Mensen mensen wat een drama met onze Ellen. En we zijn er nog lang niet. Ik zou jullie zo graag al het hele verhaal geven. Maar Ger zegt:
Nee Aaf echt het gaat niet. Vertel de geschiedenis nu maar tot aan de geboorte van Agnes.
Wel hij krijgt alwéér zijn zin
Na de avond kwam er toch weer een morgen, waarop ik mij verbijsterd afvroeg, hoe ik zoiets nu tegen Jo had kunnen zeggen in dat eerste krankzinnige telefoontje, nadat ik de telefoon uit Barts hand had gegrist:
Jij wist er van het kan niet, dat je er niet van wist. Je móet zn onrust gemerkt hebben. Daarom ik wéét, hoe het gegaan is: jij hebt dit onschuldige kind naar je huis gelokt om hém te plezieren. Wat een verraad aan huisvrienden. Jullie waren zo dikwijls bij ons. Dat juist jullie zó tegen ons samenspanden !
Ik schaamde mij zó diep. Ik had de laatste jaren gedacht, dat ik een echt sprankelend geloof had de puts water, die er over was gegooid, was groot maar dat verontschuldigde toch niet, wat gebeurd bleek te zijn: het geloof praktisch uitgeblust de vuren van de kwaadaardigheid ontbrand
Ik had eens iemand horen zeggen:
Als er bij ons christenen eens goed in de spons wordt geknepen wat kómt e dan nog een vuil water uit ! Laten wij altijd maar ootmoedig blijven In onze kwade dagen betonen wij ons niet altijd de helden, die wij in onze goede dagen dénken te zijn.
Wat had die man voor wat mij betreft- gelijk. Ik dacht ook aan het onschuldige kind. Pas na het telefoon gesprek was ik voluit tot de ontdekking gekomen, dat Elsje-met-dr-lieve-koppie-en-dr-mooie-soli voor geen cent deugde. Een sluwe bedriegster, dat was nog maar één van de mogelijke definities
En ik dacht aan mijn drukke bezig zijn, vooral de laatste tijd in allerlei eervolle functies: conferentiegastvrouw, coördinatrice deelnemers huisvesting, maar onze dochter stond in de kou de verhalen over haar en Jan hadden gegonsd iets hád ons zo nu en dan bereikt maar wij leken wel doof geweest te zijn aan dat oor
Ik werd bedroefd vroeg aan de Heer:
Doe nog es wat, God. U laat domme Aaf toch níet in de kou staan?! Zeg eens iets bemoedigends, want anders houd ik het gewoon niet vol !
De Heer zei, door mijn eigen gedachten, die Hij verrijkte:
Dat jullie gisteren dat gesprek aangingen was op tijd nét op tijd op het níppertje máár: op tijd. Hoor je, hoe die luchthart treurniet door het huis loopt te zingen. Gisteren biechtte zij haar zelfmoordplan op. Als je tien seconden gewacht had met beginnen, was zij er al niet meer geweest. Dat zij nu zingt, in plaats van te worden opgedregd, is toch beloning genoeg voor dat wel erg late gesprek vind je niet. Belet haar dat zingen niet, ook al zeg Nora:
moet je haar horen
en Ingrid:
díe heeft even de lol alléén !
dat opgelucht neuriën bevordert haar genezing.
Als jullie samen met Mij hier doorheen breekt, komt het echte geluk er aan. Als jullie, dit verdriet waardig verwerken, wordt het weten zó duidelijk:
Jezus heeft in beginsel alle leed gedragen. Als míj iets naars overkomt, heet als een vuurgloed, (1 Petr. 4:12) dan mag ik een fractie in dat leeddragen aanvullen (Col. 1:24), iets, dat Hij weloverwogen voor mij overgelaten heeft
Ik voelde mij gesterkt. Tot dan toe had ik mij eigenlijk niet echt, niet blijvend, willen laten troosten.Ik werd als het ware aangetrokken door mijn verdriet als een mot door de kaars. Maar nú vluchtte ik weg van die zelfvernietiging. Ik dronk opnieuw van Gods goedheid, net als op de avond al even. Ik voelde mij als iemand, die de contrabande van een onaangenaam karakter had meegesmokkeld, terwijl ik toch reeds als soldaat mee marcheerde in Jezusleger. Bij dit hevige treffen met de vijand wist ik het:
Weg met de roestige wapens van de haaiigheid alleen nog de wapenen van het licht.(Rom. 13:12).
Ik kreeg weer oog voor het huishouden begon aan de zaterdagse taak. Ik kwam in Ellens kamer, vond daar een papier, slordig in vieren gescheurd, gemakkelijk in elkaar te passen. Ik las:
Mam pap Ingrid Noortje: ik ga weg bij jullie. Er was altijd zoveel goeds bij jullie te beleven, maar ik mag niet meer meedoen Ik heb teveel dingen fout gedaan. Pa had het wel eens over het harmonische rijk, waarheen wij samen reisden. Ik hoor daar niet meer ik hoor daarginds, waar de wanklanken zijn.Wat voor tekenen zouden er kunnen komen, die mij nog tegenhouden een gesprek ? te laat de vijandelijke legers zijn al te sterk dag Ellen
Toen merkte ik, dat er iemand naast mij stond mijn oudste dochter. Ik wees naar de brief. Met onze armen om elkaar heen, huilden wij. Ook dat samen huilen hielp weer bij de genezing van ons beiden. Ik zei:
Je mag wél met ons meedoen wij blijven samen op reis naar het goede land. De duivel moet wijken. Morgen in de kerk zit jij tussen ons in
En toen belde ik Jo om verontschuldigingen aan te bieden voor mijn hondse taal. Maar dat viel tegen. Ik had mijzelf niet herkend in de furie, die ik gisteren was. Ik herkende Jo niet in de furie van nu
Altijd de hort op de room van de taartjes eten eer van mensen (Joh. 5:44) en die sloerie dr gang laten gaan. Je had al veel eerder van alles in de gaten moeten hebben. Je hebt gewoon zitten slapen zoiets heet dan móeder !
Maar toen ik zei:
Jo kom tot jezélf net zoals ik dat heb moeten doen
brak de redelijkheid baan. Zij en ik nog wekenlang hoor:
waren springlevend, deden van alles om de overhand te krijgen gelukkig op de duur vergeefs. De deining verliep geleidelijk aan. Allebei konden wij ons zetten aan het weer opknappen van ons uitgevreten geloof.
De rest van het mij toegemeten verhaaldeeltje moet ik echt afraffelen. Misschien kleurt een ander dat plaatje nog eens in. Maar Ger roept nu weer:
Aáf niet meer dan vijf A4 kantjes schrift
Bij zoiets klap ik helemaal dícht.
Jos kwam al gauw hiermee:
Luister mensen, een ongetrouwde, zwangere dochter thuis een dochter, die steeds duidelijker tekent : dat is een zinloze marteling voor alle betrokkenen. Wij gaan van oktober tot december naar ons Spaanse huis. Familie de Jong is daar in december. Fam. De Raad komt uitrusten van de aula kerstdruktein januari. Als jullie nu eens in Ciudad de la Luz waren in februari en maart en als Ellen dan begin oktober met ons meeging om de volle zes maanden te blijven Zeg niet:
Ze krijgt nog lekkers toe!
Het gaat allereerst om jullie twee. Jullie verdienen een voorkeursbehandeling. Jullie behoren in conditie te blijven. Jullie verdienen extra zorg (1 Tim. 5:17). Ik leg dat wel uit aan de twee andere dochters.
Bart zei nog iets over de komende verbouwing van de zaal, waar hij bij moest zijn. Dat werd echter ook weer opgelost Met hulp van veel vrijwilligers kon dat klusje geklaard zijn voor kerst
Wij aanvaardden uiteindelijk het voorstel, kregen steeds blijdere brieven van onze dochter. Eindelijk in februari met de auto in drie dagen dáár. Zon heerlijke ontspanning na alle gezeur want er waren er, die je zogenaamd troostten, maar je in feite de grond in stampten.
Het weerzien met Ellen genieten van uitzichten, grotten, tochten, steden Op de dertiende februari naar het ziekenhuis in Denia Op de veertiende vierden wij Barts 42e verjaardag met zn viertjes in de kraamafdeling
Agnes was er bij. Ik keek naar het heerlijke kindje. Een laatste galbittere eigenlijk al overwonnen- gedachte vlijmde door me heen:
Die schurk die geslepen verleider ook al, doordat wij abortus verwierpen, heeft hij zn zin althans voorlopig: bij drie vrouwen nu al kinderen. Maar binnenkort gaat hij wel op zoek naar de vierde. En ik maar denken dat hij een zegen zou zijn en hij maar vrouwen in gezegende omstandigheden brengen
Bart zei echter:
Zullen wij samen bidden?!
En al biddend en meebiddend kwam ik tot aanvaarding: nog wat morrend, maar toch met een gezindheid om het oude achter te laten; innerlijk zei ik:
Vooruit dan maar met Agnes in de kring o.k. geaccepteerd
Toen belden wij de Van Dalens op, die in ons huis op Ingrid en Noortje pasten en berichtten de gezinsuitbreiding. Jos vroeg:
Hoe sta je tegenover dit nieuwe leven.
De muntstukken floepten razendsnel weg, maar ik vond toch tijd om te zeggen:
Mijn geloof in God en Jezus is terug: het is leven in de kracht van dat leven aanvaard ik dit lieve prulletje.
-Algemeen: Geloof in God en Jezus: Het maakt je rechtvaardig.
2 december 1984.
En hier is Erik Pieterse ik
Hé wat is dat nu wat róepen jullie toch allemaal:
Erik o die van Lien Smid getrouwd hè Erik babytje hè knul o Erik zullen wij je slaan zullen wij je knijpen we worden al doodziek van je, nog vóór je iets hebt gezegd.
Kalm nou lui kalm nou ik bén niet met Lien getrouwd er ís geen baby hè hè, mag ik nu vertellen
Die verkering met Lien hè t heeft nooit goed gewild één keer was het tenslotte: uit en af. Een dráma was het: dat ophouden met die relatie; maar toen alles gezegd was, kwam er toch rust. Lien is een schatje. Het leek allemaal ook zo te kloppen: ontmoeting in de kapel, in Palma de Mallorca allebei uit Indië leeftijd klopte zo wat. Zij: zevenentwintig ik negenentwintig, toen wij elkaar in februari 1982 leerden kennen. Allebei probeerden wij Jezus te volgen. Uiterlijk pasten wij ook zo goed bij elkaar. Zij: klein, sierlijk, breekbaar, grote bruine ogen ik: wat langer nu ja: dat is, vergeleken bij Lien, niet zon toer-, met mijn gave huid, witte tanden en glanzende haar volgens háár, hoor volgens haar Leuk stel, zei men maar het werkte niet.
Tot eind 1982 hebben wij geprobeerd, toen zei oudste Van Dalen tegen ons:
Lui houd elkaar niet op sleeptouw nu ja je moet het zelf weten hoor onze gemeente is geen dictatuur. Wij willen jullie niet dwingen alleen maar helpen bid het nog eens door met elkaar.
Daarna kwamen wij eerlijker tegenover elkaar te staan en besloten met de verkering op te houden.
Waarom het nu niet ging?! Ik hád mijn hart al weggegeven. Jullie kennen dat Duitse gedichtje ik weet niet of ik goed citeer:
Der Jüngling erwählt sich ein Mädchen,
Die hat einen Andren erwählt,
Der Andre liebt eine Andre
Und hat sich mit ihr vermählt
Verwissel sie en er, dan wordt het beeld :
Lientje beminde Erik
Erik beminde Els Vonk.
Els was weer wég van Jan Donker
Het zei nergens klik, maar wel bonk
Nu ja een kreupelrijn. Maar met dat bonk bedoel ik die verschrikkelijk trieste afloop, waarbij Ellen met een kind bleef zitten. Wat heb ik die Jan geháát, nadat het bekend was geworden. Ik moest mij telkens weer voor ogen stellen:
Laat die haat nu toch niet mijn hárt verwarren.
Want dat hart van mij werd door dat gebeuren zó beschadigd, door teleurstelling, woede en jaloezie. De gang van zaken was namelijk zó geweest :
Ik liet mijn oog voor het eerst op Ellen vallen in 1981, toen zij zestien was en ik achtentwintig. Kort daarop kreeg ik verkering met Lien, maar ik kon Ellen niet vergeten. Die Lien geschiedenis was ook eigenlijk mede, omdat ik het zon gek idee vond: twaalf jaar verschil, terwijl Lien en ik maar twee jaar verschilden. Verstandelijk was dat een goede gedachte, maar liefde heeft meer dimensies dan alleen maar verstand. Daar kwam ook nog dít bij: als ik Ellen solo hoorde zingen, dacht ik altijd:
Lien heeft toch niets van het ongerepte van dit prille kind.
Zo kwam de verhouding onder steeds groter spanning te staan.
Nadat de draad tussen Lien en mij dan tenslotte geknapt was, nam ik de Ellen-draad weer op. Ik wist dat zij in april 83 achttien werd. Ik was vanaf begin 83 vrij en besloot, na haar verjaardag, werk van haar te gaan maken door allerlei omstandigheden -werk buiten de stad- verschoof die datum maar steeds. Uiteindelijk werd het 1 september voor ik met dat werk maken kon beginnen.
Maar voor ik daaraan toe was, bleek Jan al in actie te zijn gekomen. Lompe stenen om iemand mee te gooien zijn er altijd. Maar Jans streek ten opzichte van Ellen, was bovendien ten opzichte van mij een zware kei een kei, waarmee hij mijn hart zowat verpletterde
In de plezierige weken, waarin ik mij voorbereidde om avances bij Ellen te gaan maken, had ik dikwijls de idee:
Erik je bent vrij man : je bent met Lien nóóit zover gegaan, dat de verkering met goed fatsoen niet meer uitgemaakt kón worden. Nu ja, jammer, dat zij er moeilijk overheen komt. Je kunt echter niet blijven wachten, tot dat bijgetrokken is
Ellen is nu achttien volwassen toch eigenlijk. Je staat in volle rechten om een gooi te doen. Met schroom, met bewondering en verwondering heb je in de afgelopen jaren gezien, hoe dit aanvallige meisje zich ontplooide tot een prachtvrouw, mooier zelfs dan je verwachtte
Om het vervolg van mijn innerlijke overwegingen goed te begrijpen, dien je te weten, dat ik in mijn vrije tijd veel sociaal werk doe. Ik ben geen man, die zoiets zélf wegwuift met een:
O het is niets
Evenals Nehemia durf ik mezelf best eens aan te prijzen, zelfs bij God (Neh. 5:19) hier komen die overwegingen dan:
Je hebt zoveel passanten mensen die je ooit ontmoette- met warme, eerlijke belangstelling aangekeken, getracht, iets voor ze te betekenen. Voor die positieve opstelling ten opzichte van allerlei medemensen ga je nu lóón ontvangen. Ellen is niet zomaar een passante: Ellen is de vrouw, met wie jíj je leven gaat delen.
zo zeker was ik van mijn zaak. Maar de schrift zegt:
Die zich aangordt, beroeme zich niet als die zich ontgordt (1 Kon. 20:11).
Toen immers gebeurde het ruw griste Jan de bloem van de stengel de bloem, die ik voorzichtig had willen plukken
Voordat ik kon zeggen :
(innerlijk hoor, want Jan weet van dit alles niets)
Ik heb je vergeven
is er wél een hele tijd verlopen.
Overigens zit er wel iets moeilijks in dit verhaal. Het is nu december 1984. Ik beschrijf gevoelens uit augustus 1983 april 1984. Je begrijpt, dat er van april 1984 tot nu al weer heel wat is gebeurd. Ik heb nog gevraagd aan de coördinator, of ik niet het hele verhaal mocht vertellen. Hij zei:
Nee Erik ieder zijn deel de rest vertelt Ellen wel.
Wel, dan breek ik de geschiedenis hier maar af.
Allereerst echter even dít: misschien zul je zeggen:
Nou Erik je was wel erg zeker van je zaak hè. Dacht je nooit eens aan je jeugdzonden: drugs, diefstal, vandalisme en later toch ook wel het een en ander helemaal gaaf was je toch níet heb je echt nooit overlegd of jij oude bok- dit groene blaadje wel wáárd was
Nee ik was dat verleden faliekant vergeten. Maar het schoot me wel een keer te binnen. Dat horen jullie nog wel.
Ik wil tot slot alleen nog schetsen, hoe de zaken zich van augustus 83 tot april 84 verder ontwikkelden. Ellen verdween uit ons aller blikveld, dat weet je. Begin april 84 kwam zij terug uit Spanje met de kleine Agnes. Net negentien jaar was ze nu . Een schoonheid met een schat van een dochtertje. Ik was in de zaal, toen de baby werd opgedragen. Ellensmoeder naast haar. Bart stelde het kind aan de Heer voor. Heel wat ogen in de afgeladen kapel waren vochtig. De blikken van velen dwaalden af naar Jan, die daar zat doodsbleek, met neergeslagen ogen naast Jo, vuurrood van emotie. Ik hoorde fluisteren:
Jammer toch.
Maar zelf dacht ik:
Niets aan te doen. Aanvaarden maar misschien nog wat morrig maar toch: aanvaarden. Ik blijf vrijgezel. Zonder kind zou zij het helemaal voor mij geweest zijn Maar met kind stel je vóór ! Als ik nú haar hand zou vragen, zou zij ja zeggen, maar als noodsprong. Ik had een onbeïnvloed ja willen hebben, maar dat zit er niet meer in Heer, zegen haar. Ik accepteer de gang van zaken. Ik zeg het nog eens:
Ik sta weer helemaal goed ten opzichte van Jan.
Dank U voor de vrede die U geeft.
Toen ik buiten stond, voelde ik mij zo licht. Mijn haat tegen Jan was weg. Ik had hem vergeven en opeens wist ik het:
Hij Jezus die ís op de troon van het heelal, is nu ook weer eens te meer Koning in mijn hart.
Het geloof in God en Jezus vulde opnieuw mijn innerlijk. Dat innerlijk was door de deining in de afgelopen maanden besmeurd met teleurstelling, woede en jaloezie. Dat alles spoelde weg. Ik stond weer recht tegenover mijn Vader en mijn Broer. Ik was weer rechtvaardig.
-Algemeen: Geloof in God en Jezus: het maakt je standvastig en vrijmoedig.
1 december 1984.
Na die eerste vreselijke beroering bleefhet water nog lang golven: een hevige deining, die veel vragen opwoelde. Je weet, hoe dat gaat: de eerste hoge golven komen in botsing met de grens van je denken: ze kaatsen bijna net zo hoog weer terug. Dat gaat dan een tijd zo door. In dit geval was het zo, dat er opnieuw een kei in het water werd gegooid, juist toen alles een beetje rustig werd. Nu ja dat hoor je nog wel.
Waar waren we
Jan was het huis uitgelopen
Die laatste woorden van hem zo onoprecht zo ziek daarna: dat duister geworden gezicht, waarop ineens die radeloze angst zich aftekende
ik bleef totaal van mijn stuk achter
Geen telefoontjes meer doodse stilte alleen die gedachten in mij, die waren niet stil
Wat moet ik nu met dat kind in mijn schoot wat moet ik nu met God en Jezus wat móet ik nu toch
Door de baaierd van mijn denken heen, probeerde een stem te dringen een stem die zei:
Houd, wat je hebt houd je kind in liefde vast houd Jezus in liefde vast. Denk niet aan je man in termen van:
hij heeft de duivel in zich.
Bid voor hem. Twijfel er niet aan dat God, de Koning over alle omstandigheden, zich in deze gebroken toestand gaat openbaren. Hij zál zich openbaren en wat kapot is, herstellen. Luister daar komen al vertroosters geen moeilijke (Job. 11:1-3), maar goede In afgelopen jaren is er een geslacht van overwinnaars wakker geworden. Enkelen daarvan komen nu de strijd met deze nederlaag aanbinden.
Vreemde inval maar de hele situatie was absurd.
De bel ging over om twee uur s nachts ! Jos en Diana van Dalen kwamen binnen en de hoogste chef van mijn kantoor: Niels de Jong met zijn vrouw Lucy.
Dat hoogste chef doet er niet zo erg toe. Ik kende hem en haar ook als toegewijde volgers van Jezus.
Het eerste wat Jos zei, was:
Waar is Jan.
Weg, zei ik : Ik weet niet, waar hij is .
Jos legde uit:
We komen net van Bart, Aaf en Ellen waren zo geschokt, dat we steun zochten bij Niels en Lucy in moeilijke omstandigheden helpen wij elkaar over en weer. Ze waren nog óp zeiden al gauw:
Naar Jan en Jo
Wat kunnen wij doen ?!
Ik antwoordde:
Niets helemaal niets ik heb altijd gedacht, dat ik wedergeboren was en ook dat opnieuw geboren zijn geloof in God inhield maar nú mijn geloof in Jezus is weg ik ben innerlijk weer aan het doodgaan, net zoals ik al eens eerder geestelijk ben doodgegaan
God waarom plaatst U trouwe kinderen van U voor zulke raadsels waarom zijn uw wegen met hen zo duister ik heb toch recht op inzicht in deze idiote toestand Waarom geéft U dat inzicht dan niet?!
De twee echtparen luisterden naar dit begin van mijn bittere klacht (Job 3:26). Lucy zei:
Jos . Diana ga naar huis rust uit wij blijven hier.
Dat deden de Van Dalens. Moe dropen ze af. Niels en Lucy zeiden niets zaten stil bij me, terwijl ik helemaal overstuur-doorraasde:
God er was eens een profetie over Jan en mij samen :
U zou ons opvoeden tot diepe gemeenschap met elkander en U we waren nog niet helemaal rijp en volgroeid, maar dat zou komen onze zonden van vroeger waren op de aftocht het licht van de toekomst omstraalde ons al
Woorden woorden wat ís de situatie: een diepe kloof tussen ons beiden en tussen ons en U. Onrijpheid en onvolgroeidheid droegen nog vrucht ook Vroeger zonden kwamen terug. Bliksem van onheil overal
Alles wat werkelijk de moeite waard was, is geroofd (Job 1:15), verbrand (:16), kapot gewaaid ((:18,19).
het oude huisraad van de wereldsgezindheid wég ?!... t mocht wat pioniers van God ?... laat me niet lachen !
Híj zeker !... en ik ben ook alle moed kwijt. Ik voelde me zo gezond en evenwichtig bij dit tweede kind wég wég allemaal wég. Jan moest me begeleiden,mij beschermen, maar hij heeft mij misleid en verraden Een zegen zouden we zijn óók een profetie, híj werd een vloek en ik word meegezogen. Een huisvriendin, die in mijn huis een vijandin werd. Jan als koordirigent ik was zo trots. Hij zei:
Ook dat zal vrucht dragen.
Nou-en-of ha, ha, vrucht !
de vreselijke woorden van Aaf o wat een teistering !
Ze zaten aan weerszijden van mij zwegen en baden
De telefoon ging : politie : Jan zat ergens bij hen koffie te drinken.
Toen pas sprak Niels:
We nemen hem mee bidden nu met jóu jij Lucy
En Lucy:
Heer, wij laten Jo nu alleen wilt U op haar letten ook op haar kindje, dat alles goed blijft gaan .
Wég waren ze ik ging naar boven, stopte Marcel onder en sliep in !
De volgende morgen (zaterdag), Niels aan de lijn:
Jan gaat maandag gewoon werken. Zet jij, wat hij nodig heeft in de garage hij komt de auto halen werkt een paar dagen vanuit ons huis ga jij maandagmiddag ook als altijd naar kantoor, het is béter.
Ach, het leven herstelde zich zo wat. Na een paar dagen kwam Jan weer thuis. Maar de vragen bleven nog lang:
-Waarvoor is het goed, dat die bedriegster, die mooi-zingster en valsspeelster daar in de zon ligt te bruinen drankje op de zwembadrand- uitzicht via bossen en bergen op de blauwe zee met de prachtige kustlijn
en ik zit hier, met de najaarsstormen bonkend tegen het raam, bleekjes in de bieb achter mn plastic bekertje automatenkoffie- uitzicht via daken en platjes op de vale, natte straat, omzoomd door vuilnisbakken.
-Waarvoor kan het goed zijn, dat zíj wordt opgekalefaterd door eerste krachten in uw koninkrijk, terwijl ík Jantje, zo lek als een mandje, moet opkalefateren.
-Waarvoor heeft het nut, dat ik hier zit met mijn telkens weer oplaaiende woede
al werd ik gelukkig van een tik met de gonghamer tegengehouden.
-Waarvoor zelfs nú nog dat zich verdedigen van Jan
Het zit toch ín ons, mannen dat geslaagd willen zijn, door kinderen te verwekken bij véél vrouwen (II Sam. 3:2-5). Zon natuurlijke neiging kan toch geen erge zonde zijn. Als Ellen haar kind heeft
natuurlijk : ik doe zoiets nóóit weer
dan stilt die deining wel.
-Waarvoor die hoge bloeddruk, die huilbuien en zenuwen, die stress en slapeloosheid en al die andere dingen bíj mij, die part noch deel aan die zaak had
weinig daarvan bij hem waarschijnlijk niets bij haar
Ik vertelde al, hoe ik er door kwam. Dat was echt niet aan Jansook er doorkomen te danken. In het begin leek hij echt overtuigd van zijn zonde, maar later trok dat weer weg. Hij was soms huilerig-sentimenteel, leek berouwvol, maar had geen écht berouw. Hij had buien van wanhoop, maar blééf de prater, die zelfs die verbijstering zo mirakels mooi onder woorden wist te brengen. Zijn tijd van er echt doorkomen kwam later. Ik ben zo blij, dat ik daar niet op heb hoeven wachten.
Soms heb ik mijzelf overigens wel iets verweten. Ik hád een innerlijke waarschuwing gehad, dat het uitkijken was met Ellen. Ik vergat die tip. De nare mensen in de gemeente met hun:
Je maakt mij niet wijs, dat die Jo dat niet wíst,
hadden nog een beetje gelijk ook.
-Ik had de onrust in zijn ogen en opmerkingen moeten bespeuren.
-Aardse drukte deed mij de vele aanwijzingen over het hoofd zien.
-Die drukte maakte, dat ik zeven avonden lang mijn ogen in mijn zak had. Al waren ze nog zo slim in het verbergen : ze móeten fouten hebben gemaakt. Ik had die behoren te ontdekken.
Jullie kennen de ontwikkelingen: onverantwoord níet weten veranderde in onbarmhartig wél weten in één verschrikkelijke avond. Ik ben zo blij met de gebeden van ma en vooral van Astrid. Ik had Jan misschien wel gedóód, als er niemand voor ons in de bres had gestaan.
Die mem zo in de war wilde zelfs, dat ik van Jan ging scheiden ach: een eerste impuls het trok wel bij.
Maar hoe het ook zij in oktober was ik erdoor een maand van harde strijd. Toen echter was het geloof in God en Jezus weer terug. Ik stond los van Jans wankelmoedigheid ik was standvastig. Ik kon de spot verdragen van de mensen, die bijna hardop, haast met leedvermaak, leken te denken:
Wat heb jij je een oren aan laten naaien.
Vrijmoedig kon ik weer van Jezus getuigen, al bloedde mijn hart (2 Tim. 4:2). Iedereen zal begrijpen, dat een bedrogen vrouw zich onttakeld, vernederd en gefnuikt voelt. Maar ik kon ook vrij en blij in de naam van Jezus zeggen:
Kindje daarbinnen jij met jóuw vader ! Je bent welkom ja écht welkom!
-Algemeen: Geloof in God en Jezus: het maakt je zeker van vergeving.
26 november 1984.
Toen broeder Gerritse bij me kwam om een bijdrage voor zijn zoveelste boek, heb ik gezegd:
Hé vergist u zich niet? U gaat alle mensen langs, waarvan niets meer is vernomen sinds februari 1982. Maar ík gaf voor het laatst een interview op 18 december van dat jaar.
Hij zei echter, dat het geen abuis was: ik moest jullie maar weer eens bijpraten. Hij sloot:
Alleen Gert geen kind hè de mensen lachen me uit. Alles drááit in deze verhalenreeks om een baby. Ab, Karel en Richard hebben ook al zo iets jíj toch niet!
Ik heb lacherig gezegd:
Jawel ! Lotty en ik hebben er ook geen gras over laten groeien. Jongstleden september werd ik vader Maar t geeft ons niet hoor ! De mensen u zegt het zélf- steken toch de gek met ú !
Wat terneergeslagen ging hij weg maar ach hij vindt er wel wat op.
Tja dat bijpraten hè: jullie weten, hoe aangeslagen ik was door die verstoorde verhouding met Ilona. Het was niet zomaar een uitgeraakte verkering. Nee :
-Hier was aan de ene kant iemand, die koos voor de Vader der lichten(Jac. 1:17).
-En aan de andere kant iemand, die de zijde koos van de vader van de donkerten(Joh. 8: 44).
Die twee mensen hádden al voor elkaar gekozen maar konden elkaar niet vasthouden. Duister en licht hebben immers niets, dat gemeenschappelijk is (2 Cor. 6:14).
Als ik zeg, dat ik het geloof in mijn hemelse Vader heb behouden, is dat haast een wónder
Jullie kúnnen niet zeggen:
Wat doe je toch dramatisch! Geen handvol, maar een landvol. Je bent zelf het bewijs je hebt immers nu een Lotty en een kind, dat Ruth heet je toont toch in je eigen leven, dat het zon vaart niet loopt !
Hè wat vergrofd allemaal. Zo gemakkelijk ging het echt niet. In die lege tijd na Ilona merkte ik iets onverwachts op: Jezus, mijn hemelse Koning begon zich duidelijker in mijn brein af te tekenen. Hij kreeg minder onheldere contouren. Ik kreeg meer vertrouwen in Hem, ook al deed Hij niets aan die pijnlijke scheiding de breuk met haar, die ik beminde, zoals ik nooit bemind had. Toen dat vertrouwen herleefde, zond Jezus bevrijders en herstellers, die mijn herinnering genazen en mijn innerlijk weer opbouwden.
Ik vroeg:
Heer waarom gebeuren al die feestelijke dingen ik kan er zó al drie noemen:
-ik had zon onmatig verdriet, omdat mijn zielsbeminde willens-en-wetens de duisternis inging, op weg naar het eeuwige vuur (Matth. 25:41). Dat verdriet is nu zóveel matiger geworden, dat het althans drágelijk is.
-Ik voel me als Samuel: ook híj droeg rouw om iemand met wie hij zich verbonden voelde (1 Sam. 15:35). Die iemand Saul- wankelde óók weg naar de vlammen. Maar U zei: Aan de slag Samuel nieuwe taken !(1 Sam. 16:1).
Ook ík voel, dat er andere opgaven aankomen.
-Ik heb nieuwe moed waaraan dank ik die toch. Ik ken het vreselijke toekomstige lot van uw tegenspeler. Ik wéét dat Ilona dat lot gaat delen. Waarom krimpt mijn hart dan niet meer samen, maar loopt het vol met nieuw élan
Hoe komt dat toch allemaal Heer Jezus?!
En toen zei God:
Er is iemand die heel toegewijd voor jou bídt. Jij bent een kracht in mijn koninkrijk. Daarom deed de vijand die grote aanval. Maar óók al omdat jíj zon kracht bent, geef ik jou dit grote geschenk van een voorbidster
Ik ontdekte al gauw, wie dat geschenk was: Lotty Swagers. En ik ontdekte, dat zij evenals ik- de kant van het licht gekozen had. Ze zag met vreugd uit naar Jezus terugkomst bereidde er zich op voor
Ilóna had eens een keer gezegd, tijdens een ontmoeting na ons uit-elkaar-gaan:
Ik zie Jezus terugkomst met ángst tegemoet. Daarom probeer ik die komst uit te stellen. Ik doe dat, door zijn volgelingen, zoveel ik maar kan, klein, dom en geestelijk arm te houden.
Wat een verschil
Nog één: Ilona is nu een generaal in het leger van de vijand. Mijn lieve Lotje is een korporaal in het leger van onze grote Vriend.
Maar : liever korporaal bij Hem dan generaal bij die ander (Ps. 54:11).
Mijn kleine korporaal : ze legde haar smalle handje op mijn hart en de breuk werd geheeld.
Mijn liefde voor Ilona was diep geweest, onvoorstelbaar diep. Normaal gesproken, zou ik verder vrijgezel zijn gebleven.
De Heer wees mij echter overduidelijk de vrouw aan, die Hij werkelijk voor mij bestemd had. Zo kwam ik over mijn verdriet heen
Wij trouwden half 1983. Onze kleine Ruth is van september 1984. Maar daar heb ik het nu mar niet verder over, gezien het begin van mijn bijdrage. Samen met Lotty heb ik nog enkele malen achter het ijzeren gordijn gewerkt. Nu echter met Ruths komst- is dat voorbij, in ieder geval voorlopig.
Anderen nemen dat weer over. Het is ook zó: de politie dáár moet niet te lang dezelfde gezichten zien
Nog even dit: jullie hebben Lotty gekend in haar fanatieke tijd helemaal over hoor
O ja..: en dan: het werk in de Kapel Ik was in augustus 1983 juist oudste geworden, toen er iets afschuwelijks gebeurde: een ongeoorloofde verhouding tussen Ellen Vonk en Jan Donker leidde tot een zwangerschap. Ik was erbij met Lotty op die moeilijke avond, toen alles bekend werd. Ik kreeg de opdracht om een deel van die aangelegenheid pastoraal te begeleiden
Al die waaroms, die ik te beantwoorden kreeg
-Aaf met haar waarom moet dat óns nu overkomen. Ze was zo kribbig en stekelig in die dagen, met zon aangevreten geloof, geestelijk maakte ze zon uitgebluste indruk. Heel die bittere bazigheid van lang geleden was er weer even. God gaf haar klaarblijkelijk betere antwoorden dan ik: hártelijke, besliste, flinke Aaf is al weer terug en met hersteld geloof. Maar góed ook met die steeds groter wordende gemeente in een ruimer gemaakt gebouw en op hogere lasten.
-Ab en Nel met hun waaroms:
Jan bracht ons uit de kou in de warmte en nu andersom. Wij hebben nog steeds zon bedroefdheid bij ons
Ik heb gezegd:
Deze duivelse verzoeking is voor jullie tegelijk een beproeving van God, precies aan jullie draagvermogen aangepast.(1 Cor. 10:13).
Ze zijn gelukkig in de warmte gebleven.
-Suzan bezocht ik toch, al is ze dan geen gemeentelid. Haar waarom
Ik als oud mens behoorde toch niet zulke erge dingen van vlakbij mee te maken. Waarom belast God mij hiermee Ik leunde op Jan dat kon de Heer toch zó begrijpen.
Maar ook zij kwam er sterker uit.
-Bart met zijn waarom
Juist nu de gemeente mij zo nodig had ook al met die bouwrompslomp, heb ik lang op halve kracht gewerkt, ook al omdat ik zulke knauwen kreeg. Waarom zoekt God zon ongelegen tijd uit voor die bijscholing.
Hij preekt echter weer net zo vurig als nee: vuriger dan vroeger.
Met de waaromsvan Jan, Joke en Ellen heb ik weinig of niets te maken gehad. Oudere broeders trachtten daarvoor antwoorden te vinden. Overigens had ik aanvankelijk zelf óók een levensgroot waarom. Die Ellen ! kwám er even goed af. Van oktober tot april naar de Costa Blanca. De Van Dalens hebben daar een huis Ciudad de la Luz (Lichtstad), vlak aan zee, ergens onder Denia (voorbehoud: 08 ). De Van Dalens zelf, families De Jong en De Raad en haar eigen ouders allemaal zon anderhalve maand bij haar. Helemaal gebruind, mooier dan ooit, schattig babydochtertje van zes weken bij zich, eindelijk terug. Ik heb toen wel eens gedacht:
Heer waarom pakt U haar zó met fluwelen handschoenen aan
Maar later heb ik beteuterd gezegd:
Ach Here Jezus dáárom ! O sorry sorry, vergeef me
Toch nog even over Jan. Ik hád een gesprek met hem. Hij zat maar handenwringend te jammeren:
Geen vergeving voor míj alle beloften weg.
Ik heb gezegd:
Geloof je nog in God en Jezus wil je Hen nog steeds aankleven, dienen, volgen, gehoorzamen, liefhebben
En hij :
Ja maar ik schaam me zo
Toen heb ik gezegd:
God wil je vergeven. Je zonden zijn rood als scharlaken, Hij wil ze wit maken als sneeuw. (Jes 1:18)
En hij weer:
Ik hoop het.
En daarna:
O, ik weet het ik kom er door
Overigens was hij toen nóg niet, waar hij wezen moest. Hij kwam echter uiteindelijk nu ja, dat hoor je nog wel van hemzelf- tot waar berouw. Daar gaat het toch maar om
Daarom: heel deze vreselijke deining, al die vragen ze werkten mee aan Jezus eindoverwinning.
-Algemeen: geloof in God en Jezus: het is een breuk met het oude en een opening naar het nieuwe
23 november 1984
Nou hier is dan eindelijk Ellen
-
Volgens Jan:
De verleidster zeg Ján: als iemand jou een vinger geeft, dan neem jíj wel de hele hánd!
-
Volgens ma:
De overspeelster hè ma u hebt wel gelijk, maar ik zag dat toen in het eerst- niet zo zwaar
-
Volgens Monica Willems:
Dat sufferdje van achttien, dat onnozel halsje léuk hoor, van je.
-
Volgens Jan (nog eens):
Dat meisje met dr verwoeste leven ja daar is het dichtbij geweest.
Hoe is het allemaal gegaan je bent zestien, zeventien, begin april 1983 achttien geworden. Je bent grote-stadskind gebruikt de pil er zijn vriendjes van jouw jaren
dag Moniek, oude vrijster
maar: ze zijn zo lomp, zo stom, zo achterblijvend in ontwikkeling naar de volwassenheid vergeleken bij meisjes van die leeftijd.
Of moe en pa niets van dat alles merkten ?! Nee, zelfs niet van de pil Zo correct, die ouwelui van mij: keken echt niet al mijn kastjes na. Daar kwam in die belangrijke maanden april augustus nog bij, dat zij het extra druk hadden: een wereldcongres mee organiseren, en verder begeleiden.
Al dat gestumper van die jochies ik wou de liefde wel eens heel intens, heel écht meemaken. Jan mooie Jan- boeide mij mateloos. Ik wist diep van binnen- dat hij het kón. En ik wou dat erváren. Ik begeerde hem. Naar buiten toe had die begeerte als verschijningsvorm: dolle verliefdheid. Maar zo onschuldig was het niet.
Nu zul je zeggen:
Maar dat is toch geen taal voor de dochter van een voorgangersechtpaar.
Dat weet ik, maar ik leidde ook een dubbelleven Op school en verder buiten de huiselijke invloedsfeer toonde ik mij, zoals ik was: ik had het geloof in God verworpen. Dat wist dáár iedereen. Maar thuis was ik het brave meisje. Op het koor zong ik toegewijd, gaf wel eens een solo, was dan best wel een beetje ontroerd
Pa sprak wel eens over de wereldomvattende verbondenheid van alle gelovigen. Dan zei hij:
Door jouw zingen help ook jij om die samenhang steeds hechter te maken. dat lijkt gezocht, maar ik zie, hoe gretig de mensen naar je luisteren. Dan heb ik zon blijde zekerheid: ze schuiven weer dichter naar God toe. En dan wordt de onderlinge band óók sterker. Denk nooit, dat je tijdrovend instuderen van die liederen vruchteloos is. Het warmt hárten maakt die harten rijker.
Ik knikte maar eens, vond het wel vroom gezegd, maar ook wat slapjes. En dan dacht ik maar weer aan Jan. Een keer had ik naast hem gezeten en mijn hand op zijn knie gelegd (4.8.9.1.). Hij had echter die hand opgetild, mij vriendelijk toegelachen, maar haar toch weggedaan: hij was toen zon houten Klaas. Op het koor sprak hij wel eens een inleidend woordje. Kort nadat voorvalletje zei hij:
De Heer Jezus gaf al zijn glorie prijs om een machtig doel te bereiken. Wat wás zijn beloning groot (Ef. 1:21). Als wíj in staat zijn een offer te brengen om het wonderbare doel van Jezus verder binnen bereik te brengen: wat zal ons dát groot geestelijk gewin brengen. Wij mógen niet ophouden met strijden, als door onze bekering en wedergeboorte een overwinning is behaald Door verleidingen te weerstaan door ten bloede toe daartegen te strijden (Hebr. 12:4), dienen wij de overwinning te beveiligen. Alleen door wáákzaam te blijven, zullen wij in de hand van de Meester geen gebroken rietstaven blijken te zijn (2 Kon. 18:21).
De anderen knikten alleen maar. Ik ook, maar daarnaast wist ik, dat ik nog even had te wachten. Die hand op zijn knie daar had hij overigens al heel wat moeite mee gehad, klaarblijkelijk
Een paar maanden later zo begin 1983- was het net, of hij meer belangstelling voor mij kreeg. Er kwam een opvallende verandering. Eigenlijk heel typisch, want later bleek dat zijn vrouw toen net in verwachting was geraakt. Zijn onrustig geworden ogen waren voortdurend naar mij op zoek (2 Petr. 2:14). Wel, die ogen vonden de mijne dikwijls genoeg. Ik was veel bij hen thuis. Verder was er elke woensdag die kooroefening.
De sfeer, die hij uitstraalde, werd ook anders: wilder driester meer opwindend. Ik had wel eens gehoord van zijn Don-Juan verleden. Dat verleden was niet dood helemáál niet. Ik had het in die tijd juist erg druk op school, het eindexamen naderde. Ik wou echter toch zo graag eens een avontuur met een oudere, rijpere man, niet met al die kalveren van knullen. Als er al iets van licht in mij was overgebleven bij dit soort denken doofde ook dat. Ik leefde onder hoogspanning: een slotexamen en een beraamde cursus voor gevorderden op liefdesgebied. De kaars brandde aan twee einden. Het kon allemaal, dacht ik. Maar later bleek dat het niet allemaal kon.
Ik overlegde over de zaak Jan met mijn hartsvriendin. Samen vonden wij als oplossing: het geeft niets, dat hij getrouwd is, dat hij en zijn vrouw huisvrienden zijn, dat die vrouw in verwachting is. Er gebéurt toch niets ! Niemand hoeft het toch te weten! (Spr. 30:20). Nu ja er gebeurt wél iets. Niemand heeft er mínder plezier. Jullie twee allebei méér. Er is alleen voordeel, niemand lijdt schade.
Zo was dat nu eenmaal bij ons op school, zo dachten wij allemaal
Allerlei tekens, knipoogjes en zo leidden tot die wederzijdse blik bij een van de kooroefeningen.
Ja ik wil jóu hebben
en ik jou
Bij het weggaan was hij even vlak bij me fluisterde:
Ik krijg daar opeens een idee ! Aanstaande dinsdag twaalf april half acht bij mij thuis.
Reken maar dat ik er was. Zo keihard als nu had ik mijn ouders nog nooit bedrogen. Maar ik joeg op Jan en was tot véél in staat om mijn doel te bereiken. Jo was weg had ik ook wel verwacht. Ik zat op zijn knie, we kusten, veel meer gebeurde er niet. Dat alleen-maar-kussen maakte mij echter nog meer onstuimig. Dat kussen bracht mij ook voorbij het punt, waarvan geen terugkeer meer mogelijk is. Ik begeerde hem nu nog sterker: hier niet de onbeschofte gulzigheid van onhandige halfwasjes hier de beheerste hartstocht van een volwassene. Aan het slot van ons samenzijn zei hij:
Zou je volgende dinsdag méér willen?!
Ik zei:Ja
Om dat ja te bereiken, wilde ik elk verder risico wel nemen.
En toen zei hij dat schokkende, dat mij de hele week achtervolgde:
Als je het meest wilt genieten dien je direct op te houden met pilgebruik de spanning het gevaar dat maakt het beleven heviger
Ik schrok vreselijk nam nog een paar dagen in, hield er toen mee op ik voelde dat als een afscheid van mijn kind-zijn ik met mijn pluche beertje op mijn brommer. Het is er nu af wat lijkt dat allemaal lang geleden
Ik wist, wat ik deed ik kende het bijna onvermijdelijke gevolg. Maar ik wílde er niet aan denken. Ik wílde de meest hevige belevenis
Ik had hem naar nog wat kinderlijke trant verleid. Nu verleidde hij mij op een volwassen manier. Ik werd voortaan naar dat huis toegezógen. Hij kon ook alles tegen mij zeggen. Bijvoorbeeld dít :
Ik heb je expres die eerste dinsdag laten hunkeren. Ik wilde je door het dolle heen hebben. Ik wilde een pilloze vrouw. Al die anderen waren zo vervelend onkwetsbaar. Zeiden :
O Jan wat was het énig!..
Maar droegen niets concreets als herinnering mee
Een kwetsbaar wijfie dat is nou míjn thrill
Ik vroeg:
En Nancy dan die wás toch kwetsbaar en achteraf vond je dát óók niet leuk.
En hij:
Nancy werd lastig mar jíj niet, hè poes.
Ik zei gehoorzaam:
Nee Jan
O vind me maar een sukkel ! Maar op een vreemde manier bleef mijn begeerte uitgaan naar de man, die zon heerschappij over mij had gekregen (Gen. 3:16).
Er waren inderdaad zes onvergetelijke dinsdagavonden. Náár was daarbij het stiekeme: na de eerste twee ontmoetingen al dat heimelijke gesluip via een achteringang. En o ja geen parfum reukloze zeep bah, wat een geknoei En dan nog, wat tegen half elf allemaal moest worden geruimd en geregeld
Maar toch die avonden, ze waren groots. Oom Ger heeft echter gezegd:
Ellen geen detailbeschrijvingen. Daar gaat het hier niet om. Houd dit gedeelte kort.
Och, het is ook wel góed zo. Meisjes van mijn leeftijd kunnen maar beter horen over de langdurige bittere nasmaak dan over de o zo korte zoetheid. De vlam van die zoetheid werd later zon vernietigend vuur. Mijn vriendin en ik ! Alleen maar voordeel geen schade ! De nadelen waren zoveel groter dan de voordelen een scháde. Op de vierde van die zes avonden moet ik in verwachting zijn geraakt. Aan het eind van de zesde avond zei Jan:
Afgelopen schat volgende week is Jo weer thuis.
En daarna werd alles anders
O ja, voor ik verder ga, even een antwoord op wat sommigen misschien willen vragen:
Als je nu de pil was blíjven gebruiken, dan hádden jullie toch alleen maar lól gehad?
Luister: de zoetheid zou minder zijn geweest de bitterheid ook. Uiteindelijk hadden hij en ik ook dan echter schade geleden. En overigens blijven gebruiken : als je eenmaal op dat gladde ijs bent, word je altijd weer door de ontwikkelingen verrast.
Alles veranderde dus: er was nog een slotuitvoering van ons koor op de gemeentedag. Ik zong mooier dan ooit, zei men. Daarna stopten de kooroefeningen in verband met de vakanties. Ik zag Jan praktisch niet meer, deed mijn eindexamen met goed gevolg, ging met een schoolafscheidskamp mee, daarna nog uit logeren. En al die tijd het groeiende weten ik ben er bíj! Jan lichtte ik niet in. Hij had mij onverbloemd verteld, dat hij een kind bij me wilde. Ik was toen zo in een roes, dat ik die woorden maar over mij heen had laten gaan. Nu het kind zich aankondigde, verkeerde mijn liefde voor hem in haat. Ik gunde hem zijn overwinning niet, besprak alles met mijn vriendin. Zij wist een adres voor abortus. Ik kon die wel betalen van een eigen spaarbankboekje. Ik zag echter overigens geen kans om mijn zwangerschap, onbemerkt voor thuis, te onderbreken. Alleen al die goedkeurende handtekening Ik was misselijk en ontredderd, een sollicitatiegesprek mislukte, omdat ik zo wazig deed ik was onbruikbaar aan het worden Ik voelde de onrust, de deining in de gemeente en bij mijn ouders. Ik stond finaal met mijn rug tegen de muur.
In die dagen luisterde ik naar een preek van Gert. Hij sprak over het geloof in God en Jezus, waarvan ik in mijn kennissenkring buiten gezegd had:
Poeh het geloof moet je al die verknipte figuren zien !
Hij zei erover, dat geloof in God en Jezus een breuk betekende met het oude onze eerste situatie, die begonnen was met spot en geëindigd met spijt. Dat geloof was het beproefde redmiddel voor verknipte mensen, die niets meer te verliezen hadden. Door zich open te stellen voor het nieuwe, hadden zij opeens in een tweede situatie- weer alles te winnen. En ik zag mijzelf ik .met mn poeh die verknipte figuren ik was nu zelf geschift en geflipt van angst. Maar Gert sprak aan de andere kant van een door mijzelf opgerichte muur. Ik kon hem niet bereiken. Mijn geroep:
Gert hélp me
ketste op die muur af.
Bijna had ik heel mijn nood aan Leontien gebiecht, maar de woorden kwamen mij niet over de lippen.
-Ik riep tot God, maar Hij antwoordde niet (1 Sam. 28:5, 6).
-Ik beloofde, dat ik Hem voortaan stipt zou volgen Hij luisterde niet.
-Ik zei, dat ik met de oude dingen wilde breken dat ik mij open wilde stellen voor alle goede raad van Hem Hij zweeg
-Ik smeekte Hem, naar me te willen horen. Ik had niets meer de verliezen: mijn eer was weg alles was weg. Hij hoorde niet
-Ik verzekerde Hem, dat ik wist, dat ik met Hem alles te winnen had, dat ik daarom in Jezus wilde gaan geloven geen reactie !
God kón ook niet op mijn noodkreten ingaan. Innerlijk was ik onveranderd zondig (Job 9:31). Mijn geest was kapot en in algehele verwarring. Dat is echter wat anders dan gebroken en verslagen (Ps. 51:9).
En het kind, dat in mij groeide, was al verder dan drie maanden. Ik durfde thuis niets zeggen en werd zo wanhopig. Ik dacht steeds meer aan zelfmoord en leed zo verschrikkelijk. Ik wist, dat ik helemáál slecht was geworden door die verhouding met Jan dat elke deur naar God dícht was. Op een van die zes avonden had Jan gefluisterd:
Je hebt me verleid, kleine heks, dat was erg voor jou en mij. Maar nu verleid ik jou en dat is voor ons allebei tienmaal erger.
Ik had toen geen doorzicht en had gezucht van zaligheid. Maar nu was het begrip er wel en ik schreeuwde van schrik. Mijn angst was zo groot: een papieren zakdoekje kleurde rood, toen ik daarmee het zweet van mijn voorhoofd wiste.
Op een avond de kaars was opgebrand ik kón niet meer- had ik mijn besluit genomen: ik spring in het water. Nu zeg je misschien:
Dom kind er zijn toch zoveel hulpbureaus en noodtelefoons En zelfmoord ach dat had je tóch niet gedaan
Het kan hoor, dat ik niet zover zou zijn gegaan, maar toen ik die avond vreemd schorrig zei:
Ik ga nog even weg,
lag er al een afscheidsbrief in mijn kastje.
Door een floers van tranen keek ik naar die lieve, vertrouwde gezichten ik zou ze niet meer terug zien. Op dat ogenblik was mijn wanhoop zo ontzettend ik had gespeeld met Jan en het was ernst geworden ik had nog maar gespééld tot dusver met de idee van zelfmoord. In één seconde echter werd ook dat spel grimmige ernst
Nooit nooit hoop ik ooit meer zoiets mee te maken.. zo zwaar opjagend obsederend duivels
-Algemeen: geloof in God en Jezus sommigen hinderen de zoekers
21 november 1984.
Die vrijdagavond eind augustus 1983 zal ik nooit vergeten. Ik kwam laat thuis van de cursus Staatspraktijkdiploma twee. Er was een extra les ingelast: het was elf uur, toen ik de sleutel in het slot stak. Toen ik de trap opliep, wachtte Jo mij op. Ik zag het direct : foute boel. Zij begon ogenblikkelijk:
Wat heb je gedaan met Ellen Vonk alles is vanavond in eenmaal uitgekomen. Langs de achtertrap hè langs de achtertrap kwam ze elke dinsdag, als ik weg was. Iedereen wist het uiteindelijk. Vanavond dan tenslotte kwam Suzan vertellen, wat zij had gezien Eerst niet, toen kwam die meid, die Ellen gewoon voorom Maar toen Ab het in de gaten kreeg zoals hij óók al vanavond vertelde- altijd via dáár En zij maar zeggen tegen haar moeder:
Ik ben bij Joke.
Maar ze was bij jóu en nu is ze ván jou in verwachting
In een flits overzag ik alles Ab had ik even stilgepraat Karel had ik met een kluitje in het riet gestuurd. Maar het kon niet duren. Het uur van de waarheid wás er. Dikwijls had ik overwogen, wat ik dan zeggen moest. En nu zei ik woorden, die ik absoluut niet van tevoren bedacht had:
Jij jij kankert altijd op mij je klaagt altijd tegen me vóel je niet, uit welke hoek de wind waait. Die meid schuift mij gewoon iets in de schoenen. Als het echt een christenmeisje was, zou ze niet, door zo te liegen, bewijzen, dat zij de waarheid háát. Ik wéét denk ik al, wie de vader is. Wacht eens ja ik ken die knul. Maar ik laat dit niet op me zitten. Ik licht die toestand dóór. Rechtvaardigheid is het kernwoord in deze toestand. Er wordt méér geroddeld. Karel kwam ook al met een verhaal
Maar het recht zal zegevieren. Ik ben nooit gegeseld voor mijn geloof. Nu echter gebeurt dat wel door deze lastercampagne.
Jo onderbrak mij:
Hou op hou op! Het is nog veel erger dan ik dacht. Vroeger had je soms iets van de hemel in je nu alles van de hel
Zwijg alsjeblieft ik kan je radde praat niet meer verdrágen je ging altijd zo prat op je gladde bekkie een natuurlijk voorrecht noemde je dat nu sleurt je tong je het duister in. En je masker van aardigheid en hartelijkheid valt óók af.
Ik zweeg inderdaad woordeloos stonden wij tegenover elkaar minutenlang. Ergens moet iemand juist toen heel krachtig voor ons gebeden hebben. Later heeft Jo verteld, dat zij in radeloze drift was geraakt na die vreselijkste avond van haar leven. Zij had een zwaar voorwerp in haar hand in die korte spanne tijds glipte het daaruit viel bonkend op de grond.
En ik ik was op de trap, twee treden beneden de overloop, waar zij stond. Als ze toch met die gonghamer geslágen had
Maar nú sloeg Gód mij met een voorhamer van schuldbesef (II Samuel 12:7, 13). Ik zág:
-Mijn toegeven aan opstokerij door satan :
Je moet je als man bewijzen bewijzen
-Mijn openen van de kooi, waarin de tijger van mijn hartstocht zat.
-Mijn geslaagde verleidingstactiek, waardoor Ellen als eens Nancy (4.8.3.3.)- voor de bijl ging.
-Het doelbewust een jong mensenleven verwoesten. David werd door zijn stommiteit zover meegesleept, dat hij een moordenaar werd (II Sam. 11:15-17), maar ik, wie zei dat ook weer over die molensteen (Mark. 9:42).
-Het aanzetten van Ellen tot het bedriegen van haar ouders.
-Mijn geraffineerde manipuleren van Ellen, tot zij zichzelf extra in moeilijkheden bracht (haar opstoken, om de pil niet meer te nemen) leek dat niet op de handelwijze van David, die Uria op pad stuurde met zijn eigen doodvonnis (II Sam. 11:14).
-Het in de war brengen van Ab, Karel en Suzan medegelovigen.
-En dan de voorlaatste mokerslag-: het meedogenloos om de tuin leiden van mijn zwangere vrouw zonet nog zoals ik vroeger woorden van de Heilige Geest kreeg (Joh. 14:26), zo had ik ze nu gekregen van de onheilige geest.
Ik liep de trap af het huis uit en toen gaf God me de laatste slag.
-Ik zag het: zoveel mensen hinderden de zoekers naar het geloof in God en Jeuzs. Ik was één van die hinderaars de ergste van allemaal. Wie zou ik tot afval hebben gebracht? Op de oordeelsdag zou ik het horen (Lukas 12:2).
Er was alleen maar paniek. Petrus kon huilen (Matth. 26:75). David kon om genade smeken (Ps. 51:34) maar ik
-Ik kénde mijn overtreding ze stond voortdurend vóór mij (:5), terwijl ik als een razende langs het water rende.
-Van een pionier van het goede was ik tot een pionier van het kwaad geworden.
-Door het toelaten van deze zonde, werd alles wat ik van God gekregen had, door een stormwind weggeblazen.
-Vanuit die ene levenskamer vol venijn was de vernietigende vlam uitgeslagen door mijn hele levenshuis. Al mijn geloof was weggevreten door bederf.
-En dat alles was te herleiden tot dit ene: zonde tegen God (16a).
Ik kon echter niet vragen om ontzondiging (:9). Ik kon niet meer hopen op óóit nog eens blijdschap, vreugde (:10), vergeving (:11), een rein hart en een vaste geest (: 12) Ik was iemand, die Jezus werk tegenstond van binnenuit en zó verraad aan Hem pleegde (Matth. 26:14, 15). Ik had in Ellens zoetheid mijn zilverlingen gehad (Matth. 26:5) ik wilde die beloning wel kwijt (Matth. 27:5). Het was echter net of satan zei:
Ik heb er niets mee te maken. Bekijk het maar. (Matth. 27:4).
De nácht was er voor mij (Joh. 13:30) en het eind van een verrader (Hand. 1:18) was er voor mij !
-Algemen: geloof in God en Jezus: velen verwerpen het
20 november 1984.
De ontrouw van Jan met dat sufferdje van Vonk kwam voor mij, als je het van God uit bekijkt
overigens: het is niet meer mijn terminologie van nú
wel op een heel gevaarlijk ogenblik. Ik was toch al bezig me steeds meer los te maken van al die ideeën van thuis. Nu ja, dat mag dan ook wel, als je eenentwintig bent. Op zijn laatst dán ga je toch zo onderhand definitief je eigen keus maken. En juist, terwijl dat proces gaande was, kwamen de berichten binnen. Heit riep:
Verraad in eigen rijen. Het ís wat voor een voorgangerechtpaar, als uitgerekend een vooraanstaand gemeentelid hun zoiets aandoet.
Mem vulde aan:
Wat denk je dan van Joke onze eigen dochter ! Zou zij eigenlijk niet op stel en sprong moeten wegvluchten bij zon vent. Want wat heeft zij voor tóekomst. Hij heeft al opgebiecht, dat hij het gedaan heeft, omdat hij het zo leuk vond: veel kinderen bij veel vrouwen dít gaat hij méér uithalen!
Want ze was erg uit haar evenwicht de eerste tijd, die moeder van mij.
Heit deed een dappere poging om de dingen weer in het goede spoor te krijgen.
Wij moeten proberen Jan en Joke ondersteuning te geven met ons gebed. Wij mogen de duivel geen gelegenheid geven, de bres te vergroten. Wij dienen te tonen, dat wij bij God en bij zijn werken willen horen. Het wachtwoord is: liefde, ook voor Jan, al heeft hij onze dochter dan nóg zo bedrogen
Nou, ik had wel weer genoeg gehoord. Ik pakte mijn fiets, reed zo maar een eindje rond. Ik was toch zo kwáád op die sijsjeslijmer. Er kwam zon woede bij me op. In wat voor raar huishouden zát ik toch! Eerst jarenlang allerlei vage, vrome figuren over de vloer. Goed dat houdt op. Maar dan zijn Jan en Joke opeens bekeerd en nemen de rol van die christelijke invasie over. Jan is beslist indrukwekkend. Hij weet zijn gedachten echt wel indringend onder woorden te brengen zegt:
Ik ben zo blij met mijn nieuwe moderne overtuiging:
-Gegrondvest op profeten van lang geleden.
-Door Jezus verrassend anders herzegd.
-Door Paulus toch eigenlijk een West-Europeaan in zijn denken- voor hier, voor nú en voor míj pasklaar gemaakt
Jezus zei tegen mij:
Ik heb jou genezen van alle infecties jíj kunt Míj winnen als hoofdprijs.
Ik heb geantwoord : ja Heer wat kon ik anders zeggen ?!
Boe boe en nog eens: boe! Ze drongen me echt in een bepaalde richting ze waren zo beïnvloedend En nu ?! die slijmjurk die gehaktbal !
Achttien jaar was dat kind. Hij was bevriend met het hele gezin, waartoe zij behoorde. Hoe krijgt hij het verzónnen!
En dan Jo heeft zij íets in uitvoering zet hij ergens anders een halfbroer of zus op stapel. Die deining die onrust overal híj met zn nieuwe inzichten.
Genezen van alle infecties t Mocht wat ! Jezus winnen als hoofdprijs. Hij joeg op een prijsje, genaamd Ellen.
Nou nou ik báál van de toestand, die zulke geschifte lui voortbrengt.
Zo raasde ik en raasde ik
Maar nu is het alweer veertien maanden later. Er is zoveel gebeurd. De kwestie van dat halfzusje voor Annemarie is zó sneu opgelost
Jan en Jo zijn al weer hier geweest. Hij deed warempel al weer wat brallerig, maar bond gelukkig gauw in.
Toch kan ik het niet anders zien dan ik het zie het geloof in God en Jezus zoveel mensen verwerpen het ík ook! Als gelovigen zulke dingen kunnen doen dan hoef ik écht niet meer laten zij mijn portie maar aan Fikkie geven.
Ik woon nu op kamers; ge helemaal op in mijn laboratoriumwerk. Dáár openen zich de nieuwe vergezichten. Dáár ontdekken we oude wetten. Dáár maken we met behulp ervan dingen, die brúikbaar zijn
Maar die Jan, die dat onnozel halsje ónbruikbaar zou hebben gemaakt
Ja, dat zou ze zijn geworden als niet iedereen zich voor haar had ingespannen
Het is een breuk met het oude en een opening naar het nieuwe.
5.9.3.1.
Bart Vonk: kernwoord:
-Situatiebepaald: schrik
-Algemeen: Geloof in God en Jezus: steeds meerderen gaan ervoor uitkomen.
18 november 1984.
Die schrik die íjskoude, verlammende schrik, die mij beving, toen Ellen dat verschrikkelijke uitkrijste:
Ik ben in verwachting van Jan Donker.
Het versteende gezicht van Aaf, het gesnik van Ingrid en Nora op de achter-, het wanhoopsgeschreeuw van onze oudste op de voorgrond. En dan die eerste uitleg daartussen door hoe ze wist, wat ze deed, toen zij het met die man aanlegde Het was op dat ogenblik, of mijn hele levenshuis instortte
Toen dat ópbellen of de duivel ál zijn troepen op dít ogenblik op ons afstuurde.
Ik was nergens meer; in deze toestand had ik nooit Jo mogen opbellen. Maar ik deed het riep wat nauwelijks samenhangende kreten. Aaf rukte mij de hoorn uit de hand, gilde afschuwelijke dingen. En toen was er die merkwaardige ervaring geen geloofservaring, hoor meer een eigenschap, die elk mens wel in zich heeft: in mijn innerlijk, in mijn hersens, was er iets, dat de schrik, de ontreddering, tijdelijk afdempte. Het bracht een summiere bescherming aan rond mijn gedachten. De ontzaggelijke deining werd er iets door afgevlakt, de onrust verminderde wat.
Ik belde mijzelf weer enigszins meester- Van Dalen zei:
Kom zo gauw als je kunt mét je vrouw haal zoveel mogelijk van de andere oudstenechtparen hierheen
Het huis stroomde vol. Aaf was ook iets kalmer geworden: samen vertelden wij van het onbegrijpelijk erge, dat ons was overkomen.
Diana van Dalen bracht al direct Ingrid en Nora tot bedaren begeleidde ze naar bed bad met hen. Totaal overstuur waren die twee vijftien en twaalf jaar ze konden het allemaal niet bevatten maar al gauw sliepen ze een wonder! En toen de broers en zussen om ons heen stonden, beschermend ons omringden (hand. 14:20) : een tweede wonder Aaf ervoer iets dergelijks als ik: mijn gedachten werden ordelijk, joegen niet meer als gekken achter elkaar aan, zo ook bij haar
Wat zíj dacht, wist ik toen nog niet, maar bij mij kwamen deze overwegingen op:
-Heer ik wil ook nu werkelijk eenswillend zijn met U wat wilt U, dat ik doen zal.
- ik belijd, dat ik even aan abortus dacht vergeef het Heer een achttienjarige, die weloverwogen handelt geen dom ding van vijftien, die maar wat dóet dan zou het hoogste gebod van de liefde misschien het gij zult niet doden buiten werking stellen o nee nu ook nog eens niet dat ingewikkelde denken
-Heer wie is de werkelijke raddraaier, die we gevangen moeten nemen, machteloos moeten maken níet Jan Donker.Ik begrijp nog niet de hele samenhang maar de echte raddraaiers zijn de boze machten (Ef. 6:12).
-Heer vergeef : ik was zo druk ik heb Ellen vergeten. Ik sprak wel vroom tegen haar, maar het was zo kráchteloos.
-Met al mijn activiteiten was ik op een dwaalspoor nee dat gaat te ver: uw zon verlichtte mij ook toen ik wíl die zon niet wegpraten uit mijn leven zij ís er zij zal mij opnieuw beschijnen (Mal. 4:2).
Aaf vertelde mij later, dat ook háár overstromende gedachten weer in een bedding kwamen. Zíj kreeg als overweging, dat ze niet in zelfvernietiging wilde wegvluchten voor Gods licht het licht, dat door de dichte wolken probeerde te breken. Toen keek zij rond naar al die lieve, bezorgde gezichten rondom ons en dacht: onze contacten zijn nu, in dit moment van verbijstering, present. Ik wil ze benutten. En ze bad:
Heer, geef aan deze vrienden alle wijsheid om ons erdoor te helpen.
Toen verstond ze, ondanks innerlijk tumult ook Gods stem die zei:
Ben je helemaal verdroogd in je binnenste kom drinken bij Mij.
Toen dronk zij zich moed in door innerlijk de naam te noemen: zij zocht metterdaad haar kracht bij de Heer (Habak. 3:19).
Zo herstelde ook zíj voorlopig net als ik. De oudsten legden een noodverband. Maar even goed: gezegend volk het volk van God, dat zó eerste hulp kan geven.
Wij kregen nu oog voor Ellen. Telkens onderbroken door gierende huilbuien biechtte zij de hele toedracht op aan Diana. De telefoon rinkelde nog steeds. Een van de oudsten stond opbellers te woord. De deurbel ging ook een paar keer over: gealarmeerde buren: of zij soms helpen konden: een zus ving hen op. Om middernacht was Ellen uitgebiecht. Om één uur bedaarde haar laatste gesnik. Toen pas lieten onze vrienden ons alleen. Ellen wankelde naar bed. Wij gingen ook. Het beschermende laagje, dat mijn brein had afgedekt, week. Kennelijk was mijn levensgeest van oordeel, dat mijn innerlijk nu klaar was voor schokverwerking. De schrik van die avond doorspoelde me opnieuw. Ik klappertandde. Aaf zei:
Als je niet kunt slapen, ga dan eens kijken naar Ellen ze mag geen domme dingen doen.
Ik deed het licht op de overloop aan, opende voorzichtig haar deur ze sliep als een roos haar gezicht : zó ontspannen ik bracht Aaf verslag uit:
In haar slaap een-en-al opluchting dacht zeker: zo ík ben mijn vrachtje kwijt pa en ma lossen dit nu op .
En Aaf:
Nou vrachtje kwijt dat wordt februari of zo. Word je met je tweeënveertigste misschien wel net op je verjaardag- opa.
We lachten niet te geloven een bittere lach, met toch iets van bevrijding
We baden: Heer help.
Toen schreiden we geluidloos hete tranen.
En daarna sliepen wij in
Twee dagen later zaten wij gewoon als altijd in de kerk. Ditmaal met Ellen tussen ons, in plaats van zoals meestal- Noortje. De zaal was eivol. Wij voelden de gebeden en het meeleven op ons neerregenen als een warme douche.
Maar ik bespeurde ook nieuwsgierigheid, sensatiezucht ja zelfs je houdt het niet voor mógelijk!... leedvermaak. De warme douche was echter machtiger dan de koude.
Gert Buursma preekte. Hij had het over het geloof in God en ook over de velen, de steeds meerderen, die daarover durfden uitkomen. Ik weet niet meer zoveel van wat hij zei : mijn hoofd rookte. Maar iets ving ik heel duidelijk op:
Soms zijn er stormen in een gezin in een vriendenkring in een gemeente. Wij hier gaan door zon storm heen. Houd elkaar vast ( Ef 6 v 18) overwin samen Daarna zul je zien, dat door toegenomen kracht elk verlies wordt omgezet in winst: opnieuw meer mensen, die uitkomen voor hun geloof in God.
-algemeen: geloof in God en Jezus; het maakt je tot een getuige.
16 november 1984.
In vorige verhalen ben ik maar terloops voorgekomen. In februari 1982 bijvoorbeeld als het lieve tienertje van zestien. Nou zeg in mei werd ik al zeventien nu ben ik negentien.
-Toen waren de gevaren, waaruit God verwacht werd mij te redden: een uit de hand gelopen schoolfeest.
-Toen waren de problemen nog zo in déze geest:
Mijn ouders wíllen mij weer naar de jeugdclub hebben. Ze hebben daarvoor reden gevonden in die verziekte schoolfuif wat nu
-Toen moest Schreeuwschrik nog schrijven, dat de tegenkrachten in mijn leven-God en de engelen dus- toenamen.
-Toen kon Klankvol nog blij gestemd zijn over de beschermengel, die ik dan toch nog maar hád
Nu echter zijn én de gevaren én de problemen veel groter nu ja: het zou gek zijn, als het anders was. Bijvoorbeeld : de Jan en Ellen story
Tot hier in Noord-Friesland toe golfde de deining over de averij, die het huwelijk van Jan en Joke leed. Ik heb overigens ook zo te doen gehad met die Ellen, al kende ik ze niet Toen later de berichten over haar beter, slechter en weer beter werden, ben ik blijven meeleven.
-Zij is negentien: net als ik.
-Zij verloor een heleboel: ik had ook veel verloren mijn beschermengel in ieder geval.
-Ik stond met de rug tegen de muur net als zij.
-Zij is al weer lós van die muur ik ook.
-Zij loopt al weer naar Jezus toe ik idem.
-Zij zegt al weer tegen Hem:
Met U heb ik alles te winnen en de keus is niet moeilijk, want ik heb niets meer te verliezen.
ik net zo.
Iedereen is nu blij over haar en ook over Jan. Maar van mij weten ze niet, hoe erg ik er aan toe geweest ben. Daarom zijn ze over míj niet op díe manier blij. Nou ja het geeft niet
Die Jan getuigt al weer van zijn geloof. Pa zegt daarover zo nu en dan dunnetjes:
Hij is al wel weer een getuige, maar het zal nog lang duren, voor ík hem als een getróuwe getuige kan zien.
Tussen heit en mem aan de ene kant en Jan aan de andere is het ijs weer gesmolten na de poolwinter, die de betrekkingen een tijdlang heeft gekenmerkt. Heit heeft gezegd:
Jan, je hebt getoond te behoren tot Gods volk. Ik ben er nu van overtuigd, dat je diepe val toch een op-zichzelf-staand iets was en niet een uiting van je diepste wezen.
En Jan terug:
Ik kan nu weer blij enthousiast zingen:
God nam mijn zonden weg.
Ik blijf mogelijkheden zien om mij voor Jezus te ontplooien. Alle dingen van succes en voorspoed en zo acht ik nú schade ze brachten mij tot deze verschrikkelijke zonde. Maar van nu af is het echt alleen Jezus in mijn leven.
Nou, dat remde heit dan wel goed af. Vertelde van Simeon en Levi, die zich misdroegen (Gen. 34:25). Hun kans om een vooraanstaande positie onder de stammen van Israël te krijgen, was toen verkeken (Gen. 49 :5-7).
Hij sloot:
Heb van je toekomstige positie temidden van Gods volk maar geen te hoge verwachtingen, jongen
Jan probeerde:
Maar Levi werd toch later in ere hersteld (Deut. 18:1; Num. 3:12).
En heit:
Ja goed die stam onderscheidde zich zó in niets ontziende ijver (Ex. 32:26-28) dat God er, om zo te zeggen, niet meer omheen kon en er ook niet meer omheen wilde (Deut. 18:2). Wel spiegel je aan Levi, je weet dan, wat je nog te doen hebt natuurlijk vertaald naar deze tijd.
Maar ik dwaal af. Welke streek had Jan uitgehaald. Wel op een avond eind augustus 1973 belt Jo op. Mem en ik zijn alleen thuis. Ik luister mee schrikken ! Schrikken !! Wat blijkt, nu ja, niet alleen uit dat telefoontje, maar ook uit wat we later hoorden : die ouders van Ellen hebben het vreselijk druk gehad met het mee-organiseren van een campagne maandenlang in touw. Krijgen eindelijk eens gelegenheid, met hun oudste kind te praten Wat er toch aan schéélt !... aan zulke alledaagse dingen als de gezinswas merk je al iets haar gespannenheid en geringe eetlust en nog van alles meer trekt de aandacht. Schreeuwt dat kind opeens.
Ik ben in verwachting van Jan Donker !
Het moet geweest zijn, of er een bom ontplofte. Verwezen zitten ze elkaar een poosje aan te kijken de luidkeels haar ellende uitgillende dochter tussen zich in de twee andere dochters dodelijk verschrikt om hen heen staand op dat moment gaat de telefoon
Of ze wel weten, dat de hele gemeente en de hele ruimere kring daarom heen gonst van de verhalen! geruchten over hun dochter en dekoorleider
Ze hoeven geen plannen meer te beramen om de boel stil te houden
Dochter vér weg uit logeren sturen
iedereen weet ervan overal staan telefoons gloeiend.
Familie Vonk weet niet beter te doen dan de Donkers op te bellen. Treffen Joke die is al overstuur. Bij haar rinkelt de telefoon ook al de hele avond
Allemaal over die nu plotseling doorbrekende zweer.
Daar komt nu dit beslissende bericht van die paniekerig krijsende ouders van Ellen nog bij. Joke belt ons je kunt wel begrijpen in wat voor gemoedsgesteldheid. Zeven maanden in verwachting en dan zon hel van een avond
Plotseling wordt ze vreemd kalm zegt:
Ik hoor Jan beneden ik hang maar op God sta ons bij.
Ma en ik zitten volkomen ontdaan een paar minuten tegenover elkaar voor wij onze gedachten althans enigszins geordend hebben. Het is mem, die het initiatief neemt :
Die laatste woorden
God sta ons bij
maakten mij koud van angst. Zullen wij voor hen bidden.
Dat doet ze en ze vraagt mij ook ook te bidden
Dat móet dan wel. Daar kan ik gewoon niet onderuit. Maar wat ik te overwinnen heb, voor ik mijn mond open doe ! Ik kan haar moeilijk op dit ogenblik gaan vertellen, dat ik niets meer van het geloof in God verwacht. Zoiets zou nú toch echt te véél zijn. Ik ben het zo totaal kwijt er is zoveel gebeurd :
-Een jongen, die mij grof behandelde.
-Vriendinnen die mij beroddelden.
-Iemand, die met heel andere inzichten kwam, van reïncarnatie en zo: gedachten, die op dat moment beter leken te troosten dan het geloof in Jezus.
Die Ellen ik hoorde later, dat zij die avond haar maandenlang opgespaarde ontreddering in éénmaal uitgegild heeft. Alle echtparen van de oudstenraad zijn opgetrommeld geweesttot één uur s nachts. Toen bedaarde zij pas
En ik toen Mem zei:
Bid jíj nú !
had ik óók wel willen gillen in de toestand, waarin ík verkeerde. Maar ik moest wel ik wílde ook eigenlijk wel
toen ik bezig was, zág ik als het ware dit meisje van mijn leeftijd. Ik bad vurig en terwijl ik bezig was voor háár genas Jezus míj !
Mijn rug raakte los van de muur
-Ik zag mijzelf, in vodden gekleed de vodden van een filosofie, die niet wezenlijk troost. Jezus stond klaar met prachtige kleren, die voor mij bestemd waren.
-Maar voor Hij die aan mij gaf, genas Hij eerst de wond de wond, die geslagen was door die jongen, die mij belachelijk maakte voor zijn vrienden voor dat hij mij alleen liet om met hen te gaan drinken
- en Jezus genas de wond, die vriendinnen me sloegen, vijandinnen, die aan iedereen, die het maar horen wilde, vertelden, dat ik een hoer was en er was niets aan de hand ik merkte, dat ook die zwaardhouw geheeld werd dat de mensenschuwheid, die er door veroorzaakt was, wegebde.
Zo dankbaar werd ik, dat ik mijn hart opnieuw voor God openstelde. Het geloof in Jezus stroomde direct naar binnen
Water, dat door een geopende sluis een schutkolk binnenschiet, vult die snel de schepen daarbinnen rijzen in korte tijd tot het goede niveau
Zo voelde ik mij en het was ook net of mijn engel terugkeerde. Ik besloot met:
Lieve Heer Jezus nú dempt u de ruzie tussen Jan en Joke af nú al begint u te herstellen, wat overal in puin ligt ik zie het ik ben er getuige van dank U
Toen ik klaar was met bidden, lachte Mem door haar tranen heen. Ze zei:
Kind je hebt me getroost door dit gebed ik wíst, dat je Jezus liefhad maar dat je Hem zó liefhad dat het geloof in God en Jezus je zó tot een getuige maakte een ooggetuige, die daarover weer tegen anderen getuigt
-algemeen: geloof in Jezus en God: Jezus leidt erheen door optreden en wonderen.
14 november 1984.
Ja hoor ik ben die jongen, die in februari 1982 zon beetje verkering kreeg met Leontientje van Oosterlaak. Ik ben die wilde knaap van toen, weet je wel met op dat leren jack: terreur chaos puin
En Leontien : ja dat was het meisje aan de kassa van de supermarkt
En nu twee jaar en acht maanden later : getrouwd een baby van een half jaar. Enne zeker ook christen geworden ? Jawel, om u te dienen.
Ja t is saai ik kan er ook níets aan doen. Een enkele maal zit er maar zon afwisseling brengende man of vrouw tussen, die niet wíl. Het ligt allemaal aan die oude vent die selecteert. Nou ja zijn zaak stort je gram maar over hém uit. Hoe het allemaal ging ?
Leontien had nee gezegd, maar ja bedoeld. Ik had de eerste aanraking met Jezus via die vent-met-de-baard op de Dam. Ik had toen hard gelachen, maar innerlijk ook ja gezegd. En zo is het gekomen
Jan en Joke haalden ons heel voorzichtig binnen. Al gauw zaten we in de kapel. Ik had het er wel moeilijk mee, tussen al die rare mensen. Joke zei: als ik foeterde:
Er hapert niet zoveel aan die mensen. Er is nog zoveel Egypte met jóu meegegaan, toen je bekeerd werd (Ex. 12:38).
Eigenaardige manier van spreken. Maar op de duur snapte ik het: ze bedoelde, dat ik zoveel onaanpasbare gedachten meegenomen had in mijn nieuwe leven.
Die moesten weg. Ik heb ze ook weggedaan. Ik heb het niet uitgesteld, wilde er geen afstel van maken. Ik wílde mijn hand in Gods hand leggen, ik wílde een werkelijke koersherziening aanbrengen in mijn leven. Het lukte en toen deed God van zíjn kant ook veel. Ik was altijd werkschuw geweest, had proletarisch winkelen als een deugd beschouwd. Nu ik mijn hand echter in die van Jezus had gelegd, legde Hij die knuist van mij om een heel groot stuur. Ik werd vrachtwagenchauffeur. Ik kreeg zoveel van God. Vroeger had ik gesnakt naar waarheid: ik had geprobeerd me te ontluchten door als krakersympathisant brandende autobanden naar trams te gooien. Tot mijn ontstelde, hopeloze verbazing achteraf kréég ik nooit lucht. Ik werd een geharnaste tegenstander van de hele maatschappij, maar ik werd steeds ongelukkiger. Nú leer ik om zuinig op andere mensen te zijn en word steeds gelukkiger. Bij God is bekend of en in hoeverre ik al gegroeid ben. Ik héb echter het idee, dat het met die groei helemaal niet slecht gaat. Weet je, waarom? Vorig jaar was er in de gemeente zon deining : Ellen Vonk líep me toch een averij op kreeg een kind van Jan Donker.
Even tussendoor: weet je, dat Leontien en ik bijna degenen waren, die het eerst ontdekten, wat er aan de hand was. Op een zondagmorgen in augustus vorig jaar past mijn vrouw samen met Ellen tijdens de sam op de kleintjes in de crèche. Ziet ze opeens, hoe Ellen met een vlekkerig, rood gezicht tegen de muur geleund zit, kennelijk zo misselijk als een kat
Ellen wat is er
Begint dat kind te huilen te huilen zegt dan:
Ach ik ben zo van mijn stuk in juni geslaagd voor het eindexamen Atheneum nóg geen baan.
Nou, Leontien troost haar, maar vertelt later thuis:
Het was net, of ze iets wilde verbergen o zeg ! Ze zal toch niet er wordt gefluisterd
Ik stel haar gerust:
Meid nu je van jezelf het idee hebt, dat het zó met je is, denk je dat allerlei anderen ook in dat schuitje zitten
Maar een week of zo later, was de beer los
Weet je nu, waarom ik denk, dat het met onze groei nog niet zo slecht gaat. Wij Leontien en ik- hebben geen ogenblik opgehouden Jan lief te hebben (1 Joh. 4:7). We hadden best kunnen zeggen:
Heeft er ons bijgepraat en moet je nu zien, hoe hij zon grietje er in luist.
Nee: we bleven hem met gebed steunen. Natuurlijk baden we ook voor Ellen, Bart, Aaf en Joke. Ik heb echt het idee, dat wij al verder zijn dan bij de bekering misschien zijn we al bij de wedergeboorte (zelfde vers).
Het was overigens wel het uur van de waarheid
Als je toch sommigen in de gemeente had gehoord !:
Hij deugt niet
En zij al evenmin
En die ouders zijn bezig met van alles behalve met hun gezin
Je maakt mij niet wijs, dat die Jo het niet wist.
Die mensen wilden alleen het zwarte zien. Ze kenden die arme, geteisterde mensen niet écht ze kenden volgens mij Gód óók niet (:8).Als ze al eens probeerden te troosten, deden ze, door gebrek aan liefde, die stakkers meer kwaad dan goed (Ruth 1: 19,20). Het ging allemaal zo moeizaam, met van die in de war makerij er tussendoor (Job 4:17). Je vangt wel eens iets op hè moeilijke vertroosters (Job 16:2).
Nu ja de storm is voorbij
het was overigens net een cycloon. Toen we dachten, dat alles over was, begon het nog eens
... maar nu is écht alles voorbij. Leontien en ik hebben tenminste de golven niet nog hoger opgejaagd.
O ja nog dit een vraag :
Zeg Richard hoe kwam jij, leeuw van het asfalt, er nu toe om een lammetje te worden in de kapel?
Wel Jezus leidde mij toe naar het geloof in Hem en God. Hij greep in de levens van Leontien en mij in met een optreden zó vol begrip
Neem allereerst Leontien Ze dacht altijd zo van: de anderen tegenover haar. De anderen waren dan de mensen met diplomas, manieren, algemene ontwikkeling, talenkennis en zo. Jezus nam dat zich minder voelen weg. Hij gaf haar durf om cursussen te volgen. Al die ideeën van zichzelf stom vinden en daardoor bokkig en onhandelbaar worden al die ideeën verdwenen
En ik!? Ik leed er onder, dat mijn vader zo dronk tobde erover, dat ik ook zo zou worden. Ik verzette mij tegen die obsessie door alles kapot te willen maken, door naar wanorde en terreur te verlangen. Jezus leidde mij uit al mijn angsten (Ps. 107:6) en toen wilde ik héél maken, ik wilde orde en liefde.
Ik heb Jezus wonderen gezien: die baan vóór en die verdwenen angst bíj mij, die andere instelling bij Leontien
Nu toen heb ik Jezus de vijf gegeven. Ik heb gezegd:
Breng mij dan maar helemaal naar het geloof in U en in Uw Vader.
- Algemeen: geloof in God en Jezus : kansen geeft het in weerwil van haat en terreur.
13 november 1984.
Wel .hier is Joke !
Waar moet ik nu eigenlijk beginnen .een intens trieste tijd is dat geweest .zeker ook voor mij. Moet je toch proberen, je voor te stellen
Half januari 1983 raakte ik in verwachting. Ik liep op wólken Ik sprak met God :5.9.2.2.
Dank U Heer voor de volledige bevrijding, die U gaf van mijn vroegere angst om kinderen te krijgen (2.4.6.2.). Dank U Heer, voor de eer om weer een kind te mogen dragen: het hoogste wezen na U in het heelal is toch de mens een geestelijk wezen, zoals ook U een geestelijk Wezen bent
O Heer wilt U dit kind zo gelukkig doen opgroeien, dat het zich geestelijk ook gaat thúis voelen bij U
En dan legde ik mijn hand op mijn buik en zei:
Liefje wat bén je welkom nu bén je in dít veilige wiegje maar je volgende veilige wiegje staat al kláár !
En het was, of mijn kleine schat het begréép !
Ik was zó verdiept:
-in mijn nieuwe geluk
-mijn deeltijd baan
-mijn werk in de ondernemingsraad
Ik had er gewoon geen erg in, dat er tussen Jan en mij een onzichtbare scheiding kwam.
Hij kon zo goedmoedig plagen:
Je vroeger corpulentie komt weer een beetje terug.
Op een keer echter zei hij er nog iets bij :
Wat zal het weer een mooi kindje zijn het hoort toch eigenlijk tot de rechte van de mens om veel van die kinderen te hebben
In die aanvulling zat een angel.
Ik gaf terug:
Nou wat lét je Je weet, wat mijn moeder zei: (4.8.2.3.) de onvruchtbare baart er zeven na Annemarie gaan we gewoon dóór.
Maar ach: dat bedoelde hij niet deze aardige, hartelijke man zo zachtmoedig zo vredelievend, had ongemerkt een obsessie binnengehaald. Hij wilde véél kinderen bij meerdere vrouwen
Achteraf verdedigde hij dat aanvankelijk ook nog met bijbelse voorbeelden (gen. 29:28) Net of je met véél vrouwen de band tussen god en elk mens afzonderlijk net zo mooi kunt verzinnebeelden als met één vrouw. Vroeger naar de normen van toen- was zon wens: veel kinderen bij veel vrouwen, niet persé verkeerd (Richt. 10:4, 12:14). Maar nu eeuwen na de tijd, dat de zuiverder normen geleidelijk werden ingevoerd (1 Tim. 3:2) nu kan zon gedachtegang alleen maar váls zijn een drogreden om een zonde voor jezelf aannemelijk te maken om je geweten een tijdlang te sussen
Toen die obsessie in hem aan kracht won, moest hij op geloofsgebied steeds meer de pas inhouden. Ik mérkte, dat hij geestelijk achteruit ging opeens was het echter zó druk met die extra vergaderingen ik ontgaf het mij
Toen ze zouden beginnen, heb ik hem gevraagd:
Jantje zou je mij zeven avonden lang elke dinsdagavond kunnen missen. Morgen is het dinsdag 5 april die dinsdag nog niet, overmorgen heb jij koor deze week missen wij elkaar één avond. Maar daarná ben ik zeven weken lang elke dinsdagavond weg dus vanaf 12 april. Twee avonden zien wij elkaar niet elke week o Jan !
En hij:
Dat konden wel eens zeven moeilijke avonden voor mij worden, hummeltje maar wij hebben elke week nog vijf avonden om de schade in te halen.
Wat die zeven moeilijke avonden betrof, had hij veel dieper gelijk dan hij op dat ogenblik wist. Want hij had toen nog geen vaststaande plannen, voor wat betreft het gebruik ervan. Die plannen kwamen pas op de zesde april. Vanaf toen toonde zijn leven maandenlang alleen maar nare, verleugende resultaten. Vanaf toen bracht hij over vele levens smaad en trammelant. Vanaf toen liepen veel schepen averij op in zware deining.
Zeven weken lang bedroog hij mij zo onbeschrijfelijk erg Als ik s avonds afgedraaid thuiskwam, zat hij al te wachten met koffie praatte druk was lief en zorgzaam. En in de uren ervóór was hij met een andere vrouw geweest hij, die altijd zei dat hij de volheid van Gods Geest in zich bespeurde al heb je maar íets van die Geest in je, dan dóe je zoiets niet (Maleachi 2:15). Hij wél later kwam alles uit, maar dat hoor je in volgende verhalen. Wat je denkelijk interesseert, is dit: hoe ik er door ben gekomen hoe het nú met mij is Wel zelf zwanger en dan te weten, dat een andere vrouw terzelfder tijd ook zwanger is van jóuw man Mijn bloeddruk (2.2.8.5.) is zo nu en dan weer knap hoog geweest. Een tijdlang kon ik alleen maar huilen en niemand troosten (2.2.8.5.). Ik beet weer ouderwets nagels van nervositeit en uiterste spanning (2.2.8.5.). De slapeloosheid kwam terug (2.3.7.5.) en de vinnigheid de angst het wantrouwen (2.5.8.6.)
Maar de Heer Jezus greep in. Ik leerde zien, dat de uiterste haat van de duivel zich op mij richtte. Ik begreep, dat hij via Jan een ongelófelijk venijnige terreuraanval op mij deed. Ik vroeg God:
maar dit kán toch niet Heer zon offensief !
Jezus echter zei:
Alles, wat bij jou komt, moet eerst Mij voorbij. Ik heb het gekeurd. Het is niet te zwaar (1 Cor. 10:13). Volhouden standhouden je zúlt Goddelijke uitreddingen zien (Ex. 14:13).
En toen daalde mijn bloeddruk, kon ik weer troosten, werden mijn zenuwen gestild, sliep ik weer rustig, zonder angsten, herkreeg ik mijn zachtmoedigheid.
Ik was ondertussen hoogzwanger het was oktober 1983- rondom mij kolkte het schandaal Jan was volledig van de kaart. Ik kuste hem en zie: ik vergeef je.
Hij keek me aan met haast iets van verbaasde bangheid zei toen:
Ik dácht alleen maar eens ooit, dat ik een man van belang aan het worden was. Maar jíj jij bént een vrouw van allure (2.6.4.5.). Toen ik indertijd zo onttakeld, vernederd en gefnuikt werd, ving jíj me op (3.8.8.2.). Toen ík hoog te paard zat, me helemaal kon ontplooien, geéerd werd toen deed ík dingen, waardoor jíj onttakeld, vernederd en gefnuikt werd. Maar Jezus ving jóu op Wie zal mij na deze rotstreek nog opvangen. Voor dit grote, uitdrukkelijk (Lev. 24:11) bewust bedreven kwaad bestaat geen vergeving (Hebr. 10:27). O God, wees mij zondaar genadig (Luk. 18:13).
Ik heb hem alleen gelaten met zijn wanhoop en verbijstering (Matt. 26:75). Voor het ogenblik was dat beter. Ik liep naar de slaapkamer, legde mijn hand weer op mijn buik, zei:
Schat je bent nog altijd even welkom je veilige wiegje in een veilige omgeving wacht op je
En het was of het kind zijn kopje in mijn hand nestelde.
Opeens wíst ik het: het geloof in God en Jezus hoe zwaarder de haat en de terreur hoe groter de kansen
Overwegingen: Bepaald door de situatie rond Jan: Kernwoord algemeen:
Geloof in God en Jezus : 5.9.2.1. Karel Hartog Liegen Kansen: tegen weerstand en dwarsheid in. 5.9.2.2. Joke Donker Bedriegen Kansen: in weerwil van haat en terreur. 5.9.2.3. Richard de Man Verbergen Jezus leidt: optreden en wonderen. 5.9.2.4. Astrid Willems Ontmaskering Het maakt je tot een getuige.
5.9.2.1. Karel Hartog: kernwoord: - situatiebepaald: liegen - algemeen: geloof in God en Jezus: kansen tegen weerstand en dwarsheid in.
Suzan kwam nog bijgepraat over die dik tweeëneenhalf jaar, ik niet Je moet rekenen: een oud leven daarin gebeurt niet zoveel. Maar als je jong bent, is dat wel anders Ja hoor, ik ben getrouwd met Carla babytje in de wieg van twee maanden Een van de directeuren van een B.V., een industrieel ontwerpbureau. Zeg maar eens, dat ik niet aangepakt heb. Zoveel overwinningen behaald met Gods hulp: zijn kostbare olie is over mijn leven uitgegoten. Dat is wat anders dan de namaakolie van mooie, maar onvruchtbare gedichten, zoals vroeger. Ademloos luisterend heb ik de woorden van Leen en Inge de Raad ingedronken in de geestelijk vernieuwde aula. Ik heb leren inzien, dat mijn gebroddel als pasbekeerde er bij hoorde... echter ook, dat het zaak was, dat het nú verdween. Je herinnert je toch mijn gedram van 1981, pal na mijn bekering, tegen mijn natuur in. Hoe ik anderen opjutte om háást te maken met de doop in water en de doop in de heilige Geest. Al dat onrustige is weg. Ik zou het ook niet kunnen gebruiken in mijn nazorgwerk bij de ziekenomroep. Een voorbeeldje: we komen in het kader van die nazorg ook in bejaardentehuizen. Tref ik daar zon broos dametje aan. Gesprekje neen ze is niet gelovig. Toch was het net of het geloof haar even beroerde Even was het, of iets of iemand haar influisterde: Je wordt pas gelukkig, als Jezus de grote Aanwezige wordt in je leven als dat leven ingericht wordt naar zíjn wil Maar het was allemaal niet blijven hangen Toen zij die ervaring had verteld, keek ze mij vol verwachting aan. Wel dan ga je toch over zon fragiel leven geen vonnis uitspreken van gemiste kans enz. Niet juist ook maar in 1981 zou ik dat nog gedaan hebben, verkeerd geharnast, als ik toen was. Ik ben zo blij, dat God mij pas in dit deel van zijn wijngaard aanstelde, toen ik na mijn bekering- een verdere loutering had ondergaan. Door die bekwaammaking heb ik de woorden gevonden, die in haar geval van pas waren (Spr. 15:23).
Nu ik het zo over opheuen en opjagen heb, schiet mij opeens Jan te binnen. Ik mocht wat tegels aandragen voor zijn pad naar Jezus toe. Wel hij is dat pad gaan lopen zó koninklijk zó veelbelovend. Maar later is er me toch een situatie ontstaan! Misschien hebben ze hem als pasbekeerde- te veel verantwoordelijkheid gegeven (1 Tim. 3:6): - de koorleiding - huisbezoeker - jeugdwerk. Nu ja dat dénk ik maar hoor. Maar feit is, dat hij zoals ze dat wel eens zeggen- ongelofelijk hard op zijn bek viel(2.5.8.7.). Hij kreeg een verhouding met de dochter van Bart en Aaf. Mens terwijl die twee, nóch Jan, Jo of Ellen, het in de gaten hadden, gonsde het al van de geruchten, leed Gods naam al schade door alle gepraat (2 Sam. 12:14) Ik hoorde er ook van, zei tegen de brenger van het bericht: Heb je er al met Jan of Ellen zélf over gepraat (Matth. 18:15,16). Heb je die ouders gewaarschuwd of Jans vrouw? Nee hij zou wel oppassen de brenger van slechte tijding werd meestal verdacht van leedvermaak. Toen heb ik zélf Jan opgebeld. Ik kreeg hémzelf, vroeg: Jan, wat zijn dat toch voor rare verhalen, die de ronde doen geheime bezoeken van Ellen Vonk bij jou thuis Even hijgde hij van schrik toen was daar al weer zijn gladde reactie: Och allemaal laster ik weet, dat die praatjes in omloop zijn. Maar al die roddelaars zullen met beschaamde kaken staan, als ze zien, dat van al hun leugens niets waar is (1 P. 3:16). en zo ging hij nog even door Nou wat doe je dan ik had het idee, dat hij loog maar die woordenvloed hè Ik heb het verder laten gaan heb later nog zitten nadenken. Petrus loog ook zo náár toen op die binnenplaats (Matt. 26:69,70). David verzon ook allerlei listen in de zaak Bathseba (2 Sam. 11:8) Zo was Jan ook bezig ik wist het maar ik wist het niet zéker de gave van kennis (1 Cor. 12:8) is bij mij nog zo omsluierd. Overigens ik zag voor mijzelf geen andere taak meer dan stille voorbede.
Jan was van een andere gemeente viel onder een ander gezag. Ik had met hem gesproken misschien luisterde hij naar mij, hield er mee op (Matt. 18:16) Wel een paar weken later golfde de deining aan er was averij tot-en-met.
Genoeg over Jan. Ik hoor vragen: Hoe Carla en ik het eens werden. Ik zou het graag vertellen, maar het mag niet van Ger. Ophouden Karel de uitgever! Flauwe vent : niet de uitgever maar hij hij ! Nu ja: Carla komt ook aan de beurt. Zij moet er dan maar mee beginnen.
Tot slot nog iets over mijn tegenwoordige werk voor Jezus. Ik heb na mijn bekering mijn wedergeboorte ervaren. Van geloof áán kwam ik tot geloof in God en Jezus. Toen pas kwamen de gróte kansen. Er was veel weerstand. Als een schans werd die opgeworpen. Maar mijn nieuwe, milde overtuigingskracht slechtte die barricade in liefde. Er waren veel door dwarsheid ingegeven bedenksels. Mijn door de Geest gegeven woorden turnden die om. Van satan vrijgekomen mensen mocht ik op die manier gevangen nemen voor de Heer (2 Cor. 10:5). Zo ervaar ik het nu zo zal Jan het ook weer eens ervaren. Hij had geen wroeging als Judas (Matth. 27:3-5), maar berouw als Petrus (Matth. 26:75). Eens zal hij helemaal opgekrabbeld zijn. Dat kan overigens nog wel even duren. Dán mag hij zijn vroegere werk om overtreders Gods wegen te leren, weer opnemen. Maar vóór de zondaars zich weer op zijn woord gaan bekeren (Ps. 51:15) oh la la it s a long way to Tipperary.
-algemeen: geloof in God en Jezus: altijd nieuwe kansen
10 november 1984:
Weer datzelfde: een gat van eind februari 1982 tot november 1984. Ga er maar aan staan O ja van míj weten jullie van láter nog iets: Jos van Dalen schrijft in december 1982, dat ik op hem de indruk maak, iets te dementeren (4.8.4.2.). Bedankt Jos Nou ja het zóu kunnen: zesenzeventig jaar. Maar het ís niet zo. Waarom Jos me toen wat suffig vond? Hierom: ik was toentertijd heel erg met mijn gedachten betrokken op een antwoord, dat maar niet kwam
Wij mijn man Wout en ik- hadden namelijk een verzoenende brief geschreven aan zoon en schoondochter Ferdy en Carolien. We leefden al dertig jaar met hen in onmin. Het werd dus zachtjesaan wel tijd. Die brief was toen Jos op bezoek kwam- al tien maanden geleden gepost nóg geen bericht terug.
Daarom leek ik wat afwezig. Mijn hárt was bezeerd door die uitgestelde hoop (Spr. 13:12).
Laat er nu toch in februari 1983 een lief antwoord terugkomen ! Bleken we in het adres van onze brief vermeld te hebben: Australië in plaats van Nieuw-Zeeland ! Een heel wérelddeel hebben ze afgezocht, voor ze het ergens anders probeerden. Als Jos mij ná februari 1983 ontmoet had, zou hij niet meer over dement hebben gesproken. Wat knápt een mens er van óp, als een hartenwens wordt vervuld (Spr. 13:12).
Wout en ik zijn ná die moedgevende gebeurtenis nóg meer gesterkt in ons geloof. Het lijkt wel, of we vernieuwd worden of wij iets van onze jeugdige veerkracht terugkrijgen (Jes. 40:31).
Wij zijn voortrekkers geworden in onze kring: die van de oudjes. Mijn reuma kwelt me niet zo ik lóóp ook wat gemakkelijker wij komen er wat meer uit. Ik zal je vertellen, dat we op de bejaardensoos spréken over ons geloof in Jezus: pioniers zijn wij geworden.
Wat zeg je dáárvan !
Wel wij warenaltijd kerkelijk meelevend. Maar nu zijn wij minder kerkelijk en meer levend. We klemmen ons ook niet meer vast aan vele aardse zekerheden: je pensioen, trouwens: daar wordt aan geknabbeld (Matth. 6:19,20). We klemmen ons om hulp vast aan Jezus
Ik zie nóg de bovenbuurman Jan Donker- na zijn bekering voor het eerst bij ons komen om van zijn geloof te getuigen. Wat wás ik dwars en vol opzettelijk wanbegrip. Maar het verloren, doodse land van mijn innerlijk liet zich de zoele regen van de hoop niet afnemen. De duivel zei:
Ach een strovuur dit kan toch bij deze avonturier geen stand houden.
Ik liet mij echter niet in de war brengen. Ik merkte iets aan de worm van triestheid, die aan mijn innerlijk knaagde. Die ging steeds meer dood, als ik naar Jo luisterde. En als ik mijn oren niet sloot voor datgene, wat Jan zei : dan ontplooide zich mijn geloof in Jezus en in God.
En toen schreven wij dan die brief
Jubel de jubel !... maar nu is het de tijd, om iets héél naars te vertellen: iets, dat ons zó in opschudding heeft gebracht. Het is voorbij de deining is over maar het is me wat geweest! Het is zon lange geschiedenis ik vertel er maar een stukje van van het donker, dat altijd op de loer ligt om het licht de baas te worden (Joh. 1:5).
Je weet, dat
-Ab en Nel (7a boven)
-Wij (7b beneden)
-Jan en Joke (7b boven)
buren zijn. 7a beneden is pakhuis en garage (2.5.8.3.). Vóór de splitsing van 7 was er een binnentrap naar 7b boven. Die is gebleven, maar de toegangsdeur naar de garage zat op slot. Twee jaar geleden ging Jan daar zijn auto stallen. Hij kreeg de sleutel van die binnendeur. De garage heeft een achteruitgang op een stil plein.
Zo ongeveer half mei 1983 spreek ik op de bejaardensoos een dame, die aan dat plein woont. Die zegt:
Zó vreemd is die Donker boven u nu écht O.K. Al vier weken lang -gisteren ook weer-: dinsdagavond half acht precies: aardig meisje met een brommer pluche beertje als versiering- stalt de brommer bij het bloemperk, verbergt die daar haast steekt dan het plein over klopt op de garagedeur. Die gaat direct open wég is ze. Om half elf komt ze er weer uit pakt haar brommer verdwijnt
Ik ga er niet zo erg op in, vertel het echter aan Wout. Hij besluit:
We gaan poolshoogte nemen. Jo heeft al weken lang juist op dinsdag- die CAO vergadering. Ik vind het bedenkelijk
Dus we stellen ons verdekt op half acht: net zoals gezegd. We herkennen de jongedame ook: we waren op de Paasuitvoering van het kapelzangkoor. Dit meisje-met-de-brommer zong bij die gelegenheid heel mooi een stukje alleen. Jo legde toen uit, dat het Ellen, de dochter van de dominee was. s Avonds: tegen half elf: twee paar voeten stommelen de trap af de binnendeur knarst de garagedeur klapt.
Als wij dit volgende week weer merken, gaan we die ouders waarschuwen,
besluit Wout.
Maar de volgende week : geen brommer
Later veel later komen wij er evenwel achter dat de CAO juist in diezelfde tijd rond kwam. Overigens ben ik wel direct voor deze zaak gaan bidden wel wat ongericht ik wist niet goed, waarvoor ik bidden moest maar toch
Nog weer later een commotie dat meisje Vonk blijkt in verwachting geraakt. Nog weer later terugrekenend : dat moet gebeurd zijn op een van die avonden. Die verhouding zal er al een poosje geweest zijn, maar in die weken is hij fataal voor hen geworden. Ze waren in zonde gevallen in die periode is de val voltooid.
Ik heb het nu niet over de schrik voor alle anderen. Ik beperk mij tot mezelf. Wat een schok op zon hoge leeftijd
Jan Donker als getuige van het geloof: geduldig onder mijn onwil. Ging dóór met het uitgieten van Gods zegen boven mijn verschroeide leven. Dan houd je op de duur die zegen vast: je merkt dat de kaalvretende worm daarbinnen sterft. Je houdt je oren en ogen wijd open voor méér van de Heer
Maar altijd blijft er de dankbare idee: zo gelukkig er mee, dat Jan als een goede boodschapper voor het eerst het volle evangelie bracht (Jes. 52:7).Er blíjft het geestelijk leunen tegen Jan aan. En dan opeens is Jan weg weggevallen en je staat alleen. Je moet je vreugd voortaan rechtsreeks van God afbidden. Satan sist:
Ik zei het toch al !
Jan is er niet meer heeft zich althans als helper onmogelijk gemaakt.
O ja ik weet wel hij is weer overeind gekomen fijn. Ik ga hem niet bedroefd maken door hem aan zijn misstap te blijven herinneren (2 Cor. 2:7). Wat hém is gebeurd, kan andere mensen ook overkomen. Ook zij kunnen zó in verzoeking komen (Gal. 6:1). Maar zijn prestige bij míj is hij kwijt
Zo onzéker als ik mij een tijdlang voelde
Van het geloof in God en Jezus bleef maar zon dun koordje over, toen Jans sterke touw er uit was gevlochten. Ik heb gebeden:
Heer help me het draadje is zo nietig, het bestaat uit niet meer dan twee snoertjes van Wout en van mij. Althans beter dan één snoer, maar er moet toch wel wat gebeuren!
Toen vlocht de Heer zijn snoer er door en het wérd me toch een onbreekbare kabel (Pred. 4:12)! Nu kan ik er van alles aan hangen. Zélfs het verzoek in de vervolgbrief uit Nieuw-Zeeland:
Kom toch eens wij betalen !
Ik durf het aan om daarheen te gaan. Ik ben blij, dat mensenkoord vervangen is door Gods koord. De hele Jan-Ellen toestand is per saldo goed voor me geweest. Ik ben beproefd, maar uiteindelijk heeft de Heer mij wel gedaan (Deut. 8:16). Nieuwe kansen voor het geloof in God en Jezus
-Algemeen: geloof in God en Jezus kan worden weggevreten door bederf.
7 november 1984:
Het laatste, dat jullie van mij hoorden, dateert van begin februari 1982: meer dan tweeëneenhalf jaar geleden dus. Ik vertelde toen van onze bekering. Daarna zijn wij in de kapel gaan kerken. Ik moet zeggen, dat er veel úitgekomen is van wat ze daar beloofden. Ze zeiden:
Ab en Nel jullie verleden was een dode boel, maar jullie staan vóór een levende toekomst. Deze samenkomsten hier :je zult zien, hoe zinvol die voor jullie zijn. Ze gaan jullie leren om op stevige grondslag te staan.
Ze helpen jullie op de been. Gods naam wordt in die samenkomsten verkondigd. Daarom wóónt Hij er. Daarom is er genezing niet alleen, niet allereerst voor een lichamelijk ongemak nee: voor geest, ziel en lichaam (Joh. 5:23, 24).
Het was wáár geen woord teveel gezegd. Vanaf toen deden we bijvoorbeeld want dat leerden we daar allerlei dingen in de naam van Jezus (Col. 3:17). We bevalen ze als het ware aan Hem aan (Spr. 16:3). En we wérden toch voorspóedig (1 Sam. 18:14) in allerlei opzicht. Ik raakte niet werkloos bij dat centrale verwarming servicebedrijf. De zaken trokken weer aan. Ik hield niet alleen werk ik werd zelfs sectiechef buitendienst
Kim ons dochtertje is nu een lief ding van bijna zes.
Dat urenlange gegilis helemaal overgegaan, toen we bij Jezus kwamen. Er is ook al weer een broertje van tweeëneenhalf. Nel is de rust zelf nu ja dat nare gedoe rond Jan straks meer daarover heeft haar wel geschokt, maar dat is nu voorbij. De deining over dat geval was trouwens algemeen in de gemeente en daarbuiten. In de gemeente hadden we toen net leuke vrienden, nieuwkomers, Rienus en Mieke (5.3.6.). Die waren zó weg zijn overigens ook al weer terug
Met het oudstenechtpaar Van Dalen hebben wij een vaste band behouden. Een Christen heeft als regel veel geestelijke leermeesters fijn hoor, overigens- maar weinig geestelijke ouders (1 Cor. 4:15). Nu ouders dat zijn zij voor ons. Net zoals de familie Vonk voor de Donkers ach gunst wat lám was dat toen toch die toestand: juist tussen hén
Ik ben tegenwoordig goed bestand tegen de aanvallen van de duivel. Ho, ho kalm aan nou : ik heb gelezen, wat Ger in vorige boeken te goeder trouw aangaande Jan doorgaf. Laat ik blij zijn,dat ik door Gods genade sta opletten, dat ik óók niet val (Gal. 6:1). Jan krabbelde op maar zoals hij gehávend was !
Ik ben ook geen eenling meer. Mijn hoekigheid, grilligheid en spotzucht zijn -voor het moment over. Ik ben niet meer zo tegen dít of tegen dát. Ik heb nu veel te veel om vóór te zijn.
Met Nel is de verhouding prima. Na mijn promotie had zij geen moeite meer met mijn nederig werk. Ik voelde mij niet meer zo kleintjes bij haar wat deftiger afkomst. Dat zeg ik even verkeerd : die misstand was al voorbij na onze bekering : daarná was er die bevordering. Pas toen wij de overwinning over iets hinderlijks hadden behaald, nam Jezus dat hinderlijke weg
Bij veel mensen kan er verwarring zijn over Jezus, maar niet meer bij ons tweeën. Hij laat ons horen bij dát deel van de mensheid, dat eeuwig leeft. Wat een vooruitzicht!
Daarom dien ik mij te vermannen, zelfs ten aanzien van neerdrukkende ervaringen : die story van Jan en Ellen maakt me zelfs nu nog van tijd tot tijd bedroefd. Maar ná de vreugd, die in mijn hart kwam, behoort er daar geen droefheid meer te zijn. Ik behoor mij altijd te verblijden (1 Thess. 5:16). Wel dat lukt nog niet steeds. En zo is er nog wel méér. Een ding bijvoorbeeld zie ik op het ogenblik als héél begeerlijk en door mij- nog lang niet bereikt, liefde voor mensen, zoals God die jegens mij heeft. Dat is toch wel het hoogste, dat te bereiken is. Ook die heel bijzondere liefde hoop ik te ontdekken
Nu over Jan o ja eerst nog dit: wat ik nu over mijn leven vertelde, kan in het algemeen gesproken- gaan gelden voor alle handarbeiders:
Voegers opperlui tegelzetters elektriciens
Het kan ook gaan gelden voor alle leden van de rode bond ook voor alle stemmers op een linkse partij. Het geloof in Jezus ís niet iets, waarvoor je als rechtse sufferd altijd in de Christelijke hoek moet hebben gezeten. Het ís niet alleen voor kantoorvolk. De duivel zegt:
Het geloof is voor een ánder.
Hij liegt het is voor jóu !!
Nu dus over Jan...: Je weet, dat ik me vroeger nergens bij aansloot. Maar in de kapel wel ! Ik werd bas in het gemeentekoor. Ik heb die toestand tussen Jan en Ellen zien groeien. Na mijn bekering onderscheid ik veel dingen zo flitsend snel. Ik ben veel meer ad rem en alert. Dat is de keerzijde van mijn vroegere snerende gevatheid mijn direct er op springen, als ik een zwak punt ontdekte.
Misschien had ik al bij het eerste signaal moeten waarschuwen. Paulus was er ook direct bij, toen het met Petrus overigens op heel ander gebied- fout begon te lopen (Gal. 2:11). Nu ja dat is nu eenmaal niet gebeurd. Maar ik werd ook later weer met mijn neus op die zaak gedrukt. Ik heb namelijk méégemaakt, dat ze in zonde vielen. Nu zul je zeggen:
Daar roepen ze jou toch niet bij !
Ik leg het je uit.. .Op een avond, zo half april vorig jaar, ontmoet ik Jo. Ik kom door overwerk laat thuis, tegen zeven zij gaat net weg. Ik vraag waarheen En zij:
Naar de ondernemingsraad.
Er zijn, vertelt ze, onverwacht flink wat avondvergaderingen in verband met de nieuwe CAO, een paar weken lang elke week een vaste avond. Pas om elf uur denkt ze als regel thuis te zijn. Ik maak nog een praatje: ze was toch uit de OR vanwege die eerste zwangerschap en nu voor de tweede maal zó en toch er weer in ?! Ja liep allemaal beter, nu die lastige chef, die Hendriks, weg was.
Ga ik om acht uur een brief posten staat er een brommertje voor de deur ik herken dat apparaat aan een opvallend dingsigheidje het is van dat meisje Vonk.
Half elf...: brommer weg elf uur : Jo thuis.
Volgende week, zelfde dag: van hetzelfde laken een pak. Om het volgende goed te begrijpen, moet je in aanmerking nemen:
-Dat ik Jan al jaren ken.
-Dat ik mij een aap geschrokken was, toen ik de blikken zag, die ze wisselden.
-Dat ik me altijd nogal zonder omslag uitdruk.
Ik klamp Jan de dag daarop aan en zeg:
Het is mis tussen jou en die dochter van Bart. Haar brommer staat hier als Jo weg is En ik zag op het koor al, hoe jullie naar elkaar keken.
Hij schrikt zich wezenloos, brabbelt zo wat
Ik denk even na, vind dan de moed om te zeggen:
Het was al de tweede keer. De eerste keer is het misschien bij een zoentje gebleven. Maar ditmaal niet. Dat kan iedereen toch op zijn vingers natellen. Zo was het vroeger met je. Nu je wéér zo begínt, zal je wat dit betreft- nog wel niets veranderd zijn.
Hij herstelt zich begint uit te varen:
Helemaal niet helemaal niet. Zon kind heeft vragen ze wil antwoorden hebben. Jij moet niet denken, dat het ergens naar raden van jou hetzelfde is als de gave van kennis (1 Cor. 12:8) enz
Ik zwijg er komt ook zoveel op me af. Ik heb hem geleidelijk zien veranderen van een straatvechter, een rokkenjager en een vrouwtjesdief in een strijder voor God.
Een geloof in Jezus, dat hij uitstraalde onweerstaanbaar !...
En nu : voor mijn ogen !...
Kennen jullie dat boek van Dr Jekyll en Mr Hyde?
hoe de goede verandert in de slechte.
Ik keek hem aan: daar stond niet: Jekyll vol van geloof en van de Heilige Geest
Ik bedoel natuurlijk niet, dat die man uit dat boek zo was
hier stond: Hyde : elk spoortje geloof was weggevreten door het bederf, elk greintje licht opgeslokt door duisternis
In mijn verwarring van dat moment wist ik alleen te zeggen:
Nou sorry dan maar vermijd voortaan ook de schijn van kwaad.
En eigenlijk twijfelde ik al weer of mijn originaliteit mij niet op een dwaalspoor had geleid.
Ik ben blijven zwijgen wist me met de toestand geen raad ontgaf mij zelfs de hele zaak na een paar maanden, toen ik verder niets merkte.
Tot aan dat moment van het mij ontgeven heb ik wel voor deze zaak gebeden daarna verflauwde mijn gebed.
-bepaald door situatie: de verleiding niet weerstaan.
-Algemeen: geloof in God en Jezus kán worden aangevreten door bederf.
6 november 1984:
Je hebt al wel gemerkt, dat er tussen Jan en Ellen iets begon te groeien, dat totaal niet deugde. Laat mij er ook iets van vertellen, als moeder van Ellen, als vrouw van Bart, de voorganger. Sinds hetgeen wij de vorige maal vertelden, is al weer zon tijd verlopen : twee jaar.
In die twee jaar gebeurden er nare dingen, die mijn sprankelend geloof in God bijna uitblusten. Ik heb mee moeten maken, dat mijn geloof in Jezus erg werd aangevreten. Ik heb ervaren, hoe door allerlei tegenslagen de kribbigheid, de koppigheid en de bazigheid van vroeger weer zo nu en dan terug keerden. O wat een jaren
Maar ik moet me beperken. Ger zegt:
Klein stukje Aaf één onderdeel belichten je komt nóg een keer aan de beurt.
Jan en Joke wat waren wij trots op ze. Soms beschouwde ik ze als onze geestelijke kinderen. Dan zei Bart:
Aaf het ís niet allemaal ons werk. Hoevelen hebben al niet vér voor ons het geloof in die harten gezaaid
Ik was dat wel met hem eens. Eén keer merkte ik overigens op:
Toch ben ik heel blij om samen met jou dit werk te mogen doen. Neem nu de Donkers. Wij hébben dan toch mogen begieten, al zal een ander hebben geplant (1 Cor. 3:6,7). Je zult zien : die lui worden een zegen voor grote groepen misschien wel voor de hele schepping (Rom. 8:19). Zoals zij nu hun omgeving al zegenen. Die Jan hè ik ben bepaald op hem gesteld
En Bart weer :
Nou zeg vergeet Joke niet. In mijn gedachten heeft díe een ereplaats. Als díe toch tot volle ontplooiing komt
En toen kwam er iets anders tot ontplooiing
Onze dochters waren kind aan huis bij de Donkers. Joke was zo echt een praatpaal voor hen. Als Jan thuis was, praatte hij natuurlijk mee. Dan was er ook het zangkoor, waar Jan dirigeerde. Ellen werd nog wel eens tussen de koorleden uitgehaald voor het geven van een sopraansolo. Op dat koor is het misgegaan. Of eigenlijk veel eerder, denk ik. Zulke dingen groeien
Hoe het nu kán, dat een jong ding zo stapelgek wordt op een veertien jaar oudere man ?! Och er is natuurlijk wel iets ter verklaring te zeggen. Hij zag er na zijn bekering elke dag beter uit. Werkelijk een knappe vent. En toch was er nog iets van dat drieste van vroeger uit zijn wilde jaren. Dat kán hem voor zon tiener extra aantrekkelijk hebben gemaakt. Achteraf is gebleken, dat hij dat verleden nooit helemaal had afgelegd. Nu wel daar ben ik zó zeker van. Maar waarom moeten er toch eerst brokken worden gemaakt !
Die ógen ook hè die hadden toch nog iets onrustigs, werden ook gaandeweg méér onrustig, zonder dat wij het ons realiseerden. Die ogen waren naar iets of iemand op zoek. Later is het allemaal duidelijk geworden: die ogen waren op zoek naar een overspeelster (2 Petr. 2:14). Hij wilde méér kinderen en zocht naar nóg een vrouw, om nóg weer één van die door hem gewenste kinderen te dragen.
En toen zij weer eens een keer heel mooi een aria had gezongen, keek hij haar waarderend aan. Zij keek naar hem en toen wist hij: daar is de vrouw, die ik zoek. Tot zover heb ik alles kunnen reconstrueren uit wat ik achteraf hoorde
Maar waaróm zij hem zo aankeek, dat hij zekerheid kreeg ik wéét het niet ik wéét het niet In ieder geval: in dat elkaar aankijken zat het donker, dat het licht opat.
En tóen kwam die avond
Mams ik ga nog even naar Joke.
Goed kind.
Joke was niet thuis Jan wél. Toen heeft ze op zn knie gezeten hebben ze elkaar gekust verder nog niets
Eerst : die avond van de blik was er de verleiding voor hém en voor háár -. Die hadden ze moeten weerstaan (Gen. 4:7). Maar op de avond van de kus gingen ze een stap verder. Ze weerstonden de verleiding niet.
de vernietigende vlam laaide op en stoof van verdieping naar verdieping in hun levenshuis. Zó vreselijk was die vlam, dat ik die toch buiten het eigenlijke gebeuren stond er bijna door verzengd werd. Maar, wat mij betreft, - over een ander heb ik geen oordeel -: God greep in. Zoals Hij eenmaal zijn volle Wezen voor de hele wereld had ingezet, zo deed Hij het nu heel in het bijzonder voor mij. Ik weet, nu alles tot rust is gekomen, waartoe al die golven (Ps. 42:8) over mij zijn heengegaan. Ik beleef mijn geloof in God en Jezus nu dieper en inniger. Het bederf, dat er in was gekomen, is er weer uit.
Laat een ander nu de volgende, schokkende gebeurtenissen maar vertellen. Ik ben echt aan het eind
Neen dat is geen goed slot; ik bén niet geroepen om mijn tegenvallers uit te bazuinen. Ik heb tot taak, de grote werken van God te verkondigen (Ps. 71:16). In die twee zware jaren zijn ook heerlijke dingen gebeurd. De kapel werd verbouwd, zodat er tweehonderd mensen meer in konden En hij is alweer vol. Wij hebben zogezegd onze tentpinnen wíjd uitgezet (Jes. 54:2). De gemeenteleden hebben zich bovendien verdiept wij hebben veel liefs ondervonden.
Och tegenvallers tegenvallers alles heeft uiteindelijk ten goede meegewerkt (Rom. 8:28).
En dat onherkenbaar veranderen van Jan bleek tenslotte een tijdelijke zaak.
Ja, ik wéét, wat je gaat zeggen:
Aaf je hebt toch net zo goed als wij Gers verslagen gelezen : die Jan : bijna een heilige. Zon terugval dat is toch onmogelijk, zo gezegd.
Lees verder: nog vóór 5.9.9.3 zal je veel duidelijk zijn geworden.
Wel lui daar zijn we dan na bijna twee jaar bijna oudjaar 1982 was het, toen Joke zei, dat ze wilde overstappen van áán God geloven naar in God geloven. Het oude huisraad was wég nu nog: God in het middelpunt van ons denken (4.8.8.4.). Mens wat een rozengeur en maneschijn
Nu is het november 1984. Marcel is twee jaar en twee maanden. Hij heeft alweer een zusje ook: Annemarie. Die werd geboren op 26 oktober 1983 híj was toen net veertien maanden ons tweede kind .
Over die gebeurtenis valt echter een zware slagschaduw: de dramas rond mijn vierde kind Nu zul je zeggen:
Maar er is toch alleen maar Dicky (2.2.8.2.) wie was dan dat vierde ?!
Ja dat is het nou net. Ik heb Ger gevraagd, hoe ik het zou inkleden om jullie de hele toestand uit te leggen.
Hij zei:
Laat anderen ook maar een deel vertellen. Samen belichten jullie dan de hele geschiedenis van allerlei kanten. O ja zeg : niet te lang hè en vooral niet pikant: zoiets kan ik absoluut niet gebruiken. De doelgroep wil het niet en de uitgever al helemáál niet nou ga je gang
Mensen jullie weten, hoe ik in Jezus ging geloven. Eigenlijk waren Joke en ik pioniers van onze groep, net zoals Abraham en Saraï het indertijd waren van een heel grote groep. Abraham maakte heel wat fouten (Gen. 12:13, 16:2, 20:2). Ik denk, dat die miskleunen heel wat deining zullen hebben veroorzaakt bij de engelen, die vol belangstelling naar hem keken. Als hij zich later herstelde, zal er dan wel weer vreugd zijn geweest. In de afgelopen twee jaren heb ik ook gezorgd voor schadelijke deining eerst en opgeluchte vreugd later.
Pioniers van het geloof in God moeten héél goed opletten
Anderen óók wel, maar de mensen van de voorhoede toch wel extra zo zie ik dat hoor.
Abraham lette niet altijd goed op. Maar zulke steken als ik liet vallen door onoplettendheid
wat een gaaf understatement
zo erg maakte hij het toch niet
Jullie kennen mijn groep: stel jofele, hoofdzakelijk Amsterdamse mannen en vrouwen zo tussen de twintig en dertig. Jullie weten ook mijn start: gek op vrouwen, verslaafd aan roken en drinken, in de zorgen door een alimentatie, overspannen door teveel demonstreren voor-van-alles, met Joke mijn duurzame relatie een vechtvereniging vormend, occult gebonden, een geslachtsziekte meedragend, depressief, driftig, sarcastisch om maar iets te noemen
In mijn beste ogenblikken wilde ik wel een Christen zijn. Wat dit betreft echter, was ik een volkomen achtergebleven gebied
En toen kwam Jezus. Joke en ik werden gelovig. Veel meer van onze groep volgden ons, werden gelovig, eerst om wat wij zeiden, maar later om wat ze zelf ervoeren. Maar goed ook, dat ze er voor zorgden, zout in zichzelf te hebben (Mark. 9:50). Nu raakten ze niet in de war, toen míjn zout smakeloos werd (Luk. 14:34).
Ik ging als pionier het nieuwe leven in, volgepakt met tóch nog veel onzekerheden. Ik weet wel, dat jullie me zwart op wit kunt laten zien, dat ikzelf dacht, er wel doorheen te zijn. Ten dele was het inderdaad zo, dat ik erdóór was. Vroegere stokpaardjes: milieubescherming, ondersteuning van slachtoffers van rechtse terreur, strijd tegen atoomcentrales ik bereed ze niet meer. Ik zag het nut van sommige activiteiten wel in, maar hing er mijn ziel en zaligheid niet meer aan op. Transcendente meditatie, Hare Krishna, occulte boeken : ik paste er wel voor op. Pandora, mijn vroegere stamkroeg, meed ik. Geen gerook meer en gedrink. Alleen dat ene hè het kijken naar de vrouwtjes ik deed het niet meer maar : het was niet wég ik had niet écht diep een verbond met mijn ogen gesloten om niet begerig (Matth. 5:28) meer naar een jonge blom te kijken (Job. 31:1). Ik was niet op mijn hoede voor mijn hartstocht (Mal. 2:15). Het er doorheen zijn op ander gebied zou op den duur weer op de tocht komen te staan, als dit blééf. Het was dus een zaak van groot belang, dat ik ook hierin schoon schip maakte.
Dat heb ik ook gedaan, maar wél veel later. Ik heb eerst nog wat lessen uit ervaring geleerd. Maar wat wáren die lessen dúúr !
Joke in haar opbloei wat boeide ze me. Dat is toch wel iets heerlijks, als je Jezus gaat volgen: je wordt zo mooi: innerlijk in ieder geval, maar soms ook uiterlijk
Samen een kind verwachten trouwen die bar moeilijke bevalling wat een band schiep dat. Wat hadden we elkaar lief. Liefhebben geestelijk en natuurlijk- hoort bij het nieuwe leven, het leven met God.
Totdat totdat Joke half januari 1983 in verwachting raakte van de tweede. Alles liep best hoor gezond goed gehumeurd. Maar met mij liep het niet zo goed.
Wat ik nu ga zeggen, klinkt wat onbegrijpelijk. Het is echter niet anders: in Zuid-Amerika is het een onderdeel van het machocomplex : er kwam een gedachte bij me op:
Jan je bent toch veel te veel ras en klas om het bij die paar babys te laten :
-Dicky : een beeldje.
-Marcel : een juweel
Jij móet er meer op de wereld zetten.
Uiterst gevaarlijk die gedachte. Ik wist, dat de duivel mij die overlegging ingaf. Ik wílde echter geen weerstand bieden (Jac. 4:7). Die inblazing vulde een kamer van mijn levenshuis, die ik wel schoongemaakt had, maar nooit had opengegooid voor de Heilige Geest (Matth. 12:44).
Nog eens anders gezegd: wat was er in feite aan de hand ?!
Ik dronk op vele gebieden het water, dat Gods Heilige Geest mij gaf) Joh. 4:14. Maar toen ik die gedachte toeliet, dronk ik ´wereldwater´. En dat drinken wekte de dorst naar vrouwen weer in me op. Ik had tot taak om Joke en Marcel en het kind-in-aanbouw te begeleiden. Die waren aan mij toevertrouwd ik begon die taak te vergeten Zo begon het licht terrein te verliezen aan de duisternis.
Voorlopig echter gebeurde er nog niets. Mijn werk liep als een trein. Daarnaast haalde ik ook nog eens mijn staatspraktijk een In de gemeente had ik veel succes met de leiding van het zangkoor. Paas 1983 goede uitvoering. Daarna weer intensief oefenen voor een gemeentedag. En toen zag ik opeens Ellen Vonk
Er is een parallel: David : alles liep prima. Hij hoefde niet eens meer mee, als het leger uit vechten ging (2 Sam. 11:1) . Wat een welvaart. Maar ook in voorspoed kan een angel zitten híj zag Bathseba (:2, 3).
Ik zag dus Ellen Vonk. Ze was een van de koorleden, de dochter van de voorganger. Achttien jaar net met april geworden.
En toen toen was daar de verleiding. Joke had gejuicht:
het oude huisraad is weg
maar ik haalde een oude pekelzonde weer binnen God verdween uit het middelpunt van mijn gedachten. Dit leuke, aanhalige ding, gewoonweg dolverliefd op mij, schoof naar het centrum.
De deining in de groep bij de val van Jan de vreugde bij zijn weer opstaan
Gedachten:
-
Van licht naar duister
5.9.1.
-
Averij
5.9.2.
-
Onrust
5.9.3.
-
Vragen !... morrend aanvaarden
5.9.4.
-
Blij aanvaarden !... antwoorden
5.9.5.
-
Rust
5.9.6.
-
Herstel
5.9.7.
-
Van duister naar licht
5.9.8.
-
Evaluatie door projectbegeleiders
5.9.9.
5.9.1.0.
Gedachte
Van licht naar duister
Overwegingen:
Bepaald door de situatie rond Jan:
Kernwoord algemeen:
5.9.1.1.
Jan Donker
De verleiding.
Geloof in God en Jezus:
opgelet pionier!
5.9.1.2.
Aaf Vonk
De verleiding niet weerstaan.
Geloof in God en Jezus:
Het kan worden aangevreten door bederf.
5.9.1.3.
Ab van Baan
De val.
Geloof in God en Jezus:
Het kan worden weggevreten door bederf.
5.9.1.4.
Suzan de Waal
De val voltooid.
Geloof in God en Jezus:
Altijd nieuwe kansen.
5.9.1.1.
Jan Donker: kernwoord:
-bepaald door situatie: de verleiding.
-Algemeen: geloof in God en Jezus: opgelet pionier!
Voor ik aan de tweeëndertig korte verhalen begin, even het volgende:
-Elk verhaal speelt een kleine rol in het drama rond Jan Donker en Ellen Vonk. Daarvoor dient het eerste kernwoord.
-Elk verhaal heeft tot taak, iets, dat eerder in deze bijbelstudie onderwerp van een gedachte was, te herzeggen. Daarvoor dient het tweede kernwoord.
-Elk verhaal is door negen zinsneden verbonden met iets van hetgeen in de eerste acht hoofdgedachten werd behandeld.
-Elk verhaal sluit aan op een vorig verhaal: zie de opstelling bij 5.9.9.4. Via die opstelling kunt u ook uw herinneringen opfrissen betreffende de achtereenvolgens optredenden.
-Elk verhaal is een brug naar een mogelijke volgende vertelling.
-Steeds moeten vier verhalen iets van de dragende gedachte zeggen. 5.9.2.1 t/m 5.9.2.4. bijvoorbeeld noemen alle wel ergens het begrip averij.
-De eerste groep van zestien verhalen wijzen naar het woord deining, uit de hoofdgedachte. De tweede groep idem naar vreugde.
Soms zult u wel eens denken: Wat een vreemde wendingen. Dan ben ik bezig van het ene vereiste naar het andere te hollen. Ik ga beginnen wilt u wel geloven, dat ik er tegen op zie O ja nog dit : elke geschiedenis begint met een datum, die heb ik nodig als verbinding met verleden en toekomst. Zoek dáár dus niets achter. Zie het gewoon zó: elke verteller (vertelster) kijkt op die datum terug naar het nabije verleden.
Nu dus eerst onze stomme schuinsmarcheerder Jan Donker
4.8.9.2. Klankvol: positief van vleugeltip tot vleugeltip
Een zware tijd maar: een héérlijke tijd. Vroeger: keiharde gevechten met de 'gevallenen'(Dan. 10:20), terwijl de mensen om wie het uiteindelijk gíng, bang, niet begrijpend toekeken (Dan. 10:8). Nú: nóg een keiharde strijd. Maar de mensen, de grote inzet, nemen steeds meer het voortouw (Hand. 19:12). Steeds meer zetten zíj hun voet (Rom. 16:20) op de nek (Joz. 10:24) van verslagen vijanden. Wij -engelen- zijn steeds meer bóódschappers aan het worden van opdrachten van De Verhevene aan zijn voornáámste schepselen. De centrale strijd, die wíj streden -maar waarvoor wij eigenlijk niet de eerst aangewezenen zijn- wordt gaandeweg door mensen overgenomen. Even een standaardvoorbeeld van dat koerierswerk; het is overigens al weer een hele tijd geleden: - Eén van ons krijgt opdracht om -in een warm land- op siëstatijd (Hand. 8:26) aan een mens een boodschap van de Heer over te brengen. Een bevel om op dat ongebruikelijke uur naar een ongebruikelijke plek te gaan: een eenzame weg (Hand. 8:26). Die mens píkt dat (Hand. 8:27). Nu ja, het heerlijke -alleen via een mens te bereiken- gevolg kent ieder (Hand. 8:37). Kijk, dat is nu wat ik bedoel, wanneer ik zeg, dat wij toch niet 'de best bewerktuigden' zijn. Lang hebben wij moeten wachten, tot dergelijke situaties zich 'en masse' zouden voordoen, maar de laatste tijd !: Herhaaldelijk kunnen wij boodschappen overbrengen, die ook 'opgepikt worden'. Hóe we daarbij -en ook meer in het algemeen- (Hand. 7:53, Gal. 3:19) te werk gaan, is moeilijk uit te leggen, maar dát we werken, is zeker (Gen. 28:12). Hierna wil ik ons werk een beetje vertalen naar mensenbegripen-van-nu toe. Het gaat toch weer ánders, maar ik zou niet weten, hoe dat exact uit te drukken. - Trouwens, ik heb even het werkstuk van de -contra-projectbegeleider- doorgelezen. Ik wil daar uiteraard niets mee te maken hebben. Alleen dít wil ik even opmerken: wanneer gezegd wordt bijvoorbeeld, dat iemand 'opstuift na een pijnlijke vraag' enz. enz.. is dat natuurlijk óók een vertaling van wat niet te vertalen is.
Ik kom nu op mijn arbeidsveld. De grenzen zijn -mogelijk tijdelijk- wat verlegd. Ik heb voor het moment niet meer uitsluitend dat jongvolk, waaraan Schreeuwschrik van de andere kant werkt. Sommige van die jonge mensen zijn- in ieder geval voorlopig- van mij overgegaan naar Denkdurf. Ikzelf kreeg opdracht van Enkelvreugd, om de belangen te behartigen van -onder andere- wat oudere mensen, die soms nog verspreid wonen ook: ik ben dus tegenwoordig ietsjes meer ambulant. Omdat ook Schreeuwschrik een iets andere taakstelling heeft gekregen, komen wij elkaar niet zoveel meer tegen. Daar ben ik overigens niet rouwig om. Ik weet wel: alle gevallenen zijn met hetzelfde sop overgoten, maar hém kende ik zo uit-en-ter-na.
Goed, ik had dan onder andere bemoeiingen met Fred Donker; hij komt door zijn contact met Jan wat weg uit een geestelijke verstarring. Verstarde mensen reageren op onze tips zo ontmoedigend, zo in de geest van "ik zal het mij wel verbeeld hebben". Gelukkig, dat er zovelen komen, net als die Filippus, over wie ik het zo-even had. Mensen, die bij een hint onzerzijds, in áctie komen. Nu ja, zover is Fred nog lang niet. Maar, hij zít op de weg naar de aanspreekbaarheid.
Met Margo Donker heb ik zo meegestreden! Ik heb de mensen zo lief; ook haar; en haar moeilijkheden zijn zo wezenlijk voor me, omdat ik immers bemoeiingen met haar heb. Er werd een aanval op haar gedaan door een vijandelijke stoottroep met een specialisatie op het verwekken van terneergeslagenheid. Ik was erbij, toen Jan die aanvalsspits op de vlucht dreef. Ik heb nazorg mogen doen, lachte met haar mee, toen zij weer lachte. En zoals ik "Hoi" riep, toen zíj "Hoi" riep! Kijk, wanneer een zondaar zich bekeert, júich ik (Luc. 15:10). Maar wanneer een kind van God door een vijandelijk offensief héén komt: dan juich ik ook. Ans en Michiel Willems: ik stuitte daar op Slijmschuw, de assistent van Schreeuwschrik met een plan van diens adviesbureau. Hij had Ans zó opgezet tegen Joke, onvoorstelbaar. En waarom? ; om níets! Ik keek rond naar de eerste de beste Filippus, die haar zou kunnen te hulp komen op haar eenzame weg. Want ik zie voor mijzelf maar één grote job: gelovigen beschermen (Ps. 91:11) en hélpen beschermen. Wie zag ik: Michiel! Ik probeerde een gedachte bij hem te verlevendigen, die de Generaal al in zijn brein gelegd had; de gedachte, dat hij Joke eens moest opbellen; al was het dan voor iets heel anders. Hij luisterde, redeneerde niet van: "Misschien vindt ze het wel gek". Hij dééd; .daardoor begon Gods plan om Ans uit haar isolement te halen te werken en : de rivier van zijn liefde voerde de verontreiniging, die Slijmsluw had geloosd, weg; brak ín het wegvoeren die viezigheid ook áf.
Ik was ook bij Marian van der Stok. Ik heb het altijd fijn gevonden om God te loven (Ps. 103:20). Door zijn werk te doen, loof je Hem op een heel bijzondere manier. Dat werk bestond voor ditmaal in de opdracht haar in algemene zin positief te beïnvloeden. Via Paul was er echter zó'n tegenkracht. Het was bovendien zó, dat Paul zich meer bewust was van de geestelijke werkelijkheden dan zíj. Dat hij die realiteit vanuit de negatieve kant benaderde, maakte het alleen maar moeilijker. Ik moest echt even wijken. Later kon ik echter toch weer helpen om een vuur aan te blazen, door de Heilige Geest al aangestóken. Vol blijdschap vertrok ik vandaar, omdat ik nog net voor mijn weggaan in haar brein even fel de begrippen zag oplichten: één weg, één naam.
Jos en Diana van Dalen: - wel zúlke prima 'Filippussen', zulke 'barmhartige Samaritanen'. Ik zag in hun gedachtecircuit ingebrachte, maar nog niet bedrijfsklare informatie van Godswege: - Zoek Ab en Nel in hun eenzaamheid, heel de wonden van die oude mevrouw De Waal. Ik pakte die ideeí«n uit, sloot ze aan op de denktoevoer, de impulsen kwamen direct over! en daar gíngen ze. Ik weet het: - God strooit het zaad van de goede gedachten. - De ménsen werken die gedachten uit. Maar wat ís het fijn om: - als engel -door die gedachten uit te pakken- óók iets te mogen doen.
Even tussendoor: Geestvervulde gelovigen zijn voor ons engelen (manschappen) de officiéren. Het gebeurt gelukkig nooit, dat het kader het voetvolk gaat aanbidden, dat deze prachtmensen ons -engelen- zouden gaan vereren (Col. 2:18). Ik hoop zo iets engs ook nooit mee te maken.
Niels en Lucy de Jong: zo dikwijls beraden wij er ons in de stafvergadering op: hoe kunnen wij nu eens een grote, nieuwe groep bereiken. In de laatste brainstorming met mijn adviesbureau en de beleidsgroep had één van de verbindingslieden een prima idee: de oecumenische dienst; daar moeten wij proberen, Gert, Niels en Lucy te laten infiltreren. Met de regeling, Gert betreffende, werd Goudglans belast. Ik kreeg de opdracht, de situatie bij de andere twee in kaart te brengen. Nou, dat was zó prima! Ze hadden zich reeds val alle kleinschalig denken bevrijd. De antwoorden met betrekking tot die kerstnachtdienst waren helemaal gereed. Ze hadden de zielen al gezíen. Even één 'stekkertje in een stopcontact' en de laatste vragen waren opgelost. Ze waren móe, toen zij de mensen zegenend brood en wijn reikten. Ik verfriste ze in hun denken, ook al doordat Jan en Joke juist op tijd passeerden. Prima samenwerking toch!... goed gepland door collega's. Trouwens, met chef Enkelvreugd: enkel vreugd. Met Goudglans en Denkdurf een optimale verhouding.
Jan en Joke Donker: voor hen een speciáál zacht plekje. Ik ben bovendien nu ook belast met de bescherming van Marcel (Matth. 18:10). Dat maakt de band nóg hechter. Wat is hun leven gewéldig. Zoals Joke sprak met haar pa! Ik stond erbij, sorteerde wat gedachten voor, hield soms iets tegen. En die brief van Jan aan Paul. Ik schreef gewoon mee, kon hier en daar een idee índragen. Toen Leen en Inge zo op hem ínpraatten- terecht hoor, heel terecht- kon ik Jezus van dienst zijn met het opruimen van wat blokkades op Jans gedachtewegen.
En dan zag ik laatst toch nog Schreeuwschrik zélf. Zijn wérk kom ik overal tegen. Hij is harder en verbitterder dan ooit, jaagt zijn helpers meedogenloos op. Zijn raadgevers werken onder hoogspanning. Bij Nancy en Gijs kruiste zijn ploeg de degen met mij en bij Frans, niet te vergeten. Maar hemzelf trof ik al een tijdlang nooit. Tot onlangs: - Wij engelen voeren blij de steeds talrijker opdrachten uit, die we krijgen van mensen, met de Heilige Geest vervuld. - De gevallenen voeren nolens volens de idem opdrachten uit van mensen, met de ónheilige geest vervuld, zoals helaas, helaas, Ilona. Zo was hij ook voor haar bezig, toen we elkaar passeerden. Hij geneerde zich, was kennelijk bang, dat ik iets zou opmerken. Maar dat deed ik niet. Het is bij ons engelen een groepsregel om niet met hen te discussií«ren, hen zelfs niet te oordelen. Dat is Gods zaak (Judas:9).
Zo loopt de strijd; wij winnen! Na eeuwen van onbegrip is er nu bij steeds meer mensen begrip.
Wij - engelen- zijn geen kader. Ons kader komt eraan. O, wat zijn ze mooi!... die commando's van Jezus!... om onder hén te mogen dienen!... je wordt er zélf door opgepept, als het ware.
En ze wéten het niet, hoe prachtig ze zijn. Ze hebben buikpijn en kiespijn; en ze denken, dat ze van weinig nut zijn ! Ze moesten eens weten, hoe boeiend ze zijn in de romance van hun zich ontwikkelende huwelijk met Jezus!.. hoe ze daarin voor ons -engelen- een geheim zijn (1 Cor. 11:10, 1 Petrus 1:12).
Maar ééns zullen ze alles beginnen te weten; als wij -engelen- hen juichend omstuwen en God de prijzen uitreikt (Luc. 19:17), terwijl zij van aangezicht tot aangezicht staan met 'HEM' (1 Cor. 13:12).
4.8.9.1. Schreeuwschrik: het gebruikelijke genijdas.
Wij -getrouwen- zijn allemaal door het jammerbarend visioen heengegaan. Niemand hoeft óns meer íets te vertellen. Wij -helden van de waarheid- wij weten, dat de tijd van de eeuwige pijniging (Matth. 8:29) door eeuwige inactiviteit (Judas:6) komt. Wij weten, dat laaiend vuur ons eindstation is (Matth 25:41).
Wij hebben altijd de mensheid begeleid. Ontelbaar velen hebben wij in hun ontwikkeling geknot. Níets is er uit talloze miljarden geworden: een mooi resultaat. Altijd echter wisten wij, dat de grote tegenstander zou komen. Toen hij kwam, was het toch nog vreselijker dan wie-dan-ook zich ooit had kunnen voorstellen (Mark. 1:34). Zelfs de Meester had het er moeilijk mee (Matth. 4:11). Maar goed: de vervaarlijke trok zich terug. Hij verliet het directe strijdperk (Hand. 1:9). Een tijdlang leek alles weer als van ouds. Als altijd genoten wij van de terreur, die wij konden uitoefenen (1 Sam. 16:14). En tóch: het werd nooit meer, zoals het geweest was. Dan hier, dan daar, stonden mensen op, die op de tegenstander leken (Rom. 8:29). Het werden er steeds meer. De planeet is nu bezaaid met haarden van die smerige uitslag. Allemaal van dat tuig, dat wil reiken naar een wereld, die hun niet toekomt, die van de geest! Allemaal van die lui, die de jammerbarende naam gebruiken (Mark. 16:17). Misdadigers, wie het erom begonnen is, óns -getrouwen- wég te drukken van onze rechtmatige plaats (Matth. 25:41).
Na al die vele eeuwen hebben wij nú weinig tijd meer. Maar zó grimmig (Op. 12:21), zó getraind, zó alert om te verscheuren (1 Petr. 5:8) als nú: ik kan mij niet herinneren, ooit zó van strijdlust te hebben geblaakt (Mark. 13:19). Overigens wordt die strijdlust wél van alle kanten zwáár op de proef gesteld; dat hoor je zo dadelijk. Jullie kent mijn frontsector: jullie weet van het Jan-Joke-segment, op de stafkaart met een alarmvlaggetje aangegeven. Hier volgt het legerbericht: ik beperk mij tot het eigen gebied. Van het stelletje puin, dat zonet, in die eerdere verhalen voorbij gesjokt is, valt een groot deel onder het opzicht van anderen (Ef. 6:12). Ze worden goed in de gaten gehouden; alles, wat wij híer weten, gaat door naar dáár.
Maar nu dus eerst míjn deel: ik begin bij Nancy: het werk van jaren: kapot. We braken haar via prima Jan (in zijn goede tijd). Verrader Klankvol zette haar weer in elkaar, samen met smerige Jan in zijn nu zo slechte periode. Overigens: het lied is nog niet uit! Dit is het spannende van de strijd: we komen terug!! Wanneer ze ons in de naam van de vervaarlijke tegenstander weerstaan, zodat we wel weg móeten (Jac. 4:7), dan kómen we terug. Het moet wel gék gaan -hoewel het gebeurt- als wij élk aangrijpingspunt kwijt raken.
Gijs: -voor het moment- een waardeloze puinhoop. Wanneer ik het achteraf bekijk -ach, het blijft: nakaarten- is het spel hier ook iets te riskant gespeeld. We hadden hem gewoon in die winkel moeten láten. Dat wilden we ook wel, maar je beheerst toch niet ál hun reacties. Na die geschiedenis met Joke, was hij weer terug in de winkel, maar: schichtig, open voor vuile invloeden. Een van mijn assistenten hielp hem weliswaar aan een prima minderwaardigheidscomplex, maar de Klankvol-ploeg sleepte er Joke bij en Nancy. Ach, kruimelwerk allemaal, kostbaar uitgesloof voor deze waardeloze worm. Ze hadden die energie beter voor wat anders kunnen gebruiken. Maar dat is tóch een lichtpunt. Klankvols ondoelmatig geknoei kost hem zoveel tijd. Hè hè, ze hébben Gijs, voor zolang als het duurt; haal uit je winst. Dadelijk vertel ik je, wie wíj hebben. Gijs, och, hij is zijn wrok jegens Jan dan zo'n beetje kwijt; we zullen zien; we zullen zien. Hij mag dat levenshuis van hem wél vullen! Het is nu wel schóón, maar wat ís het leeg (Matth. 12:43). Je weet, wat we dan doen?! Juist!... Versterkt terugkomen (Matth. 12:45).
Frans Montfort: o.. die rót Jo! ... wat heeft ze die jongen áángedaan!! - alles vól met door ons gezaaid onkruid - een mestvaalt, midden in het landschap van zijn leven - troebel, stilstaand water, in moerassen en poelen (Ez. 47:11) - verzuurde grond - zieke planten- en boomopstand - lekker sfeertje toch ! Komt die klier: - begint onkruid te wieden - spit die mestvaalt om: plant er bloemen ! afschuwelijk! - Breekt een dam open; de 'Klankvolgroep' natuurlijk als de kippen erbij- ja; wat had je anders gedacht=- sluizen de verschrikkelijke gedachten van de vijand naar binnen (Ez. 47:9). - maakt ventilatiegaten in de verzuurde grond; de lucht van de gehate'- o, wat ben ik báng voor hem (Jac. 2:19)- komt heus wel; daar zorgen gegarandeerd de verraders voor - en wat is het sfeerverpestende gevolg!?: aan één van die verschimmelde, verrotte boomtakken zit een.... een... KNOP!! Frans!? ; Qua Vadis!!??
Van Dalen, Vonk, De Jong, De Raad: over hen mag ik niet rapporteren. Ik heb een wat kleiner arbeidsterrein gekregen in verband met de toegenomen werkdruk; meest jeugd tegenwoordig. Bovendien: Olieglad, de chef, zegt met dat valse lachje van hem: "dat zijn allemaal 'B-zaken'. Vergeet niet, dat jij -na jouw wan-successen van onlangs- alleen maar A-dossiers krijgt. Jóuw 'B-zakentijd' is wel góed voorbij, wanneer ik alles zo eens onderling afweeg"
Gert Buursma: Ook B; ach nee: C, zo schat ik hem in. Laatst zat Olieglad zó somber voor zich uit te kijken; ik kon het niet laten; behoorlijk riskant, maar ik móest het even zeggen: Loopt het een beetje met Gert"? Hij stoof toch óp!... heeft zelf ook van de districtleiding (Dan. 10:13) een kat gekregen. Ja, in dit frontsegment worden wel zo enkele carriëres gebroken, heus niet alleen de mijne.
Ilona Verhoeven: een ' D; totaal buiten mijn invloedssfeer. Maar zíj geeft geen zorg; alle, álle lof. Ik werk voor háár (Op. 13:12), een novum. Zij is zó eenswillend met het rijk van 'onze Vader hier beneden; zij heeft bevoegdheden gekregen om te dirigeren. Héél onwennig. Klankvol ';zielige zwever- gehoorzaamt aan de kernchristenen. Ik heb hem daarvoor dikwijls uitgelachen. Maar laatst kwam Klankvol mij tegen, toen ik voor Ilona op een missie was. Hij zéi niets, maar ík dacht, dat ik door de grond ging: Schreeuwschrik, die gehoorzaamt aan een kern-anti-christin.
Lotty Swagers: ach, een onbenul; zal nooit veel kopzorg geven. Toch had ik ze liever zo haaiig gehouden als ze was. Je weet wel, wat je hebt, maar niet, wat je krijgt. Vroeger hebben we haar nog wel eens in kunnen zetten om mensen tegen de vijand op te hitsen. Wanneer zij zo fanatiek bezig was, trok Klankvol zich -als het ware- de haren uit het hoofd'. Ik kwam in zulke gevallen niet meer 'bij' van het lachen. Ik heb wel eens gegrinnikt: "Meid, hiervoor zou ik je kunnen zóenen! Later doe ik het misschien ook wel eens". Maar nu ;... doffe, doffe ellende. Wat mij zo verwart, is dit: Klankvol probeert haar te laten contacten met die Gert. Het moet natuurlijk fout gaan: een uitgesproken 'A' wijfie met een 'D'. Maar tóch: dingen, die ik niet dóór heb, maken mij onzeker. Klankvol heeft veel van die miskleunen, waar je eerst je gek om schatert. Later zeg je dan verbouwereerd: "Gunst". In ieder geval bééft onze omsingelingsmuur rond Gert nu al onder het houwitsersvuur van dat scharminkel met haar gebeden.
Henk Scholten: Goed hë!!! ; aan hem heb ik namens Ilona mogen werken. Ik heb informatie van zijn brein naar het hare doorgegeven. Prima werk, maar wat zegt Olieglad !: "Een 'B'; nu, ik neem het over".
Corry Bakker; met zóiets blijf ík zitten. Nu ja, ik wacht het met háár maar even af. Ik klaag wel eens bij de chef, dat ik nooit meer eens aan de echt grote zaken mag komen. Maar dan snauwt hij: "Zolang je het meest kinderachtige opdrachtje zó behandelt, mag je niet eens naar een 'B' kíjken, laat staan áánkomen¦ een stom tienertje, een gewoon, mál meisje, een ' A-eentje, wat zeg ik ; een 'A- drietje' en je verknalt het nóg"
Helma Huygen en Jeroen Westhoven: huilen en lachen: - zij klimt uit de put - hij zinkt er in. Even was ik bang, dat Helma me ook afgepakt zou worden. Ik zag al visioenen van 'Schreeuwschrik in de nul-groep', het assistentenwerk. Weg: denktank, beleidsgroep, adviseurs, aide-de-camp; dat zou er allemaal niet meer bij gehoord hebben. Maar Olieglad zei: "Neen, zover hoeft het niet met je te komen. De briefing, die jij Jeroen gaf, is toch heel duidelijk A-niveau" Ik snapte eerst niet, waarom hij opeens zo vriendelijk femelde. Maar achteraf hoorde ik zo het een en ander. 'Hogerhand' heeft hem gelast, mij niet verder te ontmoedigen. Het is 'alle hens aan dek'. Immers: onze rijen worden gedund door het wegvallen van hen, die langdurig de afgrond ingaan (Matth. 8:32). Goed, ze komen een poosje terug (Op. 9:3), wanneer die afgrond tijdelijk opengaat (Op. 9:2). Later komen we allemaal nog even voor een laatste maal terug (Op. 20:7). Maar -no nonsense- daar gaat het nu allemaal niet over.. .voor het moment ben je ze kwijt. Ook trekken hele bataljons zich soms in paniek terug (Mark. 5:13). Ik ben zelf ook dikwijls gevlucht (Mark. 6:13) teneinde niet vóór de tijd te worden gepijnigd (Mark. 5:7). Het nieuwe parool is dus: zuinig zijn met de werkers. Aan gedemoraliseerde getrouwen heb je niets.
Jan en Joke: ik beschouwde hen nog steeds als mijn arbeidsveld. Maar Olieglad zei: "neen; ook zíj zijn 'B.'s. 't spijt me; maar: hands off' Ik was zó kapot. Alles heb ik er aan gedaan: - brainstorming met de denktank - tussenrapporten van de beleidsgroep - conferenties met de adviseurs - spionage via mijn aide-de-camp. Er waren leuke drukmiddelen: - ontslag, opruiing tot naijver, seksuele verleiding voor hem; nu ja, dat laatste zou Wreedworg dan doen; hij zette dat meisje Vonk te vroeg in; hij blunderde, ík niet. - Collegiale pesterij, valse chefs, familieruzie voor haar. Dat laatste was een leuke vondst van Slijmsluw, maar dat joch- die Michiel-. Goed, het hielp niet. Maar ik tart iedere getrouwe om het beter te doen. En dan: wég; zulke cliënten; Olieglad gaat het zélf behandelen. Ik heb geknarsetand; maar bevel is bevel.
30 december: bij ons op kantoor krijg je ook niets cadeau. De straten zijn leeg; nergens files. Ik kan zó doorrijden met de auto. Half Nederland ligt nog op één oor. Een heleboel bedrijven en instellingen zijn vrij, maar wíj gaan maar door. Toch, gisteren, een vruchtbare middag. Ik moest bij De Jong en Hendriks komen. Die hadden per 1 februari een deeltijdbaan voor me als bibliothecaresse. Voorwaarde was, dat ik iemand wist voor de andere helft. Nou: dat wíst ik! Gelijk flitste het door mij heen: " Nel natuurlijk! Dan passen wij om beurten op elkaars kind" O, wat heerlijk. En al per 1 februari; wat een oplossing. Hendriks zat daar maar te blaken van zelfgenoegzaamheid, dat hij het allemaal zo mooi had opgelost; net of De Jong níets had gedaan. Ik wist echter, hoe de vork wérkelijk in de steel zat. Hendriks heeft mij die positie van sectiechef nooit gegund. Hij was echt mijn vijand geworden en heeft me die baan afgenomen. Maar omdat ik God diende en mijn weg door het leven God begon 'aan te staan' , heeft Hij gemaakt, dat er vrede kwam met deze man, die mij zo slecht gezind was (Spr. 16:7). Ik had gebeden om bevrijding van bittere gevoelens jegens Hendriks. De Heer had daarop Hendriks gedachten veranderd, net zo gemakkelijk als de bedding van een beekje wel eens anders komt te liggen (Spr. 21:1). De godsvrucht gééft groot gewin (1 Tim. 6:6). Niet alleen geestelijk, maar ook stoffelijk, zet ze zoden aan de dijk. Ik heb het goede nieuws gisterenavond uiteraard direct aan Jan verteld. Hij was óók in de wolken en zei: " God vráágt onze actie in het dienen ván Hem en in het bidden tót Hem. Maar wat ís Hij een Beloner, als wij Hem daarin metterdaad ernstig zoeken (Hebr. 11:6). En toen: " Weet je, wat dat ernstig zoeken kan belemmeren?!: verwaandheid. Vandaag heb ik mijn gesprek met Leen en Inge de Raad nog eens overdacht. Zij vertelden mij, dat zij in het verleden in de dienst van de Heer heel veel ' succes' hadden. Maar toen maakten zij de fout om voet te geven aan hoogmoed. Er kwamen proppen in hun oren (Jes. 42:20), die maakten dat zij zich afsloten voor de waarschuwingen van Jezus. Daarna raakten zij van de wal van ' een begin van gerechtigheid' in de sloot van de óngerechtigheid. Hun levende woorden werden een doos automatische kretologie. Hun wapenrusting verwerd tot lorren. Dat ging zo door, tot ze ook op dit terrein van hun leven de hand van Jezus grepen. Toen bemerkten ze, dat ze zijn koninkrijk door dat hernieuwde ' de hand grijpen' nu eindelijk eens goed hadden vastgepakt. Zij konen toen hun weg daarheen weer vervolgen.
Toen ik dat eerlijke verhaal hoorde, heb ik gedacht: "Heb ik dat ook niet in mij: een zekere verwaandheid" . Je weet: ik kan toch heel wat uitdragen: aan pa en ma en Margo ; aan Paul, Marian en Nancy. Er zijn ook dompers, zoals laatst; waar ik je van vertelde. Maar over het algemeen lukt het toch best met de Heer; vandaag echter wist ik het weer zó fel: " Ik snak naar nóg beter contact met Jezus. Hij alleen kan mij bewaren voor hoogmoed en mijn inzicht in wat écht nodig is laten groeien"
Ik heb Jan aangehoord, ben toen naar Marcels wiegje gelopen, war het joch al lag te kraaien van plezier. Wat een schik geeft ie toch. En ik dacht: "Wat ben ik gelukkig. Dadelijk is het zo: ' s morgens contact met de maatschappij, die ik niet kán missen 's middags; stoeien, vrijen en knuffelen met dit heerlijke ventje. Wat is Jezus goed: ik ben bekeerd, wedergeboren, op weg om dood werk te ruilen voor levend. De oude plunje verruild voor iets nieuws. Voluit op weg naar het hemels koninkrijk. Daarnaast op aarde ook nog eens voorspoed in je werk (Matth. 6:33). Er zijn verdrukkingen geweest; er zullen verdrukkingen komen (Joh. 16:33), maar het eind zal goed zijn" .
Ik herinnerde mij opeens drie heel verschillende gebeurtenissen, waartussen ik -zomaar ineens- het verband zag.
Om te beginnen déze: Ik was getuige van een heel interessante discussie. Iemand zei: "Jullie -kernchristenen, zal ik maar zeggen- zijn toch eigenlijk spelbrekers. In de zestiger jaren hadden we twee van die leuke trends - God is dood - De wereld gaat steeds vooruit. Een treurig en een vrolijk item. Je kon maar kiezen. Maar jullie deden niet mee. Nu werken we met andere uitspraken: - de liefde is God - de wereld gaat naar de knoppen. Wéér vrolijk en treurig. En nu liggen jullie wéér dwars" . De aangesprokenen antwoordde: " Ik geef jou een koekje van eigen deeg. Wíj -kernchristenen- zeiden, zeggen en zúllen zeggen: ons blijvende item: - Al ben je nog zo goed, zónder bekering ben je zonder hoop (Ef. 2:12). - Al ben je nog zo slecht, met bekering ben je een en al hoop (Hand. 3:19). Een treurig en een vrolijk gegeven. Je kunt kiezen: 'wel bekeren' of 'niet bekeren'. Maar je kunt niet tussen die twee blijven switchen. Maar, je zei nu, dat wij niet met jullie meespeelden, mar jullie speelden ook niet met ons mee (Luk. 7:32)".
De eerste: "Dat is het nu nét. Jullie spelen het spel zo bloedserieus, zo' compromisloos' of heel zwaar; of heel licht, daardoor jezelf (:33) en anderen (:34) gekmakend. Onze spelletjes zijn altijd een mengelmoesje, heus wel gemeend, toch lekker vrijblijvend, voortdurend wisselend. Altijd een sport om in te haken op de 'dernier cri' " . De tweede: "Indringend waarschuwend. Onweerstaanbaar uitnodigend. Het is allemaal nodig bij Gods wijze, níet vrijblijvende spel met de onveranderlijke regels (:35). Jullie quasi-ernst is kinderspel, Gods spel is volwassen ernst".
De volgende gebeurtenis: Ik zat te luisteren naar een populaire zanger, die een genre triest makende protestsongs ten beste gaf over hartstocht, echtscheiding, kapitalisme, kerk en milieu. Hij reikte echter geen oplossingen aan!
De laatste: Het was avondmaal. God nodigde ons aan tafel. Wij zongen: " Ik verhoog U" Opeens had ik het idee, of wíj verhoogd werden, opgetild tot Gods niveau, omdat Hij tussen ons wilde wónen (Op. 21:3). Het was net of een stem zei: " Dit ogenblik is heel goed. Zo wás het (Gen. 1:31), zo wórdt het. Er komen steeds meer van die ogenblikken. Eens vloeien die momenten voor eeuwig in elkaar over (Op. 5:13, 14)" .
Wat was nu dat verband? die eigentijdse zanger stond al buiten de ' spelletjestrend". De doemdenkerij verveelt. Er zitten al weer andere tijdverdrijfjes aan te komen. De man, die zo hoog opgaf van de steeds wisselende aandacht voor wéér nieuwe, modieuze ideeën, raakt de draad ook wel een keer voorgoed kwijt. De spelletjes van - 50 zijn anders dan die van - 60, - 70 en - 80. In - 90 komen ze misschien weer terug (Pred. 1:9). Houd dat maar eens bij. Voor je het weet ben je definitief ' out' en roept de 'incrowd' smalend: " We spelen allang iets anders". Die ándere man, die zat in de goede trend; de trend, die niet verandert. Ook wij -bij die avondmaalsviering- wij zaten volop in de blijde ernst van Gods spel. Dat spel van de uitersten, die toch een eenheid vormen. Wij hoeven -als wij ons aan de regels houden- nooit te vragen: " Ben ik nu ' out' of 'in'. Met ons gaat het door Gods genade ' up' " ..
's Avonds, onder de koffie, zei Jan: " Je gaat iets zeggen: toen we ons bekeerd hadden, zei je, dat we die bekering van een beschermend laagje moesten voorzien: de wedergeboorte. Weet je nog dat voorbeeld: van het giropasje?! Toen we wedergeboren waren, was het weer, dat we onze oude, aardse plunje óp moesten ruimen en nieuwe bullen aantrekken. Toen had je het over de grote schoonmaak. En nu; wat is het nu?! Ik heb geantwoord: " Jan, we zijn bezig om de bezem te halen door alle doods, onnut gedoe. We leggen de loper uit voor wat levend en nuttig is. Maar er is altijd méér. Ik verlang er zo naar, om werkelijk God te gaan gelóven. Ons léven kreeg een nieuwe glans. Oud huisraad wérd door nieuw vervangen. Ik verlang echter naar God, helemaal als Middelpunt van ons denken".
