Vandaag opnieuw 8u in een hobbelende 4x4... Mijn verwachtingen zijn gespannen, zo een lange rit moet toch de moeite lonen. Gedurende deze reis hebben we al héél wat kilometers afgelegd om uiteindelijk te moeten besluiten is "het sop wel de kool waard"??? Dus om 6h30 de wagens in en rijden maar voor 4h. Eindbestemming Nalou een dorp in de Dogon verbonden met Belgische sponsors.

Het afgelegen dorpje heeft via sponsoring een schooltje gekregen, een medisch centrum en er wordt uitgekeken om de waterputten te verbeteren en te voorzien van pompen...xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Er was voorzien dat dit het hoogtepunt van de reis zou worden met een enorm dankbaarheids feest door de dorpelingen, maar owee het draaide lichtjes anders uit... Een paar dagen eerder was de Imam overleden en was er geen feest, zelfs geen officieel woordje werd er geplaatst. Integendeel de 3 leraars hadden zelfs de moeite niet genomen om op school aanwezig te zijn.... Daar stond men dan met de Sinterklaas valiezen. De directrice van de school werd onder druk gezet om van klas tot klas te gaan tonen (het was duidelijk met tegenzin) wat de blanken allemaal hadden meegebracht en dat elke klas ook nog eens een voetbal kreeg... We kregen dan iedere keer van de leerlingen tot driemaal toe onder dwang van de directrice "Mercie...mercie... mercie..." Wat een vertoning....

Er was geen kat (hoe toepasselijk... de Kattendans uit Hasselt) die aandacht schonk aan het feit dat op het bord 2 reusachtige fouten tegen het Frans stonden te schitteren... Het medisch centrum lijkt meer op een opslagruimte van bedden en apotheek spullen dan op een werkzaam centrum, dit zal waarschijnlijk nog verder moeten uitgebouwd worden... In ieder geval het was geschikt, althans de binnenkoer, om onze picnic te verorberen. Dit leek me nogal een straffe bedoening, terwijl de broodjes werden verdeeld werden de kinderen de deur uitgewerkt. Enkele vooraanstaande vrouwen daarentegen mochten blijven toekijken hoe wij hap na hap binnenspeelden. Na een vierde van mijn broodje opgeëten te hebben vroeg ik één van de vrouwen of ze zin had in de rest...Met dank aanvaarde ze en deelde met haar vriendinnen... Deze mensen zaten daar scheel van de honger... Een aantal leden van het reisgezelschap gaven uiteindelijk hun restjes aan de vrouwen bijna met schaamrood... ik schrijf wel bijna. Een paar slokten gewoon alles zelf op en deden of hun neus bloed... Allemaal missiegangers die ballonnetjes aan de kindjes uitdeelden...

Na nog een bezoek aan de waterputten en mogelijkse tuintjes was het moment aangebroken om terug 4h te hotsen en te botsen naar Sévaré. Bij het wachten tot iedereen er was merkte ik een haan op, vastgebonden op een van de Jeeps. De haan was een geschenk van het dorp aan de reisleidster. Het beest zou de gehele terugreis vastgemaakt aan haar poten in de brandende zon moeten meemaken...

Bij navraag bij de inzittenden viel iedereen uit de lucht:  hoe kip, wat kip, wiens kip... wij weten van niks... Wat een hypocrisie... Dat je dergelijke toestanden ziet van de Afrikanen tot daar toe, maar dat je beweert dat het geen normale toestanden zijn en het ondertussen zelf toestaat in je eigen groep, dat is pas hypokriet zijn.... Ik heb het beest meegenomen in onze wagen ondanks de kritiek van de eveneens huigelachtige medepassagiers. Zijn uitspraak: "ik ben er ook tegen maar...", ik heb doodeenvoudig gereplikeerd: "doe dan tenminste uw mond open". De rest van de reis was er veel beeld maar weinig klank...Maar de haan was voorlopig gered van een gruwelijke dood...