't Is weer het seizoen van de paddenstoelen. Eén van de meest de meest in het oog springende is de vliegenzwam. Dat zijn de rode met witte stipjes waarin vroeger de kabouters leefden. We leerden toen ook dat we daar moesten afblijven want dat ze giftig zijn.
De toxiciteit van deze paddenstoel wordt vaak overschat, van aanraken zijn geen nadelige gevolgen te verwachten. Toch kan het opeten van een hele paddenstoel voor bijvoorbeeld een kleine hond in enkele uren fataal zijn.
De vliegenzwam is minder giftig dan veel mensen denken. Hij wordt al lang gebruikt door verschillende volken, onder andere in Lapland waar soms één vliegenzwam werd geruild tegen één rendier. De vliegenzwam heeft namelijk bedwelmende en hallucinogene effecten en werd vaak gebruikt in rituelen. Spijtig dat Lapland zo ver is, ik zou deze wel willen ruilen !
Deze "zangers" zijn normaal alleen op mooie zomerdagen te zien en te horen. Dat ze tot begin deze week nog actief waren had alles te maken met het warme weer met temperaturen tot 23° op zondag. Wist je dat stadssprinkhanen er anders uitzien dan de exemplaren op "den boeren buiten" ?
In de steden Antwerpen en Brussel hebben deze sprinkhanen langere vleugels en achterpoten en ook een minder zwaar achterlijf dan soortgenoten die buiten de steden wonen. Daardoor kunnen ze zich vlotter verplaatsen in de stadsjungle, maar deze betere mobiliteit heeft een keerzijde, namelijk een geringere vruchtbaarheid. De stedelijke omgeving met haar schaarse en versnipperde groene plekjes werkt dus als een evolutionaire filter voor deze soort.
Gisteren nog een kolibrievlinder in de tuin gespot. Nu zijn kolibrievlinders al niet echt dik gezaaid maar zo laat op het seizoen wordt het helemaal merkwaardig. De Kolibrievlinder is namelijk een exootje dat vanuit het zuiden onze kant opkomt. Bij ons zijn de winters (voorlopig) nog iets te koud om te overleven. Het mooie warme weer van de laatste dagen zorgde samen met de zuidenwind voor een opstoot in de aantallen die in Vlaanderen gezien werden. Het blijft hoe dan ook een fascinerend beestje om te bekijken met zijn tong die langer is dan het beestje zelf.
Ik hoor sommigen al denken : "duizendknoop aanplanten, ocharme daar gaat hij nog spijt van krijgen". De meesten denken bij het horen van de naam duizendknoop dan ook aan de beruchte Japanse duizendknoop die als ontsnapte invasieve exoot zelfs in staat is door asfalt heen te groeien. Onze Persicaria filiformis is weliswaar verre familie maar gedraagt zich veel beschaafder. Het is een bijzonder decoratieve duizendknoop. Het zijn echter niet de bloemen maar de decoratieve bonte bladeren die de aandacht trekken. Het blad van Persicaria filiformis is geelgroen gevlekt van kleur. De hoogte bedraagt circa 50 tot 70 cm.
Deze Persicaria bloeit met ragfijne draadachtige rose-rode bloemen, en de bloei is nu op zijn hoogtepunt (september-oktober). Het leuke aan deze plant is dat hij het in (droge) schaduw best naar zijn zin heeft en de bonte bladeren al van ver opvallen. Hij loopt weliswaar wel eens uit maar dit is best makkelijk onder controle te houden !
De serre die begin deze zomer bezoek kreeg van een boom tijdens een onweer is vervangen. Een nieuw, identiek exemplaar staat te pronken in de tuin. De elektriciteit is terug aangesloten en de elektrische verwarming staat klaar om de exoten warm te houden moest het ooit nog eens echt winter worden. In de zomer staat deze serre grotendeels leeg want ze dient hoofdzakelijk voor overwintering. Soms krijg ik de goedbedoelde opmerking "waarom zet je geen tomaten?", maar dat zou niet veel oogst opleveren want er is veel te veel schaduw op die plek.
Ik ga ze nu ook niet in het midden van het gazon zetten om meer zon te capteren! En elk nadeel heeft ook zijn voordeel. Als de zon schijnt warmt de serre niet te fel op waardoor de planten in winterrust blijven en je niet van de slappe "waterscheuten" krijgt die toch alleen maar omvallen !
Deze week was ik een alpenwatersalamander tegengekomen in een vochtig hoekje van de tuin. De bovenkant van zo'n beestje is nogal saai grijsblauw maar de onderkant ziet er heel wat kleurrijker uit ! Ik dacht eerst even dat het diertje dood was maar 10 minuten later was ie weggewandeld, er zat dus toch nog leven in!
't Is amper een tiental weken geleden, maar het lijkt alweer een eeuwigheid sinds de Agapanthus in bloei stond. Die is ondertussen al lang uitgebloeid maar de Osteospermum en de Dahlia's hebben het nog niet opgegeven, die gaan nog even door tot de eerste nachtvorst.
Soms zie je in de tuin een insect dat je niet zo direct op naam kan brengen, ondanks alle moderne hulpmiddelen zoals fotoherkenningssoftware (is dat geen 20+ letterwoord ?). Uiteindelijk kom je dan meestal toch wel op iets uit, zoals in dit geval.
De grote langlijf is een kleine zweefvlieg met een lang, slank achterlijf dat zwart met gele banden of vlekkenparen is. In rust steekt het achterlijf een stuk onder de vleugels uit. De soort is vooral in de kruidvegetatie en op bloemen te vinden. De larven zijn voor ons best nuttig want ze jagen op bladluizen. Ze komen regelmatig in tuinen voor.
Gisteren, tijdens het opruimen van enkele lege plastiekzakken van potgrond kwam daar van onder ineens een bruine kikker tevoorschijn. Het beestje was niet echt blij dat ik de rust kwam verstoren ! In tegenstelling met groene kikkers die bijna heel hun leven in, of net naast, het water doorbrengen gaat onze bruine vriend enkel tijdens de paartijd naar de vijver. De rest van het jaar zit hij (zij) op het land, weliswaar op vochtige plekjes om niet uit te drogen. Ik zou wel eens willen weten waar deze zat toen het 40° en kurkdroog was einde juli !
Deze grote groene sabelsprinkhaan zat te overwegen of de Trachycarpus nu een lekker hapje was of niet. Het zijn alleseters, zowel bloemknoppen als andere insecten staan op het menu. Deze had ik al gehoord voor ik hem gezien had. Even later vond ik er nog eentje in de Miscantus maar die wou niet mee op de foto.
Als alle andere planten zowat op hun retour zijn begint deze Hebe eraan. De mooie purperen bloeiwijzen blijven mooi tot de vorst er een einde aan maakt. Het struikje zelf is ook niet helemaal vorstvrij. Tot voor enkele jaren moest je er niet aan denken ze in volle grond te overwinteren. De laatste jaren lukt dit steeds beter. Ik plaats er een plastieken kuip omgekeerd bovenop als de temperatuur lager dan -4 of-5° gaat. Van zodra er terug een vorstvrije periode is gaat de kuip er af want het struikje moet licht hebben (is wintergroen). Ze zijn afkomstig uit Nieuw-Zeeland.
Vlindertje van het jaar op Bernerhof was dit jaar ongetwijfeld het scheefbloemwitje. Tot 2 jaar geleden een nobele onbekende. vorig jaar. Vorig jaar dook dit beestje voor de eerste keer op in Bernerhof. Dit jaar kwamen ze zo'n 30 keren op de foto, vermoedelijk waren ze er dus nog veel frequenter. Dit is een mooi voorbeeld van hoe een vlindertje jaar na jaar naar het noorden opschuift om zijn leefgebied te vergroten! Ze doen het goed in ondertussen meerdere provincies in België (Antw/ Vl. Brab/ Lim) en ze steken nu ook al de Schelde over richting O-Vlaanderen. In Nederland zijn ze ook reeds uitgezwermd van Limburg naar Gelderland. Nog steeds niet overtuigd dat er iets aan de hand is meneer Trump ?
Volgend weekend wordt voor de nacht van zondag op maandag een minimumtemperatuur van 1 of 2° in de Kempen voorspeld. M.a.w. kans op nachtvorst aan de grond op open plekken. Tijd om de driehoekspalm die uit tropisch Madagascar komt naar veiliger oorden te verhuizen! Deze zal de volgende 5-6 maanden de inkomhal mogen opfleuren. De rest van de exotische collectie kan nog even blijven staan, Chamaerops en Co kunnen wel een graadje minus overleven en de rest heeft beschutting van een eikenboomdie nog in blad staat en fungeert als dekentje. Dat boomeffect is niet te onderschatten en de temperatuursverschillen tussen open plekken en beschutte plaatsen kan makkelijk oplopen tot 2° of meer!
Men kan deze vlinder vrijwel overal tegenkomen, tot meer dan 2000 meter hoogte in de Alpen. Ze overwinteren in Zuid-Europa en trekken in het voorjaar naar het noorden. De vliegtijd in Noordwest-Europa is van mei tot oktober. In het najaar trekt een deel van de aanwezige vlinders weer terug en planten zich daar voort. Soms probeert de imago (volwassen vlinder) in Nederland te overwinteren, maar in het algemeen zonder succes. Toch worden al vroeg in het jaar wel waarnemingen gedaan. De hoogste aantallen atalanta's worden gevonden in jaren waarin het in mei en juni warm weer is. De meest noordelijke plaats waar de vlinders kunnen overwinteren is het uiterste zuidwesten van Duitsland.
Hun lievelingskostje vinden ze in de bloemen van liguster en klimop maar vooral van de vlinderstruik.
Ondanks hevige wind en enkele wolkbreuken blijft deze herfstaster fier rechtop staan ondanks hun hoogte van 150 cm. Deze bloemen gaan er nog wel even mee door, soms wel tot Allerheiligen. Alleen de eerste nachtvorst zal ze klein krijgen. Nu Verbena bonariensis het stillaan welletjes vindt is onze herfstaster zowat het laatste bloemetje waar nog nectar te vinden is voor de ook schaarser wordende insecten. Tot groot plezier van deze blinde bij die nog snel even komt "bijtanken".
Misschien was dit wel de laatste van het seizoen. Gisteren waren er nog enkele bruinrode heidelibellen actief maar merkelijk minder dan een week geleden.
Deze kwam even opwarmen op het terras onder een flauw zonnetje. Het beestje had een knak in zijn rug, iets wat hem overigens niet tegenhield om even later nog achter de vrouwtjes te zitten! Snel nog wat DNA doorgeven voor volgend jaar !
't Is weer voorbij, die mooie zomer. Als ik het goed heb was het Gerard Cox die dit ooit zong. Juist daarom is het nu het moment om, als ze er nog zijn, te genieten van hun gezelschap. Dan heb ik het over de fladderaars en zoemers die de bloemen extra opvrolijken. Want dra komen de herfststormen en de nachtvorsten er aan. En dan is het ook weer voor een ganse winter gedaan. Gedaan met het gefladder en gezoem van bloem naar bloem.
Sinds er tijdens een onweer in juni een boom op het dak van de serre terechtkwam was er plots extra ventilatie beschikbaar. Met de winter op komst was het nog "haast je, rep je" om dit voor de eerste nachtvorsten hersteld te krijgen. Zoals bij zulke zaken dikwijls het geval is was het wachten tot de verzekering haar fiat gaf om de boel te herstellen. In dit geval betekende dat afbreken en terug een nieuwe constructie op dezelfde plaats zetten. Gelukkig komt deze serre na 15 jaar nog steeds voor in de catalogus van de constructeur. Dat betekende dat we dezelfde fundering konden gebruiken wat een hoop werk bespaard heeft. Afgelopen zaterdagochtend om 10u23 werd de deur geplaatst en was de nieuwe serre officieel een feit. En hopelijk valt er niet te vlug een andere boom om want er staan er nogal wat en ik ben niet van plan ze allemaal om te leggen. Ecologische voetafdruk en CO2 kringloop weet je !
De berkenbrandvlerkvlinder is een wel heel opmerkelijke vlinder. In rust worden de vleugels opgerold en met de zeer harige kop heeft het diertje dan veel weg van een afgebroken (berken)takje. Hierdoor valt nauwelijks op dat het een best wel grote soort is met een spanwijdte tot bijna 70 mm! De berkenbrandvlerkvlinder komt 's nachts vaak op licht af. De soort begint in mei te vliegen en doet dat tot in juli. De rupsen kunnen zeer massaal optreden en leven vooral de eerste tijd gezellig bij elkaar. Bomen als wilgen, linden en eiken kunnen dan geheel kaalgevreten worden. De soort weet zich goed aan te passen en we vinden hem dan ook veel in lanen, parken en tuinen. De Berkenbrandvlerkvlinder bewoont geheel Europa en Azië en is in de gehele Benelux een zeer algemene soort.
Tot zover Wikipedia & Co. Ik moet bekennen dat ik nog nooit van dit beestje gehoord had. Tot ik deze week tijdens het opruimen in de tuin deze rups tegenkwam. Het beestje was al dood, ik pleit dus onschuldig. De vlinder zelf heb ik ook nog nooit gezien. Ik heb wel even een fotootje gegoogeld en het lijkt me nu niet direct een schoonheid te zijn. Het beestje kan gerust figureren in een SF-film met Aliens of is mijn fantasie weer op hol geslagen ?
Ceanothus (herfstsering) is een geslacht van wintergroene, niet allen 100% winterharde heesters die voornamelijk uit Noord- Amerika afkomstig zijn en in zuidelijke staten als Californië veelvuldig voorkomen.
Gezien hun herkomst zijn deze seringen goed bestand tegen hitte, droogte en wind, ze houden van een goed doorlaatbare grond, zijn niet PH gevoelig maar worden niet graag verplaatst. Vermeerderen kan door zaad of door stekken te nemen van zacht of hard hout (van voorjaar tot herfst). Tijdens een strenge winter kunnen ze invriezen, ze lopen dan meestal wel terug uit vanuit de basis. Hier staan ze beschut tegen de noorden en oostenwind in de halfschaduw van enkele grote bomen.
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
