Vanmorgen een overheerlijk ontbijtbuffet, de koffers in de wachtruimte gezet en nog een voormiddag vrije tijd.
We bezoeken het Te Papa museum op enkele minuten wandelen van het hotel .
Het Te papa museum is volledig gratis en omvat 5 verdiepingeen met een zeer compleet beeld over Nieuw Zeeland, een echte aanrader.
We moeten natuurlijk selecteren en die dingen gaan zien die ons het meest boeien.
Er is zoveel te zien en te ondernemen dat we enkele dagen hier zouden kunnen doorbrengen.
De nagebootste aardbeving terwijl men in een huis plaatsneemt is akelig en zindert nog tijdje na.
De volledige fauna en flora van dit mooie land en de reuzeinktvis hier gevangen door Cousteau Junior en op sterk water gezet mogen rekenen op de nodige belangstelling.
Verdiep hoger alles over de houtsnijkunst van de Maoris.
Helaas vliegt de tijd en moeten we terug naar het hotel voor een heerlijke maaltijd voor we om 13u plaatselijke tijd (bij ons is het nu midden in de nacht 1 uur) naar de luchthaven gebracht worden.
Het inchecken verloopt ontzettend traag.
We willen graag naast elkaar zitten op die verre terugreis.
De dame aan de balie is zeer vriendelijk maar bakt er niet veel van.
De labels voor de koffers worden wel 10 maal afgedrukt en weer weggegooid, zo een toestand hebben we nog nooit meegemaakt.
Na een half uur (echt) is eindelijk alles in orde, t'zijn dan ook drie vluchten die we moeten hebben om aan de andere kant van de wereld thuis te geraken.
Effe rustige plaats zoeken dan om onze steunkousen aan te doen.
Die dingen zijn echt wel nodig op zo een reis. Voordien maakten we daar nooit gebruik van maar het moet gezegd, eens aan getrokken (wat niet zo eenvoudig is) geven ze een licht gevoel aan de benen en voeten.
Als we goed en wel klaarzitten om op te stijgen voor de vlucht Wellington - Sydney, komt uit de cockpit het onheilspellende bericht dat er een technisch defect is.
Na 3 kwartier is het euvel verholpen en kunnen we eindelijk opstijgen.
Al die tijd bleven we gewoon zitten in het toestel.
We zitten helemaal achteraan en tegen de tijd dat de airhostess met de maaltijd aankomt is er geen keuze meer tussen chicken of ik weet niet wat!
Bij het openmaken van de maaltijd komt een geur me tegemoet die ik helaas maar al te goed ken van in India. Een bepaald kruid (vraag me niet wat) zorgde er destijds voor dat ik in India 2 dagen doodziek in bed lag, dat was in New Dehli.
Ik plooi de boel dicht en stel me tevreden met het slaatje.
De koffie achteraf is net schotelwater en als ik me verheug op het chocolaatje erbij blijkt dit muntchocolade te zijn, niet dadelijk mijn favoriete chocolade.
De frisko van cocos met amandelen was gelukkig wel lekker alhoewel ik helemaal geen ijsfanaat ben.
Als we in Sydney toekomen is het haasten om naar de andere gate te geraken voor de22 uren durende vlucht naar Londen.
Hier merken we ook dat we niet via Singapore zullen vliegen maar wel Bangkok.
Het toestel is niet meer van de nieuwsten. Wat waren we verwend op onze heenreis met de gloednieuwe Airbus 380. Maar ja, we hebben geen keus, we zitten in de middenste rij van vier, echt geprangd! Als de passagier voor me dadelijk zijn stoel volledig naar achter zet voel ik me gevangen en kan zelfs mijn ene been niet over het andere leggen zonder de stoel voor me te raken.
Jongens toch, hoe gaan we dit overleven.
In Bangkok maken we een tussenlanding om bij te tanken. Een nieuwe crew komt aan boord. De nieuwe luchthaven van Bangkok Suvhanaphoem ken ik maar al te goed na 5 reizen naar Thailand op enkele maanden tijd een tweetal jaren geleden.
Helaas is P. onze sympathieke reisgenoot ziek geworden op de vorige vlucht en moet hij in Bangkok achterblijven.
Die maaltijd he waarvan ik niet durfde te eten, wie weet.............
Vervolgens nog een 14tal uren naar Londen. Zeer veel turbulentie en vermits we in de staart zitten levert dat heel wat ongemak op. De bliksemschichten schieten voorbij als we door een heus onweer vliegen.. Dan maar naar middelen gijpen waarvan velen gebruik maken, slaappillen. Ze hebben geholpen, enkele uurtjes heb ik toch blijkbaar geslapen in mijn ongemakkelijke positie.
De beste plaatsen achteraan in de staart zijn de zijkanten, zo zijn er helaas maar drie rijen aan iedere zijde. Daar heb je ruimte, ik heb dat destijds meerdere malen mogen ondervinden op de vluchten Parijs - Bangkok. Meestal zijn die plaatsen voor alleenreizenden.
Als we eindelijk in Londen toekomen is het daar s'morgens vroeg.
Lang moeten we niet wachten op de volgende vlucht ditmaal met British Airways.
Op en af noem ik dat altijd.
Schitterend weer stelde ons in de gelegenheid Londen nog eens te mogen overschouwen uit de lucht. T'is hoog tijd dat we nog eens citytrip Londen maken want er is weer t'een en t'ander bijgekomen, zien we vanuit de lucht.
Stipt om 11.05 gelijk voorzien landen we in Brussel.
Helaas blijkt een van onze koffers zoek te zijn, dus weer paperassen invullen voor we dochterlief zien die ons komt ophalen.
Die koffer is 2 dagen nadien thuis afgeleverd, niet erg, toch allemaal vuile was en zomerkledij. Meestal komen die zoek gegane bagage weer terecht.
Gelukkig maar want in de bewuste koffers zaten de notas gemaakt om deze blog te schrijven.
.
|
