zijn om niet onderuit te gaan op een gladde ondergrond. Dat raden Duitse artsen trouwens al jaren aan. Wandel langzaam met kleine pasjes en zet je voeten iets verder uit elkaar dan wanneer je normaal wandelt. Verdeel je gewicht ook niet op beide benen, wat mensen automatisch doen tijdens het stappen, maar verleg het zwaartepunt telkens naar je voorste been. Net als een pinguïn dus.

Nog cruciaal is dat je geen schoenen met een gladde zool draagt. Kies in de plaats voor een paar met wat meer grip en liefst wat groeven in. Als je niet anders kunt dan bijvoorbeeld een paar kostuumschoenen te dragen naar het werk, kun je met schuurpapier kort even over de zool gaan. Dat maakt de zool wat stroever waardoor je minder snel zult uitglijden. (br.hln)

Verkocht Chinees jongetje (3) terug bij familie

De dreumes was al vanaf acht maanden onder de hoede van zijn grootouders. Toen zijn ouders een keer op bezoek kwamen, hadden ze hem meegenomen. In december ontdekte de grootvader dat het kind voor geld van de hand was gedaan.

De ouders hadden de deal met de ‘adoptieouders’ gesloten in een park in de stad Jinjiang. Beide stellen zijn aangeklaagd.

China heeft een slechte reputatie als het gaat om kinderhandel. Vorig jaar verdwenen ruim vijfhonderd kinderen, veelal richting illegale adoptie. (br.hln)

Op grootmoeders wijze: 7 schoonmaakhacks die zich al generaties lang bewijzen

Grootmoeders hebben heel hun leven wijsheid vergaard, en maken er geen probleem van om die met jou te delen. Zeker op huishoudvlak gaan sommige trucjes al eeuwen mee. 4 zaterdagen op rij delen we tips uit de Schoonmaakkalender van Uitgeverij Snor. Vandaag 7 schoonmaakhacks op grootmoeders wijze.

1. Verbrande pannen

Vul de pan met een liter water waaraan je 500 ml azijn toevoegt en breng aan de kook. Haal de pan van het vuur en schep er een paar theelepels baking soda bij en laat die 2 minuten intrekken. De pan dan goed schoonmaken en naspoelen.

2. Lekker beddengoed

Doe een beetje van je favoriete badzout bij het spoelwater in je wasmachine als je je beddengoed wast. Dan ruikt het heerlijk.

3. Houten snijplanken schoonmaken

Het beste is even schuren, maar anders kom je ook een eind met zout en een citroen. Wrijf de plank in met een halve citroen en strooi er zout op. Laat dat een kwartier intrekken en spoel de plank dan goed af.

4. Douchekop

Zit er veel kalkaanslag op de douchekop, laat hem dan een nachtje weken in een 50/50-mengsel van azijn en water.

5. Koelkast inrichten

In de groentela bewaar je … groenten! En fruit, en kruiden. Op de onderste plank zet je snel bedervende etenswaren zoals vlees, vis, gevogelte en overschotjes. Op de middelste en bovenste plank is plaats voor boter, kaas en melk. In de deur van de koelkast kun je de rest van je spullen kwijt.

6. Oven

Is de oven tijdens het koken vies geworden? Strooi wat keukenzout in de nog warme oven. Als de oven is afgekoeld, kun je het zout met een doekje afnemen.

7. De magnetron

Zet een schaaltje met azijn en water in de magnetron en laat het apparaat op de hoogste stand 10 minuutjes draaien. Je kunt nu met een vaatdoekje makkelijk alles schoonmaken. In plaats van azijn en water kun je ook een in schijfjes gesneden citroen in het schaaltje doen. Is de magnetron heel vies, laat het deurtje dan nog 5 minuutjes dicht; de hete stoom zal nog meer vet en vuil losweken.  (br.hln)

“Ik zal je nooit vergeten”: vrouw neemt uitgemergelde wolf mee naar haar garage

Het bijna tandeloze dier zat onder het ongedierte en reageerde niet meer op prikkels toen Lindsay Negre hem binnenhaalde. Uiteindelijk heeft een dierenarts hem laten inslapen, meldt de krant Le Parisien. “Een vrij uitzonderlijk verhaal”, volgens wolvendeskundige Anthony Kohler. “Ik geloof niet dat we dit eerder in Frankrijk meegemaakt hebben.”

Het was al de derde keer in korte tijd dat Negre de wolf opmerkte. Op 12 januari kwam ze de eerste keer oog in oog te staan en slaagde ze erin een unieke foto te nemen. “Ik mocht probleemloos tot op tien meter komen.” 

Op 19 en 29 januari volgden nog twee confrontaties. “Ik heb nooit schrik gehad, hij was niet meer agressief. Hij liet zijn kopje constant in de sneeuw vallen en kon nog amper op zijn poten staan. Ik wilde niet dat hij omver gereden zou worden door een auto.”
“Rond de tien jaar”
Volgens experts is het zeer uitzonderlijk dat een wolf de bewoonde wereld opzoekt als hij stervende is. Wolven komen net als vossen wel in de bewoonde wereld om eten te zoeken, maar laten zich vrijwel nooit aanraken. In het wild sterven wolven tussen 8 en 10 jaar. “Deze was rond de tien jaar”, schat de deskundige in.

Autopsie moet nu uitwijzen hoe oud de wolf exact was en waaraan het dier leed. De mogelijkheid bestaat ook dat hij vergiftigd werd of geraakt werd door een kogel. “Ik zal je nooit vergeten”, schreef Negre als afscheid op sociale media. (br.hln)

Nachtuil? Dan loop je meer risico op depressie

Ben jij iemand die ’s morgens altijd vrolijk en al zingend uit bed komt? Of moet jij eerst drie bakjes troost binnenslurpen vooraleer de ochtendstond een beetje goud in de mond heeft? Of je een ochtend- of avondpersoon bent, blijkt een grote invloed te hebben op je latere geestelijke gezondheid.

Voor de studie droegen 700.000 mensen uit de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk activity trackers, werden hun genetische testresultaten bijgehouden en beantwoordden ze vragen over of ze eerder een ochtend- of avondpersoon zijn.

Wat bleek? Vroege vogels verkeren in het algemeen in een betere gezondheid en lopen minder risico op psychologische problemen zoals depressie en schizofrenie. Een mogelijke verklaring is dat ochtendmensen aan meer natuurlijk zonlicht worden blootgesteld. Serotonine, een ‘goed gevoel’-stofje, wordt immers aangemaakt onder invloed van daglicht, wat ook meteen verklaart waarom mensen in de winter vaker kampen met depressieve gevoelens dan in de zomer.

En hoewel het een uitgebreide studie was, hoeven nachtuilen zich niet meteen zorgen te maken. Er is alleen een verband gevonden tussen de twee, maar het betekent niet dat avondmensen gedoemd zijn om later te kampen met psychologisch problemen. Meer onderzoek is nodig om het verband ertussen uit te klaren.

Bovendien werd al aangetoond dat het eigenlijk niet aan jou, maar aan je genen ligt of je ’s ochtends al fluitend opstaat of eerder tot de late uurtjes opblijft. Ze zijn meestal helemaal niet lui, of ze kiezen niet voor die bepaalde levensstijl, maar hebben gewoon een andere interne klok. (br.hln)

Ophefmakende studie: massale sterfte na Amerikaanse kolonisatie kan mee klimaatverandering veroorzaakt hebben

Door de kolonisatie van het Amerikaanse continent stierven er zo veel mensen dat het klimaat van de aarde erdoor verstoord werd. Dat suggereert alvast een team wetenschappers van de University College London in een nieuwe studie, dat de oorzaak onderzocht van de Kleine IJstijd in de 15de en de 16de eeuw.

De verklaring achter de these die de wetenschappers uit de doeken doen is eenvoudig gesteld de volgende: doordat er na de kolonisatie door de Europeanen zoveel inheemse volkeren door ziektes en geweld om het leven kwamen, bleven miljoenen landbouwgronden in Centraal-, Zuid- en Noord-Amerika onbewerkt liggen. De gronden raakten opnieuw begroeid door vegetatie, en de bossen die ontstonden haalden op een abnormaal hoog tempo zo veel CO2 uit de lucht, dat de temperatuur wereldwijd daalde.

Dat er in de jaren na de aankomst van de Europeanen in 1492 miljoenen inheemse inwoners stierven, staat vast. Schattingen over het inwoneraantal van het volledige Amerikaanse continent op het einde van de 15de eeuw lopen uiteen, maar tegenwoordig gaan wetenschappers uit van ongeveer 60 miljoen, tien procent van de wereldpopulatie. Honderd jaar later bleven er daar amper 5 tot 6 miljoen van over. 

Inwoners werden naar Europa verscheept als slaven of stierven bij massaslachtpartijen, maar de overgrote meerderheid kwam om het leven omdat ze geen enkele weerstand hadden tegen de ziektes die de Europeanen meenamen, zoals de mazelen. Mexico, dat rond 1500 bijvoorbeeld nog 22 miljoen inwoners telde, hield er daar tegen 1600 nog amper 1 miljoen van over.

Dat de temperatuur op aarde in diezelfde periode plots daalde, staat eveneens vast. Wetenschappers spreken over de Kleine IJstijd, waarbij de temperatuur wereldwijd plots daalde met een halve graad, en in Europa zelfs met 1 tot 2 graden. Ook in onze streken was het plots veel kouder en waren de winters veel strenger.

Verband

Beide fenomenen blijken nu wel eens meer met elkaar te maken te hebben dan eerder werd gedacht. Want samen met de miljoenen oorspronkelijke Amerikaanse inwoners lag 56 miljoen hectare aan landbouwgrond er plots ongebruikt bij en kon de natuur in een gebied zo groot als heel Frankrijk opnieuw zijn gang gaan. En de miljoenen bomen en planten die daar opnieuw konden groeien, haalden zo veel CO2 uit de lucht dat de aarde wel eens onnatuurlijk snel afkoelde. 

“De grote sterfte van de inheemse volkeren van Amerika leidde tot het achterlaten van zoveel land dat de koolstofopname door bomen en planten een duidelijke impact had op het wereldwijde CO2-niveau en op de wereldwijde temperatuur”, schrijven de onderzoekers Alexander Koch en zijn collega’s in de studie.

Antarctica

Aanwijzingen voor het verband vonden de wetenschappers op Antarctica, waar ze via ijsboringen te weten kwamen dat er in de 16de eeuw plots een abnormale afname van CO2 in de lucht te merken was. Bovendien laten opzoekingen op het Amerikaanse continent tegelijkertijd variaties in steenkool en pollenafzettingen zien. Dat wijst er op dat er minder gronden in brand werden gestoken om ze opnieuw klaar te maken voor landbouw, en dat de natuur opnieuw zijn gang kon gaan.

Ed Hawkins, klimaatwetenschapper aan de Reading University en zelf niet betrokken bij de studie, zegt aan de BBC dat “wetenschappers ervan uit gaan dat de Kleine IJstijd veroorzaakt is door verschillende factoren”. “Een daling van de CO2, een reeks vulkanische uitbarstingen, veranderingen in het landgebruik en een tijdelijke daling van de activiteit van de zon. Deze nieuwe studie toont aan dat de daling van de CO2 deels veroorzaakt is door de ontdekking van Amerika en de ineenstorting van de inheemse bevolking.”

Volgens de onderzoekers toont hun studie aan dat de menselijke invloed op het klimaat al begon voor de Industriële Revolutie. De huidige klimaatopwarming werkt omgekeerd: door het verbranden van fossiele brandstoffen en de uitstoot van broeikasgassen wordt er meer CO2 de lucht in gebracht dan planten er weer uit kunnen halen, waardoor de aarde opwarmt. (br.hln)

’s Morgens citroenwater drinken is helemaal niet zo gezond als je denkt

Misschien zijn het de citroenen, misschien is het het water. Wat de reden ook mag zijn: citroenwater is hip in de wellnesswereld. Het geeft je metabolisme een boost, je valt ervan af en het ontgift je lichaam, toch? Blijkbaar niet, meer zelfs, het drankje doet soms meer kwaad dan goed.

Om meteen met de deur in huis te vallen: de bewering dat citroenwater je metabolisme een boost geeft en je helpt om af te vallen klopt helaas - tromgeroffel - niet. Volgens gastro-enteroloog Niet Sonpal is er immers geen bewijs voor. “Alleen een studie uit 2010 door Japanse onderzoekers toonde aan dat muizen die insulineresistent zijn een beetje gewicht verliezen als ze polyfenolen, een soort antioxidanten die in citroenen zit, aten. Maar dat betekent uiteraard niet dat bij mensen hetzelfde effect vastgesteld zou worden.”

Hij wijst er wel op dat voldoende water drinken je maag een vol gevoel kan geven waardoor je hersenen niet meer denken dat je die hele zak chips in je mond moet proppen. “Ook je calorierijke latte macchiato vervangen door citroenwater, kan helpen om af te vallen, maar citroen op zich is geen magische vetverbrander.”

Onderzoekers ontdekten wel dat ijskoud water drinken, helpt om een paar extra calorieën te verbranden, maar die zijn verwaarloosbaar.

Dat citroenwater je lichaam helpt ontgiften is volgens Sonpal ook een hardnekkige mythe. “’s Morgens citroenwater drinken helpt niet om de gifstoffen uit je lichaam te spoelen. Je lichaam ontgift zichzelf: je lever, nieren, dikke darm, je huid ... zij doen dat allemaal voor jou. Je hoeft dus zeker geen gekke drankjes te drinken om je lichaam te detoxen. Citroenwater hydrateert en geeft je water een beter smaakje, dat is alles.”

Gevoeligere tanden

Bovendien is het drankje helemaal niet goed voor je tanden. “Dagelijks citroenwater drinken kan je tanden gevoeliger maken. Dat komt omdat het zuur in een citroen je tandglazuur aantast. En dat glazuurlaagje beschermt je tanden net tegen koude en hitte”, aldus tandarts Lee Gause. Kan je toch geen afscheid nemen van je geliefde drankje? “Spoel je tanden dan met water gedurende minstens 30 seconden en daarna nog eens 30 seconden met een mondspoeling met fluoride. Dat legt een beschermend fluoridenlaagje op je tanden waardoor ze minder snel aangetast zullen worden.”

Natuurlijk zijn citroenen wel een goede bron van vitamine C, zo zit er ongeveer 30 mg vitamine C in een citroen en de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid bedraagt 65 tot 90 mg per dag. Toch hoef je daarvoor niet per se citroenwater te drinken. Andere citrusvruchten of fruit- en groentesoorten zoals meloen en boerenkool bevatten immers ook veel vitamine C en zijn minder schadelijk voor je tanden. Ook om je immuniteit een boost te geven, kom je er niet met je dagelijkse glaasje citroenwater. Uit onderzoek blijkt immers dat je 1 tot 2 gram vitamine C, omgerekend het sap van wel 33 citroenen, moet innemen om de duur en intensiteit van een verkoudheid te verminderen. (br.hln)

Enkel Duitsers betalen meer voor elektriciteit dan wij

De elektriciteitsprijs is bij ons een pak hoger dan bij de buren. Vorig jaar betaalde een gemiddeld Vlaams gezin met een verbruik van 3.500 kWh 917 euro, terwijl dat voor een Brits gezin slechts 636 euro was.

Enkel de jaarlijkse elektriciteitsfactuur van de Duitsers is nóg hoger dan die van de Vlamingen. Een Duits gezin telde in 2018 maar liefst 1.060 euro neer voor elektriciteit. Al onze andere buren betalen minder dan wij: Wallonië (854 euro), Brussel (712 euro), Nederland (674 euro) en Frankrijk (659 euro).

Dat blijkt uit een studie van PwC in opdracht van energieregulator VREG. “Dat onze factuur zo hoog is, komt omdat die gebruikt wordt als vuilnisbak van de belastingen”, zegt energiespecialist André Jurres. “Als je aardgas of stookolie koopt, betaal je weinig andere kosten dan het product zelf. De elektriciteitsfactuur bestaat voor 75 tot 80% uit kosten die niets met het product te maken hebben.”

Volgens Jurres zijn vooral de kosten om de elektriciteit te verdelen hoog in ons land. Verder belanden ook openbaredienstverplichtingen, waarmee onder andere de openbare verlichting wordt gefinancierd, op onze factuur. En dan zijn er nog de groenestroomcertificaten, die de distributienetbeheerders verplicht moeten aankopen bij de producenten, zoals windmolenparken. Maar uiteraard rekenen de distributienetbeheerders die kosten nadien door aan de consument. Daarbovenop komen heffingen en taksen allerhande, zodat je uiteindelijk een elektriciteitsfactuur in de bus krijgt die volgens de VREG “overladen is met zaken die er niet in thuishoren”.

Hoewel onze elektriciteitsfactuur bijzonder hoog is, is dat voor aardgas niet het geval. Integendeel: de aardgasfactuur voor een gemiddeld gezin in Vlaanderen was in 2018 de op één na laagste van alle regio’s. Enkel het Verenigd Koninkrijk bleek goedkoper. (br.hln)

Decorbouwer van Tomorrowland en Plopsaland legt boeken neer

De vaste decorbouwer van Tomorrowland en verschillende pretparken, Neverland Themepark Projects uit Hofstade, legt de boeken neer. De zaakvoerder stuurde het spijtige nieuws naar zijn klanten.

Kurt Heerman, de zaakvoerder van Neverland, communiceerde het nieuws van de stopzetting van zijn bedrijf als volgt: “Met bevende stem en klein hartje melden wij u dat Neverland Themepark Projects niet langer actief is. We willen u bedanken voor de jarenlange samenwerking en het vertrouwen. Dit bericht zal hard binnenkomen, daar zijn we ons goed van bewust. Met heel ons team hebben we gevochten tot de laatste minuut, maar door een samenloop van omstandigheden zijn we genoodzaakt de deuren van Neverland definitief te sluiten. Onze gemeende excuses voor de overlast die wij u mogelijk berokkenen”, staat er in de mail.

Een van de schuldeisers kreeg dit bericht in zijn mailbox. “Wij hadden na diverse betalingsherinneringen een juridisch kantoor ingeschakeld om aan onze centen te geraken,  waarop de brief als antwoord kwam”, zegt de schuldeiser.

Trots van Aalst

Met Neverland verdwijnt een van de bedrijven waar Aalst trots op was. Neverland was gegroeid uit de creativiteit van carnavalisten die werkten aan carnavalswagens en besloten daar iets meer mee te doen. Kurt Heerman en de zijnen bouwden mee aan Plopsaland, Bellewaerde Park, Boudewijn Seapark, Walibi Belgium, de Efteling,...

In een interview met ‘Parkworld’ geeft Kurt Heerman uitleg over zijn eerste opdracht. “Ons eerste project was in het vroegere Meli Park, toen we gevraagd werden om het sprookjespark, dat nu niet meer bestaat, terug in een aanvaardbare staat te brengen. Het gedeelte was in een vervallen staat verzeild geraakt: vele items waren gewoonweg stuk”, zo vertelt hij. “In die periode begonnen we ook te werken voor Studio 100 bij de bouw van enkele decors voor één van hun producties.”

“Niet veel later kregen we dan als eerste het nieuws te horen dat Meli Park zou worden verkocht. Toch beangstigend voor een beginnende ondernemer, maar toen we vernamen dat Studio 100 de overnemer was, hebben we toch opgelucht ademgehaald. Die samenloop van omstandigheden heeft zeker geholpen om ons bedrijf op de kaart te zetten: de eerste jaren toen het park een metamorfose onderging, hebben we veel samengewerkt en hebben we heel mooie zaken gerealiseerd”, zei Heerman. Neverland zou voor elk Belgisch pretpark iets bouwen, maar Neverland bouwde ook bijvoorbeeld Disneyland Parijs.

Tomorrowland

Neverland is vooral bekend van de decors die het bedrijf maakte voor Tomorrowland. Neverland werkte al van bij de start van het dancefestival in 2005 regelmatig samen met Tomorrowland. “Ik herinner me nog dat die jongens van Tomorrowland bij ons prijs kwamen vragen”, vertelde Kurt Heerman in een interview in 2014. “Toen ik 10.000 euro voorstelde, was hun reactie: ‘Hoe gaan we dat betalen?’. Er is veel veranderd sindsdien, maar de organisatoren van Tomorrowland zijn altijd erg loyaal gebleven. Er is een fijne wisselwerking ontstaan, waarbij wij toch al een beetje weten wat ze willen.” Dit jaar zal Tomorrowland een andere decorbouwer moeten vinden.  (br.hln)