Een korte rit per trein. Het station daar in Best oogt naast nieuw ook grootstedelijk. De slogan van deze gemeente luidt: “Het is goed, beter, in Best”. Het is een wip naar het startburo aan de doorgaande dorpsweg de Hoofdstraat. Lange rijen aan de inschrijftafels doen me vermoeden dat er een record deelname opkomt. Aan de tongvallen om me heen te horen uit diverse delen van het land ook. Naast de vele bekenden. Na een kop koffie zet ik er de benen in. Buiten even de oude foto’s bewonderen aan een bouwschutting, hoe de dorpskom er vroeger uitzag. We gaan al meteen het dorp uit langs nieuwe bebouwing. Hier valt me pas op dat er ijs op de geparkeerde auto’s zit. Nachtvorst achter de rug dus. Even later passeert me een medewandelaar, die me vertelt dat het asfalt waar ik op loop verraderlijk glad is en hij loopt door de berm. Mogelijk is het profiel van mijn schoenzolen mijn steun, heb er nog niks van gemerkt n.l. Het eerste deel lopen we langsheen een spoorbaanvak waar elke paar minuten een personentrein passeert. Een der drukste spoorlijnen van het land overigens. Er blijkt een routeverlegging te zijn vanwege onbegaanbaarheid wat we eerst moeten volgen en zo de bebording en pijling ons aangeven. Al vroeg in de route komen me bekende oudere dames tegemoet gelopen, waar een ervan strompelt, ze is uitgegleden in de modder, en blijkt daar gevolgen van te hebben. Ik ben meteen gewaarschuwd. Tuinbouwpercelen, weiden, akkers zijn ons deel waar ook een witte waas opligt, vanwege bevriezing. Molshopen talloos in de weiden , en ik herinner me een weergezegde, komen in December de mollen, laat de winter met zich sollen. Ga voorbij een reeks oude bomen die vervaarlijk overhellen richting de weide , dat wel. Achter een brede dikke haag ontdek ik een jonge ree, die ons belangstellend wel van veilige afstand waakzaam , volgt. We gaan door leefgebied bekend en voor edelherten. Hondenbezitters krijgen derhalve een alternatieve route te gaan. En nog verder een struisvogel en realiseer ik me dat het een weide is. Na dit wisselende landschap maken we een bocht naar de spoorweg, opnieuw en gaan we een tunnel onderdoor. Meteen beland ik in een bosrijk deel wat behoord bij landgoed Heerenbeek. Ik geniet van de variatie aan bebossing en struikwerk. Wat paden en wegjes beland ik al na zowat 5,5 k.m. aan de eerste tentrust post, en laat me de chocomel en brood met vleesbeleg goed smaken. Na kort verpozen ga ik verder en ga door bos welke overgroeid is met bruine varens. Een gezellig beeld met paard en rijtuigje en twee bokzitters gaan ons beheerst en respectvol voorbij. We blijven zandpaden volgen van toeristische routes en wandelknooppunt paaltjes, met plaats en route nrs. en treffen inderdaad nu en dan zomaar wandelaars die deze routes volgen, wat even een praatje her en der oplevert. Splitsing route-afstanden staan keurig op tijd aangegeven. En eigenlijk kan de route-omschrijving op papier in de zakken blijven. Perfect dus. We krijgen het Pastionepad te gaan met aan het begin een bord met uitleg, wat er op die plek eertijds eeuw of zo geleden gebeurd is met het treffen van een wandelaar met een Italiaanse voetreiziger, die door ongelukkig treffen om het leven is gebracht door de andere voetreiziger en bestolen is. Heel verhaal kort. Na een poos boswerk volgt een oversteek dwars over een grote bosweide, welke drassig is maar zoveel als mogelijk in de sporen van de voorgangers gegaan. Kom aan een akker en verder het pad door opener land. Mis een paar regels en borden later zo blijkt de caférustpost, ik laat het er maar bij en stap door. Kom nu in natuurreservaat De Mortelen. Men loopt ruimschoots gezegd tussen Boxtel-Best-Oirschot. Boeiende natuurgebieden. Geraak in gebied, De Notel. Aldoor padenwerk en ver zo lijkt van de bewoonde wereld. Her en der een draaipoortje door. Even de open ruimte in en door geraak ik aan een plek, waar na zo’n poort de modder dik 30 c.m. diep moet zijn en voor me zie ik lopers worstelen vasthoudende aan weide draad om zich vast te houden en zie ik een oudere man uitglijden de modder in. Niet mijn ding dus en ik besluit terug te lopen en bij die draaipoort een weiland parallel in te gaan, was ook oppassen drassig en modder, maar nog enigszins begaanbaar. Bij een tweede draaipoort waar we voornoemd pad konden verlaten volg ik de eigenlijke route weer, door weideland dat wel. Was totaal onverantwoord en onbegaanbaar. Tja echt OLAT is hun slogan, maar dat komt vaak op cross-country aan, modder en kleine ongemakken zo weten de deelnemers. De routes worden maanden van tevoren uitgezet, en in die maanden nadien is de regen rijkelijk gevallen, met bekende gevolgen. Hier geen routewijzigingen dus…..{!} Minder verantwoord ook. Zijn blij na de min of meer deel lijdensweg asfalt onder onze schoenen te voelen, met woest gestamp om me heen, de modder van de schoenen dus, en de onderste broekspijpen liegen er ook niet om. Zelf blijf ik van de modderbaden verschoond, want iets te korte broekspijpen. Kom weer in opener gebied met enig vergezicht, dan weer een zandweg in, waar het water in de grond sijpelt. Wat padwerk volgt weer, en in de verte zien we, de witte tenten van de veld-OLAT verzorging. Een asfaltje er naar toe en ik moet in een lange rij aansluiten, alle afstanden komen hier bij elkaar, en de ijverige verzorgers kunnen de drukte niet meer bijbenen. Een medewandelend bestuurslid steekt voorlopig een helpende hand toe, bij de soepbedeling, welke naast brood warme drank gretig afzet vindt. Verder gaat het weer langs een sloot en over akkerland smal paadje, in ganzenpas. Het landschap zal vanaf nu open blijven. Gaat verder langs slootkanten over een z.g. duiker akkerlanden door. Asfaltweg oversteken. Een pad met oude dikke populieren. Deze boomsoort is voor de klompenindustrie verbouwd, in deze streek. Moet na kap hetzelfde jaar weer herplant worden, is een wet of regelement. Kom dan na een poos de bebouwing in waar de toren van Best in de lucht priemt. Een randweg oversteken en rotonde erin oversteken. Kom dan in de nieuwbouw en nog aanbouw zijnde percelen, waar zonnepanelen de boventoon voeren op de daken van huizen. Ga linea recta nu op de spoorbaan af met een draai de Hoofdstraat in en weten dan dat de finishzaal nabij is. Een alleszins wat avontuurlijke route vandaag met de modder, maar de meesten lijken het gered te hebben. Ja: “Echt OLAT” dus. Er kwamen vandaag 1368 lopers opdagen, opnieuw opmerkelijk veel Vlamingen weer. In de ruime enigszins chicke zaal is het nog gezellig nablijven, voor wandelaars onderling. Nadien is de gang naar het station kort dus, en vier maal per uur een stoptrein is toch een ideale verbinding mede gezien korte wachttijd. Ik kom bij daglicht terug thuis. De dagen gaan nu merkbaar lengen weer. Kijk terug op een enerverende natuurtocht, met wat ongemakken. Wat link voor ouderen, en slecht lopenden, dit parkoers. De site OLAT.NL biedt u een vooruitblik op komende tochten en andere als verenigingsinfo. U beste lezers groet ik weer. Tot volgend keer. “Houdoe”
Het is een van de twee wekelijkse midweektochten welke leden van de OLAT zelf uitzetten. Di-to tochten genaamd {dinsdagtochten} die naar ik verneem druk bezocht worden, en vaak voor leden die in de weekeinden geen of minder kans zien, vanwege familiebezoek of ouderenbezoek van kinderen en of kleinkinderen, e.d. meer niet in staat zijn weekendtochten te bezoeken. Gonny beter bekend van vroegere inzendingen jarenlang op de site van Beneluxwandelen, onder de namen Jos en Gonny, overwegend Ardennenwandelingen fotoseries verstuurden, was nu de uitzetster van deze Dinsdagroute. Lierop: Juist in de Peel gelegen, was haar werkstuk vandaag. Zo toog ik op uitnodiging van haar vandaag naar Lierop. Het gebied leed geen twijfel, dit moet je belopen hebben . In de ontvangstzaal was het bij mijn arriveren al flink druk. De zaal is me o.a. goed bekend van o.a. de OLAT tochten van de Kempische Wandeldagen, Driedaagse, als halfweg rustplaats. Vernam terloops dat er 85 wandelliefhebbers waren komen opdagen. Midweek-wandeltochten blijken bij veel clubs, en ook zomaar wandelclubs zonder bondsverbindingen erg populair in deze streek. Buiten krijgen we een verzameling met mededelingen over de tocht, en van afwezigheid door ziekten of anderszins, en dat er iemand jarig is , wat een spontaan lang zal ze leven lied wordt ingezet. Hierna zet zich een compacte wandelgroep in beweging, Gonny voorop. Het heeft iets gezelligs zo’n groep welke onderweg constant bijeen blijft, en derhalve veel klets met zich meebrengt met deze en gene. We zijn het kleine dorp wat onder Someren hoort, plaats bekend om zijn jaarlijkse drukke Kennedy-mars, uit te gaan achter de monumentale koepelkerk door, een oogvanger, via een parkje met ouderenwoningen, gaan we het landelijke in, even later een kleine woongemeenschap een gehucht beter. Het gaat via akkervelden recht op de bossen van de Strabrechtse hei op aan, en we blijven voorlopig omringt met jong en oud bos met soms rulle zandpaden. We houden een gemiddeld tempo aan voor eenieder aanvaardbaar. Dan na een poos geraken we in open vlakten de echte heide dus, doorheen vlakten die enige jaren terug ontstaan zijn door een enorme bos en heidebrand waar brandweer tot ver uit Nederland bij moest springen, en een geweldige vernietiging teweeg brachten. Toch zag het er alweer hoopvol uit met nieuwe beplanting, en de natuur zichzelf lijkt te herstellen ook. We voelen in die vlakten wel een felle koude wind, maar eenieder lijkt goed ingepakt toch. De paraplu m.n. had ik thuis kunnen laten, verdorie dat ding heeft een zekere magie op regen en droogte tijdens mijn wandelingen. Meestal droog. Echte regenkleding kan in de rugzakken blijven ook. De rest van het land had volop regen toch, niet in deze hoek des lands. Steken de Peelrijt over, een beek die de heidevlakten doorsnijdt. Zandverstuivingen, nu en dan een knuppelbrug van honderden meters. Midden op die weidse hei trakteert de jarige op reepjes chocolade, even een stop dus. We zijn op de heide overgeleverd, aan heidewerkzaamheden deze wordt afgeplagd, en de zware machines laten hun diepe sporen na op de brede paden. Modder dus, en oplettend er langsheen gaand. Er staan zowaar bouwhekwerken en verkeersborden op de paden, we trekken er gemakkelijk omheen, geen werkers te zien overigens. We gaan eindweegs verder weer de bossen in, en treffen een eind van het pad wat rommel naar het schijnt aan in een dalletje. Met een herdenkingskruis aan. Het blijken versierselen voor een gedenkwaardige plek te zijn. Kaarsen lantaarns, bloemen e.d. Een jonge dame is hier enige jaren terug vermoord gevonden , uit het naburige Geldrop afkomstig. Wat destijds dagenlang de media beheerste vanwege vermissing. We geraken aan het Witven, een gebouwencomplex welke voorheen een rustplek was voor uitgetreden nonnen en priesters, maar ook uit het ambt vanwege ouderdom, hier hun laatste verblijf vonden. In de grote kantinezaal werden wij verwacht, de groep paste er net in als rustpauze en het buffet heeft het even razend druk. Na een klein uur zet de groep zich weer in beweging, voor de resterende acht kilometer. De sfeer in de zaal en onderweg is optimaal, puur gezellig. Buiten moet de colonne even eerbiedig aan de kant, vanwege een passage van een lijkauto met kist erin. We gaan weer de bossen in opnieuw in z.g. ganzenpas want opnieuw is het padenwerk tamelijk smal. Gaan vlak langs en om een enorme camping in ruste nu. Ook een Philips vakantieoord eveneens voor gehandicapten. Volgt wat bosgeslinger en fietspadenwerk. Komen weer in opener ruimten hierna. Een brede sloot langsheen een brug met smalle betonnen balk overgang met hek om vast te houden, en volgt een eindweegs verderop weer een pauze. Via omwegen en langs boerenerven met gering vee buiten komen de contouren van Lierop weer in zicht. Een ruime omloop naar dorp toe, belanden we in wat nieuwe straatjes, hoewel Lierop eigenlijk nog echt in grootte een dorpje is,een hechte gemeenschap schijnt me toe, komen we in de kern bij oude koepelkerk uit linea recta nu naar de finishzaal. De lijnbus heeft een schitterende verbinding n.l. vier maal per uur. Maar hoewel veel wandelaars verkiezen naar huis te gaan blijft een noem het maar select groepje bekenden, onder elkaar nog gezellig na in het ruime café, waaronder ik dus. Het was zonder meer een schitterende tocht met een gezellig samenzijn onderweg. Gonny , het was klasse. Heel veel dank. Zag onderweg nog Henri Floor zijn kiekjes maken voor Beneluxwandelen. Daar kijk ik naar uit weer. Komende zondag staat, de weekend tocht van de winterserie van OLAT vanuit Best bij mij gepland. U geachte lezers groet ik en tot schrijfs weer Houdoe! Van Peter Heesakkers
Hopelijk ben ik voldoende hersteld van mijn blessure opgelopen bij de tocht van OLAT Mariaheide. Om weinig gewicht om mijn schouders te hebben heb ik mijn rugzak qua gewicht bijgesteld vooraf aan deze wandeling. Bovendien mag ik zelf veel gewicht verliezen, van de voorbije weken en feestdagen, dus trek ik de wandelschoenen maar weer eens aan. Op het busstation tref ik enige bekende gezichten, en gezamenlijk gaan we op weg naar Dommelen, gemeente Valkenswaard. Het is nog levendig druk als wij er binnenkomen, en de enorme drukte op de parkeerplaatsen en zijstraten vertellen ons dat er al veel lopers onderweg zijn voor de langere afstanden. Een bestuurslid van de club verzekert me dat er op de grote afstand al ruim 300 wandelaars onderweg zijn. De route-omschrijving beloofd heel wat, en met papier in de hand vang ik mijn tocht aan. Met de stroom wandelaars van diverse afstanden mee. Een wazig zonnetje begeleid ons het dorp uit de eerst weidse natuur in. Even buiten het dorp wordt ik al vergast op een modderig pad tussen teeltvelden, in een nevelig landschap. Met een weidse bocht gaat het om Dommelen en Valkenswaard heen, steken de weg naar Lommel/Hasselt over aan een rotonde om een binnenweggetje in te gaan. De Molenstraat vernoemd naar de watermolen in jawel daar is ie weer de Dommelrivier, waar deze watermolen volop werkt. Het uitspansel aangrenzend is op deze vroege ochtend nog gesloten, gaan weg af een pad langs de Dommel even volgen door ruigte en rietgebieden om dan weer op de verlaten weg uit komen en de Malpie een bos , vennen natuurgebied in te gaan. Houtsculpturen sieren de wandelpaden hier, maar ook later in de wandeling. Ontdek veel water ook stromend in beken en sloten onderweg, weer echt beek en sloot te noemen. Er is voorbije weken ook weer veel regen gevallen, vandaar. Ontdek ook een gelei-vetachtige substantie langs het wandelpad wat oogt als smeltend ijs, maar het ligt er in dusdanige hoeveelheid. Intussen leiden de parkoersuitzetters ons door boeiend heide en boslandschap. In de verte klinkt klokgelui, horend bij Kerstmis. De eerste zes k.m. was evenzo boeiend qua rust en zeker natuur als we de eerste rustpost, een scoutinggebouw bereiken. Flink uitgebreid sinds mijn laatste bezoek hier, maar desalniettemin mudvol met wandelvolk. Tref er veel bekenden, en korte gesprekken. Na deze aangename post trek ik er weer op uit voor een flinke lus, naar later bleek door de bossen en het Eurocircuit in volle rust nu, landelijk maar ook internationaal beroemd. Het is padenwerk al wat de klok slaat, zelfs deels over fietscross-routes eveneens in volle rust. Gaan later het bos uit en volgen een goed omlijnd fietspad, erg smal toch langs een oud asfaltwegje, wijde blik met in de verte de contouren van dorp Westerhoven. We trekken later het wegje over de velden in die richting uit, en komen uit bij riviertje De Keersop waaraan een kapel ligt genoemd naar St. Valentinus, patroon voor alleenstaanden. Een bedevaartplek ook. Er tegenover, gaan we een klaphek in die ons geleid door oude weilanden met verhard smal slingerpad en ruigtegebieden. Ons komen wandelaars van lange afstanden ons tegemoet hier. Bereik dan middels wel erg smalle poort eindelijk, zo voelt het, een asfaltweg omrand met bomenrijen en volgen die een poos. Passeren de nodige brugjes van De Keersop. Kom allerlei vroege bloeisels tegen als margriet, maar ook de hazelaar is al van de vroege, en de elzen. Vast door het zachte winterweer zo vroeg. Boven me trekt een grote vlucht wilde ganzen in V –vorm laag vliegend en snaterend zuidwaarts, wat een wandelaarster voor me de uitspraak ontlokt; “Oei, dan komt de winter echt eraan”. Na de Borkelse dijk mogen we weer van de onmetelijke vlakten af, de natuur van bossenlaantjes en paden in. De zon doet aardig haar best, om alles op te fleuren, maar lijkt haar strijd te verliezen. Moet gezegd dat de parkoersuitzetters geweldig hun best gedaan hebben om de wandelaar te blijven boeien. Lopen achter een naar ons inzicht achter een verwilderd vakantiebungalowpark, met verfkladpartijen zelfs op de huisjes achterom, ziet er verkommerd uit. Weer gaat het over padenwerk en mountainbikeroutes, door het stille bos, de bomen isoleren alle buiten geluiden, de wandelaar geniet en komt tot rust. Nu en dan wordt ik door een wandelaar of stelletje ingehaald, of groepjes wandelaars, ik doe het kalmpjes aan, en speur de bermen af op enig groei of natuurverschijnsel. Het lijkt soms dat de lente aanstaande is, de “warme voorwinter” en najaar voorafgaande, zal de schuldige zijn. Graspadenwerk zijn ons deel, zelf ben ik extra alert op wortelgroei net boven de gronden van het bos waar doorheen onze route leidt, en veelal onder oud gevallen bladwerk schuilgaat. Steek een aanvoerwegje naar vakantiepark over en kom na padenwerk plots aan de scoutinghut weer uit. Het is er nu minder druk maar toch nog zoeken naar een zitplaats. De nijvere bijen, leden der organiserende club, hebben het flink druk om hun gasten goed en rap te bedienen, en de tafels schoon te houden. Er heerst een heerlijke kerstsfeer ook. Elke wandelaar legt gemakkelijk een gesprekje aan met meest onbekenden, over de wandeldag en het wandelen in het algemeen toch. Erg veel Vlaams wordt er gesproken ook, en zo leg ik met mijn dialect gemakkelijk contact met hen. Na deze pauze gaat het weer het bos in middels natuurlijk de rustige paden, vaak wadend door bladafval en oude dennennaalden. Worden nog even met een machtig groot complex van het Euro-cross-circuit geconfronteerd. En een grote ski-hal die met zijn dak afdaalt naar aardse gronden, boven op een heuvel gelegen weliswaar, naar beneden gaand. Ik blijf de pijlennummering en regels op mijn papier maar voorzichtigheidshalve afvinken met m’n pen. Om te weten waar ik ben en nog goed zit ook. Toch moet gezegd, de bepijling is fantastisch, en duidelijk evenals op splitsing afstanden. Eigenlijk kan men zonder omschrijving in de hand de routes lopen. Mogen later in weer open ruimten nog over een privé terrein gaan door een poort. Maar ontdekken later toch weer de nieuwe bebouwing en wijk ervan van Dommelen. Lopen even provinciale weg, om toch even nog een binnendoortje padenwerk, in de bebouwing te geraken. Treffen wandelaars op weg naar hun wat ver weg geparkeerde auto’s onderweg. Om na wat tuin en plantsoenstraten de finishzaal te bereiken. Daar heerst weer een fijne kerstsfeer zal ik het maar noemen. Helaas , de uursdienst der bus noodt me tijdig aan de halte te gaan staan tegenover de start/finishlokatie. Ik mag terugkijken in dankbaarheid op deze prachtige route waar overigens Valkenswaard e.o. ook patent op heeft. Hebben me een mooie kerstdag bezorgd deze club. Een record deelname zo bleek me bij navraag. De Voetjes, zoals deze club ook genoemd wordt, mogen terugkijken op een prachtige kersttocht. Hun Paastocht komende, staat zonder meer alweer op mijn verlanglijst. Eerste Paasdag bij bedrijf MCB in en vanuit het industriegebied aldaar. Zal mogelijk de befaamde Leenderbossen op het programma hebben staan. Gezien de ligging. Mijn rug en ribben hebben de onderneming goed doorstaan, mag opgemerkt worden. Ben nu hopelijk klaar voor het voorbereidende werk dit voorjaar op befaamde streek en landelijke tochten als mede de Nijmeegse Vierdaagse. Aan u beste medewandelaars rest mij u een voorspoedig, gelukkig, gezond, vooral gezellig mooi wandeljaar 2020, toe te wensen. Wie weet tot ziens ergens in de wandeldreven. Groet u met de Brabantse: Houdoe!
Omdat het ver bussen is, en de bus pas laat op de morgen vertrekken zal naar wandelmaatstaven en plannen gerekend, overweeg ik een mindere afstand te lopen. Echter bij inschrijving bedenk ik me en zal toch voor een langere afstand kiezen, het loopt immers storm nog met de inschrijvers. Mariaheide, is een klein dorpje gesitueerd tussen Veghel en Uden in het oosten van onze provincie Brabant. Het dorpje is overbezet van de parkeerders van deze wandeltocht, wat bij niet wandelaars en zomaar passanten opzien baart, en de vraag wat gebeurt hier toch?
Geraak al gauw de schaarse bebouwing uit, en volg een poos een smal graspad, een vorig tracé van een vroegere spoorlijn de verbinding van Boxtel met het Duitse Wesel , in de streek bekend als het “Duits Lijntje”. Een eind na de laatste wereldoorlog wordt deze lijn opgeheven voor passagiers en goederen, de laatstgenoemde gaat nog enkele jaren door en komt ook buiten werking. Vreemd want er liggen toch diverse stadjes en grote plaatsen langs die lijn.
Valt op gedurende de tocht dat er nog veel blad aan de bomen zit, m.n. aan de eik. Toch heeft de natuur al zijn herfstkleurentooi. Lopen een heel deel der route langs of in de buurt van de A50 autoweg tussen Eindhoven en Nijmegen o.a. Wanneer ik een smalle asfaltweg die een aanrit naar deze weg gaat, oversteek misreken ik me aan de voetoptrek hoogte, struikel en val ik voorover, sta gemakkelijk weer op, en vervolg hoewel met pijn op linkerborst, en vervolg ik mijn weg. De endorfinen verdoven kennelijk de pijn, en ik zet meteen door. Kom aan rivier de Leygraaf welk graspad ik volg. Ga viaduct autoweg onderdoor A50. Krijg nu de z.g. Boerenlandroute te gaan privéterrein met over- stapjes, een achttal, over weiderdraad over modderige paden en smal. Een boer tot wiens terrein dit behoort stelt me gerust, er staat vandaag geen stroom op de weidedraden. Stad Uden is geruime tijd de contouren te zien op afstand. Veel vergezichten zullen vandaag te zien zijn omdat deze streek bosarm is, veel platteland, akkers, weiden. Soms nog met vee erin. Toch trachten parkoersbouwers daar waar mogelijk zich even aandient ons door plukjes bos te sturen, landbouw en veeteelt voeren vandaag toch de boventoon. Gaan na draden overklim praktijken, dan een bosperceel in. Wat klaphekken, ijzeren roosters bruggen als over sloten en ruigere gronden. Hele reeks padenwerk. Een lang knotwilgenpad, wel erg geknot overigens. Een gruispad langs zandweg. Eind verder een OLAT tent rustpost, de welbekende manier van hun rustpost inrichting, mogelijkheid te zitten op klapbankjes. Het altijd aanwezige brood met beleg is nu al verorbert door vorige hongerige deelnemers. De warme dranken vinden gretig aftrek toch. Vervolg route bos ingaand langs liggende boomstammen als pad afzetting. Waden door natte en dorre bladeren. We treffen het deze morgen. Het is droog, vrijwel windstil, en de zon schijnt volop. Kom later aan gehuchtje Rakt genaamd waar de pompoenen in kleuren en maten voor het huis met grote voortuin liggen. Toch weer bos ingaand, pad langs een sloot wat glibberig geraak ik een eindweegs verder aan een rustplaats annex campingkantine. De officiële rust, binnen dus. Na deze plek even teruglopen en dan een pad weer in, na slagboom opnieuw langs water en zelfs een ven waar de waterspiegel ervan, een imponerende aanblik geeft. Spiegel met gekleurde bomen in het water van de overkant . Gaan dit ven half om, en dwalen door de herfstkleurige bomen, als een schilderij zo mooi. Geraak dan weer bos uit langs en door velden en akkers. Onmetelijke preivelden{porei}, over meest smal padenwerk,{weidepaden zijn helemaal in vandaag}. Langs geoogste maïsvelden en andere geoogste akkers een wei langsheen waar de koeien nog grazende zijn. Heel spaarzaam gezien vandaag toch…. Bos weer in en daar dient zich een eindweegs verderop een hoge duinenwand of rij zo men wil op. Los zand hellingen met bovenop toch bos of bomenrijen. Loop een tijdje onderlangs de hellingen, door vlakker gebied, om na een bocht recht op de duinen aan te gaan, en laat de parkoersman ons toch even gevoelen hoe door los duinzand opgaand dit aanvoelt. Naar mijn gevoel een voorbode van de z.g. Bedafse bergen, welke in het gebied De Maashorst opgeld doet, een fameus duinengebied. Noordelijk van Uden. Padwerk heeft OLAT toch meest en graag in hun routes, weg van klinker en asfaltwegen, en hier houden ze zich nu ook aan. In de verte tekent zich de overwegend witte OLAT tent rustpost weer aan, met zitjes in de openlucht en vindt de soep in aanbieding gretig aftrek zo bezie ik. Naast warme drankjes als choco en koffie/thee en zowaar ook nog brood met beleg is verkrijgbaar , hoef mijn noodrantsoen niet aan te spreken in alle geval. De zon eerst uitbundig schijnende, is intussen achter dikke sluierwolken eerder grijs , schuil gegaan. De voorspelde regen zou uitblijven tot begin avond zo heeft de weerman beloofd. Hierna volgt weer overwegend land en tuinbouw en veeteeltgebied. Eikenbomenrijen langsheen over een meest brede zandweg. Eindeloos geoogste maïsvelden, en spaarzaam korenvelden. Volgt een pad omzoomd met beuken en berkenbomen. Zie in de verte de A50 autoweg weer opdoemen. Een lange helling stuurt ons over deze weg heen per viaduct later en bereiken wat tegenliggend verkeer, rijden tegen toegestane rijrichting overigens, Ga een rotonde over en vervolg aan noordelijke rand bebouwing van Veghel, een breed fietspad, waarna een eindweegs verder een doorgaande weg overgestoken moet worden, en een weer smal herfstig pad ons terugleidt naar de vorige rotonde , met klimmetjes over draadwerk z.g. op papier genoemde overstapjes af, weer kennelijk om eventueel wild te beschermen. Aan de horizon tekent zich de dorpskerk van de finishplaats Mariaheide af. Had het gevoel dat dit pad een onderdeel was van het vroegere spoortracé? Overgroeid dat wel maar aan het grind in de bodem te zien, wat onder spoorlijnen ligt. Een asfaltweg stuurt me recht op het dorpje af, waar we plots oog in oog met de finishplaats staan aan het dorpsplein. Daarbinnen vermengt zich de wandelaar met de bezoekers die dit kennelijk, als enig dorpstrefpunt ervaren. Wel druk dus. De route vandaag kenmerkte zich met overwegend plattelands uitzichten met nu en dan een plak bos waar enigszins mogelijk. Wel bijzonder weer de echte OLAT-paden welke club wars is van asfalt en geharde wegen. Daarin is men wel weer gelukt toch, zand, grind, en vooral graspaden vandaag. Heel anders dan de bekende bosparkoersen, die ik bij deze club gewend ben. De bus voor mij is aanstaande en rijdt een uursdienst, dus lang blijven is niet aantrekkelijk. Hij vertrekt overigens vlak tegenover de café-zaal. Ik voel na die val onderweg wat borstpijn nu ik een poos in de bus zit. Thuisgekomen wordt de pijn kwellend, en ga ik al vroeg na het eten onder de wol. Ben wel benieuwd hoe ernstig en hoe lang dit duren zal. U geachte lezer groet ik weer beleefd met een Houdoe. Hopelijk tot snel weer, en hoop niet te veel last te ondervinden van mijn blessure. Van Peter Heesakkers
Voorheen klonk me de startgelegenheid in de buurt van de Achelse Kluis, op de Belgische grens. Misverstand mijnerzijds. Na Google maps geraadpleegd te hebben, bleek het amper 20 min. gaans van de centrale markt. Neem de gelegenheid om vroeger met de bus op mijn bestemming te geraken. Ondanks vertraging van de te laat gestarte bus werd de tijd toch ingehaald. Waw! De club heeft een enorme tent opgeslagen op de binnenplaats van het voornoemde bedrijf, met verrijdbare toiletgroep op het buitenterrein. Binnen de tent alle ruimte zitjes en grote bar. Bij info blijkt er morgen een hardloopwedstrijd van deze atletiekclub voorzien, een van de clubs die ook wandelen in hun pakket hebben gedaan onder auspiciën van de Nationale wandelbond, www.kwbn.nl, en zijn deze faciliteiten dus ook voor morgen. Begin de tocht vooraf met een kop koffie, intussen meldt zich ook clubmaatje Jacques uit Valkenswaard en besluiten we samen deze tocht te gaan doen. Al meteen vanaf de start gaat het de onvolprezen natuur in van voornoemde plaats, welke startplaats gelegen is aan de randweg zuidelijk om V’wrd. En aan dus de rand van de bebouwing. De parkoersomschrijving die we meekrijgen na inschrijving, heeft wat kleine lettertjes, in tegenstelling tot vele andere clubs. We gaan dan hoofdzakelijk af op de overigens naar later blijken zal, fantastische en duidelijke bepijling van de route. We gaan richting Bruggerheide via bossenwerk. Passeren een kwalijk riekende nertsenfokkerij. Veel padenwerk door, om aan een mooi ven te geraken, daar deels omheen gaande de eindeloos mooie natuur in en door. Rust ver van de bewoonde wereld. Er komt donkere lucht opzetten en onze regenschermen moeten alras op. De lucht trekt donkergrijs dicht, maar gelukkig niet voor lang, meer een sproeibuitje. De regels op ons parkoersblad moeten per pad afgecheckt worden, om te kunnen volgen, paden kennen geen namen, maar we krijgen er ook prachtige in herfsttooi natuur voor terug. Toch ondanks de verkleuringen nog erg veel groen, maar ook waden we bij tijd en wijle door gebladerte. De temperatuur de wind nu en dan, de wat wuivende bomen en de herfstkleuren zeggen ons in welk jaargetijde we zijn aanbelandt. Er volgen wat latten bruggetjes en opener gebieden, waar de wind vrij spel heeft, ruigten .weideland, en raken op tijd tussen de bomen weer wanneer zich een op afstand onheilspellend buiengebied , zich aandient. We gaan over wat stapstenen heet, die op de rivierbodem liggen rotsblokken eerder gezien de grootte , de beken over, omzichtig toch om niet uit te glijden om het natte gesteente. Houden het gemakkelijk droog. De waterstand is gelukkig nog laag genoeg. En vervolgen drassige gronden. Opnieuw worden we danig besproeid, maar meer uit de wind op het moment. We komen door een stuk bosperceel waar duidelijk everzwijnen hun graafwerk verricht hebben, in drassig gebied toch, maar het schijnt dat dan pieren en ander door hen begeert ongedierte naar de oppervlakte komen in deze weersomstandigheden. We zijn vlakbij de kluis nu , maar gaan weer nu het Leenderbos in, in al haar rust , schoonheid en overwegend loofbos, wat de kleuren van het bladwerk mooi doet uitkomen. Fietspaden doorkruisen onze wegen, het is er ijzig stil en dit in toch een schitterende rustieke omgeving, geen fietstoeristen. Everzwijnen die hier talrijk aanwezig zouden zijn naast reeën en zo meer groot en klein wild zullen we niet aantreffen, merkwaardig toch!... In al deze rust. We geraken na zo’n 10 k.m. gaande plots weer aan de startgelegenheid, nemen er onze drankjes, treffen nog meer bekend wandelvolk met gesprekjes, en gaan weer op weg. Meteen de poort uit andere richting, aan de randweg het fietspad wat zo breed is als een kleine rijbaan, gaan opvallende autohandelaren bedrijven langs, overwegend toch, om weer meteen in de natuur aan te komen, ook dit gedeelte is weer fenomenaal mooi wandelgebied, eerst wat beekjes watertjes vijvers , visvijvers, drassig, dat wel moerasgebied eerder met grote brede rietkragen, en andere moerasgroeisels, de watervogels talrijk, en diverse planken bruggetjes over te gaan, geraken we langzaamaan weer in prachtig bos en heidevelden gebied. Het befaamde Leenderbos ruwweg tussen Valkenswaard-Leende en de Achelse kluis, en Gastel en Budel. Bij Hamont-Achel. Het is genieten met een grote G. Wat wel opletten vraagt is de vele hopen vaak dikke boomstammen die langs de paden liggen klaar voor transport, maar ook de omwoelde paden door boswerk machines, diepe sporen achtergelaten hebbend, vraagt wat springwerk naar drogere stukken, rupsbandensporen, maar ook wielsporen van duidelijk erg zware machines. Jac en ik vragen ons verbaasd af waar al dit hout voor bestemd is toch. Het vergt constant oplettendheid, om niet te vallen of uit te schuiven in de diepe plassen en modder mijn hemel dat deed de deur dicht. Komen op asfaltfietspaden als goedmakertje, de rust van dagjesmensen is overweldigend, in dit toch boeiend en prachtig gebied, de regen lijkt nu uit te blijven, maar toch zijn de paden oplettend te gaan naar hoger gelegen drogere stukken. De begeleidende pijlen zijn ruimschoots aanwezig en ook genummerd conform routepapier. De route uitzetter{s} heeft geweldig en lofwaardig zijn [hun], best gedaan, het is een schitterende natuurtocht, onderbroken met heidevelden, volgen nu en dan ook de rustige fietspaden door de velden. Jacques en ik zijn het al eens een tocht voor de rustzoeker en natuurliefhebber, we komen nauwelijks wandelaars en zeker dagjesmensen tegen, alleen op de wereld zogezegd. Het natuurgebied is toch alleszins goed bekend en heeft een schoonheid om je vingers bij af te likken. We komen op paden die we van de vorige ronde herkennen, en die onder Valkenswaards industriezone en randweg doorgaan, en weten de finish nabij, die zich dan ook vrij plotseling weer aandient. Het is na afmelding goed verpozen in de grote actietent, waar andere wandelaars constant binnendruppelen. Morgen wordt hier het runningswerk afgewerkt. Ik ga zeer voldaan op weg naar de bus, een werkelijk schitterende dag die zeker volgend keer weer een bezoekje verdient. Alle hulde voor de route-uitzetters en overig aanwezig personeel om het de wandelgasten naar de zin te maken. Aan u beste lezers warm aanbevolen. Valkenswaard is verleden jaar tot wandelgemeente bij uitstek uitgeroepen en zeker niet voor niets zo ervoeren we, rondom baadt het in de natuur. Een hartelijke groet met een Brabants “houdoe”, tot volgend schrijven weer. Van: Peter Heesakkers
De stad is dit weekeinde van diverse richtingen onthand door spoorwegwerkzaamheden. Gelukkig is de keuze dit weekend dermate, zodat ik toch een wandeltocht kan gaan bezoeken. Op naar Helmond dus. Onderweg de reis vallen laaghangende mist in open veld en akkers op. Vanaf het station daar is het ruim 20 minuten gaans, naar de rand van een woonwijk. Een schitterende zaal mag gezegd. Op het voorplein staat een monument met een haas en een bloemenkrans ervoor. Ja , zegt een voorbijganger, hier heb ben ze vorig jaar een haas dood gereden. Het blijkt echter een uiting van een carnavalsclub inmiddels ter ziele te zijn. De Brouwhazen. Bij inschrijving in de zaal worden we er op gewezen dat onze route gekruist kan worden door mountainbikersactiviteiten, en zo geschiede. Het gaat overigens voortreffelijk moet gezegd de combinatie wandelaars en tourfietsers. Het was ook maar een gedeelte van de route dat we elkaar troffen. In de vertrekzaal worden we geconfronteerd per foto aan de uitgang met een groot route-architect die de club en ons ontvallen is. De tocht vangt aan met een stratenloop later een villawijk en aan de rand ervan een gebouw waar het leven met het eeuwige wordt verenigd. Komen ook nog voorbij een drukke aangelegenheid waar Jehova’s getuigen hun dienst gaan bijwonen. Dan zijn daar de bossen en wordt het padenwerk, aan de zuidelijke rand van de wijk Brouwhuis. Het wordt een paddenstoelen rijk gedeelte , bij hele groepen staan ze er in alle kleuren en maten en grootten. Dit tegen de achtergrond van verkleurende bomen. Na een zowat kwart tocht onderweg zijnde, gaat het eerst druppelen en al gauw over in gestage regen. De herfst ten voeten uit. De wandelaars veranderen in plastic mannetjes en vrouwtjes al of niet met paraplu erboven. De hoge zandgronden waarop we lopen absorberen het hemelwater prima, even verderop is hoogveen en dat is minder in vochtige tijden vooral waarvoor de Peel bekend staat, want daarin wandelen we nu. Veel wandelaars leven zich uit in vele foto’s maken van de prachtige paddenstoelen groepen. We krijgen ook nog duinengebied en losse zandpaden te gaan, is even extra zwoegen en de onderdanen goed opnemen, wat best inspannend loopt. We krijgen er schitterende natuur voor terug. De bossen zijn ook heel verscheiden, naast dennen jong en oud veel bladwerkbomen, oude sparrenbossen soms onderbroken door heideveldjes. Nu en dan treffen we tourfietsers die even onze routes aandoen. De natuur doet feeëriek aan, in haar herfstkleuren en de afgevallen bladeren, die als sneeuw neerdwarrelen. De grote eigen koffiepost verschijnt waar we overigens ook andere dranken en voedsel als brood met beleg bekomen. De zitbankjes zijn nat en overwegend leeg. Een weiland onderbreekt even het bosgebied. We geraken in een bosgebied met weelderige jeneverbes bomen en struiken. De jenever zelf laat het hier afweten, is n.l. niet te tappen. Het is en heel aparte ervaring zo’n bos te doorlopen. Uniek zelfs. We komen aan een vakantiebungalowpark, passeren wat huisjes, maar gaan toch ruimschoots om het park heen. Komen nu in een landerige vlakte aan de oevers van de Astense Aa rivier die verderop in een bosgebied wild als een slang kronkelt, drassige paden aan de oevers, geoogste maisvelden weiden en in de verte de contouren van nieuwe wijken van Vlierden gemeente Deurne. Gaan eerst met een wijde boog om Vlierden heen. Door het beekdal van de Aa. Wat later gaat het middels boerderijen en huizen van goeden doen, recht op de bebouwing van het rustieke dorp af, alwaar de rust in een streekberoemde café-zaal is voorzien. Na verpozen hier gaat de route het dorp uit langs een plein met muziekkiosk, een oude bomenlaan, en gaan we de natuur weer in velden door geoogste mais en andere gewassen, grindpadenwerk, geraak ik aan een bosperceel, waar een fameuze dorpsarts, die bij zijn patiënten geen blad voor zijn mond nam, en wat lompe opmerkzaamheden plaatste uitvoerig beschreven door schrijver Toon Kortooms welke in Deurne woonde eertijds, dokter Wiegersma, begraven ligt. We wandelen door een bosgebied eromheen, om opnieuw in open ruimte te komen na droge brede diepe sloten in dit bosgebied. Een ruïne voorbij restant van mogelijk de laatste wereldoorlog. Volgt weer een hele reeks padenwerk, waar ik vanwege de doordrensende regen en paraplu ophoudend, door de bossen de regendans moet doen. Ruiterroutes paden breed en smal gaande geraak ik aan de tweede rustpost in de openlucht waar plastic wandelaars verzaken op de natte bankjes te gaan zitten, en hun consumpties verorberen onder tentzeilen. Eerst de soeppost is vooral het menu maar ook andere warme koude drankjes en brood met beleg zijn in de aanbieding. De plu gaat weer op en ik vervolg. Krijgen een wat brede asfaltweg te gaan een hele poos, maar verkeersarm toch, om verderop na een k.m. of wat een bocht door te gaan en opnieuw het bos in. Opnieuw zoek ik hoger gelegen delen van de paden op die het droogst zijn. Het is weer een paddenstoelen rijkdom dat het een lust heeft. Langere afwisselend paden gaan we nu. Steken tot tweemaal toe een doorgaande weg over en krijgen een lang slingerend grindpad te gaan, door ruigten en parkachtige aanleg. Wandelknoopuntpaden van toeristische aard gaan we, en kom dan aan de nieuwe omleiding van het kanaal de Zuid-Willemsvaart, deze volgen we een poos tot we weer de dijk af mogen bebouwing in. Een sloot met knotwilgenpad erlangs een brugje over lijkt me de finish niet ver meer. Padwerk achterommetjes van woningen, bereiken we plots de finishzaal. Daar is het nog gezellig nablijven met vooral bekende intensieve zelfs wandelgangers. We zijn het eens , ondanks de drensende regen een schitterende tocht gehad met veel afwisselingen in de route vandaag. Tref hier ook nog Krist en Gina van Beneluxwandelen, die er een dagenlange vakantie door m.n. West Nederland op hebben zitten met deze wandeling als afsluiting, en overigens nog enige van zijn landgenoten die onze provincie en streek aantrekt. De zaal raakt leeg en ik besluit ook te gaan, buitengekomen moet het regenscherm weer op en ik loop nu met gemak naar het wijkstation, rechttoe rechtaan. Het is erg stil op de straten, met dit weer, bedenk me hoe de mensen hun tijd binnen verbrengen zullen. Vanochtend toen het nog droog was trof ik veel honden uitlaters. Ondanks het weer kijk ik toch terug op een mooie , gezellige, afwisselende wandeldag. Deze week wacht een operatie vanwege staar op mijn ogen, zal het wandelen voorlopig er bij moeten laten , denk ik. Weet de lezer in elk geval wat de reden is van mijn tijdelijke afwezigheid, maar alsnog tot mijn volgend schrijven, groet ik de lezers van harte, en zeg op zijn Brabants “Houdoe” . Van Peter Heesakkers
Vincent is de voornaam van een der beroemde schilders die Nederland voort heeft gebracht, t.w. Vincent van Gogh. Deze heeft enige jaren van zijn leven doorgebracht in Nuenen, en dit steekt men daar niet onder stoelen of banken. Alom in het dorp staan standbeelden, monumenten, huizen, die in zijn tijd een bijzondere rol of betekenis hadden, kerkje van zijn vader die er diensten hield en predikte, de toerist kan er een hele dag aan wijden om o.a. een museum te bezoeken alsmede in en om het dorp, en nog bestaande objecten die hij gedurende zijn verblijf schilderde. De vereniging vandaag heeft ook een wandelroute langs die objecten gepland, voor de liefhebbers met uitleg op papier. Ik zal voor de natuurtocht kiezen. Voorwaar tref ik enige wandelaars per bus op weg naar Nuenen. De startlokatie is voorzien in het dorpje Gerwen dit keer c.a. Nuenen dus. Vlak naast het voetbalterrein van de lokale club, wij mogen het tennispaviljoen van een plaatselijke club gebruiken met groot buitenterras. Prima bereikbaar voor degene die geen auto bezit, en dat zijn nog best veel wandelaars. Een knus binnencafé. Na een kop koffie ga ik op weg, en direct al gaat het landelijke wegjes door, akkers, weilanden, en veldgewassen als een uitgeschoten aspergeveld, en opmerkelijk veel paarden van diverse ras, sommigen ervan met een dekzeil of zo men wil jas over de lijven. Bruine maïsvelden door de droogte deze lente en zomer. Gaat het even later een groenstrookje in welke me brengt naar de Stiphoutse en Nuenense bossen. Er is of zijn goede kenners in dit gebied verantwoordelijk voor de route uitzetting, we belanden in een schitterend samengesteld bos van vele struik en boomsoorten door elkaar en we lopen in de schaduw van een al warme najaarszon en een heldere hemel. Even ga ik een verkeerd pad in en ontdek het tijdig. Ik tref veel toerfietsers of beter crossfietsers met vrijwel nooit een bel op hun vehikel, wel plots geschreeuw achter je, en je gaat eerbiedig aan de kant, dat wel. Zij hebben hun routes deels op het wandelparkoers gepland met hun bepijlingen. Opvallend zijn de bruine sparren welke duidelijk een watertekort hebben. Verder een pracht bosgebied zo tussen Lieshout, Stiphout, en Gerwen, veel merktekens van andere toeristische wandel, maar ook fietsroutes. Het is hier fantastisch, en uiteraard schaduwrijk. Parkoersman laat ons dwalen door een onmetelijk schijnend groot bos, met paden die deze naam soms nauwelijks of niet verdienen , het is oppassen voor gemeen verscholen liggende boomwortels. Droge kleine heideveldjes verraden een drooggevallen ven, nu en dan omdat bordjes een vennennaam aangeven. Droge heideveldjes ook. De parkoersbrief omschrijft elk paadje te gaan en welke merktekens we tegenkomen uitvoerig, een gigantisch werk dat spreekt. Passeer en plek wat me doet vermoeden dat het een bomkrater is, waar de Duitse vijand destijds van hun wapens af probeerden te komen met de geallieerden op hun hielen in 1944, dit deed men n.l. eertijds op meer plekken in de Brabantse natuur. Van de bossen uit langs weer een voormalig ven nu een uitgestrekt heidegebied met boompjes her en der verspreid, toch een verademing na alle gebos. Toch weer het bos in later, kom ik langs talloze reuze bomen, die door eerdere stormen het loodje legden, en dit vergt wat klimpartijen. Omdat we diverse wandelafstanden kruisen veranderen de pijlen van kleur. Maar de nummering ervan kloppen als een zwerende vinger. Later zet een fietspad me af bij verborgen liggende villa’s en bungalows van mensen in kennelijk goede doen aan de Spechtlaan. Verspreide bewoning in de natuur verscholen. Kom aan doorgaande autoweg tussen Lieshout en Gerwen en volg even erlangs een breed fietspad dat me opnieuw een bewoond bos in stuurt bij een vennetje behorend tot een bewoner met prieeltje in de tuin. Een lange grintweg stuurt me naar de bosrustpost van de club van vandaag. Na deze post beland ik in wat opener gebied met akkers boerderijtjes en een gehucht genaamd Olen, weidevlakten en veldgewassen alsmede onmetelijke maísvelden sturen me richting Lieshout , echter voor het kanaal zijne het Wilhelmina kanaal gaan we een rustig wegje in. Enerzijds kanaal een open ruimte ver weg kijken dus anderzijds ruigten en wilde bospartijtjes. Aan de kanaalbrug overleg ikzelf of ik de brug over zal gaan, en er voldoende tijd blijft voor het ommetje en ziet,meerdere wandelaars hebben blijkbaar dezelfde twijfels. Besluit na ampele overweging de brug niet over te gaan en een eindweegs verder duik ik door een ruigtepad een kanaaldijk af, van een andere afstand volgende, een achterop naderende dame had dezelfde overweging gedaan. Het ruigtepad gaat over in landelijk gebied met bomenrijen langs de paden, opnieuw velden met dorre mais en andere veldgewassen, in alle open ruimten. Geraak toch weer in schaduwrijk gebied bos dus. Komt een groepje crossfietsers me tegemoet rijden met de taak om hun pijlen op te halen. Banjer ik door het losse zand, welke even later een berkenboompaadje oplevert en het bos weer bereik. Wegje gaat over in asfalt, in agrarisch gebied, koeien, landerijen, gewassen. We gaan door moerassig gebied enorm veel groene varens. Bosanemoon en blijkbaar vroeger een bijna ondoordringbaar gebied. Bosweidjes een reservaat loofhoutbos, een rijk allerlei vogelsoortengebied. De wind die even opsteekt maakt dat er eikels uit de bomen vallen waarvan er enkele, juist in mijn nek vallen i.p.v. op mijn hoofd, de grond ligt er bezaaid mee al. Voort gaat het door het landelijke met decorachtige landschappen langs her en der bewoning in de vrije wereld. Hoor plotseling voetstappen achter me en een mannenstem die me zegt niet bij te kunnen benen, hij is geen deelnemer maar onderweg naar zijn woning. Oefening baart kunst vertel ik hem, maar ach zo hard loop ik toch niet. We gaan dwars de dorpskom van Gerwen , achter de monumentale kerk door, toch een erg klein dorp wat bij Nuenen hoort, Een landelijk wegje spaarzaam bewoond gaat het richting de finishplaats even buiten het dorp. Na afmelding zet ik me aan tafel bij leden van de club waaronder de secretaris zo blijkt later, zijn hulppersoneel zit klaar om de route na te controleren op achterblijvers en mede de pijlen op te halen. Ik kan hen bijzonder complimenteren met de route vandaag duidelijk met veel zorg en variatie uitgezet, als ook de bereikbaarheid van de startlokatie. Ik heb een geweldig fijne en mooie wandeldag gehad. Na het drankje heb ik naar buiten gaande even belangstelling voor de plaatselijke voetbalclub die naast het gebouwtje zijn wedstrijd vol vuur speelt, en in korte tijd twee stevige blessures oploopt, waar de speler tussen de grassprieten belandt. In het nabije bushokje, waar ik aankom zit een andere loper te wachten op de bus, hij waarschuwt me via zijn app dat de bus wat later komen zal. We zijn beiden dik tevreden met de wandeldag vandaag. Zeker al in mijn agenda volgend jaar vermeld. Genoten met dubbel oo . U beste lezers groet ik weer van harte met een Brabants “Houdoe”. Tot volgend schrijven. Van: Peter Heesakkers
Een vroege bus neem ik nu bij gelegenheid. Tot mijn verbazing stapt Peter uit Mol halfweg de route in de bus. Peter heeft al een behoorlijke reis omweg moeten maken, en dit dwingt respect af zoveel liefde als hij heeft voor de wandelsport. Ik heb ‘m al heel lang niet meer gezien. In het gesprek dat volgt overleggen we o.a. waar we het beste uit de bus kunnen stappen. Het blijkt ook de kortste weg naar de startplaats. Deze tocht valt onder de serie Grensparkwandeltochten, deze vakantieweken te houden aan beide zijden van onze landgrens. Het aantal buurlanders is weer groot, en zij komen tot uit B –Brabant tot uit de provincies oost en ver uit West Vlaanderen. De Brabantse alsmede de Vlaamse Kempen, blijken erg gewild om te bewandelen. We krijgen bij inschrijving een uitvoerige routebeschrijving mee, en vooraf lezende belooft het heel wat. De startlokatie is vanuit het plaatselijke gildehuis paviljoen, met alles er op en eraan. Het is er levendig druk ook. Toch ben ik al gauw op weg, en al meteen gaan we de poort uit het bos aangrenzend in. We nemen eerst een noordelijke route. Wat me al direct opvalt is de nog groene natuur na alle droogte dit jaar zomer. We moeten over enige boomstammen heen stappen, en de perfecte bepijling stuurt ons behendig door de natuur vandaag. We krijgen een noordelijke route te gaan, en precies zoals ik de Kempen ken is die natuur boeiend en veelzijdig. Meest smalle paden te gaan. Het routepapier is geduldig en meld elk paadje te gaan de afstand of lengte van het pad als ook de totaal gelopen afstand tot dan. Ook de pijlen zijn conform het routenummer genummerd. Het is meteen al genieten van rust en ruimte. Even zien we een intermezzo van bouw en akkerland vanaf de bosrand, en de nog maagdelijke schone blauwe luchten. Plots raken we in bebouwing van Bergeijk en houden op de trottoirs onze veiligheid. Mogen aan de oostkant van het dorp de rotonde oversteken even een asfaltwegje volgen en gaan dan links een klaphek in wat ons stuurt door oude weidegebieden en verspreide bossages. Ik mis vind ik later uit na ruim vier kilometer de rustpost, en dit na een wel erg lange wandeling pas. Niet getreurd mijn conditie lijkt achteraf nog puik, en ik stap lekker door. Op een of andere manier geraak ik vanzelf op de route zonder af te slaan naar de rustpost. Na een uitkijktoren, en weer klaphekken achtereen, beland ik op een breed zand en grindweg, met erlangs een asfalt fietspad en moeten we tegen de andere wandelaars richting gaan. Passeer enige ANWB toeristische wegduidende betonnen paddenstoelen met duidingen naar omliggende dorpen en afstanden er op vermeldt bedoeld voor de toerfietsers. Passeer ook een monument aan de bosrand onthuld in September 1994 en een bomkrater alwaar destijds in de oorlogsjaren een grote geallieerde bommenwerper neerkwam en de meeste inzittenden toen om het leven zijn gekomen en andere bemanning mogelijk door redders van de ondergrondse in veiligheid zijn gebracht. Een zoon van de bemanning van toen heeft dit monument onthuld. Een prachtige waardige gedenksteen overigens mag gezegd. We geraken aan een splitsing waar de van tegenovergestelde richting wandelaars ons tegemoet komen, en volgen en bijzonder pad langs een goeddeels droog gevallen waterstroom, wat ongemakkelijk begaanbaar eenmans pad, maar zeer mooi toch. Net als ik denk waar eindigt dit kom ik aan een weidse akker en ga aan bosrand verder. Het is de extra lus voor de grootste afstanden die we gaan. We gaan tussen wat kleine vennen richting een schuilhut, en langs water een oude beek, een brugje overgaand. Komen weer op de plek terug waar tegemoetkomende wandelaars wij achterlieten. Even later toch weer tegemoetkomende lopers. Even open veld, opnieuw inruilend voor boswerk. Weer een paadje langs water van daarstraks voor bruggetje, bospaden en fietspaden en krijgen de schuilhut van daarstraks weer in het vizier. Na enige omwegen weer boslaan op waar nog wandelaars gaan voor voornoemd omweggetje fietspad en brede bosweg omzoomd met eikenbomen vooral, tref ik zittend aan een pick-nicktafel uit het verre West-Vlaanderen Krist en Gina, de mede verslaggevers van de site Beneluxwandelen, een mooie ontmoeting even een praatje maken, nadat we gezamenlijk pratende weer op weg gaan ontmoeten zij bekende medelanders wat een lang gesprek oplevert en ik mijn weg vervolg. Mag eindweegs verder de bosweg af en ga door landerijen veel mais en anderzijds afzienbare preivelden, en haal een moeilijk lopende plaatsgenoot in. Zien een lek in de beregeningsinstallatie welke een stoomachtige straal afgeeft. Even een gesprekje geraken we van de doortocht door velden aan een doorgaande autoweg die we voorzichtig oversteken en een parallel fietspad op, genieten van de landschappelijke vergezichten, en mogen dan eindweegs verder toch weer bosgebied in. Volgen dwee onze pijlen en route op papier en raken in opener gebied met opnieuw tegemoetkomende wandelaars. Een flink eind tussen be en overgroeide paadjes door. Een stukje weiland in waar een kudde koeien aan hun drinkpunt staan en zij het passerende wandelvolk rustig gadeslaan en we er vlak langsheen lopen. Een z.g. laarzenpad door dat nu drooggevallen lijkt, Gaat het over een wegje met weerszijden betonstrips door kennelijk voor landbouwvoertuigen, alwaar we op de openlucht rustpost van de club geraken. Krist en Gina komen ook in net vizier, en na de pauze gaan we gedrieën weer op weg. Opnieuw treffen zij bekenden en vervolg ik mijn weg, ga even achter een betonnen huisje lossen waar ze me inhalen en gaan we de bebouwing van Bergeijk binnen. Nu weten we dat het gedaan is met de rust van de Kempense natuur. Gaan bebouwing die sterk wisselt in met enige monumentale bouwsels als een protestants kerkje en oude huizen. Reuze potloden aan de route van een of andere school, een binnenplaats op van of met monumentale gebouwen weer terug de straat op vervolgend. Komen aan een wandelpark alwaar parkoersman ons doorheen laat slingeren. Raken aan parkeerplaatsen van nog onderweg zijnde wandelaars, een wegje op die ons stuurt naar de finish. De route was zonder meer een beauty, schitterend in een woord van begin tot eind, een schoonheid die alleen de Kempen kent, en die mogelijkheid ook biedt telkens. We zijn zeer voldaan. Op het buitenterras hebben Krist Gina en ik nog een praatje en drankje na, maar ze willen de spitsdrukte bij Antwerpen en Gent vermijden op de terugweg, nog dik twee uur rijden als er niks tegenzit met verkeer. Leuk ze weer eens te ontmoeten. Een plaatsgenoot meldt zich intussen ook terug en af en biedt me een lift aan, wat ik gaarne aanvaard. Een schitterende wandeldag zijn we eens, zonder meer een must de tocht voor een natuurliefhebber. We danken de complete organisatie en vrijwilligers voor hun geweldige inzet deze dag. Het was ook een tocht om door een ringetje te halen. Onderweg tekenen zich zware onheilspellende donkere luchten aan, en moet ik nog denken aan hen die nog onderweg zijn. Ik wordt voor de huisdeur afgezet. U beste lezer{s} groet ik weer van harte, tot volgend schrijven en zeg u met Brabantse groet, “Houdoe” .. Van Peter Heesakkers
Ik ga het maar weer eens proberen, na mijn blessure tijdens mijn Vierdaagse. De afstand lijkt me geëigend om risicoloos mijn afstand af te leggen. Het is na verlaten van de bus nog een ommetje te gaan. De inschrijving of aanmelding verlopen vlot, met uiteraard hier en daar een praatje vooraf . Bekom een A4 tje twee zijden omschreven parkoers. Na een kop koffie ga ik in de benen. De start is vanuit een voormalige jeugdherberg, genaamd Harba Lorifa, naam is ontleent aan een tekst uit het oude Brabants volkslied. De startplaats is gelegen aan de noordelijke rand van de stad, Valkenswaard, meteen ga ik al de bossen in. Stad en streek staan bekend om haar schitterende natuur die het omringd, en dus is een klapper van een natuurtocht vandaag verzekerd. Bij mij voegt zich een persoon genaamd Crien, toch een naam nooit eerder vernomen en ik stel me voor als Peter, wat natuurlijk het onderlinge contact prettiger maakt. Als eerder geschreven lopen we vanaf de start al meteen het uitgestrekte bosgebied in. Zijn we tevens verzekert een groen afdak van allerlei boomsoorten boven onze hoofden, want de zon doet zich alweer gelden. Ik vang aan in een betoog over mijn al voorbije wandeljaren, en belevenissen en Crien is een en al oor. Crien moet het nog leren hi-hi. Uiteraard mag Crien ook zijn verhaal doen. Ik pas mijn stap aan hem aan. Ons valt op dat al veel bomen hun bladeren verdord laten vallen, vanwege de droogte die deze contreien teisteren. Voorbije week tropische temperaturen van 41 -42 graden wat niet uitnodigde voor een wandeling. Als eerder gezegd is ons route-duidings-papier geduldig om elk pad of paadje te vermelden, en dat doet de parkoersman met verve moet gezegd. Bravo! De bepijling was af al moesten we ze soms zoeken en op onze qui vive zijn, maar toch zij hingen er. Wat drooggevallen bijna vennen dienen zich aan, en we blijven noordwaarts slingeren door moeder natuur. We geraken aan de autoweg Valkenswaard, -Eindhoven welke al bijzonder druk is met vooral toeristisch grensverkeer, en wippen tijdig goed rondkijkend de weg over. Komen langs een uitspanning en gaan aangrenzend wandelpark in, wat overigens niet meer is dan het bosgebied wat we achter ons laten. De routes splitsen voortdurend , pijlen en papier zijn geduldig, klimmen bulten op en af. Gaan langs een bank welke ter ere van een grote Philips fabrikant, geschonken is eertijds, en waar deze een groot golfterrein bij bedacht heeft. De afrastering van dit terrein is noodzakelijk om de grasmat te besparen, tegen het omwoelen van everzwijnen die het gebied in grote getale kent. Krijgen nog wat fietspaden te gaan die erg rustig zijn, en dat is opmerkelijk in zo’n toeristisch gebied. Geraken aan een speeltuin, met tevens een dierentuin met bokken, geitjes, schapen en wat meer, om aan het IVN gebouw te eindigen waar Crien geen onbekende is, vanwege zijn vele vrije tijds werk welke hij in de omringende planten en bloementuinen steekt. Hij toont het me met een trots. Zeker de wilde planten en bloemen tuin, is een weelde mag gezegd. In en om het IVN gebouw is een gezellig terras almede binnen voorzien, en noodt tot een lange zit. Heel gezellig daar maar we moeten toch weer de benen in. Gaan weer terug langs de beestjes de natuur in. Verbazen ons over de droge sloten die we kruisen. Komen allengs in gegoede wijken terecht met villa’s en bungalows, om toch weer het ruime grote bos in te gaan, en hier zullen we tot aan de rust niet meer uitkomen. Ik prijs me gelukkig en blij om uit de al warme zon te blijven. We gaan een lang grindpad het bos door, we zien niemand om ons lijken alleen op de wereld, en genieten van de stilte. Moeten over een knoepert van een omgevallen boom klimmen, en vervolgen een asfaltweggetje, niemand te zien, horen ook geen gevogelte, volstrekte stilte die weldadig aanvoelt. Raken aan einde bos, wat weilanden en wilde groeisels om door een droge sloot te gaan welke ons aan de boorden van riviertje de Tongelreep brengt. Dit riviertje ontspringt ergens in Hamont-Achel België, heet daar de Warmbeek, en over de grens verandert de naam in Tongelreep. Eigenlijk een zijtak van De Dommel. Het is een schitterend stuk langsheen dit riviertje, smalle paadjes soms opletten vanwege de hoge boorden aan de afgronden van de beek. Een hele poos moeten we langs afrasteringen van de Eindhovense Golf zoals het terrein noemt. We ontwaren diverse malen flink omwoelde stukken bosgrond door de everzwijnen , maar vreemd eigenlijk je komt de beesten nergens tegen. We slingeren met de beek mee, het is hier fantastisch. Plots komen lopers ons achterop gelopen, waaronder een bekende uit Lommel {B} Theo Cl. Een loper pur sang en altijd onderweg, en heeft ook een IJsland trip voor de boeg, met natuurlijk wandelingen. Toch blijft deze afstand opmerkelijk rustig, in deelnemers, zijn we te laat of te vroeg, wie zal het zeggen. Ons pad wordt half verhard door grind, wijkt eindelijk af van de beek, en een groot maisveld is ons deel. Komen langs een schutterij, en gaan langs een vleermuizenkelder. Geraken aan een grasveld wat parkachtig toch en volgen korte stukken voetpaden verhard en asfalt, een hele reeks, even terug pijl gemist, hij hangt er toch. Volgt wat bebouwing rijtjeshuizen en gaat over in villa’s weer. Plots dient zich weer de rustplaats van vanmorgen weer aan. Op het terras zitten is een gezellige boel, met Kempenaren lekker wauwelen in ons streek dialect. Moeten hierna verder, en draaien wat paadjes en wegjes door bos maar ook parkachtig gebied. Passeren diverse hekjes en klaphekjes. Crien laat bij het IVN gebouw opnieuw trots zijn werken zien, en kent veel groeisels bij naam. We komen aan de verkeerslichten van de weg Valkenswaard-Eindhoven, en wachten geduldig ons oversteken af. Weten ons vlakbij de finish maar parkoersman leidt ons nog maar eens door prachtige bosgebieden, heide veldjes al in paarse bloei. Een voormalig spoorwegtracé nu breed fietspad even volgen en toch weer de geborgenheid van moeder natuur in. Met wat omwegen door schitterend bos, voelen we aan ons water, dat het einde der tocht nabij moet zijn. Gaan na veel links rechts geslinger dan op ons einddoel af. De Harba Lorifa herberg. Na afmelding en de dank aan de route-uitzetters en inschrijfpersoneel, nemen we buiten op terras nog een drankje. Crien en ik bedanken elkaar voor het onderlinge gezelschap onderweg, en ik stap naar mijn bushalte, zeer voldaan over deze dag en de geweldige natuurroute, die alleen Valkenswaard en Eindhoven en omstreken ons wandelaars kunnen bieden. De opkomst vandaag was geweldig zo zag ik op de parkeerplaatsen. Deze tocht kadert in de reeks Grensparkwandeltochten aan beide zijden van de rijksgrens om beurten, die elke zomer gehouden worden. Het was weer een juweeltje! Mijn spieren hebben het prima gehouden vandaag wat me weer moed geeft voor de komende wandelingen. Deze club heeft ook nog de Bevrijdingstocht in het vooruitzicht in Dommelen-Valkenswaard op 22 sept. Van 75 jaar geleden wat in de streek groots gevierd gaat worden. Daar wil ik zeker weer present zijn. U beste lezer/medewandelaar groet ik weer met een Brabants “Houdoe”, tot volgend schrijven.
De moeder van alle wandeltochten, en meerdaagse wandeltochten ter wereld. “De wereld wandelt hier” is de slogan. De stad waar het wandelen begon. Al weken voorafgaand ben ik er al mee bezig. Er worden 47.000 deelnemers verwacht uit 79 landen van over de hele wereld. 1000 aanmelders minder dit maal welke de stichting toelaat i.v.m. voorgaande edities, niemand die weet waarom. Enige jaren terug nog op een persconferentie, werd gezegd dat men tot 50.000 deelnemers wilde gaan. Opmerkelijk veel Zuid-Oost Aziaten ook. Naast uit het Midden-Oosten, en tevens Navolanden, Europeanen dus, burgers militaire groepen, maar in elk geval is elk continent vertegenwoordigd hier. De stad en vooral binnenstad is volledig in de ban, en omgeving dorpen en stadjes evenzo. De bezoeker en toerist wordt er ruim een week lang beziggehouden. met allerlei feestelijkheden, en de drukte is navenant anderhalf miljoen feestvierders, waaronder ook de meegekomen supporters uit het buitenland, van de lopers. Het gaat te ver dit feest hier te analyseren. Kom ook enkel om te wandelen en laat alle drukte daarmee aan mij voorbijgaan. Wanneer ik in Nijmegen arriveer wordt ik ongewild in de feestelijkheden ondergedompeld al als ik uit het treinstation kom. Gezoem van motorisch geweld van de straat schoonmakers om me heen, de rommel die de feestende massa’s achterlaten elke dag is enorm. En dwingt alom diep respect af. Vanaf het station is het 10 minuten gaans, naar de terreinen, tussen massa’s medewandelaars daar naar toe op weg, om zich aan te melden voor de volgende dag de eerste marsdag. Al meteen een leuke sfeer zoveel internationalen om je heen hoorbaar in vele talen. Het aanmeldterrein is bijna een stadje op zichzelf, aan de rand van de binnenstad, met terrassen, vele diverse winkels en horeca, en andere neringdoenden. Veel camera en radioteams regionale en land, zendgemachtigden en persjournalisten op het terrein speurend naar plaatjes, verhalen, interviews bijzondere opnamen, uit binnen en buitenland. Je kan er uren rondstruinen vanalles te aanschouwen of mee te maken. Ik zal er in tegenstelling tot anders minder lang vertoeven, moet en wil naar huis voor verwacht bezoek. Het is er enorm druk aan het worden gaande de dag, op de onmetelijke terrassen, de muziek en elkaar ontmoetende bekenden, en nieuwe vriendschappen die er ontstaan. Ik ga naar huis op aan om me voor te bereiden voor de volgende eerste dag.
Eerste dag: Heb de sneltrein, maar aan elk stop/station, stappen er steeds meer wandelaars in totdat de trein eivol is. Een dichte stroom van wandelaars stapt in Nijmegen uit en de massa zet zich in beweging, naar de uitgangpoortjes van het station. Extra treinen rijden dag en nacht hier vanuit en naar alle richtingen. Ik voeg me in de stroom wandelliefhebbers tussen ploegen straatschoonmakers door, naar De Wedren, de startplaats deze week een enorm parkeerterrein met zelfs wandelparken erbij, om alle voorzieningen te bergen. Als ik arriveer zijn me al duizenden lopers/starters voorgegaan van de 50 k.m. vanaf 04 uur en de 40 k.m. gangers de grootste groep vanaf half zes ‘s ochtends dus. Zet me in beweging na de startscan op mijn deelnemers armband, onder luide aanmoedigingen van overwegend jong publiek aan de kanten die ons uitgeleide doen, en welke hun bed nog niet gezien hebben maar juist uit de feestende binnenstad zijn gekomen. De route gaat naar het noorden ruwweg richting Arnhem vandaag, voor de grootste afstanden. De Overbetuwe in dus. Het is even zoeken waar ik het best kan lopen en doorlopen door de massa wandelaars die de weg/straat en voetpaden bezetten. Gaan stukje binnenstad in maar rechttoe op de Waalbrug af, we dalen de stad uit naar de brug moeten een fiets en voetpad op wat de wandelaarsmassa op doet stropen. Uitzinnige toeschouwers aan de kanten en veel hi-fives met ons delende, handjeklap dus. Gaan dan de hoogliggende Waalbrug over op fiets/voetpad, met zicht op de binnenstad en Waalkade, en diep onder ons spuit een brandweerboot zijn stralen als groet, aan het urendurende passerende vele duizendtallen wandellegioen, die in dichte drommen over de rivierbrug trekt. Er komt wandelruimte op het parkoers, nou ja beetje toch. Even een opstopping aan de afslag onder aan de brug, waar het eerste blaasorkest ons opvrolijkt, maar toch de ruimte gaat iets verwijden. Lopen op een schitterende vernieuwde boulevard het ruime landschap in uiterwaarden van de rivier Waal en overwegend polderlandschap, de dijken op. Langsheen een gedenk monument De Oversteek, waar op 20 September 1944 het Amerikaanse leger met canvas bootjes overstak vanuit Nijmegen om met een omhaal de Waalbrug vrij te maken voor de oversteek van de Engelse grondlegers. De dag van “een brug te ver” uit onze oorlogsgeschiedenis , Arnhem het doel werd niet bereikt. De dijk slingert zich door het landschap en na een hele tijd bereiken we dorp Oosterhout, na de dijk af te gaan. Het dorpsvolk is nadrukkelijk aanwezig zo vroeg om ons welkom te heten, banen ons een weg door te ver op de weg staanders, op weg dorp uit naar Slijk Ewijk een rustiger passage, en na wat weggetjes geslinger zijn we op weg naar dorp Valburg. Landerigheid is ons deel, dan een scherpe bocht en omhoog om over een viaduct rijksweg A 15 te trekken alwaar we vergast worden op een kakafonie van enthousiast toeterend vracht en lichtenknipperend autoverkeer onder ons passerende. Ook Valburg doet niet onder om ons met levende muziek en voordrachten uit het publiek hartelijk te ontvangen, er wordt gesneden fruit , koekjes, allerlei snoepgoed aangeboden, handen om hi-five te doen en handtekeningenjagende kinderen, handen schudden, kinderen die een eindje aan de hand mee willen wandelen, en dit herhaalt zich elke dag elke doortochtplaats. Drommen volk langs de routes. Na Valburg volgt een lange weg welke voor ons speciaal afgezet is door de autoriteiten, die ons voert naar hoofdetappeplaats Elst. Voor en achter me een eindeloos legioen schuivende door het vlakke landschap. Al aan de dorpsgrens worden we hartelijk welkom geheten door rijendik staande bevolking, die zingend dansend en in kostuums gestoken en feestdrachten ons opwacht, en ons zingend, joelend, applaudisserend ons door het stadje geleid in alsmaar dichtere drommen. Het is een zeer feestelijke doortocht, ze bieden ons vanalles eten en drinken aan op armen uitgestoken met schalen. We trekken langs orkesten, kapellen, losse zelfmuziekanten, luidsprekers, en het vippodium, met dorpsraad smaakvol versierde straten, gemeentebestuur, genodigden. Het is een heksenketel en de bewoners gaan enthousiast uit hun bol, de begroeting en aanmoedigingen zijn overweldigend, het is er razend druk. We krijgen splitsing afstanden buiten het dorp en wij duiken de rust weer in, dwars door industrieterreinen, waar personeel buiten staat, de baas vind het kennelijk prima. Toch weer landelijk gebied in en door. Opnieuw een viaduct over van andere rijksweg en opnieuw getoeter natuurlijk. De A325. Na een hele poos zien we links van ons de lopers van 40 en 50 k.m. opdoemen die ons verderop vervoegen. Het wordt bijna schouder aan schouder lopen nu voor even. We naderen dorp Bemmel waar we opnieuw verrast en vergast worden met een warm welkom van haar bevolking rijen dik omzomen zij het parkoers, klappend zingend aanmoedigend, talloze foto’s worden genomen, de lucht hangt vol camera’s en smartphones, juichend publiek, zingend schreeuwend acterend verkleed. Ik moet een helling op om autoweg en goederenspoorlijn over te steken, en voel hier iets onbestemds in mijn linkerbeen, wat zich al doorzettende verergert, neem lk langs de kant een pauze bij bekend wandelstel al toeschouwers nu in de campeerstoel, maar wanneer ik me weer in beweging zet voelt het erger. Ik vermoed dat het de hamstrings zijn, en verdomd het blijkt later zo te zijn. Van boven tot onder een pijn in mijn linker achterbeen. Het lopen verergert kennelijk het ongemak in plaats van wat ik dacht loslopen, mijn tempo zakt gestaag ook. We gaan op dorp Lent aan inmiddels gemeente Nijmegen. Hier herhaalt het feestgewoel van eender welk dorp zich, en is de doortocht absoluut feestelijk en als alom waar we komen de straten versiert, en spandoeken en borden met aanmoedigingen vaak ook persoonlijk gericht, en opnieuw gezang gedans muziek, en lonely acteurs en actrices, feestende en verklede mensen. Het dagelijkse ritueel dat wel. Na een poos gaan we het dorp uit, onder rijkswegen tunnels dus door, tot aan een bijstationnetje van Lent naar Nijmegen v.v. gaat het na een groot hotel een lange weg naar de Waalbrug van de stad op aan, die we verderop weer moeten bestijgen, mijn been en hammetje protesteren behoorlijk, zeker met de bestijging. Kruiptempo rustig de Waalbrug op en overgaand stijg ik weer de drukke binnenstad in waar toeschouwers rijendik ons verwelkomen, doorheen een feestende binnenstad, met drukke terrassen en al of niet levendige muziek, draai ik af naar de Oranje singel, waar de massa lopers opgehouden worden om en om ons door te laten en het verkeer. Ga de tribunes langs, nog honderden meters te gaan, naar de finish. Het wordt voor mij een martelgang, die pijn en ongemak. Kan me toch vlot afmelden en besluit het levendige terrein te verlaten na mijn knip/controlekaart voor de volgende dag in ontvangst genomen te hebben. Ga meteen op huis aan bijna kruipend naar het station en zo ook naar mij thuis later. Moeizaam in en uit de treinen stappend, en waar het kan de roltrappen gebruiken, ik lijk wel een invalide! Geraak eindelijk thuis, en een bezoekende therapeut, bevestigd wat ik al dacht. Hamstringsblessure. Doe meteen wat oefeningen, eten, en op tijd naar bed wil ik nu. ‘s Ochtends de volgende dag, is het nog niet over en worstel ik me het bed uit. Het voelt zodanig, dat ik me niet loopvaardig meer voel, ik zal mijn gewrichten zwaar en te veel belasten, en groet de man met de hamer zo men die dezer dagen noemt. Ik besluit wijs of niet thuis te blijven want dit wordt echt een marteling. Met pijn in het hart en anderzijds de wijsheid gezond te willen blijven. Wel volg ik alle dagen de hele dag het gebeuren via allerlei media, en de webcams langs de routes, t.v. radio internet in ruimste zin. Als schrale troost. Mwah: Volgend jaar proberen we het opnieuw, en gezondheid is ons hoogste goed. Toch!?? Ik groet jullie weer met een Brabants “Houdoe”. Tot mijn volgend schrijven:
