5.9.8.4.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Joke Donker: kernwoord:

-         situatiebepaald: rehabilitatie voltooid

-         algemeen: geloof in God en Jezus schept vooruitzichten

29 januari 1985

Het zit er op… samen hebben wij het verhaal verteld.

-         Het verhaal van een diepe val en van een moeizaam weer opstaan.

-         Het verhaal van een baby’tje…: eerst ongewenst… daarna teerbemind… later node gemist.

-         Het verhaal van droeve deining die plaats maakte voor vrede en vreugd.

Ik heb deelgenomen, hevig deelgenomen aan het hele gebeuren. Soms was het zwaar… ik zei wel eens tegen Jezus:

“Heer, ik voel me verplicht door te gaan met U… liever echter ging ik aan de kant van de weg een potje zitten huilen.”

Jezus evenwel maakte van al het langs zwalpende water van onze beproevingen wijn van vertroosting. Veel oppervlakkigheid in de gemeente werd in het vuur van de verzoeking veranderd; interesse in de diepere dingen kwam er voor in de plaats.

Jan en Ellen… geestelijk gezien eens schandalig toegetakeld met de kleren van de zonde, zijn nu allebei heerlijk gekleed met gerechtigheid van God. Jan kon een tijdlang alleen maar denken aan ideeën, die rechtstreeks voortkwamen uit het hellerijk. Nu spreekt hij blij over Gods koninkrijk. Voorbij is de tijd, vlak na de ontmaskering, dat hij –met zijn ziel onder de arm- zomaar wat vegeteerde. Hij bleek tóch te behoren tot de bundel van de levenden (I Sam. 25:29), de mensen die bij God horen. Hij raakte Jezus een tijdlang kwijt, maar Jezus raakte hém níet kwijt.

En nu… niemand heeft het gemerkt… alleen ík… en ik ben er zo verlegen mee, dat ik het eigenlijk niet eens durf opschrijven… wanneer zal de uitgever ooit aan publicatie van dit geheim toe zijn, als ik het wél verklap: 1989 schat ik… ach, dat is nog zo ver… ik waag het er op:

Jan en ik zijn gedoopt in de Heilige Geest. En ik heb gezien met het geestelijke inzicht, dat je dan krijgt: Jan heeft de gave van wonderwerken, van krachten (1 Cor. 12:9). Bij een open luchtmeeting in september jongstleden, was het weer dreigend. Ik stond vlak bij hem en hoorde hem volkomen rustig zeggen:

            “In de naam van Jezus gelast ik dit noodweer van ons weg te gaan…”

… en het gebeurde. Hij heeft iets bijzonders, die jongen… het zijn de slechtste vruchten niet, waaraan de wespen knagen…

Ik heb wel eens gedacht in de maanden ná augustus 1983:

            “Hoe zal alles uitpakken?”

Wel… nu het hele gebeuren is voltooid, afgerond, mag ik zeggen:

            “Alles heeft uiteindelijk góed uitgepakt.”

Ik dacht, dat alles, wat gezegd moest worden, in eenendertig verhalen wel  is behandeld. Wat heb ik nog voor nieuws… wat kan ik nog toevoegen?!

Jan is hoofdvertegenwoordiger geworden voor een heel district: het gaat hem maatschappelijk goed. Geestelijk gaat het hem ook uitstekend. Hij kent de vreze des Heren weer… het zal hem beter gaan lukken om de strikken van de dood te ontwijken (Spreuken 14:27). Als dienaar van God heeft hij zich een tijdlang schandelijk gedragen. De Heer hield toen zijn verbolgenheid ín. Nu Jan verstandig is geworden, is het welgevallen van God over hem overvloedig (:35). Ik heb het idee, dat de Heer liever beloont dan straft.

Alle oude vrienden zijn er weer. Met Ab en Nel gaan wij weer zó gezellig om… en met Gijs en Nancy… en met… ach, noem maar op. De rehabilitatie is voltooid.

Deze week zaten Jan en ik ’s avonds nog wat te praten. En opeens zei hij:

            “Je gaat wat zeggen… je gaat Ger een motto geven voor zijn volgende boek…”

Ik werd even zó moe… ik had de laatste keer gezegd:

“Ik verlang er naar, om werkelijk God te gaan geloven… ik verlang naar Hem als het middelpunt van jouw en mijn denken…”

Wij waren in God gaan geloven.. .maar we waren wel door een diep dal gegaan gedurende het leerproces. Als ik nu eer een motto opgaf… zouden wij dan daarmee ook vertrouwd moeten worden via een vallei van doodsschaduwen. Wij waren dit keer van het duister in het licht gekomen. Altijd zou Jezus ons helpen om van elk duister in het licht te komen. Maar de strijd matte zo af. Wie gaf mij verder de zekerheid, dat boven de volgende verhalencyclus niet zou staan:

            De deining in de groep bij de val van Jo… de vreugde bij haar weer opstaan.

Maar ik overwon die vermoeidheid en angst en zei:

“Jan… wij hebben het geloof in God en Jezus leren kennen. Het schept vooruitzichten.. .het biedt perspectief… het opent vergezichten… je slaat er de blik door op een weids panorama…

Maar… er is meer…

Ik wil weten, wat de kracht is van handoplegging… ik wil inzicht in zulke geleide dingen als Gods beoordeling van mensenlevens… ik wil het geheim kennen van de opstanding uit de dood. Een wedergeboren, met Gods Geest vervuld mens wil altijd een hogere vlucht.”