5.9.2.2.

Joke Donker-Willems: kernwoord:

- Situatiebepaald: bedriegen

- Algemeen: geloof in God  en Jezus : kansen geeft het…in weerwil van haat en terreur.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

13 november 1984.

Wel ….hier  is Joke…!

Waar moet ik nu eigenlijk beginnen….een intens trieste tijd is dat geweest….zeker ook voor mij. Moet je toch proberen, je voor te stellen

Half januari 1983 raakte ik in verwachting. Ik liep op wólken… Ik sprak met God…:5.9.2.2.

“Dank U Heer… voor de volledige bevrijding, die U gaf van mijn vroegere angst om kinderen te krijgen (2.4.6.2.). Dank U Heer, voor de eer om weer een kind te mogen dragen: het hoogste wezen na U in het heelal is toch de mens… een geestelijk wezen, zoals ook U een geestelijk Wezen bent…

O Heer… wilt U dit kind zo gelukkig doen opgroeien, dat het zich geestelijk ook gaat thúis voelen bij U…”

En dan legde ik mijn hand op mijn buik en zei:

“Liefje… wat bén je welkom… nu bén je in dít veilige wiegje… maar je volgende veilige wiegje staat al kláár…!”

En het was, of mijn kleine schat het begréép…!

Ik was zó verdiept:

-         in mijn nieuwe geluk

-         mijn deeltijd baan

-         mijn werk in de ondernemingsraad…

Ik had er gewoon geen erg in, dat er tussen Jan en mij een onzichtbare scheiding kwam.

Hij kon zo goedmoedig plagen:

            “Je vroeger corpulentie komt weer een beetje terug.”

Op een keer echter zei hij er nog iets bij…:

“Wat zal het weer een mooi kindje zijn… het hoort toch eigenlijk tot de rechte van de mens om veel van die kinderen te hebben…”

In die aanvulling zat een angel.

Ik gaf terug:

“Nou… wat lét je… Je weet, wat mijn moeder zei: (4.8.2.3.) ‘de onvruchtbare baart er zeven’… na Annemarie gaan we gewoon dóór.”

Maar ach: dat bedoelde hij niet… deze aardige, hartelijke man… zo zachtmoedig… zo vredelievend, had ongemerkt een obsessie binnengehaald. Hij wilde véél kinderen bij meerdere vrouwen…

Achteraf verdedigde hij dat aanvankelijk ook nog met bijbelse voorbeelden (gen. 29:28)… Net of je met véél vrouwen de band tussen god en elk mens afzonderlijk net zo mooi kunt verzinnebeelden als met één vrouw. Vroeger –naar de normen van toen- was zo’n wens: veel kinderen bij veel vrouwen, niet persé verkeerd (Richt. 10:4, 12:14). Maar nu eeuwen na de tijd, dat de zuiverder normen geleidelijk werden ingevoerd (1 Tim. 3:2)… nu kan zo’n gedachtegang alleen maar váls zijn… een drogreden om een zonde voor jezelf aannemelijk te maken… om je geweten een tijdlang te sussen…

… Toen die obsessie in hem aan kracht won, moest hij op geloofsgebied steeds meer de pas inhouden. Ik mérkte, dat hij geestelijk achteruit ging… opeens was het echter zó druk met die extra vergaderingen… ik ontgaf het mij…

Toen ze zouden beginnen, heb ik hem gevraagd:

“Jantje… zou je mij zeven avonden lang elke dinsdagavond kunnen missen. Morgen is het dinsdag 5 april… die dinsdag nog niet, overmorgen heb jij koor…deze week missen wij elkaar één avond. Maar daarná ben ik zeven weken lang elke dinsdagavond weg… dus vanaf 12 april. Twee avonden zien wij elkaar niet… elke week… o Jan…!”

En hij:

“Dat konden wel eens zeven moeilijke avonden voor mij worden, hummeltje… maar wij hebben elke week nog vijf avonden om de schade in te halen.”

Wat die zeven moeilijke avonden betrof, had hij veel dieper gelijk dan hij op dat ogenblik wist. Want hij had toen nog geen vaststaande plannen, voor wat betreft het gebruik ervan. Die plannen kwamen pas op de zesde april. Vanaf toen toonde zijn leven maandenlang alleen maar nare, verleugende resultaten. Vanaf toen bracht hij over vele levens smaad en trammelant. Vanaf toen liepen veel schepen averij op in zware deining.

Zeven weken lang bedroog hij mij zo onbeschrijfelijk erg… Als ik ’s avonds afgedraaid thuiskwam, zat hij al te wachten met koffie… praatte druk… was lief en zorgzaam. En in de uren ervóór was hij met een andere vrouw geweest… hij, die altijd zei dat hij de volheid van Gods Geest in zich bespeurde… al heb je maar íets van die Geest in je, dan dóe je zoiets niet (Maleachi 2:15). Hij wél… later kwam alles uit, maar dat hoor je in volgende verhalen. Wat je denkelijk interesseert, is dit: hoe ik er door ben gekomen… hoe het nú met mij is… Wel… zelf zwanger… en dan te weten, dat een andere vrouw terzelfder tijd ook zwanger is van jóuw man… Mijn bloeddruk (2.2.8.5.) is zo nu en dan weer knap hoog geweest. Een tijdlang kon ik alleen maar huilen en niemand troosten (2.2.8.5.). Ik beet weer ouderwets nagels van nervositeit en uiterste spanning (2.2.8.5.). De slapeloosheid kwam terug (2.3.7.5.)… en de vinnigheid… de angst… het wantrouwen (2.5.8.6.)…

Maar… de Heer Jezus greep in. Ik leerde zien, dat de uiterste haat van de duivel zich op mij richtte. Ik begreep, dat hij via Jan een ongelófelijk venijnige terreuraanval op mij deed. Ik vroeg God:

            “maar dit kán toch niet Heer… zo’n offensief…!”

Jezus echter zei:

“Alles, wat bij jou komt, moet eerst Mij voorbij. Ik heb het gekeurd. Het is niet te zwaar (1 Cor. 10:13). Volhouden… standhouden… je zúlt Goddelijke uitreddingen zien (Ex. 14:13).”

En toen daalde mijn bloeddruk, kon ik weer troosten, werden mijn zenuwen gestild, sliep ik weer rustig, zonder angsten, herkreeg ik mijn zachtmoedigheid.

Ik was ondertussen hoogzwanger – het was oktober 1983- rondom mij kolkte het schandaal… Jan was volledig van de kaart. Ik kuste hem en zie: “ik vergeef je.”

Hij keek me aan met haast iets van verbaasde bangheid… zei toen:

“Ik dácht alleen maar eens ooit, dat ik een man van belang aan het worden was. Maar jíj… jij bént een vrouw van allure (2.6.4.5.). Toen ik indertijd zo onttakeld, vernederd en gefnuikt werd, ving jíj me op (3.8.8.2.). Toen ík hoog te paard zat, me helemaal kon ontplooien, geéerd werd… toen deed ík dingen, waardoor jíj onttakeld, vernederd en gefnuikt werd. Maar Jezus ving jóu op… Wie zal mij na deze rotstreek nog opvangen. Voor dit grote, uitdrukkelijk (Lev. 24:11)… bewust bedreven kwaad bestaat geen vergeving (Hebr. 10:27). O God, wees mij zondaar genadig (Luk. 18:13).”

Ik heb hem alleen gelaten met zijn wanhoop en verbijstering (Matt. 26:75). Voor het ogenblik was dat beter. Ik liep naar de slaapkamer, legde mijn hand weer op mijn buik, zei:

“Schat… je bent nog altijd even welkom… je veilige wiegje in een veilige omgeving wacht op je…”

En het was of het kind zijn kopje in mijn hand nestelde.

Opeens wíst ik het: het geloof in God en Jezus… hoe zwaarder de haat en de terreur… hoe groter de kansen…