athea

Wat is er mis met geen kinderwens te koesteren?

Zeggen dat je nooit van je leven kinderen wilt, krijgt ook in onze moderne samenleving nog blasfemische eigenschappen toegeschreven. Zeker wanneer je daar geen geneeskundige, financiële of relationele redenen voor hebt. "Ga en vermenigvuldig u", luidt de boodschap.

Je hoeft echter niet te kunnen goochelen met priemgetallen om te weten dat we met te veel zijn. Films als 'Elysium', waarin onze planeet één grote, uitgeputte, radioactieve sloppenwijk is vol armoede, ziekte, geweld en criminaliteit, terwijl de elite ondertussen een enkel ticketje naar de ruimte kocht om te genieten van een onnatuurlijk lang leven met dank aan de laatste technologische hoogstandjes, onder toeziend oog van een alomtegenwoordige Big Brother, zijn meer maatschappijkritiek dan sci-fi.

Dit grimme toekomstbeeld wordt bovendien ondersteund door (pseudo)wetenschappers die hun theorieën over onvermijdelijke Marsmissies, dramatische klimaatveranderingen en een vernielde aardkloot verkopen als zoete broodjes. In die stroom van deprimerende berichtgeving leeft de meerderheid van de mensheid nog steeds met een biologisch en/of cultureel gevormde kinderwens. Als de natuur niet meezit, helpt de wetenschap wel een handje. Met ivf werden bijvoorbeeld al 5 miljoen baby's op de wereld gezet. En dan is er de trend van de oudere moeders, die na een bevredigende carrière hun tikkende klok willen sussen. En nu komt de prangende vraag: Wat is er eigenlijk mis met geen kinderwens te koesteren?

De aanleiding voor deze vraagstelling is een artikel in de Huffington Post van een dame die het gehad heeft met de banale replieken die volgen wanneer ze opbiecht dat kinderen niet op haar planning staan. "Ik ben getrouwd en we beseffen best dat we geluk hebben om zelf te kunnen kiezen kinderloos door het leven te gaan. Mijn man zou misschien wel de beste papa ter wereld kunnen zijn, maar hij wil geen kinderen en ik wil niet de moeder worden die ik nooit heb willen zijn. Mijn bord ligt al vol", klinkt het.

Helaas stoten progressieve stellingen als dat anno 2013 nog steeds op heel veel onbegrip. Wie zich als lezer aangesproken voelt en zelf absoluut geen kinderwens heeft, zal ongetwijfeld een vlaag van herkenbaarheid over zich heen krijgen bij de volgende opsomming van cliché antwoorden. Voor het volledige plaatje volgt ook een vrije vertaling van de bedenkingen die de auteur maakte bij elke stelling.

Je weet niet wat je mist, het is fantastisch!
"Ik gok dat een hond hebben ook geweldig kan zijn, maar ik wil zelfs niet de verantwoordelijkheid om voor een viervoeter te moeten zorgen. Je zou me wellicht weerhouden van te zorgen voor een dier waar ik eigenlijk helemaal niet voor wil zorgen, dus waarom probeer je me dan te overtuigen om verantwoordelijk te zijn voor een mensenleven?"

Wat als je spijt krijgt van je kinderloos bestaan?
"Ik zou eerlijk gezegd liever spijt hebben van het feit dat ik geen kinderen heb, dan wel kinderen krijgen en me dat beklagen."

Je verandert nog wel van gedacht.
"Dit impliceert dat mensen me beter kennen dan dat ik mezelf ken, iets waar ik graag op zou willen antwoorden: Hoera! Een echte, levende en vooral gratis waarzegger. Wat kan je me nog vertellen dat ik nog niet weet? Ga ik de lotto winnen? Gaan die koppige vijf kilo te veel ooit verdwijnen? Hoe eindigt het allerlaatste seizoen van 'Mad Men'? Welke andere universele geheimen gaan er schuil in jouw magische brein?"

Maar wat ga je doen als je oud bent?
"Hopelijk het geld dat ik niet uitgegeven heb aan kampen, beugels en hogere studies in een wereldreis pompen."

Je weet pas echt wat geluk is als je een moeder bent
"Ik zal ook nooit weten wat het is om een penis te hebben, of Cubaans te zijn. Ik zal nooit ervaren wat het is om een stinkende pamper te vervangen of een tiener te ondersteunen die maanden, zoniet jaren wijdt aan mij te haten, om me daarna jaren zwijgzaam en passief te hekelen. Bedankt voor de bezorgdheid, maar ik ben het levende bewijs dat het ouderschap geen monopolie heeft op geluk." (br.hln)