Internationale knuffeldag: de wetenschap achter ons verlangen naar affectie

Vandaag is het internationale knuffeldag, hét moment bij uitstek om een diepere blik te werpen op ons verlangen naar affectie.

In onze cultuur is het niet ongewoon om elkaar een knuffel te geven. Of het nu is als teken van vriendschap of steun: de armen rond elkaar slaan en ons lichaam kort tegen de ander aandrukken, voelt bijna altijd vertrouwd aan. Maar waarom knuffelen we nu eigenlijk?

Eerst en vooral is het belangrijk om even terug te gaan naar onze kindertijd, de periode waarin we vaak en graag geknuffeld worden. Kinderen onder de leeftijd van vier worden door hun ouders regelmatig geknuffeld, zeker wanneer ze ziek, verdrietig of bang zijn. Omdat ouders weten dat kleine kinderen niet getroost of gerustgesteld kunnen worden met logische verklaringen, is een knuffel tijdens de kindertijd hét middel bij uitstek om als ouder aan je kind te tonen dat je er voor hen bent en voor hen klaarstaat.

Wanneer we ouder worden, wordt ook het aantal keer dat we geknuffeld worden over het algemeen minder. Zo staan we als pubers vaak weigerachtig tegenover de knuffels van onze ouders. Daarnaast is er ook het idee dat wanneer we rationele volwassenen worden, we minder bevestiging en ondersteuning nodig hebben in de vorm van een knuffel.

Toch is het zo dat we als volwassenen soms echt kunnen verlangen naar de veiligheid en geborgenheid die een knuffel biedt. Op een dieper liggend niveau hebben we immers allemaal te maken met gevoelens van stress, angst en teleurstelling. Hierdoor kunnen we echt verlangen naar de geborgenheid van een knuffel. Een knuffel is immers de belichaming van alles wat we missen in onze hyper-individualistische samenleving.

Om ook werkelijk over te gaan tot het vragen naar die vorm van affectie moet er echter aan één belangrijke voorwaarde voldaan zijn: we moeten onze knuffelpartner voor de volle 100% vertrouwen. Wanneer we ons overgeven aan de intimiteit van een échte knuffel - in tegenstelling tot de vluchtige variant die we geven wanneer we een vriend of vriendin begroeten - stellen we ons immers op en top kwetsbaar op. We laten onze partner bij wijze van spreken de meest gevoelige en hulpbehoevende kant van onszelf zien, en dat kan alleen wanneer je de ander ook echt vertrouwt. (br.hln)