Ik heb dit moeten doen met de Turkse Lelie (Lilium Martagon). Niet dat ik deze plant niet kan houden, ze komen elk jaar mooi terug maar het probleem zit bij een klein rood kevertje!
Juist ja, het Leliehaantje! Nu zijn leliehaantjes waarschijnlijk voorgeprogrammeerd door moeder natuur om lelies een kopje kleiner te maken, maar toch. Ik heb nog op verschillende andere plaatsen grootbloemige oosterse lelies staan. Op sommige heb ik nog nooit een leliehaantje gezien, op anderen moet ik wel af en toe eens ingrijpen en er enkele wegvangen. Op Lilium martagon komen ze echter in horden af!
Probleem is dat die beestjes verduiveld goed zien en weten wat er gaat gebeuren als ik langskom. Ze laten zich op de grond vallen, liefst ondersteboven. Dan vallen ze namelijk niet op want hun onderkant heeft dezelfde kleur als de grond. Eens hun kroost uitkomt is het hek helemaal van de dam. De larven zijn nog erger dan de volwassen kevertjes. Ze wentelen zich in hun eigen poep zodat vogels ze niet meer lusten. Ik heb al geprobeerd met lookextracten om ze weg te krijgen, niets helpt. Vorig jaar hadden ze de complete plant, bloemen inbegrepen kaalgevreten. Nog een klein wonder dat de plant dit jaar terug is uitgekomen. Dit jaar is iets beter maar zonder vergif spuiten lijkt het niet te lukken, dus dan maar geen Lilium martagon meer.
De Turkse lelie zelf komt voor in grote delen van Europa tot aan Azië. De lelies houden van een lichte humusrijke grond (kalk) met goede drainage. Ze staan graag in het zonnetje maar de wortelvoet houdt wel van wat schaduw . Ten tijde van de bloei verspreiden de bloemen een heerlijke 'wilde bloemengeur', gonst het van de hommels en bijen en zelfs vlinders genieten van de schoonheid.
En ik dus dit jaar ook, ondanks de vraatsporen van de leliehaantjes. Ik zal er wel geen prijs mee winnen op de Chelsea Flower Show!
Het begint me zo stilaan de strot uit te hangen dat er bepaalde individuen reacties posten die eigenlijk niets meer of minder dan reclame zijn voor Viagra en dergelijke. IP adres blokkeren helpt niet want ze gebruiken telkens een ander IP adres. Dit berichtje zal er ook niets aan verhelpen maar ik raak dan toch een stuk frustratie kwijt!
Kniphofia uvaria of ”vuurpijl” zorgt in de plantenborder voor een tropische “touch” door hun opvallende bloeiwijze. In Z-Afrika worden ze ook fakkellelie genoemd
Ondanks hun subtropische afkomst kan je ze toch best in de volle grond planten mits deze goed water kan afvoeren. Graaf een ruim plantgat en maak de grond goed los. Verbeter arme tuingrond door er wat compost en/of koemestkorrels door te mengen. Je kan ze aankopen als wortelstok die je in de bloembollenafdeling kan vinden, belangrijk is in dat geval dat je de dikke wortelstok van de vuurpijl rechtop plant. De bovenkant van de wortel moet net iets onder het grondniveau komen. Je kan ze uiteraard ook als plantje aankopen, dan zie je al wat je koopt en je hoeft je niet af te vragen wat de onder- of de bovenkant van de wortelstok is. Hou ongeveer 50 cm tussenafstand. Geef ze na het planten direct water. Kniphofia groeit en bloeit goed op een plekje in de volle zon of halfschaduw in goed doorlatende, voedzame grond.
Gebruik de vuurpijl als solitair tussen lagere planten zoals middaggoud (Gazania splendens). Je kan ze ook combineren met hogere borderplanten zoals incalelies (Alstroemeria) en of met siergrassen. In een prairieborder misstaan ze ook niet.
De vuurpijl is een vaste plant die jarenlang op dezelfde plek kan blijven staan. Het is belangrijk dat de grond goed doorlatend is, vooral in de winter. Knip uitgebloeide bloemstengels helemaal weg om herbloei te bevorderen. In het voorjaar al het oude blad afknippen.
Meestal lees je dat ze weinig last van slakken hebben. Dat is dan misschien wel zo voor de stugge bladeren maar tijdens de regen van gisteren heb ik toch een 5 tal naaktslakken van één enkele bloem gehaald. Dus toch even mee opletten.
Gisterennamiddag ben ik met de camera eens rond de vijver gelopen. Het was er behoorlijk druk, op een kwartiertje tijd heb ik wel 5 verschillende libellensoorten kunnen terugvinden. Sommigen, zoals de azuurwaterjuffer vliegen reeds weken met tientallen rond druk bezig met vrouwtjes te verleiden. Anderen zoals de weidebeekjuffers zijn eerder toevallige toeristen die eens een kijkje komen nemen. De grote Keizerlibel is nieuw maar heeft het hier wel naar zijn zin vermits mevrouw eitjes aan het leggen was in de vijver. Dat is niet zonder risico, de kikkers weten niet waar eerst kijken met zoveel lekkere hapjes die op en af vliegen.
Op foto achtereenvolgens : azuurwaterjuffer, lantaarntje, weidebeekjuffer, viervlek en grote keizerlibel
Het is zover, de eerste daglelie is in bloei gekomen.” So what” hoor ik je zeggen. Ik weet het, in de tuin van mijn vader staat er een gele Hemerocallis al 3 weken in bloei, dus ik ben sowieso niet de eerste. Toch word ik er blij van want het betekent dat de zomer het overneemt van de lente. Als je de temperaturen van de laatste dagen bekijkt is die zomer zelfs al even bezig. Ik heb gisterenavond de prairieborder een paar uur staan besproeien want het is redelijk droog aan het worden. De onweders en wolkbreuken van de laatste dagen zijn links en rechts voorbijgetrokken zonder één drup water achter te laten. Normaal is het niet direct nodig maar vermits ik een groot deel van deze border heb verplant en nieuw aangeplant stond dat stuk tuin te springen voor wat water.
Terug naar Hemerocallis of daglelie dus. De naam is niet ver gezocht; elke bloem bloeit slechts één dag. In de ochtend gaat de bloem open en de volgende dag is zij verwelkt. Gelukkig geeft een plant zoveel bloemen dat je toch wekenlang plezier hebt van een daglelie.
Het is in veel opzichten een ideale plant. Ziekten komen eigenlijk niet voor en de plant hoeft niet gesteund te worden. De enige belager is de Hemerocallis-galmug (contarinia quinquenotata), die eitjes legt in de bloemknop. Dit kun je zien, doordat de knop daardoor opzwelt. De aangetaste knop verwijderen voorkomt dat de mug zich vermeerdert. Gooi de aangetaste bloemknoppen liever niet op de composthoop maar breng ze naar de GFT-bak om uitbreiding te voorkomen.
Hoewel de naam anders doet vermoeden, is de daglelie helemaal niet verwant met de lelie. Leliehaantjes ga je hier dan ook niet zien.
Er zijn vroege, middelvroege en late bloeiers. De vroege Hemerocallis bloeit in juni, de middelvroege in juli en de late in augustus. Door slim aan te planten, kun je de hele zomer bloeiende daglelies hebben.
Het ziet er natuurlijk mooi uit, als je dagelijks de uitgebloeide bloemen verwijdert, maar noodzakelijk is dat in dit geval niet, na één dag is de bloem onherroepelijk einde leven.
Er bestaan duizenden cultivars van de Hemerocallis, in vele kleuren en in verschillende kleurencombinaties binnen één bloem. In vrijwel elke tuin en border kan de plant succesvol worden toegepast. De bonte bloemen vloeken niet met elkaar maar leveren een vrolijk geheel op. Ze laten zich dus goed met elkaar combineren!
En als je een bepaalde soort toch niet mooi vindt kan je ze nog altijd opeten. De plant zou ook in de groententuin mogen staan. De bloemen zijn namelijk eetbaar. Vooral de lichtgekleurde bloemen zijn fris en knapperig, als een pittige icebergsla. De donkerste bloemen zijn misschien iets te pittig. Misschien een ideetje voor een zomers voorgerechtje : daglelie gevuld met zalmmousse.
Ik zie het zo al voor mij, met een fris Rosé wijntje op het terras, zalig !
Het is weer zover. Rosa “Lavender Blue “ is eraan begonnen. Een marathon van eind mei tot met Kerstmis als het niet te snel vriest in het najaar.
“Lavender Blue” is een klein enkelbloemig struikroosje dat met weinig tevreden is. Het is één van de weinige rozensoorten die je hier op onze Kempense zandgrond jaar na jaar kan zien bloeien zonder weg te kwijnen. Het is een doorbloeier, van nu tot een stuk in augustus bloeien ze continue. Dan moet de plant even op adem komen, we snoeien de uitgebloeide bloemtakken weg en doen een zeer lichte vormsnoei. Twee weken later begint het bloemenfestijn opnieuw en dat blijft duren tot de vorst er een einde aan maakt. Soms is dat begin november maar het is ooit al Kerstmis geweest toen er nog bloemetjes instonden, uiteraard iets minder dan in de zomer.
Begin maart wachten we een vorstvrije periode af om ze redelijk drastisch te snoeien; zo’n 5-10cm boven de grond gaat alles eraf. Ze krijgen dan ook wat kalk en 2-3 weken later wat organische meststof, en “that’s it”. Het is wel belangrijk, en dat geldt voor elke kalkminnende plant, ook voor het gazon, om eerst kalk te strooien om de pH omhoog te krijgen en dan pas te bemesten. Als de bodem een pH van 5 heeft mag je zoveel meststof geven als je wil, de plant kan deze gewoonweg niet opnemen. Je kan eventueel zelfs reeds kalk strooien op het gazon voor de winter, dan groeit het mos minder snel want dat heeft wel liefst een zure bodem!
Dus, van die "kant en klaar" alles in één meststoffen zijn eigenlijk grotendeels weggegegooid geld. Tegen dat de kalk is opgenomen door de bodem is de meststof al grotendeels weggespoeld en heeft de plant er weinig of niks aan gehad! Bye bye meststof, bye bye euro's !
Ons roosje heeft weinig last van ziektes, vorig jaar had ik op een bepaald moment redelijk wat bladluizen. We hebben ze er gewoon met een waterstraal afgespoten. En als enkele bladluizen blijven zitten zal de roos er ook niet aan ten onder gaan. We hebben ten andere ook nog vriendjes in de tuin die bladluizen met de kilo verorberen : het Lieveheersbeestje ! Maar da’s weer een verhaal voor een andere keer.
Salvia nemorosa, ook wel salie genoemd, is een compacte bladverliezende vaste plant met donkergroene, ovaal tot langwerpige, aromatische bladeren. Deze populaire salvia bloeit van eind mei tot augustus met violetblauwe bloemaren. Na de eerste bloei kan je de uitgebloeide bloeiaren best terugsnoeien om een tweede (bescheiden) bloei in de herfst te stimuleren. De plant houdt van een standplaats in volle zon en doet het goed in vrijwel iedere goed doorlaatbare grondsoort. Zolang ze zon genoeg hebben en de grond niet te nat blijft is de bodem pH niet echt belangrijk al wordt een beetje kalk wel dankbaar aangenomen. Bij mij staan ze in de border naast de lavendel zodat dat kalkgeven in één moeite gebeurt in het vroege voorjaar.
Salvia nemorosa is één van de weinige salvia’s die bij ons winterhard is, al blijft het steeds opletten voor de combinatie van vocht en koude. Ze zijn redelijk droogtetolerant, verdragen zeewind en wat luchtvervuiling.
Er zijn tientallen verschillende cultivars, ‘Caradonna’ wordt wat hoger maar heeft het bij mij slechts 1 jaar uitgehouden terwijl ‘Ostfriesland’ al jaren telkens terugkomt. Maar toch is er hier en daar telkens toch eentje die het na de winter voor bekeken houdt. Af en toe verjongen dus lijkt me geen slecht idee.
Dit een overigens een probleemloos plantje : de slakken lusten het niet, de aromatische geur houdt waarschijnlijk de bladluizen uit de buurt en ze zijn ongevoelig voor wind en zomers onweer ! En de hommels en bijtjes zijn er dol op.
Hollywood doet het, waarom zou ik het dan ook niet doen? Een vervolg breien aan iets dat eerder al verschenen is? De VRT gaat nog veel verder, die geven al 85 jaar dezelfde herhalingen van FC de Kampioenen. Enfin, we wijken af.
Een dag of 10 geleden had ik dus "megakikker" gespot in de vijver. Vorig weekend heb ik haar (!!!) teruggezien. En hoe weet ik dat het een "haar" is hoor ik je denken. Wel doordat ik haar betrapt heb bij het liefdesspel. Op de foto zie je een alledaagse op zich ook al redelijk stevige meerkikker die een ritje door de vijver maakte op de rug van ons monster (of is het monsterin, monsteres ?). Ons dapper mannetje moest zich stevig vasthouden om niet van mevrouw XXL af te vallen. Ik hou mijn hart vast als ik bedenk wat daar kan van voortkomen! Misschien dat er toch nog een nieuwe film komt van Jurassic Park, opgenomen in mijn tuin. Dat wordt dan deel 7 of 8 of zo, ik ben de tel ondertussen een beetje kwijt geraakt!
Wie weet wat er nog allemaal huist in de onpeilbare diepte van Lake Bernerhof ?
De boompioen is weeral een week of 2-3 geleden uitgebloeid, jammer maar niets aan te doen. Geen nood echter, de "kruidachtige" pioenen gaan de fakkel overnemen. Pioenrozen zijn prachtige planten. De bloemen zijn er in alle mogelijke kleuren (wit, roze, rood, purper tot geel, enkel of gevuld), voor ieder wat wils. De witte zijn bij mij gisteren in bloei gekomen. Ik heb er ook nog purperrode op een andere plaats staan en dat zal ook niet lang meer duren.
Pioenrozen hebben graag een aantal uren zon, 5-6 uur per dag is ideaal. De bodem moet liefst goed waterdoorlatend zijn want ze staan niet graag met hun voetjes in het water. Zandgrond met redelijk wat compost is ideaal, de pH bij voorkeur tussen neutraal en lichtzuur (6-7). Ik heb dus weer geluk ! Laat ook wat vrije ruimte rond de voet van de plant.
Het enige nadeel van pioenrozen is dat de bloemen zo groot zijn dat ze topzwaar zijn. Dus tijdig opbinden is de boodschap want anders knakken de stelen af door de wind of na een bui door het gewicht van de grote bloemen die met water erbij dubbel zoveel wegen. Doe dit preventief, het KMI voorspelt fiks onweer de volgende dagen en na een plensbui kan je alleen nog maar wat proberen te redden.
Na de bloei wat beendermeel geven zorgt ervoor dat de plant volgend jaar ook weer rijkelijk zal bloeien.
In de winter verdwijnen de planten bovengronds, knip de stelen af op enkele cm boven de grond en gooi ze bij het restafval en niet op de composthoop! Er kunnen sporen van een schimmel op zitten die veel miserie kunnen veroorzaken
Geranium sanguineum is één van de talrijke geraniums die Bernerhof extra kleur geven in de zomermaanden. Waarom deze bloedooievaarsbek noemt is me een raadsel, zo rood zijn de bloemen nu ook weer niet. Eerder naar de paarse kant maar wel heel erg mooi ! De bloeitijd loopt van juni tot juli met nog een bescheiden herbloei in augustus–september. Ze staan graag in de zon, halfschaduw wordt ook nog verdragen, en zijn tevreden met iedere goed doorlaatbare niet te vruchtbare grondsoort. Om te veel uitzaaien te voorkomen en de herbloei te stimuleren is het aan te raden tijdens de bloei, uitgebloeide bloemen weg te knippen. Zoals reeds gezegd zaaien ze zich vrolijk uit wat ik persoonlijk geen probleem vind. Komen ze ergens op waar je ze niet wil hebben kan je ze makkelijk verplanten. Je kan ze ook cadeau doen aan de buren of ruilen voor andere plantjes. In een rotstuintje misstaan ze ook niet. Ooievaarsbek is perfect winterhard, tot -25°C. En tenslotte, de bijtjes en hommeltjes zijn er ook heel blij mee !
Er bestaat ook nog een witte variant : Geranium sangineum 'Alba'
In de traditionele hakhoutbossen werd vlier geweerd. Economische gezien was deze voor de bosbeheerder niet interessant en bovendien een lastpost die alleen maar ruimte innam. Hij werd ‘mortbois’ genoemd (dood hout) en mocht net als sprokkelhout op tal van plaatsen zonder bezwaar worden weggehaald. Vooral de bessen en bloemen van de gewone vlier behoorden tot de klassieke huis-, tuin- en keukenmiddelen. Daarom plantte men hem in zowat elke tuin, in het bijzonder bij bakhuizen, mogelijk een overblijfsel van een Germaanse traditie. Men meende lange tijd dat een vlier bescherming bood tegen blikseminslag en brand.
De bessen zijn licht giftig : ze bevatten de naar het geslacht genoemde stof sambunigrine, die echter door koken onschadelijk wordt. Van de bessen kan siroop gemaakt worden die helpt bij verkoudheid en griep. Van de bloesems kan thee, limonade, jam en azijn gemaakt worden. Vlierbessen bevatten veel vitamines. Ze worden ook gebruikt voor het verven.
De bladeren werden gebruikt voor het op geur brengen van bijenkorven: bij het vangen van een zwerm verhoogde de kans dat het volk in de nieuwe korf zou blijven.
Aan de bloesem van de vlier worden voorspellende krachten toegeschreven. In centraal Europa hangen jonge meisjes in de nacht van 21 juni een bloeiende vlierkrans achter het bed. Hierdoor zou hun toekomstige echtgenoot zich in hun droom openbaren.
In de Middeleeuwen had de vlier de reputatie dat hij als afweermiddel beschermde tegen zwarte magie en hekserij. De vlier was gewijd aan Vrouw Holle.
In de hekserij en Wicca is de vlier een heilige boom die niet verbrand mag worden. De Wiccan rede waarschuwt in het Engels: “Elder is the Lady's tree, burn it not or cursed you'll be “ ofwel “Vlier is de boom van de Vrouwe, verbrand haar niet of je wordt vervloekt”. Je bent gewaarschuwd!
Als er ooit één ding is geweest waar ik nooit spijt van gehad heb dan is het de aanleg van mijn tuinvijver. De vorm is min of meer niervormig en beslaat ongeveer zo'n 50m². Aan één zijde kan je via een grindstrandje het water in dat daar slechts 10 cm diep is. Naarmate je verder gaat neemt de diepte toe om aan het vlonderterras ongeveer 1.5m te bereiken. Langs de boorden is een strook die ongeveer 20cm diep is wat een goede diepte is voor veel moerasplanten. Er zijn ook waterplanten die vanaf de bodem groeien. De vijverwanden zijn gemaakt van een rubberfolie die zo'n 20-25 jaar zou moeten kunnen meegaan alvorens te gaan degenereren en lekken. Tegen dan ben ik ook al een stuk in de 80 dus er is een goede kans dat de vijver mij nog zal overleven!
Vis heb ik er doelgewust niet opgezet. Als je vissen houdt moet je ze voeren en dat belast het water met nitraten en fosfaten die er via de achterkant van de vis uitkomen. Vermits ik geen zuiveringspompen heb staan zou het water snel een groen algensoepje worden. Nu gebeurt er enkel biologische zuivering door de waterplanten die de voedingsstoffen uit het water halen zodat algen weinig of geen kans krijgen. Het water is bijna altijd glashelder. Zelfs op het diepste punt kan je de bodem duidelijk onderscheiden.
Ik heb de vijver indertijd gevuld met grondwater, geen leidingwater. Ik schat dat er zo ongeveer 35m³ water ingegaan is ! Het ding was amper een week gevuld en de eerste kikkers kwamen op verkenning. Ze zijn nooit meer weggegaan. Ik schat dat er zo'n 50-70 kikkers aanwezig zijn. De drie soorten groene kikker (poelkikker, bastaardkikker en meerkikker) zijn vertegenwoordigd. Af en toe zie ik een rare snuiter verschijnen zoals vorig weekend. En sinds gisteren weet ik ook dat er bruine kikker(s) aanwezig zijn. Twee soorten salamanders (alpenwatersalamander en kleine salamander) wonen hier ook. Misschien zit er ook nog een familie kamsalamanders maar daar ben ik nog niet zeker van. Water trekt ook andere beestjes aan. Ik heb al zo'n 20 verschillende libellensoorten gezien waar ik zeker van ben en allerlei waterinsecten. En, niet te vergeten onze gevederde vriendjes die hier komen drinken of een badje nemen.
Ik ga soms gewoon op een stoel zitten kijken en genieten, minstens even onderhoudend als een documentaire van National Geographic, en zonder reclame er tussen !
Op de foto nog een iets of wat vreemd aandoende kikker, een meerkikker dat wel. Maar ik denk dat mama of papa vreemd gegaan is (zou een Anatolische meerkikker kunnen zijn). Dat gaat dan goed samen met de Turkse Torteltjes die ook regelmatig passeren.
Afgelopen week zag ik regelmatig een libel boven en rond de vijver cirkelen die ik niet direct kon herkennen. Het beestje vloog zenuwachtig heen en weer en was niet makkelijk op foto vast te leggen. Uiteindelijk lukte het dan toch. Het bleek om een Viervlek te gaan. Libellen hebben op de punten van hun vleugels een gekleurd vlekje (pterostigma voor de kenners), dat kan zwart of wit of een andere kleur hebben en kan helpen om libellen op naam te brengen. Ook voor de beestjes zelf is het waarschijnlijk een herkenning om soortgenoten te vinden. Ter hoogte van het pterostigma is de vleugel ook iets dikker en men vermoedt dat dit een tegengewicht vormt om stabiel te kunnen vliegen! Bij onze Viervlek is er nog zo'n tweede vlekje, halfweg op de voorzijde van de vleugels. Het is de enige libel dit dit heeft, 4 vlekjes per vleugelpaar! En dan Viervlek genoemd worden, wie bedenkt het?
In de Antwerpse en Limburgse Kempen is onze "Viervlek" zeer algemeen. In de rest van België komen ze vrij verspreid voor en kunnen lokaal soms vrij talrijk zijn zoals in de Vlaamse en Henegouwse zandstreek, in bepaalde veengebieden in de Hoge Ardennen en in Lotharingen. In Nederland kan je ze overal vinden waar er vennetjes en plassen zijn. Tuinvijvers met redelijk wat begroeiing komen ook in aanmerking.
Alhoewel dus zeker niet zeldzaam was ik er toch blij mee, weer een nieuwe soort om op ons lijstje te zetten. Zo stilaan wordt het een gewoonte om elke dag eens met het fototoestel in aanslag door de tuin te lopen. Overigens, het model op de foto is een mannetje.
Het begin van een nieuwe hobby? En het kost niks behalve wat plaats op het geheugenkaartje van je fototoestel!
Vingerhoedskruid (Digitalis purpurea) wordt soms ook wel "pijpenkop", "poppenschoentje", "Judasbeurs" of "slangenbloem"genoemd. Elfen dragen de vingerhoed als hoofddeksel.
De plant wordt gerekend tot de zogenaamde heksenkruiden en wordt soms genoemd als ingrediënt voor heksenzalf.
De plant bevat glycosiden : digoxine en digitoxine (digitaline) en is erg giftig. Digoxine wordt gewonnen uit de bladeren van tweejarige planten en wordt gebruikt bij behandeling van bepaalde hartritmestoornissen. Deze toepassing is voor het eerst beschreven door de Engelse arts William Withering (1741-1799) uit Birmingham. Het was hem opgevallen dat Digitalis het hartritme kan vertragen of zelfs doet stoppen. Hij publiceerde deze bevinding in 1785 in zijn boek "An Account of the Foxglove and some of its Medical Uses". Daardoor werd Digitalis soms ook (mis)bruikt door lieden met kwade bedoelingen om een hartstilstand uit te lokken bij de bomma als de familie wat te lang op een erfenis moest wachten!
Vingerhoedskruid wordt tot 150 cm groot. De bladeren zijn aan de onderzijde grijs behaard. Ook de stengel is bezet met korte, zachte haren. Vingerhoedskruid bloeit van mei tot juli met meestal roze, paarse of witte gevlekte bloemen. De hommels moeten in de bloemkroon kruipen om bij de nectar te kunnen komen. Soms wordt echter een gaatje in de bloemkroon gebeten om er zo bij de nectar te kunnen.
De plant komt in heel Europa voor in gekapte plekken in het bos. Ze groeien liefst op deels beschaduwde lichte gronden.
Vingerhoedskruid is tweejarig : het zaad ontkiemt het eerste jaar en vormt een klein bladrozet, het tweede jaar gaat het de hoogte in en verschijnen de bloemen. Daarna sterft de plant af maar tegen dan heeft hij er al voor gezorgd dat de duizenden zaadjes in de omgeving verdeeld zijn. Met andere woorden : je komt nooit zonder te zitten. Bij mij stonden ze reeds tussen de bomen toen mijn perceel 25 jaar geleden nog braak lag, sindsdien ben ik ze nooit kwijtgeraakt. Dat hoeft ook niet want ik vind ze prachtig. Je kan de natuur wat sturen door een uitgebloeide stengel uit te kloppen op de plaats waar je ze later wil hebben. De kleur kan je niet sturen. De hommeltjes trekken zich hiervan niks aan en vliegen vrolijk van witte naar paarse bloemen en omgekeerd. Het kan dus goed zijn dat zaad van een witte bloem binnen twee jaar roze of purperen exemplaren voortbrengt. Surprise !
Mijn trachycarpus fortunei staat in bloei, niets wereldschokkend maar ik word er toch blij van. Ik heb hem (of haar) een jaar of 5 geleden aangeplant als klein plantje van 50-60cm hoog. Ondertussen is dit kleintje uitgegroeid tot een boompje van zo’n 2.5-3 meter. En nu staat ie dus voor de eerste keer in bloei. Ik denk dat boompje het best naar zijn zin heeft. Het staat op een goed doorlatende zandgrond met redelijk wat compost eronder verwerkt. Zonnetje van ’s morgens vroeg tot een uur of 3 in de namiddag. En, ook belangrijk, enigzins beschermd tegen westenwind. Als het stormt komt de wind meestal uit westelijke richtingen, de grote bladeren van Trachycarpus fortunei raken hierdoor makkelijk beschadigd. Is het niet mogelijk de plant wat uit de wind te zetten kan je beter T. wagnerianus zetten, zijn bladeren zijn kleiner en harder en dus beter tegen harde wind bestand. Wagnerianus groeit wel langzamer en is bijgevolg duurder. Je kan niet alles hebben in het leven.
Een buur die regelmatig al eens in mijn tuin langskomt begon al direct te fantaseren over honderden zaailingen en ik zag de eurosymbooltjes al in zijn ogen staan. Helaas ! Trachycarpus is tweehuizig, er zijn afzonderlijke mannelijke en vrouwelijke planten. Een alleenstaande palmboom Trachycarpus fortunei kan nooit nakomelingen krijgen! Stekken en dergelijke gaat ook niet.
Overigens is het ook al niet makkelijk te zien of je een vrouwelijke of een mannelijke Trachycarpus in de tuin hebt staan. Enkel tijdens de bloei kan je het verschil zien. Ik ga me daar niet mee bezighouden maar het blijft wel mooi om naar te kijken.
Overigens is wat verderop in de tuin Trachycarpus wagnerianus ook in bloei gekomen. Hier geldt net hetzelfde verhaal : ook deze is tweehuizig.
En wat als T. wagnerianus een vrouwtje is en T. fortunei een mannelijke boom? Zou het ...?
Vandaag een vuurvlinder gespot en ettelijke vuurjuffers op bezoek gehad. De kleine vuurvlinder was waarschijnlijk nog maar enkele uren oud want was hij nog niet helemaal op kleur. Hoe de vuurjuffer aan zijn naam komt is niet zo heel moeilijk te achterhalen.
't Is nu volop Rododendron tijd, sommigen zijn al over hun hoogtepunten maar de meesten staan nu op hun best te pronken in allerlei kleurtjes! Persoonlijk vind ik de tweekleurige het mooist waar het hart van de bloem mooi afsteekt tegen de rest.
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
