Verslag werkvakantie.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het vertrek was 23 febr. 2006 met LTU vanaf Dusseldorf.

Aankomst 24 febr. 2006 omstreeks 10.30 uur in Colombo Katanayka.

Werd opgehaald door Suranga, een taxi chauffeur van hotel Blue Oceanic.

Na de eerste dagen wat rondgedwarreld te hebben bij vrienden rond het hotel werd de reis ingezet met een vertrek naar de notaris in Colombo voor een algehele registratie van de Stichting Ayubowan Yaluva Sri Lanka in Sri Lanka en wij zijn dus nu ook officiëel in Sri Lanka geregistreerd, wat zo zijn voordelen heeft.

Na dit gebeuren reisde we af naar Hikkaduwa waar we door enkele vrienden met open armen werden ontvangen en de nacht werd dan ook daar doorgebracht met het vertrek van de volgende ochtend naar Hambantota waar de familie van Thewanthi ons ontving, ook hier was de ontvangst weer geweldig, en ik stond ervan te kijken wat zij en haar man in een korte periode allemaal hebben klaar weten te spelen. Jammer is alleen dat ze nog geen permanente woning hebben na de tsunami, hebben ze wel aangeboden gekregen van de regering maar dit is veel te ver weg uit de plaats Hambantota waar ze dus nu een garaga hebben weten op te zetten met sponsor gelden.

Na een uitgebreide kennismaking met alles erop en eraan werd koers gezet naar Ampara waar we een afspraak hadden met een vrijwilligster in het gehandicapten Sarana Children home in Uhana.

Maar ondanks een afspraak van onzer komst was de persoon met wie ik deze afspraak had gemaakt niet aanwezig en bleek zij al 10 dagen in Colombo te zijn, maar ondanks dit werden we ook hier weer geweldig ontvangen en was er sinds ons laatste bezoek in juli 2005 heel wat verbeterd en dat met name de toiletten en douche gelegenheid, op de bordjes was te lezen dat dit het werk was van de stichting Mamalanka. In het tehuis verbleven in juli nog 6 normale kinderen maar dat waren er nu nog slechts 3 en die hadden al een leeftijd waar je van zeggen kunt die redden zich wel, overigens allemaal dames.

Deze nacht verbleven we in Ampara, om vervolgens de volgende dag te vertrekken richting Batticoloa, een behoorlijke rit en zeker vanwegen de veiligheids maatregelen moesten er velen kilometers worden omgereden. (Ampara naar Batticoloa via Polonaruwa is nu net niet de ideale weg)

In Batticoloa aangekomen werd direct richting de dovenschool gezet en ook hier weer een geweldige ontvangst ondanks alle beslommeringen in dit gebouw.

De kinderen allemaal doofstom werden ballonnen en pennen overhandigd, waarna we naar het hoofdkantoor van YMCA gingen die de zaken regeld voor deze kinderen.

Na een uitgebreid gesprek en rondleiding kwamen we bij een gebouw uit dat enkele meter hoog was en nieuw werd gebouwd maar deze bouw lag stop ivm geld gebrek, begroot was 5 miljoen Rps voor de onderbouw maar de prijzen waren zo enorm gestegen dat nu eigenlijk nog maar eenderde overeind stond en het geld op was.

Te bedenken dat er nog een verdieping bovenop moet en het geheel is nu gepland op zo’n slordige 13 miljoen Sri Lanka rupee, maar wie gaat dat bedrag bij elkaar halen, YMCA kan dit niet hebben ze me duidelijk proberen te maken.

Een ding is zeker het gebouw moet er komen want het verblijf van de doofstomme kinderen is erbarmelijk slecht.

De nacht werd doorgebracht in hotel Bridge Viewe midden in het tsunami geweld, wat nog eens duidelijk werd gemaakt door alle ruïnes van huizen en tempels. Voor het slapen gaan bezocht ik nog een familie die me echt aan het hart is gegaan en waar ik ook in Nederland continu contact mee heb.

De volgende morgen was er een afspraak met de mensen die we in juli een fiets hebben mogen overhandigen met een gedeelte van het geld van de familie Houben die dit bedrag in naam van hun overleden zoon Marcel ter beschikking hadden gesteld voor de tsunami slachtoffers in Sri Lanka.

Alles zag er goed uit, er werd op alle fronten nog het een en ander bekeken en ook werden er nieuwe plannen gemaakt met als hoofddoel nu het helpen van de pater die in dit gebied een bedrag van de kerk ter beschikking had gekregen voor de bouw van destijds 100 nieuwe woningen maar ook hier weer de prijzen oorlog en heeft nu 80 huizen gereed en het geld is ook hier op.

De mensen die voor de tsunami in dit gebied woonde wonen nu kilometers verder, en de school is nu meer een open schuur dan een school, de kinderen moeten soms uren lopen om de school te bezoeken, ik heb de pater mijn hulp aangeboden om zorg te dragen voor in eerste instantie 30 fietsen en vervoer van zo’n 40 à 50 kinderen met een bus, zes fietsen werden direct gekocht en via de pater overhandigd aan de mensen.

De bouw van een nieuwe school is hun volgende doel maar daar zal nog wel enige tijd overheen gaan, ook heeft de pater 23 weeskinderen onder zijn hoede die in zijn huis zijn onder gebracht, hier werd door hem gevraagt om af en toe hem bij te staan in de vorm van voedsel hulp.

Na dit alles was er weer een dag verstreken en werd het hotel opgezocht maar eerst weer een bezoek aan de familie die niet ver van het hotel woont.

De volgende dag werd er koers gezet naar Nilaveli, de plaats waar de gemeente Helden 5 boten heeft weten te plaatsen.

Boten en mensen werden bezocht maar hier een ander triest gezicht, de mensen dus allemaal slachtoffer van de tsunami hadden vaste woonstek gekregen op ongeveer xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />3 kilometer verwijderd van de zee en dat is allesbehalve ideaal voor een visser.

Het nieuwe dorp zoals je wel kunt noemen was eigenlijk ergens midden in de rimboe opgebouwd en de mensen waren dan ook minder dan gelukkig met de ligging.

Door de familie waar ik het het meeste me op heb werd gevraagt om in dit nieuwe dorp een winkeltje op te zetten, want ook dit was op ruime afstand te vinden, aangeboden werd hen bij te staan in de vorm van het geven van een krediet van 30.000 Rps waarvan 25.000 Rps als lening en de rest werd vrij ter beschikking gesteld. Afspraak is nu dat ze de eerste maand niets hoeven af te lossen en dan maandelijks een bepaald bedrag via hun eigen bankboekje.

In Nilaveli werd ook een bezoek gebracht aan pater Gunan, deze vertegenwoordigd de stichting Havonos uit Raalte, hem werd gevraagt om ook ons ter zijde te staan wat hij toezegde. De vraag was om de vissers en ook het te bouwen winkeltje wilde controleren op het nakomen van gemaakte afspraken, trouwens stichting Aybowan Yaluva en Havonos hebben elkaars hulp aangeboden.

Na dit alles  werd er nog laat in de avond koers gezet richt Dambulla omdat je de regio als niet veilig moet beschouwen en er altijd ieder moment weer iets kan gebeuren en daarom voelde we ons in Dambulla veiliger.

De volgende dag gingen we richting Rattota voor een bezoek aan de school en het huis waar eerder de Nederlandse vrijwilligster verbleven, daar de huur voor een jaar vooruit was betaald werd overeen gekomen dat het restant van het niet gebruikte terug te betalen waar de vriendelijke verhuurder mee instemde, ook wordt door hem de inboedel verkocht en de opbrengst hiervan wordt ook door hem aan ons overhandigd, naast dit alles werden de groeten van de Judith die me dit had gevraagt overhandigd en je kon aan zijn ogen zien dat dit hem goed deed.

Vervolgens op naar de school, waar we met open armen zoals nog nooit te voren werden ontvangen. Wat was het geval, de school had voor het eerst dit jaar een een open sportdag georganiseerd in samenwerking met ons en het was een geweldig succes geweest, een compleet dik fotoboek werd me overhandigd en moest ik alle foto’s bekijken, ook de nieuwe keuken als we zo mogen noemen met grotere ketels en pannen was een groot succes en zelfs de moeders van de kinderen waren met z’n zessen volop aan het koken.

Het computer gebeuren liep volledig volgens plan, zelfs hadden ze al via mail contact gehad met de school in Helden en de beide vrijwilligsters uit de plaats Rattota waren tevreden met hun eigen werk en de mogelijkheid die we hen dus gaven om dit computer project te doen slagen.

Plannen werden er gemaakt voor de aanleg van een extra telefoonlijn naar het computer gebouw voor de internet verbinding, ook een extra leiding voor stroom aanvoer moet worden gerealiseerd, dit alles werd ons door de directeur toegezegd.

Na het afscheid nemen werd er richting Warakapola gezet mijn eigen sponsor familie en het voorbeeld zoals het eigenlijk wezen  moet.

Vervolgens kwamen we laat in de avond aan in het hotel Blue Oceanic alwaar ik de laatste dagen die er nog over waren door bracht.

Al met al kan ik wel zeggen dat het een welgeslaagde werkvakantie was die buiten gewoon goed verlopen was en waar we de bezochte projecten als positief mogen beschouwen al zal er nog heel wat werk moeten worden erzet wil alles wat we voor ogen hebben wil slagen.

Maar ook dit gaat lukken en zeker wanneer we de hulp die we nu al mogen ontvangen in de vorm van sponsorgelden nog iets uitgebreid kan worden.

Ook hier wordt onzer zijde hard aan gewerkt.