Hoe kon mijn huisarts er zo naast zitten?

De Zweedse Boel Eriksson, die als journaliste in het Australische Sydney werkt, begint haar beklijvende verhaal op news.com.au op 27 januari. Toen besefte ze dat er iets grondigs mis was met haar gezondheid. Haar huisarts had het over een calciumtekort, maar de exacte diagnose bleek veel erger: hersenkanker. De jonge vrouw van bijna 32 heeft de sterftecijfers tegen, maar ze wil vechten: "Weg met die saaie statistieken!"

Ze wist eind januari eigenlijk al twee maanden dat er iets niet goed zat. Ze leed plots aan slapeloosheid en voelde zich constant ellendig. Er trad gevoelloosheid op aan de rechterzijde van haar lichaam. "Mijn rechterbeen wou niet meer mee en ik botste overal tegenaan. Mijn rechterarm kon mijn handtas niet meer dragen. Ik had het moeilijk met typen (lastig voor een journaliste) en soms kon ik zelfs mijn mascara niet meer aanbrengen."

En dan kwamen de helse hoofdpijnen. Boel kon zich niet meer concentreren en kon niet meer op haar woorden komen. Letterlijk. "Toen mijn baas mij een fijn weekend toewenste, kon ik gewoon niets terugzeggen. Omdat ik de woorden niet vond."

Slaappillen
Boel bezocht verscheidene malen haar huisarts. In november al, toen ze 's nachts de slaap niet meer kon vatten. "Ik was altijd een diepe slaapster, en plots sliep ik nog twee-drie uur per nacht. Mijn huisarts stuurde me wandelen met een voorschrift voor Stilnox, een erg verslavend slaapmiddel."

Een maand later stond ze opnieuw in zijn kabinet. Met klachten over hartkloppingen en over de slaappillen die niet hielpen. Ze kreeg antidepressiva voorgeschreven. "Terwijl ik de hele tijd dacht: 'Maar ik ben niet depressief'."

Een week voor de Australische nationale feestdag op 26 januari ging ze nog eens bij de huisarts langs. Boel sliep nog altijd niet, voelde zich constant opgewonden en door haar verlammingsverschijnselen kon ze met haar rechterhand geen balpen meer vasthouden. "Ik probeerde zelfs zijn pen te grijpen om het hem te laten zien." De huisarts weet de gevoelloosheid aan een calciumtekort. Ze moest haar bloed laten testen en werd doorverwezen naar een psycholoog.

Schildklierkanker
Boel had vertrouwen in haar arts. Hij had in 2009 schildklierkanker bij haar ontdekt, toen ze gewoon voor een uitstrijkje kwam. "Natuurlijk zou hij mij grondiger onderzoeken als hij zou vermoeden dat er iets ernstigs aan de hand was."

Die 27ste januari voelde ze zich slechter dan ooit en moest ze zich vanuit haar bed afmelden bij haar bazin, "in de hoop dat zij niet zou denken dat ik een kater had". Ze moest braken, toen ze opstond. Ze wou nog maar eens naar de huisarts gaan. "Dit kon toch niet zomaar een tekort aan calcium zijn."

Met dank aan Boris de kat
Ze kroop weer haar bed in en haar kat Boris kroop dichter bij haar dan anders. Haar man Harry zag hoe Boris zijn pootje legde op Boels hoofd. De blik van het dier vergeet Harry nooit meer. Hij besloot toen om zijn vrouw niet naar de huisarts te voeren maar naar de spoedafdeling.

Na drie uur wachten bracht de CT-scan een grote, zwarte bobbel in de hersenen aan het licht. De arts omschreef het gezwel als "heel verontrustend". "Ik was in shock en tegelijkertijd opgelucht dat ik mij niks had ingebeeld. En ik was mijn kat dankbaar."

De volgende dag al ging Boel onder het mes. De chirurg kon 90 procent van de tumor wegsnijden, maar de rest zat op een lastige plek. Opereren hield het risico op verlamming in. Boel verwittigde haar mama in Zweden, waar ze zelf geboren en getogen was. Ze mocht naar huis en was ervan overtuigd dat het gezwel niet al te kwaadaardig zou zijn, ALS het al kwaadaardig was.

Vier dagen later kwam het harde nieuws: ze had hersenkanker, graad vier. De overige tien procent van de tumor moest weggehaald worden. "Toen ik bij de chirurg buitenkwam, begon ik zodanig te huilen dat ik geen adem meer kreeg. Zo oneerlijk: waarom ik?" Nog dezelfde week onderging ze de operatie.

Bestraling en chemo
Boel Erikssons familie kent vele gevallen van kanker. Haar zus had zes jaar geleden een minder erge hersentumor en kwam er na acht keren chemotherapie door. Haar vader, nicht, oom en grootmoeder stierven allemaal aan kanker. Zelf moest en moet ze zes weken bestraling en voor nog onbepaalde tijd chemo doorstaan.

Boels haar viel uit en dat was een zwaar moment. Haar man scheerde haar kaal en wou hetzelfde met zijn eigen hoofd doen. De vrouw zette door en postte zelfs foto's met haar kale hoofd op Facebook. Daarop kreeg ze heel wat hartverwarmende reacties. Oude vriendinnen uit Zweden en Schotland kwamen haar zelfs opzoeken in Australië.

De jongedame doet alles wat artsen haar aanraden, en meer. "Volgens de statistieken is de kans klein dat ik het nog vijf jaar trek, de mijlpaal voor kankerpatiënten om genezen verklaard te worden. Maar ik zeg: 'weg met die statistieken' (we weten allemaal dat ze saai zijn). Ik zal er alles aan doen. Ik zal niet opgeven zonder te strijden."  (br.hln)