"400 kinderen per jaar hebben dringend de warmte van een pleeggezin nodig"
Jaarlijks worden er zo'n 6.000 kinderen opgevangen in een pleeggezin. Maar elk jaar zijn er ook 400 kinderen die geen gezin vinden. Zij komen dan in een jeugdinstelling terecht. "Wat loopt er mis?" Dat vraagt onderzoeksprogramma 'Panorama' zich af.
Het grote probleem van de pleegzorg blijkt de grote onbekendheid van het systeem. Doordat het statuut van 'pleegouder' veel te onduidelijk is, worden veel potentiële ouders afgeschrikt. Terwijl er in Vlaanderen wel genoeg kandidaat adoptie-ouders zijn, is er aan pleegouders een groot gebrek.
Onbekend is onbemind
Ongeveer 2.700 Belgische pleegkinderen zijn momenteel op zoek naar een gezin. Dat aantal is zorgwekkend groot. Dat vindt ook Vlaams parlementslid Lorin Parys (N-VA). Volgens hem wordt pleegzorg in onze samenleving nog veel te stiefmoederlijk behandeld en daar moet dringend verandering in komen. Hij schreef de problematiek dan ook neer in zijn boek 'De Vergeetput'. De vele pleegkinderen in ons land die nog steeds op zoek zijn naar de warme omgeving van een gezin, hebben dringend een stem nodig, want, zo zegt hij, "onbekend is onbemind."
Parys is ervan overtuigd dat een kind zo lang mogelijk thuis moet blijven, maar als de thuissituatie te gevaarlijk is of het kind er te kwetsbaar wordt, dan is het gebaat bij plaatsing in een pleeggezin. Die situatie is veel beter dan een opname in een instelling. "De goede zorgen van professionals, hoe hoognodig ook, zijn nooit te vergelijken met de warmte van een gezin." Kinderen hebben die stabiliteit en zekerheid echt nodig voor een normale persoonlijke ontwikkeling.
Statuut
Een extra moeilijkheid voor kinderen in een pleeggezin, is het paradoxale statuut dat zij en hun pleegouders hebben. Doordat pleegkinderen niet door het opvangende gezin geadopteerd worden, blijven de ouderlijke rechten bij de biologische ouders liggen. Daardoor ontstaan soms lastige situaties.
Zo mogen de kinderen bijvoorbeeld geen plaats innemen op klasfoto's, want pleegkinderen onder de 18 jaar moeten anoniem blijven. Daarnaast mogen pleegouders wel met hun kind naar de dokter gaan, maar een operatie toestaan, mogen ze dan weer niet. Ook het haar van hun pleegkind laten knippen mag, het volledig 'van stijl veranderen' dan weer niet.
Eenzaamheid
Die vreemde situaties zorgt er, samen met de gezinssituatie voor dat pleegkinderen zich vaak eenzaam voelen. "Mijn pleegdochter wordt vaak gezien als een curiosum", getuigt een pleegmoeder." Op die manier groeien pleegkinderen niet alleen op zonder specifieke peers die in dezelfde situatie zitten, maar worden ze ook vaak expliciet speciaal behandeld.
Daardoor worden pleegkinderen vaak nog onzekerder dan ze al zijn. "Ik voel me door alle speciale regelingen en reacties altijd een beetje buitengeduwd", geeft een jongen aan. "En dat terwijl we toch niets misdaan hebben."
Sensibiliseren
Daarbij komt nog eens dat veel mensen niet weten waarom pleegkinderen uit hun gezin worden weggehaald. Veel mensen blijken te denken dat de schuld daarvoor bij de kinderen zelf te zoeken is, maar dat is helemaal niet zo: pleegkinderen gaan naar een opvanggezin omdat het bij hun eigen ouders niet veilig is.
In de benarde situatie van het Vlaamse pleegkind moet duidelijk dringend verandering worden gebracht. Daarom wil 'Panorama' in samenwerking met kinderpsychiater Peter Adriaenssens en Pleegzorg Vlaanderen meer kandidaat-ouders sensibiliseren over de problematiek. Zo hopen ze meer mensen te mobiliseren tot het in huis nemen van een pleegkind. (br.hln)
|
