Dit prikkeding met een haast onuitspreekbare naam komt in de nieuwe "Mexicaanse" border. Het is een soort cactus uit Mexico die desondanks toch temperaturen van -12°C zou moeten overleven (mits droog). En juist daar zit het probleem in ons klimaat, onze winters zijn niet droog !
Maar mits in november naar de koude onverwarmde serre staat ie wel droog en voor we daar aan -10° komen moet het buiten al deftig winteren. Onze prikkemans wordt in de zomer met pot en al ingegraven in de tuin. Hij krijgt enkele yucca's en Dahlia's als buren zodat ze een Mexicaans onderonsje kunnen houden.
Ik heb een klein redelijk beschut hoekje in de tuin tussen het tuinhuis en de muurserre waar de zon een redelijk deel van de dag op schijnt. Daar zou al dat tropisch spul moeten komen. Maar eerst moeten we nog een "braambessenslag" leveren om plaats te maken. Dat wordt iets voor vandaag en de volgende dagen. We houden je op de hoogte !
O ja, nog iets. Zo'n Opuntia pak je best met handschoentjes aan. De doornen breken makkelijk af en blijven met weerhaakjes in je vel hangen ! Dat ze liefst in de zon staan zal gezien hun afkomst wel duidelijk zijn zeker ?
Gisterennamiddag nog was Scruffy mee bij de kippetjes op bezoek. Hij wandelde rustig rond tussen de pluizenbollen toen ik ze groensnacks ging bezorgen. Toen leek er nog niets aan de hand. En gisterenavond toen het begon te schemeren is heel de familie kip in het nachthok gaan slapen zoals gewoonlijk. En deze morgen is er een kippetje minder wakker geworden. Oorzaak onbekend ; beroerte, hartinfarct, oude dag, kippencorona ? Ik weet het niet. Hoe oud worden zijdehoentjes eigenlijk? Nu blijft er nog een haantje en één kippetje over!
1 Mei : ik herinner me nog van vroeger bij ons thuis dat er meiklokjes (Lelietjes-van-Dalen) geplukt werden in de tuin en dat heel het huis ernaar geurde !
Meiklokjes heb ik niet in de tuin, ik heb het al geprobeerd maar het wil niet lukken. Te droge of te zure grond misschien ? We doen het dan maar met Meidoorn, die staat momenteel ook prachtig in bloei en is een goede schuilplaats voor vogeltjes. De kat zal wel 2 keer nadenken vooraleer ze zich hier tussen waagt ! En ook de Rododendrons doen goed hun best om de meimaand feestelijk in te zetten !
Momenteel schijnt het zonnetje hier, of dat heel de dag blijft duren is hoogst onzeker. We zullen er maar van profiteren om met de familie Woef te gaan wandelen. Tot binnenkort !
Blue Bells, zo noemen onze buren over het kanaal de boshyacinten die nu in bloei staan. Ook daar is het een hype om massaal naar de blauwe wolken in het bos te gaan kijken, net als bij ons in het Hallerbos onder Brussel. Covid-19 heeft er dit jaar anders over beslist, wij moeten in ons "kot" blijven, tenzij je er te voet kan naar toe wandelen. Gelukkig heb ik mijn eigen toefje blauw in de tuin staan zodat ik me niet moet verplaatsen ! Een jaar of 5 geleden heb ik een tiental bolletjes geplant die sindsdien elk jaar terugkomen en zich vrolijk vermeerderen. Ik heb er ondertussen op andere plekken onder de bomen nog bijgezet. Ze hebben geen last van slakken of ander gespuis en je moet er niks aan doen. Kan het nog makkelijker ? Het blad na de bloei is niet zo mooi maar dat wordt gecamoufleerd door de hosta's die tegen dan uit hun winterslaap komen.
Als je bedenkt dat tot voor enkele weken alles buiten nog grauw en grijs was en je vergelijkt met nu kan je wel rustig van een groenexplosie spreken. Het frisse lichtgroen van de Japanse esdoorns steekt prachtig af met het donkergroen van de dennen en hulst. Het berken- en dennenstuifmeel is weggespoeld door de regen en het onweer van gisterenavond. Nu kan ik eindelijk terug in de tuin komen zonder geprikkelde ogen en een loopneus !
Padden leven normaal op het land, niet in het water. En normaal worden ze pas tegen de schemering actief, nooit midden op de dag. Eén uitzondering echter : onze pad zoekt éénmaal per jaar het water op om zijn (of beter gezegd haar) eitjes te deponeren. Het lijkt een beetje op kikkerdril maar padden leggen strengen eitjes. Eens de eitjes gelegd zal onze pad terug het droge opzoeken en moeten de eitjes en later de dikkopjes zichzelf zien te redden ! Onze pad moet zich hier alleszins geen zorgen maken om onder de auto te sukkelen, Bernerhof is voetgangerszone !
Onze oudste had blijkbaar geen goesting gisteren om te poseren voor de foto. Mevrouw besloot haar ideeën duidelijk te maken door dan maar haar tong uit te steken naar de fotograaf !
De toekomst is opgerold ! Vooraleer je denkt dat ik aan de hallucinerende paddenstoelen heb gezeten moet je maar eens naar bijgaande foto kijken. Drie dagen geleden zag de koningsvaren er nog uit alsof hij naar de eeuwige jachtvelden was vertrokken. Ondertussen komen de opgerolde nieuwe bladeren aan recordsnelheid de omringende wereld bekijken. Hoe ze zo'n groot blad (zo'n 80 cm) zo klein opgerold krijgen is me een mysterie. Maar er is nog veel in de natuur dat mijn petje te boven gaat !
Da's nou net het leuke van een tuin: mijn eigen "National Geographic". In full HD en supergroot scherm ! En nooit herhalingen en onderbrekingen voor reclame !
Choisya ternata is een compacte wintergroene groenbladige sierheester afkomstig uit Mexico. De plant wordt uiteindelijk circa 2 meter hoog en staat het liefst beschut in verband met vorstgevoeligheid. Het blad van Choisya ternata is leerachtig. De witte bloemetjes geuren heerlijk en verschijnen in april. Deze plant is goed te gebruiken in exotisch ogende tuinen, in patiotuinen en als kuipplant. Graag op een zonnige plek want dat zijn ze in hun thuisland gewend.
Bij mij staat Choisya in de halfschaduw onder een grote berk. Dat heeft als voordeel dat de struik nooit te nat staat want de wortels van de berk zuigen bijna alle vocht weg. Droogte is geen probleem, de plant komt uit Mexico. Het is wel belangrijk hem tegen de koude oostenwind te beschermen. Hier staat hij sinds een jaar of 6-7 en bloeit elk jaar uitbundiger en uitbundiger alhoewel de Kempen de koudste plek van Vlaanderen zijn in de winter !
Met zijn opvallende zwart-witte verenkleed is de ekster een van de gemakkelijkst te herkennen vogels. De vogel bouwt zijn grote nest meestal in de bomen, maar er zijn ook nesten gevonden in struikgewas, op elektriciteitsmasten en zelfs op vensterbanken. Zijn kostje scharrelt hij op de grond bij elkaar en bestaat voornamelijk uit insecten en aas. 's Winters eet hij ook wel zaad (van de voertafel) en andere plantaardige bestanddelen. In het voorjaar, als hij jongen heeft, wil hij ook wel eieren en jongen van andere vogels aan zijn eigen jongen voeren, maar uit wetenschappelijk onderzoek is inmiddels wel gebleken dat de zangvogelpopulaties hieronder niet te lijden hebben. Dat wil niet zeggen dat ik blij word als een ekster pas uitgevlogen meesjes als ontbijt nuttigt maar da's de natuur zeker ?
Eksters vormen levenslange broedparen, net als de kauw, en ze vormen met de uitgevlogen jongen nog een tijd een gezin. De juveniele eksters in komen in groepen voor waarbij er meestal veel lawaai wordt geproduceerd. Echte zangers zullen ze helaas nooit worden !
Terwijl baasje geniet van de bloemen van de boompioen genieten deze twee viervoeters op hun manier van de tuin. Epische gevechten worden hier geleverd, afgewisseld met momenten van zalig luieren in het zonnetje ! Iedereen geniet op zijn manier van de tuin.
Hoe de vuurjuffer aan zijn naam is gekomen laat zich makkelijk raden. In de Kempen komen ze vrij algemeen voor, in Oost- of West-Vlaanderen moet je alwat meer geluk hebben. Dit jaar zijn ze er vroeg bij, dat zal wel met het mooie weer van de laatste weken te maken hebben vermoed ik.
Het "zevenstipje" is te herkennen aan de 7 stipjes op zijn lichaam. Logisch hoor ik je tot hier denken, maar weet dan dat deze regel niet bij elk lieveheersbeestje opgaat. Wist je dat er meer dan 60 verschillende soorten in W-Europa voorkomen ?
De naam lieveheersbeestje is een herinnering aan de tijd dat de Germanen in Europa gekerstend werden. De bestaande Germaanse naam voor het kevertje, Freyafugle, vogel van de godin Freya, werd verchristelijkt tot onzelievevrouwebeestje of (onze)lieveheersbeestje. De vrouwelijke vorm leeft voort in het Duits (Marienkäfer) en Engels (ladybird, in Amerika veranderd in ladybug, wat eigenlijk juister is); de mannelijke vorm in het Nederlands en Frans (bête à bon Dieu, al is coccinelle gebruikelijker). De Franse naam is in het Iers verbasterd tot bóín Dé, wat wordt begrepen als Gods koetje.
Je hebt lente en lente. Als in maart (of eind februari dit jaar) de krokussen en narcissen bloeien krijg je een lentegevoel. Ondertussen kan koning winter nog flink uthalen en soms terug ijzige trekjes vertonen.
En dan komt de tijd van de Rododendrons, meestal zo tussen eind april en begin mei. Als de Rodo's in bloei komen is de winter echt weg, meestal moeten we dan niet meer met nachtvorst rekenen.
En nu is het zover, de eerste Rododendrons komen in bloei. De afgelopen twee jaar waren nochtans niet makkelijk voor deze heesters met hun oorsprong aan de voet van de Himalaya. Dat komt omdat ze maar heel oppervlakkig wortelen zodat ze wel gevoelig kunnen zijn voor de droogte. En ze hebben nu net graag wat vocht in de buurt. Maar op een plekje in de (half)schaduw doen ze het zelfs in onze Kempense zandgrond schitterend. Het is niet voor niets dat je ze dikwijls aan de boorden van vijvers tegenkomt.
Gelukkig zijn het taaie heesters, als het blad begint te krullen wat wijst op uitdroging doet een emmer water wonderen. De dag daarop is de plant helemaal gerecupereerd. Wist je datje ze ook heel goed kan terugsnoeien als ze te groot worden ? Eén of twee jaar zien ze er niet uit maar daarna zie je er niks meer van !
Momenteel is het 's morgens nog net iet te fris naar mijn smaak om buiten aan de tuintafel te ontbijten. Het licht is echter wel op zijn mooist als de nog laagstaande zon dan zijn warme tinten uitstrooit. Ik word er alleszins direct vrolijk van en de dag goed begonnen is half gewonnen.
Gisteren zijn de tuincentra terug open gegaan na de verplichte Corona sluiting. Alhoewel ik één en ander nodig heb blijf ik toch nog enkele dagen uit de buurt tot de grootste gekte voorbij is. Het is sowieso toch nog te vroeg om éénjarigen in volle grond te zetten. De IJsheiligen zijn pas binnen vier weken !
Deze mini Hosta wordt slechts zo'n 10 cm groot. Het blad heeft een dikke gele rand en er komen lavendelblauwe bloemen aan tijdens de zomer. Net omdat deze hosta zo klein is zou je de plant in het voorjaar makkelijk over het hoofd zien en alles uittrekken bij de opkuis van de border. Om dat te voorkomen staat deze in een kuip in de koude schaduw serre, bijkomend voordeel is dat de slakken er minder makkelijk aankunnen. Als je ziet wat deze lieverdjes met hosta's als "Big Daddy" kunnen aanrichten dan is deze op één nacht volledig weg. Dankzij de droogte valt het tot hiertoe reuze mee met de slakken dit jaar. Zo heeft elk nadeel ook zijn voordeel !
Er is nog werk in overvloed in de tuin. Je zou haast vergeten om af en toe eens te pauseren en rondom je heen te kijken. Gisterenavond toen de zon al laag stond zijn we eens door de tuin gewandeld om van het licht van de ondergaande zon op het frisse groen te genieten. Rondom de Trachycarpus wagenerianus ligt een bedje van blauw dat gevormd wordt door ontelbare Vergeet-me-nietjes. Elk jaar na de bloei trek ik 90% uit want anders zie je niks anders meer in de border en elk jaar komen ze massaal terug.
10837, ik ben twee dagen bezig geweest met elk afzonderlijk kleine bloemetje van de Viburnum te tellen. Halverwege was ik de tel kwijt en moest opnieuw beginnen.
Nee, alle gekheid op een stokje, ik heb ze niet echt geteld. Maar als je gemiddeld voor elke "bol" 100 bloemetjes neemt en er staan minstens 200 bollen in bloei zit je wel direct in de tienduizenden ! Met andere woorden, de vlinders en de bijtjes kunnen zich nog even bezig houden !
Pulsatilla vulgaris, in het Nederlands ook wildemanskruid of pelsanemoon genoemd, is een bladverliezende polvormende vaste plant met zeer fijn, zilverbehaarde gevederde bladDe plant bloeit van maart tot mei met grote klokvormige paarse bloemen, later gevolgd door attractieve bloempluizen zoals bij clematis. Pulsatilla vulgaris houdt van een standplaats in de volle zon en een kalkrijke en humusrijke grondsoort.
Dat kalkrijk moet je niet te strikt nemen, mijn grond is licht zuur en ze doen het daar prima, ze zaaien zichzelf vrolijk uit ! Wildemanskruid is goed winterhard, redelijk droogte tolerant, verdraagt zeewind en heeft weinig last van ziektes en insecten.
Vandaag is ons blogje 1000 dagen oud, niets wereldschokkend maar tijd om even stil te staan hoe vlug alles voorbijgaat. Hopelijk is Covid-19 binnen 1000 dagen ook slechts een vage herinnering meer !
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
