Lentekriebels zijn als de griep (zeer besmettelijk maar snel weer voorbij)

Hoe zo'n straaltje zonneschijn het leven in één klap luchtiger kan maken. Een terrasje, een fietstocht, even tuinieren of zonder jas gaan shoppen: het zijn welgekomen lentekriebels. Een fijn gevoel, maar veel heeft het niet te betekenen. Voor duurzaam geluk is het veel te vluchtig. Eén terrasje maakt de lente niet.

Gedaan met nattigheid. De weerkaarten van Frank Deboosere leken gisteren wel een fruitautomaat: tot midden volgende week een rijtje met alleen maar zonnetjes. En plots is het begin van de lente daar. Een tijd waarin iedereen - op wat cynische geesten na - zich opeens wat opgewekter voelt. Want lentekriebels verspreiden zich als de bliksem. Kinderen dartelen zonder winterjas over de speelplaats. Hun mama's en papa's blijven opeens langer kwetteren aan de schoolpoorten. De crèmekar rijdt weer langs de terrasjes, waar - ondanks het kwik op hoogstens 9 graden - toch al aardig wat volk samentroept. Het zou ons zelfs niet verbazen, mochten hier en daar al wat kantoorklerken op vinkenslag liggen om het seizoen van de bermuda's op de werkvloer plechtig te openen.

"Dat lentegevoel is iets wat we graag vastgrijpen", zegt geluksexpert Leo Bormans. "Ineens hebben we van alles te doen. Terrassen, shoppen, de tuin op orde stellen, fietsen. Het is allemaal: 'Nu! Nu! Nu!' Dat vloeit voort uit een soort van optimisme, een gevoel van hernieuwde hoop dat heel aanstekelijk werkt en even besmettelijk is als de griep. We steken elkaar letterlijk aan. Een vrouw die een vriendin ziet met een jurkje en blote benen, krijgt zelf ook zin om in de kleerkast te duiken." (br.hln)