5.9.7.4.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Lien Smid: kernwoord:

-         Situatiebepaald: oplossingen vinden

-         Algemeen: geloof in God en Jezus: het leert je volharden

16 januari 1985

Waarom sommige anderen zo’n beetje bescheiden-afwijzend doen als broer Ger ze benadert voor ‘een stukje’, kan ik niet altijd volgen. Ik was dolblij toen de telefoniste aankondigde:

            “Mijnheer Gerritse uit Zeist.”

Ik heb zóveel te vertellen!

Nu is het natuurlijk óók zo, dat ik al van af het eerste begin van de serie meeloop. Als die reeks nog eens op televisie komt, heeft de persoon, die mij moet uitbeelden, er een flinke job aan…

Ik ga jullie geheugen niet opfrissen. Dat was vanaf het begin van deze groep verhalen afgesproken. Sommigen hielden zich niet aan die afspraak… ik wel. Laat ik alleen dít zeggen: op het gebied van de liefde was ik tot dusver niet zo gelukkig. Ik ben dertig… nog steeds vrijgezellin… maar o, o, wat héb ik al een vlaggen op mijn levensscheepje laten wapperen… vlaggen van huwelijkspretendenten, van losse, los-vaste en vaste relaties. Drie jaar geleden dacht ik het tenslotte voor elkaar te hebben. Ik koos Erik Pieterse als nieuwe – en naar ik dacht blijvende- vlag. Er leek eindelijk een opening te zijn naar een stralende, veelbelovende toekomst. Maar na een jaar modderen werd ook dat weer niets…: zo’n teleurstelling…maar ja, ik had ook zo’n wild verleden… met veel partners, zelfs besmet met een geslachtsziekte… ach, laat ik dat nu niet meer oprakelen… wat heeft het voor zin, zonden-van-vroeger breed uit te meten.

Misschien was er meer tijd nodig dan ik dacht om van dat verleden áf te komen.

In 1982 bekeerde ik mij tot Jezus… zag Erik –jongen uit de sam- dacht:

            “en nú wil ik ook onder de pannen zijn met deze schat-van-een-knul.”

Toch was dat ‘onder de pannen willen zijn’ geen goede grondslag. Later viel die niet-solide basis dan ook weg. Oudste Van Dalen wees er eind 1982 al op, dat het in onze verhouding niet echt ‘klik’ zei… dat had híj al gezien. Hoe…? Daar kom ik nog op terug. Liefdevol zei hij toch-wel-moeilijke-dingen, zoals tegen mij:

“Jouw contact leggen met Erik was nog een beetje het zoeken naar bescherming, naar ‘een brede mannenschouder’… een zoeken zonder geestelijke achtergrond… teveel op de Erik- … te weinig op de Jezustoer.”

Toen Erik begin 1983 de verkering beëindigde, was ik een tijd lang echt terneergeslagen. Nu ja… dat is te zwak uitgedrukt… zeg maar gerust: kapot. Ik was wel dankbaar, dat de oudste ons er op voorbereid had. Daardoor kwam de klap iets minder hard aan. Maar het bleef een grote slag… totdat God mij begon te troosten. Ik kreeg telkens weer deze gedachte:

            “Kijk naar het volkomene”

En gaandeweg begon ik de boodschap daarin te begrijpen. Mijn wens om Erik aan de haak te slaan was iets, dat uit mijn zieleleven-zonder-meer kwam. Ik had die wens niet geestelijk met God doorgesproken. Voortaan moest ik meer leren kijken naar wat geestelijk volkomen was en minder naar wat ziels-onvolkomen was.

In de na-Erik periode hielpen toespraken mij om te verdiepen:

-         in een preek wees broeder Vonk er eens op, dat het fijn was om dicht bij God te leven. Dat was niet alleen goed voor jezelf: de héle aarde zou erdoor worden gezegend, als er vele echte gelovigen kwamen, mensen, die door het geloof in God geleerd hadden te volharden.

-         Een andermaal hadden wij broeder de Raad van de Aula als gastspreker. Hij wees er op, dat er temidden van het tumult en de waardenafbraak in de zichtbare wereld, iets anders groeide…: in de onzichtbare wereld ontstond iets heel moois: een bouwwerk van harmonie… een stad en een tempel van God. Van die stad waren de wedergeboren… van de témpel de geestvervulde gelovigen de bouwstenen.

-         … En Gert was daar met zo’n echt jeugdige oproep om je geestelijke prestatie in het koninkrijk van God te leveren… om tot de diepste kern te komen… je kruis te dragen, zoals ook Christus het zijne had gedragen.

De woorden van Erik, hoe vriendelijk en behoedzaam ook geformuleerd, dat hij onze verhouding wilde beëindigen…: ze waren als zwéépslagen geweest!... het is wél zo… de relátie was tegengevallen… niet Erik…maar de relatie. Overigens was Erik wel een béétje fout geweest: hij had een tijdlang niets durven zeggen van wat hij wist: er zat geen muziek in de verhouding. Ik was óók fout: had een blinddoek aangehouden, hoewel ik hetzelfde wist als Erik. Maar toch… ondanks al die voorbereiding er op… die woorden wáren zweepslagen.

De gedachten in die toespraken echter waren als zalf op de striemen.

Mijn vertrouwen werd: ik zal niet voor altijd veroordeeld zijn tot eenzaamheid. Vanaf nu ga ik –ook in dit opzicht- eerst met God te rade. Als Hij het wil, ontmoet ik eens de levenskameraad, die Hij het meest geschikt voor me vindt. Als hij het niet wil… dan nóg heb ik richting en zin genoeg voor mijn leven.

Nu zul je misschien zeggen:

Wat is die Lien opeens zwaar-op-de-hand. Vroeger een ondeugend, beetje kinderlijk Indisch meisje met altijd dat verlangen naar de zon, de kleuren en de geuren van de tropen… en nu… zo braaf en degelijk… zo zónder andere dan godsdienstige verlangens… zo precies volgens de voorschriften: een teleurgestelde liefde sublimerend tot religieuze extase…

-         die mooie, bruine gazellenogen moeten toch niet zo ernstig kijken! Die moeten láchen.

-         Dat lieve mondje moet lichtvoetige gedachten naar buiten brengen en geen zwaarwichtigheden.

-         Dat sierlijke frêle figuurtje moet bekoren en niet als ‘quantitesse negligeable’ worden doodgezwegen…

Ik leg dat zwaar-op-de-hand-zijn nog even uit. Bedankt voor de complimentjes voor mijn ogen, mond en figuur. Maar wat je vraag betreft: een tijd van bezinning heeft iedereen wel eens nodig. In zo’n periode is het heel normaal, dat je wat teruggetrokken en ingetogen bent. Nadien was ik weer het vrolijke meisje, dat ik in wezen ook bén. Toch wat verdiept… meer geestelijk, dichter bij God…er op uit om tot een zegen te zijn… om een levende steen in een levende stad en tempel te worden (1 P 2:5)… om geloofswerken te doen (Jac. 2:19)… om Jezus te volgen, wáár Hij ook gaat (Op. 14:4).

En toen was er ook de man, die God voor mij bestemd had… een nieuwe medewerker op kantoor, die belangstelling voor mij kreeg.

Dat frêle, sierlijke figuurtje van mij, dat volgens jullie doodgezwegen werd, hè, die uiterlijke verschijningsvorm speelde heel bepaald een rol. In de aanloopperiode verlevendigde die de aanvankelijk vage interesse in hoge mate. Gerard zei hiervoor, dat ik onze steeds intenser wordende kennismaking wel breder zou schetsen. Dat doe ik echter niet. Toen wij elkaar zagen, zei het ‘klik’. Het was geen ‘nep klik’, geen ‘jezelf ingebeelde klik’, zoals toen bij Erik. Nee… het was oké, helemaal oké. Verder spreek ik er niet over… laat het maar zo: samen naar de kerk… gauw trouwen… e o ja… samen naar de verlovingsreceptie van Erik en Ellen.

Zoals Gerard Willems door God voor míj bestemd was, zo had Erik al jarenlang de zekerheid, dat Ellen voor hem de ware was. Hij vond dat zó absurd: zo’n oude hengst met zo’n jong veulen… eigenlijk wel een beetje crue vergelijking. Nu ja… in ieder geval stortte hij zich in een verkering met mij. Geen wonder, dat het niet lukte:

-         van míjn kant wel verliefdheid, maar toch ook een vlucht in de soliditeit.

-         Van zíjn kant een vlucht voor het ongerijmd geachte.

Toen kwam de breuk tussen Erik en mij… de grove interventie van Jan… en tenslotte stonden wij dan toch vreugdevol en hersteld tegenover elkaar: ik gearmd met Gerard, Ellen gearmd met Erik. Zó gelukkig allemaal. God had alles goedgemaakt.

Ja… dan schrijf ik toch ook nog iets over Jan. Jullie weten het allemaal: lang geleden was hij een van degenen, die mij in de goot trapten. Later was hij de persoon, die mij voor het eerst na mijn kinderjaren, weer op Jezus wees. Na lange tijd kwam toen opeens die akelige trammelant. Jan’s hart was nog niet klaar voor de grote strijd. Niet zozeer door bangheid (Deut. 20:8)… meer door overmoed. Het resultaat was wel hetzelfde: hij kon die grote strijd niet volhouden… ontregelde zichzelf en bracht anderen in de war (idem). Ik neem aan, dat die overmoed voorbij is en dat hij aan het front nu betrouwbaarder zal zijn. Overigens heb ik met die verwikkelingen niets van doen gehad. Heel 1983 had ik nodig om zélf uit de kreukels te komen. De helft van 1984 gebruikte ik om mij hiervan te doordringen:

-         Jezus is voor míj door het vuur van alle mogelijke offers gegaan (vuuroffers: Leviticus hoofdstuk 1-7).

-         Hij heeft voor mijn zonden betaald (schuldoffers: Lev. 5:14-6:7 en 7:1-10).

-         Daardoor ben ik met God verzoend (zondoffers: Lev. 4:1-5:13; 6:24-30).

Op de duur kan en behoor ik dan ook Jezus voorbeeld na te volgen van:

-         Algehele overgave (brandoffers: lev. 1:1-17; 6:8-13).

-         Toewijding van het leven van alle dag (spijsoffer: Lev. 2:1-16; 6:14-23).

-         Het in totale harmonie zijn met God (vredesoffer: Lev. 3: 1-1 en 7:11-21), vol dankbaarheid (lofoffer: 7:12, gelofte offer :16) en vol spontane blijdschap (vrijwillig offer :16).

“hé Lien… is dat geen egotripperij?”

Nee… ik voelde mij echt vrijgesteld van het ‘de helpende hand bieden’ aan Jan, Jo of Ellen. Zij hadden genoeg adviseurs om zich heen. Men hoeft niet de dwangidee te hebben om altijd, overal en iedereen te helpen.

Overigens ben ik vol bewondering voor al degenen, die ditmaal wél de bediening om te helpen hadden (1 Cor. 12:28). Ik heb de verslagen tot dusver door mogen lezen:

-         Neem nu toch broeder en zuster De Jong: om drie uur in de nacht zo’n jongen oppikken en afvoeren en hem de volgende dag oppeppen. Zij vonden daardoor de oplossing om Jan door het kwaadste heen te helpen.

-         En denk eens aan Erik Pieterse. Na het sterven van Agnes was Ellen er slecht aan toe. Hij verklaarde haar zijn liefde. Dat was voor haar de oplossing, die zij zocht om haar verdriet te boven te komen. Zo kon zij het rijk van herstel en van vreugde binnenstappen.

-         En vergeet Corrie en Carla niet. De ene hielp Jo en de andere Jan bij het vinden van oplossingen… uitwegen uit:

o       Het niet kunnen aanvaarden

o       Het niet tot berouw kunnen komen.

En vergeet God niet! Ik schreef dat nu wel zo luchtig op van Erik. Maar die planning van God… zo prima… al die tijd, dat ik los was van Erik of liever… dat hij los was van mij… want innerlijk hield ik hem heel 1983 nog min of meer vast… al die tijd… ook nog tot half 1984 keek ik met verontrusting ook naar hém. Ik kreeg geen nieuwe vriend, hij geen andere vriendin. Toen ik Gerard ontmoette, was er door al mijn geluk heen, ook déze gedachte:

            “En Erik dan…”

En nauwelijks een páár weken later kwam híj me verlegen en wat ongemakkelijk vertellen van hem en Ellen. Toen kon ik Erik inlichten over Gerard en mij. Wat hád God een prachtige oplossing gevonden.

Ik heb leren geloven in God en Jezus. Ik heb daardoor ook geleerd te volharden om hen beiden vast te houden. En nu is het niet alleen zó, dat ik God vasthoud en Hij mij… maar Gerard en ik omarmen elkaar ook nog eens.

Nota bene: nu je het heel verhaal gehoord hebt, komen er toch nog wel vragen. Ik zal ze vóór zijn:

-         Zeg Lien… je had toch nog een moeder en drie broers en/of zussen. Waarom horen we daar niet van. Je moeder was toch bepaald een heel interessant iemand, afgaande op het weinige, wat wij van haar weten.

o       Ik heb geprobeerd ze in mijn verhaal binnen te smokkelen. Broer Ger zei echter: ‘Alsjeblieft… Lien.. ik héb er al zestig…”En … wég waren ze.

-         Zeg Lien... vroeger zei je altijd met zo’n grappig Indisch draaitje: “Ja”… Doe je dat niet meer?! … vonden we juist zo leuk… je was toen ook zo’n beetje ‘aandoenlijk’… riep bij andere vrouwen iets moederlijks wakker… wou eigenlijk het liefst alleen maar lachten… over kleren praten… bonbons snoepen… Je huilde zo gauw van ontroering… was zo lief begrijpend en kritiekloos. Waar ís dat nu allemaal…

o       Er was zoveel onnut spul bij. In mijn nieuwe natuur zijn de leuke achtergronden versterkt en is de zo-nu-en-dan wat gezochte voorgrond wat rustiger geworden. Ik zie dat als herstel van de oorspronkelijk bedoelde toestand en heb er veel vreugde over.

-         En je tegenzin tegen het Hollandse klimaat, je heimwee naar Indië… allemaal voorbij?

o       Ik ben zo blij met het klimaat van Jezus en de winterzon van Gran Canaria is ook fel.

Nu ben ik toch nog iets vergeten:

Waarom zag Jos van Dalen, dat het tussen Erik en mij niet werkelijk goed ging… en waarom bemoeide hij zich niet met zijn eigen bemoeisels. Ik dénk, dat ik er wat van begrijp. Er is iets, dat ná de wedergeboorte dóór de heilige Geest komt: dat is vervuld zijn mét die Geest. Dan krijg je ‘gaven’ van God, cadeaus zal ik maar zeggen. Een van die geschenken is: kennis. Dan zie je omstandigheden van anderen scherper. Als het nodig is, als de liefde het niet tegen behoeft te houden, práát je er ook met die ander over. Fijn hè… achteraf bekeken, om zulke oudsten te hebben.