Lieveheersbeestjes zijn veel minder lief dan je denkt

Schattig, die kleine gestippelde kevertjes die je moeiteloos over je hand kan laten kruipen. We zijn dol op lieveheersbeestjes, niet in het minst omdat ze mooi zijn om naar te kijken én massaal bladluizen verorberen. Uit een 'The Truth About Animals'-reportage van BBC blijkt echter dat ze veel minder lief zijn dan je denkt. Ooit gedacht dat piempampoentjes of pieternelletjes, zoals ze in het Vlaams ook wel worden genoemd, door ziekte geteisterde, seksverslaafde kannibalen zouden zijn?

Lieveheersbeestjes (Coccinellidae) komen voor in veel vormen en kleuren. In België en Nederland zijn een zestigtal soorten gekend, met als bekendste uiteraard de rode met zwarte stippen.

De kevers hebben een gevarieerd dieet. Sommige soorten eten alleen planten, terwijl andere een voorliefde hebben voor schimmels. Insecten staan echter ook heel vaak op het menu, zoals bladluizen en hun larven.

Seksverslaafd
Pieternelletjes leggen hun eieren graag strategisch in de buurt van een bladluizenkolonie die nog in een vroeg stadium zit. Uit onderzoek met tweestippelige lieverheersbeestjes blijkt dat de vrouwtjes allesbehalve monogaam zijn. Zo worden eitjes vaak bevrucht door minstens drie verschillende mannetjes.

Seksueel overdraagbare aandoeningen zijn dan ook schering en inslag bij deze kinky kevers. De soa's komen in vorm van een mijtinfectie (Coccipolipus hippodamiae). De parasieten verbergen zich onder de dekschilden, waar ze voeden op de hemolymfe, het gele 'bloed' dat lieveheersbeestjes soms achterlaten op je hand.

Kannibalen
Eens bevrucht moeten de vrouwtjes hun nest ver genoeg uit de buurt houden van dat van soortgenoten. De larven zijn namelijk kannibalen die probleemloos een ander nest uitroeien om hun honger te stillen. Ook laatkomers binnen hetzelfde nest zijn niet veilig. Onderzoek toont aan dat larven die eitjes verorberen zich sneller ontwikkelen en meer kansen maken om volwassen te worden en ongeveer een jaar te leven. (br.hln)