We mogen weer een uurtje langer uitslapen, omdat de klok terug is gezet naar wintertijd. De R zit in de maand en dat is 'sochtends even voelbaar. Ik tref onderweg naar het station een mooi Halloweentafereel aan in een voortuin, in de vorm van een spook met schedel, een spinnenweb, wat kalebassen, uitgeholde pompoenen met brandende lichtjes erin, wat in de donkerte aanspreekt, en nog wat wilde versierselen. Toch is deze uit de U.S. overgewaaide traditie hier nog niet zo ingeburgerd. Ik ga vandaag voor het eerst mijn O.V.-chipkaart gebruiken, ben hier altijd wars van geweest, en kocht steevast aan de automaat mijn papieren kaartje. Vanwege de niet aflatende klachten van de chip, is het voor mij even verkennen. Het werkt tot nu toe goed. De kantinezaal van de startplaats, een lyceum is bij binnenkomst levendig druk. Tref hier ook mede-beneluxinzender Ruud aan de ingang met zijn trouwe lieve hond Tuck aangelijnd aan zijn zijde. Tuck heeft er duidelijk zin in vandaag. Even een praatje, en dan vervoeg ik mij bij een bekend groepje Gelderlanders, en ga me inschrijven. De route is vandaag het gebied oostwaarts van Boxtel voorzien, Nb. hetzelfde gebied waar Olat vorige week nog zijn tochten hield { ! }.... We steken de oude rijksweg tussen Den Bosch en Eindhoven over, bezien nog een colonne oude legervoertuigen op weg naar een herdenkingsfeest van de bevrijdingstijd, en gaan dan een woningbouw in door stille straten om buiten de kom te geraken middels een fietspad en rotonde, stijgt de weg, een viaduct over de autosnelweg, waar we buiten de bebouwing geraken, een zandwegje in den buiten inslaand, welke overgaat in smal asfalt. Treffen hier een sierlijk oud rijtuigje met zwarte paarden ervoor en een auto welke erlangs wringt, wat een verschil in tijd toch?! Gaan een grasgroen pad in recht op natuurgebied De Geelders af. Een wild en ruig groengebied, wat de boswerkers ongemoeid hebben gelaten, goddank. Meteen zijn we omsloten door groene maar ook herfstkleurige bomen en struiken en toch nog uitkomend groen verbaasd ons, we staan perplex, de natuur is van slag. Paddenstoelen zie ik merkwaardig weinig...Toch ook neerdwarrelend blad, waar ik doorheen waad. Al direct een mooi binnenkomertje dit natuurgebied. De populier gedijt hier in deze streek het meest, alsook langs de lanen. De nog aanwezige klompenindustrie hier gebruikt dit hout voor de klompenmakerijen dus, en moet als voorschrift, na kap direct binnen het jaar vervangen worden door nieuwe aanplant. We bereiken na 5 k.m. gaans al de rustpost met kantine wagen, moeten na de post even de route teruglopen tegen de stroom wandelaars aankomend in, en slaan dan af op de splitsing over smalle wat modderige paadjes. Het is opletten her en der want onder de bladerdekken liggen ook nog eens verborgen verraderlijke onzichtbare boomwortels. Het is ook nog baggeren her en der, en ik bewonder tevens de mooie open stukken veld, akkerbouwlanden, met vaak ook geoogste maïsvelden, houtwallen in overvloed, beekjes, sloten al of niet met water gevuld, kuilen met plassen op de paden. Het is ook veel moerassengebied. Wildroosters en hekken waar we langsheen of overheen moeten wringen. Treffen veel dagjesmensen en groepen wandelaars met natuurgidsen. Het gebied wemelt ook van diverse toeristische wandelmarkeringen voor de dagjesmensen. Ja het is een gewild gebied. Krijgen een doorsteek over een tegelweg even waarover aldoor kleine vrachtautotootjes rijden in ralleyvorm, om weer een graswegje in te gaan, weg van dit kijkspel. De rust van het gebied Margraaf genoemd naar een vorige eeuw grondbezitter hiervan, die hier de natuur op zijn beloop liet en groeien en bloeien wat de natuur schaft. Het heeft zeker zijn bekoring. We gaan een eindweegs langsheen een oude spoorweg lopen niet meer in gebruik. Onder een bord Eigen Weg zien we gemeentegrond St.Oedenrode vermeld staan. We passeren de rustpostplek van Olat vorige week, aan de spoorovergang nog, volgen een asfaltweggetje om paar honderd meter verderop een zandwegje de velden in te gaan, de weg af. Wat landerigheid een populierenpad volgend, komen we aan bij een particulier terrein alwaar de rust na 10 km. voorzien is, bij woning en schuur. Het ziet daarbinnen naar uit dat deze schuur gebruikt wordt ter vervanging van het bar en caféleven in de woongebieden. Barkrukken staan hoog opgestapeld in een hoek. De z.g. provisorische cafés zijn meer in trek op het platte land. Het toilettenbestand heeft lange rijen wachtenden. Het buitenterras is ook goedgevuld, het is best zacht weer, al laat de zon zich niet zien. Na deze post vervolg ik langs tuinkassengebied, en komt dorpje Olland in zicht maar de parkoersmeesters sturen ons meesterlijk eromheen, en landerig langs weiden met schapen die al geschoren zijn, en ander nog buitenzijnd vee, als koeien en paarden. Schapen nb. die in plaats van in de lente, juist laat herfst naar de winter toe, al hun warme jassen kwijt zijn?!.... Steek beek Ollandse waterloop over, en vervolg asfalt, betonwegjes en klinkerwegjes in visgraatmodel. Om Olland heen. Moeten dan even wegje naar dorpje volgen om tegenover het oprichtingscafé van Olat een wegje in te slaan dat overgaat in zandwegjes, landerig. Even klopt routenummer op mijn blaadje niet, het ontbreekt... Maar volg braaf een aangegeven paadje in langs jonge populierenboompjes, door akkervelden en weilanden en ruigtegebiedjes. Gemaaide riethopen uit en om de sloten liggen aan de kanten en de sloten uitgediept met kranen kennelijk gezien de sporen die ze nalieten. We zien ook routemarkeringen, van wandelroutes van de wandelbond. welke langeafstandswandelpaden bedoelen. Passeren een oud gekapt populierenbos, de stammen opgestapeld. In open gebied torent de kerk van dorp Liempde , { Liemt in streekdialect }, op. Even ziet het ernaar uit dat we er rechtop aan koersen, maar nee, blijven er dan toch van weg. Kom er langs een nieuwe kapel opgedragen aan de H. Antonius, even een kijkje erbinnen, om voort te gaan naar gehuchtje Kasteren. Mooie tuinen om woningen met geknipte heggen aller vorm en soorten heg in de voortuinen, en merkwaardig veel pompoenen. Een duiventoren welke meest nog op een alleenstaande oude kerktoren gelijkt, waaraan grenst een schilderachtige vast eeuwenoude boerderij. Steek dan plots weer een oude spoorlijn buiten gebruik al jaren , over om meteen links en langsheen te wandelen met enerzijds laaggelegen gebied, weiden, akkers, ruigte. Het is er aardig dichtgegroeid door de verleden jaren. Kom viaduct onder rijksautoweg door om spoorlijn over te moeten steken langsheen taluds. De routemarkering was slecht zichtbaar hier, menigeen bleek hier later rechtdoor gegaan te zijn... , maar het papier van de route brengt uitkomst. We zijn nu echt de Geelders uit. Volgen asfaltwegje welke overgaat in zand, om nadien een afslag een moerassig gebied in te gaan een planken en vlonderpad, een waterig over ruigten en waters over te gaan. Honderden meters lang, en slingerend, toch mooi!... Gaan per houten planken brug rivier de Dommel over kom aan de rand van villa, bungalow, en andere woningbebouwingen op een breed asfaltwandelpad door oneindig lijkend park door, de rivier almaar volgend. Opmerkelijk veel zonnepanelen op de daken. Aan de overkant hiervan, zien we veel zwanen en trekganzen { Canadageese ? }, die kennelijk hun vlucht naar warmere streken onderbreken of uitstellen nog. Het is inderdaad nog wat zweterig warm weer. Blijf almaar de slingerende rivier volgen. De lange Loop, geeft de naam van dit pad aan en niet ten onrechte. Tot ik aan oude voormalige autoweg enkelbaans nog, kom, om deze over te steken. Benzinestation langsheen, en daar doemt de school of lyceum op. Na binnenkomst wordt ik van hot naar her geroepen, maar naast de afmelder van het buro tref ik een der routeuitzetters. Ik kan hem geweldig complimenteren voor de route van vandaag. Zo vaak ik hier al gewandeld heb, was het een totaal andere route dan anders, zelfs in vergelijking met vorige week Olat in dezelfde streek ! Een routecommissie in het leven geroepen door bestuur en leden der club, doet fantastisch werk, en weet ons telkens weer nieuwe paden te verkennen, en de wandelaar te boeien. Chapeau! Het is nog gezellig nazitten, met bekenden en het Gelderse groepje, en ik mag bijna de zaal sluiten als U begrijpt wat ik bedoel. Dat heb ik aan leden van het befaamde drinkingteam overgelaten. Keistampers, leden als van buro en andere helpers van vandaag, hebben ons weer enorm verwend, deze, hun wandeldag. Heel veel dank voor jullie niet aflatende inzet. Jullie tochten blijven ook pareltjes. De feiten van jullie werk spreken voor zich, van heinde en verre het land trekken jullie wandelliefhebbers.
De Lichtstadstappers organiseerden vanavond een lichtjesroute wandeltocht door het noordelijke deel van Eindhoven. De route is origineel 23 k.m. lang doch de club heeft het tot 15 k.m. teruggebracht. De route kent n.l. een noordelijk en zuidelijk deel door de stad. Om uiteenlopende redenen is de organisatie van het oorspronkelijke deel afgestapt , wat op zich erg jammer is. Het is een late beslissing mijnerzijds, om mee te doen. Ik kom een levendig drukke zaal binnen, en als gewoon maak ik een kort rondje langs de tafels, voor een korte begroeting. Schrijf me in en wacht op de donkerte buiten. Hele groepen gaan al voor de inval van de duisternis op pad, terwijl dan nog niet de feestverlichting brandt. Deze lichtjesroute is een initiatief, van een groep liefhebbers die er het hele jaar door, hun privétijd insteken in het vervaardigen van lichtornamenten, het onderhouden, planning van plaatsing of ophanging. De lichtjesroute kadert in het herdenkingsfeest van de bevrijding op 18 September 1944 van Eindhoven, van de duitse bezetting door het Engelse grondleger vanuit België, en de 101e Amerikaanse luchtlandingsdivisie vanuit het noorden van de stad. De bewoners van de stad plaatsten destijds kaarsen en gloeilampen voor hun woonkamerramen, als dank aan hun bevrijders. Enige jaren hierna besloten buurtverenigingen door de hele stad om hun parken , pleinen, straten gebouwen te verlichten met allerlei tableaus, figuren en kleurenschijnwerpers. De route door de stad werd ruim 32 k.m. lang, en werd gevolgd door hele rijen auto's fietsers, touringcars. De energiecrisis op het einde van het jaar 1973/74 bracht een einde aan het verlichtingsfeest vanwege de energiebezuinigingen toen. Na wat jaren hierna kwam er toch een groep in beweging, om de lichtjesroute toch weer nieuw leven in te blazen. Wat opnieuw resulteerde in een lichtjesroute bewegwijzerd door de stad heen. Ook de drukte op de route leefde weer op. Hieruit is door de wandelclub DLS een wandeltocht voortgekomen. Ik ga bij schemerdonker de zaal verlaten. Ik besef dat er van groen deze tocht geen sprake zal zijn of buitengebieden, het gaat enkel door een verlichte bebouwing. Al snel bereik ik de Zwaanstraat welke per huis verlichte zwanen toont in gloeilampenstijl. Gaan via een nieuwbouw even de stadse bebouwing uit, om via een donker natuurwegje, toch weer in te draaien, waar in bomen elfen uitgebeeld worden, even verder alsof kinderen boven een schutting met hun koppies loeren. We gaan de Pieter Zeemanstraat in waar allerlei dieren bomen en lantaarnpalen sieren in duizenden gekleurde lampjes uitgebeeld. Even wat donkerte door en het is onderweg goed opletten met tegels die opkomen uit de stoepen vanwege b.v. boomwortels of verzakkingen. Een straat in met huis voor huis kronen aan de gevels die constant van kleur veranderen. Er is onderweg bij veel uitbeeldingen en lichttableaus aan bewegende beelden gedacht, met prachtige effecten. Aan een speeltuin worden speeltuinattributen uitgebeeld en in beweging van gekleurde lampjes. Ik kom aan een grote wijkvijver, waar het volk te hoop loopt, waarin de gekleurde lampjes in het water weerspiegelen van kastelen, boten, dolfijnen die uit en terug het water induiken, een Eftelingachtig kaboutergebeuren bomen in kleurenschijnwerpers, een waterdraaimolen en zo meer. Ook ik blijf staan om het allemaal te bewonderen. Verderop hangen smurfen aan de huizen. De wandelmeute is flink uiteengevallen of uitgerafeld in het duister. Zien een leguaan een vlieg vangen met uitrollende tong. In bomen talloze uitbeeldingen tot aan Jonas in de walvis. Een tien meter hoge witte vredesengel. Gekleurde pinguins. Een arendskop, het logo van de Amerikaanse divisie. Een enorme zeilboot. Een draaiende hollandse windmolen. Een piraat aan een schatkist. Parkieten, zeepaardjes. Een gedenkpark met monument, op de plek waar destijds de Amerikanen de rand van de stad bereikten. Een hele reeks dwergen met lampionnen. Een reeks giraffen. Runners, clowns, ijsjes, torren, een heuse theaterzaal uitgebeeld met publiek en dansers op het podium. Gymnasten. Ondertussen stromen hele files auto's en fietsclubs me voorbij, en zomaar individuele fietsers. Een trits lieveheersbeestjes. sneeuwpoppen, Kom aan een boulevard met een groot tableau dat de luchtlandingen van toen uitbeeldt. Eisenhower en Montgomery, de grote oorlogsstrategen van toen in lampjesvorm uitgebeeld, die de beroemde operatie Market-Garden opzetten, daartussen onmogelijk op te sommen uitbeeldingen als Evoluon een gigantish ufo-achtig tentoonstellingsgebouw in de stad. De voorziene rustpost is gesitueerd onder een fiets/voetgangerstunnel randje binnenstad. Zo maar voorbijgangers bezien het schouwspel van daar naar hun gevoel zomaar zittend volkje in sportieve kledij. Met eet en drinkgerei. De post diende zich overigens pas laat aan. We lopen hierna de winkelboulevards van het stadscentrum door, gaan langs de fameuze eertijds Philipsgebouwen langs, en via de voetbalarena van P.S.V. naar eveneens gebouwen van de vergane Philipsglorie, die nu voor bewoning en andere vrijetijds en vermaaaksindustrie gebruikt worden. We zullen het tweede deel van de lichtjesroute moeten missen, omdat deze niet in de wandelroute opgenomen zijn. In de aankomstzaal druppelen de wandelaars binnen. Ik tref hier good-old Frans, een eertijds fameuze en fanatieke en actieve wandelaar, die helaas door een handicap niet meer in staat is deze afstanden te doen. Het clubje aan tafel groeit alras, en we maken er nog een gezellige afsluiting van. We waren dus echt de laatsten die de zaal verlieten. Ik heb aan het afmeldburo begrepen, dat de route volgend jaar aangepast wordt, met nog meer lichtjesstraten. De gevreesde en voorspelde regen op midden van de avond bleef uit, gelukkig. Bij buitenkomst laat avond begin nacht is het nog droog en voelt het loom aan in temperatuur, licht zomers. Een gedenkwaardige avond met lichtjes en uitbeeldingen versierde straten trok aan de wandelaars voorbij. Te veel om op te noemen hier. Het tekent tevens de lichtstad zoals de stad vanouds in de volksmond genoemd wordt. Het is een latertje geworden, maar ook byzonder om mee te maken. De site Lichtjesroute.nl zal u een idee kunnen geven, wat er zoal te zien is.
Ga op weg met het stalen ros, naar het Geldropse. Een eindweegs uit de stadse bebouwing, stopt er plots een personenwagen. Meneer stapt uit, en maakt liftende gebaren richting mijn reisdoel. Wat zullen we nu hebben? Ik houd mijn hand tegen de nog laagstaande zon boven mijn ogen, en herken vlakbij bij verrassing een andere Peter, die helemaal vanuit puntje Zeeland onderweg is naar dezelfde bestemming. Een enthousiaste begroeting volgt en hij biedt aan de fiets achter in de auto te doen, en gezamelijk op weg te gaan, maar ik wimpel het in dank af, en besluit die enkele k.m. rs nog op mijn vehikkel te volbrengen. We treffen elkaar aan het inschrijfburo als op afspraak. Op het terras buiten nog enige begroetingen, en we gaan op weg. Vrijwel direct gaat het al fietspaden op de ruige natuur rondom de Kleine Dommel. Al een erg mooi begin. De natuur gaat zijn gang hier en tovert prachtige natuurbeelden. Gaan langs een klein havenkommetje van een aanleunend kanaal, helling op naar brug en af volgen we deze, onder een spoorbrug door. Paadje en wegje leiden ons langs uitgestrekte de terreinen van een echte Nederlandse befaamde vracht en personenwagenfabrikant, om via graswegjes aan de smalle autoweg uit te komen, die steken we over naar fietspad en volgen de weg even. Mogen dan een smal bomenlaantje in, en gaan een binnenwegje op dat ons geleid naar het natuurgebied Gijzenrooi. Talloze wilde bloemensoorten en grassigheid gaan we. Volgen en nog smallere asfaltpaadjes langs akkergebiedjes die richting Grote Heide brengen. Een zonder meer schitterend gebied. Wildroosters over waar we gallowayrunderen langs moeten, steken we even later de A67 autoweg over. Volgen altoos paadjes door heidevelden en bossoorten, door opnieuw bosrijke schaduwlaantjes, die we dezer dagen best nodig zullen hebben, onderbroken met vennen wei en akkerlanden. Toeristische routepaaltjes van allerlei afstanden gebruiken de parkoersuitzetters. Het is fenomenaal mooi. We genieten van de stilte en al wat de natuur ons biedt, wandelen door bloem en planten rijke ruimten, en filosoferen welk soort zich her en der aanbiedt. Vele tientallen regels op papier sturen ons door de flora van hei en bos.. Een wat bredere zandweg stuurt ons over een rondweg om Heeze, en kan het niet anders dan door de bebouwing recht op het dorpscentrum aan, maar mogen dan ook nog even door de tuinen van het plaatselijke raadhuis banjeren. Bereiken daar het café, waar we ons natje tot ons nemen, en her en der kout hebben met al of niet bekende medewandelaars. Een dolletje op het voorterras om handtekeningen te verzamelen, zomaar, zetten wij onze tocht weer door, zijn randje dorp en gaan wegje af de onmetelijke kasteeltuinen in, waar we prachtige oude bomenpartijen bewonderen. Het kasteel bewonderen we op afstand aan de poort met lange oprijlaan. Zien terloops een reuze boom die gespleten moet zijn door blikseminslag. Gaan nu het dorp dwars door steken, toch niet vervelende bebouwing, pakken padenwerk mee waar kan en geraken helling af en opwaarts onder het plaatselijke treinstation door. Parkoersuitzetters blijven ons daar waar enigzins mogelijk paden en grasvelden aanbieden die de wijken doorsnijden. Steken een rondweg over en mogen dan het Heezeren bos in. En opnieuw leeft de parkoersman zich uit hier. Laat ons prachtige karresporen en eenmanspaadjes belopen. Ver achter ons horen we geroffel, en torenwolken pakken zich boven ons samen, we zijn er niet gerust op, en jawel het nadert. Het begint al ras te druppelen, en we beschouwen het even als een afkoelertje tegen het benauwd warme weer. We horen ook al lang geen vogels meer dus of dat een van de aanwijzingen is op naderend onheil? Gaan over greppels met bielzenbrugjes nu en dan en plots verschijnt in ons vizier de rustpost, en kunnen we even op bankjes neerzijgen. De regen lijkt compassie met ons te hebben want de bui splitst, in een westelijke en oostelijke richting. Even later geraken we uit de imposante bosrijke natuur en volgen tamelijk lang een pad langs de sporen en verwonderen ons over de leegte in de treinen die voorbij komen, n.b. in vakantietijd en naar en vanuit toeristische gebieden?! Dacht onder een fietstunnel door te mogen, maar men stuurt ons een kasseiwegje in waar de tijd wie weet hoelang stil heeft gestaan, het loopt ongemakkelijk, ook en lijkt eindeloos, een stationsperron toont volledig leeg. Komen dan aan een enorme stalen spoorbrug en wenden onze steven van Geldrop af {?} Parkoersman zoekt weer paden op tussen huizen door, toch even spoor weer langs en vindt dan een spoortunneltje die we onderdoor moeten, en gaan een hele poos een park door. Draaien almaar weg van bebouwing weer de ruigten rondom de Kleine Dommel van vanmorgen in. Raken aan de praat met een jonge boer die grasland aan het inzaaien is nog voor de regen die blijft dreigen , komt. Na allerlei geslinger door de natuur, gaat het de Dommel over, langs een camping voor wandelaars/ deelnemers zijn we vlot aan de sporthal van waaruit we vanmorgen startten. Het viel grote Peter en mij op, vandaag dat we weer geheel nieuwe paden en wegjes bewandeld hadden. Absoluut mooi! En we hebben hoge verwachtingen voor morgen. Op het buiten terras is het nog een gezellig samenzijn met andere wandelaars al of niet bekend, waarna we ons weegs gaan.
2e dag: 2 - 8 Eigenlijk de derde, maar eerste dag was ik er niet. Peter blijkt al ter plaatse als ik arriveer. Kort onderhoud met terrasgangers, waarna we op pad gaan. De dag van Mierlo genoemd, maar dit dorp zullen we niet te zien krijgen behalve kerktoren en t.v. /radiotoren op afstand. Stappen meteen de bebouwing uit een lang fietspad langs onmetelijke sportterreinen. Steken de weg naar Nuenen over en opnieuw zijn we in de schaduw van de Luchense hei. Kringelen er rond, volkstuinen langs en velden prei en doorgeschoten aspergevelden, tot we aan de weg Geldrop/ Mierlo geraken , daar even langsheen om opnieuw de bossen van de Molenheide in te gaan. Een hele trits boswegjes en eenmanspaadjes gaan we door onderbroken met al bloeiende heideveldjes. Wildroosters en afgezet terrein met koebeesten over of doorgaand volgt een brede bosweg, we horen steeds meer verkeer razen over de A67. Moeten een talud op met een stijgingspercentage van 80 %, een viaduct over en een gelijke afdaling aan de andere kant van de weg, met steil waar ik even niet gerust op was. Waarom geen roltrappen hier!? Uhm Sorry parkoermannen. Een wegje brengt ons naar de wagenrustplaats zoals het nog immer genoemd wordt. Goed toeven en welbekend van overige tochten van Olat. We worden door kenners gewaarschuwd, dat we het nu voor de kiezen gaan krijgen, want we gaan de open heidegebieden in en door gebied waar het zo'n vier jaren geleden, een enorme bosbrand was, waar zelfs vanuit het land brandweerkorpsen op moesten komen. We zetten ons schrap. Drinken extra, en gaan op weg de onmetelijke ruimten in. Volgen wat ongemakkelijke heidepaadjes, zien aan de verre einder kleine wolkjes verschijnen. We bereiken na een poos het beruchte brandgebied, waar nóg de verbrande bomen en asresten, zichtbaar zijn en o wonder vooral grassen , wilde bloemen en hele berkenbossen al flink uitgegroeid zijn. Hoe snel de natuur herstelt. Het maakt veel goed, ziet er al beter uit dan verwacht. We geraken van het z.g. brandterrein af en lopen geplagde heidevelden in en ook paarse heide is ons deel. Opnieuw volgt oneindig veel bos, kris kras paadjes, en laten ons de schaduw welkom over ons komen. Wijdse landschappen onderbreken de route en we genieten van de tussenstukken tussen de bomenrijen door, begin gebied te herkennen van de voorbije Somerentochten. De grote rustpost is voorzien op een enorm campingterrein. We worden omdat we wandelaars zijn geweigerd door een dienster die ons om de hoek van het grote centrale gebouw wijst. We hadden die plek juist verkozen om uit de herrie van een nabije diskjockey te blijven. Medeterraszitters gebaren telkens de muziekproducent om het geluidsniveau naar normalere proporties terug te brengen, bovendien snappen we niet ter ere van wat of wiens gerieven, die muziek zo hard moet staan. Er was geen druk feest, festival of wat gaande toch. We besluiten niet lang te blijven hier. Vinden de uitgang van de andere poort moeizaam, missen dan nog een pijl, maar komen dan toch op de gewenste route uit. Krijgen paadjes met heuphoog grassoorten smal. Wildroosters, pick-nick banken en plaatsen, volgen snel op. Een klaphek doorgaande stuurt ons de onmetelijke open ruimten van de befaamde Strabrechtse heide op her en der een klein en groot en groter ven, nu en dan voelen we een windzucht, maar al bij al wordt het een pittig parkoers over slingerende grindpaden waar het fietstoerisme intussen hoogtij viert. De zon laat zich flink gevoelen. Ik verkies vanwege het voortdurend opzij moeten gaan een paralelle zandweg, maar loopt meestal door rul zand dus zwaarder. Eindelijk mogen we de grote heide af de schaduw weer in, behorend tot de Braakhuizense heide. Maken een grote slinger om een wat eens groot ven was, heen. Een stel knuppelbruggen over verdroogde vengebieden, dient zich na open gebied toch weer een slinger bospad aan. We bereiken vlak voor Geldrop dan toch weer een rustpost. Hier willen we wel gebruik van maken, na de dorstige heidetocht. Gaan stijgen naar een viaduct over de autoweg, en moeten ons een zeer steil pad naar beneden laten vallen, ja het is erg opletten. Een pad geleid ons achterlangs een trainingscentrum voor paarden, en vervolgens een boomwortelig pad door tot aan een oude woonboerderij, we mogen bij uitzondering over hun erf, tikken even dan woningbouw aan om via een achterpad door moerassig gebied te wandelen. Het wemelt er van de springbalsemien, als je de knoppen eraan dichtknijpt hoor je ook een klappertjesgeluid. Maar ook andere typische moerasplanten. Een bruggetje over de kleine Dommel stuurt ons door velden waar de rivier ons begeleid over ongemakkelijke graspaden, vaak nauwelijks zichtbaar, gaan twee viaducten onderdoor en bereiken, na een oud industriegebied een fonkelnieuwe appartementswijk. Worden door de oude dorpskern gestuurd gaat het recht op de kasteeltuinen en laantjes ervan op aan, en door. Steken dan een doorgaande weg buiten de poort en terrein over, opnieuw een bosgebied in met prachtige wilde bloemen en moerasplanten door een vochtig paden gebied. Draaien een plantsoen in en een brugje over de kleine dommel en staan dan alras op de finishplaats. Samenvattend: De twee van de drie dagen dat ik liep hier, wil ik de medewerkers en parkoersuitzetters een enorme pluim op de hoed steken. Het was een fenomenaal mooi en nieuw parkoers, welke zich nauwelijks laat beschrijven in dit artikel. Peter, uit Zeeland, de andere dus, waarmee ik deze dagen samen liep, en ik hebben enorm genoten. Jammer is, dat de organisatie een nieuwe startlokatie bedacht heeft voor volgend jaar, deze driedaagse. Of dit het niveau haalt van een en dertig jaar hier in Geldrop, heeft menigeen zijn bedenkingen. Het schijnt , dat de gemeente uit bezuinigingsoogpunt niet mee wil werken, aan een evenement als een meerdaagse wandeltocht, in de gemeente, zij willen alleen maar geld zien. Het is na de tocht nog lang een gezellig samenzijn met al of niet bekende medewandelaars, op het buitenterras. Die helaas langzamerhand hun weg naar huis gaan ondernemen. Ik kijk terug en grote Peter vast ook, op werkelijk schitterende wandeldagen in de omstreken van Geldrop. De ruimte en natuurrijkdom, leent er zich enorm voor. Vele schaduwpaadjes waren ons dezer dagen deelgenoot, wat ons aanmerkelijk beschermde tegen de zomerhitte. Blij dat ik thuis was want toen brak er een groot onweer los.... De discussie wel of niet naar de andere driedaagse gaan volgend jaar is wel losgebroken. We vertrouwen en hopen er het beste van dan. Beste lezers: Tot volgend keer. Ik groet u, ofwel op z'n brabants: Houdoe: Peter Heesakkers
Een afkickertje van de Nijmeegse Vierdaagse van vorige week zullen we maar zeggen. Ben niet van plan na de grote onderneming van vorige week een erg grote afstand te gaan lopen, eerder het erbij zijn het beleven. Een van de tochten in het kader van de serie Grensparkwandelingen dezer weken te houden in de grensstreek aan beide zijden van de denkbeeldige meet, afwisselend. Deze tocht vandaag wordt door V.W.C. Voetje voor Voetje voor hun rekening genomen. Vanuit Valkenswaard. Het behoeft eigenlijk geen voorstelling omtrent hoe deze streek gezegend is met een rijkelijk natuurlijke omgeving, wat succes zonder meer verzekert. Ik maak een inloopje vanaf Dommelen over een mooi Kempische wegje naar de startlokatie, zijnde het clubhuis van de plaatselijke wielerclub. Heeft een prachtige ligging. Na de inschrijving ga ik op weg. Een betonbaantje voor de jakkeraars, van het parkoers langsheen gaande hun clubhuis, gaat over in grasveld, en gaan we de bossen al vlug in, de onvolprezen Kempen. Al meteen een mooi binnenkomertje. Schaduw is vandaag het trefwoord van deze tocht en zal zijn nut bewijzen, want warm en zonnig wordt het. Opvallend is de belangstelling weer van onze wandelvrienden uit Vlaanderen vooral. Even vanaf het begin horen we motorengeronk van het nabije Eurocircuit, waar kennelijk crossers hun parkoers en de staat van hun machines uittesten. Naarmate we van die locatie afraken, zal dat geluid verstommen en geïsoleerd raken door het rijkelijke groen. Smalle sprokkelhoutpaadjes sturen me door een sterk afwisselend bosgebied. Na lang gedraai door de prachtige natuur, bereik ik de ingang van het zeer uitgestrekte recreatieterrein en vakantiebungalowpark De Kempervennen. Op vertoon van onze inschrijfkaart krijgen we toegang. Ik tref daar Ad heerlijk gestrekt op zijn klapstoel als mede controleur. Ad vertelt me hoe hij hier wandelaars zonder inschrijfkaart de toegang moet weigeren, en hij treft er al wat. Zielig toch en dat voor zo'n laag inschrijfbedrag. Jo Roest uit Bladel lid der organisatie komt ook aangestapt, en besluit me te vergezellen door het onmetelijk lijkend park. We passeren diverse attracties, waaronder boot en zwemplassen, stranden, en langs talloze vakantiehuisjes, speeltuinen, over meest houten bruggen en aldoor in de schaduw. Het is hier al genieten met een grote G. Lopen aan de oevers van de grote plassen. We verlaten het terrein via een van de noodpoorten. Gaan weer de onvolprezen natuur in. Percelen bos doorheen met ruim menshoge varens. Graspaden maken het koeler lopen, en dit is de rest van de tocht ook vrijwel geheel het geval, want zand en steen schroeit. Jo heeft me intussen verlaten, hij controleert de route. Ik beland aan de rustpost, een achterom van een woonhuis, ruime zitgelegenheid en deels onder een afdak van een open schuur, waar ik het genoegen smaak Gonny en Jos van Beneluxwandelen, in gezelschap van befaamde Peter uit Mol met Hongaarse achternaam, {B} te ontmoeten, en natuurlijk ga ik op de foto. Het blijkt dat ik nog een lus tegoed heb, en die is een must verzekeren zij me. Het is een gezellig geroezemoes op deze plek en verbroedering met Vlamingen en Nederlanders onderling. Ik moet hun gedrieën laten gaan zij hadden de lus al gedaan. Ik vervolg mijn route de lus op even een provinciaal wegje. Ga een graswegje in welke me geleid naar het bos met het grensgebied van Lommel natuurgebied De Maai in. Langsaf immense maïsvelden aan de bosrand in te ruilen met even zo grote graslanden voor hooiopbrengsten en aardappelvelden. Kom dan aan een natuurgebied met waterval en beken, kanaaltjes, zes meters breed waar kroos op drijft. Volgen de paden smal langs water met over omgevallen bomen stappen, wat avontuurlijk. Gaan aan einde bos weer de uitgestrekt ogende velden in, waar de welkomende wind wat verkoeling brengt. Velden mais, weilanden, akkerland, hooivelden en andere groenten maar vooral weer aardappelvelden. Bomenrijen geven ons schaduw. Wijdse blik dus. Gaan dan weer de verkoeling van het bos opzoeken. Hier tref ik wat oude bomkraters, ontstaan tijdens de bevrijdingsoperatie Market Garden Sept. 1944. We zijn vlak in de buurt van de weg waar de geallieerden over deze weg op weg naar Arnhem gingen vanuit Lommel België. Hier in de buurt loopt ook de wandelroute lange-afstand , het befaamde Airborne-wandelpad, een LAW dus. Het is een alleszins memorabel en afwisselend ommetje. Graspaden geleiden in aldoor schaduw kriskras door eindeloos mooi natuur. Bereik dan het brede fietspad langs de weg die geallieerden volgden. Gaan tegengestelde richting van begin ommetje de lus, langs de maïsvelden, terug naar de vorige post. Op die post tref ik Ton, Martien , en Nellie, Mesa-maatjes. Ton heeft na een lange blessuretijd na toch de Vierdaagse gelopen te heeft de wandeldraad weer opgepakt. We besluiten gevieren de laatste kilometers te gaan. Gaan vanaf de start vanaf hier weer meteen de natuur in, achter een Engelse erebegraafplaats met slachtoffers uit de actie van Spt. '44 door, en wandelen weer eindeloos door het aards paradijs, stukje mountainbike routes, smalle paadjes overdekt met een dikke laag bladeren, en takken en takjes. Een donker dicht dennenbosperceel door. Geraken over parkeerplaatsen van het racecircuit, blijven langs bosranden in de schaduw gaan, gaan een fris grasveld over. De toevoerweg van het circuit op om weer een grasveld in te gaan die ons geleid naar het wielerparkoers, {beton} van de toer en fietsclub, waar de club en wij vandaag te gast mogen zijn. We zijn het eens, een fenomenaal, werkelijk schitterend parkoers was er voor ons uitgezet, ook rijk beschaduwd, wat met dit weer en deze inspanningen, in deze hoge temperaturen veel problemen onder wandelaars voorkomt. Club Valkenswaard heeft haar omgeving ten volle benut, en vast bij de nieuwkomers haar naam gevestigd. De anderen wisten het al. Plaats hierbij de gemoedelijke sfeer voor tijdens, op de rustposten en na de tocht, mede vanuit de clubleden, dan hebben zij opnieuw een prachtig visitekaartje afgegeven. Hier past een welgemeend "Bedankt". Bij de inschrijving verontschuldigden ze dat het geen zeventien km. was maar op 19.3 geraakt was. Ik vind dit geen bezwaar, zeker niet als dat het parkoers en parkoerstechnisch te goede komt. En dat kwam het ook. We hebben genóten, ook van de inspanningen van alle vrijwilligers der club , die aan het welslagen meegewerkt hebben, en ook de routeuitzetters verdienen onze hoogachting en grote dank. Heb een prachtige dag gehad! Uw bestaansrecht is ten volle bewezen. Beste medewandelaars gegroet. "Houdoe", tot volgend keer. Van : Peter Heesakkers
Waar elke rechtgeaarde wandelliefhebber naar uitkijkt. De wereldreceptie, ontmoeting van wandelaars all over the world, in het Mekka, de bakermat van de wandelsport en wandelmeerdaagsen. De oude Romeinse stad Nijmegen. De 98e Vierdaagse. Het plein is aanmerkelijk uitgebreid waar, we ons aan moeten melden. In het dagelijkse leven een enorm parkeerterrein, mét aangrenzend park. Ruim 54.000 vooraanmeldingen, maar helaas voor de liefhebbers, de organisatie laat maar....{?} 46.000 lopers toe. Wel 50.000 bij de honderdste Vierdaagse, over twee jaar. De aanmelddagen vooraf zijn een feest van weerzien en ontmoetingen, en verbroedering, geen politieke, komaf of ras/huidskleurverschillen gelden. De stad en ommelanden dompelen onder in feestvreugde. Tot ver in de omgeving moeten wandelaars en toeristen, en fans ondergebracht worden, in openbare gebouwen, hotels, campings, en zomaar provisorische kampeerplaatsen, bij particulieren, en het openbaar vervoer functioneert extra, dag en nacht, hetzij voor stappers, of deelnemers. Nijmegen lijkt voor deze week een wereldstad. De stad is een en al feest. Het weer deze week lijkt ideaal, droog en elke dag wat warmer. Om vier uur 'sochtends gaat de eerste dag en categorie, de 50 k.m. van start. Een uitgelaten menigte van uitgaanders doet de wandelaars uitgeleide aan de start onder handgeklap , gejoel, gejuich, high five handjeklap, schouderklopjes, aanmoedigingen, gezang, erg indrukwekkend. Voor 40 en 30 k.m. gangers zijn daaraanvolgende uren de starttijden voorzien. Eén stroom wandelaars en groepen als wel individueel gaan op weg naar de noordelijke fruitstreek, de Overbetuwe over de indrukwekkende Waalboogbrug, een der visitekaartjes der stad. In doortochtplaatsen wacht ons wandelaars een enthousiast onthaal, door vaak uitzinnige feestende menigten, muziek, orkesten en meer kleinere groepen muziekanten, versierde straten en pleinen. Het is ook een lopend buffet dezer dagen. Overal offereert men de lopers op naast vragen handtekeningen, en aanbiedingen, op gesneden stukjes fruit en groenten, snoep, koekjes en wat al meer, en natuurlijk de aanmoedigingen. De wandelaar is de held de durfal. Een straat in Lent noemt zich de Via Begonia. Na de Waalbrug is het even wurmen over wegwerken, nieuwe aanleg van, om dan het dorp in te gaan. Voor mij vervolgt de routeafstand naar schilderachtig dorpje Ressen, langs oude fruitboomgaarden en landelijkheid. Anderen gaan over Bemmel en Arnhem zuid. Een wisselend landschap glijdt voorbij, steken per viaduct een autosnelweg over met een getoeter als groet van heb ik me jou daar van passerend verkeer. Even moeten we door industriegebied en belanden we in hoofdetappeplaats Elst. Hier komen alle afstanden tezamen, om tegelijk naar Nijmegen terug te lopen. De ontvangst en enthousiasme is er overweldigend. In dichte drommen en rijen volk gaat het legioen, het dorp door. Het publiek gaat uit zijn dak, en het aanbod van etenswaar is fenomenaal, naast de drankjes, nog gewoon water, tuinspuiten , douches en vernevelaars boven je hoofd. Lopen het dorp eindelijk uit, even rust en landschap genieten, om in Valburg welkom geheten te worden. Gaan dan geleidelijk klimmen, een viaduct over, en opnieuw een kakafonie van toeteraars als groet. Het is voor hen een schitterend tafereel het legioen over het viaduct en door het landschap te zien trekken. Gehucht Slijk-Ewijk door, op Oosterhout aan, langs een monument van de heldhaftige oversteek in Sept. 1944 tijdens de bevrijdingsoperatie Market Garden, aan / op de Waaldijk, die slingert langs de uiterwaarden. Zowel Oosterhout als Lent feestende massa's mensen. Draaien onder de Waalbrug door om die na wijde boog terug op te gaan, en een feestend Nijmegen binnen te trekken. De finishplaats leeft volop. Ik besluit niet lang te blijven, en ga naar mijn verblijfadres, per stadsbus. De 2e dag verloopt iets warmer. Het duurt 1 3/4 uur alvorens we de stadsgrenzen achter ons laten. Weer viaduct over met concert van toeteraars en gezwaai wederzijds, en dan gaan we zowaar een zandweg in, de natuur van weiden, bossen en vennen, een wegje brengt ons naar Alverna, waar publiek en muziek niet onder doet ter begroeting. Wandelaars en toeschouwers vieren feest, kinderen willen desnoods aan 't handje een stuk meelopen, vragen handtekeningen, vragen of wisselen souveniers uit, stickers zijn populair, of ze geven een briefje met adres om liefst van de verst komende deelnemers een ansichtkaart te bemachtigen. Wij gaan op hoofdetappeplaats Wijchen aan. Het is de dag van Wijchen genoemd. We worden er verwelkomd met enorme massa's toeschouwers, en kakafonie van muziek. Ook hier gemeentebestuur aan de route ter verwelkoming en genodigden. Het duurt enige kilometers. Gaan Woezik door in alle voortdurend enthousiasme, om even een rustiger weg, het landschap in te gaan omzoomd met allerlei verzorgingsposten, in ruimste zin. Gaan weer een levendige autoweg over en opnieuw staan duizenden toeschouwers klaar om ons in hun gemeente Beuningen te verwelkomen in muziek en uitgelatenheid. Wandelaar en publiek houden elkaar onvermoeibaar bezig dezer dagen. Het is fantastisch en emotioneel wederzijds. We slingeren door de woonplaats en gaan de weg op Weurt aan. Draaien na de sluis aan het Maas-Waalkanaal, {verbindend} de westelijke wijken van Nijmegen binnen, straten prachtig versierd {!!}. En allerlei muziek en eenlingen of kleine groepjes alsook orkesten, fanfares spelen de wandelaars een kleurige urenlange kolonne door hun straten. Het feestgedruis kent geen grenzen. Dit is trouwens dagelijkse kost, met doortochten. Gaan onder een stenen oude spoorbrug, door bijna de binnenstad in , maar volgen de route langs de Waalkade, langs of door de daar opgezette kermis-attracties, om vlak voor de grote stalen boogbrug, de binnenstad in te klimmen. Het is tevens Roze woensdag traditioneel en dat zullen we weten ook. Roze is de overheersende kleur hier, en het vergroot het enthousiasme. Trekken wat feestelijke en feestende straten door, en al gauw komen we op De Wedren aan. Onze finishplaats, het is er gigantisch druk. Ik blijf niet lang en bereid me op de dag der Zeven Heuvelen, morgen voor, het belooft nog warmer te worden. Dag 3: Het zal weer ruim anderhalf uur duren alvorens we de stadsgrenzen achter ons laten, maar dan hebben we qua landschap ook wat terug. Zien voor en achter ons een slinger van duizenden, en duizenden wandelaars. Het gaat op Malden aan, draaien wat straten door met spontane drink een eetgelegenheid aanbiedingen van de bewoners. Zelfs de huisdieren in kooien langs de straat zoals cavia's en konijnen. Van Malden uit gaat het richting provincie Limburg en de meest noordelijke gemeente ervan Mook, aan de overkant van de Maas zien we provincie Noord Brabant. Het drie-provinciënpunt. Wij gaan hier de 40 en 50 routelopers verlaten, na ook daar verwelkoming, en krijgen een schitterende en overgroeide bosweg van enige kilometers te gaan. Heerlijk in de schaduw dus. Deze stijgt ook heel geleidelijk als in de echte bergen. Pas aan randje Groesbeek als we weer in Gelderland zijn, zijn we de schaduw kwijt, en is het weer overweldigend druk, muziek en levendigheid, het publiek applaudiseert zonder oponthoud, in alle respect en verwondering voor ons. We worden gevierd als helden. Klimmen het dorp uit en dan dient zich de scherprechter van de Vierdaagse aan, de dag en weg der waarheid. De beruchte maar o zo mooie Zevenheuvelenweg. Het lijkt hier de Alpe,Du Huez wel met al die kampeerwagens langs het parkoers en op de hellingen, die hun plaatsen vorige dag al in namen. Het publiek is overweldigend, en het enthousisasme evenzo. Dalen op en af en laten ons begieten met tuinspuiten zelfgemaakte sproeiers, en vernevelaars boven het parkoers. En de water {drinken} dragers die zich ook hier uitsloven letterlijk, het gejuich aanmoedigingen, gezang en muziek in allerlei instrument zij ons deel. Gaan op Berg en Dal aan, en vervolgens op Nijmegen de terugweg dus. We hebben gelukkig overgroeid parkoers in de stad aangekomen, gaan door een straat vol met witte ballonnen, en vlagjesslingers driepuntig boven het parkoers. Mensen in het wit gekleed. Er moet een tandje bij over een lange klinkerweg, en het houdt niet op met de belangstelling, nog wat afslagen te gaan almaar versierde straten door, hossende en zingende en handjesgevende verklede mensen en high five handjeklappen. Het is enorm indrukwekkend. Plots dient zich het finishterrein aan. Wij krijgen de mededeling, dat we vanwege de hitte morgen verwacht 35 graden {!!!} eerder mogen starten, en worden ernstig gemaand, op tijd en veel te drinken, en hoofdbedekking te dragen. Niet tegen dovemansoren gezegd. De 4e dag: De sfeer is enorm mooi en fijn onderling, heel speciaal, maar dat was het ook de vorige dagen, maar de deelnemer geraakt in een euforie, men ruikt de finish als het ware. Men wil de hitte nu kost wat kost trotseren. Met goede moed en de waarschuwing van medische diensten in gedachten, gaat het overweldigende legioen op stap, uitgeklapt, aanmoedigingen, gejuich van het meest jonge en luidruchtige publiek. Ze zijn buiten zinnen. Onze supporters. Het doet je toch enorm veel. Vol goede moed en het vooruitzicht van een prachtige triomfantelijke intocht gaan we voor de laatste maal op weg. Het blijkt onderweg , dat het vierdaagse bestuur besloten heeft geen muziek toe te laten onderweg en zeker niet bij de intocht, geen muziekkorpsen uit binnen en buitenland, die ons de stad in zouden geleiden, vanwege de vliegtuigramp gisteren waarbij bijna tweehonderd Nederlanders omkwamen, vlaggen gingen halfstok, een flinke domper toch op een feestelijk vooruitzicht. Ook in de doortochtplaatsen is muziek taboe, het enthousiasme bij het publiek is er toch niet minder op. Buiten de stad volgen we een traject door de Overasselse en Hatertse vennen en bossen, naar dorp Overasselt. Ik verheug me op het landelijk aantrekkelijk traject hierna, maar de verbazing is echter groot, dat men de koelte van een enigzins winderige en heftig slingerende dijk verkozen heeft, langs de Maas, op de grens van twee provinciën. Zien de laatste voor ons vroegere vertrokken afstanders van de 40 k.m. de brug van de Maas over strompelen, waar wij met een wijde boog het dorpje Heumen intrekken. Leuke ontvangst, waar een klein dorp groot in kan zijn. Na wat wegjes geraken we aan de samenkomstpunt van alle afstanden, en bereiden we ons gezamelijk voor op een glorieuze intocht, waar we bossen bloemen aangereikt zullen krijgen van meestal toch wildvreemden. De gladiolen maken de hoofdmoot uit. De gladiool was in de romeinse tijd, het symbool van de overwinning, de triomfen en dus doet ook opgang al jarenlang in de stad Nijmegen. Vanaf Malden wordt het publiek dermate talrijk dat elk overzicht je ontgaat, en hoe verder op Nijmegen opaan, wordt het een regelrecht gekkenhuis. Het enthousiasme kent geen grenzen, familie vrienden bekenden, collega's enz. vallen van ontroering en vreugde in elkaars armen ter begroeting. Het is erg ontroerend om te aanschouwen. Van Malden tot in Nijmegen en tot aan de finish, moeten het beslist honderdduizenden toeschouwers zijn die de intochtroute omzomen. Bewondering, gejuich, applaus, gezang, aanmoedigingen voor moeilijke lopers is ons deel. Het publiek gaat helemaal uit hun dak zoals wij dat noemen. Het is telkens weer een belevenis en diep geroerd raak je erdoor en geëmotioneerd ook. Vooral als je ter hoogte van tehuizen en ziekenhuizen en andere inrichtingen van gehandicapten of ernstig zieken loopt raak ik althans erg geëmotioneerd bij de aanblik van zelfs mensen die aan het eind van hun leven lijken te zijn. Je bent dankbaar, en voelt je rijk, dat je dit kan doen en volbrengen, in alle gezondheid. De Nijmeegse Vierdaagse een mars of evenement, om nooit meer te vergeten. De langste deelnemer 67 keer, 82 jaar oud liep hem a.h.w. op zijn sokken zo gemakkelijk uit, en er zijn nog andere oudere helden, vaak met allerlei medische ingrepen kunstdelen in en aan hun lichaam, die succesvol deze vierdaagse ieder jaar weer volbrengen. Die intocht is onbeschrijflijk mooi. Helaas dit jaar moest de muziek ontbreken, maar het Yess !- gevoel was er niet minder om. Niet voor niets wordt het meedoen als aan de vierdaagse als een virus omschreven, je kan er mee besmet raken en in lengten van jaren mee willen blijven doen. De aantallen terugkeerders groeit met het jaar van tien tot vele tientallen keren meedoen. De hr. van der Lans is nu recordhouder. Bravo! Vierdaagse: Waar aan conferentietafels uren , dagen, maanden, jaren zonder resultaat overlegt wordt, gebeurt hier in een of paar dagen. De wereld ontmoet elkaar hier in alle vrede en vriendschap, en goede onderlinge verstandhouding. Vierdaagse is niet in ook mijn artikel samen te vatten. Het is voor mij de meest unieke gebeurtenis, in mijn leven, maar zeker ook in wandelland. Beste lezer: Tot volgend schrijven, alle goeds van deze kant. Ik roep u toe met het Brabantse "Houdoe!"
Het is wikken en wegen waarheen vandaag. Het is moeilijk een keuze te maken. Besluit de website te bezoeken, en eigenlijk geeft de nieuw voorgestelde routerichting en bereikbaarheid de doorslag. Die zal overwegend westelijk verlopen. Geheel nieuwe richting dus. Een van de vele Atletiekclubs die wandelen in hun pakket toegevoegd hebben. Ik tref in de bus nog een echtpaar uit Zd.Limburg, die dezelfde plannen blijken te hebben. Aan de rand van het dorp stappen we uit, om onze weg te voet te vervolgen, worden we al meteen aangeklampt door twee auto's met inzittenden, met de vraag waar het startpunt was. Het is vanaf hier nog een beste tippel om er te geraken. Aan het clubhuis. De route-omschrijving ziet er fraai uit, dus dat belooft. Omdat het leeuwendeel der deelnemers al op weg is , besluit ik ook al maar op weg te gaan. Steken de doorgaande weg over en worden het fietspad opgestuurd richting dorpje Mariahout. Dit komt ook in het vizier, maar we gaan er met landerige wegjes ruim omheen. Zie in de verte nog een bedrijf van een naamgenoot op de zijmuren vermeld. Asfalt en zandweggetjes gaan onder m'n schoenen door. Door een coulissenlandschap gaat het op een hek aan die ons even laat proeven van wat de parkoersuitzetters met ons voor hebben verder vandaag. Door een klaphek krijg ik het Torreven te zien met veel roze waterlelies. Volg erlangs een smal graspaadje, om even weer akkerland in te gaan randje bos. Erg veel toerfietsers op de route, maar met wat inschikken en inleving is dit best oplosbaar. Een enorm aardappelveld volgt, in evenzoveel witte bloem. Niet voor lang. Geraak aan een MOB-complex {mobilisatie}, en wordt geleid langs de afrastering, waarna ik toch weer bos in ga. Langs een slagboom vervolgt de route langsheen een brede sloot helder water, waar erg veel blauwe libellen aan het wateroppervlak zweven. De Beekse waterloop blijft het voorlopig gaan. Grasweg wordt zandweg, waar toerfietsers doorheen ploegen. Een enorm aardbeienveld kweek op stellages, tegen verrotting op vochtige grond. Paarden waarvan een met een kleed om kijken verbaasd helemaal me na. Ga weer een bos in langs een ven met nu witte waterlelies. Hier zal ik voorlopig in blijven. Ik struin aldoor bospaden, de een ven na de ander. Het is het Vressels bos. Ik hoor gerommel in de verte opkomen, zouden dit trappenlopers op weg naar de hemel zijn, óf vallen ze van de trappen af, gedrang of te druk, wie zal het zeggen, of zouden ze er planken vloeren hebben? Een donker oud dennenbos volgt. Er komt dus een onweersbui opzetten, ik geef me over, het komt dan maar. Houdt regenkleding wel paraat. Schuilen is er niet meer bij. Kom nog een bekend stel tegen die hun bril zijn kwijtgeraakt en tegenstrooms de te lopen in, gaan zoeken. Na wat klim en padenwerk gaat het een open ruimte in, tussen weiden, en bereik ik bij particulieren achterom in de tuin de rustpost. Hier tref ik het echtpaar weer, triomfantelijk gaat de bril in de hoogte, ze vonden hem weer dus. Later , meldt zich Frans, op de rustpost, m'n stadgenoot. Na een gesprek stappen we samen verder. Andere kant tuin de poort uit een asfaltwegje op, welke na 850 mtr. verderop verruilt wordt met een zanderig wegje. Opnieuw dreigt Donar de god van de donder. Zien bezijden ons donkere wolkenmassa's opdoemen. Zijn door alle gedraai ons richtingsgevoel kwijtgeraakt, achter ons nog dreigende luchten. We zullen er niet aan ontkomen, de regen komt met vlagen omlaag, niks geen schuilplaats. Een heel scala aan padenwerk volgt op. Zijn in de streek Vressel, ruwweg tussen Son en St.Oedenrode, met schitterende landschappen met velden allerlei groen en groenten. Een bomenwegje waar de bomen pyramidegewijs bijgeknipt zijn, best byzonder kunstig om te zien. De weergoden zijn ons genadig, het onheil lijkt goeddeels afgewend. Het blijkt ook heel plaatselijk flink geregend te hebben, tot lichte miezer elders. Onder bomen m.n. is het droog gebleven. Het gerommel is verstomd. We toucheren even de bebouwing van de noordkanten van Son & Breugel aan, langs een voorrangsweg en naburig fietspad, en gaan door gebied De Kuilen, landerig en stukken bos. Daar dient zich plots de rustpost onder tentdak aan. Horen het regenwater tikken op het tentdak, en kijken verlangend naar het beetje blauw in de verte. Vooruit gaat het weer na verpozing. Ruilen asfaltwegje voor een groenstrookpad, mooi overgroeid met allerlei boom en struikgewas, was tevens een goede bescherming tegen de hoogstaande zomerzon geweest, en smal graspad door tot aan opnieuw een klaphek. Komen in natuurgebied de Mosbulten, en gaan tussen een kudde koeien door wandelen. Ronden een groot water of ven. Vogelaars ontbreken achter een vogelobservatieplaats met gatenschutting. Zien op afstand zwanen en een blauwe reiger, de nekken waakzaam omhoog. Boven ons vliegen een vlucht wilde ganzen. Her en der ligt een vlaai op het wandelpad en het is opletten waar we onze onderdanen plaatsen. De koeien knoei{d} -en dus. Een koe staat precies op het te bewandelen paadje, maar gaat bij onze nadering rap naar zijn soortgenoten. We verlaten het natuurreservaat weer via een klaphek. Krijgen nog bosgebied te gaan, zandwegen door. Geraken aan een verharde weg, en voorbij lijkt de bospret. Een heel scala aan weiden en akkervelden allerlei volgt, wegjes door coulissenlandschappen. We vermoeden ergens langs het naburige Wilhelminakanaal uit te gaan komen. Maar nee, parkoersman houdt het toch landelijk. Schrikken van een aanslaande, blaffende hond in kooi op een erf, maar zodra we uit zicht zijn, stopt het. Een trits asfaltweggetjes volgt opeen, en dan herken ik ver weg een doorgaande weg waar ik vanaf de start liep. Die weg steken we over en stappen op de finish aan van het clubhuis. Bij de afmelding bekomen deelnemers een platte fles die opvulbaar is met water. Daar treffen we good-old Jan uit Mierlo met onafscheidelijk hondje, toch ook niet piepjong meer. Duiken onder het tentzeil na afmelding, om nog een glas te genieten. Frans verneemt onze reisplannen huiswaarts terloops, en biedt ons een lift tot ergens in de stad aan. Dat laten we ons geen twee keer zeggen. Onder grote dank en erkenning zet Frans ons bij een plaatselijk groot ziekenhuis aan een drukke autobushalte. We vinden onze weg wel op huis aan. Over de wandeltocht kan opgemerkt worden: Fenomenaal ! Schitterende en wisselende routes. Natuurrijk. Perfect gepijld. Uitstekend duidelijk routepapier. Prima en goedvoorziene verzorgingsposten met allervriendelijkst personeel. Populaire prijzen. Een organisatie die stond als een huis, fantastisch en als u leden dit lezen zou, namens de deelnemers, byzondere dank voor jullie organisatie en inzet deze dag. Een juweel van een route en daar zijn duidelijk ook kenners aan het werk mee geweest, die er vast veel zorg en tijd in stopten. Jammer dat jullie niet een of meer tochten hebben het jaar door. Jullie hebben de omgeving mee in mogelijkheden. Ik kom hier zeker meerdere malen terug, dat staat vast. Ik heb genoten en andere wandelaars vast en zeker ook. Over twee weken wacht de Internationale Vierdaagse van Nijmegen. Een feestelijke reunie met wandelaars all over the world. Toch denk ik volgend weekend nog een tochtje te doen om warm te lopen Intussen geachte lezer {s}, tot volgend keer. Gegroet: Houdoe ! Van Peter Heesakkers
Ik maak me aan de vooravond op voor de Pelgrimagewandeltocht, want ik zal de volgende dag extra vroeg uit mijn bed moeten. Ik besluit uit tijdwinst voor mijn nachtrust, de wandelcolonne te ontmoeten aan de zuidelijke rand van Eindhoven. De kenner weet elk derde weekeinde van Juni trekt de karavaan uit. Van thuis uit toch nog een 4.k.m. gaans. Het is al bij al een heel gebeuren dezer dagen. De stoet vertrekt klokvast 06uur vanuit Valkenswaard, met een looporkest van een drietal harmonieën en andere muziekinstrumentliefhebbers, met achter de lange compacte rij wandelaars de reeks huifkarren. De start begint daar met klokgelui , carillionmuziek en het startende looporkest. Het klokkenspel duurt, tot de laatste deelnemer de stads/dorpsgrens verlaten heeft. De eerste stop staat op program aan een indoor sporthal, aan de rand van de stad. De organisatie houdt er een strak programma op na van doortochten door gemeenten en rusttijden. Aan de indoor sporthal ontdek ik al snel de vele vaste wandelaars en de z.g. gelegenheidslopers. Ik voeg me bij bekenden uit de wandelwereld in de rij. We trekken een merkwaardig stille stad door richting Nuenen, alwaar de eerstvolgende stop gepland is. Tref aan de straat mijn neef , die me noodt om even binnen te komen voor een pauze. Ik besef dat de tijd krap aan zal zijn, om er te verwijlen. Kort maar toch gezellig. Helaas de tijd is onverbiddelijk en ik zal weer in de benen moeten, als ik arriveer is de meute alweer met de herstart begonnen, en ik voeg me rap in. We gaan het landschap door waar Vincent van Gogh zijn schilderwerken en pentekeningen botvierde, via Gerwen {c.a.} gaat het over een breed fietspad op Lieshout aan, bekend om zijn brouwerijen, en een eertijds fameuze profwielrenner. In laatstgenoemd dorp zal de rusttijd i.p.v. een half uur nu een uur bedragen, vele niet ervaren wandelaars hebben hier extra verzorging nodig. Hierna gaat het opnieuw een landwegje in nu op weg naar Beek en Donk, een boerenlandschap, landbouw tuinbouw en veeteelt. We trekken dwars door laatste dorp en geraken dan over de brug van het Zd.Willemsvaart-kanaal en gaan over de autoweg naar Gemert opaan. Onderweg worden zijwegen afgesloten door vrijwilligers in hesjes, reflectievesten, en enige politieagenten die of per motor of terreinfietsen assisteren. Het is omkijkend een indrukwekkende colonne voor en achter me. Naar eigen peiling komen de deelnemers, naast uit de eigen omgeving uit de provincies Zd.Holland en Limburg, ook ontwaar ik Vlamingen, globaal, elke afdeling draagt hun eigen vaandel of vlag en uniform ter herkenning. Het geeft een sierlijk geheel. m.n. De stop in het centrum van Gemert is voorzien van grote toiletwagens, en tapkranen voor vers drinkwater, en ook de plaatselijke horeca pikt een behoorlijk graantje mee natuurlijk. De paarden krijgen hun voedsel vooral hooi en water. En dan worden de laatste k.m. rs ingezet, naar dorpje Handel, alwaar men het processiepark inloopt om daar met een korte dienst te eindigen. Hierna zoekt eenieder z'n verblijfplaats op in hotels , campings, boerderijschuren, bij particulieren instituten, kloosters enz. Een deel wordt opgepikt om met de auto heen en weer huiswaarts te gaan. Er is ook een categorie die maar een dag willen of kunnen meelopen door b.v. huiselijke of persoonlijke omstandigheden. De volgende dag begint met een H.Mis in het park om hierna meteen na een rondje om de kerk ter afscheid, in processie de terugreis naar Valkenswaard aan te vangen. De route gaat nu goeddeels dezelfde terug over de dorpen met her en der rustplaats, met duizendentallen lopers. In Eindhoven wordt om verkeerstechnische redenen een heel andere route genomen, veel beschaduwde groenige wegen, gaat het op weg naar Aalst- Waalre. In deze plaats is de laatste stop ingelast in en om een groot cultureel centrum, en bereid men zich voor op de laatste k.m. rs naar Valkenswaard, het is erg druk met toeschouwers tijdens de uittocht hier. De laatste vijf kilometer zetten we in. Het wordt een kaarsrechte weg. Het wordt nu allengs drukker met toeschouwers, die ons hartelijk begroeten. Vanaf de stadsgrens in Valkenwaard, staat het publiek rijendik naar richting de Markt. Het orkest speelt nu eindeloos door hun marsliederen. Het publiek onthaalt ons zeer hartelijk. De kerk aan de Markt stroomt mudvol, pelgrims staan opeen gedrukt en op de banken aldoor zingend. De kerk dreunt. Het orkest wandelt binnen en vlaggen en vaandeldragers nemen het priesterkoor in. Je krijgt de koude rillingen ervan bij het aanhoren en zien van de indrukwekkende taferelen. Er wordt ritmisch meegeklapt met de muziek. Ik zie diverse huilende gezichten om me heen. Het is heel aangrijpend om te zien. men heeft in twee dagen een afstand van 85 k.m. afgelegd, zo weet me een wandelaar met loopmeter me te vertellen. Het enthousiasme, blijheid en emoties kent geen grenzen. Ik krijg bij het aanzicht een brok in mijn keel. Enige duizenden lopers dus. Velen kunnen de kerk niet meer in en gaan of naar huis of duiken de kroegen in de buurt in, en rond de Markt. In de kerk volgt een korte dienst met toespraken en orkestmuziek, en dankzegging voor of naar de vele medewerkers als medische diensten, en allerlei hulppersoneel, de politie en andere als {verkeers}-begeleiders, enzovoorts. Het heeft absoluut iets deze dagen van samen onderweg zijn. Er groeit een enorme saamhorigheid, en vriendschap, behulpzaamheid, naar die het nodig hebben. Opnieuw blijkt, wandelen verbroedert. Het is m.n. daarom de sfeer die ook mij zo trekt. We hadden deze dagen schitterend weer, half tot zwaar bewolkt, en rondom 20 graden. En droog. Ideaal weer dus. Volgende week ga ik weer op het gewone "wandelpad". De laatste voorbereiding op de grootste Vierdaagse van Nijmegen, volgende maand, daar waar de wereld wandelt. { www.4daagse.nl }. Vierenviijftig duizend {ruim} wandelliefhebbers uit ruim 70 landen meldden zich. De organisatie staat er máár.... 46.000 toe. Ook hiervan houd ik jullie op de hoogte. Intussen groet ik jullie met Houdoe. Tot volgend keer. Peter Heesakkers
